Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 150/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 12 grudnia 2022 r., sygn. akt III K 150/23.

W związku z tym, że spośród podmiotów apelujących od wyroku Sądu Okręgowego
w Szczecinie z dnia 12 grudnia 2022 r., wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego złożyli jedynie obrońcy T. S., M. C., M. W. i R. K., poniższe rozważania, na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. w zw.
z art. 457 § 2 k.p.k., ograniczono wyłącznie do problematyki poruszonej w apelacjach wnioskodawców.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a to:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego T. S. i odmówienie
im waloru wiarygodności w zakresie w jakim oskarżony wskazywał, iż nie miał świadomości, że uczestniczy w oszustwie, co doprowadziło
do nieprawidłowego uznania, że oskarżony T. S. miał świadomość, iż uczestniczy w przestępczym procederze, podczas gdy prawidłowa ocena tych dowodów powinna prowadzić do wniosków przeciwnych;

2. rażąca niewspółmierność kary
wymierzonej oskarżonemu spowodowana nieuwzględnieniem w wystarczającym stopniu lub pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w szczególności:

- rozpoznania u oskarżonego upośledzenia umysłowego lekkiego stopnia oraz uzależnienia,

- ostatecznego braku wystąpienia szkody
w przypadku zarzutu dotyczącego skazanego
i odzyskania pieniędzy przez pokrzywdzoną H. C.,

- nieznacznej roli skazanego w popełnionym przestępstwie,

- postawy procesowej oskarżonego, który złożył wyjaśnienia przyczyniające się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutu wyspecyfikowanego w punkcie 1 apelacji obrońcy T. S., już na wstępie wypada zauważyć, że przekonując o jego rzekomej zasadności, autor omawianej apelacji odwołuje się wyłącznie do wyjaśnień oskarżonego (k.195-197, k.211 i k.2239) i na ich podstawie stwierdza, że T. S. „(…) nie miał świadomości, że uczestniczy w popełnieniu przestępstwa niekorzystnego rozporządzenia mieniem.” Tymczasem o tym, że jest zgoła odmiennie świadczą prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności, które poprzedzały moment zmaterializowania się owego przestępstwa. Dodać trzeba, że okoliczności te wynikają z wyjaśnień samego oskarżonego, a także z wyjaśnień wpółdziałającego z nim M. M. (k.204-207, k.2209-2210). Przytaczając je należy zaś przypomnieć, że wymienieni w ogóle się nie znali, a spotkali się przypadkowo w parku, w którym T. S. spożywał piwo, zaś M. M., widząc to, od razu złożył mu propozycję „zarobienia” 400 złotych w zamian za udostępnienie swoich danych osobowych, a następnie podjęcie z urzędu pocztowego przelanych na jego rzecz pieniędzy. Wskazać też trzeba, że M. M. przekazał telefonicznie dane oskarżonego innej osobie, a ta, po długim czasie oczekiwania, również telefonicznie, przekazała mu numer kodu, który M. M. zapisał na kartce, po czym kartkę
tę wręczył oskarżonemu. Następnie, wymienieni udali się do urzędu pocztowego, a tam T. S. przekazał wspomnianą kartkę pracownicy urzędu i w efekcie doszło do wypłaty mu pieniędzy w kwocie 9.935 złotych. Przytoczony kontekst uwarunkowań faktycznych należy jeszcze uzupełnić o wskazanie, że w chwili czynu T. S.
miał 36 lat, a więc był osobą doświadczoną życiowo oraz, że pomimo rozpoznanego
u niego upośledzenia umysłowego stopnia lekkiego, był prawidłowo zorientowany na otaczającą go rzeczywistość. Z opinii sądowo - psychiatrycznej (k.288-290) wynika bowiem, że w momencie czynu nie miał zniesionej ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia tego czynu i możliwości pokierowania swoim postępowaniem. A zatem, w obliczu zaprezentowanych faktów, nie ulega wątpliwości, że T. S., musiał mieć i miał świadomość tego, że działanie jego oraz M. M. posiadało oszukańczy charakter. Wyrażając ten pogląd stwierdzić również należy, że wcześniej zaprezentowane okoliczności będące wyznacznikami tego działania prowadzą do oczywistego w swej wymowie wniosku, że oskarżeni zrealizowali je w ramach wcześniej zawiązanego porozumienia i wynikającego z niego podziału ról.

Natomiast ustosunkowując się do zarzutu przedstawionego w punkcie 2 apelacji obrońcy T. S. i kierując się wynikającą z tej apelacji chronologią argumentów przytoczonych na jego poparcie, stwierdzić należy, że bez wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego pozostaje rozpoznane u niego upośledzenie umysłowe stopnia lekkiego oraz uzależnienie o charakterze mieszanym. Trudno jednak o inną w tym zakresie konstatację, skoro jak wspomniano to wcześniej, T. S. popełniając przypisane mu przestępstwo miał w pełni zachowane obie dyspozycje poczytalności. Z kolei stwierdzenie apelującego o „(…) braku wystąpienia szkody (…)” należy traktować w kategoriach nieporozumienia, albowiem na skutek, między innymi, działania oskarżonego szkoda ta faktycznie się zmaterializowała, zaś fakt odzyskania pieniędzy przez pokrzywdzoną był wyłącznie konsekwencją skutecznej interwencji policji. Jeśli zaś chodzi o rolę T. S. w przestępstwie popełnionym wespół z M. M., to bez wątpienia nie była ona marginalna, lecz wręcz przeciwnie istotna. To przecież nie kto inny, lecz właśnie oskarżony udostępnił swoje dane osobowe celem dokonania przelewu pieniędzy przez pokrzywdzoną i to właśnie on następnie podjął te pieniądze w urzędzie pocztowym. Z kolei nawiązując do treści wyjaśnień T. S., wypada zauważyć, że wymieniony, jakkolwiek nie wprost, to jednak mimo wszystko kwestionował w nich stan swojej świadomości co do bezprawności zrealizowanego działania, a ponadto trzeba zwrócić uwagę i na to, że relacja T. S. nie jest jedynym dowodem dającym asumpt do rozstrzygnięcia o jego sprawstwie i winie. Dowodem takim są również wyjaśnienia współdziałającego z nim w popełnieniu przestępstwa M. M.. Natomiast nawiązując do okoliczności, które rzeczywiście miały wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec T. S. trzeba uwypuklić łatwość z jaką oskarżony popełnił przestępstwo oraz fakt, że dokonał tego przestępstwa w warunkach przewidzianych w art. 64 § 1 k.k. Wskazać też trzeba, że znamiona owego przestępstwa oskarżony zrealizował we współdziałaniu z inną osobą, a przedmiotem tego działania były pieniądze w kwocie, która
z obiektywnego punktu widzenia, przedstawia znaczną wartość ekonomiczną. W tych więc realiach, należy skonstatować, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest sprawiedliwa i wyważona, co innymi słowy oznacza, że absolutnie nie razi ona niewspółmierną surowością.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k poprzez dokonanie dowolnej na nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień M. C. i uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie w jakim ten nie zaprzeczył
ażeby miał świadomość udziału
w przestępczym procederze, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, że M. C. działał będąc świadomym udziału w przestępstwie, mając świadomość ryzyka pokrzywdzenia osób trzecich, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego są spójne, logiczne
i korespondują z materiałami dowodowymi zebranymi w sprawie a co doprowadziło do ustalenia, że oskarżony czynu tego dopuścił
się umyślnie;

2. rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec M. C. w pkt 12 zaskarżonego wyroku, w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara w świetle ogólnych i szczególnych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. jest nieadekwatna
w stosunku do osoby oskarżonego, albowiem nie uwzględnia należycie okoliczności takich jak: stopień społecznej szkodliwości czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, sposób zachowania się sprawcy, warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, brak uprzedniej karalności M. C., postawa procesowa, wyrażenie głębokiego żalu i skruchy w zakresie dopuszczonego się czynu,
a uwzględnienie których powinno skutkować wymierzeniem oskarżonemu łagodniejszej kary, jako że wymierzona kara narusza zasadę indywidualizacji kary w zakresie okoliczności osobistych oskarżonego w zbyt wysokim wymiarze oraz bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, pomimo możliwości postawienia wobec wymienionego pozytywnej prognozy kryminologicznej,

3. obraza prawa materialnego, a to art. 53 k.k. polegająca na jego niewłaściwym zastosowaniu i braku należytego uwzględnienia przy wymiarze kary stopnia winy skazanego, subordynacji procesowej, uprzedniej niekaralności, wyrażenia skruchy, incydentalnej roli i tym samym orzeczenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności mimo dostrzeżenia przez sąd szeregu okoliczności łagodzących przemawiających za zastosowaniem kary łagodniejszej i wystarczającej w ramach prewencji ogólnej i szczególnej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy M. C., już w tym miejscu stwierdzić wypada, że świadomość bezprawności jakiegokolwiek niezgodnego z prawem działania, nie jest stanem, dla osiągnięcia to którego należy, czy też powinno się popełnić w przeszłości czyn zabroniony. W związku z tym,
w kategoriach nieporozumienia trzeba traktować stwierdzenie skarżącej, że M. C. nie miał świadomości bezprawności zrealizowanego przez siebie działania,
bo „(…) zarówno przed popełnieniem czynu objętym aktem oskarżenia, jak i po (…) nigdy
nie popełnił przestępstwa” (strona 4 apelacji). W dalszej kolejności należy zauważyć,
że zakres niezgodnego z prawem zachowania oskarżonego i tym samym zakres jego odpowiedzialności karnej wyznaczają określone w akcie oskarżenia granice zarzuconego,
a następnie przypisanego mu czynu, co w konsekwencji oznacza, że fakt, iż oskarżony
„(…) nie znał innych członków grupy, sposobu działania owej grupy i mechanizmu owego procederu” pozostaje bez znaczenia dla ustalenia, że wymieniony posiadał świadomość bezprawności swojego działania. Czyn, którego dokonał nie urzeczywistnił się bowiem
w ramach działalności zorganizowanej grupy przestępczej, w której uczestniczyli inni oskarżeni. Natomiast przekonując o tym, że M. C. wiedział na czym polegało jego działanie i miał świadomość jego bezprawności, w pierwszej kolejności należy się odwołać do wyjaśnień A. T. (k.391-393, k.402, k.643-644 i k.2052-2053),
a na ich podstawie wskazać trzeba, że wyłaniający się z nich kontekst okoliczności przedmiotowych zachowania oskarżonego i A. T., w świetle zasad logiki
i doświadczenia życiowego, nie pozostawia wątpliwości, że ten pierwszy musiał wiedzieć
i wiedział, że owo zachowanie jest niczym innym, jak uczestnictwem w oszustwie. Wyrażając i jednocześnie wspierając ten pogląd trzeba też zaakcentować, że w chwili popełnienia przestępstwa M. C. miał 24 lata, co oznacza, że jego doświadczenie życiowe, jakkolwiek nie było duże, niemniej jednak wystarczające do tego, by prawidłowo zdefiniować sytuację, która zmaterializowała byt popełnionego przez niego przestępstwa. Sytuacja, o której mowa, nawet dla osoby o takim doświadczeniu życiowym jak oskarżony, materializuje bowiem, bo poprzez swoją oczywistość, musi materializować, świadomość
jej bezprawności, a odmienne w tym zakresie twierdzenie skarżącej, nijak się ma do wspomnianych wcześniej zasad, to jest zasad logiki i doświadczenia życiowego. Innymi więc słowy, prawidłowe jest ustalenie poczynione przez Sąd Okręgowy, że oskarżony wiedział
na czym polega jego przestępcze działanie i miał świadomość tego, że posiada ono taki właśnie, to jest przestępczy charakter.

Ustosunkowując się do zarzutów wyspecyfikowanych w punktach 2 i 3 omawianej apelacji, już w tym miejscu stwierdzić należy, że wymierzona M. C. kara pozbawienia wolności oraz grzywny, de facto, jest egzemplifikacją prawidłowo ustalonych i bezbłędnie ocenionych przez Sąd Okręgowy okoliczności przedmiotowych przestępstwa popełnionego przez oskarżonego, a także jego warunków i właściwości osobistych. Rzecz jednak w tym, że dokonując oceny tych ostatnich, Sąd meriti, nie nadał właściwego znaczenia ustaleniu związanemu z zachowaniem oskarżonego po popełnieniu przypisanego mu przestępstwa. Zanim jednak o nim, wypada przypomnieć, a właściwie zaakcentować, że M. C. nie był dotychczas karany sądownie. Natomiast nawiązując do wspomnianego ustalenia trzeba zwrócić uwagę na to, że działanie będące istotą przestępstwa dokonanego przez oskarżonego, ten urzeczywistnił w dniu
17 października 2018 roku, co oznacza, że przez długi, bo sześcioletni okres wymieniony respektował zasady porządku prawnego. Zmaterializowanie się takiej sytuacji, zdaniem
Sądu odwoławczego, uzasadnioną czyni konstatację, że w przypadku M. C. istnieje i to duże prawdopodobieństwo, iż wymierzona mu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, nawet jeśli nie zostanie wykonana w warunkach izolacyjnych, to spełni swoje cele w zakresie społecznego, a przede wszystkim indywidualnego oddziaływania. Wyrażając ten pogląd, Sąd Apelacyjny zmienił więc zaskarżony wyrok w stosunku
do M. C. i połączył orzeczoną wobec niego karę pozbawienia wolności ze środkiem probacyjnym w postaci warunkowego zawieszenia jej wykonania. Ustalając zaś okres próby związany z tym środkiem, Sąd odwoławczy, mając cały czas w polu widzenia okoliczności przedmiotowe czynu oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego, uznał,
że upływ trzech lat pozwoli w pełni i wszechstronnie ukształtować świadomość prawną oskarżonego. Natomiast by stymulować w tym okresie proces przestrzegania przez wymienionego zasad porządku prawnego, Sąd Apelacyjny oddał go pod dozór kuratora
i, co było obligatoryjne, zobowiązał M. C. do postępowania zgodnego
z obowiązującymi normami prawnymi i społecznymi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu jest niezasadny, natomiast zasadny jest wniosek
o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. C..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Taka, a nie inna ocena wniosków apelacyjnych jest konsekwencją uwarunkowań zaprezentowanych powyżej.

3.3.

I. w zakresie czynu 21/1:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (i tym samym miał świadomość jej istnienia), mimo że okoliczność taka nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodu, natomiast wyjaśnienia oskarżonego wskazują, że nie miał on wiedzy
o funkcjonowaniu jakiejkolwiek grupy ukierunkowanej na popełnianie przestępstw metodą na tzw. „policjanta”, pochodzeniu odbieranych środków pieniężnych czy sposobie ich uzyskiwania, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

II. w zakresie czynów 51/XXXI oraz 52/XXXII:

- obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego w zakresie wskazywania przez niego, że nie znał pochodzenia odbieranych przez niego pieniędzy, uznając je za niepolegające na prawdzie, w sytuacji, gdy wyjaśnienia te są spójne z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym
w sprawie, natomiast żaden inny dowód
nie wskazuje, aby oskarżony mógł mieć wiedzę o funkcjonowaniu jakiejkolwiek grupy ukierunkowanej na popełnianie przestępstw metodą na tzw. „policjanta”, pochodzeniu środków pieniężnych czy sposobu ich uzyskiwania, a w konsekwencji błędne uznanie, że zachowania oskarżonego wypełniają znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.;

III. w zakresie czynu 53/XXXIII:

- obraz przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego w zakresie kwestionowania
jego udziału w usiłowaniu popełnienia przestępstwa na terenie S. w dniu
10 września 2018 r., uznając te za niewiarygodne oraz niekonsekwentne,
w sytuacji, gdy wyjaśnienia te są spójne
z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie, w szczególności
z wyjaśnieniami A. P., natomiast
żaden inny dowód nie wskazuje, aby oskarżony w jakikolwiek sposób usiłował dokonać w dniu 10 września 2018 r. przestępstwa oszustwa
i tym samym wypełnił znamiona przestępstwa
z art. 13 § 1 w zw. z 286 § 1 k.k., a w konsekwencji błędne uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 w zw. z 286 § 1 k.k.;

IV. obraza przepisów postępowania,
tj. art. 424 § 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób ogólnikowy, bez należytej staranności, a ponadto mylący miejsca popełnienia przestępstw, co znacznie utrudnia polemikę z twierdzeniami uzasadnienia, które
to naruszenia mogły mieć wpływ na treść wyroku, bowiem dowodzą niewłaściwego procesu podejmowania przez Sąd decyzji odnośnie sprawstwa zarzuconych oskarżonemu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prezentację stanowiska dotyczącego zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy M. W., należy rozpocząć od przypomnienia, że zgodnie z treścią
art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424. W związku z tym, jakkolwiek rację ma skarżący,
że pisemne motywy zaskarżonego wyroku w wielu miejscach posiadają charakter ogólnikowy, to jednak taka ich specyfika, mimo wszystko, nie pozbawia możliwości udzielenia odpowiedzi na pytanie, jakie to faktycznie okoliczności oraz argumenty legły u podstaw rozstrzygnięcia podjętego wobec M. W., a i pozostałych oskarżonych również. Natomiast analizując to rozstrzygnięcie, a w ramach tej analizy odnosząc się do zarzutu wyspecyfikowanego w punkcie I omawianej apelacji, wypada zauważyć,
że przestępstwo stypizowane w art. 258 § 1 k.k. materializuje się również w sytuacji gdy jego sprawca przewiduje, iż bierze udział w zorganizowanej grupie przestępczej i na to się godzi. Wskazać też trzeba, że dla bytu grupy przewidzianej we wspomnianym przepisie, konieczne jest, by tworzyły ją co najmniej 3 osoby, by istniał w tej strukturze ośrodek decyzyjny,
a działania osób tworzących tę strukturę były w mniejszym bądź w większym stopniu zorganizowane. Dodać również należy, że osoby, o których mowa, nie muszą znać a nawet wiedzieć o istnieniu pozostałych członków grupy przestępczej, a także nie muszą mieć wiedzy jakie konkretnie przestępstwa w ramach tej grupy są popełniane. Muszą mieć natomiast świadomość tego, bądź przewidywać i godzić się z tym, że grupa posiada charakter przestępczy i zorganizowany, a przy tym, że tworzą ją co najmniej 3 osoby. Zestawiając te uwagi z okolicznościami bezprawnych działań M. W., które to wyłaniają się z jego wyjaśnień (k.557-559, k.560, k.2211verte), a także z okolicznościami, o istnieniu których dowodzą wyjaśnienia W. R. (k.554-556, k.739-741, k.2211 oraz k.194-196, k202-203, k.204-207, k.243-244, k.559-560 akt sprawy III K 69/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie), R. K. (k.118-120, k.134-135, k.146-147, k.2105 oraz k.59-61, k.71-72, k.84-85, 936-939, k.1166-1167, k.1519-1520 akt sprawy
III K 115/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie), czy wyjaśnienia A. P. (k.183-184, k.225-229, k.246-247, k.661-662 akt sprawy III K 69/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie
oraz k.2107verte-2108verte), stwierdzić trzeba, że M. W. nie tylko przewidywał, że uczestniczy w zorganizowanej grupie przestępczej, ale co więcej, miał tego pełną świadomość. Wyrażając ten pogląd należy jednocześnie zauważyć, że autor apelacji nie tylko nie podejmuje próby analizy, ale nawet nie przytacza uwarunkowań faktycznych będących wyznacznikami struktury przestępczej, w której brał udział oskarżony, a to powoduje,
że zbędnym jest prezentowanie i analizowanie tych uwarunkowań. Natomiast na potwierdzenie tezy, że owa struktura istniała, a M. W. był jej ogniwem, wystarczającym staje się uwypuklenie tego co wynika z wyjaśnień wymienionego oraz
z relacji pozostałych, wcześniej wskazanych osób, a mianowicie, że przestępczy proceder,
w którym uczestniczyli traktowali oni jak pracę, a więc jak zajęcie, które ze swej istoty
posiada charakter trwały i zorganizowany. W istocie tak zresztą było, a przekonują o tym bezbłędne, bo dokonane przez Sąd Okręgowy na podstawie relacji wyżej wymienionych osób, ustalenia faktyczne.

Natomiast dokonując oceny zasadności zarzutów przedstawionych w punktach II i III omawianej apelacji, wypada zauważyć, że chcąc przekonać o tym, iż oskarżony nie miał świadomości, że poprzez swoje działania realizuje znamiona przestępstw określonych
w art. 286 § 1 k.k., apelujący odwołuje się wyłącznie do wyjaśnień M. W.. Tymczasem ustalenie zamiaru z jakim działał sprawca przestępstwa, w każdym przypadku, wymaga uwzględnienia, oczywiście jeżeli jest to możliwe, znacznie szerszego spektrum dowodowego i faktycznego, a częstokroć wymaga również odwołania się do przewidzianych w art. 7 k.p.k. zasad logiki i doświadczenia życiowego. Te ostatnie, w realiach niniejszej sprawy, nabierają zaś szczególnego znaczenia, a to dlatego, że podpowiadają, a właściwie nie podpowiadają, lecz prowadzą do wniosku, że M. W. wiedział i miał świadomość, iż popełnia przestępstwa oszustwa. Trudno jednak o inną w tej materii konstatację skoro okoliczności, w których zaistniały te przestępstwa posiadają tak oczywistą wymowę, że właśnie ze względu na tę oczywistość materializowały, bo musiały materializować wspomniany stan świadomości oskarżonego. W przekonaniu o słuszności
tej tezy utwierdza zaś to, że w chwili czynów M. W. miał 37 lat, a więc był osobą dojrzałą i posiadającą odpowiednie do wieku, a co za tym idzie niemałe doświadczenie życiowe. Podkreślić również należy, a wynika to z opinii sądowo - psychiatrycznej
(k.1590a-1590e akt sprawy III K 115/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie), że M. W. popełniając przypisane mu przestępstw miał zachowane obie dyspozycje poczytalności, co innymi słowy oznacza, że nie miał zniesionej ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów oraz możliwości pokierowania swoim postępowaniem.

W podsumowaniu zaprezentowanych uwag stwierdzić zatem należy, że rozstrzygając o sprawstwie i winie M. W. w zakresie przypisanych mu czynów Sąd Okręgowy bezbłędnie ocenił wyczerpująco zgromadzone dowody, a na ich podstawie poczynił jak najbardziej prawidłowe ustalenia faktyczne. Te natomiast prowadzą
do oczywistego w swej wymowie wniosku, że bezbłędna jest również dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena prawna przestępczych zachowań, które urzeczywistnił oskarżony. Jeśli zaś chodzi o wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonego, to wypada zwrócić uwagę na, to co dostrzegł również prokurator, a mianowicie, że Sąd Okręgowy oczywiście błędnie przyjął, iż przestępstwo opisane w punkcie 53/XXXIII części wstępnej zaskarżonego
wyroku wraz z czynami opisanymi w punktach 51/XXXI i 52/XXXII tej samej części
wyroku nie tworzy ciągu przestępstw, który to przewidziany jest w art. 91 § 1 k.k. Wszystkie
te przestępstwa w istocie są elementami ciągu, o którym mowa we wskazanym przepisie,
a skoro tak, to za ów ciąg, Sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz grzywny, a jako łączne orzekł wobec M. W. kary jednego roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz 70 stawek dziennych grzywny
po 50 złotych jedna stawka. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowane kary łączne
oraz kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu za ciąg popełnionych przez niego przestępstw uwzględniają wszystkie, a więc zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe uwarunkowania charakteryzujące te przestępstwa, a jednocześnie kary te, a ściślej rzecz ujmując ich wymiar gwarantuje, że spełnią one swe cele w zakresie społecznego
i indywidualnego oddziaływania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów przedstawionych powyżej.

3.4.

1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody wobec oskarżonego solidarnie
z oskarżoną A. P. oraz S. Ś., w sytuacji gdy na mocy wyroku Sadu Okręgowego w Szczecinie z dnia
15 lipca 2020 roku (III K 51/20) wobec A. P. i S. Ś.
orzeczono obowiązek naprawienia szkody
w wysokości połowy kwoty odpowiadającej poniesionej szkodzie przez pokrzywdzonych,
w konsekwencji czego Sąd nieprawidłowo orzekł obowiązek naprawienia szkody w całości wobec pokrzywdzonych Z. A., J. P., S. B.,

2. naruszenie prawa procesowego tj.
art. 230 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie orzeczenia zwrotu zatrzymanego w dniu
25 maja 2018 roku tabletu (...) (karta 174), albowiem w treści zaskarżonego wyroku Sąd I Instancji rozstrzygnął o zwrocie zatrzymanych rzeczy oskarżonego co do dwóch telefonów komórkowych z pominięciem zatrzymanego w tym samym dniu tabletu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nawiązując do zarzutu przedstawionego w punkcie 1 apelacji autorstwa obrońcy R. K., już na wstępie należy przypomnieć, że od dnia 1 lipca 2015 roku,
na skutek nowelizacji przepisów kodeksu karnego, przewidziany w art. 46 § 1 tego kodeksu obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jest środkiem kompensacyjnym a nie karnym. To z kolei oznacza, że podstawowym celem owego
środka nie jest spotęgowanie represji skierowanej wobec sprawcy przestępstwa, lecz zrekompensowanie pokrzywdzonemu szkód lub krzywd spowodowanych tym przestępstwem. A zatem, skoro wspomniany środek posiada obecnie kompensacyjny
a nie represyjny charakter, to tym samym straciły na aktualności te wyrażane w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie, a przytoczone w apelacji poglądy, wedle których przy orzekaniu tego środka należy się kierować, jak ujął to skarżący, „(…) zasadą indywidualizacji środków odpowiedzialności karnej.” O tym, że przy orzekaniu środka kompensacyjnego nie można
się kierować tą zasadą przekonuje zresztą przepis art. 56 k.k., który stanowi,
że przewidzianych w kodeksie karnym dyrektyw wymiaru kary nie stosuje się do obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Innymi więc słowy, w aktualnym stanie prawnym niemożliwą do zaakceptowania jest teza sformułowana przez apelującego, że „nakaz stosowania prawa cywilnego podczas orzekania obowiązku z art. 46 k.k. nie powinien pozostawiać wątpliwości dotyczących możliwości wyboru przez sąd sposobu obowiązku naprawienia szkody, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy.” (strona 2 apelacji). Natomiast wskazany przez autora omawianej apelacji „nakaz stosowania prawa cywilnego podczas orzekania obowiązku z art. 46 k.k. (…)” powoduje, że w przypadku wyrządzenia szkody przez współsprawców przestępstwa ma zastosowanie przepis art. 441 § 1 k.c., który stanowi, że odpowiedzialność tych współsprawców za szkodę jest solidarna, zaś spełnienie świadczenia przez jednego z tych współsprawców, zgodnie z treścią art. 366 § 1 k.c., zwalnia pozostałych z obowiązku realizacji tego świadczenia. Z kolei stosownie do treści art. 441 § 2 k.c. ten ze współsprawców przestępstwa, który naprawił szkodę, zależnie od okoliczności może żądać od pozostałych zwrotu odpowiedniej części. W tym stanie rzeczy jest więc oczywistym, że rozstrzygnięcie, które jest przedmiotem zarzutu wyspecyfikowanego w punkcie 1 omawianej apelacji
nie narusza przepisu art. 46 § 1 k.k.

Ustosunkowanie się do zarzutu przedstawionego w punkcie 2 apelacji obrońcy R. K. wymaga zaś odwołania się do materiału aktowego sprawy III K 115/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie, która to była prowadzona, między innymi, przeciwko R. K., a po jej skierowaniu do wspomnianego Sądu, została połączona do wspólnego rozpoznania ze sprawami pozostałych oskarżonych. A zatem, trzeba zauważyć, że na karcie 32-34 materiału aktowego, o którym mowa powyżej znajduje się protokół przeszukania R. K., z którego to wynika, że w trakcie owego przeszukania
w istocie ujawniono i zatrzymano, między innymi, tablet marki (...) o numerze (...). Rzecz jednak w tym, że z postanowienia prokuratora z dnia
29 kwietnia 2019 r. w przedmiocie dowodów rzeczowych (k.1572-1573 akt sprawy
III K 115/19 Sądu Okręgowego w Szczecinie) wynika, że wspomniany tablet nie został zabezpieczony i nie został zarejestrowany w rejestrze „Drz” jako dowód rzeczowy.
W konsekwencji, a wynika to z aktu oskarżenia skierowanego do Sądu Okręgowego, a także z dołączonego do niego wykazu dowodów rzeczowych, tablet o którym mowa nie został przekazany do dyspozycji Sądu pierwszej instancji, który procedował w sprawie oskarżonego. W tej sytuacji, jest więc oczywistym, że Sąd Okręgowy nie mógł podjąć rozstrzygnięcia co do wspomnianego tabletu, a skoro tak to zarzut wyspecyfikowany
w punkcie 2 apelacji jest bezzasadny. Konkludując stwierdzić zatem należy, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów oraz postulatów sformułowanych w omawianej apelacji, aczkolwiek dla porządku wskazać wypada, że zaskarżony wyrok w części dotyczącej R. K., mimo wszystko, wymagał korekty, której Sąd odwoławczy dokonał na skutek inicjatywy odwoławczej prokuratora. Ten bowiem zasadnie podniósł, że czyn opisany
w punkcie 50/XXX części wstępnej zaskarżonego wyroku, z pozostałymi czynami przypisanymi oskarżonemu, tworzy przewidziany w art. 91 § 1 k.k. ciąg przestępstw. W pełni akceptując to stanowisko, Sąd odwoławczy wymierzył więc oskarżonemu za ten ciąg karę 530 stawek dziennych grzywny po 50 złotych jedna stawka, a jako karę łączną orzekł wobec wymienionego 700 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda stawka. W ocenie Sądu Apelacyjnego kara ta jest sprawiedliwą i wyważoną egzemplifikacją postawy procesowej oskarżonego, jego warunków i właściwości osobistych, ilości popełnionych przez niego przestępstw oraz ich okoliczności przedmiotowych.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z powodów, o których mowa powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy w zakresie rozstrzygnięć podjętych wobec T. S..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku w mocy jest konsekwencją okoliczności przedstawionych we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok został zmieniony w zakresie rozstrzygnięć dotyczących kar wymierzonych M. C., M. W. i R. K..

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wyroku co do M. W. i R. K. jest konsekwencją uwzględnienia apelacji prokuratora i przyjęcia, że wszystkie popełnione przez tych oskarżonych przestępstwa z art. 286 1 k.k. tworzą ciąg przestępstw.

Zmiana wyroku w zakresie dotyczącym M. C. jest efektem częściowego uwzględnienia argumentów przytoczonych w apelacji jego obrońcy. Powody, które legły
u podstaw takiego stanu rzeczy zostały przedstawione we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O opłatach z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
w postępowaniu odwoławczym T. S., M. W.
i R. K., Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3,
§ 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2024.763).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, Sąd Apelacyjny orzekł
w oparciu o art. 633 k.p,k. i art. 636 § 1 k.p.k., a o opłacie należnej za to postępowanie od T. S. na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 2023. 123). Natomiast
o opłatach należnych od M. C., M. W.
i R. K. za obie instancje Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie
art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4, art. 3 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 wspomnianej ustawy.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Olszewski SSA Piotr Brodniak SSA Dorota Mazurek

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca T. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie dotyczące sprawstwa, winy
i kary wymierzonej oskarżonemu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. C..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa, winy
i kary wymierzonej oskarżonemu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca R. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie kształtujące obowiązek naprawienia szkody oraz brak rozstrzygnięcia o zwrocie dowodu rzeczowego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana