Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 65/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 21 grudnia 2022 r., sygn. akt II Ko 36/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ
na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania kwota 5 000 złotych będzie stanowiła odpowiednią rekompensatę za doznaną krzywdę podczas gdy prawidłowa - to jest znajdująca oparcie w kryteriach art. 7 kpk - ocena zgromadzonych dowodów winna prowadzić do wniosku, że wysokość zasądzonej kwoty jest nadmiernie wygórowana oraz że zebrany w sprawie materiał wskazuje,
że okoliczności zatrzymania oraz jego czas
nie uzasadniają uwzględnienia wniosku
o zadośćuczynienie;

- obraza przepisów postępowania mająca
wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 5 § 2 kpk
i art. 558 kpk w zw. z art. 232 kpc w zw.
z art. 6 kc poprzez przyjęcie, że wnioskodawca wykazał, że w wyniku zatrzymania doznał krzywdy w rozmiarze uzasadniającym przyznanie mu kwoty w wysokości 5 000 zł podczas gdy zebrany materiał dowodowy
nie uzasadniał przyznania zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Lektura zarzutów wyspecyfikowanych w apelacji oraz przedstawionego w niej uzasadnienia pozwalają się zorientować, że intencją autorki wywiedzionego środka odwoławczego jest przekonanie, iż K. G. na skutek jego zatrzymania
nie doznał żadnych krzywd. Podejmując próbę wykazania tego, rzekomo istniejącego stanu rzeczy, skarżąca w pierwszej kolejności odwołuje się do rozstrzygnięcia odzwierciedlonego w postanowieniu Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia
22 marca 2021 r., sygn. akt(...)i na kanwie owego rozstrzygnięcia stwierdza,
a właściwie przypomina, że Sąd Rejonowy uznał, iż zatrzymanie K. G.
w dniu 24 października 2020 r. było prawidłowe i legalne. W dalszej kolejności apelująca wskazuje, że „(…) czynność zatrzymania nie miała dramatycznego przebiegu, a same procedury podjęte wobec Wnioskodawcy stanowiły normalne procedury stosowane
w podobnych przypadkach.” (strona 4 apelacji). Nadto, skarżąca uwypukla to, że czas zatrzymania wnioskodawcy, z obiektywnego punktu widzenia był krótki i „(…) nie przekroczył ustawowego czasu określonego przez ustawodawcę.” (strona 4 apelacji). Autorka apelacji stwierdza również, że K. G., zarówno we wniosku, który zainicjował postępowanie w niniejszej sprawie, jak i na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 r. „(…) nie wykazał jakie konkretnie poniósł szkody niemajątkowe w związku z zatrzymaniem (…)” (strona 5 apelacji), a także akcentuje to, że „(…) małżonka Pana K. G. wiedziała, w jakim celu udał się do W.. Nie poniósł on żadnych konsekwencji ze strony pracodawcy, nie utracił dochodów. Nie wykazał żadnego związku przyczynowo skutkowego pomiędzy wskazywanymi problemami urologicznymi a zatrzymaniem, a na wizytę lekarską udał się dopiero półtora roku od zatrzymania, w trakcie trwania sprawy o zadośćuczynienie.” (strona 5 apelacji). Przytoczenie tych uwag skarżącej in extenso jest konieczne, ponieważ
ich treść uprawnioną i uzasadnioną czyni tezę, że autorka apelacji w ogóle nie zważa
na argumenty zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nad wyraz dowolnie operuje faktami ustalonymi przez Sąd pierwszej instancji, albo też przytacza takie, które
w ogóle nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Do tych ostatnich należy zaś zaliczyć to, że żona wnioskodawcy wiedziała o jego wyjeździe do W.,
a także i to, że K. G. „nie poniósł (…) żadnych konsekwencji ze strony pracodawcy, nie utracił dochodów.” Na marginesie trzeba zauważyć, że ta ostatnia kwestia, co najwyżej mogłaby mieć wpływ na wysokość odszkodowania, a nie przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Natomiast nawiązując do wspomnianych uwag, które to wyłaniają się z części motywacyjnej apelacji, oczywiście nie sposób nie zauważyć tego
co eksponuje autorka tejże apelacji, a mianowicie, że Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie, postanowieniem z dnia 22 marca 2021 r., sygn. akt (...) uznał, że zatrzymanie K. G. w dniu 24 października 2020 r.
było prawidłowe i legalne. Rzecz jednak w tym, że apelująca zbywa milczeniem to,
że tym samym postanowieniem, wskazany wyżej Sąd Rejonowy uznał również,
że zatrzymanie wnioskodawcy dokonane w dniu 24 października 2020 r. było bezzasadne, zaś w uzasadnieniu tego postanowienia stwierdził między innymi, że „na etapie rozpoznawania zażalenia (zażalenia na zatrzymanie wnioskodawcy - uwaga Sądu Apelacyjnego) brak jest dowodów świadczących o tym, że skarżący zamierzał
dokonywać czynów niezgodnych z prawem lub takich czynów dokonał w czasie zbiegowiska.” (k.202-203 akt sprawy (...) Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie). A zatem, skoro zachowanie K. G. w trakcie zgromadzenia w dniu 24 października 2020 r. nie zmaterializowało jakichkolwiek podstaw
do jego zatrzymania, to oczywistym jest, że owo zatrzymanie było niesłuszne i to w stopniu niewątpliwym. Przechodząc zaś do konsekwencji tego zatrzymania, w pierwszej kolejności należy uwypuklić to, co skarżąca kwestionuje w ramach drugiego z podniesionych zarzutów, a mianowicie, że to właśnie te konsekwencje są źródłem krzywd doznanych przez wnioskodawcę, co innymi słowy oznacza, że to właśnie przez pryzmat tychże konsekwencji należy postrzegać charakter, a przede wszystkim rozmiar dolegliwości, które dotknęły,
a które nie powinny dotknąć K. G.. Czyniąc tę uwagę należy jednocześnie podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy
w sposób wyczerpujący wyspecyfikował negatywne następstwa zatrzymania wnioskodawcy. Uwypuklenie tego jest natomiast niezbędne, ponieważ autorka apelacji wiele z tych następstw pomija, a skupia uwagę na czasie trwania zatrzymania wnioskodawcy oraz na tym, że nie miało ono „(…) dramatycznego przebiegu.” W tej sytuacji, odwołując się do bez wątpienia prawidłowych ustaleń poczynionych przez Sąd orzekający, wypada przypomnieć
i jednocześnie zaakcentować, że wobec wnioskodawcy „(…) zastosowano środek przymusu w postaci kajdanek oraz w postaci chwytów transportowych” (strona 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że wymieniony został poddany badaniu na zawartość alkoholu
w wydychanym powietrzu, został też przeszukany i to po uprzednim rozebraniu się do naga, zaś w trakcie trwającego 10 godzin zatrzymania „(…) uniemożliwiono mu swobodnego dostępu do toalety.” W obliczu tych uwarunkowań przyznana wnioskodawcy kwota zadośćuczynienia, zdaniem Sądu odwoławczego, posiada taki charakter na jaki wskazał
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy, a mianowicie, kwota ta, rekompensuje ogół krzywd, których doznał K. G., a jednocześnie, z jednej strony przedstawia odczuwalną wartość ekonomiczną, z drugiej zaś utrzymana jest w rozsądnych granicach,
co innymi słowy oznacza, że uwzględnia również aktualne uwarunkowania ekonomiczne społeczeństwa polskiego. Wyrażając ten pogląd, niejako dla porządku i dla wyczerpania tematyki poruszonej w apelacji, trzeba jeszcze przypomnieć, że wedle prawidłowo poczynionych przez Sąd orzekający ustaleń faktycznych, zatrzymanie wnioskodawcy
nie wywołało u niego uszczerbku na zdrowiu. Co więcej, w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia Sąd meriti wprost wskazał, że za nieudowodnioną uznał okoliczność „wystąpienia u K. G. schorzenia urologicznego na skutek jego zatrzymania w dniach 24 - 25 października 2020 r.” (strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zwrócenie
na to uwagi jest natomiast konieczne, ponieważ poprzez odzwierciedlone w apelacji,
a cytowane wcześniej stwierdzenie „nie wykazał żadnego związku przyczynowo
skutkowego pomiędzy wskazywanymi problemami urologicznymi a zatrzymaniem,
a na wizytę lekarską udał się dopiero półtora roku od zatrzymania, w trakcie trwania sprawy o zadośćuczynienie”, skarżąca sugeruje, że pomimo braku wspomnianego związku,
Sąd Okręgowy przyjął, iż wskazane dolegliwości zdrowotne wnioskodawcy zostały wywołane jego zatrzymaniem i w związku z tym wymagały zrekompensowania w ramach przyznanego mu zadośćuczynienia. Tymczasem, jak wspomniano to wcześniej, nie jest tak jakby to mogło wynikać z przywołanej sugestii.

W podsumowaniu zaprezentowanych argumentów, stwierdzić zatem należy,
że zarzuty oraz wnioski sformułowane w apelacji nie zasługują na uwzględnienie, a skoro tak, to Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie w całości zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy, ewentualnie poprzez zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy kwoty niższej niż została zasądzona i oddalenie żądania w pozostałej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski są niezasadne z powodów przedstawionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zadośćuczynienie w kwocie 5.000 złotych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy z powodów zaprezentowanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie
art. 554 § 4 kpk.

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Wiśniewski SSA Stanisław Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik przedstawiciela Skarbu Państwa, Komendanta Stołecznego Policji
w Warszawie.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zadośćuczynienie zasądzone na rzecz
K. G..

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana