Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 140/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 marca 2024 r., sygn. akt III Ko 723/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy W. R. zarzucił w apelacji:

a) naruszenie przepisów postepowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez ustalenie, że wnioskodawca od 27 czerwca 1982 r. nie był już osobą internowaną, a ponieważ od tego dnia miało miejsce urlopowanie W. R., który potem już nie powrócił do izolacji, podczas gdy aż do 23 sierpnia 1982 r. wykonywano wobec niego czynności wynikające z decyzji o internowaniu, a co najmniej do 30 lipca 1982 r. decyzja ta nie została uchylona, co miało bezpośredni wpływ na określenie przez sąd pierwszej instancji kwoty odszkodowania oraz zadośćuczynienia,

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez uznanie, że w okolicznościach sprawy suma odpowiednią i adekwatną zadośćuczynienia za krzywdę W. R. na skutek internowania w okresie od 13.12.1981 r. do 27.06.1982 r. (a właściwie do 23.08.1982 r.) w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest kwota 101.000 zł pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru doznanej od funkcjonariuszy Ośrodka (...) w W. brutalnej przemocy fizycznej i szykan psychicznych, zaś te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia,

c) naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego sprawy wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia w kwocie 101.000 zł za krzywdę doznaną przez W. R. na skutek internowania w okresie od 13.12.1981 r. do dnia 27.06.1982 r. (a właściwie do 23.08.1982 r.) spełnia cel i wymogi określone art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) w przypadku krzywd W. R..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie, dla porządku, wskazać należy, że postępowanie w niniejszej sprawie w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz W. R. na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, toczyło się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie, w związku z tym, że Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 17.10.2023 r., sygn. akt II AKo 111/23 wznowił postępowanie sądowe prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 lutego 2009 r., sygn. akt III Ko 166/08, którym zasądzono na rzecz W. R. kwotę 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z jego internowaniem w okresie stanu wojennego. Sąd Apelacyjny wskazanym wyżej wyrokiem, (II AKo 111/23) uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie III Ko 166/08 i sprawę przekazał temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy okazały się zasadne jedynie częściowo. Wynika to z faktu, że w zakresie kształtowania wysokości kwoty odszkodowania, Sąd Okręgowy miał na uwadze wykonywanie wobec W. R. decyzji o internowaniu nr 83/81 z dnia 13.12.1981 r. w okresie od dnia 13.12.1981 r. do dnia 27.06.1982 r., tj. do czasu "urlopowania" wnioskodawcy z ośrodka odosobnienia. Uwzględnił zatem okres faktycznego pobytu wnioskodawcy w miejscach internowania, początkowo w ośrodku na terenie Zakładu Karnego w Goleniowie, a następnie w Wierzchowie. Tymczasem decyzja o internowaniu obowiązywała formalnie do dnia 30 lipca 1982 r., kiedy to została uchylona decyzją nr (...) wydaną przez Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej w S.. Wynikające z decyzji o internowaniu ograniczenia wolności oraz swobody działań, były jednak udziałem W. R. w dłuższym czasie, faktycznie bowiem trwały one w okresie do dnia 23 sierpnia 1982 r. Wnioskodawca nie mógł swobodnie funkcjonować i podejmować dowolnych działań, w tym wykonywać pracy zarobkowej, nie tylko w okresie formalnego obowiązywania decyzji o internowaniu, a więc do dnia 30 lipca 1982 r., ale również niemal przez cały okres sierpnia 1982 r., bowiem aż do czasu wyjazdu za granicę stosowano wobec niego kontrolę operacyjną sprawowaną przez Służbę Bezpieczeństwa. W treści dokumentu zatytułowanego „Świadectwo zwolnienia internowanego” z dnia 23 sierpnia 1982 r. zawarto wskazanie, że W. R. jest obowiązany zameldować się w Komendzie Wojewódzkiej MO w S. najpóźniej do dnia 23 sierpnia 1982 r.

Sąd pierwszej instancji trafnie wskazał w swoich ustaleniach faktycznych, że W. R. bez zgody SB nie mógł kontynuować wykonywania pracy w Zakładach (...) (gdzie pracował do czasu internowania), ani też podjąć jakiejkolwiek innej aktywności zawodowej na terytorium Polski. Wynikało to z faktu, że odmówił podpisania aktu lojalności wobec władzy komunistycznej i ostatecznie uległ szantażowi przedstawicieli komunistycznego aparatu władzy, decydując się na emigrację, a więc na wyjazd z Polski wraz z żoną i dziećmi. W tamtym czasie tego rodzaju decyzje były udziałem wielu działaczy opozycji prowadzących działalność niepodległościową. Wspomniany "urlop", jak trafnie ustalił to Sąd pierwszej instancji, został udzielony wnioskodawcy właśnie po to, aby mógł on dopełnić formalności związanych z konieczną emigracją. Niezależnie zaś od tego, Sąd Okręgowy słusznie zwrócił uwagę na to, że do czasu wyjazdu za granicę W. R. pozostawał pod stałą kontrolą Służby Bezpieczeństwa, co polegało w szczególności na poddawaniu go obserwacji, przeprowadzaniu rozmów profilaktycznych, niemożności podjęcia pracy itp.

Jeśli więc chodzi o uwzględniony przez Sąd Okręgowy czas niemożności wykonywania przez W. R. pracy zarobkowej spowodowany w.w. decyzją o internowaniu, to należało przyznać rację skarżącej, że wspomniany powyżej okres jego "urlopowania" nie był czasem "odpoczynku" od warunków oraz reżimu obowiązującego w Ośrodku (...) w W., ani czasem, w którym wnioskodawca mógł swobodnie dysponować swoją osobą, realizować dowolne plany i przedsięwzięcia, w tym podjąć zatrudnienie, czy też powrócić do poprzedniego, aby w ten sposób uzyskiwać środki pieniężne na utrzymanie siebie i swojej rodziny. Taki stan rzeczy nie miał miejsca, ani przed formalnym uchyleniem decyzji o internowaniu, tj. przed datą 30 lipca 1982 r., ani też w okresie kolejnego miesiąca, tj. do dnia 23 sierpnia 1982 r., w której to dacie wydano świadectwo zwolnienia z internowania W. R. z zawartym w jego treści poleceniem dla wnioskodawcy.

Wskazane powyżej dwa miesiące, a więc okres lipca i sierpnia 1982 r., są więc czasem, w którym możliwość wykonywania pracy zarobkowej przez wnioskodawcę była de facto wyłączona, co zaś wynikało z tego, że bez podpisania aktu lojalności wobec władzy komunistycznej, Służba Bezpieczeństwa nie zaakceptowałaby zatrudnienia wnioskodawcy w jakimkolwiek zakładzie pracy. Taki stan rzeczy, był ściśle związany z wykonywaniem wobec W. R. działań wiążących się z wcześniejszą decyzją o jego internowaniu, co jak wynika z prawidłowych ustaleń Sądu pierwszej instancji, znalazło swój wyraz nie tylko bezpośrednio w fakcie przetrzymywania wnioskodawcy w ośrodkach odosobnienia, ale także w działaniach podejmowanych w stosunku do niego w okresie jego "urlopowania" oraz poddawania go kontroli operacyjnej aż do czasu wyjazdu za granicę. Z tych względów, uzasadnione było postulowanie przez pełnomocnika wnioskodawcy, uwzględnienia przy naliczaniu odszkodowania należnego W. R., także okresu lipca i sierpnia 1982 r. Kwestia sposobu naliczenia odszkodowania za 1 miesiąc internowania nie budzi zastrzeżeń i nie stanowi także przedmiotu krytyki ze strony autorki apelacji. Wobec tego, mając na uwadze fakt, że przyjęta przez Sąd Okręgowy kwota odszkodowania za 1 miesiąc wynosiła 9.632,75 zł, należało zasądzoną na rzecz wnioskodawcy kwotę odszkodowania podwyższyć o dwukrotność wskazanej wyżej sumy pieniężnej, to jest do wysokości 75.169,50 zł (kwotę 19.265,85 zł należało pomniejszyć o 12 % z tytułu odliczenia podatku, czyli o 2.311,86 zł).

W zakresie dotyczącym zadośćuczynienia, Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne, które nie budzą żadnych zastrzeżeń. Dokładnie i wnikliwie poddał analizie przebieg okresu internowania W. R. w miejscu odosobnienia na terenie Zakładu Karnego w Goleniowie, jak i Zakładu Karnego w Wierzchowie. Miał na uwadze bardzo ciężkie warunki bytowe, socjalne, higieniczne, długi okres niepewności o własny los, obawy dotyczące nawet możliwości utraty życia, systematyczne przesłuchania, poniżanie, a nade wszystko przemoc fizyczną, której wnioskodawca doświadczył niejednokrotnie, w tym w sposób szczególnie dotkliwy w dniu 13 lutego 1982 r. Zaistniałe wówczas zdarzenie, polegające na brutalnym pobiciu w czasie porannego apelu około 40 internowanych, w tym W. R., Sąd Okręgowy trafnie określił mianem jednego z najbardziej drastycznych zdarzeń spośród tych, jakie miały miejsce w ośrodkach odosobnienia. Potwierdzeniem szczególnie brutalnego i bezwzględnego traktowania W. R. przez w.w. funkcjonariuszy jest wskazane przez Sąd pierwszej instancji postępowanie karne, jakie toczyło się przed Sądem Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie IV K 170/09, w którym wielu funkcjonariuszy Służby Więziennej zostało skazanych za zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie komunistyczne, polegające w szczególności na psychicznym i fizycznym znęcaniu się w dniu 13.02.1982 r. nad internowanymi osadzonymi w Wierzchowie, w tym nad W. R.. Wnioskodawca, jako jeden z bardziej aktywnych opozycjonistów, także w okresie odosobnienia - należał do grona internowanych, wobec których stosowane były szczególnie dotkliwe szykany oraz przemoc fizyczna ze strony funkcjonariuszy Służby Więziennej. Miało to miejsce wielokrotnie, nie tylko bowiem w sytuacji, do jakiej doszło w dniu 13.02.1982 r., przy czym poza przypadkami używania wobec wnioskodawcy przemocy fizycznej, miało miejsce stosowanie z błahych powodów kar dyscyplinarnych polegających na umieszczaniu w odosobnieniu, w tym także bezzasadne szykanowanie za "przekroczenia", które faktycznie nie zostały przez wnioskodawcę popełnione.

Wskazane powyżej okoliczności nie wyczerpują całej charakterystyki drastycznych warunków oraz szykan i poniżających działań, jakie były udziałem W. R. w związku z jego internowaniem. Należy odwołać się do całości ustaleń, jakie w tym względzie poczynił Sąd pierwszej instancji. Skrótowe przytoczenie okoliczności najbardziej znamiennych, wskazujących na fakt, że wnioskodawca był bardziej brutalnie i drastycznie traktowany niż wielu innych internowanych, ma na celu wskazanie, że jakkolwiek określona przez Sąd Okręgowy kwota zadośćuczynienia nie mogła być postrzegana jako symboliczna i całkowicie chybiona, to jednak zarazem - okazała się w niedostatecznym stopniu uwzględniającą szczególnie wysoki ładunek cierpienia, bólu fizycznego i w ogólności bardzo duży stopień pokrzywdzenia W. R.. Podkreślenia wymaga również fakt, że w tę bezwzględną obronę komunistycznego reżimu, realizowaną m.in. przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, wpisała się także wymuszona przez nich na wnioskodawcy w okresie internowania dramatyczna "decyzja" o opuszczeniu Polski przez niego wraz z rodziną (stanowił bowiem zbyt duże "zagrożenie dla bezpieczeństwa Państwa i porządku publicznego").

Metoda skalkulowania kwoty zadośćuczynienia, stricte matematyczna, oparta bowiem na określeniu jej wysokości, jako wielokrotności sumy uznanej przez sąd za odpowiednią za okres 1 miesiąca internowania, nie jest w pełni przekonująca. Niewątpliwie słuszne jest osadzenie rozważań w tym zakresie w określonych uwarunkowaniach ekonomicznych, odzwierciedlających bieżącą sytuację społeczeństwa w danym okresie. Służy to niewątpliwie stosowanemu urealnieniu kwoty zadośćuczynienia. Jednakże tego rodzaju okoliczności, chociaż sąd meriti winien mieć je w polu widzenia miarkując kwotę zadośćuczynienia, aby stanowiła adekwatną rekompensatę za doznaną krzywdę, spełniającą kryterium "odpowiedniości", to zarazem raczej winien unikać metody mnożnikowej, ściśle rachunkowej, która jako nazbyt schematyczna, nie sprzyja odpowiednio wyważonej ocenie okoliczności nieprzeliczalnych w prosty sposób na walory pieniężne, a mających znaczenie dla wysokości zadośćuczynienia.

Dostrzegając potrzebę odpowiedniego uwzględnienia w wymiarze sumy zadośćuczynienia, dużej skali cierpień i znacznego poziomu krzywdy W. R., w stopniu wyższym, aniżeli nastąpiło to w zaskarżonym wyroku, sąd odwoławczy podwyższył kwotę zasądzoną na rzecz W. R. tytułem zadośćuczynienia do wysokości 150.000 zł. Taki jej poziom, uznał za odpowiedni do ustalonych w sprawie okoliczności, określających szczególnie wysoki wymiar pokrzywdzenia wnioskodawcy, w tym wynikający także z internowania go i osadzenia w miejscach odosobnienia, będących faktycznie zakładami karnymi przeznaczonymi dla przestępców.

Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy co do tego, że kwotą zadośćuczynienia spełniającą należycie kryterium "odpowiedniości" byłaby w tym przypadku suma 250 000 zł. Niedostrzeżenie uzasadnionych podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji w tym zakresie, nie jest przy tym wyrazem deprecjonowania cierpień i krzywdy W. R., ale przede wszystkim wynikiem potrzeby właściwego osadzenia ustalonej kwoty zadośćuczynienia w bieżących realiach ekonomicznych. Wzięcie pod uwagę tego rodzaju uwarunkowań, doprowadziło do przekonania, że kwota 250 000 zł, stanowiąca równowartość średniego aktualnego dochodu za okres około 2 lat i 6 miesięcy, obliczonego według przeciętnego wynagrodzenia za II kwartał 2024 r. (8167,77 zł), stanowiłaby kwotę nazbyt wygórowaną. Ocena taka, nie może natomiast być zasadnie odniesiona do kwoty zasądzonego finalnie zadośćuczynienia (150 000 zł), oscylującej blisko równowartości półtorarocznego dochodu obliczonego we wskazany powyżej sposób.

Wniosek

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie przyznanego odszkodowania zgodnie z rzeczywistym czasem obowiązywania decyzji o internowaniu W. R., tj. do dnia 23 sierpnia 1982 r., nie zaś do 27 czerwca 1982 r. i utraconymi przez niego z tego tytułu dochodami,

b) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz W. R. kwoty 250 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

c) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy W. R. od Skarbu Państwa, zwrotu kosztów ustanowienia jednego pełnomocnika z wyboru w postępowaniu w I instancji w wysokości rzeczywiście poniesionej, tj. 900 EUR + 23 % VAT, tj. 1107 EUR (4782,24 zł),

d) zasądzenie na rzecz wnioskodawcy W. R. od Skarbu Państwa kwoty 900 EUR + 23 % VAT, tj. 1107 EUR (4782,24 zł) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia jednego pełnomocnika z wyboru w postępowaniu przed sądem II instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uwzględnienie dodatkowo okresu lipca i sierpnia 1982 r., jako czasu, za który należało również zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy odszkodowanie, było podyktowane faktem, że w okresie lipca 1982 r. internowanie W. R. było wciąż aktualne, bowiem udzielony okres „urlopu” nie był równoznaczny z jej definitywnym uchyleniem. Natomiast w okresie sierpnia 1982 r., wobec przedłużenia kontroli operacyjnej w stosunku do W. R. do czasu opuszczenia kraju, nadal pozostawał on pod ścisłym nadzorem Służby Bezpieczeństwa, bowiem jako internowany wybrał emigrację, a nie lojalność wobec reżimu komunistycznego. W takiej sytuacji, nie mógł podjąć jakiegokolwiek zatrudnienia, co zaś pozostaje w bardzo ścisłym związku z uprzednim faktem internowania i co czyniło zasadnym zasądzenie odszkodowania również za okres dodatkowych w.w. dwóch miesięcy 1982 r.

Podwyższenie do 150 000 zł kwoty zasądzonej na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia było spowodowane potrzebą uwzględnienia w większym stopniu znacznej miary cierpień i pokrzywdzenia wnioskodawcy, przy czym wnioskowaną kwotę 250 000 zł sąd odwoławczy uznał za zbyt wygórowaną i nazbyt oderwaną od bieżących uwarunkowań ekonomicznych określających warunki funkcjonowania społeczeństwa polskiego.

Wnioskowane od Skarbu Państwa kwoty zwrotu na rzecz wnioskodawcy kosztów pomocy prawnej udzielonej mu przez pełnomocnika w postępowaniach przed sądami I i II instancji, nie zostały wykazane, jako rzeczywiście "poniesione", dlatego Sąd Okręgowy zasadnie zasądził z tego tytułu na rzecz W. R. kwotę 288 zł, a więc zgodną z przepisami prawa wskazanymi na str. 30 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia w pkt II, III i IV zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy została jedynie w części uwzględniona, dlatego rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku uległy zmianie jedynie tylko co do wysokości kwot zasądzonych tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, a w pozostałym zakresie - utrzymano je w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie w pkt I zaskarżonego wyroku uległo zmianie – w zakresie wysokości odszkodowania, podwyższonego do kwoty 75.169,85 zł i w zakresie zadośćuczynienia - przez podwyższenie jej do 150.000 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja pełnomocnika została w części uwzględniona, dlatego w pewnym zakresie nastąpiła zmiana zaskarżonego wyroku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 13 stawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U.2021.1693 t.j. z 2021.09.15) w zw. z § 11 ust. 3 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 240 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w postępowaniu odwoławczym ustanowionego pełnomocnika. Nie wystąpiły uzasadnione podstawy do zasądzenia wyższej kwoty, ponieważ poniesienie przez wnioskodawcę związanych z tym wydatków w innej wysokości, nie zostało należycie wykazane.

IV

Na podstawie art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U.2021.1693 t.j. z 2021.09.15) orzeczono, iż koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Dorota Mazurek SSA Maciej Żelazowski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy W. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana