II AKa 68/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie z 2024-06-27

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 68/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 30 listopada 2023r. w sprawie III K 88/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. sprzeczność ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym,

2. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., które mogło mieć wpływ na treść wydanego wyroku,

wskutek powyższych naruszeń Sąd rozstrzygając istotne wątpliwości materiału dowodowego sprawy wskazujące na dwie konkurujące ze sobą wersje zdarzenia tj.:

a.  wersję wynikającą wyłącznie z zeznań pokrzywdzonej, iż do starcia pomiędzy Nią, a oskarżoną doszło z inicjatywy oskarżonej, która podeszła w stronę pokrzywdzonej, a gdy wyszła jej na spotkanie, to oskarżona przewróciła ją na ziemię i ugodziła trzykrotnie nożem pochylając się nad Nią;

b.  wersję wynikającą z wyjaśnień oskarżonej, że to pokrzywdzona Ją zaatakowała (ta zaś nie podchodziła do niej) i w trakcie szarpaniny, w czasie której obie uczestniczące w starciu kobiety przemieściły się w kierunku alejki PCK- pokrzywdzona przewróciła Ją na ziemię i zaczęła dusić, a zwolniła ucisk i przerwała duszenie oskarżonej, gdy zaczęła pluć krwią,

- przyjął w swych ustaleniach tą pierwszą wersję, pomimo, że:

a. z zeznań zarówno P. J. i P. Ł. wynikało, że to pokrzywdzona podeszła do ławki, na której siedziała oskarżona i zaczęła się szarpanina,

b. z zeznań P. J. wynikało, że w trakcie szarpaniny obie kobiety przemieściły się w kierunku alejki (...)(w odwrotnym kierunku niż ten z którego do ławki podeszła pokrzywdzona) i że to pokrzywdzona przewróciła oskarżoną i usiadła na niej, po czym kilkukrotnie sytuacja się zmieniała w tym sensie, że raz oskarżona „siedziała” na pokrzywdzonej, ta zaś leżała pod Nią, następnie zaś to pokrzywdzona „siedziała” na oskarżonej,

c. z protokołu sądowych oględzin miejsca zdarzenia oraz z protokołu oględzin miejsca zdarzenia dokonanych w dniu zdarzenia przez funkcjonariuszy Policji wynika, że ślady krwi pokrzywdzonej ujawniono w miejscu, które oskarżona wskazała jako miejsce zdarzenia- zatem sądowe oględziny dostarczyły dowodu na ustalenie, że zdarzenie na pewno nie przebiegało w taki sposób, w jaki opisała to pokrzywdzona- nie było zatem tak, że oskarżona podeszła w stronę pokrzywdzonej i pokrzywdzona podeszła w jej stronę, i do zdarzenia doszło na alejce pomiędzy ławkami, na których przed zajściem siedziały obie kobiety,

powyższe uchybienia doprowadziły do obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 25 k.k. poprzez odmowę zastosowania dyspozycji tego przepisu do oceny ustalonych zdarzeń, pomimo tego, że w świetle wyjaśnień oskarżonej jest wysoce prawdopodobne, że inkryminowane trzy ciosy nożem motylkowym zadała ona pokrzywdzonej wówczas, gdy leżała na ziemi i była duszona przez pokrzywdzoną, ta bowiem zwolniła ucisk pod wpływem tego, że zaczęła pluć krwią,

przeprowadzone przez Sąd czynności natury dowodowej- uzupełniająca opinia biegłych oraz sądowe oględziny miejsca zdarzenia nie doprowadziły do podważenia takiej wersji zdarzenia, biegli nie byli w stanie wykluczyć obu konkurencyjnych wersji zdarzenia, zaś sądowe oględziny miejsca zdarzenia doprowadzić winny do konkluzji (zignorowanej przez Sąd), że do ugodzenia nożem doszło w miejscu starcia wskazanym przez oskarżoną, nie zaś w miejscu, które wskazała pokrzywdzona;

Sąd w wyniku oględzin doszedł do wniosku, że to oskarżona przewróciła na ziemię pokrzywdzoną, a nie odwrotnie, tj. do wniosku, jaki nie jest możliwy do wyciągnięcia wskutek oględzin miejsca zdarzenia dokonanych po ponad dwóch latach od zdarzenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut obrazy art. 7 k.p.k. postawiony w apelacji obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, w zakresie czynu zarzucanego M. T., został oceniony przez Sąd Okręgowy obiektywnie, z zachowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.,

należy zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów z art. 7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciał tego skarżący, oceny zgodnej ze stanowiskiem oskarżonej, dążącej do uniknięcia odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom,

zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd Okręgowy w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprawidłowe, i zaprezentowania własnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tak należy podsumować stanowisko wyrażone przez skarżącego w apelacji,

Sąd Apelacyjny zgadza się z Sądem Okręgowym, że dowody zgromadzone w toku postępowania, ocenione kompleksowo, we wzajemnym powiązaniu, w kontekście całokształtu materiału dowodowego, uzasadniały dokonanie przez Sąd I instancji pewnych ustaleń faktycznych, przedstawionych w opisie czynu przypisanego oskarżonej M. T., że działała ona z zamiarem usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, zadając trzy ciosy nożem motylkowym J. K., w tym dwa, w przednią, lewą część klatki piersiowej i trzeci w okolicę pachową tylną lewą, powodując naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni z art. 157 § 1 k.k.(błędne było ustalenie Sądu Okręgowego, że oskarżona odstąpiła od realizacji zamiaru dokonania czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., o czym szerzej w punkcie 3.2. uzasadnienia),

odnosząc się do twierdzeń skarżącego, że nieprawidłowe wskazanie przez pokrzywdzoną miejsca gdzie swój początek miało zajście, którego skutkiem były obrażenia ciała doznane przez J. K., pozbawia wiarygodności jej zeznań, Sąd Apelacyjny zauważa, że to nie miejsce w którym doszło do szarpaniny ale okoliczności, które do tego doprowadziły, przebieg zdarzenia, a przede wszystkim użycie przez oskarżoną noża, zadanie nim trzech ciosów, i moment kiedy go użyła, spowodowały, że podstawą ustaleń w ww. zakresie były zeznania pokrzywdzonej, która przyznała, że zareagowała na prowokacyjne zachowanie wobec niej M. T. i do niej podeszła, zaczęły się szarpać, przewróciły się,

nie było dominacji jednej nad drugą, oskarżona prowokowała pokrzywdzoną, zachęcała ją żeby do niej podeszła, a kiedy ta to zrobiła, zaczęła się z nią szarpać, upadły i przewracały się po ziemi, i to brak przewagi jednej z kobiet nad drugą spowodował, że mężczyźni, z którymi były kobiety nie reagowali,

spójność relacji pokrzywdzonej, która rzetelnie opisała swoje zachowanie- nie ukrywając tego, że złapała oskarżoną za włosy, i ciągnąc je przycisnęła głowę oskarżonej do ziemi- będąc obok niej, a także przedstawienie zachowania oskarżonej bezpośrednio po zdarzeniu, w tym okoliczności przemawiających na korzyść M. T., a także wynikający z relacji J. K. mechanizm powstania u niej obrażeń, możliwy, w świetle uzyskanej, w toku postępowania opinii z zakresu medycyn sądowej, spowodowała, że to na niej Sąd Okręgowy oparł ustalenia,

i takie postąpienie, w ocenie Sądu Apelacyjnego było prawidłowe, albowiem kiedy zestawimy relację pokrzywdzonej z wyjaśnieniami oskarżonej z postępowania przygotowawczego (k.92-95), w których mówiła, że pokrzywdzona złapała ją za włosy i przyduszała, siedząc obok niej(a nie na niej), stwierdzić należy, że te relacje są zbieżne,

natomiast wyjaśnienia oskarżonej przed Sądem, w których twierdziła, że pokrzywdzona siedziała na niej okrakiem i ją dusiła, i wtedy ona musiała zadać ciosy nożem(chociaż tego nie pamiętała, jak mówiła), były sprzeczne z wyżej opisanymi, i miały na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej wbrew faktom, z wykorzystaniem instytucji obrony koniecznej z art. 25 k.k.,

w przedmiotowej sprawie nie było obrony koniecznej, ponieważ M. T. prowokowała J. K., a kiedy ta zareagowała na jej zaczepki i zapytała czy ma podejść, oskarżona przytaknęła,

świadomie dążyła do konfrontacji z pokrzywdzoną,

nie była zatem zaskoczona, że pokrzywdzona do niej podeszła i po wymianie zdań, zaczęła się z nią szarpać, i w trakcie szarpaniny przewróciły się, tarzały się po ziemi, aż dotarły w miejsce, w którym oskarżona zadała pokrzywdzonej trzy ciosy nożem,

fakt, że w pewnym momencie J. K. uzyskała przewagę nad oskarżoną, trzymając ją za włosy i przyciskając ją do ziemi, nie uzasadniał użycia noża przez M. T. albowiem jej życie ani zdrowie nie były zagrożone, co najwyżej „nadszarpnięta została jej duma”, ponieważ przegrywała starcie z pokrzywdzoną, które sprowokowała,

opisane powyżej zachowanie oskarżonej wyklucza możliwość przyjęcia, że M. T. zadając ciosy nożem działała w obronie koniecznej w rozumieniu art. 25 k.k.,

w przedmiotowej sprawie, wbrew stanowisku skarżącego, art. 5 § 2 k.p.k. nie miał zastosowania, ponieważ reguła z art. 5 § 2 k.p.k. ma zastosowanie dopiero w sytuacji kiedy po prawidłowo przeprowadzonej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, istnieją dwie lub więcej równie prawdopodobne wersje przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozstrzygnięcia, które powodują wątpliwości Sądu co do ustaleń faktycznych, natomiast w przypadku gdy ocena materiału dowodowego dokonana zgodnie z regułą, z art. 7 k.p.k., prowadzi do jednoznacznych ustaleń w zakresie zachowania oskarżonej, naruszającego normy prawa karnego, odwoływanie się do tej zasady nie jest uprawnione

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku, w zaskarżonej części, poprzez przyjęcie, że w dniu zdarzenia oskarżona działała w ramach obrony koniecznej odpierając bezpośredni i bezprawny zamach na jej życie i zdrowie, i w związku z tym:

1. uniewinnienie oskarżonej od postawionego jej zarzutu,

2. uchylenie rozstrzygnięć zawartych w pkt 2 i 7 zaskarżonego wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty bezzasadne,

brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżona działała w warunkach obrony koniecznej i dlatego wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, i uniewinnienie M. T. oraz uchylenie rozstrzygnięć związanych z przypisanym oskarżonej czynem, nie zasługiwały na uwzględnienie,

prawidłowo oceniony materiał dowodowy uzasadniał przyjęcie, za oskarżycielem publicznym, że M. T. działała z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, zakończonym w fazie usiłowania, o czym szerzej w punktach 3.2. oraz 5.2. uzasadnienia

Lp.

Zarzut

2.

I. obraza przepisów postępowania, mających wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, nieuwzględniającej zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wyrażających się w niesłusznym uznaniu, że oskarżona odstąpiła od zamiaru spowodowania u pokrzywdzonej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., czego Sąd upatruje w okoliczności, że po zadaniu 3 ugodzeń nożem motylkowym w klatkę piersiową zaprzestała dalszego atakowania i wezwała pomoc medyczną, co skutkowało uznaniem, iż oskarżona dopuściła się jedynie spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonej na okres przekraczający 7 dni, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że brak jest dobrowolnego odstąpienia oskarżonej od dokonania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu J. K. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu,

II. a w konsekwencji zarzucono rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec M. T. kary za przypisany jej czyn w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara jest rażąco niska i nie uwzględnia w należyty sposób występujących w sprawie okoliczności obciążających takich jak między innymi wysoki stopień społecznej szkodliwości, charakter popełnionego przestępstwa, działanie pod wpływem alkoholu oraz trzykrotnego ugodzenia nożem w istotne dla życia ludzkiego organy, jak również nie spełnia potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny zgodził się z oskarżycielem publicznym, że nie było podstaw do zastosowania art. 15 § 1 k.k.,

po pierwsze dlatego, że w opisie czynu przypisanego zaskarżonym wyrokiem, zabrakło ustalenia, że oskarżona odstąpiła od realizacji zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej J. K., dobrowolnie, a zgodnie z art. 15 § 1 k.k. możliwe jest skorzystanie z przewidzianej w tym przepisie regulacji tylko wówczas gdy sprawca dobrowolne odstąpił od dokonania czynu zabronionego, który usiłował popełnić,

a po drugie, zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k., nie dawał podstaw do stwierdzenia, że oskarżona M. T. dobrowolnie odstąpiła od zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

Sąd Apelacyjny zgadza się ze skarżącym, że w przedmiotowej sprawie, nie mamy do czynienia z usiłowaniem nieukończonym, które pozwalałoby na rozważanie zastosowania instytucji z art. 15 § 1 k.k., w przypadku ustalenia, że oskarżona dobrowolnie odstąpiła od realizacji znamion czynu zabronionego, który usiłowała popełnić, tylko z usiłowaniem zakończonym, ponieważ oskarżona M. T. działając w zamiarze spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu J. K. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonej, swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzała do jego dokonania o czym świadczy użyte narzędzie- nóż, liczba zadanych ciosów- trzy, a przede wszystkim miejsce ich zadania- dwa z tych ciosów zostały zadane w przednią, lewą połowę klatki piersiowej pokrzywdzonej, powodując uszkodzenie miąższu płuca wraz z następową lewostronną odmą opłucnową i krwiakiem lewej jamy opłucnowej, a trzeci z ciosów zadany w linii pachowej tylnej lewej, spowodował powierzchowną ranę kłutą penetrującą od boku,

powyższe świadczy jednoznacznie, że zrobiła wszystko żeby ten najdalej idący zamiar

dokonania czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. zrealizować,

a nie został on osiągnięty przede wszystkim z uwagi na udzieloną J. K. pomoc medyczną, a w trakcie zdarzenia, z uwagi na podjętą przez pokrzywdzoną obronę,

Sąd Apelacyjny zgadza się z przedstawioną przez oskarżyciela publicznego w apelacji argumentacją, że oskarżona zaprzestała zadawania kolejnych ciosów kiedy zorientowała się, że pokrzywdzona krwawi, i jej stan zdrowia pogarsza się, kiedy zorientowała się jak niebezpiecznie się zachowała, i przestraszyła się jeszcze dalej idących konsekwencji swojego zachowania, dla zdrowia i życia pokrzywdzonej, co oznacza, że zaprzestała zadawania kolejnych ciosów, wyłącznie na skutek ww. okoliczności zewnętrznych,

zasadnie skarżący wskazał, że zaprzestanie atakowania pokrzywdzonej i wezwanie przez oskarżoną pomocy medycznej to okoliczności, które powinny zostać uwzględnione przy wymiarze kary,

Sąd Apelacyjny mając te okoliczności na uwadze uznał, że uzasadniają one ukształtowanie wymiaru kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej M. T. z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k.,

i dlatego nie zgodził się ze skarżącym, że kara roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej jest rażąco niewspółmiernie łagodna i nie uwzględnia w należyty sposób występujących w sprawie okoliczności obciążających (szerzej o wymierzonej oskarżonej karze w punkcie 5.2. uzasadnienia)

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżona M. T. dopuściła się czynu zarzuconego jej w akcie oskarżenia i wymierzenie jej, na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 160 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. kary 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty zasadne w części dotyczącej nieprawidłowego zastosowania przez Sąd I instancji art. 15 § 1 k.k.,

Sąd Apelacyjny zgodził się z oskarżycielem publicznym, że oskarżona M. T. działała z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, zakończonym w fazie usiłowania i spowodowała u J. K. obrażenia kwalifikowane z art. 157 § 1 k.k.,

natomiast uznał, że przesłanki z art. 160 § 1 k.k., w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie zaistniały, i modyfikując opis oraz kwalifikację czynu przypisanego oskarżonej M. T. ww. przepisu nie uwzględnił, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia,

nie zasługiwał natomiast na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonej M. T., ponieważ kara roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, w okolicznościach przedmiotowej sprawy była karą adekwatną do jej przestępczego zachowania i działań podjętych bezpośrednio po czynie, przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k., o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

zasądzenie, na podstawie art. 47 § 1 k.k. od oskarżonej na rzecz J. K. kwoty 15.000 (piętnastu tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

zaliczenie, na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej wobec oskarżonej M. T. kary pozbawienia wolności, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od 4.09.2021r. godz. 00:25 do 10.02.2022r. godz. 17.00,

rozstrzygnięcie w zakresie dowodów rzeczowych,

zasądzenie od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu i wymierzenie jej 300 (trzystu) złotych opłaty

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty obrońcy oskarżonej M. T. zmierzające do jej uniewinnienia, były bezzasadne, a wobec uznania sprawstwa i winy oskarżonej za czyn popełniony na szkodę pokrzywdzonej J. K., rozstrzygnięcia z tym związane należało utrzymać w mocy, a sformułowane w środku odwoławczym wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżoną M. T., w zakresie zarzucanego jej czynu, uznano za winną tego, że w nocy z 03 na 04 września 2021 r., w P., na terenie skweru przy ul. (...), działając z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu J. K. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, ugodziła ją trzykrotnie nożem motylkowym w klatkę piersiową w okolice mostka i serca, powodując dwie rany przedniej, lewej połowy klatki piersiowej, zlokalizowane od przodu w rzucie II i III przestrzeni międzyżebrowej, które penetrowały w tkanki ściany klatki piersiowej i do światła lewej jamy opłucnowej oraz powodując trzecią powierzchowną ranę kłutą penetrującą od boku, w linii pachowej tylnej lewej, powodując uszkodzenie miąższu płuca wraz z następową lewostronną odmą opłucnową i krwiakiem lewej jamy opłucnowej, które skutkowały naruszeniem narządu ciała jakim jest klatka piersiowa oraz uogólniony rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na obronę pokrzywdzonej i udzieloną jej pomoc medyczną, czym działała na szkodę J. K., tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono M. T. karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

prawidłowa ocena dowodów uzasadniała ustalenie, że M. T. działała z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu J. K. pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., do którego dokonania nie doszło- zakończonego w fazie usiłowania, i spowodowała u pokrzywdzonej obrażenia ciała naruszające czynności narządów jej ciała i ogólny rozstrój zdrowia J. K. na okres przekraczający 7 dni, z art. 157 § 1 k.k.,

za przyjęciem, że M. T. działała z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, i swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzała do jego dokonania, świadczy użyte narzędzie- nóż, liczba zadanych ciosów- trzy, a przede wszystkim miejsce ich zadania- dwa z tych ciosów zostały zadane w przednią, lewą połowę klatki piersiowej pokrzywdzonej, powodując uszkodzenie miąższu płuca wraz z następową lewostronną odmą opłucnową i krwiakiem lewej jamy opłucnowej, a trzeci z ciosów zadany w linii pachowej tylnej lewej, spowodował powierzchowną ranę kłutą penetrującą od boku,

powyższe świadczy jednoznacznie, że oskarżona zrobiła wszystko żeby ten najdalej idący zamiar dokonania czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. zrealizować, a nie doszło do tego z powodu obrony podjętej przez pokrzywdzoną i udzieloną jej pomoc medyczną,

nie trzeba wiedzy specjalistycznej żeby uświadomić sobie jak niebezpiecznym narzędziem jest nóż i jak groźnie dla życia i zdrowia ludzkiego jest zadawanie nim ciosów, w szczególności, w obrębie klatki piersiowej gdzie znajdują się newralgiczne dla życia ludzkiego narządy,

zdaniem Sądu Apelacyjnego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, przy przyjęciu usiłowania dokonania czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., odwoływanie się, w akcie oskarżenia, do przestępstwa narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, z art. 160 § 1 k.k. było zbędne, i dlatego Sąd Apelacyjny wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonej M. T., ustalenia z tym związane, i z kwalifikacji prawnej art. 160 § 1 k.k.,

powyższe okoliczności spowodowały konieczność zmiany opisu czynu przypisanego M. T. i jego kwalifikacji prawnej, co w dalszej kolejności skutkowało koniecznością ukształtowania na nowo kary pozbawienia wolności,

Sąd Apelacyjny zakwalifikował czyn przypisany oskarżonej M. T. na podstawie przepisów Kodeksu karnego w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. uznając ją za względniejszą dla sprawcy w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., jako przewidującą niższą górną granicę zagrożenia za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., będący podstawą wymiaru kary(w związku z treścią art. 14 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k.), tj. 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy w wersji obowiązującej od 1.10.2023r. jest to 20 lat pozbawienia wolności,

rozstrzygając o karze Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 k.k.(w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r.), i uwzględnił okoliczności obciążające oraz łagodzące,

do okoliczności obciążających zaliczyć należy wysoki stopień winy oskarżonej i wysoką społeczną szkodliwość czynu jej przypisanego wynikające z okoliczności czynu, sposobu działania M. T. i zaatakowanego przez nią dobra chronionego prawem- zdrowia ludzkiego,

M. T. zadała pokrzywdzonej trzy ciosy nożem,

na niekorzyść oskarżonej przemawia łatwość z jaką podjęła decyzję o zaatakowaniu człowieka, a także działanie w stanie nietrzeźwości, co bez wątpienia zadziałało na nią odhamowująco,

okolicznością obciążającą uwzględnioną przez Sąd jest uprzednia karalność oskarżonej M. T.,

do okoliczności łagodzących zaliczyć należy zachowanie oskarżonej bezpośrednio po czynie kiedy zorientowała się w skutkach swojego karygodnego zachowania- zażądanie od obecnych na miejscu zdarzenia mężczyzn wezwania pomocy, a widząc brak działań z ich strony, zadzwonienie po pomoc medyczną, a także zakupienie dla pokrzywdzonej wody, co pokazuje, że żałowała tego co zrobiła i starała się zapobiec powstaniu u J. K. obrażeń niebezpiecznych dla jej zdrowia i życia,

powyższe świadczy o pozytywnych cechach osobowości oskarżonej i dlatego Sąd Apelacyjny zastosował, w przedmiotowej sprawie, nadzwyczajne złagodzenie kary uznając, że nawet najniższa kara przewidziana za przypisany oskarżonej czyn byłaby zbyt surowa, z uwagi na opisaną powyżej postawę oskarżonej z jednej strony i zachowanie pokrzywdzonej z drugiej strony,

było to konsekwencją poczynionych w sprawie ustaleń dotyczących zachowania M. T. i J. K. bezpośrednio przed zdarzeniem,

kobiety prowokowały się wzajemnie, nie unikały starcia, a kiedy do niego doszło, szarpały się wzajemnie, przewracały, tarzały po ziemi, powodując, że raz jedna raz druga miała przewagę, eskalując w ten sposób konflikt między nimi, którego finałem było powstanie u oskarżonej nagłego zamiaru zadania ciosów nożem pokrzywdzonej,

zachowanie J. K., aktywnej podczas awantury poprzedzającej inkryminowane zdarzenie, nie zwalnia oczywiście oskarżonej z odpowiedzialności karnej za ugodzenie pokrzywdzonej nożem- dwukrotnie w przednią, lewą część klatki piersiowej i raz w okolicę pachową tylną lewą lecz ma wpływ na poziom tej odpowiedzialności,

analiza przywołanych powyżej okoliczności obciążających i łagodzących doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku, że kara jaką należy wymierzyć M. T. za czyn jakiego dopuściła się na szkodę J. K., to rok i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

stanowi ona właściwą reakcję na przestępcze zachowanie oskarżonej i realizuje cele kary o charakterze wychowawczym i zapobiegawczym w stosunku do M. T., uświadamiając naganność jej postępowania, a z uwagi na jej wymiar będzie oddziaływać na nią w przyszłości, zniechęcając przed popełnieniem kolejnych przestępstw,

w zakresie prewencji ogólnej wymierzona oskarżonej kara pozbawienia wolności kształtuje świadomość prawną społeczeństwa pokazując wysoką społeczną szkodliwość przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a jednocześnie jest sygnałem, że każde takie zachowanie spotka się z odpowiednią reakcją organów wymiaru sprawiedliwości

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. J. W. kwotę 1.476 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu

IV

na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądzono od oskarżonej M. T. na rzecz Skarbu Państwa zwrot 1/2 wydatków za postępowanie odwoławcze i wymierzono jej opłatę za drugą instancję w kwocie 300 (trzysta) złotych, z mocy art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r., a 1/2 wydatków w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa

7.  PODPIS

SSA Stanisław Stankiewicz SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej M. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonej M. T. za winną popełnienia czynu z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 15 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej za ten czyn kary roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 157 § 1 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przyjęcie, że oskarżona M. T. odstąpiła, w rozumieniu art. 15 § 1 k.k., od spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej J. K. w postaci choroby realnie zagrażającej jej życiu z ar. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie oskarżonej kary roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 157 § 1 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Magdalena Budnik
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Robert Mąka ,  Stanisław Stankiewicz ,  Przemysław Żmuda
Data wytworzenia informacji: