Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 44/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 28 grudnia 2021 r., sygn. akt III Ko 370/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy zarzuciła w apelacji:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkujący bezpodstawnym uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy sumą adekwatną i proporcjonalną zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez M. C. w wyniku pozbawienia go wolności w okresie od 17 grudnia 1970 r. do dnia 24 grudnia 1970 r. w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest kwota 5000,00 zł, pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, podczas gdy te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia,

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd M. C. doznanych w wyniku pozbawienia go wolności na skutek internowania w okresie od 17 grudnia 1970 r. do dnia 24 grudnia 1970 r. w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

3. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie i nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywd M. C., a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności stanu jego zdrowia, sposobu w jaki był traktowany oraz wpływu tych wydarzeń na jego zdrowie fizyczne i psychiczne,

4. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka K. C., podczas gdy przeprowadzenie zgłoszonego dowodu pozwoliłoby na ustalenie całokształtu skutków niesłusznego pozbawienia wolności, na życie wnioskodawcy, w tym przede wszystkim wpływu zatrzymania na stan psychiczny wnioskodawcy,

5. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo iż takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku inicjującym postępowanie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy okazała się częściowo zasadna, trafne bowiem są w pewnym stopniu zastrzeżenia podniesione w pkt 1-3 zarzutów środka odwoławczego, natomiast nie zasługiwała na uwzględnienie w zakresie całości zastrzeżeń podniesionych w dwóch ostatnich zarzutach (pkt 4 i 5).

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku doprowadziła do wniosku, że Sąd Okręgowy dysponował materiałem dowodowym wystarczającym do należytego zweryfikowania zasadności złożonego w tej sprawie wniosku, a tym samym - wydania trafnego orzeczenia.

Sąd ocenił prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy, nie uchybiając zasadom logicznego rozumowania, ani też zasadniczo wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Poczynił w tej sprawie ustalenia faktyczne, które zasługiwały na aprobatę i z ustalonych faktów wyprowadził generalnie trafne wnioski, z tym jedynie zastrzeżeniem, że ustalając zakres i intensywność krzywd doznanych przez M. C., nie uwzględnił w odpowiednim stopniu niektórych dostrzeżonych przez siebie faktów, a taki charakter oceny pokrzywdzenia wnioskodawcy, miał z kolei wpływ na ukształtowanie wysokości kwoty zadośćuczynienia. W związku z tym, zastrzeżenia podniesione przez autorkę apelacji w punktach 1-3 zarzutów okazały się po części zasadne.

Zadośćuczynienie jako materialna rekompensata za krzywdę wynikłą z represyjnych działań organów Państwa wobec obywatela - a taka jest specyfika tej sprawy - analogicznie jak w każdym przypadku wyrównywania szkody niemajątkowej, nie jest ustalane na podstawie jednoznacznych kryteriów, ściśle określonych przepisami ustawy. Ma ono jednak spełniać warunek "odpowiedniości", stosownie do uregulowania zawartego w art. 445 § 1 k.c. Nadając realną treść temu warunkowi, podkreśla się w orzecznictwie, iż zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, a więc ma stanowić dla osoby poszkodowanej odczuwalną ekonomicznie wartość, nie może to być zatem kwota symboliczna, ani też taka, która wprawdzie nie jest zupełnie nikła, ale postrzegana obiektywnie, jawi się rekompensatą niedostateczną w zestawieniu z charakterem działań represyjnych i wynikłym z tego stopniem pokrzywdzenia poszkodowanego. Oczywiste jest, że "odpowiednia" kwota zadośćuczynienia winna mieścić się w rozsądnych granicach i nie może być całkowicie oderwana od bieżących uwarunkowań kształtujących stopę życiową społeczeństwa (por. wyrok SA w Warszawie z 15.02.2023 r., II AKa 462/21, LEX nr 3510442, wyrok SA we Wrocławiu z 10.11.2022 r. II AKa 316/22, LEX nr 3455545). Sąd pierwszej instancji odwołał się również do tego rodzaju ogólnych wskazań, co jednak nie końca zastosował na etapie kształtowania treści wyroku. Należyte ustalenie wysokości zadośćuczynienia wymaga bowiem odpowiednio wnikliwej analizy okoliczności charakteryzujących indywidualną sytuację poszkodowanego w związku ze stosowaniem względem niego represji.

Sąd Okręgowy wskazał w ustaleniach faktycznych szereg okoliczności odzwierciedlających specyfikę działań podjętych przez organy komunistycznego aparatu państwowego w stosunku do M. C., jednak niektóre z nich wymagały nadania im większej wagi i bardziej znaczącego wpływu na ustalenie poziomu pokrzywdzenia. Identyfikując czynniki kształtujące w tym przypadku wysokość kwoty zadośćuczynienia Sąd pierwszej instancji podkreślił ciężkie warunki pozbawienia wolności, dostrzegając, iż sam fakt tak daleko idącej ingerencji w sferę wolności, łączył się w sposób oczywisty z istotnymi ograniczeniami osobistymi. Uznał, że w przypadku M. C. krzywda była wydatnie zwiększona ze względu na ciężkie warunki bytowe w jakich poszkodowany był przetrzymywany (30 osób osadzonych w jednej celi, jedna dostępna toaleta, bardzo złej jakości wyżywienie) oraz kilkakrotne użycie wobec niego siły fizycznej przez funkcjonariuszy. Posługiwał się przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia wysokością "średniej krajowej w stosunku miesięcznym" i w rezultacie uznał, że jej 4-krotność stanowi w przypadku wnioskodawcy kwotę odpowiednią (nie wskazał jaką konkretnie "średnią" przyjął za podstawę swoich kalkulacji). Podkreślił, że okres pozbawienia wolności nie był znaczny, w związku z czym ustalona kwota 5.000 zł odpowiednio zrekompensuje poszkodowanemu doznaną krzywdę. Niewykluczone, że przyjęcie takiej metody ustalenia kwoty zadośćuczynienia, doprowadziło ostatecznie Sąd pierwszej instancji do finalnego wniosku, który wzbudził zastrzeżenia. Analogiczne sposoby są praktykowane w orzecznictwie, ale niekoniecznie sprzyja to celności kształtowania wysokości kwot zadośćuczynienia (por. wyrok SA w Warszawie z 31.03.2023 r., II AKa 482/22, LEX nr 3537622).

Argumentacja przedstawiona przez Sąd Okręgowy wymaga w pewnym zakresie uzupełnienia. Należy zauważyć, że wobec M. C. organy milicji zastosowały formę pozbawienia wolności, która nawet tamtemu porządkowi prawnemu nie była znana. Nie stanowiło to bowiem sytuacji polegającej na tym, że wobec poszkodowanego został zastosowany którykolwiek z przewidzianych ustawowo środków przymusu, a nieprawidłowość działania organów milicji sprowadziła się jedynie do niezasadnego ich wykorzystania. Bezprawne pozbawienie wolności wnioskodawcy trwało 7 dni i nie było ani zatrzymaniem, ani tymczasem aresztowaniem, a wyłącznie formą odwetu za jego udział w demonstracji odbywającej się przed siedzibą Komitetu Wojewódzkiego (...) i następnie siedzibą Komendy Wojewódzkiej MO, której uczestnicy domagali się zwolnienia członków stoczniowego komitetu strajkowego. Zaznaczyć trzeba, że dla nadania pozbawieniu wolności poszkodowanego pozorów zasadności, wszczęto postępowanie karne, w którym M. C. (obok kilkadziesięciu innych osób) występował jako podejrzany o dokonanie kradzieży mienia (10 żyletek). Całkowicie bezpodstawne posądzenie o popełnienie przestępstwa, w dodatku przez organy wyposażone w uprawnienia do prowadzenia postępowań karnych, nie mogło pozostawać bez wpływu na pogłębienie u M. C. poczucia pokrzywdzenia, zwłaszcza gdy uwzględni się fakt, że umorzenie tego spreparowanego śledztwa/dochodzenia nastąpiło dopiero po kilku miesiącach, tj. w marcu 1971 r.

Kolejną okolicznością wymagającą zaakcentowania jest fakt, że w okresie pozbawienia wolności M. C. nie był pełnej formie zdrowotnej, miał bowiem złamaną rękę, na której był założony opatrunek gipsowy. Sąd Okręgowy dostrzegł ten fakt, ale z przedstawionych w uzasadnieniu rozważań wynika, iż niespecjalnie stanowił on element mający wpływ na ocenę stopnia krzywdy wnioskodawcy. Nie ulega jednak wątpliwości, że tego rodzaju ograniczenie dodatkowo zwiększało dyskomfort fizyczny i psychiczny represjonowanego. Nawet w normalnych warunkach, tego rodzaju problem zdrowotny utrudnia funkcjonowanie i komplikuje wykonywanie zwykłych, codziennych czynności. Zdecydowanie intensywniej musiał odczuwać negatywne skutki takiego stanu poszkodowany przebywający w celi z kilkudziesięcioma innymi osadzonymi. On sam podkreślał wprawdzie, że ze względu na złamaną rękę stosowano wobec niego przemoc fizyczną w łagodniejszej formie, aniżeli wobec innych osób, ale nie zmienia to faktu, że doznawanie przez niego, nawet rzadziej, czy też mniej intensywnych form fizycznej ingerencji w sferę cielesną, w sytuacji, gdy niezależnie od tego poszkodowany nie był w pełni zdrowy, również wzmagało jego pokrzywdzenie. Nie można również pomijać lekceważącego traktowania wnioskodawcy przez funkcjonariuszy, którzy poza naruszeniem wolności, sfery zdrowotnej, nietykalności cielesnej, dodatkowo zniewagami kierowanymi wobec wnioskodawcy, naruszali także jego godność osobistą.

Mając na uwadze wskazane powyżej uzupełniająco okoliczności, Sąd odwoławczy uznał, iż zastrzeżenia podniesione przez apelującą w ramach zarzutów zawartych w pkt 1-3 środka odwoławczego, okazały się częściowo trafne. Skutkowało to zarazem uznaniem za zasadne podwyższenia kwoty zasądzonej na rzecz M. C. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę do wysokości 10.000 zł. Kwota ustalona przez Sąd pierwszej instancji nie odzwierciedlała bowiem w dostatecznym stopniu skali negatywnych przeżyć wnioskodawcy wywołanych represyjnymi działaniami organów państwa komunistycznego. Z kolei suma wnioskowana w apelacji przez pełnomocnika wnioskodawcy, tj. kwota 136.417,81 zł, jako zdecydowanie wygórowana, nie stanowiłaby z pewnością kwoty zadośćuczynienia racjonalnie wyważonej, ani też odpowiedniej w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., bowiem taka jej wysokość pozostaje w całkowitym oderwaniu od konkretnych okoliczności tej sprawy, przede wszystkim zaś jest nieproporcjonalnie wysoka w relacji do czasu trwania bezprawnego pozbawienia wolności, ograniczonego w tym przypadku do 7 dni.

Pozbawiony trafności jest zarzut podniesiony w pkt 4 apelacji, bowiem oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań żony wnioskodawcy - K. C., pozostawało całkowicie bez wpływu na treść wydanego wyroku. Słusznie Sąd Okręgowy powołał się na fakt, że w 1970 r. małżonkowie C. nawet się nie znali, a poza tym, apelująca nie sformułowała takiej tezy dowodowej, która wskazywałaby na to, że określone fakty znane były wyłącznie K. C., a wiedzy o nich nie posiadał nawet sam wnioskodawca. Nie wystąpiła również taka sytuacja, aby Sąd Okręgowy w jakimś zakresie ocenił zeznania M. C. jako niewiarygodne, w związku z czym, treść zeznań K. C. mogłaby mieć wpływ na inną ich ocenę.

Domaganie się odsetek ustawowych za opóźnienie nie znajduje uzasadnienia, zostały one bowiem przewidziane jako instrument dyscyplinowania dłużników na gruncie stosunków prywatnoprawnych. W realiach niniejszej sprawy tego rodzaju okoliczności nie aktualizują się, bowiem zobowiązanym do zapłaty zasądzonej kwoty jest Skarb Państwa, przy czym wysokość świadczenia jest znana dopiero od czasu prawomocności orzeczenia sądu w tym przedmiocie (post. SN z 04.11.2021 r., IV KK 527/21, post. SN z 14.07.2022 r., III KK 356/21, LEX nr 3482020).

Wniosek

Pełnomocnik wnioskodawcy wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie w pkt I odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądań wnioskodawcy w dalszej dochodzonej części, tj. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy M. C. dalszej kwoty 136.417,81 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę wynikającą z niewątpliwie niesłusznego pozbawienia go wolności w okresie od dnia 17 grudnia 1970 r. do dnia 24 grudnia 1970 r. w związku z działalnością niepodległościową na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

ewentualnie:

3. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

4. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek sformułowany w pkt 1 nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem zarzut apelacji dotyczący odsetek nie został uznany na trafny.

Wniosek z pkt 2 uwzględniono częściowo, bowiem podwyższono kwotę zasądzoną tytułem zadośćuczynienia, ale do wysokości 10.000 zł, uznając, że wysokość wnioskowana przez apelującą nie jest adekwatna do okoliczności tej sprawy i sytuacji M. C.. Kwestia odsetek jest i w zakresie tego wniosku oceniona analogicznie, jak w zakresie wniosku z pkt 1.

Wniosek kasatoryjny jest całkowicie chybiony, bowiem żadne okoliczności na gruncie tej sprawy nie wskazywały na konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku z uwagi na potrzebę powtórzenia całego przewodu sądowego.

Koszty zastępstwa procesowego zostały zasądzone od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy zgodnie z wnioskiem z pkt 4.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie rozstrzygnięć zawartych w pkt 2, 3

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W zakresie postulującym zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie oraz żądania zadośćuczynienia w wysokości 136.417,81 zł zarzuty apelacji zostały uznane za nietrafne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmienione zostało rozstrzygnięcie zawarte w pkt 1 zaskarżonego wyroku, bowiem sąd odwoławczy uznał, że stopień pokrzywdzenia wnioskodawcy był wyższy niż ustalił to sąd pierwszej instancji, a wobec tego, zasadne było to odpowiednie podwyższenie kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 13 i 8 ust. 3 ustawy lutowej w zw. z art. 554 § 4 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 6 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 240 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z udziałem w postępowaniu odwoławczym ustanowionego pełnomocnika.

IV.

Na podstawie art. 13 ustawy lutowej orzeczono, iż koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Małgorzata Jankowska SSA Robert Mąka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie rozstrzygnięcia o wysokości zadośćuczynienia oraz rodzaju zasądzonych odsetek (pkt 1 i 2 zaskarżonego wyroku)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana