II AKa 95/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie z 2024-08-21

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 95/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 20 grudnia 2023r. w sprawie II K 58/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony G. O. uderzając K. K. pięścią w twarz, na skutek czego pokrzywdzony upadł i uderzył głową w twarde podłoże, nieumyślnie spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa, wypełniając swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 2 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego wskazuje, że oskarżony G. O. działał umyślnie, z zamiarem co najmniej ewentualnym, albowiem zadając umyślnie, z dużą siłą uderzenie w twarz nietrzeźwemu pokrzywdzonemu, stojącemu na śliskiej asfaltowej jezdni, co najmniej przewidywał możliwość upadku K. K. i uderzenie głową o twardą nawierzchnię skutkujące ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu i na to się godził, wypełniając w ten sposób znamiona czynu zabronionego z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

pomimo zebrania kompletnego materiału dowodowego i jego prawidłowej oceny przez Sąd I instancji, i słusznego nie przyjęcia działania oskarżonego w warunkach obrony koniecznej, ustalenia faktyczne dotyczące strony podmiotowej czynu jakiego dopuścił się G. O. na szkodę K. K. były błędne, i Sąd Apelacyjny zgadza się ze skarżącym, że prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzasadniała ustalenie, że G. O. działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu K. K. pod postacią ciężkiego kalectwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., ponieważ uderzając w twarz pokrzywdzonego obejmował świadomością możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i na nastąpienie takiego skutku się godził,

Sąd Okręgowy przyjął nieumyślność zachowania oskarżonego, ponieważ zadał on jeden cios, który spowodował wprawdzie upadek K. K., ale rozległość i charakter obrażeń wynikały też ze stanu upojenia ofiary, i bezwładnego upadku na jezdnię, bez odruchowego obronnego spięcia ciała, co w ocenie Sadu I instancji nie pozwalało na przyjęcie, że G. O. uderzając pięścią w twarz pokrzywdzonego, przewidywał i godził się na spowodowanie upadku K. K., który doprowadzi do jego ciężkiego kalectwa,

w tym miejscu należy zauważyć, że dla przyjęcia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., postać tego uszczerbku nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, w chwili bezprawnego działania, co oznacza, że warunkiem jego odpowiedzialności za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. nie jest wykazanie, że wiedział jakie dokładnie obrażenia spowoduje, tylko że przewidywał możliwość wystąpienia jednej z postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby, z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i godził się z tym,

przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. jest przestępstwem materialnym i dlatego warunkiem koniecznym przypisania sprawcy negatywnego następstwa czynu, a w konsekwencji jego odpowiedzialności karnej za skutek jest rozstrzygnięcie kwestii obiektywnej przewidywalności nastąpienia skutku,

w przedmiotowej sprawie, wbrew stanowisku wyrażonemu przez Sąd Okręgowy, mamy do czynienia z obiektywną przewidywalnością nastąpienia przewidzianego w ww. przepisie skutku, ponieważ prawidłowe ustalenia faktyczne pozwalają na przyjęcie, że G. O. wyprowadzając silny cios w twarz K. K. miał świadomość możliwych skutków swojego działania, w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, i z nimi się godził,

istotna dla prawidłowych ustaleń co do strony podmiotowej czynu G. O., na co zwrócił uwagę skarżący, była siła ciosu, która była duża albowiem uderzenie pięścią w twarz K. K., spowodowało pęknięcie prawej kości jarzmowej i złamanie łuku kości skroniowej u pokrzywdzonego, i jak wynika z opinii biegłej z zakresu medycyny Z. I. spowodowała duże przyśpieszenie ciała pokrzywdzonego, co w połączeniu z dużą nietrzeźwością K. K., o czym wiedział oskarżony, doprowadziło do uderzenia ze znaczną siłą o twardą powierzchnię jezdni, bez możliwości amortyzacji upadku,

istotne, dla prawidłowych ustaleń co do strony podmiotowej czynu, było miejsce zdarzenia, a także okoliczności bezpośrednio poprzedzające uderzenie K. K. przez G. O. oraz stan trzeźwości każdego z nich, jak również zachowanie oskarżonego po uderzeniu w twarz pokrzywdzonego,

oskarżony był trzeźwy i całkowicie kontrolował swoje zachowanie,

G. O. był nastawiony na konfrontację(podobnie jak K. K.) czego potwierdzeniem jest wcześniejsze uderzenie przez niego M. S. (1) (znajomego pokrzywdzonego), kiedy ten pchnął S. K. i uderzył M. M.- znajomych oskarżonego,

to wtedy w jego stronę ruszył K. K., który był mocno nietrzeźwy,

oskarżony miał tego świadomość i przygotował się do obrony, i bez przeszkód uniknął ataku pokrzywdzonego, a sam wyprowadził precyzyjny i bardzo silny cios w twarz K. K.,

Sąd Apelacyjny zgadza się z oskarżycielem publicznym, że uderzenie było zamierzone, zarówno co do miejsca jak i siły, i oskarżony miał świadomość, że spowoduje ono upadek pokrzywdzonego, zwłaszcza, że do zdarzenia doszło na śliskiej jezdni, z czego zdawał sobie sprawę G. O., i godził się z tym, że upadek na zamarzniętą jezdnię- twardą powierzchnię, z dużą siłą, spowodować może ciężkie obrażenia ciała K. K., w tym obrażenia głowy,

zasadnie również skarżący zwrócił uwagę na wyprowadzenie kolejnego ciosu przez G. O. nogą w kierunku pokrzywdzonego jako istotną okoliczność dla dokonania prawidłowych ustaleń co do strony podmiotowej czynu oskarżonego, uzasadniającą przyjęcie istnienia u niego zamiaru ewentualnego spowodowania u K. K. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,

Sąd Okręgowy ograniczył się tylko do odnotowania faktu wyprowadzenia ciosu nogą przez oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego(zarejestrowanego na nagraniu z monitoringu), pomijając go przy dokonaniu ustaleń co do strony podmiotowej czynu przypisanego G. O., co, bez wątpienia, doprowadziło do błędnych ustaleń w tym zakresie,

zdaniem Sądu Apelacyjnego wyprowadzenie przez oskarżonego, z zamachem, silnego kopnięcia, po którym noga G. O. w bardzo małej odległości minęła głowę upadającego pokrzywdzonego, w sposób jednoznaczny świadczy o zamiarze oskarżonego, spowodowania ciężkich obrażeń ciała u K. K.

Wniosek

uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Koszalinie do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Koszalinie do ponownego rozpoznania, ponieważ oskarżyciel publiczny nie wskazał na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, nie wskazał również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art. 439 § 1 k.p.k., a z uwagi na treść rozstrzygnięcia Sądu I instancji, art. 454 k.p.k. nie miał zastosowania,

sformułowany wniosek był bezzasadny wobec treści zarzutu podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego, którego niewątpliwym celem była zmiana zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego G. O. przez przyjęcie umyślności jego działania, i Sąd Apelacyjny uznając trafność ww. zarzutu, uwzględniając kierunek apelacji, jej zakres i granice, zmienił zaskarżony wyrok, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

orzeczenie, na podstawie art. 46 § 1 k.k., wobec oskarżonego G. O., obowiązku naprawienia, w części, wyrządzonej przestępstwem szkody, przez zapłacenie kwoty 20.213,36zł (dwadzieścia tysięcy dwieście trzynaście złotych trzydzieści sześć groszy), na rzecz pokrzywdzonego K. K. oraz częściowe zadośćuczynienie za doznaną w związku z czynem przypisanym, w wyroku, krzywdę, przez zapłacenie 20.000zł (dwadzieścia tysięcy złotych) na rzecz pokrzywdzonego K. K.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

pomimo zmiany zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego co do strony podmiotowej jego działania, i przyjęcia umyślności, w zamiarze ewentualnym, Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia Sądu I instancji co do szkody i krzywdy, których doznał K. K., są prawidłowe, w szczególności, w sposób właściwy uwzględniają przyczynienie się pokrzywdzonego do ich powstania, i dlatego rozstrzygnięcie w tym zakresie, uznał za słuszne

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

1zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego G. O., w zakresie zarzucanego mu czynu, uznano za winnego tego, że w nocy 27 stycznia 2019r., w B. S., na ul. (...), w okolicy baru (...), działając z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu K. K., uderzył go pięścią w twarz w wyniku czego pokrzywdzony upadł, uderzając głową o twarde podłoże, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci ciężkiego urazu czaszkowo- mózgowego z rozległymi zmianami pourazowymi w postaci prawostronnego krwiaka nadtwardówkowego i krwiaka podtwardówkowego, licznych ognisk stłuczeń mózgu, krwawienia podpajęczynówkowego, dużego krwiaka podczepcowego, licznych złamań kości sklepienia czaszki z przemieszczeniem odłamów, złamania podstawy czaszki, obrzęku prawej półkuli mózgu, skutkujących powstaniem wodogłowia normotensyjnego, połowicznego niedowładu lewostronnego i ubytków neuropsychologicznych - zaburzeń poznawczych na pograniczu poziomu umiarkowanego i głębokiego, stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego K. K. w postaci ciężkiego kalectwa, tj. czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k., art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzasadniała ustalenie, że G. O. działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu K. K. pod postacią ciężkiego kalectwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia,

w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z obiektywną przewidywalnością nastąpienia przewidzianego w tym przepisie skutku, ponieważ prawidłowe ustalenia faktyczne uzasadniają przyjęcie, że G. O. wyprowadzając silny cios w twarz K. K. miał świadomość możliwych skutków swojego działania, w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, i z nimi się godził,

intencjonalnie zadany przez G. O. cios w twarz K. K., był na tyle mocny, że doprowadził do pęknięcia prawej kości jarzmowej i złamania łuku kości skroniowej u pokrzywdzonego, i cios ten, jak wynika z opinii biegłej z zakresu medycyny Z. I. spowodował duże przyśpieszenie ciała pokrzywdzonego przy jego bezwładnym upadku, na co wpływ miała nietrzeźwość K. K., o czym wiedział oskarżony, w wyniku czego doszło do bardzo rozległych, ciężkich obrażeń czaszki i mózgowia u pokrzywdzonego, zakwalifikowanych przez biegłą jako ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k.,

w ocenie Sądu Apelacyjnego o godzeniu się przez oskarżonego na spowodowanie ciężkich obrażeń u K. K. świadczy, w sposób przesądzający, wyprowadzenie przez niego, z zamachem, silnego kopnięcia, po którym noga G. O. w bardzo małej odległości minęła głowę upadającego pokrzywdzonego,

dla oceny strony podmiotowej zachowania G. O. istotne znaczenie miało miejsce zdarzenia- śliska, zamarznięta jezdnia, z czego oskarżony zdawał sobie sprawę, na której oskarżony miał przewagę nad nietrzeźwym pokrzywdzonym, na którą upadek, bez wątpienia, był bardziej niebezpieczny,

o istnieniu po stronie oskarżonego zamiaru spowodowania obrażeń ciała u K. K., świadczą okoliczności poprzedzające feralny cios,

wynika z nich, że G. O. dążył do konfrontacji, i przygotował się na nią, wybiegając na jezdnię, gdzie przyjął postawę wyczekującą na działanie pijanego pokrzywdzonego, mając nad nim przewagę wynikającą z faktu, że sam był trzeźwy,

jego przewaga wynikała również i z tego, że jezdnia była śliska, na której osobie trzeźwej łatwiej jest utrzymać równowagę,

G. O. doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej przewagi nad K. K. i kiedy ten ruszył na niego, z łatwością uniknął uderzenia, a sam wyprowadził silny, precyzyjny cios w twarz pokrzywdzonego, po którym z dużą siłą K. K. uderzył głową o zamarznięty asfalt, i to te okoliczności miały decydujący wpływ na powstałe ciężkie obrażenia mózgowo-czaszkowe u pokrzywdzonego, wskazując na adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zachowaniem G. O., a rozległymi, ciężkimi obrażeniami doznanymi przez K. K., a stan nietrzeźwości pokrzywdzonego należało rozpatrywać tylko jako okoliczność współistniejącą,

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na niepełny opis obrażeń K. K., spowodowanych przez G. O., w akcie oskarżenia, których nie mógł już uzupełnić Sąd I instancji, z uwagi na zakaz reformationis in peius, w związku z zarzutami i wnioskami zawartymi we wcześniejszej apelacji oskarżyciela publicznego, w przedmiotowej sprawie, a tym bardziej Sąd Odwoławczy w niniejszej sprawie, który wytworzył mylne wyobrażenie o okolicznościach zdarzenia,

prokurator ograniczył się bowiem do wskazania obrażeń doznanych przez K. K., będących ciężkimi obrażeniami w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., w postaci ciężkiego kalectwa, pomijając w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu G. O. pozostałe obrażenia pokrzywdzonego, które spowodował oskarżony- jak pęknięcie prawej kości jarzmowej i złamanie łuku kości skroniowej,

takie postąpienie prokuratora, które nie było właściwe, doprowadziło do sytuacji, w której Sąd I instancji nie zwrócił uwagi na siłę ciosu zadanego przez oskarżonego, a to ona, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, uzasadniała przyjęcie u G. O. zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu K. K., ponieważ bez tego ustalenia, przyjęcie istnienia zamiaru wywołania opisanego powyżej skutku u oskarżonego nie byłoby uzasadnione, a wtedy rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego należałoby uznać za słuszne,

powyższe okoliczności spowodowały konieczność zmiany opisu czynu przypisanego G. O. i jego kwalifikacji prawnej, co w dalszej kolejności skutkowało koniecznością ukształtowania na nowo kary,

Sąd Apelacyjny zakwalifikował czyn przypisany oskarżonemu G. O. na podstawie przepisów Kodeksu karnego w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r. uznając ją za względniejszą dla sprawcy w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., jako przewidującą niższą górną granicę zagrożenia za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., będący podstawą wymiaru kary, tj. 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy w wersji obowiązującej od 1.10.2023r. jest to 20 lat pozbawienia wolności,

rozstrzygając o karze Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 k.k.(w wersji obowiązującej do dnia 30.09.2023r.), i uwzględnił okoliczności obciążające oraz łagodzące,

do okoliczności obciążających zaliczyć należy wysoki stopień winy oskarżonego i wysoką społeczną szkodliwość czynu mu przypisanego wynikające z okoliczności czynu, sposobu działania G. O., który z pełną świadomością wykorzystał swoją przewagę fizyczną nad nietrzeźwym pokrzywdzonym, uderzając go z dużą siłą w twarz, a także z rodzaju zaatakowanego przez niego dobra chronionego prawem- zdrowia ludzkiego,

na niekorzyść oskarżonego przemawiała również jego uprzednia karalność,

pomimo ww. okoliczności Sąd Apelacyjny analizując całość wydarzeń z dnia 26 stycznia 2019r. z udziałem G. O. i K. K., w szczególności zachowanie pokrzywdzonego poprzedzające zadanie ciosu przez oskarżonego, pokrzywdzonego niezwykle aktywnego, nastawionego na konfrontację, które to zachowanie K. K. nie zwalnia oczywiście oskarżonego z odpowiedzialności karnej za spowodowanie ciężkich obrażeń ciała u pokrzywdzonego w postaci ciężkiego kalectwa, uznał, że wymierzenie oskarżonemu najniższej kary przewidzianej za przypisany mu czyn byłoby zbyt surowe, z uwagi na okoliczności zdarzenia i zachowanie pokrzywdzonego,

analiza przywołanych powyżej okoliczności doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku, że kara jaką należy wymierzyć G. O. za czyn jakiego dopuścił się na szkodę K. K., to rok pozbawienia wolności,

stanowi ona właściwą reakcję na przestępcze zachowanie oskarżonego i realizuje cele kary o charakterze wychowawczym i zapobiegawczym w stosunku do G. O., uświadamiając mu naganność jego postępowania, a z uwagi na jej wymiar będzie oddziaływać na niego w przyszłości, zniechęcając przed popełnieniem kolejnych przestępstw,

w zakresie prewencji ogólnej wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności kształtuje świadomość prawną społeczeństwa pokazując wysoką społeczną szkodliwość przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a jednocześnie jest sygnałem, że każde takie zachowanie spotka się z odpowiednią reakcją organów wymiaru sprawiedliwości

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. (2) kwotę 1.476 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

IV.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 1.476 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, na podstawie § 17 ust. 2 pkt 7 w zw. z punktem 5 oraz § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

V.

na podstawie art. 635 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego G. O. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierzono mu opłatę w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych za obie instancje, z mocy art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego G. O. za winnego popełnienia przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu z art. 156 § 2 k.k.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Magdalena Budnik
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację:  Robert Mąka ,  Andrzej Wiśniewski ,  Przemysław Żmuda
Data wytworzenia informacji: