Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 72/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2022 r., sygnatura akt III K 53/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zarzucił w apelacji:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez ustalenie, że kwota 24.617,04 zł, o którą zawyżono koszt budowy hali wytwórczo-usługowej w ramach dofinansowania projektu nr (...).01.01.03-32-072/09 w porównaniu do całej kwoty wskazywanej przez oskarżonych, tj. kwoty 3.335.000 zł, nie może stanowić próby oszustwa, poświadczenia nieprawdy czy wyłudzenia oraz że oskarżeni nie mieli zamiaru oszukać Instytucji Zarządzającej i w konsekwencji do uniewinnienia oskarżonych od zarzucanego im czynu, podczas gdy przestępstwa te mogą zostać popełnione w stosunku do każdej kwoty, a wyjaśnienia oskarżonych należy uznać za przyjętą linię obrony;

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 200 § 2 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez oparcie się, wydając wyrok uniewinniający, na fragmencie ustnej opinii biegłego F. Z., który stwierdził na pytanie Sądu: "na podstawie materiału dowodowego tej sprawy, z którym miałem do czynienia wydając opinię, nie mam podstawy do stwierdzenia, aby w tej sprawie doszło do jakiegoś przekrętu ze strony oskarżonych w sensie jakiegoś oszustwa czy zawyżenia kosztów budowy w postaci celowego działania", podczas gdy biegły nie powinien wchodzić w rolę Sądu i oceniać materiał dowodowy pod kątem wyczerpania znamion jakiegokolwiek przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiona w tej sprawie apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy prawidłowo zrealizował wskazania Sądu Apelacyjnego wynikające z wyroku wydanego w poprzednio przeprowadzonym postępowaniu odwoławczym. Nie ulega wątpliwości, że szczególnie znaczące dla dokonania prawidłowego osądu niniejszej sprawy, było uzyskanie nowej opinii biegłego z zakresu wyceny robót budowlanych. Wyeliminowanie mankamentów powstałych na tym tle już we wcześniejszych etapach postępowania karnego, pozwoliło w sposób należyty zweryfikować zasadność wniesionego w tej sprawie oskarżenia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydania zaskarżonego wyroku jest w całości chybiony. W ramach tego zarzutu prokurator sformułował zastrzeżenia, których następnie nie był w stanie rzeczowo i przekonująco umotywować w uzasadnieniu środka odwoławczego. W treści samego zarzutu dostrzegł przynajmniej tyle, że Sąd Okręgowy, oceniając znaczenie różnicy pomiędzy wysokością kosztów budowy hali wytwórczo-usługowej deklarowaną na 3.335.000 zł przez oskarżonych oraz ich wysokością ustaloną ostatecznie przez biegłego F. Z. (z uwzględnieniem ostatniego jej uzupełnienia w postaci ustnej opinii wydanej w toku rozprawy przed SO w Szczecinie w dniu 30.11.2021 r. - k. 4979 i następne) na kwotę 3.310.382,96 zł - a więc różnicy wynoszącej 24.617,04 zł, miał na uwadze stosunek tej sumy do pełnej wysokości kosztów tego przedsięwzięcia. Jednak w argumentacji środka odwoławczego dotyczącej tej kwestii, apelujący w istotnej mierze spłycił sens rozumowania Sądu Okręgowego i czysto polemicznie (bez stosownego umotywowania) podważył finalne stanowisko odzwierciedlone treścią zaskarżonego wyroku. Starał się mianowicie wykazać, że Sąd pierwszej instancji zaprezentował pogląd wyrażający przekonanie, iż w przypadku czynu z art. 286 § 1 k.k. niska wartość mienia stanowiącego przedmiot niekorzystnego rozporządzenia, wyklucza możliwość wyczerpania znamion tego przestępstwa. Następnie, chcąc w związku z tym, uwypuklić sugerowaną błędność stanowiska prezentowanego przez Sąd Okręgowy w zakresie tej kwestii, apelujący podkreślił, że czyn z art. 286 § 1 k.k. cyt.: "nie ma w swoich znamionach minimalnej kwoty". Tymczasem, lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie dostarcza podstaw do przypisania Sądowi pierwszej instancji takiego sposobu rozumienia przepisu art. 286 § 1 k.k. i zarazem takiego wnioskowania, jakie starał się sądowi przypisać prokurator. Znamienne jest jednocześnie, że krytyczne względem zaskarżonego wyroku stanowisko autora apelacji, ograniczyło się w istocie do podniesienia jedynie tego rodzaju kwestii. Oskarżyciel publiczny nie podjął próby poddania dokładniejszej analizie okoliczności, które zadecydowały o stanowisku sądu, będącym podstawą wydania wobec oskarżonych wyroku uniewinniającego. Prokurator wyraził przekonanie, iż w przebiegu postępowania w tej sprawie nie nastąpiło nic tak znaczącego, co wywarłoby istotny wpływ na ocenę zasadności wniesionego oskarżenia (co do wszystkich oskarżonych). W takich kategoriach potraktował zmianę dotyczącą wspomnianej wyżej różnicy pomiędzy określoną przez oskarżonych wysokością kosztów budowy hali a ich wysokością ustaloną przez biegłego, tj. różnicę wynoszącą 24.617,04 zł. Prokurator wyraził przekonanie, iż rozbieżność na tym poziomie uprawnia w dalszym ciągu do podtrzymywania tezy mającej wskazywać na to, że wszyscy oskarżeni dopuścili się zarzucanych im przestępstw, tyle że już nie w zakresie kwoty 1.510.834,69 zł, jaka wynika z aktu oskarżenia (oskarżyciel publiczny określił rzeczywisty koszt budowy hali kwotę 1.824.165,31 zł), ani też kwoty 1.121.703,73 zł, przyjętej przez Sąd Okręgowy w toku pierwszego rozpoznania sprawy (koszt wybudowania hali SO ustalił wówczas na kwotę 2.213.296,27 zł), lecz w zakresie kwoty 24.617,04 zł (w uzasadnieniu apelacji jej autor błędnie wskazał kwotę 26.617,04 zł, chociaż w zarzucie apelacji podał kwotę prawidłową). W ślad za tym, prokurator nie przedstawił jednak w apelacji żadnych rzeczowych argumentów na poparcie zasadności prezentowanego stanowiska. Bagatelizując skalę zmian zaistniałych, przede wszystkim w toku powtórnego procesu w obszarze istotnych okoliczności stanu faktycznego, nie zdecydował się w szczególności na skonkretyzowanie zakresu robót, jakich miałyby dotyczyć dostrzegane nadal przez oskarżyciela publicznego nieprawidłowości, w obrębie których dostrzega on oszukańcze działania oskarżonych, jak również zidentyfikowania faktur stanowiących przejaw ich przestępczych zachowań i wreszcie – nie wypowiedział się również co do tego, w zakresie którego z wniosków o dofinansowanie (czy może wszystkich) miałby być realizowany przestępczy zamiar każdego z oskarżonych ograniczony do kwoty wyłudzenia wynoszącej 24.617,04 zł. Całkowicie oderwany od realiów dowodowych sprawy, zmienionych przecież znacząco uzyskaniem w toku ponownego rozpoznania sprawy opinii innego biegłego z zakresu wyceny robót budowlanych, tj. F. Z. i jednocześnie niepoprzedzony jakąkolwiek analizą, pozostaje wniosek prokuratora wyrażony stwierdzeniem cyt.: "Jeżeli doszło zatem do przestępnego niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego z uwagi na wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd, doszło do oszustwa"(str. 7 apelacji). To podsumowujące zdanie, sugerujące swoim brzmieniem, iż stanowi konkluzję wynikającą z wcześniejszych analiz i ocen, faktycznie takiego charakteru nie posiada, albowiem brak jest w apelacji korespondujących z taką jego treścią rozważań, jako że zostało ono poprzedzone jedynie przedstawionym powyżej wywodem prokuratora co tego, że czyn z art. 286 § 1 k.k. nie należy do przestępstw przepołowionych.

Jakkolwiek niewątpliwe jest, że przedmiotem oszukańczych działań może być mienie o każdej, nawet najniższej wartości, to jednak poprzez odwołanie się do takiej specyfiki czynu z art. 286 § 1 k.k., argumentacja prokuratora nie zyskała waloru logiczności i trafności, a zarazem procesowej skuteczności. Autor środka odwoławczego przejawił ponadto pewnego rodzaju niespójność myślową i niekonsekwencję, bowiem akcentując brak wskazania w przepisie art. 286 k.k. kwotowej granicy wyznaczającej zakres zachowań mających stanowić przestępstwo, jednocześnie sam odwołał się do krytykowanej przez siebie - i niezasadnie przypisywanej Sądowi Okręgowemu - koncepcji identyfikowania znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. przez pryzmat wartości mienia, odwołał się bowiem do konkretnej jego wysokości, tj. do kwoty 25.000 zł. Wyraził mianowicie pogląd, że w sytuacji, gdy oskarżeni podejmowali starania o uzyskanie dofinansowania ze środków publicznych, wiążące się z dużym formalizmem i odpowiedzialnością za składane w ramach tego dokumenty, to powinny być one "szczególnie rzetelne i szczególnie zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy". Pomijając już nawet enigmatyczność wyrażenia dotyczącego potrzeby "szczególnej" zgodności z rzeczywistością przedkładanych dokumentów, stwierdzić należy, iż żadną miarą nie zasługiwało na aprobatę twierdzenie prokuratora, zgodnie z którym zawyżenie kosztów budowy hali o kwotę ponad 25.000 zł jest wyrazem niespełnienia powyższych kryteriów i jednocześnie wskazuje na zamiar wyłudzenia dotacji "w wyższej kwocie niż wynikała z umowy". Ani taki tok rozumowania apelującego, ani wysnuty na tej podstawie wniosek, jako nielogiczne i niezasadne, nie mogły spotkać się z akceptacją.

Oceniając stanowisko wyrażone zaskarżonym wyrokiem, należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy zasadnie uznał opinię biegłego F. Z., wraz ze wszystkimi jej uzupełnieniami, za pełną, jasną i wyczerpująco uzasadnioną, podkreślając przy tym, że również żadna ze stron procesu ostatecznie nie kwestionowała jej w jakimkolwiek zakresie – rzecz jasna po wcześniejszym ustosunkowaniu się tego biegłego do wszystkich sygnalizowanych kwestii (w najszerszym zakresie przez oskarżonego P. K.) - finalnie nie zgłaszała do jej ustaleń i wniosków dalszych zastrzeżeń, nie wyłączając także finalnego wyliczenia kosztów netto budowy hali na kwotę 3.310.382,96 zł. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zakres dokonanego w toku ponownego rozpoznania sprawy uzupełnienia tejże opinii poprzez uwzględnienie dodatkowo szeregu faktycznie poniesionych przez oskarżonych wydatków, nieuwzględnionych w poprzednio wydanych opiniach - po części wskutek nienależytego udokumentowania wszystkich prac w trakcie realizacji budowy - był w szczególności wynikiem tego, że istotne braki w zakresie prawidłowego ustalenia faktycznego zakresu i rodzaju robót oraz użycia określonych materiałów - zaistniały w tej sprawie już na etapie śledztwa. W toku pierwszego rozpoznania sprawy w pewnym stopniu zostało to uzupełnione, natomiast w powtórnym procesie dokonało się znacznie szerzej, poprzez uwzględnienie szeregu dodatkowych elementów. Stanowiło to z jednej strony rezultat celnych wskazań sądu odwoławczego sformułowanych w toku poprzedniej kontroli instancyjnej, z drugiej natomiast – efekt wnikliwości, poziomu profesjonalizmu biegłego i jego pełnej rzetelności, jak również znacznego zaangażowania stron, przede wszystkim zaś oskarżonego P. K.. Znamienne jest, że potrzeba uwzględnienia kolejnych składników kosztów budowy ujawniła się nawet jeszcze na rozprawie, w trakcie składnia przez biegłego F. Z. ustnej opinii uzupełniającej (np. uwzględnienie większej długości ogrodzenia hali oraz faktu, że w rzeczywistości zamontowano nie jedną, lecz dwie bramy). Na tle tego rodzaju sytuacji w procesie, zauważyć należy, że już Sąd Apelacyjny w Szczecinie rozpoznający poprzednio apelacje obrońców oskarżonych, całkowicie zasadnie zwrócił uwagę na standardy procesu karnego w ich kształcie określonym przepisami obowiązującego Kodeksu postępowania karnego, podkreślając, że to nie na oskarżonym spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów na potwierdzenie jego niewinności, lecz że powinnością prokuratora jest zgromadzenie dowodów przekonujących o winie oskarżonego, przy czym zaznaczyć należy, iż do fundamentalnych zasad procesu karnego należy też zasada obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k. i art. 4 k.p.k.). Cały przebieg postępowania sądowego w tej sprawie (zarówno przed, jak i po wydaniu wyroku kasatoryjnego) unaocznił bardzo wyraźnie skalę niedostatków śledztwa, czego efektem była też niemiarodajna w realiach niniejszej sprawy, opinia biegłego B. S..

W kontekście zastrzeżeń apelującego zauważyć należy, iż w tym konkretnym przypadku, niezależnie od tego, że sama wartość przedmiotu przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. pozostaje dla jego bytu bez znaczenia, to jednak w konkretnych uwarunkowaniach sprawy może nie być obojętna dla oceny przestępczego zamiaru. Sąd Okręgowy, mając na uwadze między innymi niewielką różnicę pomiędzy kosztami realizacji inwestycji określonymi przez biegłego oraz wskazanymi przez oskarżonych, w pełni zasadnie uznał, iż nie znajduje przekonującego umocowania, a nade wszystko dowodowego wsparcia, twierdzenie, jakoby oskarżeni działali z zamiarem wyłudzenia środków unijnych, przy czym zgodnie z koncepcją prokuratora prezentowaną w apelacji - wyłudzenia ich w kwocie de facto niższej o 1.799.548,27 zł od przyjętej w akcie oskarżenia, a o 2.188.679,27 zł niższej od ustalonej przez Sąd Okręgowy w toku pierwszego rozpoznania sprawy. Dla porządku stwierdzić też należy, jakkolwiek nie ma to istotnego znaczenia, iż wbrew narracji autora apelacji, ustalona finalnie kwota sugerowanego "zawyżenia" kosztów budowy hali nie przekroczyła wysokości 25.000 zł. Sąd pierwszej instancji zasadnie wskazał nie tylko na fakt, że kwota 24.617, 04 zł stanowi mniej niż 1% wnioskowanej przez oskarżonych sumy 3.335.000 zł dofinansowania, ale ponadto całkowicie słusznie zwrócił uwagę również na okoliczność, iż w praktyce nierzadko dzieje się tak, że pierwotnie kalkulowana wysokość wydatków na wykonanie określonego przedsięwzięcia budowlanego, ulega zmianie w toku realizacji (może to następować w różny sposób – zarówno w górę, jak i w dół), a co jawi się tym bardziej prawdopodobne w przypadku inwestycji o znacznych rozmiarach, ze swej istoty stosunkowo skomplikowanych oraz złożonych z wielu składników (np. konstrukcja hali, antresola, ogrodzenia, instalacje, kanalizacja, w tym również deszczowa), a taką waśnie specyfiką odznaczała się budowa hali wytwórczo-usługowej realizowana przez oskarżonych. Różnica kosztów, jaka wynika z opinii biegłego F. Z., w relacji do określonej przez oskarżonych, jest w zestawieniu z wartością całej inwestycji naprawdę minimalna, mieszcząca się wręcz w granicach dopuszczalnego błędu kalkulacji, co zaś przy uwzględnieniu wielości i różnorodzajowości realizowanych robót budowalnych, dość długiego czasu realizacji inwestycji, różnorodności niezbędnych materiałów, co też dokumentuje wielość wystawionych faktur VAT - czyni w pełni zasadnymi i przekonującymi wnioski Sądu Okręgowego co do tego, że:

- zgromadzony materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do uznania, iż w tym przypadku doszło do nieuzasadnionego zawyżenia przez oskarżonych kosztów budowy hali,

- złożone przez oskarżonych dokumenty związane z umową dotyczącą wykonawstwa inwestycji oraz uzyskania wnioskowanego dofinansowania, nie były nierzetelne i nie poświadczały nieprawdy,

- kwoty wnioskowanego dofinansowania nie były wynikiem realizowania przestępczych zamiarów generujących przestępstwa wyłudzenia,

- zgromadzony materiał dowodowy, w tym zeznania świadków, nie podważyły wiarygodności wyjaśnień oskarżonych, konsekwentnie negujących swoje sprawstwo, co więcej - przedstawione przez nich wyliczenia i dokumenty, znalazły w znacznym zakresie potwierdzenie w opinii biegłego F. Z..

Na tle całego przebiegu postępowania karnego w niniejszej sprawie, jako trafna i w pełni uprawniona jawi się także ogólna refleksja Sądu Okręgowego, w myśl której opinia biegłego z zakresu wyceny robót budowlanych uzyskana w toku powtórnego procesu, podważyła podstawę oskarżenia w tej sprawie, co skutkowało wydaniem wyroku uniewinniającego.

Mając na uwadze drugi z zarzutów apelacji prokuratora, stwierdzić należy, że jest on również w całości bezzasadny. Zarówno zmiana stanu dowodowego sprawy spowodowana jej ponownym rozpoznaniem, jak i rzetelna lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, bez żadnych wątpliwości wskazują, jakie okoliczności i z czego wynikające, legły u podstaw wydania wobec wszystkich oskarżonych wyroku uniewinniającego. Zbagatelizowanie przez prokuratora merytorycznej wartości opinii biegłego F. Z. i skoncentrowanie się jedynie na pojedynczej wypowiedzi tego biegłego, skądinąd zbędnie sprowokowanej pytaniem Sądu Okręgowego - nie dostarczyło podstaw do formułowania w apelacji zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego - art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 200 § 2 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.. Krytycznie oceniona przez prokuratora wypowiedź biegłego, jawi się na tle całości żmudnej jego pracy, wszechstronnej, dokładnej analizy zagadnień stanowiących przedmiot opiniowania (co dostatecznie czytelnie dokumentuje opinia pisemna z uzupełnieniami oraz ustna przedstawiona na rozprawie) – niewiele znacząca i niewiążąca sądu. Jest to raczej dość luźna uwaga, która nie stanowiła ani zasadniczego wniosku opinii biegłego, ani też filaru wyroku uniewinniającego. Sąd pierwszej instancji, tak jak w istocie niepotrzebnie skierował do biegłego pytanie, którym spowodował jego wypowiedź o niedostrzeżeniu w tej sprawie "przekrętu", tak również zbędnie odwołał się w końcowych stwierdzeniach swojego uzasadnienia do tak ujętej uwagi biegłego. Jednak zarówno całość analizy okoliczności tej sprawy oraz meritum uzyskanej opinii biegłego, odzwierciedlone w tymże uzasadnieniu, w tym rzeczywiste rezultaty pracy biegłego wyrażone całą treścią opinii i jej uzupełnień, prowadzą do niewątpliwego wniosku, że wyrok uniewinniający oskarżonych od popełnienia zarzucanych im przestępstw nie został oparty na tej jednej, kontestowanej przez prokuratora, uwadze biegłego (wypowiedzianej zresztą w szerszym kontekście) lecz na całości zgromadzonego materiału dowodowego, z uwzględnieniem wskazanej wyżej opinii,\ jako całości.

Na marginesie warto też zauważyć, iż nienależyte dokumentowanie wykonywanych kolejno prac w ramach realizacji budowy hali wytwórczo-usługowej (co w końcowych spostrzeżeniach sygnalizował biegły), niezależnie od uzupełnienia w istotnym zakresie składników kosztów ogólnych budowy hali, skomplikowało dokonywanie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Nie można przy tym całkowicie tracić z pola widzenia tego, że jeśli finalnie zostałyby uwzględnione także koszty związane z przygotowaniem terenu pod budowę i w ramach tego usunięcie z terenu działki elementów konstrukcji ceglano-żelbetowej pochodzących z rozbiórki Przedszkola nr (...) w C., czego wykonanie – jak podkreślił oskarżony P. K. – potwierdzili kierownik budowy oraz inspektor nadzoru budowlanego T. S. (nie tylko autor prywatnej opinii złożonej w tej sprawie, ale także uczestnik odbioru technicznego wybudowanej hali), wówczas koszt ogólny inwestycji byłby jeszcze wyższy, a zatem różnica wyrażona kwotą 24.617,04 zł byłaby jeszcze mniejsza. Wydatki powyższe nie zostały jednak uwzględnione przez biegłego F. Z., ze względu na to, że wykonanie wskazanych wyżej prac nie zostało udokumentowane.

Wniosek

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacji i przedstawiona na ich poparcie argumentacja prokuratora okazały się w całości bezzasadne, dlatego kasatoryjny wniosek apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie. Szczegółowe rozważania z tym związane zwarte są w części 3.1 niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie, III K53/19 został w całości utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ze względu na stwierdzenie bezzasadności apelacji, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. - wobec utrzymania w mocy wyroku uniewinniającego wszystkich oskarżonych oraz bezzasadność apelacji prokuratora, orzeczono, iż koszty procesu zawiązane z postępowaniem odwoławczym ponosi w sprawie Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Dorota Mazurek SSA Małgorzata Jankowska S SA Maciej Żelazowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 stycznia 2022 roku, sygnatura akt III K 53/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana