Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 3/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 października 2021r., sygn. akt III K 430/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ obrońca

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza prawa materialnego inna niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, tj. art. 91 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że czyny V, VI i VII części wstępnej wyroku stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości w zb. z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości w zw. z art. 11 § 2 k.k., podczas gdy z uwagi na czas popełnienia czynów, tj. lipiec 2016r., lipiec 2017r. oraz lipiec 2018r. nie można uznać, że zostały popełnione w krótkim okresie czasu (apelacja prokuratora)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prokurator miał rację podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego poprzez przyjęcie, że czyny V, VI i Vii zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Odstęp pomiędzy tymi czynami wynosił rok, a zatem dalece przekraczał okres 6 miesięcy stanowiący górną granicę krótkiego odstępu czasu uprawniającego do przyjęcia konstrukcji ciągu przestępstw. W konsekwencji należało każdy z tych czynów uznać za odrębne przestępstwo i wymierzyć odrębna karę.

Wniosek

zmiana wyroku i wymierzenie oskarżonemu za czyny V, VI, VII opisane w części wstępnej wyroku na podstawie art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości w zw. z art. 11 § 3 k.k. kar po 2 miesiące pozbawienia wolności (apelacja prokuratora)

zmiana wyroku poprzez wymierzenie kary 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych (apelacja obrońcy D. S. (1))

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

O ile prokurator ma oczywistą rację wskazując, że za czyny V, VI i VII należy orzec odrębne kary, o tyle Sąd odwoławczy nie zgadza się, że powinny to być kary pozbawienia wolności. Kara izolacyjna stanowiące ultima ratio kar powinna być orzekana wówczas, gdy orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju jest niecelowe. Zważywszy na bezskutkowy charakter przestępstw określonych w ustawie o rachunkowości, polegających na naruszeniu pewnych obowiązków o charakterze informacyjnym, Sąd odwoławczy uznał za zasadne orzeczenie kar grzywny.

3.2.

naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z:

- wyjaśnień D. S. (1), poprzez danie im wiary w zakresie, w jakim opisywały rolę Ł. P. (1) w procederze wyłudzania podatku VAT, w sytuacji w której pomimo (pozornego) przyznania się do winy, oskarżony z jednej strony - deklarował współpracę z organami ścigania, a z drugiej - składał wyjaśnienia zmierzające do zminimalizowania swojej odpowiedzialności za popełnione przestępstwa, co zauważył również Sąd I instancji. Jest to o tyle istotne, iż w ocenie obrony próba obciążenia przez oskarżonego Ł. P. (1) również była elementem jego strategii zmierzającej do rozmycia odpowiedzialności karnej za czyny, których bezspornie się dopuścił;

- zeznań świadka M. M., których ocena doprowadziła Sąd do wniosku, że świadek postrzegała oskarżoną jako "zaangażowaną w sprawy spółki [...] osobę mającą nad nimi nadzór, szefa", w sytuacji, w której obiektywna ocena tych zeznań dowodzi, że świadek wysnuł ten wniosek ze względu na zaobserwowanie Ł. P. (1) w towarzystwie Prezesa, a więc wniosku świadka mają charakter jedynie wyobrażeń świadka, a nie faktów mogących stanowić podstawę skazania, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych;

- zeznań świadka S. M., który w ocenie Sądu miał wraz z innymi świadkami zgodnie zeznać na podstawie swoich obserwacji, że traktował Ł. P. (1) jako księgową, w sytuacji w której obiektywna ocena tych zeznań dowodzi, że świadek nie miał żadnych obserwacji, a o rzekomej funkcji Ł. P. (1) słyszał od jakiegoś kierowcy. Sąd zrównał pojęcie plotek z pojęciem własnych obserwacji, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych;

- zeznań świadka Z. M., który w ocenie Sądu miał wraz z innymi świadkami zgodnie zeznać na podstawie swoich obserwacji, że traktował Ł. P. (1) jako księgową, w sytuacji w której obiektywna ocena tych zeznań dowodzi, że świadek nie miał żadnych obserwacji, a o rzekomej funkcji Ł. P. (1) słyszał gdzieś w firmie. Sąd zrównał pojęcie plotek z pojęciem własnych obserwacji, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych;

- zeznań świadka P. Z., co do którego Sąd ustalił, że traktował oskarżoną jako członka zarządu, w sytuacji w której świadek ten przesłuchany na rozprawie nie był w stanie wskazać na genezę swoich teorii, aczkolwiek kojarzył ich możliwe powstanie z treściami przekazanymi mu przez D. S. (1), w którego interesie jest obciążanie Ł. P. (1), co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań P. Ś., który w ocenie Sądu miał traktować Ł. P. (1) jako księgową, w sytuacji w której świadek przesłuchiwany na rozprawie przyznał, że nie są to jego obserwacje, ale ma taką wiedzę z plotek, których genezy nie pamięta, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań J. K., na podstawie których sąd uznał, że świadek uważał, iż Ł. P. (1) miał ważniejszą pozycję w spółce niż D. S. (1), w sytuacji w której świadek przesłuchiwany na rozprawie ujawnił, że wiedza, którą dzielił się z funkcjonariuszami Urzędu Skarbowego jest wiedzą "ze słyszenia", co prowadzi do konkluzji, że świadek nie miał własnych obserwacji istotnych dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych. Zaznaczyć należy, że świadek ten jest blisko związany z D. S. (1), gdyż zaliczał się do grupy osób, które chciały wraz z nim otworzyć nową spółkę,

- zeznań A. J. (1), na podstawie których Sąd ustalił, że "Świadkowie A. J. (1) spedytor od 2010r. do 2016r. potwierdziła, że Ł. P. (1) bywała w firmie, zajmowała się głównie księgowością, wystawiała faktury, zajmowała się płatnościami faktur dla przewoźników. Na polecenie Ł. P. (1), kiedy dzwonił przewoźnik A. N. odsyłała go do Ł. P. (1)", w sytuacji gdy świadek przesłuchany na rozprawie złożył zeznania, z których wynika niezrozumienie, na czym polega prowadzenie księgowości (świadek utożsamiał księgowość z fakturowaniem), a domysły świadka w zakresie funkcji Ł. P. (1) wynikały z tego, że Ł. P. (1) prosiła, aby odsyłać przewoźników do niej. Tymczasem wyjaśnienia Ł. P. (1) wskazują, że prowadziła ona mediacje z przewoźnikami w zakresie rozkładania zaległości na raty oraz windykacji należności. Tak więc zeznania świadka nie potwierdzają tez aktu oskarżenia, a wyjaśnienia oskarżonej. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych;

- zeznań M. S., na podstawie których Sąd ustalił, że świadek konsultowała sprawy płatności faktur z Ł. P. (1), pomijając jednocześnie inne aspekty zeznań świadka, takie jak te, że świadek zeznawała o konsultowaniu płatności faktur w kontekście długów spółki, co potwierdza wyjaśnienia oskarżonej. Świadek nadto zeznawała, że żadnych innych "księgowych" zagadnień z oskarżoną nie poruszano, a wiedza świadka w zakresie funkcji Ł. P. (1) pochodzi z domysłów i plotek. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań M. W., poprzez danie im przymiotu wiarygodności, w sytuacji w której świadek ten jest powiązany z D. S. (1) i zaliczał się do grupy osób proponujących mu założenie nowej spółki. Nadto wskazać należy, że świadek ten przesłuchany na rozprawie nie potrafił określić funkcji Ł. P. (1), ale potwierdził częściowo jej wyjaśnienia w zakresie jej roli w procesie mediacji i windykacji, o czym Sąd milczy w uzasadnieniu. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań M. C., na podstawie których Sąd ustalił, że "oskarżona była właścicielką firmy, wydawała polecenia, podejmowała decyzje dotyczące działalności i funkcjonowania spółki, dokonywała przelewów z konta firmowego, decydowała o wysokości wykonania zobowiązań", w sytuacji w której świadek ten był blisko związany z D. S. (1), a wątek Ł. P. (1) rozwinęła w drugich zeznaniach, na które sama się zgłosiła do Urzędu Skarbowego (!), co czyni te zeznania niewiarygodnymi. Niezależnie od tego analiza ostatecznych zeznań świadka, złożonych przed Sądem, wskazuje, że "polecenia", które miała otrzymywać od Ł. P. (1), sprowadzały się do próśb o przygotowanie dokumentów, głównie w zakresie spłaty zobowiązań firmy (co potwierdza wyjaśnienia oskarżonej). Świadek również widział, jak Ł. P. (1) brała udział w rozmowie o wzięciu kredytu obrotowego wespół z prezesem spółki oraz pracownikiem banku oraz słyszała, że Ł. P. (1) zadecydowała o konieczności dokupienia papieru, który się kończył, a nadto prowadziła rozmowy związane z długami spółki. To tych kilka wydarzeń o obiektywnie małej doniosłości, miało doprowadzić świadka do konkluzji o doniosłej funkcji Ł. P. (1) w spółce, które to tezy zostały przez Sąd przyjęte do uzasadnienia tezy o winie Ł. P. (1) w oderwaniu od innych okoliczności, o których świadek zeznawała. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań J. S., na podstawie których Sąd ustalił, że świadek miała wiedzę, że oskarżona była szefową razem z D. S. (1), w sytuacji w której zeznania świadka na rozprawie dowodzą, że pojęcie "szefowej" zasłyszała od innej osoby, a osobisty kontakt świadka z Ł. P. (1) ograniczył się do jednej sytuacji, w której oskarżona pomogła świadkowi. Sam świadek nie wie, jaką funkcję Ł. P. (1) w spółce pełniła. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań W. B., na podstawie których Sąd ustalił, że oskarżona zajmowała się płatnościami, przelewami, ściągała należności, jak nie było D. S. (1), podejmowała decyzje, podczas gdy dokładna analiza zeznań świadka prowadzi do wniosku, że kwestie związane z płatnościami czy przelewami dotyczyły sfery windykacji i mediacji, co potwierdza wyjaśnienia oskarżonej. Również "podejmowanie decyzji", po dalszym przesłuchaniu świadka okazało się jednorazową sytuacją, kiedy świadek prosiła Ł. P. (1) o radę. Ocena tych zeznań miała charakter subiektywny i wybiórczy, a nadto doprowadziła Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań P. K., poprzez uznanie ich de facto za wiarygodne i przyporządkowanie ich przez Sąd do tezy o zarządczej roli Ł. P. (1), w sytuacji w której świadek w toku rozprawy przyznał, że o Ł. P. (1) słyszał w ramach plotek kierowców, ale nie jest w stanie wskazać ich autora, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie, a nadto doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań M. Ś., na podstawie których Sąd ustalił, że D. S. (1) konsultował się z Ł. P. (1), w sytuacji w której w toku rozprawy świadek zeznał, że prezesem był D. S. (1), a świadek nie wie, czym zajmowała się Ł. P. (1), nie wie, kto podejmował decyzje w firmie, co czyni zeznania te niewiarygodnymi i nieprzydatnymi w niniejszej sprawie,

- zeznań M. P., które Sąd przyporządkował w uzasadnieniu do tezy o kierowniczej roli Ł. P. (1), choć świadek na rozprawie głównej zeznała, że nie pamięta, jakie role w firmie pełnili D. S. (1) i Ł. P. (1), a polecenia wydawał świadkowi D. S. (1). Zeznania te są nieprzydatne dla tezy, do jakiej Sąd je przyporządkował,

- zeznań D. S. (3), które Sąd przyporządkował w uzasadnieniu do tezy o kierowniczej roli Ł. P. (1), w sytuacji, w której z (chaotycznych) zeznań świadka jasno wynika, że rolę kierowniczą w spółce (...) pełnił wyłącznie D. S. (1), a Ł. P. (1) wydawała D. S. (3) polecenia dopiero w spółce (...), której D. S. (3) jest pracownikiem. Zeznania te są nieprzydatne dla tezy, do jakiej Sąd je przyporządkował.

- zeznań A. J. (2), na bazie których Sąd ustalił, że ...[...] Ł. P. (1) była ważną osobą, jeśli co powiedziała, pracownicy musieli to wykonać". Sąd jednocześnie pominął najważniejszy fragment zeznań świadka, z którego kategorycznie wynika, że w ocenie świadka Ł. P. (1) nie zarządzała firmę. Sąd również na bazie tych zeznań przyjął, że A. J. (2) zawoziła Ł. P. (1) do biura S. F. (1), pomijając okoliczność, że zadaniem A. J. (2) było zawieźć dokumenty, a Ł. P. (1) pomagała jej dojechać na miejsce przez wzgląd na słabą orientację w terenie świadka. Tak więc nie sposób uznać, aby tezy, które Sąd uznał za udowodnione zeznaniami świadka, w swojej istocie były udowodnione. Sąd, w wyniku całkowicie dowolnej i selektywnej oceny tych zeznań dokonał błędnych ustaleń faktycznych,

- zeznań S. F. (1), które Sąd zakwalifikował jako wiarygodne i przekonujące, w sytuacji, w której materiał dowodowy w sprawie (w tym wiadomość e-mail od świadka od D. S. (1) odzyskane przez biegłego informatyka) dowodzi, że świadek co najmniej pomagała D. S. (1) wyłudzać podatek VAT, co Sąd i Prokuratura zbywają milczeniem. Powyższa okoliczność znacząco wpływ na wiarygodność zeznań świadka, ale również powinna prowadzić do jego wzmożonego przesłuchania, a nie jedynie przyzwolenie na zasłanianie się przez świadka niepamięcią.

Ogół powyższych uchybień doprowadził Sąd do błędnych ustaleń faktycznych, między innymi w sferze funkcjonowania Ł. P. (1) w spółce oraz jej udziału w przestępstwach D. S. (1).

b) naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w uzasadnieniu części przeprowadzonych dowodów (tj. niewypowiedzenie się co do ich wiarygodności lub niewiarygodności), w tym zeznań świadków: A. G., I. K. i A. D. (1), co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, albowiem pominięci świadkowie w żaden sposób nie wskazywali na "kierowniczą" rolę Ł. P. (1) w spółce, co stanowiło okoliczności korzystne dla oskarżonej,

c) z daleko idącej ostrożności również:

- zarzut rażącej niewspółmierności kary, albowiem grzywna zasądzona wobec oskarżonej jest całkowicie nieadekwatna do możliwości zarobkowych jej Klientki (szczególnie w dobie pandemii), a kara więzienia bez warunkowego jej zawieszenia również jawi się jako rażąco surowa (apelacja obrońcy L. P.)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zasadzie już z obszerności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej Ł. P. (1) wynika trafność ustaleń faktycznych, jako że nie do zaakceptowania jest pogląd, że aż tylu świadków się pomyliło i błędnie odczytało rolę Ł. P. (1) w spółce formalnie kierowanej przez D. S. (1), a faktycznie przez D. S. (1), Ł. P. i R. N. (1). Nie ulega bowiem wątpliwości, iż to R. N. (1) jest głównym motorem popełnionych przestępstw, gdyż to od osób przez niego znalezionych pochodziły wszystkie nierzetelne faktury.

Nie ma przy tym wątpliwości, iż Ł. P. (1) wspólnie i w porozumieniu z D. S. (1) prowadziła sprawy spółki, podejmowała wiążące decyzje i tej oceny nie pozbawia fakt, że świadkowie pozostawali nawet w bliskich relacjach z D. S. (1), gdyż samo przez się nie pozbawia to wiarygodności świadków, Opisywane konkretne zachowania, czynności bieżącego zarządu korespondują z wyjaśnieniami D. S. (1) o tym, że uzgadniał z Ł. P. (1) kluczowe decyzje. Jak jednak wynika z toku zdarzeń, przekształceń wcześniejszej działalności gospodarczej w spółkę, objęcia udziałów przez K. P., jedynego wspólnika, który nie interesował się i nie prowadził działalności spółki, nie jest nierozsądna ocena Sądu I instancji, że Ł. P. (1) w imieniu swoim i R. N. faktycznie prowadziła sprawy spółki. To zaś prowadzi do wniosku, że ustalenia Sądu I instancji o faktycznym prowadzeniu spraw przez Ł. P. (1) są prawidłowe. O ile jednak w Kodeksie karnym skarbowym faktyczne prowadzenia spraw podmiotu jest formą sprawstwa określoną w art. 9 § 3 k.k.s., o tyle proste przekopiowanie zarzutu I do treści zarzutu II musi spotkać się z dezaprobatą. W Kodeksie karnym prowadzenie spraw innego podmiotu określone jest w art. 296 i 308 k.k., a zatem nie może dotyczyć przestępstw określonych w art. 286, ani 271 k.k. Dlatego trzeba było dokonać zmiany opisu czynu zarzucanego w punkcie II poprzez wyeliminowanie formy sprawstwa polegającego na zajmowaniu się faktycznie sprawami gospodarczymi. Pozostała oczywiście druga przyjęta przez Sąd I instancji forma współsprawstwa, trafnie zresztą przyjęta, gdyż do takiego współdziałania D. S. (1) z Ł. P. (1) dochodziło w bieżącym zarządzaniu, ale wyeliminowanie jednej z form sprawstwa musiało mieć wpływ na wysokość orzeczonej za ten czyn kary. Dotychczasową karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uznał za konieczne obniżyć do roku stosując przepisy przewidujące, że nawet najniższa kara przewidziana w ustawie byłaby zbyt surowa, a przede wszystkim nie pozostająca w sensownej relacji do dotychczas orzeczonej kary.

Taka zaś kara uprawniała do rozważenia zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Ponieważ przy zbiegającej się podstawie do nadzwyczajnego obostrzenia kary z art. 65 § 1 k.k. i nadzwyczajnego złagodzenia Sąd wybrał nadzwyczajne złagodzenie, wobec tego dopuszczalne było warunkowe zawieszenie wykonania kary, co przy niekaralności, po przeżyciu długiego życia bez wchodzenia w konflikt z prawem, Sąd uznał zachowanie oskarżonej za przejaw incydentu w życiu, co przy charakterze przestępstwa niegodzącego z dobra osobiste innych osób upoważniało do zastosowania środka probacyjnego.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. oczekiwać by należało od profesjonalnego podmiotu nie tylko wykazania obrazy przepisu postępowania, ale też wykazania, w jaki sposób obraza ta wpływa na treść wyroku. Tymczasem przywołani świadkowie A. G. (przesłuchany na rozprawie 21.04.2021r., k. 2623 i nast.), I. K. (rozprawa z 9.06.2021r., k. 2635 i nast.) oraz A. D. (1) (rozprawa z 28.07.2021r., k. 2660 i nast.) nie mieli żadnej wiedzy o tym, by ktoś poza D. S. (1) zarządzał spółką, chociaż A. D. zeznali, że nie miał wiedzy komu podlegał D. S. (1), ale najprawdopodobniej komuś podlegał. Ich zeznania nie wpływają na ocenę wiarygodności pozostałych świadków, ale też nie wpływają na przypisanie oskarżonej winy.

Oburzający jest natomiast zarzut jakoby doszło do obrazy przepisów postępowania polegającej na, „przyzwoleniu na zasłanianie się przez świadka niepamięcią”, podczas gdy „powinno prowadzić do jego wzmożonego przesłuchania”. W piśmie profesjonalnego podmiotu, który miał prawo udziału w przesłuchaniu S. F. (1) i zadawania jej pytań, zarzucanie Sądowi jakoby pozwalał na zasłanianie się niepamięcią, bez wykazania z czego wywodzi, że świadek faktycznie pamiętał zdarzenie, a przy tym nawoływanie do „wzmożonego przesłuchania” nie tłumacząc jak Sąd miałby to uczynić i jak mógłby to uczynić w większym stopniu, aniżeli uczestnik przesłuchania jest pozbawione podstaw prawnych.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie Ł. P. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd zmienił zaskarżony wyrok poprzez wyeliminowanie części znamion czynu opisanego w punkcie II, a następnie zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary, obniżył karę pozbawienia wolności do roku, warunkowo zawiesił wykonanie tej kary, zobowiązując oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu kary.

3.3.

Rażąca niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych za poszczególne czyny oraz kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jako znacząco zbyt surowej, w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, nadto nie uwzględnienie takich okoliczności jak w sytuacji gdy oskarżony od samego początku przyznawał się do zarzucanych mu czynów, wyraził skruchę i żal, dążył do polubownego zakończenia postępowania, deklarował wolę dobrowolnego poddania się karze, składał obszerne wyjaśnienia, nie umniejszał swojego sprawstwa, jest dotychczas osobą niekaraną, wiedzie spokojny, ustabilizowany tryb życia, ma na utrzymanie żonę i troje małoletnich dzieci (apelacja obrońca D. S. (1))

rażąca niewspółmierność orzeczonych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec D. S. (1) za czyny III i IV opisane w części wstępnej wyroku oraz kary łącznej orzeczonej wobec D. S. (1), podczas gdy znaczny stopień szkodliwości społecznej zarzucanych im czynów, znaczny stopień winy, uczynienie sobie z przestępstw stałego źródła dochodu, wypełnienie znamion kilku przestępstw pozostających w kumulatywnym zbiegu, działania w warunkach czynu ciągłego, postawę oskarżonej, a także wzgląd na cele zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonych, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonym surowszych kar pozbawienia wolności za czyny wymienione powyżej, które zostały przypisane oskarżonemu, jak również surowszych kary łącznych pozbawienia wolności i grzywien orzeczonych wobec oskarżonego (apelacja prokuratora)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary okazał się częściowo zasadny, aczkolwiek niekoniecznie z przyczyn wskazanych w apelacji. Przede wszystkim - jak wskazano w sekcji 3.1 - nieprawidłowo wymierzono karę pozbawienia wolności za ciąg przestępstw opisanych w punktach V, VI i VII. Ponieważ czyny te nie zostały popełnione w ciągu należało orzec odrębne kary za poszczególne przestępstwa, a zważywszy na formalny charakter tych przestępstw należało uznać za wystarczające orzeczenie kary grzywny po 100 stawek dziennych po 100 złotych. W rezultacie zależało uchylić karę łączną grzywny.

Obrońca ma też rację, podnosząc rażącą niewspółmierność kary za czyn VIII (przypisany w punkcie IX części dyspozytywnej). Sąd odwoławczy uważa, że nie można wysokości orzeczonych kar odnosić wyłącznie do proporcji szkód wyrządzonych poszczególnymi czynami, ale nie można też tej okoliczności całkowicie bagatelizować. Jeżeli zatem w czynie IV ustalono wysokość szkody na 1.472 tysiące złotych i wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności, to w przypadku czynu VIII przypadku kwoty 129 tysięcy złotych orzeczenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco niesprawiedliwe. Nie stosując prostego przelicznika porównania wartości szkody, który wszak odnosi się wyłącznie do znamion strony przedmiotowej, pomijając znamiona strony podmiotowej, które są tożsame, Sąd odwoławczy uznał za zasadne orzeczenie kary 9 miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym, w związku ze zmianą kary jednostkowej trzeba było uchylić orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności.

Sąd nie zgodził się natomiast z zarzutem rażącej niewspółmierności kary za czyn opisany w punkcie IV części wstępnej. Oskarżony był prezesem spółki, a zatem osobą odpowiedzialną za prowadzenie jej spraw. Wyrządzona Skarbowi Państwa szkoda jest wielka i wynosi niespełna 1,5 miliona złotych. Przed oskarżonymi istniała alternatywa w postaci ogłoszenia upadłości spółki, ale wybrali metodę polegającą na finansowaniu spółki przez wyłudzenie zwrotu podatku VAT. Dlatego nie przekonują argumenty jakoby postawa oskarżonego w toku procesu była tak doniosła, by uzasadniała zmianę tejże kary.

W rezultacie dokonanych zmian Sąd musiał wymierzyć nowe kary łączne:

grzywny bazującą na karach jednostkowych

100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych za czyn V,

100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych za czyn VI,

100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych za czyn VII,

250 stawek dziennych grzywny po 100 złotych za czyn VIII,

pozbawienia wolności łączącą kary jednostkowe:

2 lat pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie IV,

9 miesięcy pozbawienia wolności za czyn opisany w punkcie VIII.

Nowa kara łączna grzywny musiała zatem oscylować pomiędzy 250 a 550 stawek dziennych. Zważywszy na zbliżony charakter przestępstw z ustawy o rachunkowości i ich odmienność od przestępstwa oszustwa połączonego z czynem z art. 271 k.k. należało uznać za zasadne orzeczenie 300 stawek dziennych grzywny.

Nowa kara łączna pozbawienia wolności powinna zostać wymierzona w przedziale od 2 lat do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Przy poprzedniej karze orzeczonej za czyn opisany w punkcie VIII wynoszącej 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności kara łączna wynosiła 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec tego Sąd uznał za zasadne orzeczenie nowej kary łącznej w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Natomiast Sąd nie podzielił stanowiska prokuratora o potrzebie podwyższenia kar jednostkowych i kary łącznej. W ocenie Sądu odwoławczego orzeczenie Sądu meriti nie jest obarczone rażącą niewspółmiernością kary (poza omówioną już kwestią wymiaru kary za czyn opisany w punkcie VIII części wstępnej, a przypisany w punkcie IX części dyspozytywnej). Biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia, rozmiar szkód wyrządzonych przestępstwem oraz cele prewencyjne kary, nie zachodziły podstawy do obostrzenia kary. Nie ulega też wątpliwości, iż główny sprawca - R. N. (1), który znalazł źródło nierzetelnych faktur wprowadzanych do (...) spółki (...), na razie uniknął odpowiedzialności. Dlatego też przerzucanie odpowiedzialności na tych, którzy ostatecznie ponieśli odpowiedzialność karną wydaje się niesprawiedliwe.

Nie można jednak zapominać, że w przeciwieństwie do Ł. P. (1) oskarżony dopuścił się również dwóch innych przestępstw pozostających w zbiegu idealnym, których Ł. P. (1) nie przypisano oraz trzech formalnych przestępstw godzących w przepisy ustawy o rachunkowości.

Wreszcie, oczekiwane przez obrońcę D. S. (1) rozstrzygnięcie polegać musiałoby na zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary do wszystkich przestępstw, za które kary podlegają wykonaniu, następnie zastosowaniu pełnej absorpcji i wreszcie jeszcze warunkowego zawieszenia wykonania kary. Na tak pobłażliwe potraktowanie to jednak oskarżony nie zasługuje.

Wniosek

1) o uchylenie punktu 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, tj. orzeczenia o karze łącznej,

2) zmianę punktu IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku, kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 złotych każda,

3) zmianę punktu V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie IV części wstępnej wyroku, kary 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 złotych każda,

4) zmianę punktu VII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie V, VI, VII części wstępnej wyroku, kary 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych,

5) zmianę punktu VIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzeni oskarżonemu za czyn opisany w punkcie Vii części wstępnej wyroku kary grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 złotych każda,

6) zmianę punktu IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w punkcie VIII części wstępnej wyroku, kary 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 złotych każda,

7) wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5 (przy zastosowaniu art. 41a § 1 i 2 k.k.s.) oraz 500 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda, oddanie oskarżonego pod dozór kuratora względnie wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności (apelacja obrońcy D. S. (1))

wymierzenie oskarżonemu za czyn III kary 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 100 złotych każda,

wymierzenie oskarżonemu za czyn IV kary 3 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,

wymierzenie oskarżonemu za czyny V, VI, VII kar po 2 miesiące pozbawienia wolności,

wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 400 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda (apelacja prokuratora)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny częściowej zmiany zaskarżonego wyroku zostały wskazane powyżej.

3.4.

obraza przepisów prawa materialnego inną niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, tj. art. 46 §1 k.k., poprzez orzeczenie wobec D. S. (1) na podstawie art. 45 §1 k.k. w związku z czynem IX opisanym w części wstępnej wyroku przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 159.626 zł, podczas gdy Sąd powinien orzec na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia szkody na rzecz Skarbu Państwa Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. w ej kwocie z uwagi na wyrządzenie szkody przestępstwem oszustwa - nienależny zwrot podatku VAT firmie D. S. (1) (apelacja prokuratora)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji prokuratora okazał się całkowicie zasadny. W sytuacji, gdy ustalono, że doszło do wyłudzenia podatku VAT w wyniku czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku, to prawidłowo powinno nastąpić orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, a nie przepadku równowartości korzyści majątkowej. W tym zakresie Sąd wykazał się niekonsekwencją, gdyż za czyny II i IV orzekł obowiązek naprawienia szkody, a za czyn VIII - przepadek równowartości osiągniętej korzyści majątkowej.

Wniosek

orzeczenie w związku z czynem IX części wstępnej wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody w kwocie 159.626 zł na rzecz Skarbu Państwa Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. (apelacja prokuratora)

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W konsekwencji w miejsce przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej Sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie, w jakim nie doszło do zmiany wskazanej w sekcji 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność w pozostałym zakresie zarzutów i wniosków apelacji.

1.6.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  w opisie czynu przypisanego Ł. P. (1) w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku wyeliminował zwrot „zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi, w tym (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. przy ul. (...), ostatni adres siedziby spółki (...), ul. (...), NIP (...)”, do podstawy wymiaru kary dodał art. 60 §2 i §6 pkt 3 k.k. i na tej podstawie obniżył karę pozbawienia wolności do roku,

2.  na podstawie art. 69 §1 i 2 oraz art. 70 §1 k.k. warunkowo zawiesił wobec Ł. P. (1) wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku na okres próby 3 lat, zobowiązując oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu próby,

3.  uchylił wymierzone D. S. (1) kary łączne pozbawienia wolności i grzywny,

4.  uznał, że czyny zarzucone D. S. (1) w punktach V, VI, VII części wstępnej zaskarżonego wyroku nie zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw i za każde z nich na podstawie art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu po 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda,

5.  obniżył karę pozbawienia wolności orzeczoną za czyn przypisany w punkcie IX części dyspozytywnej do 9 miesięcy,

6.  na podstawie art. 85 §1, art. 85a i art. 86 §1 k.k. połączył orzeczone wobec D. S. (1) kary i wymierzył mu kary łączne 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda,

7.  w miejsce przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej (punkt XIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku) orzeka na podstawie art. 46 § 1 k.k. za czyn przypisany D. S. (1) w punkcie IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku obowiązek naprawienia szkody na rzecz Skarbu Państwa w kwocie 159.626 złotych,

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny dokonania zmian zostały omówione w sekcji 3 uzasadnienia.

1.7.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd zasądził wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu na podstawie obowiązujących przepisów.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 633 i 636 § 1 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonych proporcjonalnie przypadające na nich koszty postępowania odwoławczego oraz zasądził opłaty na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i 5, art. 3 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

Janusz Jaromin Andrzej Wiśniewski Maciej Żelazowski

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca Ł. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

co do kary co do Ł. P. (1) w pozostałym zakresie w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana