Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

AKa 126.20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 30 stycznia 2020 roku sygn. akt III K 107/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuty:

1) naruszenie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. mające wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie istotnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2) bez oparcia ich na przeprowadzonych i ujawnionych w sprawie dowodach lub też pominięciem ujawnionych dowodów, z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego i w tym samym dokonanie części ustaleń faktycznych bez materiału dowodowego lub w sprzeczności z nim, w szczególności w odniesieniu co do wyjaśnień oskarżonego K. K. (2), zeznań świadków R. O. (1), R. O. (2), E. K. oraz D. K., co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2),

2) naruszenie art. 7 k.p.k. mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej oceny dowodów z przekroczeniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego K. K. (2) są w części niewiarygodne, tj. w zakresie w którym wskazują one, że nie usiłował on pozbawić życia pokrzywdzonego R. O. (1), co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2),

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony K. K. (2) działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego R. O. (1), podczas gdy całościowa analiza dowodów wyklucza takie ustalenie, co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie przez Sad błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2),

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że K. K. (2) odstąpił od zadawania ciosów pokrzywdzonemu w skutek uświadomienia sobie, że złamał się nóż, podczas gdy brak jest w sprawie dowodów na podstawie, których takie ustalenie można by poczynić, co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2),

5 ) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że pokrzywdzony R. O. (1) znalazł metalowa rurkę, którą zadawał ciosy oskarżonemu dopiero w trakcie szamotaniny z oskarżonym, podczas gdy całościowa analiza dowodów wyklucza takie ustalenie, co miało wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego K. K. (2).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna. Nie sposób powiem podzielić zawartych w tej apelacji zarzutów obrazy prawa procesowego, a w konsekwencji i zarzutów w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów w pełni respektując treść art. 7 k.p.k,. uwzględniając przy tym całokształt wynikających z tych dowodów okoliczności i zasadnie uznał, że oskarżony nie tylko spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała o jakich mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.k., ale też swoim zachowaniem wyczerpał znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. jako, że swoim działaniem usiłował pozbawić pokrzywdzonego życia i to działając w zamiarze bezpośrednim. Sąd I instancji zasadnie nie przydał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim ten kwestionował istnienie w chwili zdarzenia bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia R. O. (1), trafnie uznając, że w tym zakresie należało czynić ustalenia faktyczne w oparciu o pozostałe dowody zgromadzone w sprawie, które przemawiały za przyjęciem, że oskarżony działał właśnie z takim zamiarem. Już treść korespondencji jaką oskarżony kierował do pokrzywdzonego, jak celnie wskazuje Sąd I instancji, świadczy o tym, że oskarżony nie szedł po to by jedynie bić się z R. O. (1), na co ten pokrzywdzony niewątpliwie przystał i do czego dążył. Oskarżony zakładał bowiem w tej korespondencji ostateczne rozstrzygnięcie, a wygrana R. O. (1) musiała by być związana z zabiciem oskarżonego. W kontekście takich stwierdzeń wskazywanie, że za bicie dzieci pokrzywdzony byłby źle traktowany w zakładzie karnym i to z uwagi na złożenie na niego donosu przez oskarżonego, nie osłabia w żadnej mierze stanowiska Sądu co do tego, że oskarżony zakładał definitywne rozwiązanie problemu ingerencji pokrzywdzonego w jego związek, nawet jeśli ta ingerencja była związana w kwestią kontaktu z matką dziecka w zakresie dotyczącym dziecka. Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że oskarżony zabierając ze sobą nóż, a więc narzędzie niebezpieczne, dał wyraz temu, że słowa zawarte w sms-ie należało odczytywać jako takie z których wynika, że oskarżony zakładał wyjątkowo poważny przebieg zdarzenia. To, że w mieszkaniu z którego nóż pochodził znajdowały się większe noże, a oskarżony wybrał jeden z mniejszych, nie sprzeciwia się powyższej ocenie i ustaleniom Sądu Okręgowego w tym zakresie jako, że i tak ten nóż był tego rodzaju, że każda osoba dorosła ma świadomość, jakie konsekwencje wiążą się z użyciem takiego przedmiotu o tym rozmiarze wobec innego człowieka. Użycie noża o tych wymiarach miało i ten skutek, że pokrzywdzony nie dostrzegł zagrożenia, co niewątpliwie sprzyjało działaniom oskarżonego. Użycie takiego noża i to wielokrotne, wymierzone w ważne dla życia pokrzywdzonego organy i w sposób wskazany przez Sąd Okręgowy, jednoznacznie przeczy twierdzeniom oskarżonego, co do braku po jego stronie zamiaru pozbawienia pokrzywdzonego życia. Nie jest prawdą jakoby sposób zadawania ciosów wskazywał na brak owego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia, już treść opinii biegłych wskazuje, że oskarżony zadając uderzenia nie zadawał ich jedynie boczną krawędzią noża, lecz i ostrzem bo „trzymając nóż w zaciśniętej pięści ostrzem równolegle do podłoża” k 494, powodował w ten sposób tak rany kłute, jak i cięte, co jak słusznie wskazuje Sąd I instancji świadczy o tym, że nawet jeśli świadek określili zdarzenie jako wyglądające na szamotaninę, to jednak oskarżony nie tylko z odpowiednią dla osiągnięcia celu siłą, ale i celnie wyprowadzał ciosy. Świadek E. K. wprost wskazała, że z jej perspektywy „wyglądało to tak jakby mężczyźni wzajemnie okładali się pięściami”. Podobnie też przebieg zdarzenia relacjonował R. O. (3) k 88. Użycie przez świadka określenia szamotanina, nie podważa jego twierdzeń, że widział wyprowadzane ciosy. W żadnej mierze charakter doznanych przez pokrzywdzonego ran nie daje podstaw do uznania, że zostały one spowodowane w sposób przypadkowy wywołany szarpaniem się, czy szamotaniem uczestników zdarzenia w sytuacji gdyby oskarżony jedynie trzymał nóż. Oskarżony sam wskazał, że użył noża i choć w jego ocenie miało to wynikać z konieczności obrony, to niewątpliwie przeczy temu pierwsza faza zdarzenia, kiedy to z inicjatywy oskarżonego doszło do nie tylko do spotkania, ale i jednoczesnego zadawania ciosów bezpośrednio po spotkaniu się z pokrzywdzonym. Oskarżony nie przyszedł rozmawiać i był również stroną atakującą. Pokrzywdzony przyjął owe wyzwanie z ochotą, nie spodziewając się jednak, że oskarżony użyje tak niebezpiecznego narzędzia. To, że obaj mężczyźni od początku atakowali się wzajemnie, oskarżony zresztą przyznał w toku rozprawy. To zaś wskazuje, że zadawane ciosy nie były wynikiem bezwładnej szarpaniny, lecz wymierzane celowo, przy czym w wydaniu oskarżonego były to ciosy każdorazowo zadawane nożem, co w sposób oczywisty wynika z charakteru licznych obrażeń na ciele pokrzywdzonego. Pokrzywdzony określając zdarzenie jako szamotaninę nie wskazał by w którymkolwiek momencie charakter zadawanych przez oskarżonego ciosów uległ zmianie, by oskarżony wyjął nóż już w trakcie zdarzenia. Brak więc jest podstaw do uznania, że nawet przyjęcie, że pokrzywdzony przyniósł metalową rurkę ze sobą miało by znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Treść zeznań świadków w tym pokrzywdzonego wskazuje bowiem jednoznacznie, że i pokrzywdzony dążył do konfrontacji, ale nie ukierunkowanej na ostateczną eliminację przeciwnika i nie dał temu na żadnym etapie zdarzenia wyrazu. Metalowej rurki użył już w trakcie zdarzenia i wielość sińców na ciele oskarżonego tego nie podważa. Brak podstaw do uznania, że oskarżony doznał groźnych dla zdrowia czy życia obrażeń, co niewątpliwie wskazuje też na to, że nie było celem działania pokrzywdzonego spowodowanie groźnych dla życia oskarżonego skutków.

Nie ma też racji skarżący jakoby fakt użycia przez pokrzywdzonego metalowej rurki wpływał na ocenę zamiaru po stronie oskarżonego. Nawet przyjęcie, że pokrzywdzony przyniósł to narzędzie ze sobą nie daje podstaw do przyjęcia, że używał owego narzędzia od początku i by to ta okoliczność wpłynęła na użycie przez oskarżonego noża. Nóż został bowiem przez oskarżonego użyty od początku i nawet jeśli oskarżony temu przeczy, powołując się na to, że to on został zaatakowany pałką i dopiero wówczas użył noża, który zabrał po to by pokrzywdzonego jedynie przestraszyć. Czynienie takich ustaleń w kontekście całokształtu dowodów podważających przebieg zdarzenia prezentowany przez oskarżonego w tym zakresie byłoby nieuprawnione. Chcąc bowiem kogokolwiek przestraszyć użyciem noża nie trzyma się go w taki sposób by był dla pokrzywdzonego niewidoczny. Nie sposób też oprzeć się o twierdzenia oskarżonego co do tego, że początkowo jedynie trzymał nóż w pięści nie używając go. Taki sposób trzymania noża o tych gabarytach niewątpliwie nie był możliwy, bo przy zadawaniu ciosów oskarżony sam od ostrza doznał by urazu. Co więcej jak już wskazano uderzenia w brzuch jakie przywołuje oskarżony skutkowały konkretnymi obrażeniami podobnie jak kolejne ciosy. Tak więc wywodzenie z treści zeznań E. K., że pokrzywdzony przyniósł ze sobą metalową rurkę i użył jej od razu atakując oskarżonego byłoby nieuprawnione. Podobnie też nie sposób uznać, że to, iż na miejscu zdarzenia przebywał R. O. (2) miało wpływ na sposób zachowania oskarżonego. R. O. (2) nie podejmował żadnych działań, nie odzywał się i nie wpłynął w żaden sposób ani na to, że oskarżony przyszedł na miejsce zdarzenia z nożem, ani też nie spowodował, że oskarżony zadawał owym narzędziem ciosy. Obecność osoby trzeciej nie powstrzymała oskarżonego przed realizacją zamiaru, co również świadczy o znacznej determinacji oskarżonego dla jego realizacji. Gdyby oskarżony obawiał się pokrzywdzonego, to nie poszedł by pod miejsce jego zamieszkania i nie zainicjował by zdarzenia, którego skutki mógł przewidzieć, zabierając ze sobą nóż w celu użycia go i używając go w czasie zadawania kolejnych ciosów w ważne dla życia organy.

Nie sposób się też zgodzić ze skarżącym, że oskarżony nie zorientował się w czasie zdarzenia, że nóż stracił ostrze w sytuacji gdy już wymiary ostrza zabezpieczonego w ciele pokrzywdzonego o długości 10,5 cm, szerokości 1,5 cm takiemu stanowisku przeczą k 250-251. Zasady doświadczenia życiowego uczą, że uderzenia zadane już bez ostrza nie mogły powodować oporu w ciele pokrzywdzonego, a to wskazuje na wiedzę oskarżonego w tym zakresie. Podobnie jak okoliczność, że oskarżony gdy odszedł ową rękojeść wyrzucił. Nie sposób też uznać by oskarżony, jak wskazuje obrońca, nie wiedział czy odrzuca rękojeść od noża, czy też nóż. Dla wyczerpania owej okoliczności, z której autor apelacji wywodzi wnioski mające wskazywać, że przyczyną odejścia oskarżonego od pokrzywdzonego nie był fakt utracenia ostrza w nożu wskazać należy, że okoliczności owe potwierdzają też słowa jakie oskarżony wypowiedział do swojej ówczesnej konkubiny, po powrocie z miejsca zdarzenia jak i treść korespondencji jaką następnie kierował do pokrzywdzonego. Tak więc nie sposób przyjąć, że oskarżony odstąpił od swojego zamiaru dobrowolnie czy z przyczyn wskazanych w apelacji odszedł z miejsca zdarzenia. Brak jest okoliczności mogących potwierdzać, że bronił się przed atakiem pokrzywdzonego jak i by oskarżony dobrowolnie odstąpił od czynu i by w przedmiotowej sprawie mógł znaleźć zastosowanie art. 15 k.k. Zwłaszcza, że w czasie gdy oskarżony odchodził, obserwująca zdarzenie z okna M. K. krzyczała, że wezwie policję k 20. W tych okolicznościach nie sposób nie podzielić stanowiska Sądu, że okoliczność jaką była utrata ostrza o długości 10,5 cm była przyczyna z powodu której oskarżony zaprzestał zadawania ciosów. Oskarżony miał pełną świadomość tego, że zadał ciosy i to poważne o czym świadczy wspomniana już treść jego korespondencji, wysłana po zdarzeniu do pokrzywdzonego, jak i treści jakie przekazał swojej ówczesnej konkubinie, nawet jeśli nie wskazał wprost, że zabił pokrzywdzonego to wskazywał na to, że dźgał go nożem. To jak długo trwała walka nie ma wpływu na ocenę istnienia po stronie oskarżonego przypisanego mu zamiaru, skoro w owym czasie zdołał zadać 15 krotnie uderzenia w ciało pokrzywdzonego. Nawet to, że pokrzywdzony nie od razu zauważył skutki zadawania mu ciosów przez K. K. (2) nie zmienia faktu, że skutki te zaistniały i to oskarżony używając tego narzędzia wiedział, że do nich doszło. Świadczy o tym i to, że po odejściu z miejsca zdarzenia informował o kilkukrotnym zadaniu ciosów pokrzywdzonemu nożem swoją konkubinę. Pomimo tej wiedzy nie podjął żadnych działań by udzielić pokrzywdzonemu pomocy, której niewątpliwie ten już wówczas potrzebował.

W konsekwencji należy stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji, ocena dowodów dokonana została w sposób prawidłowy, tak w zakresie oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań świadków R. O. (1), R. O. (2), E. K., jak i D. K.. Sąd Okręgowy wynikające z relacji poszczególnych osób okoliczności ocenił w sposób prawidłowy, kierując się zasadami wyrażonymi w treści art. 7 k.p.k.. Dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów pozostaje pod ochroną tego przepisu jako, że jest oceną swobodną, uwzględniającą tak zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, jak i doświadczenia życiowego. Brak też jest podstaw do uznania, że którekolwiek z istotnych dla sprawy okoliczności wynikających z dowodów zostały pominięte. Skarżący nie dostrzega, że poza dowodami ze źródeł osobowych Sąd I instancji dysponował też dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, jak i treścią opinii dotyczącej charakteru doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń i sposobu ich zadania.

W konsekwencji wskazać należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena całokształtu okoliczności wynikających z dowodów jawi się jako prawidłowa w zakresie wynikających z tych dowodów okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Dlatego też nieuprawnione są też zarzuty w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Apelujący dokonując odmiennej oceny dowodów przez siebie wskazanych, nie wykazał jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie dowodów, a przywołując określone okoliczności wynikające z treści wyjaśnień oskarżonego zupełnie nie dostrzegł, że pozostają one w sprzeczności z dowodami uznanymi przez Sąd I instancji za wiarygodne, które wskazaniom oskarżonego przeczą. Sąd Okręgowy nie kwestionował faktu, że pokrzywdzony również dążył do konfrontacji z oskarżonym, jak i tego, że jego postawa wpłynęła na to, że mężczyźni spotkali się pod miejscem zamieszkania pokrzywdzonego. Nie mniej nie daje to podstawy do twierdzenia, że zamiarem oskarżonego nie było dążenie do pozbawienia pokrzywdzonego życia i by świadczyło o tym zachowanie pokrzywdzonego, użycie przez niego w trakcie zdarzenia pałki (nawet gdyby uprzednio przyniósł ją na miejsce zdarzenia), czy obecność osoby, która udała się z nim na miejsce zdarzenia.

O zamiarze i to bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia świadczą okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe wynikające z zachowania oskarżonego i skutków jego działania, które Sąd I instancji trafnie ustalił. Sposób działania oskarżonego tak przed, jak i w czasie zdarzenia będącego przedmiotem osądu, użyte narzędzie, sposób jego użycia i zachowanie po zdarzeniu, to suma tych okoliczności w sposób jednoznaczny wskazuje na istnienie po stronie oskarżonego bezpośredniego zamiaru pozbawienia pokrzywdzonego życia. Upatrywanie przez skarżącego w zachowaniu pokrzywdzonego okoliczności mających świadczyć o braku bezpośredniego zamiaru pozbawienia go życia przez oskarżonego jest zabiegiem nie dającym się zaakceptować, podobnie jak wersja, że świadkowie uzgodnili treść swoich zeznań by obciążyć oskarżonego okolicznościami, które nie miały miejsca czy zataić okoliczności dla niego korzystne. Przeczy temu tak treść relacji E. K., która jednoznacznie wskazała na sposób zachowania swojego konkubenta dążącego do konfrontacji z oskarżonym, jak i to, że tak ona jak i pokrzywdzony i jego kuzyn wręcz nie chcieli ujawnić sprawcy zdarzenia i ujawnili go dopiero na skutek zrozumienia wagi zdarzenia, jak i podjęcia przez funkcjonariuszy policji działań mających na celu weryfikację oświadczeń osób posiadających wiedzę o zdarzeniu.

Skoro zaś Sąd I instancji przedmiotem swoich rozważań objął wszystkie okoliczności wynikające z dowodów przeprowadzonych w sprawie, a oceny dokonał swobodnie a nie dowolnie , nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów trafnie przydając walor wiarygodności dowodom w oparciu o które czynił ustalenia faktyczne to nie tylko nie obraził art. 7 i 410 k.p.k. lecz i poczynił, wbrew twierdzeniom apelującego prawidłowe ustalenia faktyczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutów, brak było podstaw do uwzględnienia wniosków. Brak podstaw do uznania, że oskarżony nie działał w zamiarze bezpośredniego pozbawienia pokrzywdzonego życia, z przyczyn powyżej wskazanych (w pkt 3.1) i akceptacja dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, nie pozwala na dokonanie odmiennej oceny prawnej zachowania oskarżonego. Z tych też względów wnioski zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie. Do orzeczenia o karze, Sąd odwoławczy odniesie się, odnosząc się do apelacji prokuratora.

3.2.

Apelacja prokuratora zarzut:

Rażącej niewspółmierności kary 5 lat pozbawienia wolności przy niesłusznym zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 pkt 1 k.k. podczas, gdy okoliczności sprawy, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara winna osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej, bez zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora okazała się częściowo zasadna, co doprowadziło do zmiany orzeczenia o karze. W istocie bowiem kara orzeczona przez Sąd I instancji okazała się karą rażąco niewspółmiernie surową lecz nie w stopniu wskazanym w apelacji. Nie zasługiwało bowiem na akceptację stanowisko zawarte w apelacji prokuratora w zakresie w jakim prokurator kwestionuje zasadność zastosowania względem oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Skarżący nie zakwestionował ustaleń faktycznych Sądu co do przebiegu zdarzenia, a z nich właśnie wynikają okoliczności, które trafnie w ocenie Sądu Okręgowego zaważyły na przyjęciu, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek dający podstawę do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary o jakich mowa w art. 60 § 2 pkt 1 k.p.k. jako, że w istocie należało uznać, że nawet najniższa kara przewidziana w ustawie musi być uznana za karę rażąco niewspółmiernie surową.

Trafnie Sąd Okręgowy wskazał na okoliczności w jakich doszło do zdarzenia, w tym te, wynikające z zachowania pokrzywdzonego. Pokrzywdzony miał przy tym świadomość, że również z determinacją dążył do siłowego rozwiązania problemów jakie narastały w związku z faktem, że oskarżony zamieszkiwał z jego byłą konkubiną i dzieckiem pokrzywdzonego, co niewątpliwie wpłynęło tak na jego początkową niechęć do ujawnienia sprawcy doznanych przez siebie obrażeń, jak i pojednania z oskarżonym, przyjęcia jego przeprosin, uzgodnienia zadośćuczynienia i prośby o łagodne potraktowanie oskarżonego. Już powyższe świadczy, że w sprawie zaistniał szczególnie uzasadniony przypadek o jakim mowa w art. 60 § 2 pkt 1 k.k.. Sąd I instancji wskazał też na postawę oskarżonego, który wykazał żal i nie zmienia tego okoliczność, że zakwestionował istnienie zamiaru pozbawienia pokrzywdzonego życia. Nie zakwestionował tego, że zadał pokrzywdzonemu ciosy i spowodował obrażenia, nie sposób uznać, że oskarżony nie może skorzystać z nadzwyczajnego złagodzenia kary, jeśli realizuje swoją linię obrony. Ustawodawca w treści wskazanego powyżej przepisu takiego ograniczenia nie zastosował. Brak też jest podstaw do uznania, że uprzednia karalność oskarżonego sprzeciwia się zastosowaniu względem niego nadzwyczajnego złagodzenia kary, dotyczącego czynu mu obecnie przypisanego. Nie można też pomijać faktu, że kwestia oceny zamiaru działania sprawcy dokonana przez Sąd jest wynikiem nie tylko oświadczeń procesowych oskarżonego, ale całokształtu dowodów. Oskarżony nawet jeśli ów zamiar kwestionował, to jednak przyznał, że zadał pokrzywdzonemu kilkanaście ciosów nożem i spowodował określone skutki na jego ciele. Co istotne wyraził skruchę, a jego postawa w tym zakresie ujawniła się jeszcze przed wszczęciem wobec niego postępowania, kiedy to kierował do pokrzywdzonego określonej treści smsy. Co więcej postawa ta była wyrażana w toku całego postępowania i nie była wynikiem kalkulacji oskarżonego, lecz jego szczerego żalu, że do zdarzenia doszło, a pokrzywdzony został tym zdarzeniem w sposób istotny pokrzywdzony. Dlatego też nie sposób uznać, że nie zaszedł szczególnie uzasadniony wypadek tak związany z samym zdarzeniem, jak i osobą sprawcy. Oskarżony nawet jeśli dostrzegał naganność postawy pokrzywdzonego wobec osób mu bliskich, w szczególności syna R. O. (1), nie eksponował tej okoliczności w czasie procesu. Co więcej szczerze wyjawił okoliczności poprzedzające zdarzenie w tym te dla niego niekorzystne związane z uzależnieniem. To wskazuje, że choć oskarżony był uprzednio karany, to nie jest bezkrytyczny wobec swoich zachowań, co w połączeniu z okolicznościami czynu i postawą pokrzywdzonego, pojednaniem i uzgodnionym sposobem naprawienia szkody dawało Sądowi I instancji pełne podstawy do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Uwzględnienie powyżej wskazanych okoliczności jedynie poprzez uznanie ich jako okoliczności łagodzących nie byłoby dostateczne jako, że nie mogłoby spowodować wymierzenia kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. co prowadziłoby do wymierzenia kary niewspółmiernie surowej. Przywołane przez prokuratora okoliczności czynu, nie zostały przez Sąd Okręgowy pominięte i nie dyskwalifikują stanowiska Sądu Okręgowego co do zasadności zastosowania względem oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Sąd trafnie przywołał pkt 1 § 2 art. 60 k.k., jako, że ziściły się też wszystkie okoliczności w tym przepisie wskazane. Pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą i uzgodnione zostało zadośćuczynienie, które dla pokrzywdzonego było satysfakcjonujące. Dlatego też Sąd Okręgowy był w pełni uprawniony do sięgnięcia po treść art. 60 § 2 pkt 1 k.k. i wymierzenia oskarżonemu kary wedle reguł określonych w § 6 pkt 2 k.k.. Nie mniej należy podzielić stanowisko prokuratora, że okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, jak jego determinacja w zadawaniu ciosów pokrzywdzonemu i skutki winny w większym zakresie zostać uwzględnione przy wymiarze kary pozbawienia wolności, nawet przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Z tych względów uwzględniając pełny stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i konieczność by kara poza spełnieniem funkcji indywidualnej prewencji, realizowała też cele prewencji generalnej, Sąd odwoławczy podwyższył wymiar orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności do wymiaru 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Taka bowiem kara będzie w ocenie Sądu odwoławczego karą adekwatną i uwzględniającą całokształt ujawnionych w toku postępowania okoliczności w tym i tych związanych z postawą oskarżonego po zdarzeniu jak i stanowiskiem pokrzywdzonego, faktem pojednania się z pokrzywdzonym, ale i okolicznościami związanymi z zachowaniem obu mężczyzn, które doprowadziło do zdarzenia będącego przedmiotem osądu. Kara pozbawienia wolności w wymiarze orzeczonym przez Sąd I instancji, nawet przy uwzględnieniu stanowiska pokrzywdzonego, że chce by oskarżony został jak najłagodniej potraktowany i faktem, że na oskarżonego nałożony został obowiązek uiszczenia zadośćuczynienia jawi się jako rażąco niewspółmiernie łagodna, bo nie uwzględniająca wszystkich okoliczności czynu w stopniu dostatecznym. Dlatego też koniecznym było podwyższenie jej wymiaru do 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Tu wskazać należy, dla porządku, że przywoływanie orzeczeń zapadłych w innych sprawach, a w szczególności zawartych tam treści w oderwaniu od całokształtu okoliczno0ści wynikających z tych innych spraw, nie może prowadzić do odniesienia tych treści bezpośrednio do przedmiotowej sprawy.

Wniosek

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego K. K. (2) na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. kary 12 lat pozbawienia wolności i pozostawienie pozostałych rozstrzygnięć bez zmian

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podzielając jedynie stanowiska prokuratora, co do tego, że kara pozbawienia wolności nie uwzględnia dostatecznie okoliczności obciążających oskarżonego związanych ze stopniem społecznej szkodliwości czynu wywołanych determinacją oskarżonego w zadawaniu ciosów jak i skutków na zdrowiu oskarżonego i to w stopniu świadczącym o jej rażącej niewspółmierności (w znaczeniu łagodności) Sąd odwoławczy uznał za zasadne podwyższenie wymiaru orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności do wymiaru 6 lat i 6 miesięcy. Taka bowiem kara będzie karą adekwatną, uwzględniającą tak stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu jak też spełni tak cele wychowawcze jak i prewencyjne i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie mniej nie podzielając stanowiska prokuratora, co do niezasadności zastosowania przez Sąd Okręgowy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie poczynił zmian w tym zakresie co w konsekwencji doprowadziło do ukształtowania kary na poziomie powyżej wskazanym stosownie do § 6 pkt 2 art. 60 k.k.. Jako, że w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy zasadnie zastosował instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary i trafnie wskazał okoliczności przekonywujące, że nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo byłaby karą niewspółmiernie surową i nie uwzględniającą w sposób należyty całokształtu okoliczności sprawy w tym tak postawy pokrzywdzonego zarówno tej prezentowanej przed zdarzeniem, w jego trakcie jak i po zdarzeniu w tym w trakcie procesu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w zakresie sprawstwa, winy w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu i jego kwalifikacji prawnej, jak i co do zasadności zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego treścią art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt 2 k.k.. przedmiotem utrzymania w mocy stały się też rozstrzygnięcia zawarte w pkt 2 , 3, 4 i 5 części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie podzielanie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego, jak i nie podzielenia przez Sąd Apelacyjny stanowiska zawartego w apelacji prokuratora, co do braku podstaw do zastosowania względem oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana w zakresie wymiaru kary zasadniczej poprzez jej podwyższenie do wymiaru 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny podzielając stanowisko prokuratora co do tego, że rażąco niewspółmierna wysokość kary wynika z niedostatecznego i to w stopniu nie dającym się zaakceptować nie uwzględnieniu okoliczności dla oskarżonego niekorzystnych (ale nie z faktu zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary), czyniących ową karę karą rażąco niewspółmiernie łagodną, podwyższył wymiar kary w sposób uwzględniający tak determinację oskarżonego w czasie czynu, jak i skutki doznane przez pokrzywdzonego będące efektem tej determinacji, tak by kara uwzględniała w sposób właściwy stopień społecznej szkodliwości czynu i realizowała również cele prewencji ogólnej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

pkt. IV

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. R. kwotę 738 złotych w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 297,54 tytułem zwrotu kosztów dojazdu do Sądu Apelacyjnego w Szczecinie.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierzono 600 złotych opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

SSO Dorota Mazurek SSA Andrzej Olszewski SSA Małgorzata Jankowska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenia faktyczne odnoszące si ę tak do czynów z pkt I i II jak i w zakresie czynów z pkt III

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana