Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 100/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. akt III K 301/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca skazanego (adw. J. W.) podniosła w złożonej apelacji, że „jako ustanowiony z urzędu obrońca D. B.”, zaskarża wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2024 r., wydany w sprawie o sygn. akt III K 301/23, „w części, tj. co do punktu I” i zarzuca na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k.:

„1. rażącą surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności poprzez wymierzenie oskarżonemu pośredniej kary pozbawienia wolności sytuacji, gdy wobec ustaleń faktycznych Sądu I instancji skazany w trakcie izolacji nie był karany dyscyplinarnie jest zatrudniony i z powierzonych obowiązków wywiązuje się właściwie, ma pozytywną opinię w miejscu pracy, nie deklaruje przynależności do podkultury więziennej i wypowiada się krytycznie wobec popełnionych przestępstw i dotychczasowego trybu życia.”

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy skazanego D. B. nie była merytorycznie trafna i dlatego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przedstawiając motywy wydanego przez Sąd Apelacyjny wyroku odwoławczego przede wszystkim podkreślić należy, że w wywiedzionej, lakonicznej apelacji jej autorka w ogóle nie zakwestionowała trafności ustalenia przez Sąd I instancji zakresu przedmiotowego postępowania, o wydanie wyroku łącznego wobec D. B., w szczególności zastosowania przy wyrokowaniu łącznym najwzględniejszej in concerto (dla skazanego) regulacji prawnej (stanu prawnego), obowiązującej w przywołanej materii - na zasadzie art. 4 § 1 k.k. - w okresie od 24 czerwca 2020 r. do 30 września 2023 r. Obrońca (adw. J. W.) nie negowała również tych wszystkich orzeczeń skazujących, które w ogóle były przedmiotem rozważań Sądu I instancji i w efekcie zostały objęte przedmiotem połączeń (w punkcie I) zaskarżonego wyroku łącznego, tj. kar wymierzonych wyrokami opisanymi w punktach 3, 5 i 6 części wstępnej wyroku, a zatem: wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 30 czerwca 2021 r., w sprawie o sygn. akt V K 425/21; wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 25 lutego 2022 r., w sprawie o sygn. akt V K 772/21; wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 3 października 2022 r., w sprawie o sygn. akt V K 1431/21). Także i w ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe ustalenia są zupełnie prawidłowe. Rzecz jasna wymierzenie kary łącznej w wyroku łącznym podlega również regułom określonym w art. 4 § 1 k.k. (zob. wyrok SN z 8.11.2011 r., IV KK 171/11, LEX nr 1044052). Kara łączna stanowi wszakże instytucję prawa karnego materialnego, stąd jej orzekanie winno być rozpatrywane przez pryzmat ww. reguły intertemporalnej. Ocena względności powinna być odnoszona do wymiaru kary łącznej w wyroku łącznym (zob. wyroki SN: z 7.11.2014, II KK 284/14, OSNKW 2015, z. 3, poz. 27; z 25.06.2014 r., II KK 139/14, LEX nr 1480321).

Nie ma także żadnego racjonalnego, realnego powodu do podważania prawidłowości ustaleń Sądu I instancji co do kar podlegających połączeniu, które przy zastosowaniu art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. oraz art. 87 § 1 k.k., w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2020 r. do 30 września 2023 r. (w zw. z art. 4 § 1 k.k.) - obejmują trzy prawomocne skazania D. B., wymienione w punkcie I zaskarżonego wyroku łącznego (opisane w punktach: 3, 5 i 6 jego części wstępnej).

Odnosząc się do tak uporządkowanej materii stwierdzić należy, że nie ma racji autorka środka odwoławczego, iż doszło do uchybienia z art. 438 pkt 4 k.p.k. i sąd ad quem winien zmienić zaskarżony wyrok łączny oraz wymierzyć skazanemu D. B. karę łączną 4 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności. W petitum apelacji wskazano jedynie, że zarzut rażącej surowości) orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności motywowany jest tym, że „(…) skazany w trakcie izolacji nie był karany dyscyplinarnie, jest zatrudniony i z powierzonych obowiązków wywiązuje się właściwie, ma pozytywną opinię w miejscu pracy, nie deklaruje przynależności do podkultury więziennej i wypowiada się krytycznie wobec popełnionych przestępstw i dotychczasowego trybu życia”. niedostateczne uwzględnienie okoliczności łagodzących, które mają wpływ na wymiar kary”. Nadto w skomprymowanym uzasadnieniu omawianej skargi odwoławczej podniesiono, że „(…) Sąd I instancji umniejszył znaczenie takiej właśnie postawy skazanego w czasie odbywania kary”, zaś taka „postawa skazanego oraz bardzo dobra opinia z zakładu karnego pozwalają na uznanie, że cele zapobiegawcze oraz wychowawcze zostały już wobec niego osiągnięte”. Następnie obrońca skazanego przywołała obszernie ( in extenso) tezę wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 lipca 2023 r., wydanego w sprawie II AKa 166/23 (LEX nr 3625763), w której podniesiono, iż „(…) rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną wyraźną i oczekiwaną, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo”. Po przedstawieniu powyższej tezy autorka apelacji zawarła konkluzję: „(…) w ocenie skarżącej Sąd I instancji w sposób niedostateczny uwzględnił okoliczności łagodzące, a w szczególności dotyczące postawy skazanego stąd wymierzenie kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako zbyt surowe i winno podlegać obniżeniu”.

Przedstawiona w apelacji lakoniczna argumentacja była jednak merytorycznie chybiona. Zauważyć należy, że: po pierwsze - teza cytowanego wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu (z 5 lipca 2023 r., II AKa 166/23), aczkolwiek niewątpliwie interesująca, wyrażona została jednak na kanwie innej sprawy karnej - dotyczącej czynu z art. 282 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., tudzież dotyczyła dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 i § 2 k.k., nie zaś celów orzeczenia kary łącznej (art. 85a k.k.). Po drugie - w przywołanej przez obrońcę sprawie (II AKa 166/23) ostatecznie została uwzględniona (przez SA we Wrocławiu) apelacja wniesiona przez prokuratora (na niekorzyść oskarżonego). Po trzecie - zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej, ani nie stanowi obowiązku sądu orzekającego, ani też nie stanowi żadnego punktu wyjścia przy dokonywaniu oceny wymiaru kary łącznej. Po czwarte - bezsprzecznie sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary, orzekanej w wyroku łącznym. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Po piąte - obrońca zdaje się nie dostrzegać, że racjonalny ustawodawca traktuje jako podstawę odwoławczą nie każdą niewspółmierność kary (łącznej), a tylko taką, która ma charakter „rażący” ( arg. ex art. 438 pkt 4 k.p.k.). Zachodzić ona może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary (łącznej), można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary (łącznej). Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi zatem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary (łącznej), ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Tymczasem tego rodzaju okoliczności, w przekonaniu sądu ad quem, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, nie zachodzą w przedmiotowej sprawie. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił szczegółowe motywy, jakimi kierował się przy wymierzaniu kary łącznej pozbawienia wolności. Skarżąca nie tylko nie dotyka zarzutu obrazy art. 424 § 1 k.p.k., ale i nie wskazuje nawet aby jakiekolwiek konkretne i istotne (z punktu widzenia zasad wymiaru kary łącznej) okoliczności, zostały pominięte w analizie Sądu I instancji, ograniczając się do subiektywnej i mocno spłyconej oceny, że winna zostać wymierzona skazanemu kara łączną 4 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Obrońca akcentując wyłącznie argumenty związane z pozytywną postawą D. B., prezentowaną w czasie odbywania kary, zupełnie nie dostrzega, że okoliczności te miał przecież na uwadze Sąd I instancji, skoro expressis verbis wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że uwzględnił „(…) postawę skazanego w trakcie izolacji z deklarowaną postawą krytyczną wobec popełnionych przestępstw” (zob. str. 6 uzasadnienia SO). Wprawdzie tego rodzaju okoliczność jak opinia o zachowaniu skazanego w czasie odbywania kary, wprawdzie może mieć znaczenie dla wymiaru kary łącznej, nie można jednak nadawać jej nadmiernego znaczenia (zob. postanowienie SN z 15.07.2020 r., III KK 5/19, LEX nr 3277341). Podkreślić bowiem trzeba, iż poprawne funkcjonowanie skazanego w trakcie odbywania kary jest jego powinnością (art. 116 § 1 pkt 1 k.k.w.). Taki poziom zaproponowanej w apelacji argumentacji nie może z pewnością prowadzić do postulowanych przez jej autorkę rezultatów.

Niewątpliwie w orzecznictwie zasadnie wskazuje się, że zastosowanie zasady absorbcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objęte tym wyrokiem. Przyjmuje się, że bliskość podmiotowo-przedmiotowa czynów polega na ich podobieństwie, pozwalającym przyjąć, iż stanowiły one w istocie jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania (zob. np. wyrok SN z 01.12.2016 r., WA 10/16, LEX nr 2203538; wyrok SA w Katowicach z 08.03.2001 r. II AKa 59/01, LEX nr 51500, wyrok SA w Szczecinie z 5.11.2021 r., II AKa 168/21, LEX nr 3282490). Odnosząc powyższe uwagi do realiów niniejszej sprawy trzeba zauważyć, że słusznie Sąd I instancji uznał, że przy wymiarze kary łącznej w przedmiotowej sprawie należy zastosować regułę asperacji. Obrońca skazanego w żaden sposób nie zanegowała nawet ustalenia Sądu I instancji, że przestępstwa popełnione przez D. B. godziły „(…) w różne dobra chronione prawem” i zachodziła „(…) rozpiętość czasowa miedzy popełnionymi przestępstwami” (str. 6 uzasadnienia SO). Wreszcie Sąd I instancji dostrzegł także uprzednią, wielokrotną karalność skazanego. Z argumentami przedstawionymi przez uzasadnieniu zaskarżonego wyroku łącznego należy się zgodzić, gdyż obrazują one stan faktyczny wynikający z zebranych w sprawie dowodów, których wiarygodność nie jest bynajmniej kwestionowana w treści wniesionego środka odwoławczego. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji - wbrew odmiennym sugestiom obrońcy - nadał tym wszystkim okolicznościom właściwą wagę podczas rozważania wymiaru kary łącznej, doceniając je w odpowiednim stopniu.

Nadto, ( vide stan prawny do 30.09.2023 r.), orzekając karę łączną sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 85a k.k.). Wskazany w ww. przepisie katalog przesłanek wymiaru karu łącznej nie jest wyczerpujący (zwrot „przede wszystkim") co oznacza, że w sytuacji, gdy kara łączna ma stanowić niejako podsumowanie dotychczasowej przestępczej działalności skazanego, oczywiste jest, że winna ona uwzględniać także stopień związku podmiotowo-przedmiotowego poszczególnych przestępstw. Dopiero bowiem łączne uwzględnienie wszystkich powyższych przesłanek i oczywiście kar (lub kar łącznych) wymierzonych dotychczas i podlegających łączeniu, pozwala na prawidłowe ukształtowanie obecnie orzekanej kary łącznej. Rzecz jednak w tym, by właściwie ukształtowana kara łączna oddziaływała wychowawczo na sprawcę oraz chroniła w odpowiednim stopniu społeczeństwo, przed niebezpieczeństwem ponownego dopuszczenia się przez niego czynu zabronionego. Tymczasem popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z prostej absorpcji. Zatem najczęstszym sposobem kształtowania kary łącznej w wyroku łącznym pozostaje przyjęcie zasady asperacji, pomagającej odnaleźć właściwą równowagę pomiędzy przywołanymi, skrajnymi rozwiązaniami (absorpcją i kumulacją).

Zarazem brak jest jednak jakiegokolwiek racjonalnego powodu do takiego, łagodzenia orzeczonej kary łącznej, jak postuluje to obrońca w apelacji. Co więcej tego typu ewentualne postąpienie, byłoby nieuprawnionym premiowaniem skazanego tylko dlatego, że popełnił szereg przestępstw. Skoro kara łączna stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań skazanego, to winną być także adekwatna i racjonalną, z prewencyjnego punktu widzenia, reakcją organów wymiaru sprawiedliwości za popełnione przez niego przestępstwa, nie zaś przejawem bliżej nieuzasadnionej i wręcz niezrozumiałej, z punktu widzenia całego społeczeństwa pobłażliwości (zob. wyrok SA w Szczecinie z 05.03.2015 r., II AKa 285/14, OSASz 2015/4/5-15). Przypomnieć także wypada, że instytucja kary łącznej nie polega w istocie na automatycznym niejako zmniejszeniu dolegliwości za przestępstwa już popełnione, ale służy racjonalizacji wykonania kar pochodzących z różnych skazań - zgodnie z aktualizowanymi na bieżąco celami tychże kar.

Pożądanego przez obrońcę skutku nie mogło też odnieść zamieszczenie w apelacji stwierdzenia, że już obecnie wobec skazanego zachodzi rzekomo „pozytywna prognoza kryminologiczna”. Przypomnieć w tym miejscu należy, że skazanego na karę pozbawienia wolności sąd może warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary tylko wówczas, gdy jego postawa, właściwości i warunki osobiste, uzasadniają przekonanie, że skazany po zwolnieniu będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Rzecz jednak w tym, że i wówczas, ustalenie owej „pozytywnej prognozy” wobec osoby skazanego musi stanowić wynik rozważań kompleksowych, będących rezultatem kumulatywnej oceny wszystkich kryteriów warunkowego zwolnienia, zawartych w normie art. 77 § 1 k.k., a nie zaś efekt wybiórczego eksponowania jedynie części z nich (zob. wyrok SN z 27.11.2019 r., V KK 582/19, LEX nr 2753621). Przede wszystkim jednak obrońca skazanego D. B. ewidentnie nie dostrzega, że sąd wymierzając karę łączną powinien kierować się przede wszystkim wynikającymi z ustawy karnej dyrektywami wymiaru tej kary.

Reasumując, mając na uwadze wszystkie powyższe uwarunkowania stwierdzić należy, że w realiach przedmiotowej sprawy orzeczona wobec D. B. kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, słusznie bazuje na przyjętej zasadzie asperacji, jest wyważona, sprawiedliwa, mieszcząca się w kryteriach wymiaru kary łącznej, która zrealizuje w sposób właściwy postawione przed nią zadania i z pewnością nie posiada przymiotu „rażącej niewspółmierności”, o jakiej mowa z art. 438 pkt 4 k.p.k. Wydanie wyroku łącznego jest obowiązkiem sądu, nie zaś jego uprawnieniem, a instytucja ta (wyroku łącznego) ma racjonalizować wymiar kary, a nie służyć tylko i wyłącznie poprawie sytuacji skazanych (zob. postanowienie SN z 22.09.2016 r., III KK 140/16, LEX nr 2142559).

Kontrola odwoławcza nie ujawniła przy tym innych uchybień, obligujących do orzekania poza granicami wniesionego środka odwoławczego (art. 435, 439 § 1, 440, 455 k.p.k. – arg. ex art. 433 § 1 k.p.k.), stąd Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok łączny, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., jako trafny, słuszny i sprawiedliwy, utrzymał w mocy.

Wniosek

Obrońca (adw. J. W. w apelacji wniosła o:

„1. zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu kary łącznej 4 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności;

2. przyznanie adw. J. W. od Skarbu Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, albowiem nie zostały one pokryte w całości ani w części.”

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przyczyny dla których uznano zasadniczy (podstawowy) wniosek apelacji obrońcy za merytorycznie bezzasadny, przedstawiono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok łączny

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wszystkie powody utrzymania zaskarżonego wyroku łącznego w mocy, zostały przedstawione w niniejszym uzasadnieniu sądu ad quem, a wynikały one z nieuwzględnienia podniesionego zarzutu rażącej niewspółmierności kary łącznej i argumentacji obrońcy, jak również nieujawnienia się okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt II i III

Rozstrzygnięcie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, oparto na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U.2020.1651 t.j.) oraz § 17 ust. 5 w zw. z § 2, § 4 ust. 1, 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763).

Zwolnienie skazanego od wydatków za postępowanie odwoławcze spowodowane było uznaniem, że uiszczenie ich, byłoby dla niego zbyt uciążliwe ( arg. ex art. 624 § 1 k.p.k.). W konsekwencji sąd ad quem obciążył tymi wydatkami Skarb Państwa.

Mając na uwadze zaprezentowane powyżej względy, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku odwoławczego.

7.  PODPIS

SSA Przemysław Żmuda SSA Stanisław Stankiewicz SSA Robert Mąka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego D. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok łączny Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. akt III K 301/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana