Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 63/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 stycznia 2024 roku sygn. akt III 169/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuty:

1)  naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść orzeczenia tj.

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie tj. poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania M. P. z postępowania przygotowawczego, podczas gdy świadek ten zmieniał wersję zdarzeń, w dniu 4 września 2022 roku był także pod wpływem alkoholu, podawała okoliczności sprzeczne nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego (w zakresie jak doszło do upadku pokrzywdzonego i kto był przy tym obecny) ale i z zeznaniami świadka M. Z. uznanego przez Sąd za wiarygodnego w całości (w zakresie oświetlenia klatki schodowej na której doszło do zdarzenia), z błędnym uznaniem za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego, uznaniem za częściowo niewiarygodne zeznań obojga interweniujących policjantów ( co do tego co mówiła M. P. na miejscu zdarzenia) i przy umniejszeniu znaczenia zeznań świadka M. K.- lekarza, który widział pokrzywdzonego bezpośrednio po zdarzeniu, opisywał dokładnie obrażenia, które stwierdził przy równoległym oparciu się przez Sąd na opinii (...) w S. i dwóch opiniach uzupełniających ustnej oraz pisemnej (już po eksperymencie procesowym), które były niepełne w rozumieniu art. 201 k.p.k. i błędne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy z rozprawy z dnia 12 stycznia 2024 roku o dopuszczeniu dowodu z opinii innego instytutu,

b)  art. 193 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu upadków z wysokości na okoliczność, jak w pkt 5 odpowiedzi na akt oskarżenia podczas gdy wniosek ten został naprowadzony na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia i biegły z wymienionej specjalizacji posiadał wiedzę istotną dla sprawy w szczególności byłby w stanie dokonać symulacji upadku pokrzywdzonego według przedstawionych w sprawie alternatywnych wersji zdarzeń i określić stopień prawdopodobieństwa tych wersji , względnie dokonać wykluczenia poszczególnych wersji , przy czym wiedza biegłego z zakresu medycyny sądowej i patomorfologii nie była , zdaniem apelującego , w realiach niniejszej sprawy wystarczająca,

c)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości co do tego czy pokrzywdzony sam się potknął i upadł wchodząc na górę na schody (wyjaśnienia oskarżonego z całego postępowania, czy został zepchnięty przez oskarżonego (zeznania M. P. z postępowania przygotowawczego), czy też nie został popchnięty, a miało miejsce wyłącznie machanie rękoma bez dotknięcia pokrzywdzonego na klatce przez oskarżonego (zeznania M. P. z postępowania sądowego), na niekorzyść oskarżonego, w sytuacji gdy opiniujący nie był w stanie stwierdzić czy upadek ze schodów był poprzedzony popchnięciem, czy też nie,

2.  na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na:

a) przyjęciu, że w dniu 4 września 2022 roku oskarżony H. B. popchnął pokrzywdzonego A. G. na skutek czego pokrzywdzony spadł ze schodów, uderzając głową o twarde podłoże, podczas gdy oskarżony nie popchnął pokrzywdzonego i uderzenie przez niego głową o twarde podłoże nie było spowodowane przez oskarżonego, a wynikało wyłącznie z zachowania samego pokrzywdzonego, który potknął się wchodząc na górę i na skutek tego upadł na półpiętro dzielące parter i I piętro,

b) przyjęciu, że M. P. nie powiedziała na miejscu zdarzenia 4 września 2022 roku interweniującym policjantom, że pokrzywdzony sam spadł podczas gdy tak już wówczas mówiła,

c) przyjęciu, że podczas upadku pokrzywdzonego na klatce schodowej było jasno podczas upadku pokrzywdzonego na klatce schodowej było jasno podczas gdy było ciemno z uwagi na porę dnia (około 20;20, o tej godzinie został wykonany pierwszy telefon na nr alarmowy 112, jak na nagraniach z k.172 akt) i brak zapalenia tego światła, w szczególności światła tego nie zapalił wskazany przez świadka M. P. sąsiad spod nr 7 – świadek M. Z.,

d) błąd braku polegający na tym, że Sąd I instancji nie ustalił mimo, iż wynikało to z dokumentacji medycznej (...) szpitala (...) i z zeznań świadka M. K., że poza obrażeniami głowy u pokrzywdzonego nie wystąpiły obrażenia żadnych innych części ciała.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna. Nie sposób powiem podzielić zawartych w tej apelacji zarzutów obrazy prawa procesowego, a w konsekwencji i zarzutów w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji sąd I instancji w sposób prawidłowy zebrał materiał dowodowy niezbędny dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych i dokonał prawidłowej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, w pełni respektując treść art. 7 k.p.k,, uwzględniając przy tym całokształt wynikających z tych dowodów okoliczności. Poczynił tęż trafne ustalenia faktyczne. W sprawie nie wystąpiły nie dające się usunąć wątpliwości o jakich mowa w treści art. 5 § 2 k.p.k.. Sad Okręgowy takich nie powziął, bo prawidłowo dokonana ocena dowodów nie dawała podstaw do ich powzięcia.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów zawartych w pkt II apelacji i wskazać, że wbrew stanowisku skarżącego Sad I instancji zasadnie uznał, że brak było na gruncie niniejszej sprawy potrzeby dopuszczania dowodu z opinii biegłego z zakresu upadku z wysokości i zasadnie w oparciu o treść art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. wniosek obrońcy oskarżonego oddalił. Okoliczności faktyczne zdarzenia, w szczególności miejsce i sposób upadku pokrzywdzonego, niezależnie od wersji zdarzenia, które były przedmiotem uwagi Sądu I instancji, nie dawały podstaw do uznania, że zachodzi potrzeba powołania biegłego o wskazanej przez obrońcę specjalności. To rzeczą Sądu było ustalenie, która z wersji wyłaniających się na gruncie dowodów osobowych jest tą, która miała miejsce w rzeczywistości. Zasadnie dla dokonania owej oceny Sąd posłużył się opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej albowiem to biegły tej specjalności, mógł i wypowiedział się kompleksowo, na temat patomechanizmu doznania przez pokrzywdzonego obrażeń. Biegły wydając opinię w przedmiotowej sprawie, wziął pod uwagę wszystkie dokumenty, jak też i relacje procesowe świadków i oskarżonego, nie zaniechał ustosunkowania się do zapisów wynikających z dokumentacji medycznej sporządzonej przez zespół ratunkowy, jak i lekarza M. K.. Uwzględnił sposób umiejscowienia A. G. po upadku, wskazanie na krwawiącą ranę tłuczoną potylicy i brak stwierdzenia innych obrażeń k121, jak i całokształt dokumentacji medycznej obrazujący skutki upadku. Co więcej biegły uczestniczył w eksperymencie procesowym mającym zobrazować upadek przy różnych wersjach i możliwe umiejscowienie pokrzywdzonego po nim. Tak więc biegły przed wydaniem opinii zapoznał się nie tylko z charakterem obrażeń pokrzywdzonego, ale i miejscem zdarzenia i tak te okoliczności, jak i te wynikające z eksperymentu miał na względzie wydając opinię. Opinia jest więc opinią pełną i nie była obarczona wadami na jakie wskazuje skarżący, nawet jeśli nie zawiera matematycznych wyliczeń. Niewątpliwie wiedza i doświadczenie biegłego pozwalały mu na wydanie rzetelnej opinii. Dlatego też nie było podstaw do tego by w przedmiotowej sprawie dopuszczać dowód z kolejnej opini (innego biegłego) czy zespołu biegłych, jak by tego oczekiwał skarżący. Brak obrażeń na ciele pokrzywdzonego, czy brak ich stwierdzenia bezpośrednio po zdarzeniu, w żadnej mierze nie podważa twierdzeń biegłego co do najbardziej prawdopodobnego sposobu powstania obrażeń głowy. które w konsekwencji doprowadziły do zgonu pokrzywdzonego. Z tego też względu zarzut dotyczący nieuwzględnienia treści relacji procesowej M. K. w żaden sposób nie wpłynął na treść opinii i nie podważył, ani kompetencji biegłego ani też treści samej opinii, która w kontekście uwzględnienia przy jej wydaniu wszystkich okoliczności jest opinią, która nie wymagała ani uzupełnienia ani też wydania nowej opinii przez zespół innych biegłych, wreszcie nie powodowała potrzeby powoływania w przedmiotowej sprawie biegłych innych specjalności w tym biegłych z zakresu upadku z wysokości. Z tych też względów zarzuty obrazy tak art.201k.p.k., 193 k.p.k. i art.170 § 1 pkt 3 k.p.k.. Skarżący nie dostrzega też, że opinia w niniejszej sprawie wydana podlegała ocenie tak jak każdy inny dowód i dopiero suma okoliczności wynikających z tych dowodów doprowadziła do poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu nieprawidłowej oceny dowodów, należy stwierdzić, że i ten zarzut jest bezpodstawny. Sąd I instancji, dokonując oceny zeznań M. P., zasadnie uznał za wiarygodne jej relacje złożone w toku postępowania przygotowawczego. Wskazał też z jakich przyczyn właśnie te zeznania świadka uznał za wiarygodne. M. P., wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, na początkowym etapie postępowania w tej sprawie była konsekwentna, co do tego, że widziała nie tylko zachowanie oskarżonego wobec jej partnera w mieszkaniu, ale i po tym jak mężczyźni znaleźli się przed drzwiami mieszkania. Nie miała żadnych wątpliwości w tym względzie składając relację procesową, jak i rozmawiając z bliskimi pokrzywdzonego. Co więcej, będąc przesłuchiwaną wykluczyła by w toku czynności dokonywanych przez policję wyrażała wątpliwość co do zachowania oskarżonego względem A. G.. Jej stanowisko, o braku wątpliwości w tym zakresie, znalazło wsparcie w treści nagrania zarejestrowanego przez urządzenie będące na wyposażeniu funkcjonariuszy policji, które uruchomiono na czas tej interwencji. Z tego względu nie sposób podzielić stanowiska obrońcy oskarżonego, że Sąd I instancji niezasadnie przydał walor wiarygodności zeznaniom M. P. z postępowania przygotowawczego. To, że M. P. była pod wpływem alkoholu, nie daje podstaw do uznania, że jej relacja była nieprawdziwa. Wedle relacji funkcjonariuszy Policji kontakt z nią nie był zakłócony, „ była komunikatywna” . Przedstawiała zdarzenie poprzez wskazywanie na własne obserwacje, a nie domysły. M. P. z miejsca gdzie się znajdowała miała możliwość czynienia obserwacji zachowań mężczyzn. Konsekwentnie, w toku kolejno składanych zeznań potwierdzała, że oskarżony popchnął jej partnera i to było przyczyną upadku. Opisywała też charakter tego pchnięcia To, że funkcjonariusze Policji jakąś z jej ówczesnych wypowiedzi zrozumieli jako negującą owe popchnięcie, nie daje podstaw do uznania, że tak właśnie było, skoro, nie ma takiego zapisu na nagranej interwencji, czego przecież zeznając w postępowaniu przygotowawczym świadek wiedzieć nie mogła. Funkcjonariusze zaś odmiennie zrozumieli też to z jakich przyczyn na klatce schodowej znajdował się świadek Z., co w istocie wskazuje na to, że byli skoncentrowani na Przyczyny zmiany przez nią zeznań na rozprawie, zaprzeczenie by oskarżony popchnął pokrzywdzonego i wskazanie, że widziała jedynie machanie przez niego rękoma, wynikają wprost z jej zeznań, oświadczenia że nie chce by oskarżony został ukarany. W tej sytuacji zasadnie Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania M. P. złożone w toku postępowania przygotowawczego. Mając na względzie treść opinii biegłego poprzedzonej eksperymentem procesowym zasadnie Sąd uznał, że M. P. właśnie w toku tego postępowania złożyła wiarygodne zeznania. Nie wpływa na ocenę jej wiarygodności w zakresie zeznań odnoszących się do istoty sprawy jej oświadczenie w zakresie tego kto zapalił światło.

W istocie nie ma ono żadnego wpływu na ocenę jej wiarygodności. Logicznym jest, że skoro dostrzegła tam sąsiada mogła uznać, że to on był osobą, które światło zapaliła. To że było jasno wynika nie tylko z jej relacji, ale i z faktu, że na tą okoliczność wskazał też świadek Z.. Wreszcie nie sposób uznać by 4.09.2022 roku, niedługo po zachodzie słońca, na zewnątrz panowały takie ciemności na jakie wskazuje skarżący i by to powodowało, że na klatce schodowej przy otwartych drzwiach mieszkania nie można było uczynić obserwacji jakie poczyniła M. P..

W konsekwencji, wobec braku podstaw do negowania zasadności dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, w tym tak dowodu z zeznań M. P. , jak i relacji procesowych innych osób w tym funkcjonariuszy policji. Brak też jest podstaw do uznania, że zeznania M. K. podważyły stanowiska biegłego z zakresu medycyny sądowej, co do najbardziej prawdopodobnych przyczyn powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonego.

W konsekwencji nie sposób podważyć poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Ustalenia te są prawidłowy zarówno w zakresie przyjęcia, że na klatce schodowej było jasno (z przyczyn powyżej wskazanych), jak i w zakresie stwierdzenia, że M. P. nie wskazała na miejscu zdarzenia, iż pokrzywdzony sam spadł ze schodów, wreszcie nie sposób uznać za błędnego ustalenia, że w dniu 4.09.2022 roku to oskarżony H. B. popchnął oburącz pokrzywdzonego i na skutek tego popchnięcia pokrzywdzony spadł ze schodów uderzając o twarde podłoże pokrzywdzony doznał obrażeń, które skutkowały jego zgonem.

Skoro zaś Sąd I instancji przedmiotem swoich rozważań objął wszystkie okoliczności wynikające z dowodów przeprowadzonych w sprawie, a oceny dokonał swobodnie, a nie dowolnie, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów trafnie przydając walor wiarygodności dowodom w oparciu o które czynił ustalenia faktyczne, to niewątpliwie nie sposób uznać by ustalenia te winien był poczynić o dowody uznane przez siebie za niewiarygodne co dotyczy tak wyjaśnień oskarżonego, jak i relacji procesowej złożonej przez M. P. w toku procesu, skoro wersji z tych relacji wynikających nie wspiera istotny dowód jakim niewątpliwie jest opinia biegłych z zakładu medycyny sądowej, która jest opinią pełną i jasną i nie wymagającą uzupełnienia w żadnym zakresie. Sąd zaś mając na względzie całokształt materiału dowodowego zasadnie uznał, że materiał ten potwierdza sprawstwo i winę oskarżonego. Nie sposób bowiem było przyjąć, że zgromadzony materiał dowodowy potwierdza to, że pokrzywdzony sam spadł ze schodów, czy też daje podstawy do uznania, że do zdarzenia doszło w okolicznościach wskazanych przez oskarżonego, zresztą też zmodyfikowanych w toku rozprawy. Sąd I instancji wskazał z jakich względów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Przyczyny te są trafne. W konsekwencji nie podzielając, żadnego z zarzutów Sąd I instancji dokonał niewadliwych ustaleń faktycznych. W sprawie nie wystąpiły nie dające się usunąć wątpliwości i orzeczenie Sądu nie mogło zostać zmienione w kierunku wskazanym przez obrońcę oskarżonego. Bez wątpienia oskarżony jest sprawcą przypisanego mu przestępstwa. Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonego, kwalifikując ów czyn z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k.. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, a następstwo tego zachowania w postaci śmierci obiektywnie możliwe było do przywidzenia. Na gruncie niniejszej sprawy nie sposób przyjąć nieumyślności w spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, jako, że obrażenia pokrzywdzonego skutkujące jego śmiercią mimo, że powstały w mechanizmie biernym -uderzenia głową o posadzkę, to były efektem działania oskarżonego w zamiarze ewentualnym, co do powstania tych obrażeń, o czym świadczy miejsce zdarzenia i to, że oskarżony jako osoba mająca zachowane funkcje intelektualne przewidując możliwość jego popełnienia na to się godził. Nie mniej, Sąd odwoławczy uznał za zasadne dokonanie zmiany orzeczenia w przedmiocie orzeczonej kary pozbawienia wolności (apelacja obrońcy była zwrócona przeciwko całości wyroku). Stwierdzić bowiem należy, że orzeczona względem oskarżonego kara pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu jego karalności, jak i zasadności uznania, że przestępstwo mu przypisane zostało popełnione w warunkach art. 64 § 1 k.k. i jest przestępstwem umyślnym, to jednak popełnionym w zamiarze ewentualnym, jest karą rażąco niewspółmiernie surową. Nie negując wysokiego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu i nieodwracalnych skutków jego popełnienia w postaci śmierci pokrzywdzonego, która to okoliczność jest już zawarta w znamionach przypisanego mu czynu, która nie jest objęta zamiarem ewentualnym sprawcy, jak też pozostałych trafnie wyspecyfikowanych przez Sąd Okręgowy okoliczności, należy stwierdzić, że kara 12 lat pozbawienia wolności razi surowością i jest karą której wymiaru nie da się zaakceptować. Zważyć bowiem należy, że choć oskarżony działał ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy pokrzywdzonego, biorąc pod uwagę miejsce w którym pozostawał pokrzywdzony, jak i to że użył przy jego popchnięciu oburącz dość dużej siły, to jednak było to jedyne jego działanie. Jego agresja miała umiarkowany charakter, a oskarżony wykonał w istocie jeden ruch, choć nieodwracalny. Okoliczność ta winna mieć znaczenie dla oceny stopnia zawinienia oskarżonego, a w konsekwencji ma istotne znaczenie dla wymiaru kary. Choć przeciwko oskarżonemu przemawia jego przeszłość, uprzednia karalność, dopuszczenie się przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu i popełnienie obecnie ocenianego przestępstwa po upływie niespełna roku od odbycia uprzedniej kary, to niemniej okoliczności wejścia w ponowny konflikt z prawem przedstawiają się odmiennie. Kara wymierzona przez Sąd musi służyć przede wszystkim prewencji indywidualnej, na gruncie okoliczności tej sprawy oskarżony nie jawi się bowiem jako osoba, które wymaga jedynie izolacji, ale taka którą należy resocjalizować by wyzbyła się łatwości w sięganiu po przemocowe rozwiązywanie konfliktów, niezależnie od ich źródła.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutów, brak było podstaw do uwzględnienia wniosków. Brak podstaw do uznania, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 3 k.k.. Ze względów wskazanych w pkt 3.1 wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.

3.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w zakresie sprawstwa, winy w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu i jego kwalifikacji prawnej, jak i zaliczenia na poczet kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania , zasądzenia kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec nie podzielanie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego, odnoszących się do sprawstwa i winy oskarżonego, wyrok ten w powyżej wskazanym zakresie należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności do lat 8.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych w pkt 3.1 Sąd Apelacyjny obniżył wymiar kary do lat 8, uznając, że kara pozbawienia wolności w tym wymiarze jako uwzgledniająca wszystkie zasady wymiaru kary określone ustawowo, w tym te wskazane w art. 53 k.k. spełni cele kary tak w zakresie indywidualnego oddziaływania, jak i cele prewencji ogólnej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierzono 600 złotych opłaty za obie instancje.

6.  PODPIS

SSO Dorota Mazurek SSA Jacek Szreder SSA Małgorzata Jankowska

1.3  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości- sprawstwo, wina i kara.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana