Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Romana Mrotek
Sędziowie:	SSA Barbara Białecka SSO del. Beata Górska (spr.)
Protokolant:	St. sekr. sąd. Edyta Rakowska

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Szczecinie

sprawy E. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt VII U 3947/12

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka

III A Ua 584/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1277 ze zm.), przyznał ubezpieczonemu E. O. emeryturę od 30 października 2012 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1967 r., 1971 r., 1981 r. - 1991 r., 1993 r. – 1999 r.) i na tej podstawie ustalono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 88,41%. Przyjęta kwota bazowa to 2.974,69 zł.

Z decyzją tą nie zgodził się E. O., wnosząc o jej zmianę. W ocenie skarżącego ustalając podstawę wymiaru emerytury organ rentowy powinien przyjąć podstawę wymiaru składek z lat 1981-1990 (art. 15 ust. 2 ww. ustawy). Poza tym podniósł, powołując się na art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, że przedmiotowe świadczenie winno zostać mu przyznane co najmniej od 19 listopada 2008 roku. Wskazał również, że ZUS ustalając wymiar okresu składkowego bezzasadnie pominął następujące okresy: od 22 do 23 października 1968 roku, od 17 do 25 października 1970 roku, od 1 października 1992 roku do 13 grudnia 1992 roku oraz od 1 maja 2000 roku do 8 maja 2000 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując dotychczasową argumentację. Nadmieniono przy tym, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia obliczony na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy wynosi zaledwie 45,20% i jest mniej korzystny niż ten ustalony przez ZUS z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W piśmie procesowym z dnia 11 kwietnia 2013 roku organ rentowy dodatkowo wyjaśnił, iż nie ma podstaw prawnych do przyznania emerytury z datą wsteczną tj. od 19 listopada 2008 roku. Nadto odnosząc się do zarzutów nieuwzględnienia okresów wymienionych w odwołaniu wskazano co następuje. Okres od 1 października 1992 roku do 31 grudnia 1992 roku nie stanowi okresu składkowego, gdyż ówcześnie skarżący nie podlegał ubezpieczeniom społecznym wykonując prace na podstawie umowy zlecenia i umowy o dzieło. Odwołujący status osoby bezrobotnej otrzymał dopiero od 8 maja 2000 roku, zatem brak podstaw do uwzględnienia do stażu okresu wcześniejszego przypadającego od 1 maja 2000 roku do 8 maja 2000 roku. Natomiast okresy od 22 października 1968 roku do 23 października 1968 roku oraz od 17 października 1970 roku do 25 października 1970 roku nie zostały uwzględnione do stażu, z uwagi na rozbieżności w zapisach dotyczących okresu służby wojskowej w świadectwie pracy z Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu (...) oraz w książeczce wojskowej.

Postanowieniem z dnia 7 maja 2013 roku Sąd wniosek ubezpieczonego złożony na rozprawie z dnia 7 maja 2011 roku o wyliczenie podstawy wymiaru emerytury z lat 1970 – 1980 na podstawie angaży i stawek płacowych dostarczonych pozwanemu, albo chociażby o wyliczenie wynagrodzenia minimalnego za ten okres, przekazał organowi rentowemu celem wydania decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

E. O. urodził się (...)roku.

W okresie od 6 października 1992 roku do 31 października 1992 roku oraz od 2 listopada 1992 roku do 23 listopada 1992 roku E. O. świadczył pracę na rzecz Przedsiębiorstwa (...) S.A. w S., na podstawie umowy cywilnoprawnej( umowy o dzieło). Od wynagrodzenia otrzymane przez ubezpieczonego w ww. okresach nie odprowadzano składek na ubezpieczenie społeczne.

Ubezpieczony był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w S. jako osoba bezrobotna od 8 maja 2000 roku do 31 lipca 2004 roku. Z tego tytułu otrzymał zasiłek w okresie od 9 maja 2000 roku 31 lipca 2004 roku.

Decyzją z dnia 9 maja 2000 roku przyznano E. O. prawo do zasiłku przedemerytalnego od dnia 9 maja 2000 roku.

W dokumentacji zgromadzonej w aktach organu rentowego znajdują się rozbieżności odnośnie okresu odbywania służby wojskowej przez skarżącego.

Ze świadectwa pracy wystawionego Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Handlu (...) w S. wynika, że E. O. odbywał służbę wojskową przypadającą w czasie zatrudnienia od 22 października 1968 roku do 25 października 1970 roku.

Z kolei z wyciągu z książeczki wojskowej wynika, że ubezpieczony odbywał tą służbę od 24 października 1968 roku do 16 października 1970 roku.

W dniu 1 października 2012 roku E. O. złożył wniosek o emeryturę.

Organ rentowy przyjął za udowodnione 35 lat, 3 miesiące i 7 dni okresów składkowych oraz 11 lat, 9 miesięcy i 3 dni okresów nieskładkowych.

W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie kwestią sporną pozostawało to, czy organ rentowy ustalając podstawę wymiaru emerytury ubezpieczonego przyjął najkorzystniejszy wariant, uwzględnił wszystkie okresy składkowe udokumentowane przez ubezpieczonego oraz przyznał prawo do świadczenia od prawidłowej daty.

Odnosząc się do pierwszej z wyżej poruszonych kwestii wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Ust. 2 tego samego przepisu stanowi, że w przypadku gdy zainteresowany w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłosił wniosek o emeryturę, pobierał przez więcej niż 10 lat zasiłek przedemerytalny, podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany nabył prawo do tego zasiłku.

Przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2, przyjmuje się lata kalendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, chociażby ubezpieczony w niektórych z tych lat przez okres roku lub w okresie krótszym niż rok nie pozostawał w ubezpieczeniu (art. 16)

Ponadto w myśl art. 15 ust. 6, na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

W ocenie Sądu Okręgowego organ rentowy ustalając podstawę wymiaru świadczenia przyjął przeciętna podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z lat: 1967, 1971, 1981 – 1991, 1993 - 1999, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 88,41%, jako opcję najkorzystniejszą dla ubezpieczonego. Z uwagi na fakt pobierania przez odwołującego zasiłku przedemerytalnego od maja 2000 roku istniała możliwość wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru na podstawie art. 15 ust. 2 - z lat 1990-1999 (tj. 10 kolejnych lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym skarżący nabył prawo do tego zasiłku). Jednakże wskaźnik ten okazał się niższy od tego ustalonego z 20 lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia. W świetle przywołanych wyżej regulacji, brak jest podstaw do obliczenia przedmiotowego wskaźnika zgodnie z roszczeniem odwołującego tj. z lat 1981 - 1990.

W odniesieniu natomiast do sformułowanego przez ubezpieczonego zarzutu, dotyczącego bezzasadnego pominięcia przez pozwanego przy ustalaniu wymiaru okresu składkowego okresów: od 1 października 1992 roku do 13 grudnia 1992 roku oraz od 1 maja 2000 roku do 8 maja 2000 roku Sąd I instancji stwierdził, że analiza dokumentacji wyjaśnia wątpliwości wnioskodawcy w tym zakresie. Kwestionowany przez odwołującego okres od 1 października 1992 roku do 31 grudnia 1992 roku nie może zostać uwzględniony do stażu pracy, albowiem w okresie tym ubezpieczony wykonywał prace na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło i w okresach tych nie podlegał ubezpieczeniom społecznym.

W piśmie z dnia 14 stycznia 2005 roku Przedsiębiorstwo (...) w S. poinformowało ubezpieczonego – odpowiadając na jego wniosek - że nie jest możliwym wystawienie zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okresy od 6 października 1992 roku do 31 października 1992 roku i od 2 listopada 1992 roku do 23 listopada 1992 roku, albowiem w okresach tych ww. zakład pracy zawarł z odwołującym umowy o dzieło, a od wynagrodzenia otrzymanego z tytułu umów o dzieło nie odprowadzano składek na ubezpieczenia społeczne.

Przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, że okresami składkowymi są okresy ubezpieczenia (pkt 1) i okresy opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości określonej w przepisach o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (pkt 2).

Zgodnie z przepisami prawa ubezpieczeń społecznych, składki do ZUS odprowadza się przede wszystkim od pracowników. Pracownik natomiast to osoba wykonywająca pracę na podstawie umowy o pracę, spółdzielczej umowy o pracę a także na podstawie powołania, mianowania lub wyboru. Pracownikami nie są natomiast osoby wykonujące usługi na podstawie umów cywilnoprawnych.

Odnosząc się w dalszej kolejności do nieuwzględnionego przez ZUS do stażu pracy okresu od 1 maja 2000 roku do 7 maja 2000 roku wskazał, iż żądanie to również nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku, okresami składkowymi są okresy czasowego pozostawania bez pracy na obszarze Państwa Polskiego z powodu niemożności jej otrzymania lub niemożności podjęcia szkolenia zawodowego, w tym okresy pobierania zasiłków z funduszu aktywizacji zawodowej, zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków szkoleniowych wypłaconych z Funduszu Pracy.

Powyższe wskazuje, że okresem ubezpieczenia jest jedynie okres pobierania zasiłków, nie jest nim natomiast okres zarejestrowania jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Osoby bezrobotne z prawem do zasiłku obowiązkowo zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podlegają ubezpieczeniom, a okres pobierania zasiłku jako okres ubezpieczenia jest okresem składkowym w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ani okresem składkowym ani okresem nieskładkowym nie jest natomiast okres, w którym ubezpieczony jest zarejestrowany jako bezrobotny, ale nie ma prawa do zasiłku. Okres pozostawania bez pracy może być zatem uwzględniony przy ustalaniu prawa do emerytury pod warunkiem, że w tym okresie był pobierany zasiłek dla bezrobotnych. Dokumentem potwierdzającym okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych jest zaświadczenie z powiatowego urzędu pracy.

Z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy – decyzji Powiatowego Urzędu Pracy w S. z dnia 8 maja 2000 roku - wynika, że wnioskodawca uznany został za osobę bezrobotną od 8 maja 2000 roku, a z zaświadczenia wystawionego przez ten urząd w dniu 28 marca 2007 roku - że od 9 maja 2000 roku do 31 lipca 2004 roku przysługiwało mu prawo do zasiłku. Tym samym skoro w okresie od 1 do 8 maja 2000 roku ubezpieczonemu nie przysługiwało prawo do zasiłku dla bezrobotnych, to okres ten nie może zostać uwzględniony jako okres ubezpieczenia.

Rozbieżności dotyczące okresów odbywania przez ubezpieczonego zasadniczej służby wojskowej – w świadectwie pracy wskazano okres od 22 października 1968 roku do 25 października 1970 roku, a w książeczce wojskowej okres od 24 października 1968 roku do 16 października 1970 roku - nie pozwalają z kolei na uwzględnienie do stażu pracy okresów od 22 do 23 października 1968 roku oraz od 17 do 25 października 1970 roku, tj. okresów co do których istnieją wątpliwości jaki status posiadał ubezpieczony, tj., czy był w tym czasie żołnierzem zasadniczej służby wojskowej czy też pracownikiem i kiedy ostatecznie podjął zatrudnienie po zakończeniu odbywania zasadniczej służby wojskowej.

Kończąc Sąd Okręgowy odniósł się do ostatniego z zarzutów wnioskodawcy, dotyczącego daty przyznania emerytury. Zdaniem Sądu pozwany prawidłowo wydał decyzję przyznającą świadczenie emerytalne od 30 października 2012 roku tj. od osiągnięcia przez ubezpieczonego wieku uprawniającego do ww. świadczenia.

Zważył, że postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na wniosek zainteresowanego. Przepis art. 116 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi bowiem, że postępowanie w sprawie świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Z kolei zastosowany przez organ rentowy art. 129 ust. 1 ustawy stanowi, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Zatem w sytuacji, gdy ubezpieczony urodzony (...) wiek 65 lat uprawniający go do nabycia świadczenia emerytalnego ukończył (...) roku, to (mimo złożenia wniosku o świadczenie 1 października 2012 roku) dopiero od (...) roku świadczenie mogło być mu przyznane.

Tym samym niezasadne i nieznajdujące w przepisach prawa są twierdzenia wnioskodawcy, że początkową datą przyznania emerytury winna być data 19 listopad 2008 roku, tj. data powstania u wnioskodawcy niepełnosprawności. W 2008 roku ubezpieczony nie spełniał po pierwsze przesłanek koniecznych do nabycia prawa do emerytury powszechnej, a nadto przesłanek do emerytury w obniżonym wieku, co potwierdza wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 stycznia 2012 roku, sygn. akt III AUa 556/11( akta sprawy VII U 1586/09).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniósł ubezpieczony. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił: naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego orzeczenie, a polegających na nieuwzględnieniu wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu z akt osobowych i dokumentacji płacowej znajdującej się w składnicy akt osobowych w O. i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego. Zarzucił również pominięcie dowodu z akt organu rentowego . Zdaniem apelującego miał on prawo do wyboru z 20 lat kalendarzowych składkowych 10 kolejnych lat do ustalenia przeciętnej podstawy wymiaru składki tj. z lat 1981 – 1990 czy z lat 1982 – 1991r. od daty poprzedzającej rok zgłoszenia wniosku w PUP o prawo do świadczenia przedemerytalnego. Zdaniem apelującego to organ rentowy winien ustalić kto powinien odprowadzać składki w okresie jego pracy w Przedsiębiorstwie (...) w S. i z okresu zarejestrowania w Powiatowym Urzędzie Pracy w S..

W dalszej części swej apelacji skarżący podał, że zostało naruszone jego prawo zapisane w art. 33 ust. 2 Konstytucji do zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego przez czasowe od 1 maja 2000r. pozostawanie w gotowości podjęcia pracy.

Zdaniem skarżącego miało miejsce naruszenie przepisów prawa materialnego dotyczącego odbywania przez ubezpieczonego służby wojskowej ( obowiązkowej) od 22.10.68r. do 25.10.70r. w okresie zatrudnienia w zakładzie pracy od dnia 19. 08. 1994 r. do dnia 30.09.1992 r. gdzie jest prawidłowo wykazane w świadectwie pracy.

Jest to zgodne z art 105 ust.1..art.106 ust.1.,art. 108 ust.1..art.109 ust.1, 4- 5 ustawy z dnia 21 listopada1967 r o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej / Dz. U. 1967 nr 44 poz. 220 / Długotrwałe negowanie procesowe przez ZUS wiarygodności zapisu w świadectwie pracy okresu służby wojskowej i jej bezzasadne zaniżenie skróconym zapisem o czynnej służbie wojskowej z zielonej książeczki wojskowej rezerwisty wydanej 12 listopada 1985 r. w następstwie zmiany pierwszego imienia A. na E. jest wyrządzeniem szkody, którą wypada wynagrodzić ubezpieczonemu.

Jako błędne uznał ubezpieczony ustalenie Sądu że Sąd Apelacyjny potwierdził wyrokiem z dnia 12 stycznia 2012 r, że nie spełnia przesłanek do emerytury w dacie 19 listopada 2008 r ponieważ:

Sąd Apelacyjny w Szczecinie nie ważył i nie potwierdzał zasadności do emerytury z powodu utraty zdolności do pracy zarobkowej i znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu w dacie 19 listopada 2008 r.- zaistnienia niepełnosprawności. W uzasadnieniu ustnym wyroku w dniu 12 stycznia 2012 r. Sąd Apelacyjny wyjaśnił oddalając apelację że zważył niezdolność do pracy na dzień 20 maja 2008r.tj w dacie złożenia wniosku i na dzień 11 lipca 2008r. tj. w dacie wydania decyzji ZUS-u. Dlatego wniosek z dowodami ubezpieczonego z dnia 29 grudnia 2011r.wymieniony w protokóle rozprawy apelacyjnej nie może być rozpatrywany w obecnej apelacji. Jest natomiast przesłanką do wydania kolejnej decyzji przez ZUS w sprawie emerytury. Do 1 października 2012r. tj, dnia złożenia wniosku o emeryturę ZUS nie wydał z Urzędu nowej decyzji o emeryturze - z powodu całkowitej niezdolności do samodzielnej pracy i nadal wypłacał zasiłek przedemerytalny do 29 października 2012 r.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o: zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 maja 2013r. zapadłego w sprawie za sygn. akt VII U 3947/12 i uwzględnienie odwołania ubezpieczonego oraz przyznania prawa do emerytury od 19 listopada 2008 r.

ewentualnie o:

uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zdaniem apelującego zaskarżony wyrok nie odpowiada prawu i jest dla niego krzywdzący ponieważ: nie został zgromadzony materiał dowodowy płacowy i osobowy w załączeniu do akt sprawy ze składnicy akt w O. o który wnioskował w piśmie doręczonym Sądowi 4 lutego 2013r. Nie został powołany biegły – księgowy.

Zgłoszone wnioski dowodowe (istotne ) z dokumentów ubezpieczonego zostały pominięte np Wyrok WSA z 24 listopada 2004 r,. który mocował staż pracy już wówczas na poziomie 35 lat 3 miesięcy i 15 dni.

Został pominięty przez Sąd wniosek ustny zgłoszony na rozprawie o postępowanie dowodowe w sprawie nie zaliczenia przez ZUS czterech okresów składkowych. Z zanikami pamięci i pola widzenia bez pomocy prawnej nie umiał słownie przetoczyć dowody faktyczne z zapisów w/w ustawy pod rządami której odbywał służbę wojskową. Albowiem sam wyciąg z książeczki wojskowej rezerwisty ze strony 17 o przebiegu służby wojskowej przed wydaniem książeczki ( skrócony) że ubezpieczony" Pełnił czynną służbę wojskową od dn 24 10.1968 do dnia 16 10 1970 " nie może stanowić dowodu bez dołączenia do niego pisma ZURiT z dnia 17.10.1968r i 26.10.1970r., k85-86 pl. 2 akt ZUS, że okres służby wojskowej od dnia 22.10-1968r. do 25.10.1970r. przypadający w czasie zatrudnienia w WPHW zapisany w świadectwie pracy jest wiarygodny i nie powinien być kwestionowany przez ZUS.

Organ rentowy ustalił podstawę wymiaru emerytury z 19 lat 9 miesięcy i 15 dni składkowych a nie z 20 pełnych lat składkowych Pominął istotne lata składkowe 1972-1980, a do ustalenia WWP wybrał bez dokumentacji osobowej, płacowej. składkowej i zapisu w legitymacji ubezpieczeniowej rok 1967 i 1971 z minimalnymi kwotami wynagrodzenia statystycznego za te lata tj. 42,16% i 42.41%. Jest to krzywdzące gdyż z angaży i stawek płacowych ubezpieczonego wynika że jest to poziom co najmniej przeciętnego wynagrodzenia statystycznego. czyli co najmniej 2 razy po 100%. Nie jest to więc opcja najkorzystniejsza WWP jak zważył Sąd.

W ocenie apelującego organ rentowy nie zadbał o to ażeby akta osobowo płacowe ubezpieczonego zostały mu przekazane z Sądu Okręgowego zamiast z powrotem do składnicy akt w O. po zakończeniu postępowania kasacyjnego w sierpniu 2012 r. Bardzo to wydłuży obecne postępowanie sądowe.

Wniosek o emeryturę z tytułu niezdolności do pracy zgłosiłem 20 maja 2008 r Organ rentowy 11 lipca 2008 r. decyzją odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu niezdolności do pracy. Złożyłem odwołanie do Sądu. Postępowanie sądowe trwało pięć lat kalendarzowych do sierpnia 2012r. zakończone oddaleniem mojego odwołania i odmową do prawa kasacyjnego decyzji.

W tym okresie żaden pracodawca nie chciał go nawet dorywczo zatrudnić w takim stanie zdrowia w tym wieku Od września 2008r. r.do stycznia 2013 r. organ rentowy otrzymywał cały czas nową dokumentację o pogarszającym się stanie jego zdrowia. W tym siedem wypisów leczenia szpitalnego i operacyjnego, trzy negatywne wyniki KT klatki piersiowej. We wrześniu 2009r pierwsze Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 lipca 2009r zaistniałym od 19 listopada 2008 r Następnie w styczniu 2012r. drugie Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 13 grudnia 2011r. istniejące cały czas od 19 listopada 2008r., która jest więc dla mnie datą zasadną do przyznania emerytury z tytułu niezdolności do pracy. Na zakończenie apelacji ubezpieczony postawił pytanie - Dlaczego więc organ rentowy nie wydał z Urzędu w tym okresie nowej pozytywnej decyzji emerytalnej z tytułu niezdolności do pracy w tej dacie lub w innej tylko nadal wypłacał zasiłek przedemerytalny finansowany ze skarbu państwa, a nie z jego składek społecznych i rentowo emerytalnych. Ponadto domagał się od ubezpieczonego dopracowania co najmniej sześciu miesięcy na umowę o pracę - składkową bez okularów progresywnych. Czy jest zasadne żeby mocować zaskarżanym wyrokiem taki stan faktyczny i prawny.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd Okręgowy wydając zaskarżony wyrok wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla meritum sprawy, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu, rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny przyjął ustalenia faktyczne poczynione w pierwszej instancji za własne, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., sygn. II UKN 61/97, opubl. w OSNAP z 1998 nr 3, poz. 104, z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAP z 1998 nr 24, poz. 776). Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył również tak norm prawa materialnego, jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. Zaskarżone rozstrzygnięcie jest trafne i tym samym nie ma podstaw do jego zmiany.

Należy podkreślić, że w niniejszej sprawie meritum sporu sprowadzało się do oceny zasadności czy organ rentowy ustalając podstawę wymiaru emerytury ubezpieczonego przyjął najkorzystniejszy wariant , uwzględnił wszystkie okresy składkowe udokumentowane przez ubezpieczonego oraz przyznała prawo do świadczenia od prawidłowej daty.

Wyłącznie w tym zatem kontekście należało poczynić w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności. Pozostałe natomiast fakty, indyferentne dla meritum sprawy, jako nie mające wpływu na sedno sprawy, nie mogły również podważyć prawidłowych ustaleń faktycznych, ani samego rozstrzygnięcia, nawet, gdy zostały one wyeksponowane w treści apelacji i zarzutach apelacyjnych. Sąd Apelacyjny podziela przy tym pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy, iż sąd drugiej instancji jest obowiązany zamieścić w swoim uzasadnieniu takie elementy, które ze względu na treść apelacji i zakres rozpoznania są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy, ale nie ma zarazem obowiązku wyrażania szczegółowego stanowiska do wszystkich poglądów prezentowanych przez strony, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2012 r., sygn. IV CSK 373/11, LEX nr 1169841, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1998 r., sygn. II UKN 282/98, opubl. w OSNP 1999/23/758, lex nr 38240).

Przed przejściem zatem do meritum sprawy należy wyjaśnić, iż Sąd Apelacyjny miał na uwadze twierdzenia i zarzuty apelacyjne, zgłoszone przez ubezpieczonego, lecz tylko część z nich dotyczyła istoty sprawy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego należy podkreślić słuszność zastosowanej przez Sąd Okręgowy, w przedmiotowej sprawie normy prawnej, tj. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z ubezpieczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Mając na względzie treść wskazanej normy, jak wskazał Sąd I instancji, przy ustalaniu kolejnych 10 lat kalendarzowych, przyjmuje się lata kalendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, chociażby ubezpieczony w niektórych z tych lat przez okres roku lub w okresie krótszym niż rok nie pozostawał w ubezpieczeniu ( art. 16). Mając zaś na względzie zgłoszony wniosek przez ubezpieczonego i zasady przyjęte przez organ rentowy przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia należy uznać za słuszną konstatację Sądu Okręgowego, że przyjęty wariant przez organ rentowy jest dla ubezpieczonego najkorzystniejszy. Wniesiona apelacja w żaden sposób nie zdołała obalić tego założenia. Ubezpieczony nie naprowadził takich dowodów, które by świadczyły o braku słuszności co do przyjętego wariantu naliczenia świadczenia.

Odnosząc się do zarzutu apelacji w przedmiocie nie zaliczenia do okresu składkowego okresu, w którym ubezpieczony był zarejestrowany jako bezrobotny bez prawa do zasiłku czy gdy świadczył pracę na podstawie umów cywilnoprawnych, za Sądem Okręgowym należy jedynie podnieść, że obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają na zaliczenie do okresów składowych, tych okresów w których od otrzymywanych wynagrodzeń nie odprowadzano składek. Z bezspornych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w spornych okresach ubezpieczony nie osiągała wynagrodzenia z tytułu zawartego stosunku pracy i w związku z tym zgodnie z obowiązującymi przepisami nie były odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne. Ponadto z dokumentów wystawionych przez urząd pracy jednoznacznie wynika w jakich okresach ubezpieczony był zarejestrowany z prawem do zasiłku a w jakich bez takiego prawa. Zarzuty ubezpieczonego należy uznać jedynie jako subiektywny osąd o treści obowiązujących przepisów co w przedmiotowej sprawie nie może wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku, nie pozwoliła też na pozytywną ocenę zarzutów apelacji skierowanych przeciwko ustaleniom i rozważaniom w materii dotyczącej zaliczenia do stażu pracy wnioskowanych przez ubezpieczonego okresów odbywania zasadniczej służby wojskowej. Rozbieżności w naprowadzonych przez ubezpieczonego dowodach nie pozwoliły na wnioski inne niż te, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Ubezpieczony nie zdołał również wykazać swego prawa do emerytury przed dniem uzyskania wieku emerytalnego czyli przed 30 października 2012r. Brak przesłanek do przyznania prawa do emerytury od roku 2008, Sąd Okręgowy bardzo klarownie wyjaśnił, czego ubezpieczony nie chce zauważyć, zatem ponowne odniesienie do podnoszonych kwestii przez Sąd Apelacyjny należy uznać za bezzasadne, bowiem w pełni je aprobuje.

W tym stanie rzeczy przyjąć należy za Sądem pierwszej instancji, że wnioskodawca nie spełnił przesłanki do nabycia świadczenia emerytalnego w roku 2012r. i organ rentowy ustalił jego wysokość przyjmując najkorzystniejszy wariant. Kierując się powyższymi względami Sąd Apelacyjny nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji orzekł jak w sentencji wyroku na mocy art. 385 k.p.c.

del. SSO Beata Górska SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka