Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia 2024 r. w S.

sprawy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wydanie pisemnej interpretacji przepisów

na skutek apelacji płatnika składek

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 18 kwietnia 2023 r., sygn. akt VI U 1495/22

I. zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję z dnia 21 września 2022 roku nr 532 w ten sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. do wydania pisemnej interpretacji w zakresie wniosku płatnika (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. z 31 sierpnia 2022 roku oraz zasądza od organu rentowego na rzecz płatnika kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami należnymi po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanemu niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

II. zasądza od Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami należnymi po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanemu niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 337/23

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 września 2022 roku nr 532, wydaną po rozpoznaniu wniosku płatnika (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. z 31 sierpnia 2022 roku, dotyczącego ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracowników - kierowców realizujących transport międzynarodowy, którym przyznano ekwiwalent za nocleg Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., wnosząc o jej uchylenie w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. i zobowiązanie organu do wydania interpretacji indywidualnej zgodnie z wnioskiem złożonym w dniu 31 sierpnia 2022 roku.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2023 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił odwołanie oraz zasądził od płatnika (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Płatnik składek (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., utworzona aktem notarialnym w dniu 27 stycznia 2022 roku (repertorium A nr (...)), na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Szczecinie XIII Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 6 grudnia 2021 roku została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...). Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest transport drogowy towarów.

W dniu 31 sierpnia 2022 roku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. wpłynął wniosek (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o wydanie interpretacji w trybie art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców.

Na wstępie zaznaczono, że wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego. We wniosku Spółka podała, iż w przedsiębiorstwie (...) do pracowników zatrudnionych w charakterze kierowców samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony kat. CE stosuje się powszechnie obowiązujące w państwach Unii Europejskiej przepisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 oraz umowę AETR. Zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami kierowcy korzystają zarówno z przerw w czasie pracy przypadających podczas dnia pracy oraz odpoczynków przysługujących po każdym dniu pracy, a także wykorzystują odpoczynek tygodniowy. Regularny odpoczynek tygodniowy wynosi 45 godzin. Odpoczynek ten rozpoczyna się po 5 lub 6 okresach 24 - godzinnych od zakończenia korzystania z poprzedniego odpoczynku tygodniowego. Nie ma znaczenia dzień tygodnia, w jakim przypada odpoczynek tygodniowy, gdyż przepisy nie wymagają, by nastąpiło to w niedzielę. Terminy korzystania z odpoczynków tygodniowych są dostosowane do układu zadań przewozowych. W celu bardziej jednoznacznego opisu zdarzeń przyjmujemy, że kierowcy nie korzystają z możliwości skrócenia odpoczynku tygodniowego do 35 godzin, bądź do 24 godzin. Zarówno czas pracy kierowców, przerwy w pracy, jak i okresy odpoczynku są w pełni zgodne z obowiązującymi przepisami. Zdarzenia przyszłe dotyczą miesiąca października 2022 roku.

Dalej wskazano, iż kierowca w dniach 1 i 2 października 2022 roku ma regularny odpoczynek tygodniowy, który wykorzystuje w domu. Prowadzenie pojazdu w ramach transportu międzynarodowego rozpoczyna w poniedziałek 3 października 2022 roku w Polsce. Państwem docelowym jest Francja. Przewóz będzie miał charakter przewozu typu cross trade, jako przewóz ładunków pomiędzy co najmniej dwoma krajami, w których przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie posiada zarejestrowanej siedziby. Po pięciu dniach wykonywania przewozów na terenie Niemiec, spania w kabinie pojazdu w ramach odpoczynków dobowych, kierowca w dniach 8 oraz 9 października korzysta z regularnego odpoczynku tygodniowego, w wymiarze 45 godzin, poza kabiną pojazdu, wynajmując prywatną kwaterę na dwie doby w łącznej cenie 100 Euro. W poniedziałek 10 października po zakończeniu tygodniowego odpoczynku kontynuuje przewóz międzynarodowy jadąc do Francji. Po pięciu okresach 24 - godzinnych we Francji z noclegami w kabinie pojazdu, kierowca w dniach 15, 16 października rozpoczyna trzeci w tym miesiącu regularny odpoczynek tygodniowy poza kabiną pojazdu, w hotelu płacąc za dobę 70 Euro, łącznie za dwie doby 140 Euro. Dnia 17 października kontynuuje przewóz międzynarodowy, jadąc do Austrii. Po pięciu okresach 24 - godzinnych z noclegami w kabinie samochodu, w dniach 22, 23 października na terenie Austrii kierowca ponownie korzysta z regularnego odpoczynku tygodniowego poza pojazdem, wynajmując na dwie doby miejsce w pensjonacie za łączną cenę 100 Euro. Od dnia 24 października kontynuuje realizację zadań transportowych, jadąc przez Niemcy do Polski. Dnia 28 października wraca do Polski, rozpoczynając w dniu 29 października w domu kolejny regularny odpoczynek tygodniowy.

Kolejno wskazano, iż rozliczając koszty noclegów na zasadach określonych w obowiązującym w przedsiębiorstwie regulaminie wynagradzania pracodawca wypłaci kierowcy wraz z wynagrodzeniem za pracę za miesiąc październik 2022 roku ekwiwalent za nocleg, którego podstawę prawną do wypłaty stanowią art. 8 ust. 8 przywołanego na wstępie Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku oraz postanowienia obowiązującego w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością regulaminu wynagradzania w którym przyjęto zasadę, że ekwiwalent za nocleg wynosi 1/3 kwoty dobowego limitu ustalanego na podstawie załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Wskazano jednocześnie, że wysokość ekwiwalentu za nocleg uzależniona jest od państwa, w którym kierowca korzysta z regularnych odpoczynków tygodniowych. Ekwiwalent przysługuje za każdą rozpoczętą dobę korzystania z noclegu poza pojazdem. Kierowca nie jest zobligowany do okazywania dokumentów potwierdzających opłacenie noclegu. Treść regulaminu wynagradzania została uzgodniona z przedstawicielami pracowników. Ponadto każdy z pracowników został zapoznany z treścią regulaminu, potwierdzając to poprzez złożenie oświadczenia w formie pisemnej.

Kończąc, podano, iż wskazany w niniejszym opisie pracownik kierowca, realizujący transport międzynarodowy w październiku 2022 roku, otrzyma tytułem ekwiwalentu za nocleg kwotę 100 Euro za nocleg w Niemczech, 120 Euro za nocleg we Francji oraz 86,66 Euro za nocleg w Austrii. Łączna wypłacona kwota z tego tytułu w wysokości 306,66 Euro nie będzie stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie § 2 ust. 1 pkt 6) Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione wyjaśniając, że zgodnie z treścią przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z 6 marca 2018 roku - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 roku, poz. 162 ze zm.), przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna).

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 34 ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 83d ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2021 roku, poz. 423 ze zm.), ZUS wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku - Prawo przedsiębiorców, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz (...), Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zakres i przedmiot sprawy o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa konstytuuje treść wniosku wszczynającego postępowanie, a rolą organu prowadzącego to postępowanie jest ocena stanowiska strony w danej kwestii, nie zaś przedstawianie poglądów i wykładni przepisów odnoszących się do różnych sytuacji faktycznych.

Istotą tego postępowania jest uzyskanie przez stronę wyjaśnienia treści przepisów prawa i ich zastosowania w odniesieniu do indywidualnej sytuacji wskazanej we wniosku. Organ wydający decyzję nie może więc ingerować w stan faktyczny opisany we wniosku, podważać go, uzupełniać czy zmieniać w oparciu o inne źródła lub wiedzę znaną mu z urzędu (post. Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 2011 roku III UK 117/10). Co więcej, wydanie interpretacji nie może wymagać czynienia przez organ jakichkolwiek ustaleń faktycznych.

W ocenie Sądu meriti, żądanie objęte wnioskiem płatnika składek o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, uznać należy za wykraczające poza zakres materii, co do której organ może wypowiedzieć się w formie interpretacji indywidualnej - w stanie faktycznym, zarysowanym przez wnioskodawcę.

Jak zauważył Sąd Okręgowy, treść złożonego przez płatnika wniosku jednoznacznie wskazuje, że wątpliwości Spółki dotyczą wypłaty świadczeń pieniężnych kierowcom wykonującym pracę w transporcie międzynarodowym w związku ze zmianą ustawy o czasie pracy kierowców, a dopiero niejako następczo w kwestii uiszczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. W tym zakresie zauważył, że w złożonym wniosku Spółka w pierwszej kolejności formułuje wątpliwości co do tego, czy istnieje nadal konieczność zwrotu kosztów noclegu pracownikom kierowcom - i to pomimo, iż w aktualnym stanie prawnym kierowca wykonujący zadania służbowe w ramach międzynarodowych przewozów drogowych nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77 ⁵ § 1 k.p., zaś dopiero dalej - czy wnioskodawca może wypłacić ekwiwalent za nocleg pracownikom kierowcom realizującym transport międzynarodowy, oraz czy taki ekwiwalent za nocleg, wypłacany kierowcom realizującym transport międzynarodowy, powinien zostać wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Sąd Okręgowy wyjaśnił zatem, iż przedmiotem interpretacji mogą być tylko te sprawy, które odnoszą się bezpośrednio do zakresu i sposobu zastosowania wyłącznie tych przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, nie zaś rozstrzygnięcie konkretnej sprawy administracyjnej.

Oznacza to, że nie każda sprawa leżąca we właściwości organu lub państwowej jednostki organizacyjnej jest możliwa do rozstrzygnięcia poprzez wydanie interpretacji w tym trybie, nie każdy również przepis może podlegać interpretacji w trybie art. 34 u stawy Prawo przedsiębiorców.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż z treści wniosku wynika, że płatnik ma wątpliwości czy nadal w myśl Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 - rozporządzenie 561/2006 zobowiązany jest pokryć wszelkie koszty zakwaterowania poza pojazdem, a realizacja obowiązku zwrotu kosztów noclegu w ramach regularnych tygodniowych okresów odpoczynku może nastąpić także poprzez zapłatę pracownikowi dodatkowego świadczenia pieniężnego stanowiącego element wynagrodzenia za pracę w formie ekwiwalentu za nocleg. Kolejno zauważył, że we wniosku płatnik szeroko przywołuje regulacje prawne dotyczące czasu pracy kierowców, a także odpowiednie przepisy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej dotyczące okresów odpoczynku kierowców poza pojazdem oraz pokrycia wszelkich kosztów związanych z tym zakwaterowaniem, cytuje również orzeczenia Sądu Najwyższego oraz przepisy kodeksu pracy, które jego zdaniem potwierdzają uzasadniają konieczność zwrotu kosztów noclegu pracownikom kierowcom.

Zdaniem Sądu meriti, zgodzić należy się z organem rentowym, iż rozstrzygnięcie powyższych kwestii nie wymaga interpretacji przepisów z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, a co należy podkreślić, tylko takie przepisy mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Sąd Okręgowy podkreślił, że ZUS nie może w trybie wydawania interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, rozstrzygać o tym, czy odpowiednie przepisy Rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady są przepisami z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Tym samym organ rentowy nie może potwierdzić, iż rozumowanie wnioskodawcy odnośnie tego, czy w aktualnym stanie prawnym nadal istnieje obowiązek zwrotu kosztów noclegu kierowcom, o których mowa we wniosku, a zwrot kosztów może nastąpić poprzez zapłatę świadczenia pieniężnego w formie ekwiwalentu za nocleg, jest prawidłowe.

W ocenie Sądu Okręgowego wydając interpretację w niniejszej sprawie, organ rentowy wykroczyłby poza zakres swych kompetencji i poza dopuszczalne ramy pojęcia interpretacji. Zagadnienie będące przedmiotem wniosku przedsiębiorcy nie może być bowiem, w świetle aktualnych okoliczności faktycznych i prawnych, przedmiotem interpretacji indywidualnej w rozumieniu przepisów prawa przedsiębiorców, co skutkuje stwierdzeniem, iż w sprawie brak było podstaw do wydania interpretacji w trybie art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców.

W tym stanie rzeczy, stosownie do treści art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Płatnik wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 34 ust. 1 ustawy prawo przedsiębiorców poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego i przyjęcie, że wniosek płatnika składek o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie tego przepisu wykracza poza zakres materii, co do której organ może wypowiedzieć się w formie tejże interpretacji indywidualnej w stanie faktycznym zarysowanym przez wnioskodawcę. Ponadto zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj. art. 83 d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego i przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że wniosek płatnika składek o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie tego przepisu nie podlega rozpatrzeniu.

Mając na uwadze powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz poprzedzającej wyrok decyzji Organu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz uwzględnienie wniosku Odwołującego poprzez wydanie merytorycznego orzeczenia w kwestii interpretacji indywidualnej oraz jednocześnie zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od płatnika kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja płatnika okazała się uzasadniona i spowodowała zmianę wyroku w postulowanym kierunku.

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne, jakkolwiek jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to zachowuje również charakter postępowania rozpoznawczego. Oznacza to, że sąd odwoławczy ma pełną swobodę jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. Podkreślić też należy, że sąd ten nie może poprzestać jedynie na ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych. Merytoryczny charakter orzekania sądu drugiej instancji polega na tym, że ma on obowiązek poczynić własne ustalenia i ocenić je samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego. Z tego też względu sąd ten może, a jeżeli je dostrzeże, powinien naprawić wszystkie stwierdzone w postępowaniu apelacyjnym naruszenia prawa materialnego popełnione przez sąd pierwszej instancji i to niezależnie od tego, czy zostały one podniesione w apelacji, jeśli tylko mieszczą się w granicach zaskarżenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.04.2000 r., III CKN 812/98 i in.).

Zwrócenia uwagi wymaga także i to, że zgodnie z art. 382 k.p.c. sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Z regulacji tej również więc wynika, że postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy. Oznacza to z kolei, że wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych ustaleniach faktycznych i prawnych poprzedzonych ponowną oceną materiału procesowego.

Wykonując ten obowiązek, Sąd Apelacyjny dokonał własnej oceny przedstawionego pod osąd materiału procesowego i w jej wyniku dokonał weryfikacji poczynionych samodzielnie przez Sąd Okręgowy ustaleń i ocen w zakresie zasadności żądania płatnika i w konsekwencji doszedł do wniosku, że w realiach niniejszej sprawy płatnik składając wniosek o wydanie interpretacji w trybie art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców, spełnił wszystkie warunki wymienione w tym przepisie, co uzasadniało uwzględnienie jego wniosku.

W realiach niniejszej sprawy organ rentowy, odmawiając wydania interpretacji, przytoczył okoliczności wskazane w przedmiotowym wniosku wskazując, iż problematyka w nim poruszona sprowadza się do tego czy istnieje nadal konieczność zwrotu kosztów noclegu pracownikom kierowcom pomimo, iż w aktualnym stanie prawnym kierowca - wykonując zadania służbowe w ramach międzynarodowych przewozów drogowych - nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77 ⁵ § 1 k.p., a dopiero w dalszej kolejności, czy wnioskodawca może wypłacić ekwiwalent za nocleg pracownikom kierowcom realizującym transport międzynarodowy i czy powinien zostać wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Wnioskodawca miał wątpliwości, czy nadal w myśl Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zamieniające Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 – rozporządzenie 561/2006 zobowiązany jest pokryć wszelkie koszty zakwaterowania poza pojazdem, a realizacja obowiązku zwrotu kosztów noclegu w ramach regularnych tygodniowych okresów odpoczynku może nastąpić także poprzez zapłatę pracownikowi dodatkowego świadczenia pieniężnego stanowiącego element wynagrodzenia za pracę w formie ekwiwalentu za nocleg. Wnioskodawca we wniosku szeroko przywołał przy tym regulacje prawne dotyczące czasu pracy kierowców, a także odpowiednie przepisy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej dotyczące okresów odpoczynku kierowców poza pojazdem oraz pokrycia wszelkich kosztów związanych z tym zakwaterowaniem.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, iż rozstrzygnięcie powyższych kwestii nie wymaga jednak interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, a tylko takie przepisy mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Zdaniem ZUS, w przyjętym trybie organ rentowy nie może rozstrzygać o tym, czy odpowiednie przepisy Rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady są przepisami z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy. Z ww. przepisów nie wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Tymczasem, jak podkreślił organ rentowy, przedmiotem interpretacji mogą być tylko te sprawy, które odnoszą się bezpośrednio do zakresu i sposobu zastosowania wyłącznie tych przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, nie zaś rozstrzygnięcie konkretnej sprawy administracyjnej. W przyjętym trybie nie można potwierdzić, iż rozumowanie wnioskodawcy odnośnie tego, iż w aktualnym stanie prawnym nadal istnieje obowiązek zwrotu kosztów noclegu kierowcom, o których mowa we wniosku, a koszty te mogą nastąpić poprzez zapłatę świadczenia pieniężnego w formie ekwiwalentu za nocleg, jest prawidłowe. W trybie wydawania interpretacji indywidulanych brak jest możliwości dokonywania oceny całokształtu konkretnych działań przedsiębiorcy pod kątem prawidłowości lub nieprawidłowości danego postępowania, do czego sprowadzałaby się interpretacja w podmiotowej sprawie. Organ rentowy podkreślił nadto, iż nie ma obowiązku przedstawiania prawidłowego sposobu działania w danej sprawie. Zobligowany jest natomiast do oceny przedstawionego przed przedsiębiorcę stanowiska – dokonanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisów mający zastosowanie na tle zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Organ rentowy podkreślił ponadto, iż interpretacja indywidualna nie ma charakteru opinii prawnej, w której analizie poddać można dowolny przepis prawa czy zagadnienie wzbudzające wątpliwości przedsiębiorcy, lecz jej zakres przedmiotowy jest ściśle określony – zawężony do kwestii wyraźnie wskazanych w art. 83d ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Sąd Apelacyjny nie podzielił powyższego stanowiska uznając odwołanie za uzasadnione, znajdujące oparcie w przepisach: art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292) oraz art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 300).

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 34 ust. 1-3 ustawy z 6.03.2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 162) przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawia zaistniały stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie.

Art. 83d ust. 1 i 2 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 266) stanowi z kolei, że Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, Zakład niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej. Nie wydaje się interpretacji indywidualnych w zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku o interpretację są przedmiotem toczącego się postępowania wyjaśniającego lub kontroli albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji Zakładu.

Mając na uwadze treść złożonego przez płatnika wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż – wbrew stanowisku organu rentowego - spełnia on przesłanki określone w art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców w zw. z art. 83d ustawy systemowej.

Zauważyć należy, że z treści własnego stanowiska wnioskodawcy w sprawie wynika jednoznacznie, że spółka nie ma wątpliwości co do tego, że mimo zmiany obowiązujących przepisów dotyczących czasu pracy kierowców jest obowiązana nadal wypłacać kierowcom ekwiwalent za noclegi. Przedstawiając stan faktyczny sprawy we wniosku podał w tym zakresie, że w jego przedsiębiorstwie do pracowników zatrudnionych w charakterze kierowców samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony kat. CE stosuje się powszechnie obowiązujące w państwach Unii Europejskiej przepisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 oraz umowę AETR. Jak zauważył zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami zatrudnieni przez niego kierowcy korzystają zarówno z przerw w czasie pracy przypadających podczas dnia pracy oraz odpoczynków przysługujących po każdym dniu pracy, a także wykorzystują odpoczynek tygodniowy. W ocenie płatnika pracodawca jest zobowiązany pokryć wszystkie koszty zakwaterowania poza pojazdem wskazane w powyższych przepisach określających zasady dotyczące tygodniowych okresów odpoczynku kierowców, zwłaszcza że kierowcy zatrudnieni przez płatnika ponoszą wydatki na motel lub kwaterę prywatną. Zdaniem wnioskodawcy realizacja obowiązku zwrotu tych kosztów może nastąpić poprzez zapłatę pracownikowi dodatkowego świadczenia pieniężnego, stanowiącego element wynagrodzenia za pracę, w formie ekwiwalentu za nocleg, który wynosi 1/3 kwoty dobowego limitu ustalanego na podstawie załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Zdaniem płatnika podstawę prawną do wypłaty takiego ekwiwalentu stanowi art. 8 ust. 8 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 roku oraz postanowienia obowiązującego w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością regulaminu wynagradzania. Kończąc płatnik podał, iż kierowca, realizujący transport międzynarodowy w październiku 2022 roku, otrzyma tytułem ekwiwalentu za nocleg kwotę 100 Euro za nocleg w Niemczech, 120 Euro za nocleg we Francji oraz 86,66 Euro za nocleg w Austrii. Łączna wypłacona kwota z tego tytułu w wysokości 306,66 Euro nie będzie stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w myśl § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Płatnik uzasadniając swoje stanowisko wskazał przy tym, że ma świadomość, że pojęcie ryczałtu za nocleg straciło swą aktualność wraz ze zmianą ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, która weszła w życie dnia 2 lutego 2022 roku poprzez wprowadzenie art. 21 b. ust. 1 o następującej treści: „Art. 21b. 1. Kierowca wykonujący zadania służbowe w ramach międzynarodowych przewozów drogowych nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 77 ^{( 5)} § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy”. Jednocześnie w ocenie płatnika pomimo zmiany obowiązującego stanu prawnego konieczność zwrotu kosztów noclegu, wynikająca z treści rozporządzenia 561/2006 pozostaje aktualna. Ekwiwalent za nocleg powinien zostać wypłacony w wysokości pokrywającej rzeczywiste koszty. Ustalenie jego wysokości oraz zasady jego wypłaty powinny zostać określone w obowiązującym w przedsiębiorstwie zakładowym regulaminie wynagradzania. Płatnik wyjaśnił nadto, że w jego ocenie wypłacony ekwiwalent z tytułu pokrycia kosztów noclegu poza pojazdem w ramach regularnych tygodniowych okresów odpoczynku będzie przychodem pracownika niestanowiącym podstawy wymiaru składek na podstawie § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia MPiPS z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z uwagi na fakt że przepisy rozporządzenia nr 561/206 stanowią w przekonaniu płatnika normy regulujące sprawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym są przepisami z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia MPiPS z dnia 18 grudnia 1998 r. Reasumując, wnioskodawca wskazał, że uznaje swoje stanowisko za w pełni uzasadnione ze względu na bezwzględny obowiązek pracodawców zapewnienia pracownikom zatrudnionym w charakterze kierowcy, wykonującym międzynarodowe przewozy drogowe, regularnych tygodniowych okresów odpoczynku poza pojazdem oraz pokrycia wszelkich kosztów związanego z tym zakwaterowania. Wnioskodawca stwierdził przy tym, że z uwagi na charakter prawny Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego, stanowiącego przepisy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy wypłacane kwoty tytułem ekwiwalentu za nocleg nie będą stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w myśl § 2 ust. 1 pkt 6) Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przytoczone przez wnioskodawcę regulacje niewątpliwie dotyczą obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie zdrowotne. Na mocy § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z dnia 18 grudnia 1998 r.( tj. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1949) podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody: wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra, a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej, używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych.

Sąd Apelacyjny zwrócił przy tym uwagę, że istotnie, elementem kontekstu prawnego sytuacji przedstawionej do oceny przez organ jest kwestia tego, czy pracodawca po zmianie regulacji dotyczącej czasu pracy kierowców jest obowiązany nadal wypłacać kierowcom ekwiwalenty za noclegi oraz charakteru takiego ekwiwalentu. Niemniej jednak twierdzenie przez organ rentowy, że zagadnienie to ma charakter pierwszoplanowy jest nadinterpretacją, która jawi się jako próba uniknięcia konieczności wyjaśnienia wnioskodawcy sposobu stosowania wskazanych przez niego przepisów.

Podkreślić należy, że interpretacja przepisów prawa ubezpieczeń społecznych polega na prawnej kwalifikacji określonych zdarzeń wywołujących skutek w prawie ubezpieczeń społecznych. Jeśli więc organ rentowy ma się wypowiedzieć, co do zasad obliczania składek czy podstawy ich wymiaru w określonych okolicznościach faktycznych, zobowiązany jest, dokonując interpretacji, poddać ocenie prawnej wszystkie te stosunki i zdarzenia prawne, które prowadzą do zastosowania określonego przepisu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (por. uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 lipca 2018 r., III AUa 944/16).

Zauważyć należy, że w postanowieniu z 27 stycznia 2022 r. (w sprawie o sygn. II USK 371/21) Sąd Najwyższy odwołując się do bogatego dorobku wcześniejszego orzecznictwa, wskazał, że przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2168 obowiązująca w dacie wydania pierwszej decyzji w sprawie; obecnie w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców; Dz.U. z 2021 r. poz. 162 ze zm.) instytucja interpretacji dotyczy wszystkich przepisów kształtujących obowiązki płatników w zakresie świadczenia przez nich danin publicznych i składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie zdrowotne, a zatem przepisów dotyczących ich ustalania, obliczania i uiszczania (opłacania). W prawie ubezpieczeń powstanie tytułu ubezpieczenia społecznego, a także określenie wysokości składek na te ubezpieczenia regulowane są przepisami ustawy systemowej. Niejednokrotnie przepisy te mają jednak charakter norm odwołujących się do pojęć prawnych usytuowanych w innych gałęziach prawa, o ile nie zawierają ich samodzielnej definicji (np. art. 8 ust. 2a - kreujący definicję pracownika na użytek prawa ubezpieczeń społecznych). Powoduje to, że rozstrzyganie o stosunku ubezpieczenia społecznego i wysokości należnych z tego tytułu składek nie jest możliwe bez sięgania do pojęć i definicji ustawowych funkcjonujących w całym systemie prawa. Jest to jednak nadal rozstrzyganie o obowiązku świadczenia przez przedsiębiorcę składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (obecnie art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców). W takim bowiem przypadku przepisy innych gałęzi prawa, jeśli uzupełniają i rozwijają przepisy prawa ubezpieczeń społecznych, stają się częścią jego norm (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z 18 grudnia 2014 r., sygn. III UK 72/14, OSNP 2016 Nr 8, poz. 108; z 12 marca 2015 r., sygn. II UK 79/14, LEX nr 1665733; z 12 marca 2015 r., sygn. II UK 136/14, LEX nr 1666019 oraz z 16 lutego 2017 r., sygn. I UK 738/15, OSNP 2018 Nr 4, poz. 52).

Nic innego nie wynika z dodanego z dniem 1 stycznia 2013 r. do ustawy systemowej art. 83d, który nie ma charakteru nowości normatywnej, a jedynie uściśla i doprecyzowuje obowiązki regulowane w art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie zwrotu „zakres i sposób zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne” oraz określa obszar kompetencji Zakładu do dokonywania interpretacji z zakresu wymierzania i pobierania składek zarówno na ubezpieczenia społeczne, jak i ubezpieczenie zdrowotne, co budziło wcześniej wątpliwości (por. także postanowienie z 7 stycznia 2014 r., sygn. II UK 412/13, LEX nr 1644522 oraz uzasadnienie projektu ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, Sejm VII kadencji, nr druku 833).

Jest to zresztą zasada powszechnie obowiązująca w każdej gałęzi prawa, gdyż normy prawne tworzą system, w którym występują określone więzi, między innymi polegające na tym, że treść norm prawnych z różnych gałęzi prawa wzajemnie się uzupełnia i rozwija. Wykładnia i stosowanie prawa ubezpieczeń społecznych musi zatem odbywać się w kontekście norm należących m.in. do gałęzi prawa cywilnego, czy prawa pracy. W praktyce oznacza to, że rozstrzyganie o istnieniu stosunku ubezpieczenia społecznego i wysokości należnych z tego tytułu składek nie jest możliwe bez sięgania do pojęć i definicji ustawowych funkcjonujących w systemie prawa. Dalej jednakże jest to rozstrzyganie o obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasadach obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz o podstawie wymiaru tych składek. W takim przypadku przepisy innych gałęzi prawa, jeśli uzupełniają i rozwijają przepisy prawa ubezpieczeń, stają się częścią norm prawa ubezpieczeń społecznych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 27 stycznia 2022 r.; sygn. II USK 371/21).

W rezultacie więc co do zasady interpretacja przepisów prawa ubezpieczeń społecznych (także dokonana na podstawie wskazanych wyżej przepisów) polega na prawnej kwalifikacji określonych zdarzeń wywołujących skutek w prawie ubezpieczeń społecznych. Jeśli więc organ rentowy ma się wypowiedzieć co do podstawy podlegania ubezpieczeniom społecznym, obowiązany jest poddać ocenie prawnej wszystkie te stosunki i zdarzenia prawne, które prowadzą do zastosowania określonych przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, z których wynika powstanie tytułu do objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi, przy uwzględnieniu, czy w określonej sytuacji faktycznej będą miały zastosowanie przepisy prawa ubezpieczeń społecznych i w jakim zakresie.

Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę respektuje naświetlony wyżej kierunek wykładni art. 83d ustawy systemowej (oraz art. 34 ust. 1 Prawa przedsiębiorców, poprzednio art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), przyjmując go za podstawę oceny prawnej ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie ma wątpliwości co do tego, że analiza stanu faktycznego - o ile dotyczy on zagadnień wymienionych w art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców w zw. z art. 83d ust. 1 ustawy. o systemie ubezpieczeń społecznych - powinna być dokonana przez organ również przez pryzmat wszystkich tych przepisów, które znajdują zastosowanie do danego stanu faktycznego, choćby nie dotyczyły one bezpośrednio wymienionych ww. przepisach kwestii, jeżeli obowiązek i zasady uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne są od nich uzależnione. Przyjęcie, że upoważnienie do wydania interpretacji indywidualnej, jak również sam jej zakres może dotyczyć wyłącznie tych przepisów, które wprost regulują obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, niweczyłoby cel wprowadzenia analizowanej instytucji i funkcję, jaką ma pełnić. Przedmiotowe przepisy nie funkcjonują bowiem w próżni prawnej. Normy wynikające z przepisów prawa tworzą system, w który występują określone więzi. Wykładnia i stosowanie prawa musi odbywać się z uwzględnieniem tych powiązań. Organ rentowy przy wydaniu interpretacji indywidualnej powinien zatem ocenić również pogląd przedsiębiorcy, pod kątem prawidłowości zaprezentowanego przez niego stanowiska, w oparciu o przedstawiony opis stanu faktycznego, zawarty we wniosku o wydanie interpretacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 lipca 2020 r. III AUa 193/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 lutego 2020 r. III AUa 1376/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 stycznia 2020 r. III AUa 2308/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 19 listopada 2019 r. III AUa 457/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2022 r. III AUa 1772/19)

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w stanie faktycznym, jaki zaistniał w niniejszej sprawie, należy zatem przyjąć, że wniosek spółki, spełniający wszystkie wymagania formalne wynikającej z art. 34 ustawy - Prawo przedsiębiorców, rodził po stronie organu rentowego obowiązek dokonania stosownej interpretacji, czego jednak organ rentowy nie uczynił, uchylając się od obowiązku przewidzianego w ustawie. Nie budzi przy tym wątpliwości Sądu Apelacyjnego fakt, że udzielając odwołującemu interpretacji indywidualnej we wskazanej kwestii, organ rentowy będzie musiał zająć stanowisko w przedmiocie tego, czy pracodawca po zmianie regulacji dotyczącej czasu pracy kierowców jest obowiązany nadal wypłacać kierowcom ekwiwalenty za noclegi oraz charakteru takiego ekwiwalentu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania przed sądem I instancji oraz postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu.

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk