Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 30 kwietnia 2024 roku

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

SSA Edyta Buczkowska-Żuk (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2024 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko Gminie Miasto S.

o zapłatę

na skutek skargi powódki o wznowienie postępowania

zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

z dnia 29 czerwca 2023 roku, sygnatura akt I ACa 1829/22,

p o s t a n a w i a :

odrzucić skargę o wznowienie postępowania.

SSA Edyta Buczkowska-Żuk

UZASADNIENIE

E. R. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2022 roku, sygnatura akt I C 1228/22 oraz Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 czerwca 2023 roku, sygnatura akt I ACa 1829/22. Jako podstawę do wznowienia postępowania wskazano nowe okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które miały wpływ na wynik sprawy, a które zaistniały po zakończeniu postępowania.

W skardze wskazano m.in., że powódka E. R. była nienależycie reprezentowana przez Sądem pierwszej instancji i Sądem Apelacyjnym, albowiem pełnomocnik z urzędu adwokat W. S. udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego 9 maja 2018 r. w sprawie o sygn. akt III C 950/18 bez zgody mocodawczyni i wbrew jej woli wyrażonej w piśmie z dnia 12 grudnia 2022 r., skierowanym do mec. S. i B.. Ponadto, skarżąca podniosła zarzut naruszenia prawa procesowego przez nierozpatrzenie przez Sąd Okręgowy i Sąd Apelacyjny istotnych w sprawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sądowych sprawy. W dalszej kolejności skarżąca wskazała, że po zapoznaniu się z aktami postępowania w dniu 15 stycznia 2024 r. po raz pierwszy zobaczyła pełnomocnictwo substytucyjne udzielone w dniu 9 maja 2018 r. radcy prawnemu P. B. przez pełnomocnika powódki z urzędu – adw. W. S., w sprawie III C 950/18, bez zgody skarżącej i wbrew jej woli. Jednocześnie skarżąca podkreśliła, że nie kwestionowała prawa pełnomocnika z urzędu do udzielania dalszego pełnomocnictwa, a jedynie miała uzasadnione powody do kwestionowania osoby substytuta.

Sąd Apelacyjny ustalił, że wyrokiem z dnia 7 listopada 2022 roku, Sąd Okręgowy w Szczecinie zasądził od pozwanej Gminy Miasto S. na rzecz powódki E. R. kwotę 43.113,62 z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 9.769,36 zł od dnia 15 czerwca 2017 r., od kwoty 33.344,26 zł od dnia 8 lutego 2018 r. (pkt I.), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II.) oraz ustalił, że koszty postępowania ponosi w 32% pozwana i w 78% powódka, przy czym ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu (pkt III.).

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziły się obie strony postępowania, wnosząc apelację od powyższego wyroku. Powódka zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo, tj. co do pkt II. i III., natomiast pozwana zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej powództwo, tj. co do pkt I. i III. wyroku.

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2023 roku, Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie I. zasądził od pozwanej na rzecz powódki 34.491 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 7.816 zł od 15 czerwca 2017 r., od 26.675 zł od 8 lutego 2018 r.; w punkcie III. odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu i sądowymi; dodał punkt IV., w którym przyznał adw. W. S. od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 5.400 zł, w tym podatek VAT, tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu (pkt I.); oddalił apelację pozwanej w pozostałym zakresie (pkt II.), oddalił apelację powódki w całości (pkt III.), odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu w postępowaniu apelacyjnym (pkt IV.) oraz orzekł o kosztach pomocy prawnej, udzielonej powódce z urzędu (pkt V.).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przedmiotowa skarga podlegała odrzuceniu.

Na wstępie wskazać należy, iż instytucja wznowienia postępowania jest szczególnym rodzajem postępowania sądowego; jest ona bowiem nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, będąc jednocześnie pismem zawierającym żądanie ponownego rozpoznania sprawy, która co do zasady uległa już prawomocnemu zakończeniu. Skarga ta przysługuje w stosunku do prawomocnych orzeczeń merytorycznych, rozstrzygających sprawę co do istoty, a więc w stosunku do wyroków, nakazów zapłaty oraz postanowień co do istoty sprawy wydawanych w trybie nieprocesowym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 4 stycznia 1973 r., I CZ 152/72; z 28 kwietnia 1978 r., I CZ 46/78; z dnia 24 lipca 1980 r., I CZ 82/80; z 22 listopada 1999 r., I CKN 1085/99; z 6 listopada 2002 r., III CO 6/02; z 21 sierpnia 2003 r., III CO 9/03). Należy zatem stwierdzić, że dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania od prawomocnych orzeczeń co do istoty sprawy jest zasadą konstrukcyjną tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2004 r., IV CO 9/04). O ogólnej dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania rozstrzyga art. 399 k.p.c. w myśl, którego „ w wypadkach przewidzianych w dziale niniejszym można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem”. Jednocześnie wznowienie prawomocnie zakończonego postępowania sądowego może nastąpić wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie.

Przesłanki skargi o wznowienie postępowania wymienione zostały enumeratywnie przez ustawodawcę w przepisach art. 401 k.p.c., art. 401 ¹ k.p.c., art. 403 k.p.c., w konsekwencji czego niemożliwym jest oparcie skargi na innej podstawie niż wynikającej z cytowanych przepisów. I tak skargę o wznowienie postepowania można oprzeć na następujących przesłankach: w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona, orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się wyroku nie mogła domagać się wyłączenia, strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, nie była należycie reprezentowana, wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania, Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, wyrok został oparty na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym, następnie uchylonym, wyrok został uzyskany za pomocą przestępstwa, po wydaniu wyroku wykryto takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu lub też wykryto prawomocny wyrok dotyczący tego samego stosunku prawnego, a także w przypadku, gdy na treść wyroku miało wpływ postanowienie niekończące postępowania w sprawie, wydane na podstawie aktu normatywnego uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, uchylone lub zmienione zgodnie z art. 416 ¹ k.p.c. Katalog podstaw do wznowienia postępowania został przez ustawodawcę wyliczony w sposób enumeratywny.

Zgodnie z treścią art. 410 § 1 k.p.c., sąd na posiedzeniu niejawnym sprawdza czy skarga wniesiona została w ustawowym terminie, tj. wynikającym z przepisów art. 407 i 408 k.p.c., ponadto weryfikuje czy skarga jest dopuszczalna oraz czy jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia – dzieje się to w ramach postępowania wstępnego. Należy przy tym zastrzec, że samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie przesądza, że skarga została na takiej ustawowej podstawie wznowienia oparta. Tym samym, jeżeli już z samego uzasadnienia skargi, albo z jej dokumentacji, wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi, to należy przyjąć, że w rzeczywistości skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia, a przez to podlega odrzuceniu stosownie do art. 410 § 1 k.p.c. (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z 17 kwietnia 2013 r., V CZ109/12; z 21 września 2007 roku, V CZ 88/07; z 6 listopada 2009 roku, I CZ 57/09; z 21 lipca 2009 r., II PO 11/08; z dnia 26 września 2008 r., V CZ 55/08). Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.

Zgodnie zaś z ugruntowaną w judykaturze linią orzecznictwa skarga o wznowienie postępowania nie opiera się na ustawowej podstawie wznowienia nie tylko wtedy, gdy przytoczona w niej podstawa nie odpowiada żadnej z ustawowych podstaw wznowienia, lecz także wtedy, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie ustawowej podstawie wznowienia, jednakże w rzeczywistości nie wystąpiła (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 29 stycznia 1968 r., I CZ 122/67, OSNCP 1968/8-9/154; z 30 maja 1996 r., I CRN 101/95, OSNC 1996/10/138; z 28 października 1999 r. II UKN 174/99, OSNP 2001/4/133; z 7 lipca 2005 r., IV CO 6/2005; z 10 lutego 2006 r., I PZ 33/2005, OSNP 2006/3-4/48; z 30 maja 2007 r., IV CZ 22/07; z 6 listopada 2009 r., I CZ 57/09; III CZ 18/10; z 20 maja 2011 r., III CO 5/11, OSNC 2012/2/21; z 16 listopada 2017 r., V CZ 79/17). Nawet więc dokonując oceny ewentualnego istnienia podstawy skargi w ramach art. 410 § 1 k.p.c. należy ograniczyć ocenę do sytuacji niebudzących wątpliwości w świetle uzasadnienia skargi o wznowienie (postanowienie Sądu Najwyższego z 23 marca 2017 r., I CZ 36/17).

Wskazać również należy, że podstawą skargi o wznowienie postępowania nie może być negatywna ocena skarżącego dotycząca ustaleń faktycznych, oceny dowodów ani zastosowania prawa przez sądy w sprawie, której skarga dotyczy. Wobec tego podstawą wznowienia nie mogą być też okoliczności, które wcześniej dostrzegła strona i przedstawiła dowody na ich wykazanie, a twierdzenia i wnioski tej strony nie zostały uwzględnione w postępowaniu, którego dotyczy wznowienie. Celem wznowienia postępowania, w odróżnieniu od środków odwoławczych i skargi kasacyjnej, nie jest usunięcie błędów dotychczasowego postępowania w oparciu o ten sam materiał dowodowy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 6 grudnia 2012 r., IV CZ 125/12 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 29 marca 2007 r., II UZ 3/07, OSNP 2008/11-12/178).

W rozważanej sprawie skarżąca upatruje podstaw wznowienia postępowania, zakończonego ostatecznie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 29 czerwca 2023 roku, sygn. akt I ACa 1829/22, w treści art. art. 401 pkt 2 k.p.c. oraz art. 403 § 2 k.p.c.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii związanej z nienależytą reprezentacją powódki, Sąd Apelacyjny zauważa, że skarżąca upatruje podstaw wznowienia postępowania w braku należytej reprezentacji, tak przed Sądem I instancji, jak i Sądem odwoławczym, albowiem przydzielony jej z urzędu pełnomocnik w osobie adw. W. S. w dniu 9 maja 2018 r. udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego r.pr. P. B., bez jej zgody i wbrew jej woli wyrażonej w piśmie z 12 grudnia 2022 r.

W tym kontekście przede wszystkim należy zaznaczyć, że pozbawienie strony możności działania, jako podstawa wznowienia, wymaga stwierdzenia naruszenia prawa wskutek działania (zaniechania) sądu lub przeciwnika procesowego. Czynności pełnomocnika są tymczasem równoznaczne z działaniem samego mocodawcy, rodzą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego (art. 95 § 2 k.c.), ewentualne zatem zaniedbania pełnomocnika strony są zaniedbaniami samej strony i nie mogą być skuteczną podstawą skargi (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2014 r., II CZ 6/14). Co więcej, o tym, że nienależyte wykonanie obowiązków procesowych przez adwokata ustanowionego z urzędu nie może stanowić podstawy wznowienia postępowania wspominał Sąd Najwyższy w wielu orzeczeniach i stanowisko to może być uznane za utrwalone (por. postanowienia Sądu Najwyższego z: z 14 kwietnia 1980 r., III CZP 19/80, OSNCP 1980, Nr 11, poz. 205; z 12 października 2001 r., III AO 32/01, OSNAP 2002, nr 18, poz. 449; z 26 marca 2003 r., II CZ 26/03, OSNC 2004, Nr 6, poz. 96; z 22 października 2003 r., II CZ 96/03; z 24 lutego 2006 r., II CZ 1/06; z 17 lutego 2011 r., IV CZ 122/10; z 27 stycznia 2012 r., II PZ 41/11).

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ten kierunek wykładni, gdyż nie dostrzega argumentów uzasadniających jego zmianę (nie przedstawia ich też skarżąca). Za słusznością takiej wykładni przemawia również to, że sąd w trakcie postępowania nie ma możliwości faktycznych ani prawnych oceny, czy pełnomocnik należycie (zgodnie z zaleceniami strony i zasadami etyki zawodowej) reprezentuje w procesie swego mocodawcę. Wypełnianie przez pełnomocników ustanowionych z urzędu obowiązków wynikających z przepisów ustaw ustrojowych nie jest kontrolowane przez sąd w toku postępowania (może być podstawą ich odpowiedzialności dyscyplinarnej lub cywilnej pełnomocnika). Nadto, naruszenie prawa prowadzące do pozbawienia strony możności działania, musi być wynikiem wadliwego działania sądu (ewentualnie przeciwnika procesowego). Skoro czynności pełnomocnika (czy ich brak) są działaniem samego mocodawcy (strony), to ich wady są spowodowane przez samą stronę procesu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 r., IV CK 57/05).

Niezależnie od powyższego Sąd Apelacyjny wskazuje, że przydzielony powódce pełnomocnik z urzędu w osobie adw. W. S. udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego r. pr. P. B. w dniu 9 maja 2018 r. (k. 138), tj. jeszcze na etapie postępowania prowadzonego przez Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie. Pełnomocnik substytucyjny reprezentował powódkę w zasadzie od samego początku procesu, biorąc czynny udział w poszczególnych posiedzeniach sądu, jak i składając liczne pisma procesowe w imieniu powódki (protokół rozprawy w dniach: 10 maja 2018 r., k. 139-144; 26 czerwca 2018 r., k. 160-164; 28 sierpnia 2018 r., k. 197-202; 3 września 2020 r., k. 328-329; 10 października 2022 r., k. 453-454; 7 listopada 2022 r., k. 455; 27 czerwca 2023 r., k. 541-542; pisma z 24 maja 2018 r., k. 151-152; z 30 lipca 2018 r., k. 182-189; z 17 grudnia 2018 r., k. 211; z 5 września 2019 r., k. 230; z 2 września 2020 r., k. 291; 7 czerwca 2021 r., k. 344; 2 września 2020 r., k. 368; 18 marca 2022 r., k. 400-401; 23 czerwca 2022 r., k. 434; 10 listopada 2022 r., k. 461; 20 grudnia 2022 r., k. 492-496; 5 kwietnia 2023 r., k. 525-528; 6 lipca 2023 r., k. 548; 30 sierpnia 2023 r., k. 479-580). Istotnym pozostaje przy tym, że powódka uczestniczyła osobiście w posiedzeniach w dniach 26 czerwca 2018 r., 28 sierpnia 2018 r., 3 września 2020 r., 10 października 2022 r., 7 listopada 2022, na których obecny był również mec. P. B., jak również podczas oględzin w dniu 4 grudnia 2018 r. (k. 208-210). W toku całego postępowania sądowego, tak przed Sądem Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie, jak i przed Sądem Okręgowym w Szczecinie, a następnie Sądem Apelacyjnym w Szczecinie, powódka nie zakwestionowała faktu udzielenia pełnomocnictwa substytucyjnego przez przydzielonego jej z urzędu pełnomocnika głównego w osobie adw. W. S. ani nie odwoływała podejmowanych przez niego czynności procesowych. Już choćby z tego względu nie sposób przyjąć za skarżącą, że pełnomocnik z urzędu adw. W. S. udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego w dniu 9 maja 2018 r. w sprawie III C 950/18 „bez zgody mocodawcy i wbrew jej woli”.

Co więcej, w piśmie nadanym – według twierdzeń skarżącej – droga elektroniczną w dniu 12 grudnia 2022 r. skarżąca podała: „Jestem zdecydowana na apelację, bo tego wymaga sprawiedliwość. Jednak Mam warunek, że w mojej sprawie staniecie Panowie razem, a jeżeli to nie będzie możliwe, to sam mec. S.” (k. 7 akt I ACa 762/24). Sąd Apelacyjny wskazuje, że wbrew błędnym supozycjom skarżącej, z przytoczonego powyżej fragmentu pisma nie wynika, aby chodziło o stawiennictwo podczas rozprawy apelacyjnej, jak próbuje obecnie przekonywać skarżąca. Ponadto, w toku postepowania odwoławczego, była ona reprezentowana przez obu pełnomocników, albowiem pełnomocnikiem głównym w dalszym ciągu pozostawał adw. W. S., natomiast pełnomocnikiem substytucyjnym, który podpisał się pod wniesioną w imieniu powódki apelacją, był r.pr. P. B.. Obecność któregokolwiek z ww. pełnomocników podczas rozprawy apelacyjnej nie była zaś obowiązkowa. Stąd też, w ocenie Sądu odwoławczego, również z tych przyczyn nie sposób uznać, aby skarżąca była nienależycie reprezentowana na którymkolwiek etapie postępowania sądowego, co uzasadniałoby wznowienie prawomocnie zakończonej sprawy.

Już tylko dla pełnego wyczerpania krytyki stanowiska skarżącej należy zauważyć, że skoro pozostawała ona niezadowolona z faktu udzielenia pełnomocnictwa substytucyjnego r.pr. P. B. oraz sporządzonej przez niego apelacji, mogła cofnąć środek zaskarżenia, a co więcej, mogła skorzystać z możliwości zaskarżenia wyroku Sądu odwoławczego skargą kasacyjną. Z analizy akt sprawy wynika bowiem, że w dniu 15 września 2023 r. adw. W. S. poinformował skarżącą, że złożył wniosek do Sądu Okręgowego w Szczecinie o zwolnienie go z obowiązku reprezentacji w sprawie, co ma związek z utratą przez skarżącą zaufania oraz naruszeniem dóbr osobistych pełnomocnika i osób z nim współpracujących, w tym mec. P. B.. Jednocześnie skarżąca została pouczona przez mec. S. o możliwości wystąpienia z wnioskiem o ustanowienie nowego pełnomocnika z urzędu. Ma to o tyle znaczenie, że termin na złożenie skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego upływał z dniem 1 października 2023 r., a zatem nic nie stało na przeszkodzie, aby skarżąca podjęła odpowiednie kroki celem zaskarżenia zapadłego orzeczenia.

Odnosząc się do drugiej z podstaw wznowienia postępowania w postaci nierozpatrzenia przez Sądy obu instancji istotnych w sprawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sądowych sprawy, co miało uzasadniać zaistnienie podstawy o której mowa w art. 403 § 2 k.p.c., Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że zgodnie ze wskazanym przepisem można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich faktów lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Dokonując zatem oceny twierdzeń skarżącej w kontekście dopuszczalności skargi, należy wyjaśnić uwarunkowania prawne, od których ustawodawca uzależnił skuteczność skargi w zakresie tzw. podstaw restytucyjnych przewidzianych w art. 403 § 2 k.p.c. Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 8 października 2015 r., III CZ 43/15, możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek: po pierwsze – wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w czasie postępowania, ale nie zostały w nim powołane, po drugie – możliwości ich wpływu na wynik sprawy i po trzecie – niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 8 czerwca 2010 r., II PZ 12/10). W grę wchodzą zatem tylko okoliczności faktyczne i środki dowodowe istniejące już w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, nie zaś powstałe po tej dacie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 1999 r., III CKN 524/99; z 9 września 2000 r., II CKN 510/00; z 15 września 2005 r., II CZ 78/05; z 13 października 2005 r., IV CZ 96/05; z 22 lipca 2008 r., II UZ 31/08; z 4 września 2008 r., IV CZ 70/08 i z 6 maja 2010 r., III PZ 3/10), a przy tym nie tylko nieujawnione ale i nieujawnialne, czyli takie, o jakich strona nie wiedziała i z obiektywnych przyczyn (a więc nie wskutek opieszałości, zaniedbań, zapomnienia czy błędnej oceny) wiedzieć nie mogła (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98; z 12 lutego 2004 r. V CZ 158/03; z 20 grudnia 2006 r., IV 102/06; z 9 lipca 2008 r., V CZ 46/08; z 16 lipca 2008 r., II CZ 46/08; z 19 marca 2010 r., II PZ 5/10 i z 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10; z 14 listopada 2013 r., IV CZ 79/13; z 18 grudnia 2013 r., I CZ 109/13; z 16 stycznia 2014 r., IV CZ 104/13). Inaczej rzecz ujmując brak przedstawienia określonego dowodu w postępowaniu, którego dotyczy skarga nie może być wynikiem zaniechania działania strony w jego trakcie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 września 2007 r., I CZ 105/07).

Sąd Apelacyjny wskazuje, że podane przez skarżącą okoliczności, które mają usprawiedliwiać wznowienie postępowania na tej podstawie, nie spełniają tych kryteriów. Skarżąca powołuje się bowiem na dokumenty znajdujące się w aktach sprawy prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą akt I C 1228/22, a następnie Sądem Apelacyjnym w Szczecinie pod sygnaturą akt I ACa 1829/22, na co wprost wskazuje we wstępnej części skargi. Skarżącej umyka, że dokumenty te stanowiły przedmiot analizy tak Sądu I instancji , jak i Sądu odwoławczego, co znalazło wyraz w treści sporządzanych przez nich uzasadnień. Tym samym brak jest podstaw do uznania, że przedstawieniu podlegał nowy dowód w wyżej omówionym rozumieniu. W tym miejscu należy wskazać, że podstawą skargi o wznowienie postępowania nie może być negatywna ocena skarżącego dotycząca ustaleń faktycznych, oceny dowodów ani zastosowania prawa przez sądy w sprawie, której skarga dotyczy. Wobec tego podstawą wznowienia nie mogą być też okoliczności, które uprzednio dostrzegła sama strona i przedstawiła dowody na ich wykazanie, przy czym jej twierdzenia i wnioski nie zostały uwzględnione w postępowaniu, którego dotyczy wznowienie. Celem wznowienia postępowania, w odróżnieniu od środków odwoławczych i skargi kasacyjnej, nie jest usunięcie błędów dotychczasowego postępowania w oparciu o ten sam materiał dowodowy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012 r., IV CZ 125/12, LEX nr 1288735 oraz wyrok Sądu Najwyższego w wyroku z dnia z dnia 29 marca 2007 r., II UZ 3/07, OSNP 2008 nr 11-12, poz. 178).

Reasumując, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że wszystkie wskazane przez skarżącą okoliczności dla uzasadnienia skargi o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 29 czerwca 2023 roku nie wpisują się w ustawowe podstawy wznowienia postępowania.

Skarga podlegała odrzuceniu również z uwagi na niewykazanie okoliczności stwierdzających zachowanie terminu do jej wniesienia. Stosownie do unormowania zawartego w art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. W rozważanej sprawie tak rozumiany termin do wniesienia skargi nie został zachowany. Skarga została bowiem wniesiona w dniu 15 marca 2024 r., co oznacza, że powódka winien dowiedzieć się o istnieniu ewentualnych nowych środków dowodowych i faktach oraz nienależytym jej reprezentowaniu nie wcześniej niż w dniu 15 grudnia 2023 roku. Skarżąca nie wykazała, aby o wskazywanych przez siebie podstawach wznowienia dowiedziała się dopiero po tej dacie, a więc w terminie do wniesienia skargi określonym w art. 407 § 1 k.p.c., zwłaszcza, że jak już wskazywano we wcześniejszej części rozważań, o fakcie zastępowania ją przez pełnomocnika substytucyjnego ustanowionego przez przydzielonego jej z urzędu pełnomocnika głównego w osobie adw. W. S. wiedziała w zasadzie od samego początku procesu.

Przyjmując, iż skarżąca faktycznie nie wskazała dopuszczalnej ustawowo podstawy wznowienia postępowania oraz nie wykazała zachowania terminu do wniesienia skargi, Sąd Apelacyjny odrzucił skargę, na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.

SSA Edyta Buczkowska-Żuk