Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 49/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 listopada 2024 roku wydany w sprawie III K 256/24.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że kara łączna w niniejszej sprawie mogła zostać wymierzona w wymiarze 6 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności do 11 lat i 6 miesięcy, podczas gdy najwyższa z wymierzonych kar jednostkowych wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie w sprawie IV K 998/17 nie wynosiła, jak wskazał Sąd I Instancji 6 lat pozbawienia wonności lecz 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż kara ta została właśnie obniżona do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 lipca 2020 roku w sprawie IV K 1153/19, na co nie zwrócił uwagi Sąd I Instancji, a co powinno skutkować wymierzeniem kary łącznej wobec skazanego w łagodniejszym wymiarze (zarzut 1 apelacji obrońcy skazanego).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazując podstawy uznania wyżej określonego zarzutu za zasadny wpierw przywołać należy to, co w tym zakresie zostało ustalone. Sąd I Instancji stwierdził, że wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 28 listopada 2018 roku wydanemu w sprawie IV K 998/17 skazanemu wymierzono karę 6 lat pozbawienia wolności (k-84) czego konsekwencją było uznanie, iż w sprawie przedmiotowej „istniała możliwość orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności w granicach od 6 (sześciu) lat i 1 (jednego) miesiąca (kara powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa) do 11 (jedenastu) lat i 6 (sześciu) miesięcy czyli sumy kar jednostkowych podlegających łączeniu i przy zastosowaniu przeliczenia kar ograniczenia wolności przewidzianych w art.87§1 k.k.” (k-85v).

Przedstawione powyżej ustalenia, jak słusznie podniósł to apelujący, nie są prawidłowe. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego niewątpliwie wynika, iż w sprawie IV K 998/17 Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie skazanemu, ostatecznie, wymierzono karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (k-28) i to ten wymiar kary winien był być brany pod uwagę przy ustalaniu granic mającej być określoną wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności. Innymi słowy wymiar tej kary ustalić należało w granicach od 4 lat i 7 miesięcy (sprawa IV K 998/17 SR Szczecin-Centrum w Szczecinie) do 10 lat (sprawa IV K 998/17 SR Szczecin-Centrum w Szczecinie oraz sprawa III K 390/19 SO w Szczecinie) pozbawienia wolności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i obniżenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności do 4 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności i obniżenie kary łącznej grzywny do 410 stawek dziennych po 50 złotych każda (wniosek obrońcy skazanego).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zebrany w sprawie niniejszej materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, co do tego, że poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne w zakresie wskazanym przez apelanta są nieprawidłowe. Sąd Okręgowy w swych ustaleniach nie uwzględnił, iż wyrok Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 28 listopada 2018 roku wydany w sprawie IV K 998/17 w zakresie kary został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 14 października 2019 roku w sprawie IV K 499/19. W tym stanie rzeczy nie mogło być wątpliwym, że stanowisko wyrażone w zarzucie podniesionym przez obrońcę skazanego jest słuszne. Nie można jednak było w całości zgodzić się z apelantem w tym, gdy wnioskował o wymierzenie skazanemu kary łącznej w wysokości 4 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolości. Choć niewątpliwie nieprawidłowo ustalone granice w jakich ukształtować należało karę łączną miały wpływ na nią to jednak nie w takim zakresie jak ocenił to odwołujący się, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

2

Rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu jej skazanemu w wymiarze 10 lat pozbawienia wolości przy zastosowaniu zasady kumulacji, podczas gdy uwzględniając relacje zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, które sprowadzają się do dzielących je bliskich odstępów czasowych, pozytywny przebieg procesu resocjalizacji przejawiający się w dobrych opiniach o osadzonym, pozytywnych opiniach z miejsca jego zatrudnienia, jak i w jego zachowaniu w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności winna mu zostać wymierzona kara łączna na zasadzie asperacji w rozmiarze 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wonności, która będzie zawierała w sobie całościową ocenę przestępczej działalności skazanego i we właściwy sposób miarkowała zastosowaną wobec niego represję karną zaś w ten sposób właściwie spełni dyrektywy prewencji indywidualnej oraz generalnej (apelacja oskarżyciela publicznego).

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności oraz rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej grzywny w wymiarze 620 stawek dziennych po 50 złotych każda, które to wynikają z błędnego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w treści przepisów art.53§1 i 2 k.k. bowiem Sąd nie nadał odpowiedniej wagi okolicznościom łagodzącym w postaci bliskości czasowej pomiędzy czynami, za które wymierzono kary będące podstawą do wydania wyroku łącznego oraz postawy skazanego podczas dotychczasowego okresu odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym, w tym wyrażanej deklaracji zmiany zachowania przez skazanego (zarzut 2 apelacji obrońcy skazanego).

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do podniesionych przez apelantów (oskarżyciel publiczny, obrońca skazanego) zarzutów dotyczących wymiaru kary łącznej określonej wobec skazanego kwestionowanym orzeczeniem w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zasadnym stało się łączne do zarzutów tych odniesienie się albowiem podstawy uznania ich zasadności (apelacja oskarżyciela publicznego) i częściowej zasadności (apelacja obrońcy skazanego) były jednakie i niepotrzebnym byłoby oddzielne przedstawianie tożsamej argumentacji odnoszącej się do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności.

Przed odniesieniem się do wskazania podstaw uznania zasadności i częściowej zasadności podniesionych przez odwołujących się zarzutów dotyczących wymierzenia skazanemu rażąco surowej kary łącznej pozbawienia wolności podane zostaną okoliczności, które stały się przyczyną nieuwzględnienia tej części stanowiska obrońcy, które dotyczy kary łącznej grzywny.

W powyższym zakresie wpierw wskazać należy, iż karę łączną, zgodnie z przepisami mającymi w sprawie przedmiotowej zastosowanie, orzeka się biorąc za podstawę kary wymierzone z osobna za każde z przestępstw ustalając jej wysokość od powyżej najwyższej z nich do ich sumy. Ustalając wysokość kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary przy jednoczesnym zastosowaniu trzech zasad określania jej wysokości. Pierwszą z nich jest zasada absorpcji (pochłaniania) polegająca na tym, że kara najsurowsza z orzeczonych pochłania pozostałe kary, drugą jest zasada kumulacji polegająca na sumowaniu kar orzeczonych za każde przestępstwo i wreszcie trzecią zasadą, na podstawie której możliwe jest określenie wysokości kary łącznej jest zastosowanie zasady mieszanej polegającej na częściowym zastosowaniu absorpcji i częściowo kumulacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy zebrał i przeprowadził dowody, które niezbędnymi były tak dla ustalenia formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego jak i dla ustalenia okoliczności istotnych dla ukształtowania wobec skazanego wysokości kary łącznej grzywny. Zauważyć przy tym należy, iż skarżący w swym środku zaskarżenia nie kwestionował faktycznych ustaleń Sądu Okręgowego odnoszących się do formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego. Zakwestionowane zostało wyłącznie stanowisko Sądu Orzekającego mające swój wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej grzywny. W tym zakresie podniesiono, iż wbrew ocenie Sądu Okręgowego zebrane w sprawie dowody dają podstawy do kształtowania kary łącznej grzywny przy zastosowaniu zasady absorpcji.

W ocenie Sądu Odwoławczego uwzględnienie postulatu apelującego w części dotyczącej kary łącznej grzywny nie jest uprawnione. W tym zakresie zważono, iż zasada absorpcji kar przy wymierzaniu kary łącznej winna być, między innymi, stosowana tam, gdzie pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary mające być objętymi karą łączną zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, który to związek rozumieć należy jako podobieństwo rodzajowe przestępstw, za które wymierzono kary mające być objęte karą łączną, podobną motywację i zbliżony czas popełnienia każdego z nich. Jak wynika to z opisu czynów popełnionych przez skazanego nie są one czynami rodzajowo podobnymi lecz popełnione zostały one przez niego z podobnej motywacji jak również popełnione zostały one w bliskich odstępach czasu, co mogłoby stanowić podstawę do szerszego niż to uczyniono zastosowania przy ustalaniu wysokości kary łącznej grzywny zasady absorpcji to jednak zastosowaniu tej zasady w innym niż przyjęto zakresie przeciwstawia się to, że przyjęcie jej w czystej postaci bądź w szerszym niż to uczyniono w zaskarżonym orzeczeniu zakresie za podstawę ustalania wysokości kary łącznej grzywny spowodowałoby powstanie sytuacji, w której, realnie rzecz biorąc, jeden z czynów skazanego pozostałyby bezkarnym, co stwarzać mogłoby niesłuszne przekonanie, iż korzystnym jest dla sprawcy popełnienie przez niego kilku czynów albowiem, przy spełnieniu formalnych przesłanek, kara najwyższa pochłonie pozostałe kary i nie znajdzie ona odzwierciedlenia w karze łącznej.

Tak jak przyjął to Sąd I Instancji orzekając o karze łącznej grzywny nieuprawnionym jest także ustalanie wysokości wymierzonej skazanemu kary łącznej grzywny przy zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji. W ocenie Sądu Odwoławczego stosowanie tej zasady winno zawsze następować z należytą ostrożnością i wyłącznie w sytuacji, gdy istnieją ku temu podstawy. Takie postępowanie jest o tyle uprawnione, że zastosowanie zasady kumulacji, a więc prostego sumowania kar jednostkowych doprowadzić może do nadmiernej surowości kary łącznej orzekanej wprawdzie za kilka czynów jednakże wymierzanej konkretnej osobie. Przeciwko zastosowaniu w sytuacji skazanego zasady pełnej kumulacji przemawia to, że zastosowanie jej doprowadziłoby do zatracenia momentu indywidualizacji kary, a poprzez to spowodowałoby, że nie byłaby ona adekwatna do całego, a będącego przedmiotem rozpoznania w ramach prowadzonego postępowania o wydanie wyroku łącznego, przestępnego działania skazanego. Mając na uwadze powyższe oraz bacząc na resocjalizacyjne oddziaływanie kary łącznej podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego, iż nieuprawnionym jest stosowanie zasady pełnej kumulacji przy ustalaniu wysokości kary łącznej grzywny.

Skazanemu zaskarżonym wyrokiem wymierzono karę łączną grzywny w wysokości 620 stawek dziennych po 50 złotych każda. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość tej kary ustalona została prawidłowo i brak jest podstaw do ingerencji w tą część zaskarżonego wyroku.

Przyjmując powyższą ocenę uwzględniono, iż przy ustalaniu wymiaru kary łącznej grzywny kierować należało się ogólnymi zasadami wymiaru tej kary jak również, co przedstawiono poprzednio, zasadnie uznano, że ustalając wymiar kary łącznej grzywny brak było podstaw do kształtowania tej kary przy zastosowaniu pełnej absorpcji i pełnej kumulacji. W tej sytuacji wysokość kary łącznej wymierzonej skazanemu ustalić należało przy częściowym zastosowaniu każdej z powyższych zasad ustalania wymiaru kary łącznej. W tym zakresie wskazać należy, iż spośród ogólnych zasad wymiaru kary określonych w art.53 k.k. wpływu na wysokość kary łącznej nie mógł mieć wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie mogły mieć jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie byłoby prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego zastosowania tych samych okoliczności. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i powtórnie przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Koniecznym było jednak, tak jak wskazał to Sąd I Instancji pisemnie motywując swe stanowisko, uwzględnienie stopnia związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Tak więc sądowi pierwszej instancji ustawodawca pozostawił swobodę w kształtowaniu indywidualnego wymiaru kary, co jest jedną z konsekwencji realizowanej jedynie przed sądem zasady bezpośredniości. Sąd odwoławczy jedynie wówczas ma podstawy do ingerencji w tę część zaskarżonego wyroku, kiedy stwierdzi, że orzeczona kara jest niewspółmierna do wszelkich występujących w sprawie okoliczności przy czym niewspółmierność ta wystąpić musi w stopniu rażącym. Do postawienia takiego wniosku w niniejszej sprawie podstaw nie ma. Skazanemu wymierzono karę łączną grzywny w wysokości 620 stawek dziennych po 50 złotych każda i, jak wynika to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy ustalając wysokość tej kary kierował się dyrektywami jej wymiaru zachowując właściwy umiar tak, że wymierzona skazanemu kara jawi się jako słuszna i sprawiedliwa. W tej sytuacji nie można było przyjąć, iż wysokość kary łącznej grzywny wymierzonej skazanemu razi swą surowością.

Sąd pierwszej instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w kształtowaniu wymiaru kary rolą zaś sądu odwoławczego jest kontrola czy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. W ramach prowadzonego postępowania odwoławczego ingerencja sądu odwoławczego w zakresie wysokości kary możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdzone zostanie, że ma ona charakter rażąco niewspółmierny. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy zastosowaniu dyrektyw jej wymiaru. Istotnym jest, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę wymierzoną przez sąd pierwszej instancji można byłoby nazwać karą rażąco niewspółmierną, co oznacza niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Kara rażąco niewspółmierna jest taką karą, której wysokość i sposób ukształtowania ustalono wprawdzie w granicach ustawowego zagrożenia to jednak nie uwzględniono we właściwy sposób dyrektyw ustalania jej wysokości.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie stwierdzić należy, iż karze łącznej grzywny wymierzonej skazanemu nie można przypisać waloru rażącej niewspółmierności. Stanowisko powyższe znajduje swe potwierdzenie w dowodach zebranych w toku rozpoznania sprawy i wnioskach zeń wynikających. Sąd I Instancji, jak wynika to z pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, dostrzegł i właściwie ocenił wszelkie okoliczności mające wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej grzywny. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie jego dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość kary łącznej grzywny określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona skazanemu kara łączna grzywny, tak jak ocenił to Sąd Orzekający, odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonej wobec skazanego kary łącznej grzywny ma wobec niego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem kara łączna w orzeczonej wysokości pozwoli skazanemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni mu, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna grzywny wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele, jak to wskazano uprzednio, w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu II Instancji wysokość kary łącznej grzywny określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią zadania w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar tej kary wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której aktualnie żyje skazany, iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze, za każde przestępstwo, przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Oceniając podniesione przez oskarżyciela publicznego i obrońcę skazanego zarzuty dotyczące rażącej surowości łącznej kary pozbawienia wolności uznano je za zasadne w całości (apelacja oskarżyciela publicznego) i w części (apelacja obrońcy skazanego). Punktem wyjścia do zajęcia prezentowanego stanowiska było stwierdzenie, iż Sąd I Instancji dopuścił się popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym ustalenia granic w jakich określona winna był kara łączna pozbawienia wolności. Skoro jest tak to, w ocenie Sądu Odwoławczego, konieczną stała się modyfikacja tej kary bowiem ze stanowiska Sądu Okręgowego wyrażonego w pisemnych motywach kwestionowanego orzeczenia jednoznacznie wynika, iż niewłaściwie ustalone granice wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności miały wpływ na jej wysokość.

Skazanemu uzasadnianym orzeczeniem obniżono karę łączną do 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a tak orzekając wzięto pod uwagę, iż przy ustalaniu wymiaru kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary. W tym zakresie, ponownie, wskazać należy, iż spośród ogólnych zasad wymiaru kary wpływu na wysokość kary łącznej wymierzonej oskarżonemu nie mógł mieć wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie mogły mieć jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie byłoby prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego zastosowania tych samych okoliczności. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i drugi raz przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Koniecznym było jednak uwzględnienie stopnia związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową.

Karę łączną, uwzględniając realia sprawy niniejszej, orzec należało biorąc za podstawę kary wymierzone z osobna za każde z przestępstw ustalając jej wysokość od powyżej najwyższej z nich do ich sumy, a więc w sytuacji skazanego wysokość wymierzanej mu kary łącznej określić należało w granicach od 4 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności do 10 lat pozbawienia wolności (art.86§1 k.k.). Ustalając wysokość kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary przy jednoczesnym zastosowaniu trzech zasad określania jej wysokości. Pierwszą z nich jest zasada absorpcji (pochłaniania) polegająca na tym, że kara najsurowsza z orzeczonych pochłania pozostałe kary, drugą jest zasada kumulacji polegająca na sumowaniu kar orzeczonych za każde przestępstwo i wreszcie trzecią zasadą, na podstawie której możliwe jest określenie wysokości kary łącznej jest zastosowanie zasady mieszanej polegającej na częściowym zastosowaniu absorpcji i częściowo kumulacji.

Oskarżonemu nie wymierzono kary łącznej pozbawienia wolności przy zastosowaniu pełnej absorpcji jak również nie wymierzono jej przy zastosowaniu w czystej postaci zasady kumulacji, zastosowano zasadę mieszaną z powodów już powyżej wskazanych przy omawianiu kary łącznej grzywny i ich powtórne podawanie nie wydaje się być konieczne gdyż mają one swe odpowiednie zastosowanie (podobieństwo przestępstw, czas ich popełnienia).

Wobec skazanego karę łączną pozbawienia wolności obniżono do ośmiu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Ustalając wymiar kary łącznej kierowano się ogólnym zasadami wymiaru kary określonymi w art.53 k.k. jak również wobec, co przedstawiono poprzednio, ustalenia, iż brak jest podstaw do stosowania pełnej absorpcji i pełnej kumulacji, przy zastosowaniu częściowo każdej z powyższych zasad ustalania wymiaru kary łącznej. Spośród ogólnych zasad wymiaru kary wpływu na wysokość kary łącznej określonej wobec skazanego nie miał wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie miały jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie jest prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego ich zastosowania. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i drugi raz przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Ustalając wysokość tej kary wzięto pod uwagę stopień związku między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową. Wzięto także pod uwagę wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu II Instancji wymierzona skazanemu kara łączna pozbawienia wolności odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonej kary łącznej pozbawienia wolności ma wobec skazanego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem kara łączna w ustalonej wysokości pozwoli skazanemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że uzasadniana wysokość kary łącznej spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu II Instancji wysokość kary łącznej pozbawienia wolności realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar tej kary wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której aktualnie żyje skazany, iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze za każde przestępstwo przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu kary łącznej w wymiarze 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (wniosek oskarżyciela publicznego).

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i obniżenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności do 4 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności i obniżenie kary łącznej grzywny do 410 stawek dziennych po 50 złotych każda (wniosek obrońcy skazanego).

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podstawą zmiany skarżonego orzeczenia, co do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności było uznanie zasadności (apelacja oskarżyciela publicznego) i częściowej zasadności (apelacja obrońcy skazanego) podniesionych w tym zakresie zarzutów z przyczyn podanych uprzednio. Powyżej podano również podstawy nieuwzględnienia stanowiska obrońcy skazanego kwestionującego wysokość określonej wobec skazanego kary łącznej grzywny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Skarżony wyrok łączny zmieniony został, co do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie został utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie Sądu Odwoławczego, z podstaw podanych w punkcie 3 niniejszego uzasadnienia, zarzut podniesiony przez oskarżyciela publicznego okazał się zasadny, a zarzuty obrońcy skazanego w obszarze dotyczącym wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności okazały się być zasadnymi w części. Sąd Okręgowy, jak to już wskazano, określając granice w jakich należało ustalić karę łączną popełnił błąd, który w konsekwencji miał wpływ na wysokość ukształtowanej wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności. W tej sytuacji oraz uwzględniając przyjętą ocenę, co do skuteczności zarzutów podniesionych w środkach odwoławczych wywiedzionych w przedmiotowej sprawie skarżony wyrok należało zmienić i wysokość kary łącznej pozbawienia wolności ustalić w wymiarze 8 lat i 6 miesięcy. Taki wymiar kary łącznej pozbawienia wolności został uprzednio umotywowany i zbędnym jest w tym miejscu motywacji tej powtarzanie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

O kosztach postępowania odwoławczego należnych od skazanego rozstrzygnięto na podstawie art.634 k.p.k. w związku z art.624§1 k.p.k. Na rzecz ustanowionego dla skazanego obrońcy z urzędu, zgodnie ze złożonym wnioskiem, zasądzono wynagrodzenie na podstawie §17.5 w związku §4.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

SO del. do SA Maciej Kawałko SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 listopada 2024 roku wydany w sprawie III K 256/24.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 listopada 2024 roku wydany w sprawie III K 256/24.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana