Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 14/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 listopada 2021 roku

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść W. Z. (1):

a) w całości w zakresie odszkodowania,

b) w części w zakresie zadośćuczynienia tj. ponad kwotę 40.000,00zł

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił :

- obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 361 § 1 i 2 k.c. oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. z 2020 r., poz. 1820 j.t), dalej - ustawa lutowa, poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy odszkodowania w kwocie 35.543,13 złotych tytułem utraconego wynagrodzenia za pracę , podczas gdy odszkodowanie to nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z orzeczeniem o internowaniu wnioskodawcy, bowiem okres pozostawania przez wnioskodawcę bez pracy nie jest skutkiem wydania lub wykonania tego orzeczenia,

- obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 322 k.p.c. oraz art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu oszacowania odszkodowania przyznanego wnioskodawcy, pomimo braku z jego strony koniecznej inicjatywy dowodowej w tym zakresie, braku udowodnienia podstawy i zakresu roszczenia o odszkodowanie oraz przekonującego uzasadnienia przyjętych przez Sąd zasad miarkowania odszkodowania,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż gdyby wnioskodawca nie podejmował działalności opozycyjnej i nie został internowany skończyłby bez kłopotów studia, a jako osoba z wyższym wykształceniem i wybijającymi wynikami w nauce uzyskałby zatrudnienie z wynagrodzeniem, co najmniej na poziomie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, podczas gdy pracownicy zatrudniani bezpośrednio po studiach otrzymywali najniższe stawki zaszeregowania a ich wynagrodzenie wzrastało stopniowo dopiero wraz ze stażem pracy, ponadto sąd nie uwzględnił zamiarów samego wnioskodawcy,

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, w postaci art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, przeprowadzoną bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przy niedostatecznym wzięciu pod uwagę zasad wypracowanych na gruncie art. 445 § 1 i 2 kc, co skutkowało zasądzeniem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z internowaniem wnioskodawcy w okresie pomiędzy 26 kwietnia 1982 r. a 15 października 1982 r., w kwocie zdecydowanie wygórowanej, która w sposób oczywisty nie pozostaje w realnej proporcji do charakteru i rozmiaru krzywdy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żaden z zarzutów postawionych wyrokowi nie okazał się zasadny.

Sąd pierwszej instancji nie obraził przepisów prawa materialnego, a to art. 361§1 i 2 k.c. oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. z 2020 r., poz. 1820 j.t), zwanej dalej ustawą lutową, gdyż zasadnie przyjął, iż pozostawanie przez wnioskodawcę bez pracy w okresie od 15.10.1982 r. do 5 .05.1983r. było skutkiem wykonania decyzji o internowaniu. Trafnie powołał się na stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 15 lutego 2017r. II AKa 8/17 LEX nr 2265571, które, co trzeba podkreślić, znajduje szerokie potwierdzenie w judykaturze i piśmiennictwie. Wystarczy bowiem odwołać się do uzasadnienia przywołanego prejudykatu, w którym SA we Wrocławiu w argumentacji odwołuje się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2011 r. III KK 84/11 LEX nr 1044037, a w którym SN stwierdza m.in., iż: ”Jakkolwiek szkoda, o której mowa w art. 552 k.p.k. winna wynikać w sposób bezpośredni z zastosowania niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, to bezpośredniość owa wcale nie musi oznaczać ograniczenia szkody wyłącznie do skutków powstałych wprost na skutek fizycznego pozbawienia wolności i tylko w czasie jego trwania. Nie ulega bowiem wątpliwości, że skutki tego rodzaju mogą w przyszłości wykraczać poza sam moment zwolnienia wnioskodawcy z aresztu, chociażby w związku z pogorszeniem jego stanu zdrowia, czy utratą zatrudnienia, nie tracąc przymiotu bezpośredniości.” Trafnie SN zwraca też uwagę na to, że wskazane okoliczności każdorazowo muszą podlegać zindywidualizowanej ocenie sądu orzekającego w realiach konkretnej sprawy, której przedmiotem jest odszkodowanie z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania. Dodać trzeba, iż w sprawie poddawanej osądowi Sąd Najwyższy uznał, iż Sąd I instancji zasadnie przyjął, że wnioskodawcy należy się odszkodowanie nie tylko za okres pobytu w tymczasowym areszcie, lecz także za dalszy okres, bowiem Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że bezpośrednim skutkiem niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania było również to, iż z wnioskodawcą rozwiązano stosunek pracy i po opuszczeniu aresztu pozostawał on bez zatrudnienia.

Dalej odwołać się można również do podobnego stanowiska trafnie przywołanego w apelacji przez pełnomocnika wnioskodawcy, a mianowicie do wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 maja 2017r. w sprawie II AKa 141/17 LEX 2343430, w którym tenże sąd stwierdza podobnie, iż: „przepis art. 8 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy lutowej wskazuje, że osobie uprawnionej przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji, a nie tylko za szkody powstałe w samym czasie pozbawienia wolności. Nie ma więc żadnych normatywnych przeszkód, by odszkodowaniem i zadośćuczynieniem objąć szkody i krzywdy zaistniałe później, jednak nadal będące w bezpośrednim związku przyczynowym z pozbawieniem wolności czy wykonaniem orzeczenia, jak w przypadku pozostawania bez pracy. W przywołanym prejudykacie SA w Katowicach odwołuje się do kolejnych orzeczeń w których sądy wyrażają podobne poglądy, iż szkoda, jakiej doznaje osoba pozbawiona wolności, może bowiem powstać także w okresie po odzyskaniu przez nią wolności, będąc jednocześnie bezpośrednim jego następstwem, pozostającym w bezpośrednim związku przyczynowym z pozbawieniem wolności, czy wykonaniem orzeczenia (zob. tak np. wyrok S.N. z dnia 9 grudnia 2009 r., III KK 173/09, OSNwSK 2009 Nr 1, poz. 2493, S.A. w Białymstoku z dnia 23 maja 2012 r., II AKa 83/12, OSAB 2012/2-3/56-61). Dodać trzeba, iż SA w Katowicach swój pogląd wyraził w stanie faktycznym w którym, jak zauważył, aktywność zawodowa wnioskodawcy została przerwana na skutek tymczasowego aresztowania, a następnie po jego zakończeniu nie mógł on znaleźć pracy i dopiero w listopadzie 1984 r. podjął pracę na gorszych warunkach płacowych i przyjął, że do tego momentu poniósł szkodę wynikającą z utraty źródła dochodów. Zaaprobował przez to postąpienie Sądu I instancji, który zasądził od Skarbu Państwa odszkodowanie za utracone wynagrodzenie i zadośćuczynienie za doznane krzywdy za okres tymczasowego aresztowania oraz bezpośrednio późniejszy, gdy wnioskodawca na skutek rozwiązania z nim umowy o pracę pozostawał bez zatrudnienia.

Podkreślić należy, iż takiej zindywidualizowanej oceny w odniesieniu do W. Z. (1) dokonał Sąd Okręgowy i przekonująco wykazał, iż gdyby wnioskodawca nie podejmował działalności opozycyjnej i nie został internowany skończyłby bez kłopotów studia, a jako osoba z wyższym wykształceniem i wybijającymi wynikami w nauce uzyskałby zatrudnienie z wynagrodzeniem, co najmniej na poziomie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Ponieważ interweniowano w jego sprawie, mimo podjętych starań o zatrudnienie nie otrzymał pracy w S., a tym samym aż do maja 1983 r., kiedy nabył gospodarstwo rolne, poniósł szkodę w zakresie utraty wynagrodzenia na pracę. Tym samym prawidłowo przyjął, iż istnieje związek przyczynowy pomiędzy internowaniem, a pozostawaniem bez pracy we wskazanym okresie i zasadnie uwzględnił żądanie odszkodowania, co do kwoty 35 543,13 zł, za okres od 15 października 1982 r. do 5 maja 1983 r., przy średnim miesięcznym wynagrodzeniu w kwocie 5 331,47 zł.

Uwagi prokuratora odwołujące się do orzeczeń SN (str. 5-7 uzas. apelacji) nie przekonują, jako że przywołane poglądy mają charakter ogólny i nie pozostają w sprzeczności z uwagami Sądu Apelacyjnego wyrażonymi wyżej, z których wynika, iż nie traci cech bezpośredniości szkoda, jakiej doznaje osoba pozbawiona wolności, powstała w okresie po odzyskaniu przez nią wolności, będąc jednocześnie bezpośrednim jego następstwem. Jeżeli zaś chodzi o szkodę, za która Sąd Okręgowy przyznał odszkodowanie, to przecież Sąd pierwszej instancji dopatruje się jej nie w skutkach nieukończenia studiów, skreślenia z listy studentów, a w niemożliwości podjęcia pracy przez kilka miesięcy po internowaniu, w czym stało na przeszkodzie właśnie internowanie i „wilczy bilet”, który powodował, iż zakłady pracy, a w przypadku wnioskodawcy S. nie zdecydowały się na zatrudnienie osoby, która była internowana. Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż wnioskodawca pracy nie szukał, bo takie starania podjął w S. i nie sposób wymagać, aby poszukiwał jej jeszcze w wielu innych zakładach pracy, gdy starania i szanse takich osób na znalezienie pracy w pierwszym okresie po internowaniu kończyły się analogicznie, a i W. Z. (1) podjął decyzję o innym sposobie zarabiania na życie oraz do tego się przygotowywał i aby w ten sposób uniknąć dalszych niekorzystnych konsekwencji internowania, gdyby przyszło mu odbywać służbę wojskową.

Nie ma racji prokurator, iż wnioskodawca nie wykazał się odpowiednią inicjatywą dowodową w udawadnianiu szkody. Za wystarczające do przyjęcia takiego stanu należało uznać jego zeznania oraz zeznania zawnioskowanych świadków. Z przywołanych dowodów jednoznacznie wynika, iż W. Z. (1) w rozpatrywanym okresie nie pracował. Zgodzić należy się też z Sądem Okręgowym, iż niezwykle trudno byłoby mu wykazać, ile dokładnie zarabiałby, gdyby pracował po ukończeniu studiów w wyuczonym zawodzie. Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji odwołał się do art. 322 k.c. i do kwoty aktualnego średniego wynagrodzenia. Bowiem, biorąc pod uwagę ewentualne możliwości zarobkowe wnioskodawcy, gdyby nie ukrywał się przed prześladowaniami, nie był internowany, a ukończył studnia, podjął pracę, dobrze opłacaną przy jego zawodzie oraz jego zaradność życiową - dodatkowe umiejętności związane z drukowaniem i kolportażem, należało dojść do wniosku, że mógł miesięcznie osiągać zarobki w wysokości średniej krajowej. Nie przekonuje zatem odwoływanie się przez prokuratora do analiz związanych z „Bezrobociem w Polsce w latach 1918-1998”, które mają generalny charakter i nie podważają ustaleń Sądu Okręgowego co do przyczyn braku pracy w pierwszych miesiącach po zakończeniu internowania. Skorzystania z art. 322 k.p.k. nie można uznać za przedwczesnego, jako ze z zeznań świadków, w tym w szczególności poszkodowanego wynikają przyczyny niemożności podjęcia pracy i zmiany sposobu zarabiana na życie, które były wynikiem właśnie internowania oraz nieukończenia studiów z powodu ukrywania się w celu uniknięcia odpowiedzialności karej za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa Polskiego, za która został ostatecznie internowany, a nie sytuacji społeczno-gospodarczej i bezrobocia.

Odnośnie zadośćuczynienia nie ma racji skarżący, że jest ono wygórowane. Gdyby rzeczywiście odwołać się jedynie do tych okoliczności, jakie Sąd pierwszej instancji przywołuje w uzasadnieniu oraz prokurator na str. 10 uzasadnienia apelacji, a skupiających się tylko na doznaniach związanych bezpośrednio z pozbawieniem wolności i tylko w tym okresie, to wtedy proponowana przez skarżącego kwota byłaby adekwatna do tak rozumianej krzywdy. Jednakże, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i odwołując się w szczególności do powołanego wyżej stanowiska SA w Katowicach zawartego w wyroku z 25 maja 2017r. II AKa 141/17 LEX 2343430, które Sąd odwoławczy podziela: „Zgodnie z treścią art. 445 § 1 i 2 k.c. przyznane zadośćuczynienie winno być "odpowiednie". Ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest odpowiednia, z istoty należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Nie oznacza to jednak dowolności, bo przecież z jednej strony zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, a z drugiej - winno odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu. W oparciu zaś o dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdzić trzeba, że owa suma odpowiednia, o jakiej mowa w art. 445 § 1 k.c., to nie suma dowolnie przyjęta przez sąd, a suma ustalona w oparciu o wypracowane dotychczas w orzecznictwie kryteria i wskazówki. Wśród okoliczności, które winny być brane pod uwagę zgodnie przyjmuje się, że są to: indywidualne okoliczności każdej sprawy, indywidualny stopień natężenia krzywdy, rodzaj i charakter oraz długotrwałość cierpień, ujemne skutki, jakie pozostały na przyszłość, w tym np. skutki zdrowotne, utrata perspektyw, utrata zdolności do pracy czy możliwości realizacji zamierzonych celów życiowych.” Prokurator kwestionując zasadzoną sumę zadośćuczynienia niezasadnie kwestionuje pogorszenie stanu zdrowia wynikłe z nabytej w tamtym okresie choroby zespołu jelita drażliwego oraz pomija utratę perspektyw i możliwości realizacji zamierzonych celów życiowych. A i Sąd pierwszej instancji nie przywołuje ich w uzasadnieniu. Dostrzega je trafnie pełnomocnik wnioskodawcy i eksponuje w apelacji. Z tym że uznać należało, iż zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota zadośćuczynienia, zważywszy na jej wysokość i adekwatność do wszystkich niematerialnych ujemnych następstw, obejmuje te dalej idące skutki internowania, które akcentuje drugi skarżący. Zatem w tym zakresie nie było podstaw tak do uwzględnienia apelacji prokuratora, jak i pełnomocnika wnioskodawcy, gdyż zasądzona kwota 76 860 zł zadośćuczynienia jest współmierna do rozmiaru krzywdy i jej rzeczywistym wynagrodzeniem, a oczekiwana przez poszkodowanego suma byłaby wygórowana, a nie umiarkowana, także w zestawieniu z innymi przypadkami rekompensat dla ofiar bardziej doświadczonych cierpieniami, do czego trafnie odwołuje się Sąd Okręgowy. Żądana przez wnioskodawcę suma nie odpowiada też aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Dlatego też za prawidłowe należało uznać odwołanie się przez Sąd Okręgowy do dwuipółkrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia jako orientacyjnego wskaźnika poziomu życia społeczeństwa (zob. pod. postanowienie SN z dnia 5 maja 2005 r. V KK 413/04 OSNwSK 2005, poz. 928). Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105).

Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd miarkując zadośćuczynienie powinien liczyć się z możliwościami finansowymi Skarbu Państwa. W orzecznictwie SN wskazuje się, z czym Sąd Apelacyjny się zgadza, że wysokość zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie nie może być uzależniona od sytuacji Skarbu Państwa, jak i warunków finansowych wnioskodawcy (por. np. wyr. SN z 24.5.2006 r., II KK 337/05, OSNKW 2006, Nr 1, poz. 1098).

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty, w oparciu o treść art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. prokurator wniósł o zmianę punktu I. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwoty 40.000 złotych i oddalenie roszczenia o zadośćuczynienie ponad tę kwotę, oraz o oddalenie w całości roszczenia o zasądzenie odszkodowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych wyżej żądania prokuratora należało uznać za bezzasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie wystąpiły.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżona część wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów postawionych przez prokuratora i pełnomocnika.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie wystąpiły.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie stwierdzono.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie zaistniała.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.4.1.

Nie wystąpiły.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie było.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie było potrzeby ich formułowania.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie było.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Stosownie do treści art. 554§4 k.p.k. koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa, a w sytuacji, gdy uwzględniono chociażby częściowo roszczenia wnioskodawcy, przysługuje mu zwrot wydatków, w tym jednego pełnomocnika w kwocie 240 zł, stosownie do brzmienia § 11 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

7.  PODPIS

SSA Robert Mąka SSA Stanisław Kucharczyk SSA Jacek Szreder

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

odszkodowanie i zadośćuczynienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana