Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 80/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 5 grudnia 2023r. w sprawie III K 314/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. S. (1)

M. P. (1)

J. M.

wszyscy wskazani oskarżeni byli uprzednio karani, a M. P. (1) przypisanej mu zbrodni zabójstwa dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k.,

czyny przypisane oskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 5 grudnia 2023r., w sprawie III K 314/22

dane o karalności

k.4782-4784, 4785-4786, 4787-4789

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. S. (1)

nie udowodniono, że oskarżony D. S. (1) dokonał zabójstwa M. K., wspólnie i w porozumieniu z M. P. (1),

dotyczy zarzucanego oskarżonemu D. S. (1) czynu z art. 148 § 1 k.k., od którego popełnienia został uniewinniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 5 grudnia 2023r., w sprawie III K 314/22

zeznania Ł. I.

k.4901

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

dane o karalności

dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot, w ramach jego kompetencji,

nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane przez strony

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

zeznania Ł. I.

zdaniem Sądu Apelacyjnego brak podstaw do kwestionowania zeznań złożonych przez Ł. I.,

kategorycznie oświadczył, że w noc śmierci M. K., kiedy umierał, widział przy nim tylko M. P. (1),

zeznał, że nie widział żeby M. K. był wówczas trzymany za nogi przez drugą osobę,

słyszał tylko inną osobę, przemieszczającą się po celi, ale jej nie widział,

nie potrafił wyjaśnić skąd jego mama J. A. miała informację o dwóch sprawcach zabójstwa M. K., dodał przy tym, że nie pamięta co mówił mamie na ten temat,

zeznania jakie złożył Ł. I. przed Sądem Odwoławczym są zbieżne z wyjaśnieniami złożonymi wcześniej w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem I instancji, i dlatego Sąd Apelacyjny je uwzględnił,

wskazują na sprawstwo M. P. (1), natomiast nie pozwalają czynić ustaleń co do drugiej osoby współdziałającej z M. P. (1) w dokonaniu zabójstwa M. K., ani co do jej identyfikacji ani czynności jakie miała wówczas wykonać,

stwierdzić należy, że nawet odmówienie wiarygodności zeznaniom Ł. I. co do źródła informacji przekazanej J. A., podanej przez nią w zeznaniach, o dwóch osobach zabijających M. K., nie pozwoliłoby ustalić tej drugiej osoby, ponieważ J. A. nie podała żadnych danych pozwalających ją zidentyfikować,

w tej sytuacji zeznania i wyjaśnienia Ł. I., o ile są podstawą ustaleń dotyczących sprawstwa M. P. (1), z uwagi na ich zbieżność z wyjaśnieniami J. M. i K. P., w tym zakresie, a także treścią opinii sądowo-lekarskiej co do przyczyny śmierci M. K. i mechanizmu, który do niej doprowadził, nie dają żadnych podstaw do ustalenia, że M. P. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z D. S. (1)

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Sąd sporządził uzasadnienie z ograniczeniem, z art. 457 § 2 k.p.k., w części dotyczącej oskarżonych M. P. (1), D. S. (1) i J. M., wobec treści wniosku oskarżyciela publicznego oraz obrońców oskarżonych M. P. (1), D. S. (1) i J. M., o uzasadnienie

obraza przepisów postępowania- art. 7 k.p.k.- mająca wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i zasad obiektywizmu skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego przez:

- dowolne ustalenie, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala jedynie na uznanie, że oskarżony M. P. (1) współdziałał wraz z inną (nieustaloną) osobą lub innymi (nieustalonymi) osobami, w dokonaniu zabójstwa M. K., przy czym brak jest dowodów pozwalających na stwierdzenie, że osobą tą lub jedną z tych osób był D. S. (1),

- odmówienie przydania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. M. złożonym, w szczególności, na rozprawie w dniu 31 marca 2023r., w zakresie udziału D. S. (1) w zabójstwie M. K. poprzez przytrzymywanie pokrzywdzonego za nogi podczas duszenia go przez M. P. (1) i niewyciągnięcie właściwych wniosków z tego,

- nieuwzględnienie okoliczności i niewyciągnięcie właściwych wniosków z zeznań świadka J. A. na rozprawie w dniu 7 września 20223r. co do przekazanych jej przez syna Ł. I. informacji na temat sposobu działania dwóch sprawców, z których jeden miał dusić pokrzywdzonego przy pomocy poduszki, a drugi przytrzymywać M. K. za nogi,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności nie są wystarczające do uznania D. S. (1) za winnego dokonania zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy prawidłowa analiza całokształtu ustalonych okoliczności zdarzeń będących przedmiotem postępowania, w szczególności właściwa ocena wyjaśnień oskarżonego J. M. i zeznań świadków Ł. I. i J. A. oraz wniosków opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej, toksykologii - prowadzi do przeciwnego wniosku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzuty bezzasadne,

zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu D. S. (1), został oceniony przez Sąd I instancji obiektywnie, z zachowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna ze wskazaniami wiedzy, logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.,

należy zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów z art. 7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciał tego skarżący, oceny zgodnej ze stanowiskiem oskarżyciela publicznego wyrażonym co do oskarżonego D. S. (1), w akcie oskarżenia, mającej na celu pociągnięcie ww. oskarżonego do odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom faktycznym,

zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd I instancji w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprzekonujące, a tak należy ocenić stanowisko wyrażone przez skarżącego w apelacji,

Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z dokonaną przez Sąd I instancji oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak również z ustaleniami faktycznymi, których dokonał, w tym, co do tego, że zgromadzony w sprawie, kompletny materiał dowodowy, nie pozwala, na przypisanie oskarżonemu D. S. (1), w sposób pewny, popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa- zbrodni zabójstwa M. K. w nocy z 30 na 31 marca 2021r., w celi Zakładu Karnego w N., wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. P. (1),

wnioski opinii biegłych z zakresu medycyny oraz toksykologii, wbrew stanowisku skarżącego, w żaden sposób nie pozwalają na powiązanie oskarżonego D. S. (1) ze śmiercią M. K.,

również treść zeznań Ł. I. oraz jego matki J. A., nie daje do tego podstaw,

wobec treści zeznań J. A., do których odwołał się skarżący, Sąd Apelacyjny przesłuchał Ł. I.,

Ł. I. nie potrafił wyjaśnić skąd jego mama J. A. miała informację o dwóch sprawcach zabójstwa M. K., z których jeden go dusił, a drugi przytrzymywał jego nogi, dodał przy tym, że nie pamięta co mówił mamie na ten temat,

Ł. I. kategorycznie oświadczył, że w noc śmierci M. K., kiedy umierał, widział przy nim tylko M. P. (1),

zeznał, że nie widział żeby M. K. był wówczas trzymany za nogi przez drugą osobę,

słyszał tylko inną osobę, przemieszczającą się po celi, ale jej nie widział,

zeznania jakie złożył Ł. I. przed Sądem Odwoławczym są zbieżne z wyjaśnieniami złożonymi wcześniej w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem I instancji, i dlatego Sąd Apelacyjny je uwzględnił,

nie dały one podstaw do modyfikacji poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych,

należy podkreślić, że nawet odmówienie wiarygodności zeznaniom Ł. I. co do źródła informacji przekazanej J. A., podanej przez nią w zeznaniach, o dwóch osobach zabijających M. K., nie pozwoliłoby ustalić tej drugiej osoby, ponieważ J. A. nie podała żadnych danych pozwalających ją zidentyfikować,

brak zatem podstaw, żeby w oparciu o wypowiedzi Ł. I. i J. A., ustalić, że oskarżony M. P. (1) dokonując zabójstwa M. K., działał wspólnie i w porozumieniu z D. S. (1),

zeznania J. A. oraz wyjaśnienia i zeznania Ł. I. nie podważają również oceny Sądu Okręgowego, wyjaśnień J. M.- krytycznej, co do udziału innej osoby(lub osób), obok oskarżonego M. P. (1), w zabójstwie M. K., w nocy z 30 na 31 marca 2021r.- w okolicznościach przedmiotowej sprawy, prawidłowej, z uwagi na wyjątkową niespójność relacji J. M., w tym zakresie, od początku postępowania,

w wyjaśnieniach oskarżonego J. M. był jeden stały element- M. P. (1) jako osoba, która w nocy z 30 na 31 marca 2021r., w celi nr (...)Zakładu Karnego w N. zabiła M. K., natomiast zabrakło konsekwencji w wypowiedziach oskarżonego J. M., co do tego, czy M. P. (1) działał sam, czy z jedną, czy też z dwoma osobami,

Sąd I instancji przeprowadził bardzo szczegółową analizę wyjaśnień składanych w toku postępowania przez oskarżonego J. M. i przedstawił swoją ocenę, wypowiedzi tego oskarżonego- ocenę logiczną, zgodną z doświadczeniem życiowym, z którą Sąd Apelacyjny całkowicie się zgadza,

Sąd Okręgowy ustalił, że M. P. (1) nie działał sam, natomiast zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił mu na ustalenie czy współdziałał z jedną czy też z dwom osobami, a to nakazywało w pierwszej kolejności rozważyć sytuację kiedy w dokonaniu zabójstwa współdziałał z dwoma osobami, bo gdyby można było ustalić, w sposób pewny, że M. P. (1) współdziałał z dwoma osobami, a ich działanie było objęte porozumieniem przestępczym, wówczas odpowiedzialność D. S. (1) (oraz K. P.) mogłaby zostać oparta na zasadzie współsprawstwa, i czy to on przytrzymał za nogi M. K., a K. P. zabezpieczał przeprowadzenie tej akcji i obserwował czy nikt nie idzie, czy odwrotnie, przy M. P. (1) był K. P., a D. S. (1) pilnował, dla jego sprawstwa nie miałaby znaczenia, natomiast w sytuacji kiedy, w świetle treści wyjaśnień oskarżonego J. M., nie można takiej wersji przyjąć w sposób kategoryczny, ponieważ pojawiła się ona w trakcie eksperymentu procesowego w dniu 23.05.2022r., kiedy powiedział, że do M. K. weszli M. P. (1), D. S. (1) i K. P., z której wycofał się już podczas konfrontacji z K. P. i w toku dalszego postępowania do niej nie wracał, bardziej prawdopodobne jest, że M. P. (1) działał z jedną osobą, a kolejna z zabójstwem nie miała nic wspólnego, a dowiedziała się o nim, po jego dokonaniu, konieczne było przeanalizowanie dowodów zgromadzonych w toku postępowania pod kątem oceny, czy pozwalają one, ponad wszelką wątpliwość ustalić kto to był,

odpowiedź jest negatywna,

dał temu wyraz Sąd Okręgowy,

o ile na sprawstwo oskarżonego M. P. (1) wskazują konsekwentne w tej części, wyjaśnienia J. M., a także wyjaśnienia K. P. oraz wyjaśnienia i zeznania Ł. I., potwierdzone uzyskanymi w toku postępowania opiniami co do przyczyny śmierci M. K. i mechanizmu, który do niej doprowadził, to na udział drugiej osoby wskazują wyjaśnienia J. M.,

wyjaśnienia i zeznania Ł. I. tego nie wykluczają ale też tego nie przesądzają, a przede wszystkim nie dają żadnych wskazówek pozwalających na identyfikację tej drugiej osoby,

pozostają zatem wyjaśnienia oskarżonego J. M., które z uwagi na ich zmienność i brak logicznego wytłumaczenia zmian co do osoby, która współdziałała z M. P. (1) w zabójstwie M. K., nie mogą być podstawą kategorycznych, pewnych ustaleń, w tym zakresie, jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy,

zasadnie Sąd I instancji nie przyjął tłumaczenia oskarżonego J. M., że wskazanie K. P., w trakcie przesłuchania w dniu 8 grudnia 2021r., jako osoby, która wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. P. (1), zabiła M. K., było błędne i wynikało z pomylenia nazwisk K. P. i D. S. (1), z którymi przebywał krótko w celi przed zdarzeniem,

takie tłumaczenie oskarżonego J. M. jest niewiarygodne, ponieważ już podczas pierwszego przesłuchania J. M. prawidłowo wskazał, który z osadzonych zajmował konkretne łóżko, i zwrócił uwagę na bardzo charakterystyczne, nietypowe zachowanie D. S. (1), w wieczór poprzedzający zabójstwo, który zabrał materac z łóżka, znajdującego się obok łóżka M. K., i przeniósł je pomiędzy łóżka, obok telewizora,

również przywołany przez skarżącego przykład dotyczący osadzonych w celi nr (...) D. S. (1) i D. S. (1) pokazuje, że J. M. doskonale orientował się kto i gdzie w celi przebywał, i odróżniał D. S. (1), który był grypsujący, od S., który z podkulturą więzienną się nie identyfikował, a to uzasadnia stwierdzenie, w kontekście śmierci M. K., że informacje o konkretnej osobie nie były wynikiem pomyłki lecz J. M. przekazywał je intencjonalnie,

o prawidłowości oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego J. M., dokonanej przez Sąd Okręgowy, świadczy fakt, że w dniu 8 grudnia 2021r. jego przesłuchanie rozpoczęło złożenie przez niego oświadczenia, że M. K. zabił M. P. (1) razem z K. P., a następnie bardzo szczegółowe opisanie zachowania każdego z nich, i wskazanie również tego co robił D. S. (1), którego nie łączył wówczas ze śmiercią M. K., a także podtrzymanie tej wersji przebiegu wydarzeń w nocy z 30 na 31 marca 2021r., podczas kolejnych przesłuchań (vide: protokół z dnia 11.05.2022r.- k.2809-2810),

należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że zmiana wyjaśnień J. M., w których wskazywał K. P. jako współsprawcę zabójstwa M. K., a potem D. S. (1) nie polegała na prostym przypisaniu D. S. (1) tego co mówił wskazując na P., i odwrotnie, tego co mówił o D. S. (1) na K. P.- gdyby tak było, można by mówić o błędzie co do osoby, o której opowiadał, i podstawieniu jednej w miejsce drugiej, tak natomiast w przedmiotowej sprawie nie było, na co również zwrócił uwagę Sąd I instancji,

zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie ma wątpliwości, że oskarżony J. M. odróżniał D. S. (1) od K. P., a czym się kierował, intencjonalnie wskazując, raz K. P., a innym razem D. S. (1) jako współdziałających z M. P. (1) w dokonaniu zabójstwa M. K., nie zdołano ustalić, natomiast taka postawa procesowa oskarżonego J. M. spowodowała, że Sąd I instancji nie miał procesowych podstaw do przyjęcia, ponad wszelką wątpliwość, że był to D. S. (1), bo równie dobrze mógł być to K. P., a nie jest rolą Sądu wybieranie osoby, której przypisze się popełnienie przestępstwa- musi to wynikać jednoznacznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zmienność relacji J. M., przy braku innych dowodów, na to nie pozwala,

w tych okolicznościach podkreślany przez skarżącego brak konfliktu J. M. z K. P. i D. S. (1), nie jest argumentem podważającym dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę wyjaśnień oskarżonego J. M., w analizowanej części,

brak innych dowodów, które wskazywałyby na udział oskarżonego D. S. (1) w zabójstwie M. K.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do D. S. (1), Z. Ł., R. P. i K. W., i w zakresie tych oskarżonych oraz zarzucanych im czynów, tj. rozstrzygnięć zawartych w pkt II i V części dyspozytywnej i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

- utrzymanie wyroku w pozostałym zakresie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty bezzasadne,

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynów zarzucanych oskarżonym: D. S. (1), Z. Ł., R. P. i K. W., i zasadnie, uniewinnił ich od popełnienia zarzucanych im czynów,

skarżący nie wskazał na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, nie wskazał również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art. 439 § 1 k.p.k.,

Sąd Apelacyjny również tych okoliczności nie stwierdził,

prawidłowy natomiast był wniosek dotyczący zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej oskarżonych M. P. (1) i J. M., ponieważ zarzuty obrońców tych oskarżonych były bezzasadne i wyrok Sądu Okręgowego, w tym zakresie, należało utrzymać w mocy

Lp.

Zarzut

2.

I. rażąca obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. :

1) art. 199 k.p.k. poprzez poczynienie przez Sąd I instancji ustaleń stosunku oskarżonego M. P. (1) co do śmierci M. K., tudzież jego zamierzonego działania i ukierunkowania na cel pozbawienia życia, na zeznaniach świadka M. T.- pielęgniarki, w części, w której zeznała o swobodnym oświadczeniu złożonym przez oskarżonego co do śmierci M. K.- to kawał (...) był, nie szkoda go, podczas wykonywania przez świadka czynności związanych z pobieraniem materiału do badań, w sytuacji kiedy oświadczenie to nie może stanowić dowodu;

2) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranych dowodów, przeprowadzoną w sposób wybiórczy, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz niekonsekwentną, którą Sąd wypełnił brakujące ogniwa, zarówno w materiale dowodowym, jak i logice wywodu, czemu dał wyraz, m.in. w uznaniu wyjaśnień Ł. I. jako wiarygodne i spontaniczne, a w ślad za tym oparciu na ich treści ustaleń stanu faktycznego, podczas gdy Sąd całkowicie pominął bądź nie rozważył, iż:

a) Ł. I. podczas zdarzenia w nocy z dnia 30 na 31 marca 2021r., pozostawał pod wpływem środków odurzających paląc wcześniej dopalacze, co miało miejsce ok. godz. 20.00 (k.1340), będące tą samą substancją odurzającą, którą zażywał tego dnia pokrzywdzony M. K., przy czym w sytuacji zaniechania przez organ ścigania, a kolejno przez Sąd dokonania specjalistycznych badań chemiczno-toksykologicznych krwi i moczu pokrzywdzonego w celu ustalenia rodzaju substancji, sposobu i czasu działania, wpływu na stopień percepcji, brak jest możliwości oceny prawdziwości twierdzeń Ł. I., które przecież są praktycznie jedynym środkiem dowodowym, za pomocą którego Sąd I instancji doszedł do przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego M. P. (1);

b) pokrzywdzony M. K. miał stwierdzoną padaczkę, na którą leczył się u lekarza neurologa po wypadku w 1998r., kiedy to spadł ze schodów i doznał wstrząśnienia mózgu, a w przeciągu roku bądź dwóch lat doznał 4 napadów padaczkowych, po czym samodzielnie zdecydował o odstawieniu leków (k.188- opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 17.11.2016r.), przy czym biegły sądowy M. P. (2), podczas przesłuchania w dniu 28 listopada 2023 roku wskazał, iż czasami występują zgony w atakach padaczkowych, wobec czego okoliczność śmierci pokrzywdzonego nie została zbadana pod kątem zdiagnozowanej epilepsji;

a w konsekwencji powyższych uchybień,

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż:

a) Ł. I. miał niezakłóconą możność obserwowania wydarzeń w nocy z 30 na 31 marca 2021 roku, a jego stan psychofizyczny pozwalał mu zaobserwować i odtworzyć później przebieg wydarzeń:

b) pokrzywdzony M. K. zmarł w wyniku zamknięcia dróg oddechowych przez M. P. (1) przy pomocy narzędzia miękkiego;

3) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, wyrażającą się w tym, że:

a) na etapie przesłuchania Ł. I. w charakterze podejrzanego, w dniu 20 lipca 2021 roku (k.1339-1341v) przyznał się on do zarzucanego mu czynu z art. 233 § 1a k.k., już wtedy wskazując na obawę przed M. P. (1) i wówczas wyjaśniał o okolicznościach zdarzenia w nocy z 30 na 31 marca 2021 roku, a w szczególności o tym, że hałas, który towarzyszył prawdopodobnie śmierci M. K. był zbieżny z tym, który generował pokrzywdzony, doznając niewiele wcześniej niekontrolowanych ataków drgawek w wyniku nadużycia substancji odurzających, tj. dopalaczy, o których wyjaśniali wszyscy współosadzeni, a kolejno, iż widział postać od tyłu, która poszła w kierunku „przedziału M. P. (1)”, co zważywszy na zasygnalizowanie podczas tego przesłuchania, że w czasie śmierci M. K. jedna osoba była w nocy aktywna i brak wskazania na odmienny charakter dźwięków, które wydawał z siebie M. K., w kontekście późniejszych wyjaśnień Ł. I., pozbawione jest racjonalności, a tym samym wiarygodności współoskarżonego;

b) Ł. I., pomimo że bardzo szczegółowo i konsekwentnie opisał sposób ułożenia ciała zarówno pokrzywdzonego jak i oskarżonego M. P. (1), podczas zdarzenia w nocy z 30 na 31 marca 2021 roku, stawiając się osobiście na rozprawie w dniu 22 maja 2023 roku, wyjaśniał widziałem, że M. trzymał jakąś szmatę czy coś (…) widziałem, że przykładał mu materiał do twarzy, nie widziałem później tego materiału, nie jestem w stanie powiedzieć co to było i jakiego było koloru, podczas gdy przesłuchania w charakterze świadka, na rozprawie w dniu 7 września 2023 roku matka Ł. J. A., wskazała, iż syn po opuszczeniu zakładu karnego teraz w maju, powiedział, że udusili go poduszką, jeden trzymał go za nogi z tyłu, a drugi dusił go poduszką; teraz w maju opuścił zakład i teraz mi powiedział o tej poduszce, wobec czego Ł. I. składając wyjaśnienia właśnie w maju 2023 roku, w podobnym czasie, w którym relacjonował swojej mamie przebieg zdarzenia z uwzględnieniem poduszki, nie był już w stanie powiedzieć nic na temat przedmiotu, za pomocą którego miało dojść do uduszenia pokrzywdzonego, co również podważ wiarygodność Ł. I. w zakresie okoliczności zdarzenia:

c) Sąd I instancji uznał, iż oskarżony M. P. (1), w odróżnieniu do pozostałych osadzonych był spokojny, w sytuacji kiedy oskarżony, po ustaleniu przez administrację Zakładu Karnego oraz personel medyczny brak oznak życiowych u pokrzywdzonego był pobudzony, zdenerwowany, wskazywał, że złoży skargę na funkcjonariuszy, którzy nie dopełnili swoich obowiązków, chciał widzieć się z psychologiem (zeznania świadków, m.in. k.784, k.897);

d) Sąd I instancji bezkrytycznie dał wiarę twierdzeniom Ł. I., iż miał on możliwość poczynienia obserwacji przebiegu zdarzeń w celi nr 209, gdyż pomimo tego, że w celi nie było zapalone światło, ustalono, że była ona doświetlona przez światło wpadające z zewnątrz przez nieprzysłonięte okno znajdujące się w bliskiej odległości od miejsca, w którym znajdował się M. K. , w sytuacji kiedy ustalenia te oparte zostały wyłącznie na wyjaśnieniach samego oskarżonego Ł. I.;

e) oskarżony M. P. (1) miał przejawiać negatywny stosunek do pokrzywdzonego, w sytuacji kiedy oskarżony nawet pomagał pokrzywdzonemu, przytrzymując go wspólnie z D. S. (1), kiedy podczas ataku doznał silnych drgawek, po to aby nie zrobił sobie krzywdy (wyjaśnienia Ł. I.- k.1340), a zgodnie z zeznaniami świadków, w celi nr (...) nigdy nie dochodziło do żadnych konfliktów;

a w konsekwencji powyższych uchybień,

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż:

a) Ł. I. miał niezakłóconą możność obserwowania wydarzeń w nocy z 30 na 31 marca 2021 roku, a oświetlenie, które dawało okno celi nr (...) pozwalało mu na jednoznaczne wskazanie, że M. P. (1) dokonał uduszenia pokrzywdzonego;

b) oskarżony M. P. (1) był spokojny po ustaleniu śmierci M. K., w przeciwieństwie do innych osadzonych;

c) oskarżony M. P. (1) miał negatywny stosunek do pokrzywdzonego M. K.;

d) pokrzywdzony M. K. zmarł w wyniku zamknięcia górnych dróg oddechowych przez M. P. (1) przy pomocy narzędzia miękkiego;

4) art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z:

a) dodatkowej opinii chemiczno-toksykologicznej na okoliczność rodzaju substancji odurzającej będącej w organizmie pokrzywdzonego, w chwili jego śmierci, jak choćby Instytutu (...) sp. z o.o. (Al. (...), (...) B.), który posiada najszerszy zakres wykrywanych w Polsce związków chemicznych psychoaktywnych, w sytuacji kiedy wszyscy współosadzeni potwierdzili, że M. K. zażywał w dniu 30 marca 2021 roku dużą ilość dopalaczy, która powodowała niekontrolowane drgawki u pokrzywdzonego, niekontrolowane odgłosy oraz krwawe wymioty, a pomimo, że sporządzona opinia chemiczno-toksykologiczna (k.767) zaprzeczyła występowaniu jakichkolwiek związków w krwi i moczu pokrzywdzonego, Sąd zaniechał przeprowadzenia dalszych dowodów w tym zakresie, w szczególności, że najstarszy osadzony z tej celi jasno wskazał, iż te dopalacze są niewykrywalne (k.1137v), co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na ustaleniu, że obecność substancji toksycznej w organizmie pokrzywdzonego, nie mogła mieć znaczenia dla jego zgonu, ponieważ jako taka nie została wykryta;

b) eksperymentu procesowego na okoliczność zakresu oświetlenia celi nr (...) w Zakładzie Karnym w N. i możliwości rozpoznania wizerunku i cech wyglądu człowieka w oświetleniu, które daje niezasłonięte okno w tej celi, w godzinach nocnych, ok. 1:00-3:00, z uwzględnieniem właściwej dla daty zdarzenia pory roku, oświetlenia wpadającego wtenczas z zewnątrz oraz całkowitego zasłonięcia drugiego okna w celi prześcieradłem.

z daleko idącej ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd nie podzielił, za skarżącym, powyższych zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. podniesiono zarzut ewentualny:

I. rażącej obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. polegającej na wymierzeniu oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary dożywotniego pozbawienia wolności, w braku uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, w szczególności motywacji oskarżonego, pobudek którymi się kierował oraz nastawieniem oskarżonego względem pokrzywdzonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny zgodził się z zarzutem apelacji dotyczącym naruszenia art. 199 k.p.k. przez czynienie ustaleń w sprawie, na podstawie oświadczeń oskarżonego M. P. (1) składanych wobec pielęgniarki M. T., podczas wykonywania przez nią procedur medycznych,

podkreślić należy funkcję gwarancyjną zakazu dowodowego z art. 199 k.p.k. i dlatego pomimo braku wskazania w przywołanym przepisie „pielęgniarki” jako podmiotu, wobec której przekazane informacje dotyczące czynu, przez osobę, która ma w toku postępowania status oskarżonej, nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy tej osoby, należy również i informacje przekazane przez oskarżonego, pielęgniarce, w specyficznych warunkach, w trakcie wykonywania przez nią czynności o charakterze medycznym, samodzielnie, bez udziału lekarza, jak w tym przypadku, odrzucić jako źródło wiedzy na temat czynu czy też nastawienia oskarżonego do ofiary, ponieważ przesłuchanie pielęgniarki w tych okolicznościach byłoby obejściem bezwzględnego zakazu dowodowego z art. 199 k.p.k.,

Sąd Apelacyjny akceptuje tym samym pogląd wyrażony w przywołanym przez skarżącego judykacie Sądu Apelacyjnego w Katowicach, w sprawie II AKa 334/13,

powyższe nie wpływa na ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego M. P. (1) co do przypisanej mu zaskarżonym wyrokiem zbrodni zabójstwa, ponieważ wynikają one z pozostałych dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, w przedmiotowej sprawie,

bez wątpienia oskarżony M. P. (1) zabił z premedytacją M. K., działając z niskich pobudek, i za to został skazany przez Sąd Okręgowy,

podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zgromadzono w sprawie kompletny materiał dowodowy, który został, w całości, oceniony przez Sąd Okręgowy obiektywnie i wszechstronnie, w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. P. (1) (przy uwzględnieniu poczynionych powyżej uwag dotyczących zeznań M. T.), z zachowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.,

należy zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów z art. 7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciał tego skarżący, oceny zgodnej z linią obrony M. P. (1), mającej na celu uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom,

zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd I instancji w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprzekonujące, a tak należy ocenić stanowisko wyrażone przez skarżącego w apelacji,

Sąd Apelacyjny zgadza się z Sądem Okręgowym, że dowody zgromadzone w toku postępowania, ocenione kompleksowo, we wzajemnym powiązaniu, w kontekście całokształtu materiału dowodowego, uzasadniały dokonanie przez Sąd I instancji pewnych ustaleń faktycznych, przedstawionych w opisie czynu przypisanego oskarżonemu M. P. (1),

w szczególności należy podkreślić brak podstaw do podważenia oceny wyjaśnień Ł. I., który jednoznacznie wskazał na oskarżonego M. P. (1) jako osobę, która zabiła M. K., dusząc go, zaciskając górne drogi oddechowe miękkim przedmiotem,

Ł. I. nie miał żadnych powodów żeby bezpodstawnie wskazywać M. P. (1) jako sprawcę zabójstwa M. K., nie był z nim w konflikcie,

przedstawił to co zobaczył w nocy, ze swojego łóżka, usytuowanego bezpośrednio nad miejscem zdarzenia, dlatego nietrafny jest zarzut skarżącego, że nie mógł zobaczyć co robił M. P. (1),

Ł. I. był przerażony tym czego był świadkiem- zabójstwa dokonanego w jego celi przez innego osadzonego, i podzielił się z tym, z matką,

treść jego wyjaśnień świadczy o tym, że nie miał problemów z odtworzeniem wydarzeń związanych ze śmiercią M. K. i odróżniał je od tego co działo się z pokrzywdzonym w dniu 30 marca 2021r. zanim wszyscy w celi nr 209 położyli się spać, i dlatego próba zdyskredytowania jego wypowiedzi przez odwoływanie się do informacji o zażywaniu przez Ł. I. nieustalonej substancji, tożsamej z tą, którą miał zażywać M. K., nie mogła odnieść pożądanego przez skarżącego skutku,

Ł. I. nie miał problemów z percepcją, nie stwierdzono w jego organizmie żadnej niedozwolonej substancji, w przeciwieństwie do oskarżonego M. P. (1), co uzasadnia stwierdzenie, że nawet jeżeli zażył jakąś substancję w dniu 30 marca 2021r., następnego dnia nie było po niej śladu w jego organizmie (podobnie jak w organizmie ofiary), i nie miało to żadnego wpływu na postrzeganie jak i odtwarzanie spostrzeżeń przez Ł. I.,

Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo przeanalizował wyjaśnienia Ł. I. o czym świadczy pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku i w sposób logiczny, zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawił powody dla których uznał je za wiarygodne i na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, i Sąd Apelacyjny z tą oceną się zgadza, przyjmując ją za swoją,

fakt, że nie opisał szczegółowo przedmiotu użytego przez oskarżonego M. P. (1) do uduszenia M. K., nie dyskredytuje jego wypowiedzi co do mechanizmu, który doprowadził do śmierci pokrzywdzonego,

w tej części wyjaśnienia Ł. I. są zgodne z treścią pisemnej opinii sporządzonej przez biegłych z zakresu medycyny sądowej, uzupełnionej opinią ustną wydaną przez biegłego M. P. (2),

opisane przez Ł. I. działanie M. P. (1), zgodnie ze stanowiskiem biegłych, pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym ze zgonem M. K.,

powyższe uwiarygodnia wyjaśnienia Ł. I. i uzasadnia przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że w swoich procesowych wypowiedziach opisywał tylko to czego był świadkiem,

twierdzenia Ł. I. wskazujące na oskarżonego M. P. (1) jako zabójcę M. K. potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego J. M., który co do tej okoliczności był konsekwentny, jak również wyjaśnienia K. P., który wskazywał na M. P. (1) jako osobę, która poszła do miejsca gdzie leżał M. K., skąd dobiegały potem odgłosy uderzeń, i powiedział o tym bezpośrednio M. P. (1) podczas konfrontacji,

nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacji z punktu 3 c) apelacji, ponieważ Sąd Okręgowy pisząc, że M. P. (1) był spokojny, w odróżnieniu od pozostałych osadzonych, przytoczył wypowiedź K. P., która odnosiła się do zachowania oskarżonego M. P. (1) po ujawnieniu śmierci M. K. przez osadzonych w celi nr (...), zanim ta informacja została przekazana funkcjonariuszom i administracji Zakładu Karnego, i tak bez wątpienia było, o czym świadczy fakt wydania zakazu przez M. P. (1) pozostałym osadzonym, ujawnienia znanych, im ewentualnie, okoliczności śmierci pokrzywdzonego,

za nietrafny Sąd Apelacyjny uznał również zarzut z punktu 3 e) apelacji dotyczący negatywnego nastawienia oskarżonego do M. K., ponieważ ta okoliczność wynikała z wyjaśnień K. P., jak również z wypowiedzi M. P. (1), który nie krył się z tym, że zachowanie i postawa M. K., grypsującego, zachowującego się wbrew zasadom obowiązujących tą grupę osadzonych, denerwowało go i chciał pozbyć się pokrzywdzonego z celi, lecz finalnie, zamiast ten cel, uzgodniony z pozostałymi grypsującymi- D. S. (1) i K. P., zrealizować, zabił M. K., w nocy z 30 na 31 marca 2021r.,

odnosząc się do zarzutów apelacji z punktu 4) stwierdzić należy, że nie doszło do obrazy art. 167 k.p.k., ponieważ w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do przeprowadzenia wskazanych dowodów w postaci uzupełniającej opinii chemiczno-toksykologicznej oraz eksperymentu procesowego, czego wyrazem były decyzje procesowe Sądu Apelacyjnego oddalające wnioski dowodowe sformułowane przez obrońcę oskarżonego M. P. (1), nawiązujące wprost do ww. zarzutów apelacji (vide: protokół rozprawy apelacyjnej z dnia 4.07.2024r.- k.4854),

Sąd Apelacyjny zgodził się z Sądem I instancji, że nie ma żadnych wątpliwości, że Ł. I. wskazał właściwą osobę, która zabiła M. K. w nocy z 30 na 31 marca 2021r. w celi nr (...)Zakładu Karnego w N., i był to oskarżony M. P. (1), wskazany również przez J. M. i K. P.,

brak było podstaw procesowych do uzyskania uzupełniającej opinii chemiczno-toksykologicznej, ponieważ uzyskane w toku postępowania opinie z zakresu badania chemiczno-toksykologicznego krwi i moczu pobranych od pokrzywdzonego oraz opinie toksykologiczne, pisemna oraz ustna biegłego T. J., są zupełne i jasne, i wynika z nich w sposób jednoznaczny, że M. K. nie zmarł na skutek zatrucia organizmu,

należy podkreślić, że śmiertelne oddziaływanie jakiejkolwiek substancji wymaga żeby znajdowała się ona w organizmie zmarłego w chwili zgonu, w odpowiednio wysokim stężeniu, a takiej substancji w organizmie M. K. nie było,

wywód ww. opinii jest logiczny,

Sąd Okręgowy dokonał szczegółowej analizy tych opinii i prawidłowo ocenił zawarte w nich wnioski, a fakt, że nie są one korzystne dla oskarżonego M. P. (1) i przyjętej przez niego linii obrony, nie jest podstawą do sięgania po kolejną opinię,

zagadnienie to reguluje art. 201 k.p.k. i stwierdzić należy, że żadna z wymienionych w tym przepisie przesłanek, w przedmiotowej sprawie, nie występuje,

wynik opinii z zakresu toksykologii jest spójny z treścią opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej, w której przeanalizowano ewentualny wpływ substancji toksycznych na organizm M. K. i go wykluczono,

nie zasługują na uwzględnienie zarzuty apelacji kwestionujące przyjętą przez Sąd I instancji przyczynę śmierci M. K. i mechanizm, który do niej doprowadził,

poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są prawidłowe, oparte na wszechstronnej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

Sąd Apelacyjny zgadza się z Sądem I instancji, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie na uduszenie M. K., przez oskarżonego M. P. (1), przez zamknięcie górnych dróg oddechowych- otworów nosowych i jamy ustnej, ofiary, z wykorzystaniem miękkiego przedmiotu,

przestępcze działanie sprawcy, które doprowadziło do śmierci M. K., wskazał Ł. I., a podane przez niego informacje są zbieżne z ustaleniami biegłych z zakresu medycyny sądowej co do przyczyny zgonu pokrzywdzonego, i mechanizmu, który do tego doprowadził,

biegły M. P. (2) w ustnej opinii uzupełniającej wyjaśnił wszystkie okoliczności podnoszone przez strony,

odnosząc się do zarzutów apelacji, że nie sprawdzono wpływu padaczki, zdiagnozowanej u M. K., na jego śmierć, stwierdzić należy, że nie są one zasadne, ponieważ żadne dowody nie wskazywały na jakikolwiek związek między ww. jednostką chorobową, a zgonem pokrzywdzonego,

w tym miejscu konieczne jest zwrócenie uwagi skarżącemu, że oceny przyjętej przez Sąd I instancji przyczyny zgonu M. K. i mechanizmu, który do niej doprowadził, Sąd Apelacyjny dokonał przez pryzmat dowodów zgromadzonych w toku postępowania, a z nich, w przedmiotowej sprawie, wynika w sposób jednoznaczny, że w nocy z 30 na 31 marca 2021r., M. K. nie miał ataku padaczki, nie miał drgawek- został uduszony przez M. P. (1),

wnioski w postępowaniu karnym, w tym dotyczące sprawstwa i winy, należy zawsze opierać na ustaleniach faktycznych mających swoje źródło w dowodach uzyskanych w toku postępowania, a nie tworzyć hipotezy, które z tym materiałem dowodowym nie mają nic wspólnego, a do tego zmierza apelacja obrońcy oskarżonego,

nie można abstrahować od wyjaśnień oskarżonego M. P. (1), który mówił, że spał w nocy z 30 na 31 marca 2021r., i nie było go przy pokrzywdzonym, co jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, jest nieprawdą,

ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego mogłaby być inna gdyby oskarżony M. P. (1) nie zaprzeczał temu, że w nocy był przy M. K.,

wówczas odwoływanie się przez obrońcę do tego co działo się z pokrzywdzonym w ciągu dnia, zanim osadzeni położyli się spać, że wymiotował, miał drgawki, i wykazywanie, że podobnie było w nocy, byłoby uzasadnione i mogłoby doprowadzić do innych wniosków w sprawie,

natomiast wyjaśnienia jakie złożył oskarżony M. P. (1) nie dają podstaw do odmiennej, niż uczynił to Sąd Okręgowy, oceny materiału dowodowego i ustaleń co do przyczyny śmierci M. K.,

zarzut rażącej niewspółmierności kary dożywotniego pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu M. P. (1) za dokonanie zbrodni zabójstwa z art. 148 § 1 k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. jest nietrafny albowiem z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas kiedy zachodzi niedająca się zaakceptować dysproporcja pomiędzy karą wymierzoną, a karą, która powinna w danych warunkach zostać wymierzona aby była karą sprawiedliwą, zasłużoną dla sprawcy przestępstwa przypisanego mu w zaskarżonym wyroku, a w przedmiotowej sprawie tak nie jest,

wymierzona oskarżonemu M. P. (1) kara dożywotniego pozbawienia wolności jest karą adekwatną do jego przestępczego zachowania,

Sąd Okręgowy orzekając karę za zbrodnię zabójstwa jakiej dopuścił się oskarżony M. P. (1) prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. i uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar,

w przedmiotowej sprawie były to wyłącznie okoliczności obciążające,

brak było okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego,

Sąd I instancji miał na uwadze okoliczności dotyczące czynu, zarówno przedmiotowe jak i podmiotowe, motywację sprawcy, niskie pobudki jakimi kierował się M. P. (1), brak skruchy, a także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, związane z jego dotychczasowym życiem, uprzednią karalnością, popełnieniem zbrodni zabójstwa w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., w jednostce penitencjarnej, w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności,

powyższej oceny nie zmienia fakt, że Sąd Apelacyjny zgodził się ze skarżącym, że nieuprawnione było odwoływanie się przez Sąd Okręgowy do oświadczeń złożonych przez M. P. (1) wobec pielęgniarki pobierającej od niego materiał do badań, wyrażających zadowolenie ze śmierci M. K. i świadczących o jego negatywnym nastawieniu do zmarłego, ponieważ nawet wyeliminowanie tego źródła dowodowego, nie zmienia oceny jego stosunku do zmarłego, który był negatywny,

odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącej rażącej niewspółmierności kary zwrócić należy uwagę skarżącemu, że kara jest oceniana przez pryzmat dokonanych ustaleń faktycznych, zaakceptowanych przez Sąd Apelacyjny, zgodnie z którymi M. P. (1) zabił M. K.- dusząc go, i dlatego kwestionowanie sprawstwa oskarżonego przy podniesieniu zarzutu dotyczącego kary, nie mogło odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku,

nie ma racji obrońca oskarżonego, kwestionując społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu M. P. (1) i stopień jego winy, podkreślając pobyt w wieloosobowej celi czy też zachowanie pokrzywdzonego, który nie szanował zasad panujących w celi i obniżał komfort mieszkania w niej, jako okoliczności, które powinny skutkować wymierzeniem oskarżonemu M. P. (1) kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze,

podkreślanie przez obrońcę identyfikowania się, przez oskarżonego M. P. (1) z podkulturą więzienną grypsujących, tzw. git ludzi i podporządkowanie się przez tego oskarżonego zasadom obowiązującym w tej grupie, wbrew intencjom skarżącego, nie było dla oskarżonego korzystne,

na te okoliczności zwrócił uwagę już Sąd I instancji i prawidłowo nadał im zdecydowanie negatywny wydźwięk, albowiem uzasadniają one brak przesłanek do formułowania pozytywnej prognozy co do możliwości resocjalizacji M. P. (1), co z kolei przemawia za zasadnością wymierzenia wobec niego kary dożywotniego pozbawienia wolności, kary o charakterze eliminacyjnym,

oskarżony lekceważy porządek prawny i jest zdemoralizowany, czego potwierdzeniem jest jego wielokrotna karalność i dopuszczenie się zabójstwa w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., w trakcie odbywania kary, kiedy był poddawany oddziaływaniom resocjalizacyjnym, co wskazał zasadnie Sąd Okręgowy- już te okoliczności nie pozwalały na optymizm co do skuteczności kary w zakresie jej wychowawczego oddziaływania na oskarżonego, natomiast ustalenie, że M. P. (1) identyfikuje się z podkulturą więzienną, funkcjonującą według własnych zasad, sprzecznych z regułami wykonywania kary pozbawienia wolności, i to tak silnie, że zachowanie wbrew tym zasadom przez M. K.- też grypsującego, pchnęło go do pozbawienia M. K. życia, sprawia, że brak jest jakichkolwiek przesłanek do twierdzenia, że jego resocjalizacja jest możliwa, w szczególności kiedy zestawimy to z ujawnionymi u M. P. (1) cechami osobowości o charakterze dyssocjalnym,

odnosząc się do czynu i okoliczności go poprzedzających, bardzo negatywnie należy ocenić próbę podjętą przez obrońcę, szukania usprawiedliwienia dla przestępczego działania M. P. (1), w zachowaniu ofiary, a przecież M. K. nie zaatakował oskarżonego M. P. (1), nie prowokował go- jedynie, a dla oskarżonego M. P. (1) aż, zachowywał się wbrew zasadom osadzonych grypsujących,

premedytacja z jaką działał, zabijając M. K., sposób pozbawienia życia ofiary, przez uduszenie, które wymaga czasu, nie zważanie na obronę jaką podjął pokrzywdzony, wykorzystanie jego osłabienia i zaatakowanie we śnie, w celi, w której przebywali inni osadzeni, to są okoliczności świadczące zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego M. P. (1), na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy,

poczucie bezkarności, wydawanie innym osadzonym dyspozycji zakazujących ujawniania okoliczności zgonu M. K., przekonanie, że nikt nie odważy się mówić przeciwko niemu, na które zasadnie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, wskazują na niebezpieczne cechy jego osobowości,

łatwość z jaką podjął decyzję o pozbawieniu życia człowieka, znajomego, podobnie jak on grypsującego, stanowi kolejny argument za zasadnością wymierzenia oskarżonemu M. P. (1) kary dożywotniego pozbawienia wolności, która odizoluje go od społeczeństwa, chroniąc jego członków,

wobec powyższego Sąd Apelacyjny zgodził się z Sądem Okręgowym, że kara dożywotniego pozbawienia wolności za zbrodnię zabójstwa, której dopuścił się oskarżony M. P. (1) na szkodę M. K. jest sankcją sprawiedliwą, stanowiącą właściwą, zgodną z literą prawa i społecznym poczuciem sprawiedliwości, reakcją na jego przestępcze zachowanie,

żadna inna kara terminowego, nawet długotrwałego pozbawienia wolności nie spełni celów kary z art. 53 k.k.,

zdaniem Sądu tylko kara dożywotniego pozbawienia wolności uświadomi oskarżonemu M. P. (1) czego się dopuścił,

w tym miejscu należy podkreślić, że w Kodeksie karnym będącym podstawą rozstrzygnięć w przedmiotowej sprawie, tj. w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r., kara dożywotniego pozbawienia wolności nie została ukształtowana przez ustawodawcę jako kara na stałe eliminująca sprawcę ze społeczeństwa,

wymierzona kara dożywotniego pozbawienia wolności nie przekreśla oskarżonemu M. P. (1), po pozytywnym przebiegu resocjalizacji i przystosowaniu go do przestrzegania norm społecznych, powrotu do społeczeństwa poprzez warunkowe przedterminowe zwolnienie, ponieważ upływ czasu od orzeczenia kary może wpłynąć na modyfikację dyrektyw związanych z jej wykonaniem, a i postawa sprawcy w trakcie jej wykonania może ulec zmianie,

na datę orzekania, zdaniem Sądu Apelacyjnego, przy braku pozytywnej prognozy co do zachowania oskarżonego M. P. (1) w przyszłości, cele kary o charakterze zapobiegawczym i wychowawczym, spełnia jedynie kara dożywotniego pozbawienia wolności, którą należy uznać za karę sprawiedliwą

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. P. (1),

ewentualnie zaś

w przypadku uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary, orzeczenie jej w łagodniejszym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty bezzasadne,

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie, kompletny, materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego M. P. (1), prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej, i wymierzył karę zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 53 k.k.

Lp.

Zarzut

3.

1. orzeczenie wobec oskarżonego (J. M.) rażąco niewspółmiernie surowej kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 233 § 1a k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., podczas gdy z okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy i samych ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, i wskazanych w uzasadnieniu wyroku wynika, że:

a) zachodzą wobec oskarżonego przesłanki do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, na podstawie art. 233 § 5 pkt 2 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k., ponieważ oskarżony złożył fałszywe zeznania pod wpływem obawy o swoje zdrowie i życie, a następnie przyznał się do zatajenia informacji i dobrowolnie sprostował fałszywe zeznania przez rozstrzygnięciem sprawy,

b) w przypadku stwierdzenia braku zaistnienia przesłanek do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, dla osiągnięcia indywidualnych i ogólnoprewencyjnych celów kary wystarczające byłoby orzeczenie kary najłagodniejszego wymiaru, czyli 3 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 233 § 1a k.k.;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia w postaci:

a) art. 7 k.p.k., a także art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k., polegające na dokonaniu dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nieuwzględnieniu przez Sąd I instancji okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a które uzasadniały zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienie od jej wymierzenia, a w najgorszym przypadku wymierzenie kary najłagodniejszego rodzaju, tj. 3 miesięcy pozbawienia wolności- w sytuacji zaistnienia uzasadnionej obawy, po stronie oskarżonego, o swoje zdrowie lub życie w przypadku ujawnienia informacji dotyczących zdarzenia mającego miejsce w nocy z dnia 30 marca na 31 marca 2021r. w Zakładzie Karnym w N. oraz następczego przyznania się do zatajenia istotnych okoliczności i sprostowania uprzednio złożonych zeznań

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu J. M. za przypisane mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwo jest nietrafny albowiem z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas kiedy zachodzi niedająca się zaakceptować dysproporcja pomiędzy karą wymierzoną, a karą, która powinna w danych warunkach zostać wymierzona aby była karą sprawiedliwą, zasłużoną dla sprawcy przestępstwa przypisanego mu w wyroku,

Sąd Okręgowy orzekając karę pozbawienia wolności za czyn przypisany J. M. prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. i uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar, zarówno obciążające jak i łagodzące, i prawidłowo ocenił ich wpływ na wysokość sankcji stanowiącej właściwą reakcję na przestępcze zachowanie oskarżonego,

kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu J. M. za przypisany mu czyn z art. 233 § 1a k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., jest tożsama z karą prawomocnie orzeczoną w stosunku do oskarżonego D. S. (1) za takie samo przestępstwo, i nie odbiega, w sposób zasadniczy, od kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej Ł. I., za takie samo przestępstwo, po zastosowaniu wobec niego instytucji dobrowolnego poddania się karze z art. 387 k.p.k., wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 5 czerwca 2023r., w sprawie III K 125/23 (vide: k.4200-4201),

wobec powyższego brak jest podstaw do stwierdzenia, że kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu J. M. jest karą rażąco surową- może surową, w okolicznościach przedmiotowej sprawy ale nie rażąco, a tylko takie ustalenie pozwalałoby na ingerencję w karę wymierzoną temu oskarżonemu przez Sąd I instancji,

kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności jest karą w dolnych granicach zagrożenia za przypisany mu czyn, które kształtują się od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności,

odwoływanie się przez skarżącego do zaistnienia w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do oskarżonego J. M., przesłanki zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, na podstawie art. 233 § 5 pkt 2 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k., nie jest zasadne, ponieważ wystąpienie takiej przesłanki nie obligowało Sądu I instancji do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, a tym bardziej odstąpienia od jej wymierzenia, a jedynie dawało uprawnienie do skorzystania z tej instytucji,

zarzut obrazy art. 7 k.p.k., a także art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w odniesieniu do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu J. M., nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, kompletny, w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu J. M., został oceniony przez Sąd I instancji obiektywnie, z zachowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.,

należy zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów z art. 7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciał tego skarżący, oceny zgodnej z linią obrony J. M., mającej na celu umniejszenie zakresu jego odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom,

analiza wyjaśnień J. M. złożonych w toku postępowania uzasadnia stwierdzenie, że przyznał on fakt złożenia fałszywych zeznań na temat wydarzeń w celi nr (...)Zakładu Karnego w N., związanych ze śmiercią M. K., i jego wyjaśnienia były istotnych dowodem sprawstwa i winy oskarżonego M. P. (1), natomiast niespójność i brak konsekwencji w relacji J. M., co do udziału innej osoby lub osób w dokonaniu zabójstwa M. K., spowodowały, że jego twierdzenia nie mogły być podstawą pewnych ustaleń w tym zakresie, co niewątpliwie wpływa na ocenę postawy procesowej tego oskarżonego, której skutkiem było nie zastosowanie wobec J. M. nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn mu przypisany, i nie odstąpienie od wymierzenia kary, a także stwierdzenie, przez Sąd I instancji, braku podstaw do wymierzenia temu oskarżonemu kary w dolnej granicy zagrożenia, za przypisany mu czyn, tj. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, i takie stanowisk Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, w pełni akceptuje Sąd Apelacyjny

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienie od jej wymierzenia w stosunku od oskarżonego J. M.,

ewentualne

obniżenie oskarżonemu J. M. kary za czyn opisany w punkcie III sentencji poprzez wymierzenie jej w granicach dolnego zagrożenia ustawowego i zaliczenie na poczet tej kary okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zarzuty dotyczące popełnienia przez oskarżonego J. M. przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu i wymierzonej mu za ten czyn kary były bezzasadne,

Sąd I instancji prawidłowo ocenił, w tym zakresie, zgromadzony w sprawie, kompletny, materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego J. M., prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej, i wymierzył karę zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 53 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

uznanie oskarżonego M. P. (1), przy przyjęciu za podstawę prawną rozstrzygnięć dotyczących czynu opisanego w punkcie 1 części wstępnej, zaskarżonego, wyroku, przepisów kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.10.2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k., za winnego tego, że w nocy z 30 marca na 31 marca 2021 roku w Zakładzie Karnym w N., w celi mieszkalnej nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub osobami, działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. K., poprzez zamknięcie miękkim narzędziem o dość dużej powierzchni jego górnych dróg oddechowych – otworów nosowych i jamy ustnej oraz uciskanie kolanem górnej części jego klatki piersiowej, doprowadził do jego zgonu w wyniku gwałtownego uduszenia, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12.04.2010r., sygn. III K 224/09, obejmującej między innymi karę 5 (pięciu) lat i 6 w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zb. z art.289 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., wyrokiem Sadu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18.02.2009r., sygn. III K 107/08, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14.05.2009r., sygn.. II AKa 60/09, którą M. P. (1) odbywał w okresie od 28.10.2018r. godz. 13:00 do dnia 10.06.2020r. godz. 13:00, przy czym zaliczono na poczet kary okresy pozbawienia wolności od dnia 1 stycznia 2008r. do dnia 25 marca 2010r. i od 25 września 2010r. do dnia 17 listopada 2012r., tj. czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i wymierzenie M. P. (1), za to przestępstwo, na podstawie art. 148 § 1 k.k., kary dożywotniego pozbawienia wolności;

uniewinnienie oskarżonego D. S. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

uznanie J. M. za winnego tego, że w dniu 31 marca 2021 roku w N., działając z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, będąc uprzednio pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań oraz o treści art. 183 § 1 k.p.k., a następnie przesłuchiwanym na okoliczności przebiegu zdarzeń i śmierci M. K. w celi Zakładu Karnego w N., złożył fałszywe zeznania w zakresie okoliczności śmierci wymienionego wskazując, że nie słyszał ani też nie widział niczego nadzwyczajnego w porze nocnej, a o śmierci M. K. powziął wiadomość dopiero rano, podczas gdy z ustaleń w śledztwie, w tym opinii sadowo-medycznej wynika, że śmierć pokrzywdzonego była następstwem uduszenia przez inne osoby, a w przebiegu zabójstwa pokrzywdzony walczył o życie przez co najmniej kilka minut czemu towarzyszyły odgłosy uderzeń kończynami i głową w elementy wyposażenia celi, a J. M. faktycznie posiadał wiedzę o okolicznościach zdarzenia, utrudniając tym samym postępowanie karne poprzez pomoc sprawcom przestępstwa uniknięcia odpowiedzialności karnej, ukrywając dane pozwalające na ich identyfikację, tj. czynu z art. 233 § 1a k.k. w zb. z art.239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to przestępstwo, na podstawie art. 233 § 1a k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty oskarżyciela publicznego oraz obrońców oskarżonych M. P. (1) i J. M. były bezzasadne i sformułowane w środkach odwoławczym wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądzono od oskarżonych J. M. i M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa po 1/6 wydatków za postępowanie odwoławcze, 4/6 tych wydatków obciążono Skarb Państwa, a nadto wymierzono ww. oskarżonym opłaty za drugą instancję, na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych: J. M. w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych (art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy), M. P. (1) w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych (art. 2 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy)

7.  PODPIS

SSA Dorota Mazurek SSA Robert Mąka SSA Stanisław Kucharczyk

SSA Przemysław Żmuda SSA Piotr Brodniak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonych D. S. (1), Z. Ł., R. P. i K. W. od popełnienia zarzucanych im czynów

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. P. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary dożywotniego pozbawienia wolności

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymierzenie oskarżonemu J. M., za przypisany mu czyn z art. 233 § 1a k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art. 233 § 1a k.k. kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana