Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 10/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 października 2021 r., sygn. akt III K 136/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. co do czynu I:

1. mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk
w związku z art. 4 kpk przez dowolną, nie zaś swobodną, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w:

- odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał on na brak po jego stronie
zamiaru usiłowania zabójstwa R. G. (1), a jedynie zamiar spowodowania
u pokrzywdzonego uszczerbku na zdrowiu,
w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są szczere, spójne i logiczne, a przy tym nie stanowią linii obrony, oskarżony nie uchylał się od odpowiedzi na pytania, wyjaśniał szczerze
i zgodnie z prawdą, świadomy konsekwencji, jakie niesie za sobą przyznanie się do wzięcia udziału w zdarzeniu a więc potwierdzenia
lwiej części okoliczności znacznie go obciążających, w tym w sytuacji gdy brak jest dowodów, które pozwalałyby sądowi na ustalenie, że rzeczywisty zamiar oskarżonego był inny niż ten, do którego oskarżony się przyznaje;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom M. Z. w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w tym zamiaru oskarżonego usiłowania zabójstwa R. G. (1),
w sytuacji gdy świadek zdarzenia nie był
w stanie z całą pewnością stwierdzić w co celował oskarżony, aby móc z całą pewnością stwierdzić z kolei, że oskarżony chciał zabić
R. G. (1), a nie tylko uszkodzić jego ciało;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom R. G. (1) w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w tym zamiaru oskarżonego usiłowania zabójstwa R. G. (1),
w sytuacji gdy pokrzywdzony nie był w stanie
z całą pewnością stwierdzić czym oraz w co celował oskarżony w czasie zdarzenia, i to tym bardziej, iż stał do oskarżonego tyłem, aby móc z całą pewnością stwierdzić z kolei,
że oskarżony chciał zabić R. G. (1), a nie tylko uszkodzić jego ciało;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom D. G. w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w tym zamiaru oskarżonego usiłowania zabójstwa R. G. (1),
w sytuacji gdy D. G. nie był świadkiem zdarzenia, a jego relacja nie jest bezpośrednia;

- pominięcie zeznań biegłego złożonych
na rozprawie w zakresie w jakim wskazywał on na istnienie możliwości powstania obrażeń
R. G. (1) w inny sposób, w tym poprzez zadanie ciosu ręką lub głową, oraz w innych okolicznościach a także wobec zeznania przez biegłego, że nie można ustalić dokładnie, jakie było narzędzie, które spowodowało obrażenia pokrzywdzonego i opieraniu się przez biegłego o oświadczenia R. G. (1), który nie był w stanie stwierdzić, w jaki sposób doszło do powstania
u niego obrażeń;

2. mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 kpk przez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie
na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości na tle sprawstwa oraz winy oskarżonego - w tym w zakresie poczynienia pewnych ustaleń co do rzeczywistego zamiaru oskarżonego i istotnych okoliczności tego zdarzenia, które legło u podstaw zarzutu,
w sytuacji gdy Sąd nie dysponował chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie przezeń jednoznacznych i stanowczych
ustaleń faktycznych zamiaru, jaki przyświecał oskarżonemu, a także wobec faktu, iż Sąd
nie dysponował choćby jednym pewnym dowodem na to, że oskarżony zadał
R. G. (1) cios maczetą (o czym w zarzucie wcześniejszym dot. błędnej oceny dowodów), co nakazywało poczytywać powstałe wątpliwości na korzyść oskarżonego;

3. która to obraza wyżej wskazanych przepisów postępowania skutkowała poczynieniem
błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych
za podstawę rozstrzygnięcia, które miały wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia,
a wyrażają się między innymi w nieuzasadnionym przyjęciu przez Sad, że oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu
w zamiarze ewentualnym i zadał pokrzywdzonemu cios maczetą, w tym posiadał zamiar usiłowania zabójstwa, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony przez Sąd I instancji prawidłowo pozostawia nie tyle wątpliwości, co nie pozwala na poczynienie przez Sąd pewnych ustaleń
w ww. zakresie i skazanie mojego Klienta za usiłowanie zabójstwa, gdy przyjmie się, że
ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zamiarem oskarżonego był zamiar uszkodzenia ciała pokrzywdzonego;

4. rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności, wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, w sytuacji gdy oskarżony jest osobą z zespołem zależności alkoholowej (co Sąd prawidłowo ustalił), z której to w przeszłości się leczył i czyn, jakiego się on dopuścił, popełnił w związku
z istniejącym problemem alkoholowym;

5. rażąca niewspółmierność orzeczonej nawiązki na rzecz R. G. (1),
wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, podczas gdy oskarżony w sytuacji materialnej, w jakiej się znajduje tak na wolności, a tym bardziej
w izolacji, nie posiada możliwości, pozwalających jemu na uczynieniu zadość temu obowiązkowi;

II. co do czynu II:

1. mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk
w związku z art. 4 kpk przez dowolną, nie zaś swobodną, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w:

- odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał on na brak po jego stronie zamiaru usiłowania zabójstwa P. K. (1), a jedynie zamiar spowodowania u pokrzywdzonego uszczerbku na zdrowiu, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są szczere, spójne
i logiczne, a przy tym nie stanowią linii obrony, oskarżony nie uchylał się od odpowiedzi na pytania, wyjaśniał szczerze i zgodnie z prawdą, świadomy konsekwencji, jakie niesie za sobą przyznanie się do wzięcia udziału w zdarzeniu
a więc potwierdzenia lwiej części okoliczności znacznie go obciążających, w tym w sytuacji gdy brak jest dowodów, które pozwalałyby sądowi na ustalenie, że rzeczywisty zamiar oskarżonego był inny niż ten, do którego oskarżony się przyznaje;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom P. K. (1) w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w tym zamiaru oskarżonego usiłowania zabójstwa P. K. (1), w sytuacji gdy pokrzywdzony nie był w stanie
z całą pewnością stwierdzić w co de facto celował oskarżony w czasie zdarzenia, gdzie zamierzał go uderzyć i to tym bardziej, iż stał do oskarżonego częściowo tyłem, uchylając się od ciosu, co oznacza, że pokrzywdzony nie mógł
z całą pewnością stwierdzić, że oskarżony chciał go zabić, a nie tylko uszkodzić jego ciało - również i z tego względu, że nagranie ze zdarzenia wskazuje na to, że pokrzywdzony odwraca głowę i wzrok od źródła jego obrażeń;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom D. G. w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w tym zamiaru oskarżonego usiłowania zabójstwa P. K. (1), w sytuacji gdy D. G. nie był świadkiem zdarzenia, a jego relacja nie jest bezpośrednia, stanowi także wynik indywidualnej i błędnej interpretacji nagrań i zdjęć, do wyrażenia której przed obliczem
Sądu świadek nie był uprawniony z uwagi na fakt, iż nie jest biegłym odpowiedniej specjalności dla czynienia takich wniosków;

- nadinterpretacji nagrań audio video i zdjęć ze zdarzenia, z których to nie wynika, aby oskarżony celował w głowę czy szyję pokrzywdzonego, albowiem trajektoria ciosu oskarżonego ewidentnie skierowana była
w ramię pokrzywdzonego i zmierzała do uszkodzenia ramienia P. K. (1) - nie zaś do pozbawienia go życia;

- nadanie zbyt małego znaczenia wnioskom opinii sądowo - lekarskiej (k. 101-102), która to wskazuje na spowodowanie przez oskarżonego u P. K. (1) jedynie sińca lewego ramienia (naruszenie czynności narządu ciała na czas trwający nie dłużej niż 7 dni), co stanowi obrażenie nieadekwatne do przypisywanego oskarżonemu zamiaru, a koresponduje przynajmniej w części z tym, co wyjaśniał oskarżony i do czego się przyznawał;

2. która to obraza wyżej wskazanych przepisów postępowania skutkowała poczynieniem błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, które miały wpływ
na treść wydanego w sprawie orzeczenia,
a wyrażają się między innymi
w nieuzasadnionym przyjęciu przez Sad,
że oskarżony posiadał zamiar ewentualny usiłowania zabójstwa, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony przez Sąd I instancji prawidłowo nie pozwala na poczynienie przez Sąd pewnych ustaleń w ww. zakresie i skazanie mojego Klienta za usiłowanie zabójstwa, gdy przyjmie się, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż zamiarem oskarżonego był zamiar uszkodzenia ciała pokrzywdzonego;

3. rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności, wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, w sytuacji gdy oskarżony jest osobą z zespołem zależności alkoholowej (co Sąd prawidłowo ustalił), z której to w przeszłości się leczył i czyn, jakiego się on dopuścił, popełnił w związku
z istniejącym problemem alkoholowym;

4. rażąca niewspółmierność orzeczonej nawiązki na rzecz P. K. (1), wskazując
iż ta jest rażąco za wysoka, podczas gdy oskarżony w sytuacji materialnej, w jakiej się znajduje tak na wolności, a tym bardziej w izolacji, nie posiada możliwości, pozwalających jemu na uczynieniu zadość temu obowiązkowi;

III. co do czynu III:

1. mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 kpk
w związku z art. 4 kpk przez dowolną, nie zaś swobodną, ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się w:

- odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim kwestionował swoje sprawstwo i winę w zarzucanym jemu czynie, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są szczere, spójne
i logiczne, a przy tym nie stanowią linii obrony, oskarżony nie uchylał się od odpowiedzi na pytania, wyjaśniał szczerze i zgodnie z prawdą, w tym w sytuacji gdy brak jest dowodów, które pozwalałyby na ustalenie, jakie wypowiedzi kierował oskarżony do D. G., albowiem jedyny dowód w postaci nagrania
z monitoringu nie posiada dźwięku a jedynie obraz video, a ponadto przedstawia oskarżonego z narzędziem w postaci maczety trzymanej wzdłuż tułowia (pionowo), a nie wymierzonej w osobę D. G., co przeczy ustaleniom, iż miał on demonstrować niebezpieczne narzędzie;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom P. K. (1) w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, w sytuacji
gdy świadek w treści swoich zeznań nie potwierdził okoliczności tej, że oskarżony miał
grozić D. G.demonstrując jemu niebezpieczne narzędzie;

- nadania waloru wiarygodności w całości zeznaniom D. G. w zakresie sprawstwa oraz winy oskarżonego, w sytuacji gdy zeznania D. G. nie korespondują ze zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym, który to materiał nie potwierdza gróźb rzekomo kierowanych ze strony oskarżonego - brak jest dowodów, które pozwalałyby na ustalenie, jakie wypowiedzi kierował oskarżony do D. G., gdyż jedyny dowód w postaci nagrania z monitoringu nie posiada dźwięku a jedynie obraz video,
a ponadto przedstawia oskarżonego z narzędziem w postaci maczety trzymanej wzdłuż tułowia (pionowo), a nie wymierzonej w D. G., co przeczy poczynionym ustaleniom, iż miał on demonstrować niebezpieczne narzędzie;

- nadinterpretacji nagrań audio video i zdjęć ze zdarzenia, z których to nie wynika, aby oskarżony groził D. G. demonstrując jemu niebezpieczne narzędzie - dowód w postaci nagrania z monitoringu nie posiada dźwięku a jedynie obraz video,
co więcej przedstawia ono oskarżonego
z narzędziem w postaci maczety trzymanej wzdłuż tułowia (pionowo) a nie wymierzonej
w D. G.;

2. mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 5 § 2 kpk przez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości na tle sprawstwa oraz
winy oskarżonego, w sytuacji gdy Sąd nie dysponował ani jednym dowodem pozwalającym na dokonanie przezeń jednoznacznych i stanowczych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, zważywszy na fakt, że zeznania pokrzywdzonego nie korespondują z treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym treścią nagrania z monitoringu, zeznaniami P. K. (1)
i wyjaśnieniami oskarżonego;

3. która to obraza wyżej wskazanych przepisów postępowania skutkowała poczynieniem błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, które miały wpływ
na treść wydanego w sprawie orzeczenia,
a wyrażają się między innymi w nieuzasadnionym przyjęciu przez Sad, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony przez Sąd I instancji prawidłowo nie pozwala na poczynienie przez Sąd pewnych ustaleń w ww. zakresie i skazanie mojego klienta za zarzucany mu czyn;

4. z daleko posuniętej ostrożności, na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd zarzutów w zakresie sprawstwa oraz winy oskarżonego, obrońca oskarżonego podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności, wskazując, iż ta jest rażąco za wysoka,
w sytuacji gdy oskarżony jest osobą z zespołem zależności alkoholowej (co Sąd prawidłowo ustalił), z której to w przeszłości się leczył
i zachowanie, które Sąd przypisuje oskarżonemu, mogło wystąpić w związku
z istniejącym problemem alkoholowym;

5. z daleko posuniętej ostrożności, na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd zarzutów w zakresie sprawstwa oraz winy oskarżonego, jego obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej nawiązki na rzecz D. G., wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, podczas gdy oskarżony w sytuacji materialnej, w jakiej się znajduje tak na wolności, a tym bardziej w izolacji, nie posiada możliwości, pozwalających jemu na uczynieniu zadość temu obowiązkowi;

IV. co do czynu IV:

1. rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności, wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, w sytuacji gdy oskarżony jest osobą z zespołem zależności alkoholowej (co Sąd prawidłowo ustalił), z której to w przeszłości się leczył i czyn, jakiego się on dopuścił wobec K. M., popełnił w związku z istniejącym problemem alkoholowym;

2. rażąca niewspółmierność orzeczonej nawiązki na rzecz K. M., wskazując iż ta jest rażąco za wysoka, podczas gdy oskarżony w sytuacji materialnej, w jakiej się znajduje tak na wolności, a tym bardziej w izolacji, nie posiada możliwości, pozwalających jemu na uczynieniu zadość temu obowiązkowi.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stanowisko dotyczące zarzutów sformułowanych przez obrońcę oskarżonego zostanie przedstawione poniżej, łącznie ze stanowiskiem odnoszącym się do zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
w aktualnym stanie przedmiotowej sprawy jest przedwczesny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody takiej, a nie innej oceny wniosku zostaną zaprezentowane poniżej.

3.2.

a. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych
za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu
w przypadku czynu zabronionego opisanego
w punkcie I części wstępnej wyroku, że oskarżony usiłując pozbawić życia R. G. (1) w ten sposób, że celując niebezpiecznym narzędziem w postaci maczety w tył głowy pokrzywdzonego wyprowadził cios, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odparcie ciosu przez pokrzywdzonego oraz pomocy osoby trzeciej, w wyniku czego spowodował naruszenie czynności narządu ciała R. G. (1) w postaci powłok miękkich twarzy na okres trwający nie dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresach 10 września 2014 r. - 11 września 2014 r., 30 maja 2015 r. -
15 czerwca 2015 r. i 14 stycznia 2016 r. -
25 czerwca 2016 r. kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, jakim jest przestępstwo z art. 157 § 2 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. VI K 1010/14, działał z zamiarem ewentualnym, podczas gdy na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków oraz nagrań audio- video i zdjęć ze zdarzenia należy przyjąć, że W. S. zadając pokrzywdzonemu od tyłu ciosy maczetą w okolice głowy i szyi działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia

b. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych
za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu
w przypadku czynu zabronionego opisanego
w punkcie II części wstępnej wyroku, że oskarżony usiłując pozbawić życia P. K. (1) w ten sposób, że zapowiadając pozbawienie życia pokrzywdzonego, celując niebezpiecznym narzędziem w postaci maczety w głowę pokrzywdzonego wyprowadził cios, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na osłonięcie się przed ciosem przez pokrzywdzonego, w wyniku czego spowodował naruszenie czynności narządu ciała P. K. (1) w postaci lewej kończyny górnej
na okres trwający nie dłużej niż 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresach 10 września 2014 r. -
11 września 2014 r., 30 maja 2015 r. -
15 czerwca 2015 r. i 14 stycznia 2016 r. -
25 czerwca 2016 r. kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, jakim jest przestępstwo z art. 157 § 2 kk, wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2015 r., sygn. VI K 1010/14 działał z zamiarem ewentualnym, podczas gdy na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków oraz nagrań audio - video i zdjęć ze zdarzenia należy przyjąć, że W. S. zadając pokrzywdzonemu od tyłu ciosy maczetą w okolice głowy i szyi działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia

c. rażąca niewspółmierność orzeczonej
kary po 9 lat pozbawienia wolności za popełnienie czynów opisanych w punktach I i II części wstępnej wyroku, kwalifikowanych
z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb.
z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw.
z art. 64 § l kk, a następnie orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary łącznej w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy ustalone przez sąd okoliczności popełnienia czynów,
w szczególności motywacja oskarżonego, działanie z niskich pobudek i w warunkach powrotu do przestępstwa, spowodowanie realnego zagrożenia dla życia pokrzywdzonych, fakt iż nieosiągnięcie zamierzonego celu
w postaci pozbawienia życia pokrzywdzonego, nie wynikało z woli oskarżonego, a z czynników od niego niezależnych, brak skruchy przejawiany w toku składania wyjaśnień przez oskarżonego, wysoki stopień zawinienia
i wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, a także względy indywidualno - prewencyjne, zwłaszcza wymagania co do społecznego oddziaływania sankcji karnej, należycie ocenione, wymagały zastosowania wobec oskarżonego surowszej kary pozbawienia wolności za popełnienie wyżej wskazanych czynów i wymierzenie surowszej kary łącznej pozbawienia wolności, która
w należyty sposób spełniłaby cel społecznego oddziaływania oraz zadania represyjno -wychowawcze wobec oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przystępując do prezentacji wyników przeprowadzonego postępowania odwoławczego, w pierwszej kolejności należy się skupić na wyjaśnieniach W. S. i już w tym miejscu wskazać, że Sąd Okręgowy w ogóle nie dokonał ich oceny. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wyjaśnienia te spuentował, a używając kolokwializmu właściwie „skwitował” następującym stwierdzeniem: „(…) co do zasady fakty zaistnienia zdarzeń opisanych w czterech zarzucanych i przypisanych oskarżonemu czynów nie budzi wątpliwości. Sam oskarżony przyznaje fakty, że uczestniczył w tych zdarzeniach, że miał ze sobą maczetę, którą wymachiwał i zadawał ciosy w kierunku pokrzywdzonych,
że wyzywał obraźliwie pokrzywdzonych oraz kierował pod ich adresem słowne groźby pozbawienia życia i zdrowia. W kwestiach istotnych w zakresie zarzucanych czynów sporne jest tylko to, jaki miał zamiar oskarżony popełniając te czyny, czy ciosy zadane maczetą
w czynach I i II stwarzały obiektywne, realne zagrożenie dla życia pokrzywdzonych
oraz czy pokrzywdzeni z czynów III i IV bali się spełnienia kierowanych do nich gróźb.” (strona 8-9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.327verte-328). Tymczasem wyjaśnienia oskarżonego posiadają zgoła odmienny charakter od tego wskazywanego przez Sąd pierwszej instancji i to taki, że w celu rozstrzygnięcia o ich wiarygodności i w konsekwencji, w celu ustalenia przebiegu zdarzenia opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku, konieczne było dokonanie szczegółowej i co istotne wszechstronnej, a więc uwzględniającej również treść innych dowodów, analizy tych wyjaśnień. Sąd pierwszej instancji, jak wspomniano to wcześniej, nie zrealizował tego obowiązku, a do takiego wniosku prowadzi treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym to nie sposób doszukać
się choćby „namiastki” analizy wyjaśnień oskarżonego i choćby próby udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zdarzenie, o którym mowa powyżej mogło przebiegać tak, jak opisał
je W. S.. Tego rodzaju brak, a właściwie braki nie mogą zaś być postrzegane jako mankamenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, lecz jako uchybienie podstawowym standardom orzekania w procesie karnym i to uchybienie, które musi być uznane za mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. O słuszności tej tezy przekonuje natomiast pogląd odzwierciedlony w części motywacyjnej niepublikowanego wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2022 r., sygn. akt V KK 265/20, który to
co prawda nawiązuje do uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego, niemniej jednak oczywistym jest, że można go odnieść również do uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji. Natomiast przechodząc już do wyjaśnień oskarżonego, najpierw wypada przypomnieć, że zwerbalizował on je wyłącznie na etapie postępowania jurysdykcyjnego (k.283verte-285, k.285verte i k.287verte). W wyjaśnieniach tych, odnośnie czynu określonego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku, W. S. stwierdził zaś, że pomiędzy nim a R. G. (1) doszło do wymiany zdań,
a konkretnie rzecz ujmując, jak określił to oskarżony, on i R. G. (1) kłócili się ze sobą z tego powodu, że ten drugi rozpowszechnił nieprawdziwą informację, iż w przeszłości pobił oskarżonego. Zatrzymując się na tym fragmencie opisu zajścia należy zauważyć, że w tym zakresie przystaje on do zeznań obecnego na miejscu zdarzenia M. Z. (k.24-25, k.287). Ten przecież wprost wskazał, że „(…) zauważyłem, że jeden z pracowników firmy
to jest R. G. (1), nazwiska nie znam, prowadzi dziwną dyskusję z jakimś mężczyzną, wyglądało to tak, że ten mężczyzna miał pretensje do R. G. (1), ja nie słuchałem o co się kłócą. Ze względu na to, że ten mężczyzna był agresywny słownie a R. G. (1) bierny
ja podszedłem do nich aby uspokoić sytuację, krzyknąłem do nich „co odp…” (zwrot wulgarny - uwaga Sądu Apelacyjnego) a następnie powiedziałem aby załatwili to rozmową ale nie krzykami, żeby załatwili to między sobą a nie w firmie przy wszystkich.” (k.24-25). Zwracając uwagę na korespondujący w analizowanym zakresie charakter wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań M. Z., trzeba jednocześnie zauważyć, że w omawianej części nie przystają do nich zeznania R. G. (1) (k.4-5 i k.310verte-311). Co prawda w zeznaniach tych R. G. (1) stwierdził, że oskarżony prosił go o pieniądze na zakup alkoholu, zaś on odmówił tej prośbie, niemniej jednak z zeznań tych nie wynika, by ich rozmowa eskalowała
i co istotne, by miała charakter kłótni, a więc taki charakter o jakim wspominają oskarżony oraz M. Z..

Analizując dalszą część wyjaśnień oskarżonego, wypada przypomnieć, że wynika
z nich, iż w trakcie wspomnianej wcześniej kłótni z R. G. (1), oskarżony
„(…) z czoła uderzył go w jego głowę, pod jego oko” (k.284), po czym do oskarżonego podbiegł M. Z., który popchnął oskarżonego, a ten się przewrócił. Następnie W. S. podniósł się, z plecaka wyjął maczetę i trzymając ją w ręce, wypowiadał wobec R. G. (1) i M. Z. groźby pozbawienia ich życia. Wtedy to M. Z. rzucił pod nogi oskarżonego „(…) jakiś kabel (…)” (k.284), zaś W. S. schował maczetę do plecaka i odszedł. Te zaprezentowane, a odzwierciedlone
w wyjaśnieniach oskarżonego okoliczności, w pierwszym rzędzie należy zestawić z tymi, które przedstawił w swoich zeznaniach R. G. (1). I tak, trzeba zauważyć, że w tych pochodzących z postępowania przygotowawczego, R. G. (1) wskazał, iż po wymianie zdań z oskarżonym, ten uderzył go maczetą. To samo pokrzywdzony stwierdził w tej części zeznań złożonych na rozprawie w dniu 12 października 2021 r., która urzeczywistniła się
na skutek jego spontanicznych wypowiedzi. Natomiast ta część zeznań R. G. (1), która zmaterializowała się w efekcie kierowanych do niego pytań obrońcy oskarżonego zawiera tego rodzaju informacje, których pozbawione są wcześniejsze zeznania pokrzywdzonego, a które to powodują, że treść wypowiedzi R. G. (1) i treść wypowiedzi oskarżonego, mimo wszystko, zbliżają się do siebie. Ze wspomnianej części zeznań R. G. (1) wynika bowiem, że przed uderzeniem go maczetą, pomiędzy nim a oskarżonym doszło do szarpaniny, w trakcie której W. S. usiłował uderzyć go głową, aczkolwiek próba ta była bezskuteczna, jako że pokrzywdzony się uchylił. Niejako dla porządku dodać też należy, że z zeznań R. G. (1) nie wynika to, co z kolei wynika z wyjaśnień oskarżonego i zeznań M. Z., a mianowicie, że ten ostatni rzucił
pod nogi oskarżonego kabel. Okoliczność ta nie należy jednak do najistotniejszych,
w odróżnieniu od tej, która związana jest z patomechanizmem obrażenia ciała stwierdzonego u R. G. (1). Trzeba bowiem zauważyć, a znajduje to odzwierciedlenie w fotografiach znajdujących się na kartach 11 i 12, że następstwem zdarzenia opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku było wyłącznie zasinienie o długości 10 mm., zlokalizowane na lewym policzku twarzy R. G. (1) i co istotne, prostopadle, a nie równolegle do osi ciała (twarzy). Z opinii pisemnej biegłego lekarza medycyny sądowej (k.104-106) wynika,
że obrażenie to mogło powstać w okolicznościach przedstawionych przez pokrzywdzonego, a z opinii ustnej tego samego biegłego wynika, że obrażenie, o którym mowa mogło się zmaterializować nie tylko we wspomnianych okolicznościach, ale również w następstwie urazu zadanego ręką bądź głową (k.311verte). Tego rodzaju wnioski nakładały więc na Sąd Okręgowy obowiązek zachowania szczególnej precyzji i ostrożności przy ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań R. G. (1) i M. Z.. Co więcej, realizacja tego obowiązku nie tylko wymagała, ale wręcz wymuszała konieczność uwzględnienia przewidzianych w art. 7 kpk, zasad doświadczenia życiowego. Te bowiem podpowiadają,
że w przypadku ciosu maczetą zadanego, tak jak ustalił to Sąd Okręgowy, z góry i w kierunku głowy, obrażenie ciała stwierdzone u R. G. (1) powinno być zlokalizowane raczej równolegle, a nie prostopadle do osi ciała (twarzy). Natomiast prostopadła, a nie równoległa do osi ciała lokalizacja tego obrażenia, w świetle tych samych zasad doświadczenia życiowego, sprawia, że wersja przebiegu zdarzenia przedstawiona przez oskarżonego,
jest tak samo, jeśli nie bardziej prawdopodobna, aniżeli wersja zaprezentowana przez R. G. (1) i M. Z..

Kolejne zagadnienie, które na tle czynu opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku, wymagało i wymaga zgłębienia, a które pozostało poza jakimkolwiek zainteresowaniem Sądu orzekającego wiąże się z ustaleniem, wedle którego W. S. uderzył ostrzem maczety w rękę R. G. (1). W tym bloku tematycznym, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że ani bezpośrednio po zdarzeniu, ani w trakcie badań lekarskich (k.104-106), R. G. (1) nie wskazywał, by na skutek uderzenia
go maczetą doznał jakiegokolwiek urazu ręki. Dopiero w zeznaniach zwerbalizowanych
na rozprawie w dniu 12 października 2021 r. (k.310verte-311) stwierdził, że efektem wspomnianego uderzenia był obrzęk ręki. Czyniąc te uwagi, wypada jednocześnie zauważyć, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd meriti, de facto, nie wskazał jakim
to konkretnie narzędziem w dniu 30 września 2020 r. posługiwał się oskarżony, aczkolwiek poprzez oparte o przepis art. 44 § 2 kk rozstrzygnięcie o przepadku dowodu rzeczowego zabezpieczonego w niniejszej sprawie dał wyraz temu, iż narzędziem, którym oskarżony posłużył się popełniając przestępstwo opisane w punkcie I., a i również w punkcie II. części wstępnej zaskarżonego wyroku, była maczeta widoczna na fotografii znajdującej się
na karcie 30, która to została ujawniona w trakcie przeszukania mieszkania W. S. (k.26-28). Rzecz jednak w tym, że już obecnie można stwierdzić,
że w przypadku drugiego z wymienionych czynów (czyn opisany w punkcie II. części wstępnej zaskarżonego wyroku), to ustalenie jest błędne. O tym przekonuje zaś zapis video (k.281) oraz wykadrowane z niego fotografie (k.15-19), na których to zostało utrwalone zachowanie oskarżonego przejawione wobec P. K. (1). Widoczne w tym zapisie narzędzie bez wątpienia nie jest tym, które widoczne jest na fotografii z karty 30. Klinga narzędzia utrwalonego w owym zapisie jest bowiem dłuższa niż klinga narzędzia z fotografii (k.30), na jej szczycie (czubku) znajduje się charakterystyczne, półkoliste wycięcie, którego nie posiada narzędzie utrwalone na fotografii i co najistotniejsze, klinga narzędzia z zapisu video nie jest „ząbkowana” jak klinga narzędzia z fotografii. Na marginesie i niejako
dla porządku trzeba zauważyć, że narzędzie zobrazowane w zapisie video jest, jeśli nie tym samym, to na pewno takim samym narzędziem, którym oskarżony posługiwał się w dniu
1 października 2020 w lokalu (...) (k.80. k.81-83 i k.84-100).

Natomiast na kanwie czynu opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku, materializuje się uzasadniona wątpliwość, co do tego, czy oskarżony faktycznie posługiwał się narzędziem zabezpieczonym w niniejszej sprawie. Jak wspomniano
już wcześniej, Sąd pierwszej instancji nie tylko nie rozstrzygnął tej wątpliwości, ale co więcej, w ogóle nie dostrzegł jej istnienia. Tymczasem usunięcie tej wątpliwości było możliwe
i zarazem konieczne, albowiem sposób jej rozstrzygnięcia mógł i może rzutować na ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań R. G. (1) i M. Z.. Jeśli zaś chodzi
o istotę owej wątpliwości, należy jeszcze raz przypomnieć, że Sąd Okręgowy ustalił,
iż oskarżony uderzył R. G. (1) narzędziem uwidocznionym na karcie 30. Charakter tego narzędzia rodzi właśnie wspomnianą wątpliwość, a mianowicie, czy uderzenie w rękę takim narzędziem i w taki sposób w jaki miał to uczynić oskarżony, może spowodować jedynie obrzęk ręki. Zasady doświadczenia życiowego zdają się bowiem wskazywać, że w takich realiach jakie ustalił Sąd Okręgowy, ewentualny uraz ręki, którego doznał R. G. (1) powinien mieć raczej charakter rany ciętej, a nie tłuczonej. Zmierzając do usunięcia
tej wątpliwości, najpierw należało więc wypytać oskarżonego o rodzaj narzędzia, którym się posługiwał w dniu 30 września 2020 r. Co prawda na rozprawie w dniu 30 czerwca 2020 r. (k.287verte), Sąd pierwszej instancji uczynił zadość tej powinności, zaś oskarżony wskazał, że posługiwał się narzędziem widocznym w zapisie video, to jednak na kanwie tej informacji, Sąd Okręgowy nie tylko, że nie przejawił jakiejkolwiek refleksji, to jeszcze błędnie ustalił,
że przedmiotem służącym do popełnienia przestępstw opisanych w punktach I. i II. części wstępnej zaskarżonego wyroku, a więc przedmiotem, którego z tego właśnie powodu orzekł przepadek, była maczeta zabezpieczona jako dowód rzeczowy w niniejszej sprawie,
a widoczna na fotografii znajdującej się na karcie 30.

Czyniąc starania ukierunkowane na usunięcie wspomnianej wątpliwości, niejako
w następnym „kroku” koniecznym było odwołanie się do wiadomości specjalnych biegłego lekarza medycyny sądowej. Jakkolwiek ów lekarz, w postępowaniu przygotowawczym opracował dwie opinie pisemne (k.101-103 i k.104-106), a w postępowaniu jurysdykcyjnym złożył opinię ustną (k.311verte), to jednak w żadnej z nich nie wypowiedział się co do kwestii aktualnie analizowanej, a mianowicie, czy uderzenie w rękę zabezpieczoną bądź widoczną w zapisie video maczetą może spowodować jedynie obrzęk tego narządu ciała.

Dla wyczerpania krytyki zaskarżonego orzeczenia trzeba jeszcze wskazać, że uwagi przedstawione w jego części motywacyjnej, które to dotyczą kwestionowanego przez prokuratora i obrońcę oskarżonego, zamiaru jaki towarzyszył działaniom W. S. opisanym w punktach I. i II. części wstępnej wyroku, są nad wyraz powierzchowne, zaś podejmując w ramach tych uwag próbę przekonania, że oskarżony przewidywał możliwość spowodowania śmierci pokrzywdzonych i godził się na to, Sąd Okręgowy puentuje te uwagi stwierdzeniem, „(…) że swoim zachowaniem, jego stroną przedmiotową godził się na taki skutek w postaci śmierci.” Tego rodzaju konstatacja uprawnioną zaś czyni tezę, że Sąd pierwszej instancji, w ramach zamiaru wynikowego zdaje się nie odróżniać jego strony intelektualnej (przewidywanie możliwości popełnienia czynu zabronionego) od strony woluntatywnej (godzenie się na popełnienie czynu zabronionego).

Reasumując stwierdzić więc należy, że ranga oraz ilość wadliwości, którymi
dotknięty jest zaskarżony wyrok, wymuszały konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Oczywistym jest bowiem to, że brak analizy oraz oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i to wyjaśnień, które pozostają w opozycji do pozostałych dowodów nie może być sanowany w postępowaniu odwoławczym. „Sanować” oznacza przecież „poprawiać, korygować”, a więc innym innymi słowy, zmieniać coś, co się zmaterializowało. Tymczasem Sąd Okręgowy uchylił się od oceny wyjaśnień oskarżonego, w związku z czym, trudno sobie wyobrazić możliwość skorygowania czegoś, co w ogóle nie istnieje. Ów wniosek jest natomiast tak oczywisty, że zbędnym jest dalsze przekonywanie o takim jego charakterze.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, w aktualnym a przedstawionym powyżej stanie niniejszej sprawy jest przedwczesny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku była konsekwencją uwarunkowań zaprezentowanych powyżej.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Procedując w niniejszej sprawie po raz wtóry, Sąd Okręgowy obowiązany będzie ponownie przeprowadzić w sposób bezpośredni dowód z zeznań R. G. (1), M. Z. i D. G., przy czym w trakcie przesłuchania pierwszego z wymienionych musi dążyć do ustalenia przyczyn, które spowodowały, że na przestrzeni prowadzonego postępowania świadek „dozował” informacje na temat okoliczności zdarzenia. Przesłuchując wskazane osoby, Sąd meriti musi również zmierzać do uzyskania od nich, jak najbardziej precyzyjnej informacji dotyczącej rodzaju narzędzia, którym posługiwał się oskarżony. Konkretnie, czy była to maczeta widoczna na fotografii znajdującej się na karcie 30, czy też narzędzie utrwalone w zapisie video (k.281). Odbierając zeznania
od D. G. i mając jednocześnie na uwadze to, że w dotychczas złożonych (k.288) twierdził on, iż R. G. (1) pokazywał mu jako pochodzące od uderzenia maczetą, obrażenie
na lewym policzku, Sąd Okręgowy musi wypytać D. G., czy R. G. (1) pokazywał mu również obrzęk na lewej ręce, bądź czy uskarżał się na bolesność ręki. W dalszej kolejności, powinnością Sądu Okręgowego będzie uzyskanie uzupełniającej opinii biegłego lekarza medycyny sądowej na okoliczność, czy uderzenie w rękę zabezpieczoną bądź widoczną w zapisie video maczetą może spowodować jedynie obrzęk tego narządu ciała. Jeśli zaś chodzi o dowody
z zeznań P. K. (1) i K. M., to Sąd Okręgowy może je przeprowadzić przy wykorzystaniu możliwości przewidzianej w art. 442 § 2 kpk, chyba że wyniki przeprowadzonego postępowania, mimo wszystko, wywołają potrzebę przeprowadzenia tych dowodów w sposób bezpośredni. W aktualnym stanie przedmiotowej sprawy, tego rodzaju potrzeba nie materializuje się, a to dlatego, że podstawą oceny wyjaśnień oskarżonego w zakresie dotyczącym czynu opisanego
w punkcie II. części wstępnej zaskarżonego wyroku, oprócz zeznań P. K. (1), może być również dowód o niewątpliwie obiektywnym charakterze, a mianowicie wspomniany wcześniej zapis video tego czynu, zaś w zakresie odnoszącym się do czynu opisanego w punkcie IV. części wstępnej zaskarżonego wyroku, taką podstawę, obok zeznań K. M., może stanowić inny dowód
o obiektywnym charakterze, a mianowicie znajdujący się na karcie 80 zapis video zachowania, które oskarżony urzeczywistnił w dniu 1 października 2020 r. w lokalu(...).

Po uzyskaniu dostępnych dowodów i po zrealizowaniu w trakcie ich gromadzenia wyżej wskazanych powinności, obowiązkiem Sądu Okręgowego, którego nie zrealizował Sąd wcześniej orzekający w niniejszej sprawie, będzie dokonanie wszechstronnej i wnikliwej oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków, przede wszystkim tych, które w swej treści nawiązują do czynu opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku. Na tym, jak i na kolejnym etapie procesu orzeczniczego, a więc na etapie czynienia ustaleń faktycznych, Sąd ponownie rozpoznający przedmiotową sprawę, rzecz jasna musi mieć również w polu widzenia te wszystkie uwagi i wskazania, które zostały zaprezentowane we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia,
zaś czyniąc ustalenia w zakresie zamiaru jaki towarzyszył działaniom oskarżonego opisanym
w punktach I. i II. części wstępnej zaskarżonego wyroku, także uwagi sformułowane w wywiedzionych apelacjach.

W obliczu dostrzeżonych przez Sąd odwoławczy, a przedstawionych powyżej wadliwości, którymi dotknięte jest zaskarżone orzeczenie, sformułowane w wywiedzionych apelacjach zarzuty dotyczące rażącej niewspółmiernej łagodności oraz surowości kar wymierzonych oskarżonemu,
jak również orzeczonej wobec niego nawiązki (apelacja obrońcy W. S.)
są oczywiście przedwczesne, a co za tym idzie, aktualnie bezprzedmiotowe. Niemniej jednak,
na kanwie tych zarzutów, a ściślej rzecz ujmując zarzutu sformułowanego w apelacji prokuratora, wymagającym podkreślenia jest to, że ów zarzut sprzęgnięty jest z wnioskiem o wymierzenie oskarżonemu za czyny opisane w punktach I. i II. części wstępnej zaskarżonego wyroku kar
po 12 lat pozbawienia wolności i kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności. Zwrócenie na to uwagi
jest natomiast konieczne, ponieważ tego rodzaju postulat objawia niekonsekwencję prokuratora, który w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, w takich samych jak aktualnie, uwarunkowaniach faktycznych i dowodowych, to znaczy w takich samych z perspektywy prezentowanego w apelacji punktu widzenia dotyczącego wymiaru kary, wnosił o wymierzenie oskarżonemu kar, odpowiednio, po 10 lat pozbawienia wolności i kary łącznej 13 lat pozbawienia wolności.

0.1. 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak SSA Maciej Żelazowski

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie czynów opisanych w punktach I., II. i III części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz kara
i środek kompensacyjny orzeczone wobec oskarżonego w związku z przypisaniem mu czynu opisanego w punkcie IV. części wstępnej zaskarżonego wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rodzaj zamiaru z jakim działał oskarżony
w ramach czynów opisanych w punktach I. i II. części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz wymiar kar orzeczonych wobec W. S.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana