Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 65/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 kwietnia 2022 r., sygn. akt
II K 189/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku w zaskarżonej części, tj. art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i w wyniku tego - przyznanie waloru pełnej wiarygodności wyjaśnieniom współoskarżonego P. K. (1) i zeznaniom świadków T.
K.i A. J. w częściach,
w jakich dotyczą one P. M. podczas, gdy dowody te są wzajemnie sprzeczne, niekonsekwentne i niespójne;

2. obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku w zaskarżonej części, tj. art. 7 kpk poprzez zasadniczo błędną ocenę wyjaśnień P. K. (1), jako tzw. dowodów z pomówienia uznanych przez Sąd
I instancji za w pełni wiarygodne w części,
w której osoba ta obciąża P. M., pomimo że nie spełniają one sześciu z siedmiu kryteriów uznania tego rodzaju dowodów za wiarygodne, w szczególności:

- nie zostały w najmniejszym stopniu przyznane przez pomówionego oskarżonego,

- nie znajdują potwierdzenia w żadnych innych dowodach zebranych w sprawie,

- nie są spontaniczne, lecz składane w celu uzyskania korzystnego dla siebie wyniku procesu,

- nie są szczegółowe, a wprost przeciwnie -
są lakoniczne i nie zawierają żadnych konkretnych okoliczności pozwalających skonkretyzować i zweryfikować w oparciu o inne dowody poszczególne inkryminowane zdarzenia,

- nie zostały złożone przez osobę nieposzlakowaną, a wprost przeciwnie - złożyła je osoba o takich cechach osobowości, które predysponują ją do bezpodstawnego nawet obciążania niektórych osób, co znajduje potwierdzenie w zebranych w sprawie dowodach, co Sąd I instancji powinien uwzględnić,

3. obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku w zaskarżonej części, tj. art. 7 kpk poprzez naruszenie
zasady swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień P. M. poprzez stwierdzenie, że oskarżony ten „kłamie wskazując, że nie sprowadzał i nie pomagał w ukryciu pojazdów,
o których wiedział, że są skradzione”, które to ustalenie Sądu nie znajduje podstaw
w materiale dowodowym sprawy, ani też
nie jest uzasadnione, jeśli dokonać jego zestawienia z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a to z uwagi na wskazywane przez oskarżonego, ale nie wyjaśnione ostatecznie przez Sąd okoliczności;

4. co doprowadziło Sąd do istotnych błędów
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zaskarżonej części,
w szczególności zaś - co do przyjęcia,
że oskarżony P. M. popełnił zarzucane mu czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Spośród apelujących wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył
jedynie obrońca P. M.. Natomiast spośród podmiotów, które nie przejawiły inicjatywy odwoławczej, wnioski o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia złożyli obrońcy J. H. i W. K., przy czym modyfikacja wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie dotyczącym wymienionych oskarżonych jest efektem częściowego uwzględnienia zarzutów wyspecyfikowanych w punkcie II tiret 2 i 3 apelacji prokuratora. W związku z tym, poniższe rozważania, na podstawie art. 423 § 1a kpk i art. 457 § 2 kpk, ograniczono
do problematyki poruszonej w apelacji obrońcy P. M. oraz w ramach wspomnianych wcześniej zarzutów sformułowanych w apelacji prokuratora. Jednocześnie uzasadnionym było łączne omówienie tych zarzutów, jako że sytuacja J. H. i W. K., tak pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym jest bardzo zbliżona,
a rzec nawet można, że w wysokim stopniu tożsama.

W ramach zarzutów oraz argumentów wyspecyfikowanych w apelacji obrońcy
P. M., autorka tejże apelacji, nie tyle sugeruje, co wprost stwierdza, że dowody, które legły u podstaw rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego są niejednolite
i sprzeczne ze sobą. Konkretnie, chodzi o relacje zwerbalizowane przez P. K. (1)
i T. K., a i również zeznania A. J.. Rzecz jednak w tym,
że lektura wyjaśnień pierwszego z wymienionych oraz zeznań T. K. i A. J. prowadzi do zgoła odmiennego wniosku. Przekonując zaś o tym, w pierwszej kolejności wskazać należy, że informacja wyłaniająca się z zeznań T. K., iż poznał P. M. wiosną 2011 roku, nie materializuje jakiejkolwiek sprzeczności pomiędzy wspomnianymi zeznaniami a wyjaśnieniami P. K. (1). Z tych ostatnich wynika przecież, że jakkolwiek to na polecenie P. M., w październiku 2010 roku, P.
K. (1)„przyprowadził do Polski” samochody marki „L.” i „R. M.”, niemniej jednak oskarżony nie uczestniczył w bezpośrednim przekazaniu pojazdów T. K. i A. J., a to w konsekwencji stwarza podstawę do przyjęcia, że bezzasadnie brzmi sugestia apelującej, iż T. K. i P. M., poznali się bądź musieli się poznać już w październiku 2010 r. Podkreślić też trzeba, że zarówno wyjaśnienia P. K. (1), jak i zeznania T. K. oraz A. J. jednoznacznie dowodzą, że pierwszy z wymienionych, za kwotę 22.000 złotych, „dostarczył” dwóm pozostałym skradzione na terenie Niemiec samochody marki „L.” oraz „R.
M..” Wyjaśnienia P. K. (1) wskazują ponadto, że przewiezienie tych aut
do Polski zlecił mu P. M., który po zatrzymaniu w dniu 23 października 2010 roku, podjął decyzję o sprzedaży pojazdów. Ostatecznie, oba samochody zostały sprzedane
przez P. K. (1) T. K. (wyjaśnienia P. K. (1) k.3344-3352, k.15859). Ten ostatni, jak wynika to z jego relacji (k.1278-1279), był zainteresowany nabyciem, przede wszystkim, samochodu marki „L.”, zaś samochód marki „R. M.” nabył od P. K. (1) „w pakiecie”. A zatem, w kontekście tych faktów, nie dziwi wypowiedź, którą na rozprawie w dniu 27 stycznia 2022 r. zwerbalizował T. K. (k.17277 verte), a do której to odwołuje się skarżąca, a mianowicie, że „Mały E. (P. M. - uwaga Sądu Apelacyjnego) nie brał udziału przy sprowadzaniu L. i R. M.”. Z perspektywy T. K., tak to się przedstawiało, aczkolwiek z wyjaśnień P. K. (1) wiadomo, że to nie kto inny, lecz właśnie P. M. zlecił mu „przyprowadzenie” obu skradzionych w Niemczech pojazdów do Polski. Czyniąc tę uwagę, należy jednocześnie zaakcentować to, co skarżąca zbywa milczeniem, a co wynika z tych samych zeznań T. K., do których odwołuje się apelująca, a także z relacji wymienionego znajdującej się karcie 1278 - 1279. A zatem, trzeba zauważyć, że wskazane zeznania dowodzą, iż po dokonaniu transakcji z udziałem P. K. (1), transakcji, której przedmiotem były samochody marki „L.” i „R. M.”, T. K. posiadł wiedzę, której źródłem był sam P. M., że to właśnie on i P. K. (1) dokonali zaboru wspomnianych pojazdów, zaś P. K. (1) po ich sprzedaży T. K.,
nie rozliczył się z P. M., oznajmiając mu, że auta nie zostały sprzedane, lecz zatrzymane przez policję na trasie S. - G. Natomiast nawiązując do uwag skarżącej, w ramach których wyraża ona swego rodzaju zdziwienie, wobec faktu,
że P. K. (1), zamierzając oszukać P. M., zabrał „(…) w celu sprzedaży aut T. K. poleconego przez P. M. kierowcę (…)” (strona 3 apelacji)
oraz, że P. K. (1) w ogóle współdziałał z P. M. skoro mógł „(…) z łatwością samodzielnie dokonać tych czynności i nie angażować w nie kolejnych osób, z którymi przecież - jak sam przyznał - nie miał zamiaru ani chęci dzielić się zyskami” (strona
3 apelacji), trzeba przypomnieć, że P. M. został zatrzymany na terenie Niemiec
w dniu 23 października 2010 r. i zapewne ani on, ani P. K. (1) nie przewidywali,
że zmaterializuje się taki stan rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, a wynika
to z wyjaśnień P. K. (1) (k.3351-3352), że decyzję o sprzedaży samochodu marki „L.”, który po sprowadzeniu z Niemiec znajdował się w garażu na Osiedlu (...)
w S., P. M. podjął po jego zatrzymaniu, a zakomunikował ją P. K. (1) gdy ten odwiedził go w niemieckiej jednostce penitencjarnej. W kontekście tych faktów, jako uprawniona i zasadna jawi się więc teza, że zamiar oszukania P.
M. zrodził się u P. K. (1) po zatrzymaniu P. M. i że to właśnie zatrzymanie oskarżonego determinowało ów zamiar i stało się swego rodzaju „okazją” do tego,
by go urzeczywistnić. Jeśli zaś chodzi o liczebność osób, które towarzyszyły P. K. (1) przy przekazywaniu samochodów T. K. i A. J., to okoliczność z tym związana, posiada tak marginalne znaczenie,
że rozbieżności występujące w tym zakresie pomiędzy wyjaśnieniami P. K. (1)
a zeznaniami T. K. i A. J. w żadnym razie nie rzutują,
bo z oczywistych względów rzutować nie mogą, na ocenę wiarygodności tych zeznań
i wyjaśnień. Bez wpływu na tę ocenę, a w konsekwencji i na ocenę wyjaśnień P.
M. pozostają też uwagi autorki apelacji traktujące na temat informacji odzwierciedlonych w piśmie znajdującym się na karcie 15472 (tłumaczenie k.15475-15476). Ich rzetelność
i wiarygodność nie budzi bowiem żadnych, nawet najmniejszych wątpliwości, a przekonania o słuszności tej tezy nie zmienia zaś to, że pismo, o którym mowa pochodzi od duńskiego,
a nie niemieckiego organu śledczego. Ze wspomnianego pisma wynika przecież to, czego zdaje się oczekiwać skarżąca, a mianowicie, że P. M. został zatrzymany w dniu
23 października 2010 roku, o godzinie 22.35, a nastąpiło to w trakcie przekraczania granicy przez wymienionego z Polski do Niemiec. Dla porządku dodać też trzeba, że treść pisma wskazuje, iż w dniu 12 listopada 2010 roku, P. M. został przekazany przez władze niemieckie władzom duńskim, do dnia 10 grudnia 2010 r. był osadzony w duńskiej jednostce penitencjarnej, a w dniu 26 stycznia 2011 r. został skazany na karę pozbawienia wolności przez Sąd w Danii, który to do dnia 16 lutego 2011 roku, zastosował wobec oskarżonego tymczasowe aresztowanie.

Zachowując chronologię argumentów przytoczonych w części motywacyjnej apelacji, w tym miejscu koniecznym staje się nawiązanie, do tych w których skarżąca podejmuje próbę analizy wyjaśnień P. K. (1) przez pryzmat wskazań Sądu Najwyższego co do zasad oceny tego rodzaju wyjaśnień, to jest wyjaśnień zawierających, tak zwane pomówienie. Analiza, o której mowa, de facto, sprowadza się do arbitralnych stwierdzeń, iż „(…) wyjaśnienia P. K. (1) nie zostały potwierdzone, i to nawet w części czy pośrednio - innymi dowodami, czy to osobowymi, czy też z treści zgromadzonych dokumentów” (strona 4 apelacji) oraz, że „(…) P. K. (1) nie jest osobą bezstronną, nie zainteresowaną wynikiem sprawy, ani też nieposzlakowaną.” (strona 5 apelacji). Tego rodzaju supozycje apelującej z oczywistych zaś względów nie mogą doprowadzić do innej oceny wyjaśnień P. K. (1) niż ta, której dokonał Sąd Okręgowy. Wyrażając ten pogląd, w pierwszej kolejności trzeba bowiem skonstatować, że wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, wyjaśnienia P. K. (1) korespondują i to w różnych kwestiach z licznymi dowodami
o charakterze osobowym, w tym między innymi, a właściwie przede wszystkim,
z zeznaniami T. K. i A. J.. Natomiast to, że P. K. (1)
był zainteresowany wynikiem rozpoznawanej sprawy, a przy tym nie jest osobą, która posiada nieposzlakowaną opinię, samo przez się, nie może rzutować na ocenę jego bezstronności, a w konsekwencji na ocenę wiarygodności jego wyjaśnień. Trzeba bowiem zauważyć, że P. M. również był i jest zainteresowany rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy, a jego warunki i właściwości osobiste bez wątpienia posiadają negatywną wymowę. W związku z tym dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonych wyłącznie przez pryzmat tych uwarunkowań, na które zwraca uwagę apelująca, doprowadziłoby do sytuacji, w której ocena ta nie mogłaby uchodzić, za wszechstronną, wnikliwą i wyczerpującą, a przede wszystkim
za taką, która odpowiada wskazaniom przewidzianym w art. 7 kpk. Innymi więc słowy, wspomniana ocena musi być wypadkową także, a właściwie nie także, lecz przede wszystkim innych elementów, a przytaczając je należy zaakcentować, że wyjaśnienia P. K. (1) zawierają informacje na temat działalności przestępczej nie tylko P. M. i wielu innych osób, ale i również na temat działalności przestępczej autora tych wyjaśnień, czyli P. K. (1). Podkreślić też trzeba, że wyjaśnienia P. K. (1) są konsekwentne,
a przy tym, o czym była już mowa wcześniej, korespondują one z innymi dowodami osobowymi, w tym między innymi z zeznaniami T. K. i A. J.. W tym stanie rzeczy rację ma więc Sąd Okręgowy, że wyjaśnienia P. K. (1)
są wiarygodne, zaś pozbawione tego charakteru są wyjaśnienia P. M..

Ustosunkowując się do twierdzeń autorki apelacji traktujących na temat rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przestępstwa opisanego
w punkcie XXXI części wstępnej zaskarżonego wyroku, oczywiście nie sposób nie zauważyć, że dowodową podstawą owego rozstrzygnięcia są wyłącznie zeznania T. K.. Okoliczność ta oraz fakt, że pozostają one w opozycji do wyjaśnień P. M. nie oznacza, iż zeznania te są niewiarygodne. O tym, że jest inaczej, a mianowicie, że wspomniane zeznania są autentyczne przekonuje zaś to, że treść tych zeznań wskazuje nie tylko
na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie wspomnianego czynu, ale również odzwierciedla wiele różnorakich bezprawnych działań, które zmaterializował autor tych zeznań, a także inne wskazane przez niego osoby. Kolejnym elementem, który nie tylko pozwala, ale wręcz nakazuje przyjąć, że zeznania T. K. są wiarygodne jest konsekwentny ich charakter, a uwypuklenie tego ich przymiotu jest niezbędne jeśli się zważy na to, że wymieniony był wielokrotnie przesłuchiwany. W konkluzji tych uwag, stwierdzić zatem należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena relacji T. K.
a w konsekwencji i wyjaśnień P. M., czyni zadość tym wszystkim wskazaniom,
o których mowa w art. 7 kpk, a co za tym idzie ocena ta, zdaniem Sądu odwoławczego,
jest bezbłędna. Takie same, to jest bezbłędne są również poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, a uwaga ta odnosi się zarówno do faktów, które materializują byt omawianego w tym miejscu przestępstwa, jak i do okoliczności, które są przedmiotowymi wyznacznikami czynu opisanego w punkcie XXX części wstępnej zaskarżonego wyroku.
W tej ostatniej kwestii, to jest w kwestii ustaleń faktycznych, trudno zaś sformułować inną
od wskazanej konstatację, skoro ustalenia te odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń, które swym zachowaniem urzeczywistnił oskarżony, zaś ich źródłem są wyłącznie dowody, które przy zachowaniu wskazań przewidzianych w art. 7 kpk, Sąd Okręgowy uznał
za wiarygodne. Na marginesie tej tezy, a w nawiązaniu do uwagi apelującej, że „(…) żaden ze świadków oprócz T. K. nie wskazuje na fakt, aby to P. M. dokonał kradzieży przedmiotowych aut” („T.” i „H. (...)” - uwaga Sądu Apelacyjnego), należy przypomnieć, że Sąd pierwszej instancji, finalnie ustalił, że oskarżony nie dokonał kradzieży tych pojazdów, lecz pomógł w ich ukryciu.

Dla wyczerpania tematyki związanej z rozstrzygnięciem podjętym przez Sąd
meriti wobec P. M., stwierdzić jeszcze trzeba, że kwalifikacja prawna przypisanych mu czynów jest poprawna, a kary grzywny i pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu absolutnie nie rażą niewspółmierną surowością.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są niezasadne z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

- rażąca niewspółmierność kary wyrażająca się w orzeczeniu wobec oskarżonego J. H. za czyny opisane w pkt od III do IV oraz IX, XIII części wstępnej wyroku jednostkowej kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, za czyny opisane w pkt od XXVII do XXVIII części wstępnej wyroku jednostkowej kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 200 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, a w konsekwencji kary łącznej 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania
na okres próby lat 5 (pięciu) oraz 230 stawek
po 100 zł grzywny, podczas gdy wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia oskarżonego, motywacja sprawcy
i popełnienie przedmiotowych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa prowadzą do wniosku,
że wysokość orzeczonej kary jak również warunkowe zawieszenie jej wykonania
nie spełni swoich celów wychowawczych
i zapobiegawczych w stosunku do oskarżonego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za orzeczeniem surowszej kary,

- rażąca niewspółmierność kary wyrażająca
się w orzeczeniu wobec oskarżonego W. K. za czyny opisane
w pkt od III do IV oraz IX, XIII części wstępnej wyroku jednostkowej kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, za czyny opisane
w pkt od XXVII do XXVIII części wstępnej wyroku jednostkowej kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, 250 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, a w konsekwencji kary łącznej 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby
lat 5 (pięciu) oraz dozorem kuratora, a także 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, podczas gdy wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia oskarżonego, motywacja sprawcy i popełnienie przedmiotowych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa prowadzą do wniosku, że wysokość orzeczonej kary jak również warunkowe zawieszenie
jej wykonania nie spełni swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych w stosunku do oskarżonego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za orzeczeniem surowszej kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat zawartego
w nim rozstrzygnięcia, które kształtuje wymiar kar orzeczonych wobec J. H.
i W. K., już w tym miejscu stwierdzić należy, że rację ma prokurator,
iż niewspółmierną łagodnością rażą kary pozbawienia wolności i grzywny orzeczone wobec J. H. i W. K. w związku z popełnieniem przez nich przestępstw opisanych w punktach XXVII i XXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku, a przypisanych wymienionym jako ciąg przestępstw w punktach XLI (J. H.) i XLV (W. K.) części dyspozytywnej tego wyroku. Wyrażając ten pogląd, trzeba bowiem zwrócić uwagę na to, a właściwie uwypuklić to co jest przedmiotem wspomnianych przestępstw i jaka jest jego wartość. I tak, w przypadku pierwszego z czynów jest
to samochód marki „M. (...)”, którego wartość w chwili czynu,
a więc w listopadzie 2010 roku, wynosiła 182.438 złotych. Z kolei przedmiotem drugiego
z wymienionych przestępstw jest 7 samochodów marki „A.”, których łączna wartość ustalona na dzień, w którym zmaterializowało się owo przestępstwo, to jest na dzień
15 maja 2011 roku, wynosiła 1.144.924,42 złotych. A zatem, już choćby w kontekście
tych uwarunkowań przedmiotowych charakteryzujących każde z omawianych przestępstw ich stopień szkodliwości społecznej jawi się jako zdecydowanie wyższy aniżeli ten ustalony przez Sąd Okręgowy. Co więcej, prawidłowo ustalone przez ten Sąd pozostałe okoliczności przedmiotowe analizowanych w tym miejscu przestępstw jedynie potęgują i tak już wysoki stopień ich szkodliwości społecznej. Trudno jednak o inną w tej materii konstatację skoro przestępstwa, o których mowa zostały wcześniej zaplanowane i dokonane przez oskarżonych we współdziałaniu z innymi osobami. Odrębnego zaś wskazania wymaga poziom organizacji czynności sprawczych zrealizowanych przez osoby uczestniczące
w popełnieniu przestępstwa opisanego w punkcie XXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku, a więc między innymi przez J. H. i W. K..
Nie powielając szczegółów z tym związanych, jako że te zostały zaprezentowane na stronie 13-14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stwierdzić należy, że wspomniany poziom
był wysoki, zaś dokonanie kradzieży 7 samochodów wymagało od osób współdziałających
w popełnieniu przestępstwa, a więc i od oskarżonych, takiej aktywności jaką ustalił
Sąd Okręgowy, a mianowicie, „(…) że najpierw mężczyźni z parkingu zabrali 3 samochody, które odstawili na parking w większej miejscowości. J. H. pilotował
ich samochodem, którym przyjechali z Polski. Samochody zostawili na różnych parkingach. Następnie wrócili do salonu, po czym zabrali 4 kolejne auta (…)” (strona 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zwrócenie uwagi na tę ostatnią okoliczność jest natomiast konieczne, ponieważ okoliczność ta uprawnioną i zasadną czyni tezę, że tak samo wysoki był stopień determinacji oskarżonych i osób z nimi współdziałających w osiągnięciu zamierzonego a bezprawnego celu. Egzemplifikacją przytoczonych uwarunkowań, z uwagi na ich nad wyraz negatywną wymowę, nie tylko więc może, ale musi być stwierdzenie, że stopień szkodliwości społecznej czynów przypisanych J. H. i W. K., odpowiednio, w punktach XLI i XLV części dyspozytywnej wyroku jest wysoki, zaś kary pozbawienia wolności oraz grzywny wymierzone oskarżonym za popełnienie tych czynów, nijak się mają, czy też inaczej, są nieadekwatne do owego stopnia. W tej sytuacji stało się więc koniecznym ukształtowanie tych kar na nowo, a żeby to uczynić, w pierwszej kolejności niezbędnym było uchylenie rozstrzygnięć o orzeczonych wobec J.
H. i W. K. karach łącznych pozbawienia wolności oraz grzywny. Ta kasatoryjna w omawianym zakresie decyzja Sądu odwoławczego, w konsekwencji zdematerializowała zawarte w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym. Ów środek probacyjny był bowiem immanentnie związany z karami łącznymi pozbawienia wolności orzeczonymi wobec oskarżonych. Skoro zaś zostały one uchylone, to tym samym utraciły
byt rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu ich wykonania. Natomiast przechodząc
już do kwestii wymiaru kar będących konsekwencją popełnienia przez J. H.
i W. K. przestępstw przypisanych im w punktach XLI i XLV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, w pierwszym rzędzie należy mieć w polu widzenia to, o czym była mowa powyżej, a mianowicie, że przestępstwa te, z uwagi na wcześniej przytoczone uwarunkowania przedmiotowe, charakteryzują się wysokim stopniem szkodliwości społecznej. Przekonania o słuszności tej tezy nie zmienia zaś upływ znacznego okresu czasu od chwili gdy przestępstwa te zaistniały. Co więcej, okoliczność z tym związana jest zupełnie indyferentna z punktu widzenia wspomnianego stopnia szkodliwości społecznej, a co najwyżej może mieć znaczenie w aspekcie nieuchronności kary i ewentualnego połączenia kary pozbawienia wolności wymierzonej J. H. ze środkiem probacyjnym przewidzianym w art. 69 k.k. Rzecz jednak w tym, że w realiach sprawy niniejszej również i ten element nie posiada, bo nie może posiadać, decydującego znaczenia. Wyrażając ten pogląd należy bowiem zauważyć, że po dokonaniu przestępstw, które
są przedmiotem analizowanej sprawy J. H. był raz karany sądownie (k.17689),
a W. K. karany był dwukrotnie (k.17690-17691). Istnienie takiego stanu rzeczy prowadzi więc do wniosku, że jakkolwiek wymienieni prowadzą ustabilizowany tryb życia,
to jednak ich warunki i właściwości osobiste nie mogą się spotkać z oceną na wskroś pozytywną. Taka, a nie inna ocena osobowości oskarżonych, a także, a właściwie przede wszystkim, okoliczności przedmiotowe przestępstw przypisanych im we wskazanych wcześniej punktach części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, zdaniem Sądu Apelacyjnego, uzasadnioną czynią tezę, że kary 2 lat pozbawienia wolności i 350 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda stawka orzeczone wobec J. H.
oraz wymierzone W. K. kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 350 stawek dziennych grzywny po 100 złotych stawka, są karami sprawiedliwymi
i wyważonymi, a przy tym gwarantującymi realizację ich celów w zakresie społecznego
oraz indywidualnego oddziaływania, a ponadto gwarantującymi i to, czego w aspekcie analizowanego rozstrzygnięcia pozbawiony był zaskarżony wyrok, a mianowicie gwarantującymi zachowanie wewnętrznej spójności i sprawiedliwości tego wyroku postrzeganej przez pryzmat tych dolegliwości karnoprawnych, które materializuje ów wyrok w odniesieniu do pozostałych osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa opisanego w punkcie XXVIII części wstępnej orzeczenia. W tym miejscu wyjaśnienia wymaga jeszcze
i to, że zróżnicowanie wymiaru kar pozbawienia wolności wymierzonych J. H. i W. K. za ciągi przestępstw wskazane w punktach XLI i XLV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, stanowi swego rodzaju odzwierciedlenie wcześniej
już przytoczonego stanu, a mianowicie tego, że pierwszy z wymienionych był raz, a drugi dwa razy karany sądownie.

Jeśli zaś chodzi o wymiar kar łącznych orzeczonych wobec oskarżonych, to przy
ich kształtowaniu Sąd odwoławczy zastosował zasadę pełnej absorpcji. Tego rodzaju postąpienie było zaś uzasadnione tym, że przestępstwa przypisane wymienionym
są jednorodzajowe, a przy tym nie zaistniały na rozległej przestrzeni czasowej. Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do połączenia kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej J. H. ze środkiem probacyjnym w postaci warunkowego zawieszenia jej wykonania, co było ewentualnie możliwe przy zastosowaniu stanu prawnego obowiązującego w czasie, w którym zaistniały przestępstwa przypisane oskarżonemu. Przeciwko takiemu rozstrzygnięciu, zdaniem Sądu odwoławczego, przemawiają bowiem okoliczności przedmiotowe, przede wszystkim tego przestępstwa, które zostało opisane
w punkcie XXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku, a które to w ramach ciągu przestępstw, zostało przypisane wymienionemu w punkcie XLI części dyspozytywnej wyroku. Okoliczności, o których mowa, jak wskazano to wcześniej, posiadają na wskroś negatywną wymowę i w konsekwencji na wysokim poziomie lokują stopień szkodliwości społecznej czynu opisanego w punkcie XXVIII części wstępnej zaskarżonego wyroku. Takiej, a nie innej specyfiki tego stopnia, nie można jednocześnie postrzegać w oderwaniu od innych faktów,
a mianowicie, że oskarżony dokonał jeszcze pięciu innych przestępstw, zaś jego warunki
i właściwości osobiste, z uwagi na wcześniejszą karalność, nie są takimi, które zasługiwałyby na w pełni pozytywną ocenę. Ogół tych uwarunkowań nakazuje więc jedynie powtórzyć,
że w przypadku J. H. nie materializują się przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku, między innymi, w części dotyczącej kar orzeczonych wobec J. H. i W. K..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest częściowo zasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Wskazanie podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec J. H., W. K. i P. M..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W punktach XL, XLIV i XLIX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy
nie wskazał podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec J. H., W. K. i P. M..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć kształtujących wymiar kar orzeczonych wobec J. H. i W. K. oraz wskazanie podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec wymienionych oraz P. M..

Zwięźle o powodach zmiany

Dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku było konieczne z powodów, które zostały przedstawione we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o art. 633 kpk i art. 636 1 kpk, natomiast o opłacie należnej
za to postępowanie od P. M. na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1
i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(Dz. U. 2023. 123). Z kolei o opłacie za obie instancje należnej od J.
H. i W. K., Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie
art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 wskazanej ustawy.

7.  PODPIS

del. SSO Tomasz Karwacki SSA Andrzej Wiśniewski SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca P. M..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawstwa
i winy oskarżonego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kar orzeczonych wobec J. H. i W. K..

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana