Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 118/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 27 lutego 2024 roku w sprawie sygn. akt II Ko 596/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił orzeczeniu:

a/ obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk zw. z art. 552 § 1 kpk - wynikającą z dokonanej dowolnie, z pominięciem oceny niektórych istotnych dla ostatecznego rozstrzygnięcia okoliczności, ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, z jednoczesnym brakiem wskazania kryteriów tej oceny i wartościowania faktycznej krzywdy K. E., co spowodowało, że orzeczona kwota zadośćuczynienia nie odpowiada zakresowi doznanej przez niego krzywdy, indywidualnemu odczuciu właściwego zadośćuczynienia i społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a przede wszystkim jawi się jako kwota do zakresu tej krzywdy niewspółmierna;

b/ błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę skarżonego wyroku, a mający wpływ na jego treść - polegający na błędnym przyjęciu, że kwota 250.000 zł stanowi adekwatną, współmierną i sprawiedliwą kwotę zadośćuczynienia za krzywdę K. E. z tytułu niezasadnego wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat 1 miesiąca i 16 dni z wyroku opiewającego na karę 25 lat pozbawienia wolności za czyn kwalifikowany z art. 148 § 1 kk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się częściowo zasadna w zakresie wysokości zadośćuczynienia do kwoty 300 000 zł. W pozostałym zakresie była bezpodstawna, gdyż żądanie przewyższające przyznaną sumę nie spełniało warunku umiarkowania i dostosowania przyznanego świadczenia tak do rozmiaru krzywdy, jak i do poziomu życia społeczeństwa, a więc stanowiłoby bezpodstawne wzbogacenie uprawnionego.

Tak w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie ukształtowane zostały przesłanki, jakie powinien mieć Sąd na uwadze przy ustalaniu jego wysokości.

Jak to już wielokrotnie przyjmował Sąd Apelacyjny w swoich orzeczeniach zob. np. w wyroku z dnia 14 lipca 2022r. II AKa 137/22 i w wyroku z dnia 5.10.2023r. II AKa 162/23 kwota zadośćuczynienia ma być odpowiednia, ale i umiarkowana.

Jeżeli chodzi o sposób ustalania zadośćuczynienia na gruncie rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego i art. 8 ust. 1 ustawy lutowej oraz art. 445 i 448 kc, to podkreślić należy, iż w orzecznictwie uznaje się, że: "wysokość zadośćuczynienia wyznaczają dwie granice. Z jednej strony, musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zasada umiarkowanego (a przy tym, jak się należy domyślać, wyważonego i sprawiedliwego) rozmiaru zadośćuczynienia (…) łączy się z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, czy nie nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia" (wyr. SA w Katowicach z 7.2.2008 r., II AKa 22/08, KZS 2008, Nr 7–8, poz. 105). Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (zob. pod. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Zadośćuczynienie krzywdzie polega na przyznaniu odpowiedniej sumy pieniężnej. Powinna ona mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. post. SN z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Opierać się powinno tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68).

Odnośnie jeszcze sposobów ustalania zadośćuczynienia to tak w orzecznictwie, jak i piśmiennictwie podkreśla się, iż nie jest zasadne przyjmowanie jakichś ścisłych kryteriów np. kwot stanowiących zadośćuczynienie za jeden miesiąc, dzień izolacji, służących jako sposób ustalania zadośćuczynienia za cały okres pozbawienia wolności, albowiem zadośćuczynienie powinno być ustalane za cały ten okres, a nie jako iloczyn liczby dni, miesięcy i kwoty zadośćuczynienia, przypadającego za jeden miesiąc czy dzień. Nie jest bowiem odpowiednie przeliczanie sumy zadośćuczynienia poprzez ustalanie stawki miesięcznej (zob. np. wyr. SA w Łodzi z 21.2.2008 r., II AKa 13/08, Prok. i Pr. - wkł. 2009, Nr 5, poz. 48); bądź ustalenie zadośćuczynienia poprzez stosowanie określonych przeliczników wynikających z kodeksu karnego, w tym także relatywizujących wielkość zadośćuczynienia do stawek grzywny odpowiadających jednemu dniowi pozbawienia wolności w rozumieniu przepisu art. 63 § 1 kk (zob. np. wyr. SA w Katowicach z 10.3.2005 r., II AKa 55/05, KZS 2005, Nr 7-8, poz. 144). Przyjąć należy, że "nawet krótkotrwałe bezprawne pozbawienie wolności człowieka wyrządza mu znaczną krzywdę. To, że z oczywistych względów różnorodne dolegliwości związane z pozbawieniem człowieka wolności zazwyczaj rosną wraz z wydłużaniem się jego czasu (ze względu na skutki osobiste, rodzinne, społeczne), nie może przesłaniać okoliczności, że – zwłaszcza w przypadku osób, które spotykają się z taką sytuacją po raz pierwszy, największy stres i naturalny lęk, czasem szok wywołują pierwsze godziny i dni więziennej izolacji, co winno znaleźć stosowne odzwierciedlenie w wysokości zasądzonego zadośćuczynienia" (wyr. SA w Katowicach z 16.11.2006 r., II AKa 359/06, KZS 2007, Nr 5, poz. 92). Tych przesłanek nie uwzględnia matematyczny sposób ustalania wysokości zadośćuczynienia.

Sumy zadośćuczynienia w wysokości 300 000 zł stanowiącej zarazem wielokrotność kwoty prawie podwójnego miesięcznego wynagrodzenia za wszystkie niekorzystne doznania pokrzywdzonego, w jego ówczesnym położeniu, nie sposób uznać za symbolicznej i nie rekompensującej krzywdy oraz niespełniającej pozostałych wymogów określonych przez orzecznictwo. Podkreślić należy jeszcze raz, iż ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego (post. SN z 27.7.2005 r., II KK 54/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 1423; zob. także post. SN z 5.5.2005 r., V KK 413/04, OSNwSK 2005, poz. 928; wyr. SN z 26.8.2004 r., WA 18/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 1487; post. SN z 19.10.2010 r., II KK 196/10, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1973; wyr. SA we Wrocławiu z 15.2.2012 r., II AKa 8/12, Legalis). Pamiętać jednak należy, że ustalanie wysokości zadośćuczynienia ma charakter indywidualny, co oznacza, że sąd nie może stosować jakichś ogólnych wskaźników, matematycznych przeliczników, ale winien uwzględnić całokształt okoliczności konkretnej sprawy (wyr. SA w Lublinie z 2.2.2012 r., II AKa 268/11, KZS 2012, Nr 9, poz. 74). Zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia "symbolicznego" bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (zob. wyr. SA w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyr. SA w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis.

W orzecznictwie wskazuje się, że "do elementów, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, należy także przeciętna stopa życiowa społeczeństwa. Odwołanie się do owej przeciętnej stopy życiowej pozwala bowiem w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie za krzywdy, które z natury rzeczy u poszczególnych pokrzywdzonych ma subiektywny wymiar. "Kwotę zadośćuczynienia należy oznaczać z umiarem, stosownie do realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza itp., by nie pozostało poczucie krzywdy niesłusznie tymczasowo aresztowanego, ale by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych" (wyr. SA w Katowicach z 3.11.2017 r., II AKa 342/17, Legalis).

Żądanej sumy 750 000 zł nie sposób zaakceptować z powodów wskazanych wyżej. Zadośćuczynienie powinno być umiarkowane, a nie wygórowanie, nie może prowadzić do niestosownego wzbogacenia, nadmiernych korzyści, ma uwzględniać także przeciętną stopę życiową społeczeństwa. Wnioskowana kwota takie cechy niewspółmierności oraz niedostosowania do stopnia pokrzywdzenia posiada, natomiast ta wskazana w wyroku Sądu Apelacyjnego odpowiada wszystkim przesłankom wypracowanym przez orzecznictwo i piśmiennictwo.

Skarżący odwołuje się do kwot zadośćuczynień zasądzanych, jak twierdzi, w innych podobnych sprawach starając się wykazać, że przyznana wnioskodawcy suma jest rażąco niska. Podkreślając w tym miejscu jeszcze raz niewymierny i indywidualny charakter krzywdy trwającej określony czas, dłuższy bądź krótszy oraz każdorazowo odmienne następstwa niesłusznego orzeczenia czy pozbawienia wolności osób represjonowanych, nie sposób wiążąco odwoływać się do innych spraw i dostosowywać wysokość zadośćuczynienia w niniejszej do przyznanego w innych przypadkach. Takim orientacyjnym punktem odniesienia powinno być i w orzecznictwie sądów okręgowych i Sądu Apelacyjnego w Szczecinie jest przeciętna stopa życiowa czy poziom życia, czego ilustracją jest w szczególności średnie miesięczne wynagrodzenie, pozwalające w pewien sposób obiektywizować przyznane zadośćuczynienie, które z natury rzeczy ma subiektywny wymiar, wyrażający się często także poprzez formułowane bardzo wygórowane żądania, których nie sposób w pełni akceptować.

Odwoływanie się natomiast do zasądzanych zadośćuczynień w innych sprawach może mieć jedynie charakter orientacyjny z punktu widzenia konstytucyjnej równości wobec prawa, czy zasądzone świadczenie nie różni się diametralnie od przyznawanych w innych sprawach, a mianowicie nie jest symboliczne, albo bardzo wygórowane. Jak słusznie bowiem zwrócił na to uwagę SA w Warszawie w wyroku z 9.10.2017 r., II AKa 309/17 Legalis – „Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenie, jaka konkretnie kwota jest „odpowiednia” z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Przy czym oczywistym jest, że każda sprawa o zadośćuczynienie krzywdy jest indywidualna, specyficzna, a co za tym idzie porównywanie ww. kryteriów do stanów faktycznych z innych spraw nie jest właściwe, chociażby z tego powodu, że każdy człowiek inaczej reaguje na krzywdę.”

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż kwota 300 000 zł, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie jest sumą nieodpowiednia (niską) w stosunku do rozmiaru krzywdy doznanej przez K. E., gdyż uwzględnia całokształt okoliczności sprawy, w tym i okres izolacji, naruszenie godności, dobrego imienia, dalej intensywność i długotrwałość negatywnych przeżyć i następstwa dla zdrowia fizycznego i psychicznego, w życiu rodzinnym, osobistym, obawy o bezpieczeństwo swoje i rodziny. A to przemawia za zasądzeniem kwoty zadośćuczynienia orzeczonej przez Sąd Apelacyjny. Tym samym należy uznać, iż zasadne było oddalenie przez Sąd pierwszej instancji wniosku w pozostałej części, ale dopiero ponad kwotę 300 000 zł, a nie 250 000 zł.

Podkreślić należy, iż ma rację skarżący, kiedy twierdzi, iż kwota 250 000 zł nie rekompensuje całokształtu negatywnych przeżyć psychicznych i fizycznych związanych z niesłusznym pozbawieniem wolności przez sponad 25 miesięcy, jak i przede wszystkim nie uwzględnia długotrwałych następstw tak w sferze psychicznej, jak i somatycznej oraz rodzinnej i społecznej bezpodstawnej izolacji. Owe następstwa o charakterze długotrwałym należy uznać jako ponad przeciętne, co, w połączeniu z odczuciami związanymi ze świadomością odbywania kary wyjątkowej – 25 lat pozbawienia wolności i obostrzeniami wiążącymi się ze statusem skazanego na taką karę prowadzi do wniosku, iż ustalona przez Sąd pierwszej instancji suma zadośćuczynienia nie rekompensowałaby w pełni krzywdy, jakiej doznał skazany z tytułu bezpodstawnego odbywania kary pozbawienia wolności. Odnosząc się do oczekiwań skarżącego zauważyć należy, iż kształtując wysokość zadośćuczynienia nie możemy pomijać tego, iż przecież cześć negatywnych przeżyć skazanego w izolacji penitencjarnej była wynikiem zasadnie odbywanej kary pozbawienia wolności, co przemawia za miarkowaniem przyznanego świadczenia do kwoty 300 000 zł. Przy tym miarkowaniu nie możemy zapominać też i o realiach społecznych, przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, ale i o warunkach życiowych pokrzywdzonego, jego dochodach, stanie majątkowym, dla którego kwota 300 000 zł na pewno stanowić będzie odpowiedni ekwiwalent za doznaną krzywdę, uwzględniający także pogorszenie perspektyw życiowych wynikających z negatywnych następstw dotyczących stanu zdrowia i możliwości zarobkowych, naruszenia godności i dobrego imienia, zaburzenia więzi społecznych i rodzinnych, a więc ma na pewno charakter kompensacyjny i nie jest symboliczna.

Skarżący stara się jeszcze wykazać, odwołując się do sytuacji procesowej innego uczestnika sprawy karnej, iż niesłuszne oskarżenie i skazanie za czyn z art. 148 kk oraz pozbawienie wolności uniemożliwiło mu skorzystanie z wielu instytucji probacyjnych związanych ze skazaniem za czyn z art. 158 k.k., jak warunkowe zawieszenie wykonania kary, warunkowe przedterminowe zwolnienie. Jednakże zważywszy na „niepewność” ich zastosowania wobec skazanego nie sposób było brać ich pod uwagę przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i wysokości zadośćuczynienia.

Zgodzić się należy ze skarżącym, iż rozważania Sądu Okręgowego dotyczące przesłanek wziętych pod uwagę przy kształtowaniu zadośćuczynienia nie są szerokie i wyczerpujące. Jednakże przeprowadzone dowody dostarczają wystarczających informacji pozwalających na weryfikację zarzutów i żądań pełnomocnika wnioskodawcy. Te zaś do kwoty 300 000 zł są uzasadnione z powyższych względów, natomiast w pozostałym zakresie bezpodstawne.

Wniosek

Podnosząc powyższe zarzuty pełnomocnik wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. na rzecz K. E. dodatkowo kwoty 750.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

- zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żądanie okazało się zasadne do kwoty 300 000 zł, co wyjaśniono wyżej. O zwrocie kosztów pełnomocnika wnioskodawcy Sąd orzeknie w odrębnym postanowieniu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie wystąpiły.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zasądzone zadośćuczynienie do kwoty 250 000 zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do zasady słusznie Sąd Okręgowy zasądził na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienie, aczkolwiek kwota 250 000 zł okazała się ona zbyt niska, zważywszy na okoliczności wskazane wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Kwota zadośćuczynienia i uzupełnienie rozstrzygnięcia dotyczącego zasądzonego odszkodowania, poprzez wskazanie tytułu przyznania tej należności, którego Sąd Okręgowy w wyroku zapomniał przywołać.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazane wyżej przy omawianiu zarzutów apelacji pełnomocnika wnioskodawcy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie wystąpiły.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie wystąpiły.

5.3.1.4.1.

Nie wystąpiły.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie wystąpiły.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie sformułowano.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie wydawano.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z treścią art. 554 § 4 k.p.k. koszty postępowania odwoławczego obciążają Skarb Państwa. O wydatkach wnioskodawcy z tytułu ustanowienia pełnomocnika Sąd Apelacyjny orzeknie odrębnym postanowieniem.

7.  PODPIS

SSO (del.) Małgorzata Puczko SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wysokość zadośćuczynienia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana