Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 139/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 marca 2021 r., sygnatura akt III K 313/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego T. P. :

1. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na dokonaniu błędnej oceny zebranych dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, który konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przywłaszczenia powierzonych indyczek, błędnej oceny dokumentu umowy, dowodu mającego wskazywać na winę oskarżonego poprzez uznanie, że umowa ta jest dowodem zastrzeżenia własności rzeczy, która choć sporządzona przez podmiot profesjonalny, który powinien być oceniany przez pryzmat miernika oczekiwanej staranności, nie posiada własnoręcznych podpisów (co zdaniem Sądu I instancji jest również nieistotne dla ważności umowy i bytu ewentualnego przestępstwa), daty pewnej, numeracji stron, parafek, pieczęci firmowych jakie winny widnieć na tym dokumencie, noszącym widoczne oznaki przerabiania - nanoszenia poprawek, nie posiadającej oryginalnego podpisu przedstawiciela pokrzywdzonego (co zdaniem Sądu I instancji jest również nieistotne dla ważności umowy i bytu ewentualnego przestępstwa), a które to elementy były standardowym elementem umów wg zeznań E. T., A. K., H. T., jak również dowodów w postaci zeznań dwóch ostatnich świadków, braku zaistnienia rzeczywistej szkody po stronie pokrzywdzonego, dokonania przez oskarżonego zapłaty za dostarczone pisklęta, zeznań świadka J. U. wskazującego dodatkowo na brak wiarygodnej umowy kontraktacji i sprzedaży między oskarżonym a pokrzywdzonym, jak też niewzięcie pod uwagę przy ocenie dowodów, że gdyby umowa faktycznie istniała, to pokrzywdzony z całą pewnością przedłożyłby oryginalną umowę w sprawie, rozwiewając tym samym wątpliwości, tj. dowodów, które właściwie ocenione przez pryzmat doświadczenia życiowego oraz zasady prawidłowego rozumowania, żadną miarą nie pozwalały na przyjęcie, iż oskarżony T. P. dopuścił się popełnienia czynu stypizowanego w art.284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., a wręcz prowadzić winny do oczywistego wniosku, iż nie doszło do wymaganego prawem zastrzeżenia własności rzeczy wydanej oskarżonemu, a tym samym nie mogły się wypełnić znamiona zarzucanego oskarżonemu czynu, dodatkowo - uznanie przez Sąd za wiarygodny dowodu w postaci umowy, co do którego również sądy obu instancji posiadały zastrzeżenia, a które to wątpliwości nie powinny wystąpić, doszło również do naruszenia zasady art. 5 § 2 k.p.k.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie za nieudowodnione, że (...) oraz oskarżonego wiązała zwykła umowa sprzedaży o charakterze ustnym, bez zastrzeżenia własności rzeczy, uznanie za nieudowodnione, że umowa pisemna z 5 lutego 2015 r. została podrobiona, niewzięcie pod uwagę, że H. nie podjął się dochodzenia szkody oraz nie wystąpił o kwotę ponad siedmiuset tysięcy znajdujących się w depozycie sądowym, zaksięgowaną w dniu 25.05.2015 r., a złożoną do depozytu przez dłużnika w oparciu o postanowienie Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. z 29 października 2015 r., sygn. akt I Ns 598/15, jak też niewzięcie pod uwagę faktu, że o zwrot sumy złożonej do depozytu wystąpił kontrahent oskarżonego firma (...) sp. z o.o., która uzyskała niezaskarżone przez pokrzywdzonego orzeczenie o zwrocie do depozytu (dowody w postaci postanowienia sądu oraz zarządzenia o doręczeniu znajdują się w aktach niniejszej sprawy); ponadto niewzięcie pod uwagę przez Sąd I instancji wyroku zaocznego Sądu Okręgowego w Szczecinie uprawniającego oskarżonego do odzyskania kwoty złożonej do depozytu (dowód w postaci wyroku zaocznego złożony do akt sprawy), tym samym - Sąd postąpił nieobiektywnie, nie biorąc pod uwagę całokształtu okoliczności sprawy, w stosunku do oskarżonego, negując jego wyjaśnienia oraz zeznania świadków, jak też zachowania pokrzywdzonego, który dopiero po dłuższym czasie dochodzi rzekomej szkody i czyni to na zobowiązanie sądu oraz dowodów świadczących o zaburzonej relacji oskarżonego z E. T., który zgodnie z zeznaniami pracowników wspominał o tym, że chce zniszczyć oskarżonego finansowo, jak też wskazanych wyżej orzeczeń sądów w G. i S.;

3. rażąca niewspółmierność kary przez orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda, zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby dwóch lat, choć okoliczności sprawy przemawiały za niższym wymiarem kary, zgodnie z zasadą zachowania proporcji między wymiarem kary a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie; Sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skorelował wymierzonej kary ze stopniem winy oskarżonego, społeczną szkodliwością czynu oraz z celami kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego, okazały się w całości nietrafne.

Sąd Okręgowy dysponował materiałem dowodowym, który był wystarczający do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych. Wbrew krytyce apelującego, ocenił zgromadzone dowody zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie pominął przy tym żadnego dowodu, który był znaczący dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Przeprowadzona kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła naruszenia przez Sąd pierwszej instancji wymogów określonych w art. 7 k.p.k., ani też zignorowania uregulowania zawartego w art. 410 k.p.k. Na tle okoliczności tej sprawy nie pojawiły się też wątpliwości, których nie można było wyeliminować poprzez wykorzystanie instrumentów sądowej oceny dowodów. Skoro zaś Sąd meriti nie powziął wątpliwości, a sygnalizuje je wyłącznie skarżący, to nie ulega wątpliwości, iż naruszenie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie miało miejsca.

Prawdą jest, że kluczowe znaczenie w tej sprawie miały ustalenia dotyczące rzeczywistego charakteru umowy stanowiącej podstawę uzyskania przez T. P. od firmy (...).180 sztuk indyków oraz oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. W toku powtórnego procesu, Sąd Okręgowy wyjaśnił wątpliwości, jakie dotyczyły wielu istotnych okoliczności, na które uprzednio zwrócił uwagę Sąd odwoławczy. Pozwoliło to nie tylko zrekonstruować stan faktyczny sprawy, ale też wzbogaciło wydatnie spektrum okoliczności umożliwiających poddanie należytej ocenie twierdzeń zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego. Sąd Okręgowy w pełni zasadnie uznał te wyjaśnienia za nieprzekonujące. Wbrew poglądowi lansowanemu w apelacji przez obrońcę, konsekwencja oskarżonego w negowaniu sprawstwa, nie musi sama przez się dowodzić jego niewinności. Tego rodzaju walor ma charakter pomocniczy, uzupełniający i staje się znaczący dopiero wtedy, gdy w świetle innych instrumentów sądowej oceny dowodów, określone twierdzenia jawią się jako logiczne i spójne z innymi dowodami. Apelujący przywiązuje nadmierną wagę do określonych elementów formalnych, takich w szczególności jak parafowanie poprawek na umowie, ponumerowanie stron itd. Tymczasem, dla ustalenia okoliczności istotnych w punktu widzenia znamion przestępstwa, tego rodzaju detale mogą mieć znaczenie drugorzędne i w okolicznościach tej sprawy tak właśnie jest. W określonych stanach faktycznych, funkcjonowanie dokumentów budzących wątpliwości, nie tylko nie eliminuje przestępczego charakteru działań realizowanych z ich wykorzystaniem, ale nierzadko stanowi nieodzowny ich składnik. Jeśli chodzi o umowę kontraktacji, to z zeznań A. K. wynika, że w zakresie daty, poprawki zostały naniesione na bieżąco, w trakcie zawierania umowy, aby wyeliminować sprzeczność jaka istniałaby (bez ich dokonania) pomiędzy datą końcową umowy a terminem wyznaczającym możliwość stosowania kar umownych. Nie może być zatem mowy o tym, że skoro na tej umowie widnieją wskazane wyżej poprawki, to niektóre karty umowy musiały być przeniesione z innych umów. Tego rodzaju twierdzenie oskarżonego ma raczej tłumaczyć jedynie obecność jego oryginalnego podpisu na tejże umowie. Jeśli chodzi o umowę kontraktacji, to w oryginale jest ona zawarta w aktach sprawy. Ustalenie przestępczego zamiaru nie musi opierać się wyłącznie na suchej analizie elementów pojedynczego dokumentu (w tym przypadku, np. umowy z dnia 05.02.2015 r.), lecz następuje na podstawie szerszego spektrum dowodów uznanych przez sąd rozpoznający sprawę za godne wiary.

Sąd Okręgowy dysponował materiałem dowodowym wystarczającym do ustalenia istoty i specyfiki umowy, w oparciu o którą T. P. wszedł w posiadanie 4-5 tygodniowych indyków w liczbie 12.180 sztuk przeznaczonych do tuczu. Obrońca oskarżonego, koncentrując się na akcentowaniu okoliczności natury cywilnoprawnej, nie mających w tym przypadku pierwszoplanowego, decydującego znaczenia dla zrekonstruowania stanu faktycznego sprawy, pomija szereg kwestii o znaczeniu nader istotnym, które tworzą określony kontekst sytuacyjny i pozwalają w ich granicach dokonać rzetelnej oceny poczynań oskarżonego. Sąd Okręgowy słusznie przyjął, że zmiana daty na umowie kontraktacyjnej z 31.12.2015 r. na 01.01.2015 r., choć pozbawiona stosownego "omówienia", jest niewątpliwa, a zarazem całkowicie obojętna dla oceny rzeczywistego charakteru umowy z dnia 05.02.2015 r. Wbrew krytycznym uwagom apelującego, tenże sąd zasadnie podkreślił, iż wskazana wyżej umowa jest dokładnie taka sama jak szereg innych, których stroną był T. P.. Zasadniczy rys współpracy pomiędzy hodowcą a firmą (...), a więc także między w.w. firmą z T. P., wyznaczała umowa kontraktacji zawierana na 3 lata, a jej ukonkretnienie stanowiły umowy jednostkowe podpisywane w ramach każdej z dostaw. Sąd Okręgowy słusznie nie przypisywał decydującego znaczenia mankamentom tejże umowy, jak też niedoskonałościom umowy z dnia 05.02.2015 r. Zauważyć należy, że w codziennej praktyce, zwłaszcza jeśli strony umowy znają się i przez szereg lat ze sobą współpracowały, tego rodzaju braki, jak ujawnione w niniejszej sprawie, niekoniecznie dyskwalifikują możliwość praktycznego realizowania umów. Elementem, na którym zasadza się w takich przypadkach współpraca jest wzajemne zaufanie. Oskarżony, przez szereg lat współpracował z firmą (...), zarówno jako hodowca, jak też jako przedstawiciel handlowy. Brak ścisłego formalizmu na kanwie tej współpracy, jest niewątpliwy, zwłaszcza gdy zważy się na fakt, że analogiczne niedostatki wielu wcześniejszych jednorazowych umów, musiały być dla stron widoczne, a pomimo tego żadna z tych stron - także oskarżony - nie dążyła do ich wyeliminowania. Rodzi się jednak mimo wszystko pytanie, dlaczego wcześniej oskarżony nie negował ważności tamtych umów, a czyni to dopiero w przypadku ostatniej. Ponadto, dla ocen dokonywanych w kontekście współpracy oskarżonego ze spółką (...), znamienny jest też taki fakt, że na umowie kontraktacji zawartej przez oskarżonego ze spółką (...) sp. z o.o. są również ręcznie dokonane przeróbki w obrębie daty zawarcia umowy. W zakresie ostatnich kontaktów z firmą (...), oskarżony wskazuje na istnienie umowy ustnej, której zawarcia nie potwierdza nikt z ramienia firmy (...), w związku z czym Sąd Okręgowy zasadnie uznał tego rodzaju twierdzenia za nieprzekonujące. Wiedza jaką przedstawił w swoich zeznaniach J. U., pochodzi od oskarżonego oraz z bliżej nieokreślonych źródeł, w każdym razie ma charakter luźnych przekazów, dlatego nie miała większego znaczenia dla rekonstrukcji stanu faktycznego tej sprawy. Sąd Okręgowy słusznie uznał, że zawarcie ustnej umowy, której przedmiotem byłaby tak duża ilość indyków (12.180 szt.) o wartości przewyższającej 40 tys.euro, należy oceniać z perspektywy firmy (...), jako postąpienie nieprawdopodobne. Sąd pierwszej instancji zasadnie podkreślił, że stanowiłoby to dla tej firmy ryzyko podjęte całkowicie irracjonalnie, narażając ją na zbyt duże niebezpieczeństwo straty, co zaś w racjonalnej działalności gospodarczej nie jest praktykowane.

Nie sposób interpretować sens spornej umowy inaczej, jak tylko jako przejaw realizowania współpracy firmy (...) z hodowcą, opartej na takich zasadach, jakie generowała umowa kontraktacji zawierana na okresy 3-letnie. Pomimo negowania przez oskarżonego takiej specyfiki tej relacji, wszystkie elementy umowy kontraktacyjnej są dostatecznie czytelne. Sąd pierwszej instancji celnie dostrzegł je oraz wyeksponował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Specyfika współpracy z firmą (...) była doskonale znana oskarżonemu, ponieważ przez wiele lat czynił to jako hodowca, a ponadto był też zatrudniony w tejże spółce jako przedstawiciel handlowy. Z wypowiedzi świadków wynika, że brał udział w opracowywaniu treści tych umów. Pomimo kwestionowania przez obrońcę trafności argumentacji Sądu pierwszej instancji, stwierdzić należy, iż nader wymowna jest okoliczność, że oskarżony nigdy wcześniej nie zawierał z firmą (...) umowy bezwarunkowej, a również i firma ta w zasadzie nie praktykowała zawierania tego typu umów, poza zupełnie wyjątkowymi, pojedynczymi przypadkami, o których była mowa w toku postępowania.

Sąd Okręgowy słusznie wskazał na zeznania M. H., jako dowód wykluczający praktycznie możliwość pozostawienia oskarżonemu indyków (12.180 szt.) bez równoczesnego przekazania przez niego jednego egzemplarza umowy i bez jej podpisania przez odbiorcę. Jeśli na takim etapie, możliwe było powstanie jakichkolwiek niedociągnięć, to mogło temu sprzyjać duże zaufanie powstałe na tle wieloletniej współpracy z oskarżonym. Jawi się to tym bardziej realne, gdy zważy się na okoliczność, że przekazywanie dokumentów, odbywało się czasem bez dokładnego ich sprawdzania przez kierowcę firmy (...) (cyt.:"spałem w samochodzie a P. w którymś momencie wrzucał mi dokumenty do samochodu").

Potwierdzeniem słuszności stanowiska Sądu pierwszej instancji jest również dowód w postaci rachunku z dnia 10 lutego 2015 r. Wynika z niego co najmniej kilka znamiennych okoliczności, w tym taka, że określony w tym rachunku sposób zapłaty za żywiec jako "21 dni po zdaniu żywca", jednoznacznie wskazuje na kontraktacyjny charakter relacji oskarżonego z firmą (...). Oczywiste jest zarazem, że w przypadku umów bezwarunkowych określenie we wskazany wyżej sposób zasady płatności byłoby niedorzeczne i z tej racji nieprawdopodobne. Sąd pierwszej instancji trafnie przytoczył sposoby rozliczeń w przypadku zwykłych, bezwarunkowych umów, jak również podkreślił, że gdyby oskarżony nabywał na takich zasadach indyki, to musiałby dysponować gotówką na uregulowanie za nie zapłaty, a faktycznie takim zasobem pieniężnym nie dysponował wówczas, a co więcej - pieniędzmi pożyczonymi od J. U. dokonał płatności za indyki dopiero po 83 dniach od dostawy (a zatem już po zadysponowaniu indykami na rzecz firmy (...) sp. z o.o.). Wersji lansowanej przez oskarżonego w toku postępowania, przeczy także fakt skorzystania przez niego w trakcie tuczu indyków, z usług weterynarza z listy współpracujących z firmą (...), a ponadto dokonanie zakupu paszy od producenta będącego również współpracownikiem w.w. firmy (płatność za dostawę paszy uregulowana przez oskarżonego po upływie 2 lat ((...)odmówiła płatności wobec dowolnego zadysponowania indykami przez oskarżonego). Sąd Okręgowy trafnie wskazał nadto na jeszcze inne okoliczności, których wymowa w kontekście czynionych tu rozważań, jest jednoznaczna, zarazem dyskwalifikująca trafność argumentów apelującego (znamienna treść e-maila E. T., sms-a od H. W., zawiadomienie oskarżonego przez firmę (...) o terminach planowanego uboju indyków, treść e-maila T. P. z 11.05.2015 r.).

Całość rozważań Sądu Okręgowego dotyczących rzeczywistego charakteru umowy łączącej oskarżonego z firmą (...) zasługiwała na aprobatę. Jest ona logiczna i celnie identyfikuje okoliczności wskazujące na taki jej charakter, jak przyjęty w akcie oskarżenia. Nasuwa się przy tym wniosek, że wyjaśnienia oskarżonego zasadnie zostały uznane za nieprzekonujące. Niepozbawiona podstaw jest przy tym refleksja, iż mankamenty umów z firmą (...), do których wcześniej oskarżony nie przywiązywał żadnej wagi, paradoksalnie sprzyjały jego działaniom podjętym w 2015 r. i tworzyły podstawę jego wersji lansowanej w tym postępowaniu. Podkreślenia wymaga nadto okoliczność, że logika ciągu zdarzeń, ale też obiektywnie oceniana wymowa pojedynczych faktów i okoliczności, całkowicie zasadnie doprowadziły Sąd pierwszej instancji do konkluzji, że oskarżony był związany z firmą (...) umową, w ramach której nie dysponował uprawnieniem do dowolnego zadysponowania indykami, lecz ciążyła na nim powinność dostarczenia ich do w.w. firmy po upływie ustalonego okresu tuczu.

Wbrew stanowisku apelującego obrońcy, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że pokrzywdzona spółka poniosła wskutek działania, a potem, także zaniechania oskarżonego, wymierną szkodę, jaką stanowiły utracone korzyści. Niedostarczenie indyków pokrzywdzonemu po zakończeniu ich tuczu, zmusiło spółkę do realizacji szybszego uboju indyków dostarczonych przez innych hodowców, a częściowo do zakupu piersi indyczych od innych producentów. Dokumentacja z tym związana została przedstawiona w toku postępowania. Negowanie przez obrońcę faktu pokrzywdzenia (...), co łączy on z brakiem działań w celu uzyskania środków pozostających w depozycie sądowym, jest chybione. Należy zauważyć, że zgromadzona wówczas w depozycie gotówka w kwocie ponad 738.000 zł, stanowiła zapłatę za indyki po okresie tuczu, natomiast za dostarczoną partię indyków 4-5 tygodniowych spółka (...) uzyskała zapłatę (środkami pożyczonymi oskarżonemu przez J. U.). Chcąc uzyskać naprawienie części wyrządzonej szkody (w formie utraconych korzyści) ze wskazanej powyżej kwocie, niezbędne było zainicjowanie postępowania cywilnego, z czego podmiot pokrzywdzony mógł skorzystać lub nie. Dywagacje obrońcy, że pokrzywdzona spółka de facto nie poniosła żadnej szkody, skoro nie zdecydowała na proces cywilny, (dodać należy, że długotrwały i żmudny), nie mogły być uznane za przekonujące. Zaznaczyć przy tym należy, że wartość szkody skonkretyzowana w toku powtórnego rozpoznania sprawy, jest pewnego rodzaju minimum, nie uwzględniającym w szczególności normalnie uzyskiwanej marży, a zatem odpowiada ona jedynie pewnej części utraconych korzyści. Nie do końca odpowiadają rzeczywistości sugestie obrońcy, jakoby pokrzywdzony dopiero "na żądanie " sądu określił doznaną szkodę, wcześniej natomiast utrzymywał, że żadnej szkody nie poniósł. Niezależnie od tego, że poszczególne osoby ze spółki (...) mogły nie mieć w tym względzie orientacji, co faktycznie znajduje wyraz w ich zeznaniach, to jednak zważyć trzeba na fakt, że już w zawiadomieniu o przestępstwie była mowa o doznaniu szkody przez w.w. podmiot na skutek zachowania T. P.. Niezależnie od tego, zrozumiałe jest, iż w sytuacji uiszczenia należności za dostarczone indyki, zidentyfikowanie szkody i określenie jej wysokości nie było proste i wymagało stosownej wiedzy oraz obliczeń w oparciu o dokumentację spółki.

Kwestia dysponowania wyrokiem uprawniającym oskarżonego do odzyskania kwoty złożonej do depozytu, pozostaje bez większego znaczenia dla ocen i ustaleń czynionych w tym postępowaniu.

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut apelacji obrońcy, wskazujący na nadmierną surowość kary orzeczonej wobec oskarżonego. Wbrew twierdzeniu obrońcy, że Sąd Okręgowy nie skorelował należycie kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz celami kary - stwierdzić trzeba, że jakkolwiek pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie wyczerpują w pełni argumentacji dotyczącej wymiaru kary, to jednak zastrzeżenia apelującego nie są przekonujące. Zauważyć należy, że wobec przemyślanego, zaplanowanego z góry sposobu działania, stopień winy oskarżonego jest w tym przypadku stosunkowo znaczny, a przy tym mamy do czynienia z działaniem w zamiarze bezpośrednim. Gdy zważy się wartość przedmiotu przestępstwa, przy uwzględnieniu znacząco niższej wartości wyrządzonej szkody, a także motywację oraz rozciągnięcie w czasie przestępczych działań, to nasuwa się wniosek, że szkodliwość społeczna czynu przypisanego oskarżonemu jest stosunkowo znaczna. W takich uwarunkowaniach zatem, kara 1 roku pozbawienia wolności (orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby), nie może być poczytana za nazbyt surową. Nadmiernie wygórowana nie jest również orzeczona obok pozbawienia wolności kara grzywny, ustalona na 200 stawek dziennych po 100 zł każda.

Wniosek

Wniosek zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego:

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku oraz orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ze względu na fakt, że wszystkie zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego okazały się nietrafne, to również związane z nimi wnioski apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

3.2.

Prokurator w apelacji zarzucił:

- rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonemu T. P. za popełniony czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. wyrażającą się w orzeczeniu wobec niego kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, podczas gdy orzeczenie wobec T. P. kary pozbawienia wolności w tak niskim wymiarze z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania - biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu, wysoki stopień winy i znaczną szkodliwość społeczną czynu - nie są adekwatne do w.w. czynników limitujących wymiar kary, a nadto pozbawione są prewencyjnego oddziaływania o charakterze szczególnym jak i ogólnym, w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych względem oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji prokuratora wskazujący na to, że orzeczona wobec oskarżonego kara jest rażąco łagodna, nie zasługiwał na uwzględnienie. Prawdą jest, że T. P. dopuścił się przypisanego mu czynu w zamiarze bezpośrednim, że jego działanie było zaplanowane, z góry przemyślane, co prowadzi do wniosku, że stopień jego winy był stosunkowo znaczny. Trudno zaprzeczyć też, że jego działania dotyczyły mienia znacznej wartości, co jednak nie jest w tym przypadku równoznacznie z wyrządzeniem szkody o porównywalnej wartości. Niezasługująca na afirmację motywacja, znaczna wartość przedmiotu przestępstwa, znacznie niższa, ale też stosunkowo wysoka - wartość szkody, wykorzystanie zaufania, którym był darzony jako wieloletni współpracownik w firmie (...), a także sposób działania (wielość działań realizowanych w określonym - dłuższym przedziale czasu), zasadnie doprowadziły apelującą do konkluzji, że szkodliwość społeczną czynu przypisanego oskarżonemu ocenić trzeba jako znaczną. W tym jednak, co przedstawiono powyżej, nie wyczerpuje się zakres okoliczności stanowiących podstawę wymiaru kary. Prokurator pomija całkowicie elementy ocen, które składają się na charakterystykę sylwetki T. P.. W takim natomiast zakresie, poza dostrzeżoną przez Sąd pierwszej instancji niekaralnością oskarżonego, należy wziąć nadto pod uwagę fakt, że oskarżony jest już człowiekiem dojrzałym i dotychczas nie tylko nie był karany sądownie, ale też prowadził ustabilizowane, całkowicie poprawne życie. Tego rodzaju okoliczności świadczą zaś o tym, że nie jest osobą zdemoralizowaną, która dla uzyskania pożądanych efektów resocjalizacyjnych wymaga osadzenia w zakładzie karnym. Orzeczona wobec niego kara 1 roku pozbawienia wolności jest należycie wyważona, w odpowiednim stopniu uwzględnia stopień winy, szkodliwości społecznej przypisanego czynu, jak też potrzeby w zakresie oddziaływania indywidualnego na oskarżonego oraz w sferze wpływania na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że nie ma też żadnych przeszkód, aby w stosunku do oskarżonego przyjąć pozytywną prognozę kryminologiczną i warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Okres 2 lat próby jest wystarczający dla zweryfikowania trafności przyjętej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy. Dopełnieniem represyjności orzeczonej kary jest też kara grzywny ukształtowana w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł jedna stawka.

Wniosek

Prokurator wniósł w apelacji o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu T. P. kary 3 lat pozbawienia wolności, uchylenie nałożonego na niego obowiązku informowania sądu o przebiegu okresu próby oraz pozostawienie pozostałych rozstrzygnięć bez zmian.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie za nietrafny zarzutu apelacji prokuratora, spowodowało, że wniosek o podwyższenie kary do 3 lat pozbawienia wolności, nie zasługiwał również na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wszystkie rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku, za wyjątkiem zawartego w pkt IV.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji nie zostały uznane za trafne, w związku z tym zaskarżony wyrok tylko w minimalnym zakresie został zmieniony.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt IV zmieniono jedynie w taki sposób, że w miejsce kwoty 18.500 euro zasądzonej od oskarżonego na rzecz (...) tytułem obowiązku naprawienia szkody, zasądzono kwotę 74.623, 45 zł tytułem częściowego naprawienia szkody, którą wskazał we wniosku pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, jako alternatywę wobec kwoty 18.500 euro.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazana wyżej kwota, zarówno jako częściowe naprawienie szkody, jak też jako nawiązka, akcentuje rzeczywisty charakter tej kompensacji, tj. jej niepełny charakter, co na tle dokonanych ustaleń faktycznych jest niewątpliwe.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 634 k.p. i art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierzono za to postępowanie opłatę w kwocie 4.180 zł (art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych - Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Małgorzata Jankowska SSA Robert Mąka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana