Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 80/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt III Ko 770/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy prawa materialnego, tj.

- art. 8 ust. l Ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 361 § 2 k.c. poprzez nieuwzględnienie zasady lucrum cessans i przyjęcie, że ojciec Wnioskodawców tj. J. S. (1) nie poniósł w tym zakresie szkody, podczas gdy prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocena Sądu I instancji powinna prowadzić do wniosku zgoła odmiennego, iż mój Mandant na skutek aresztowania go, a następnie skazania i w konsekwencji uznania go za wroga Polski Ludowej utracił możliwość uzyskiwania wysokich zarobków w Zakładach (...), gdzie pracował przed aresztowaniem, a po opuszczeniu zakładu został zmuszony do pracy na dużo gorszym stanowisku w zakładzie pracy poniżej jego kwalifikacji i z dużo niższa pensją, z którego i tak na skutek interwencji SB został zwolniony. Następnie, co pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym, został zmuszony do wyjazdu z Polski w celu poszukiwania pracy;

- art. 8 ust. l ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez uznanie, że orzeczona na rzecz Wnioskodawców kwota po 40.127,52 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy przy oczywistej niesłuszności pozbawienia wolności jest adekwatna do rozmiaru krzywd i cierpień fizycznych oraz moralnych, jakich doznał J. S. (1), podczas gdy całokształt sprawy i wyjątkowo antyhumanitarne środki, jakie zastosowano wobec niego, powinny prowadzić do wniosku, że żądana we wniosku kwota zadośćuczynienia 70.000 zł na każdego z Wnioskodawców nie jawi się jako wygórowana i jest adekwatna zgodnie z dyspozycjami przepisu art. 445§1 kc;

- art. 13 w/w Ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku w zw. z §11 ust. 6 § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku poprzez zasądzenie kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie przez wnioskodawcę na poziomie stawki minimalnej, podczas gdy zgłoszono wniosek na poziomie wyższej stawki, co mając na uwadze czas i zaangażowanie w sprawę pełnomocnika było całkowicie uzasadnione, albowiem ustanowiony z wyboru pełnomocnik musiał zmierzyć się z obszernym materiałem dowodowym - także archiwalnym, a minimalna stawka określona w rozporządzeniu na poziomie 240 zł nawet przy maksymalnym ujęciu powoduje, że wynagrodzenie adwokata nie sposób uznać za odpowiadające nakładowi jego pracy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrazy art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 361 § 2 k.c. poprzez brak zasądzenia na rzecz wnioskodawców utraconych przez J. S. (1) możliwości uzyskiwania wyższych zarobków w Zakładach (...), jak również kwot związanych z koniecznością wyjazdu z Polski. Stosownie bowiem do treści pierwszego z wymienionych wyżej przepisów wnioskodawcy należy się odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wydania lub wykonania orzeczenia albo decyzji o internowaniu. Zasądzenie odszkodowania dochodzonego w oparciu o ustawę lutową warunkowane jest zatem udowodnieniem związku zachodzącego pomiędzy wykazywaną szkodą lub krzywdą a wydaniem i wykonaniem orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10 listopada 2022 r., II AKa 232/22). Ustawa lutowa przewiduje przyznawanie odszkodowań i zadośćuczynień za skutki wydanych orzeczeń, a nie za skutki prowadzenia działalności opozycyjnej. Wśród osób represjonowanych w latach komunizmu były takie, które przed sądem ani kolegium nigdy nie stanęły, natomiast wyrzucano je za poglądy lub działalność opozycyjną z pracy, ze studiów, pozbawiano stanowisk i możliwości awansowania, zakazywano wyjazdu za granicę, wzywano na przesłuchania i prześladowano w różny sposób. Żadnej z tak represjonowanych osób ustawodawca nie przyznał prawa do odszkodowania i zadośćuczynienia za owe represje. Przysługuje ono tylko za skutki prowadzonych postępowań karnych i wykroczeniowych oraz za pozbawienie wolności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22września 2022 r., sygn. akt II AKa 151/22). Wreszcie za „wynikłe z wydania lub wykonania wyroku” można uznać wyłącznie te następstwa, które stanowiły bezpośrednią konsekwencję tych okoliczności (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2021 r., IV KK 376/21). Innymi słowy, szkoda wynikająca z wydania i wykonania wyroku, ograniczona jest do normalnych następstw i skutków bezpośrednio wynikających z tych faktów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2014 r., IV KK 275/14, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2013 r., IV KK 292/12 czy postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2012 r., IV KK 212/12).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że wbrew wywodom apelacji, nie sposób dopatrzeć się wskazanego wyżej bezpośredniego i adekwatnego związku pomiędzy wydaniem i wykonaniem wobec wnioskodawcy wyroku Wojewódzkiego Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 1982 r., sygn. akt II K 194/82, a szkodą polegającą na utracie możliwości uzyskania wyższych zarobków w Zakładach (...). Oczywiście odszkodowanie oparte na treści art. 8 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy obejmować może również utracone korzyści w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. Muszą one jednak, tak jak i bezpośrednia szkoda, pozostawać w bezpośrednim i adekwatnym związku przyczynowym z wydaniem lub wykonaniem wyroku. Takiego zaś związku w rozważanym tutaj zakresie dopatrzeć się nie sposób. Również skarżący, ani na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym, ani też w apelacji, nie przedstawił takich okoliczności, w świetle których zasadne byłoby uznanie, że właśnie w związku z wydaniem i wykonaniem wyroku z dnia 21 października 1982 r. wnioskodawca utracił możliwość uzyskania wyższych zarobków w Zakładach (...). Należy bowiem zwrócić uwagę, że J. S. (1) został zwolniony z Zakładów (...) w dniu 30.04.1982 r., natomiast zatrzymany i aresztowany był już po tej dacie, albowiem w dniu 31 sierpnia 1982 r., wyrok zapadł wobec niego w dniu 21 października 1982 r., a 24 lutego 1983 r. opuścił on zakład karny. Już zatem te fakty wykluczają możliwość uznania występowania rozważanego tutaj związku przyczynowo-skutkowego. Skoro bowiem represjonowany utracił pracę w Zakładach (...) jeszcze przed zatrzymaniem i wydaniem wyroku, to nie sposób uznać, aby utrata zarobków w tym zakładzie była następstwem tych zdarzeń. Trzeba też zauważyć, że bezpośrednio przed zatrzymaniem J. S. (1) pracował w zakładzie prywatnym i gdy opuścił jednostkę penitencjarną w dniu 24 lutego1983 r., od dnia 14.03.1983 r. został dopuszczony do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku. Co więcej, J. S. (1) był zatrudniony we wspomnianym prywatnym zakładzie na podstawie umowy na czas określony do dnia 5 kwietnia1983 r., a po tej dacie pracodawca nie zdecydował się na kontynuowanie z nim zatrudnienia. Taki jednak stan rzeczy, nawet jeżeli nastąpił po interwencji funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, nie był wynikiem wydania i wykonania wyroku, a kontynuowania przez J. S. (1) działalności niepodległościowej przejawiającej się m.in. zaangażowaniem w wydawnictwie (...). Na taki stan rzeczy wskazywali też sami wnioskodawcy, którzy we wniosku stwierdzili wprost, że Zakłady (...) „odmówiły J. S. (1) ponownego przyjęcia do pracy z uwagi na jego zaangażowanie w działalność opozycyjną”. W czasie zaś przesłuchania nie wskazali jakichkolwiek okoliczności, które to stanowisko by zmieniło. Oczywiste zatem jest, że sami wnioskodawcy wiązali zwolnienie i późniejszy brak ponownego zatrudnienia w Zakładach (...) jedynie z działalnością opozycyjną represjonowanego, a nie z faktem wydania i wykonania wyroku. Zresztą jak to stwierdzono, zwolnienie z pracy w wymienionych zakładach nastąpiło zanim jeszcze represjonowany został zatrzymany i zanim zapadł skazujący go wyrok, a tym samym już ten fakt jednoznacznie wskazuje, że owo zwolnienie i w efekcie odmowa ponownego zatrudnienia związane były z działalnością opozycyjną, a nie z wydaniem i wykonaniem wyroku. Wreszcie stwierdzić należy, że autor apelacji poza przytoczeniem historii zatrudnienia J. S. (1) oraz poza przytoczeniem cytowanego wyżej stwierdzenia, że odmowa ponownego zatrudnienia w Zakładach (...) była następstwem zaangażowania w działalność opozycyjną nie przedstawił jakichkolwiek argumentów wskazujących na to, że wskazana odmowa była następstwem wydania wyroku i jego wykonania. Domaganie się zatem kwoty odszkodowania z tytułu utraconych wyższych zarobków w Zakładach (...) było zupełnie nieuzasadnione i prawidłowo Sąd I instancji żądanie w tym zakresie oddalił, nawet jeżeli stanowiska swojego zbyt dokładnie nie uzasadnił.

Identycznie rzecz się miała z kwestią konieczności emigracji skazanego. Eksponowany bowiem przez apelującego nakaz eksmisji z dotychczas zajmowanego mieszkania zakładowego, mimo dalszego zatrudnienia I. S. w Zakładach (...), miał miejsce znacznie po zakończeniu przez J. S. (1) odbywania kary pozbawienia wolności, co już osłabia wniosek o możliwości powiązania go i to w sposób bezpośredni z wydaniem i wykonaniem wyroku z dnia 21 października 1982 r. Ponadto, skoro samo zwolnienie i odmowa zatrudnienia, a więc działania bezpośrednio skierowane do represjonowanego, wynikały z działalności opozycyjnej skazanego, a nie z faktu wydania i wykonania wyroku, to żądanie opuszczenia mieszkania zakładowego wiązać można było jedynie z działalnością opozycyjną. W efekcie także emigracja z tą ostatnią mogła być jedynie związana, a nie z faktem wydania wyroku.

Ostatecznie nie sposób było uznać aby Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 361 § 2 k.c. i w efekcie wadliwie zasądził odszkodowanie bez uwzględnienia utraconych korzyści wynikających z utraty wyższych zarobków w Zakładach (...), jak również związanych z emigracją.

Korektę wyroku, ale w niewielkiej części, spowodowało natomiast podniesienie zarzutu obrazy art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w zw. z art. 445 § 1 k.c., a odnoszącego się do wysokości kwoty zasądzonej na rzecz wnioskodawców E. K. oraz M. S. tytułem zadośćuczynienia.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zadośćuczynienie winno w pełni kompensować krzywdę jakiej doznała osoba pokrzywdzona. Zadośćuczynienie realizuje zatem funkcję kompensacyjną tylko wtedy, gdy kwota pieniężna przyznana pokrzywdzonemu w pełni lub w możliwie najwyższym stopniu rekompensuje rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, jakich osoba represjonowana doznała na skutek wydania i wykonania wobec niej niesłusznego wyroku. Zadośćuczynienie nie może więc mieć nigdy dla pokrzywdzonego znaczenia symbolicznego, lecz powinno stanowić rzeczywiste wynagrodzenie za doznane krzywdy. Oczywiście wysokość zadośćuczynienia wobec niewymierności szkody niemajątkowej nie jest możliwa do precyzyjnego ustalenia. Przyznając odpowiednią kwotę z tego tytułu sąd winien zatem opierać się na rzetelnych i zindywidualizowanych kryteriach mających oparcie w przeprowadzonych dowodach. Wysokość zadośćuczynienia zależy w szczególności od długości okresu, w ciągu którego osoba represjonowana była niesłusznie pozbawiona wolności, warunków pobytu w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, stosowanej wobec osoby pozbawionej wolności w sposób bezprawny przemocy, a także wpływu stosowanych represji na życie i zdrowie osoby bezprawnie pozbawionej wolności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2023 r., II AKa 462/21LEX nr 3510442).

Wysokość zadośćuczynienia wyznaczają zatem dwie granice. Z jednej strony musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną, z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego rozmiaru zadośćuczynienia łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia. Takim orientacyjnym punktem odniesienia może być i jest przyjmowana w orzecznictwie sądowym przeciętna stopa życiowa czy poziom życia ilustrowana wskaźnikiem zobiektywizowanym, powszechnym, a więc średnim miesięcznym wynagrodzeniem, pozwalając w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie, które z natury rzeczy ma subiektywny wymiar (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, II AKa 317/22, LEX nr 3507536).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że Sąd I instancji dostrzegł wszystkie istotne z punktu widzenia skali cierpień osoby represjonowanej okoliczności. Uwzględnił zatem, na co wyraźnie wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, stosunkowo długi okres pozbawienia wolności osoby represjonowanej (od 31 sierpnia 1982 r. do 24 lutego 1983 r.), trudne warunki izolacji (sanitarne i bytowe), ograniczenie kontaktu z rodziną, brak widzeń i paczek, pobicie w zakładzie karnym, lęk o byt swój i pozostawionej na wolności żony i dwójki dzieci, pogorszenie stanu zdrowia psychicznego i fizycznego, poczucie beznadziei czy poczucie krzywdy związane z represjami za działalność w słusznej sprawie. Z drugiej jednak strony poddawanie inwigilacji, zatrzymywania, przesłuchania i straszenie, już po opuszczeniu zakładu karnego wiązać należy z prowadzoną działalnością niepodległościową (jej kontynuowaniem) a nie samym faktem wydania i wykonania wyroku, bo z tą kwestią owe działania w sposób oczywisty związku mieć nie mogły. Odwoływanie się zatem do nich w apelacji jako okoliczności, które winny wpłynąć na podwyższenie zasądzonego zadośćuczynienia było zabiegiem nieskutecznym. Trzeba też zauważyć, że jak zeznała w sprawie o sygnaturze III Ko 24/19 I. S., raz udało się przekazać represjonowanemu paczkę, jak również umożliwiono jej kontakt z mężem w grudniu przed świętami, co niewątpliwie w drobnym stopniu wskazane wyżej obawy i niepewność co do losów bliskich złagodziło. Ostatecznie zatem generalnie prawidłowo Sąd I instancji ustalił wysokość zadośćuczynienia jako trzykrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc cierpień związanych miesiącem izolacji i jego następstwami. Ponieważ jednak Sąd I instancji wprost odwołał się do wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 stycznia 2020 r. stwierdzając, że „ w całości podzielił prawomocne ustalenia dokonane w sprawie pod sygn. akt III Ko 24/19”, jako niezrozumiałe jawiło się i to w sytuacji powielenia argumentacji zwartej we wcześniej wydanym wyroku, ustalenie zadośćuczynienia jako dokładnie trzykrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za miesiąc izolacji. Sąd wydający wyrok w sprawie o sygnaturze III Ko 24/19 wyraźnie bowiem stwierdził, że ustalił zadośćuczynienie „ponad trzykrotność” przeciętnego wynagrodzenia za miesiąc izolacji. Owo „ponad” wynosiło mniej więcej 10% i w dążeniu do tego, aby prawidłowo i identycznie ustalone okoliczności związane z cierpieniami osoby represjonowanej, były identycznie „wycenione” w obu postępowaniach należało zwiększyć wysokość zasądzonego przez Sąd I instancji zadośćuczynienia o wskazaną wyżej różnicę, co skutkowało zasądzeniem na rzecz każdego z wnioskodawców kwot (po zaokrągleniu) po 44 200 zł (uwzględniając wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia przyjętego przez Sąd I instancji i wynikającego z wniosku złożonego przez pełnomocnika wnioskodawców na rozprawie w dniu 14 grudnia 2022 r. – k. 69v).

Wreszcie nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut wskazujący na dopuszczenie się przez Sąd I instancji obrazy art. 13 ustawy z dnia 23 lutego1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz bytu Państwa Polskiego w zw. z § 11 ust. 6 i § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, przez brak zasądzenia kosztów ustanowienia pełnomocnika w wysokości wyżej do stawki minimalnej pomimo zgłoszenia wniosku w tym zakresie. Wprawdzie rzeczywiście pomimo zgłoszenia na rozprawie w dniu 14 grudnia 2022 r. żądania zasądzenia sześciokrotności stawki minimalnej, Sąd I instancji kosztów ustanowienia pełnomocnika w takiej wysokości nie zasądził, a uczynił to w stawce podstawowej, ale takie stanowisko było w pełni uzasadnione. Stosownie bowiem do treści § 15 ust. 3 wymienionego wyżej rozporządzenia opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to:

niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, wartość przedmiotu sprawy, wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności. Analizując zatem sprawę w tym zakresie stwierdzić należy, że jej materia nie jawiła się jako złożona, a wręcz przeciwnie była to sprawa bardzo typowa bez jakichkolwiek zawiłości prawnych czy faktycznych. Nie była też sprawą obszerną (jeden tom), odbyły się w niej zaledwie trzy rozprawy, co zresztą zostało uwzględnione przez Sąd I instancji, rozprawy trwały dosłownie 35 minut, 20 minut i 25 minut (!), nie przeprowadzano w ich toku żadnych przesłuchań, a złożony wniosek, tak samo zresztą jak i apelacja, stanowiły nieznacznie zmodyfikowane wersje tych dokumentów złożone w sprawie o sygnaturze III Ko 24/19. Ani zatem stopień złożoności sprawy, ani rodzaj podjętych czynności, ani nakład pracy pełnomocnika nie uzasadniał zasądzenia kosztów ustanowienia pełnomocnika powyżej wynikającej z treści wymienionego wyżej rozporządzenia, stawki minimalnej.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców E. K. oraz M. S. kwoty 23.751 zł tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie i skazanie,

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz na rzecz wnioskodawców E. K. oraz M. S. kwoty – po 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem odszkodowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Patrz wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. 

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt III Ko 770/20 w zakresie w jakim oddalono wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia ponad kwotę 40 127,52 zł oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania ponad kwotę 9418,82 zł na rzecz każdego z wnioskodawców, jak też zasądzono koszty ustanowienia pełnomocnika w stawce minimalnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zadośćuczynienia zostało zmienione przez podwyższenie kwoty zasądzonej z tego tytułu na rzecz każdego z wnioskodawców do wysokości po 44 200 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Częściowe uwzględnienie apelacji pełnomocnika wnioskodawcy z przyczyn wskazanych w pkt. 3.1 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Orzeczenie, iż kosztach postępowania odwoławczego oparto na treści art. 13 ustawy z dnia 23 lutego o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Maciej Żelazowski SSA Małgorzata Jankowska

1.3.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt III Ko 770/20 w zakresie w jakim oddalono wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia ponad kwotę 40 127,52 zł oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania ponad kwotę 9418,82 zł na rzecz każdego z wnioskodawców, jak też zasądzono koszty ustanowienia pełnomocnika w stawce minimalnej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana