Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 73/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 grudnia 2022 roku wydany w sprawie III K 107/22.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Rażąco surowo wyskalowana kara łączna pozbawienia wolności oraz łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Karę łączną, zgodnie z przepisami mającymi w sprawie przedmiotowej zastosowanie, orzeka się biorąc za podstawę kary wymierzone z osobna za każde z przestępstw ustalając jej wysokość od najwyższej z nich do ich sumy. Ustalając wysokość kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary przy jednoczesnym zastosowaniu trzech zasad określania jej wysokości. Pierwszą z nich jest zasada absorpcji (pochłaniania) polegająca na tym, że kara najsurowsza z orzeczonych pochłania pozostałe kary, drugą jest zasada kumulacji polegająca na sumowaniu kar orzeczonych za każde przestępstwo i wreszcie trzecią zasadą, na podstawie której możliwe jest określenie wysokości kary łącznej jest zastosowanie zasady mieszanej polegającej na częściowym zastosowaniu absorpcji i częściowo kumulacji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy zebrał i przeprowadził dowody, które niezbędnymi były tak dla ustalenia formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego jak i dla ustalenia okoliczności istotnych dla ukształtowania wobec skazanego wysokości kary łącznej pozbawienia wolności i łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza. Zauważyć przy tym należy, iż skarżący w swym środku zaskarżenia nie kwestionował faktycznych ustaleń Sądu Okręgowego odnoszących się do formalnych podstaw umożliwiających wydanie wyroku łącznego. Zakwestionowane zostały wyłącznie te ustalenia Sądu Orzekającego mające swój wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności i łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza. W tym zakresie podniesiono, iż wbrew ocenie Sądu Okręgowego zebrane w sprawie dowody dają podstawy do kształtowania kary łącznej pozbawienia wolności i łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza przy pełniejszym zastosowaniu zasady absorpcji.

Obrońca skazanego zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego wniósł o określenie kary łącznej pozbawienia wolności przy szerszym niż to uczyniono zastosowaniu zasady absorpcji i zastosowanie tej zasady przy ustalaniu wysokości łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza.

W ocenie Sądu Odwoławczego uwzględnienie postulatu apelującego w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności nie jest uprawnione. W tym zakresie zważono, iż zasada absorpcji kar przy wymierzaniu kary łącznej winna być, między innymi, stosowana tam, gdzie pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary mające być objętymi karą łączną zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, który to związek rozumieć należy jako podobieństwo rodzajowe przestępstw, za które wymierzono kary mające być objęte karą łączną, podobną motywację i zbliżony czas popełnienia każdego z nich. O ile, jak wynika to z opisu czynów popełnionych przez skazanego są one czynami częściowo rodzajowo podobnymi i popełnione zostały one przez niego z podobnej motywacji jak również popełnione zostały one w relatywnie bliskich odstępach czasu, co mogłoby stanowić podstawę do zastosowania przy ustalaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności zasady pełnej absorpcji to jednak zastosowaniu tej zasady przeciwstawia to, że przyjęcie jej w czystej postaci bądź w szerszym niż to uczyniono w zaskarżonym orzeczeniu zakresie za podstawę ustalania wysokości kary łącznej pozbawienia wolności spowodowałoby powstanie sytuacji, w której, realnie rzecz biorąc, jeden z czynów skazanego pozostałyby bezkarnym, co stwarzać mogłoby niesłuszne przekonanie, iż korzystnym jest dla sprawcy popełnienie przez niego kilku czynów albowiem, przy spełnieniu formalnych przesłanek, kara najwyższa pochłonie pozostałe kary i nie znajdzie ona odzwierciedlenia w karze łącznej.

Tak jak przyjął to Sąd I Instancji orzekając o karze łącznej pozbawienia wolności nieuprawnionym jest także ustalanie wysokości wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji. W ocenie Sądu Odwoławczego stosowanie tej zasady winno zawsze następować z należytą ostrożnością i wyłącznie w sytuacji, gdy istnieją ku temu podstawy. Takie postępowanie jest o tyle uprawnione, że zastosowanie zasady kumulacji, a więc prostego sumowania kar jednostkowych doprowadzić może do nadmiernej surowości kary łącznej orzekanej wprawdzie za kilka czynów jednakże wymierzanej konkretnej osobie. Przeciwko zastosowaniu w sytuacji skazanego zasady pełnej kumulacji przemawia to, że zastosowanie jej doprowadziłoby do zatracenia momentu indywidualizacji kary, a poprzez to spowodowałoby, że nie byłaby ona adekwatna do całego, a będącego przedmiotem rozpoznania w ramach prowadzonego postępowania o wydanie wyroku łącznego, przestępnego działania skazanego. Mając na uwadze powyższe oraz bacząc na resocjalizacyjne oddziaływanie kary łącznej podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego, iż nieuprawnionym jest stosowanie zasady pełnej kumulacji przy ustalaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności.

Skazanemu zaskarżonym wyrokiem wymierzono karę łączną trzech lat i dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość tej kary ustalona została prawidłowo i brak jest podstaw do ingerencji w tą część zaskarżonego wyroku.

Przyjmując powyższą ocenę uwzględniono, iż przy ustalaniu wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności kierować należało się ogólnymi zasadami wymiaru tej kary określonymi w art.53§1 k.k. jak również, co przedstawiono poprzednio, zasadnie uznano, że ustalając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności brak było podstaw do kształtowania tej kary przy zastosowaniu pełnej absorpcji i pełnej kumulacji. W tej sytuacji wysokość kary łącznej wymierzonej skazanemu ustalić należało przy częściowym zastosowaniu każdej z powyższych zasad ustalania wymiaru kary łącznej. W tym zakresie wskazać należy, iż spośród ogólnych zasad wymiaru kary określonych w art.53§1 k.k. wpływu na wysokość kary łącznej nie mógł mieć wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie mogły mieć jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie byłoby prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego zastosowania tych samych okoliczności. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i powtórnie przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Koniecznym było jednak, tak jak wskazał to Sąd I Instancji pisemnie motywując swe stanowisko, uwzględnienie stopnia związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową.

Zgodnie z art.53§1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Tak więc Sądowi I Instancji ustawodawca pozostawił swobodę w kształtowaniu indywidualnego wymiaru kary, co jest jedną z konsekwencji realizowanej jedynie przed sądem zasady bezpośredniości. Sąd odwoławczy jedynie wówczas ma podstawy do ingerencji w tę część zaskarżonego wyroku, kiedy stwierdzi, że orzeczona kara jest niewspółmierna do wszelkich występujących w sprawie okoliczności przy czym niewspółmierność ta wystąpić musi w stopniu rażącym. Do postawienia takiego wniosku w niniejszej sprawie podstaw nie ma. Skazanemu wymierzono karę łączną trzech lat i dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności i, jak wynika to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy ustalając wysokość tej kary kierował się dyrektywami jej wymiaru zachowując właściwy umiar tak, że wymierzona skazanemu kara jawi się jako słuszna i sprawiedliwa. W tej sytuacji nie można było przyjąć, iż wysokość kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu razi swą surowością.

Sąd I Instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w kształtowaniu wymiaru kary rolą zaś sądu odwoławczego jest kontrola czy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. W ramach prowadzonego postępowania odwoławczego ingerencja sądu odwoławczego w zakresie wysokości kary możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdzone zostanie, że ma ona charakter rażąco niewspółmierny. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy zastosowaniu dyrektyw jej wymiaru. Istotnym jest, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę wymierzoną przez sąd pierwszej instancji można byłoby nazwać karą rażąco niewspółmierną, co oznacza niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Kara rażąco niewspółmierna jest taką karą, której wysokość i sposób ukształtowania ustalono wprawdzie w granicach ustawowego zagrożenia to jednak nie uwzględniono we właściwy sposób dyrektyw ustalania jej wysokości.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie stwierdzić należy, iż karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu nie można przypisać waloru rażącej niewspółmierności. Stanowisko powyższe znajduje swe potwierdzenie w dowodach zebranych w toku rozpoznania sprawy i wnioskach zeń wynikających. Sąd I Instancji, jak wynika to z pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, dostrzegł i właściwie ocenił wszelkie okoliczności mające wpływ na ustalenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie jego dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość kary łącznej pozbawienia wolności określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona skazanemu kara łączna trzech lat i dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności, tak jak ocenił to Sąd Orzekający, odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonej wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności ma wobec niego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem kara łączna w orzeczonej wysokości pozwoli skazanemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni mu, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna pozbawienia wolności wymierzona skazanemu spełnia stawiane przed nią cele, jak to wskazano uprzednio, w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu II Instancji wysokość kary łącznej pozbawienia wolności określonej wobec skazanego realizuje także stawiane przed nią zadania w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar tej kary wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której aktualnie żyje skazany, iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze, za każde przestępstwo, przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Określonych powyżej przymiotów nie posiada orzeczony wobec skazanego łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza. Przede wszystkim, zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji nieprawidłowo postąpił uznając, iż w sytuacji orzekania o łącznym zakazie wykonywania zawodu lekarza należało stosować inną niż w przypadku kary pozbawienia wolności zasadę łączenia. Brak było ku temu podstaw, a te podane były niewystarczające by stwierdzić, że w sytuacji skazanego łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza, co wynika tak z treści wyroku jaki i z jego uzasadnienia, kształtować należało przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji. Podstawy i okoliczności stosowania zasad łączenia kar i środków karnych zostały uprzednio przedstawione i zbędnym jest ich w tym miejscu ponowne przytaczanie. Wystarczającym będzie podanie, że stosowaniu zasady kumulacji w czystej postaci przy orzekaniu o łącznym zakazie wykonywania zawodu lekarza przeciwstawia się łączność przedmiotowa czynów, za popełnienie których nastąpiło skazanie oraz konieczność zindywidualizowania i zracjonalizowania odpowiedzialności skazanego.

W instancji odwoławczej określono wobec skazanego siedmioletni łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza.

Ustalając wysokość tak określonego łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza wzięto pod uwagę stopień związku między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono ten środek karny, ich łączność przedmiotową i podmiotową. Wzięto także pod uwagę wzgląd na prewencyjne oddziaływanie środka karnego, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzony skazanemu w instancji odwoławczej siedmioletni łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono ten środek karny. I tak za przyjęciem przy ustalaniu wysokości łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza zasady absorpcji przemawia to, że czyny, za
które orzeczono wskazany środek karny są czynami rodzajowo podobnymi.
Stosowanie natomiast zasady kumulacji jest uprawnione ze względu na to, że
skazanemu więcej niż raz wymierzono środek karny, która to okoliczność jest
istotnym, w ocenie Sądu Odwoławczego czynnikiem prognostycznym
przemawiającym za orzekaniem łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza przy zastosowaniu tej zasady. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonego wobec skazanego łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza ma wobec niego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza pozwoli skazanemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni mu, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza określony wobec skazanego spełnia stawiane przed tym środkiem karnym cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocny będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego wysokość łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza określonego wobec skazanego realizuje także stawiane przed nim cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar łącznego środka karnego wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której funkcjonuje skazany, iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze za każde przestępstwo przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Zastosowanie wskazanych uprzednio zasad ustalania wymiaru środków karnych w odniesieniu do przedstawionego ich znaczenia w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej sprawia, w ocenie Sądu Apelacyjnego, iż łączny zakaz wykonywania zawodu lekarza określony wobec skazanego w wysokości siedmiu lat jest łącznym zakazem ustalonym w prawidłowym wymiarze.

Wniosek

Obniżenie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat i 10 miesięcy. Obniżenie wymiaru łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza do 7 lat.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W zakresie wniosku obrońcy skazanego dotyczącego kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny uznał, iż kara łączna pozbawienia wolności została prawidłowo ustalona i brak było podstaw do ingerencji w tą część rozstrzygnięcia przede wszystkim dlatego, że kwestionowana wysokość kary łącznej nie posiadała przymiotu rażącej surowości. W części dotyczącej orzeczonego wobec skazanego łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza wniosek obrońcy okazał się być uzasadnionym. Sąd Okręgowy ustalając wysokość łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza, z przyczyn określonych powyżej, niezasadnie kierował się zasadą kumulacji, której to zasady stosowanie w czystej postaci w sytuacji skazanego uprawnione nie było.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 grudnia 2022 roku wydany w sprawie III K 107/22 w części dotyczącej kary łącznej pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sprawie przedmiotowej, z przyczyn określonych w punkcie 3, nie występują podstawy do uznania by kara łączna pozbawienia wolności określona wobec skazanego charakteryzowała się rażącą surowością.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 grudnia 2022 roku wydany w sprawie III K 107/22 w części dotyczącej łącznego zakazu wykonywania zawodu lekarza.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie przedmiotowej brak było podstaw do stosowania różnych zasad łączenia kar i środków karnych. Przy określaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności stosowano zasadę mieszaną i nią również winno się stosować przy orzekaniu o łącznym zakazie wykonywania zawodu lekarza albowiem w trakcie instancyjnej kontroli nie stwierdzono okoliczności uzasadniających w tym zakresie stosowanie zasady kumulacji w czystej postaci.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

O kosztach postępowania odwoławczego należnych od skazanego, kierując się zasadą słuszności, orzeczono na podstawie art.634 k.p.k. w związku z art.624§1 k.p.k. Wynagrodzenie za obronę w postępowaniu odwoławczym na rzecz ustanowionego dla oskarżonego obrońcy z urzędu ustalono na podstawie §17.5 §4.2 pkt 1 i §4.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Ustalając wysokość należnego wynagrodzenia nie uwzględniono wniosku obrońcy (k-69v). Zdaniem Sądu Apelacyjnego wysokość należnego obrońcy wynagrodzenia działającego z urzędu ukształtować należało jednak tak, wobec zgłoszenia takiego postulatu, by była ona, w takim zakresie w jakim jest to możliwe przy uwzględnieniu treści przepisów, których nie dotyczy Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku, zgodna z motywacją przedstawioną we wskazanym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego.

7.  PODPIS

Robert Mąka Jacek Szreder Przemysław Żmuda

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 13 grudnia 2022 roku wydany w sprawie III K 107/22.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana