II AKa 167/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie z 2024-11-20
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 167/24 |
||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
4 |
|||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
1wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 20 grudnia 2023r. w sprawie II K 14/22 |
||||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
|
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
1. |
1) obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 2 § 2 k.p.k., 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, zasady prawdy materialnej oraz zasady obiektywizmu, jak również zasady in dubio pro reo, które to uchybienia doprowadziły Sąd I instancji do całkowicie błędnych ustaleń polegających na uznaniu, że materiał dowodowy będący podstawą wyroku wykazał, że M. B. (1) podejmując działania w ramach ustalonego wcześniej planu, działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego skutku w postaci uszczerbku na zdrowiu, ponieważ obejmował swoją świadomością wszystkie znamiona tego przestępstwa, podczas gdy z rzetelnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika by na jakimkolwiek etapie ktokolwiek poinformował oskarżonego w jakim konkretnie celu ma on udostępnić pojazd, kto konkretnie będzie korzystał z pojazdu i w jakim celu; co oznacza, że zapaśnik ma być „załatwiony", w jakim konkretnie celu prowadzona jest obserwacja A. R. (1), w jaki sposób oraz czy, a jeśli tak to przy pomocy jakich narzędzi ma być „załatwiony" pokrzywdzony, a dodatkowo wskutek powyższych uchybień Sąd nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego istotnych sprzeczności wynikających z wyjaśnień A. R. (2) złożonych w dniu 19 maja 2016 r. oraz jego zeznań złożonych przed Sądem w dniu 16 stycznia 2023 r. dotyczących spotkania w czerwcu/lipcu 2015 r. w M., których to uwzględnienie winno prowadzić do uznania braku wiarygodności relacji tego świadka w zakresie udziału oskarżonego w przestępczych ustaleniach, a w konsekwencji także braku dowodów na udział oskarżonego w ustaleniach, braku dowodów na jego świadomość w jakim celu wykorzystany będzie przekazany przez niego samochód, sposobu „załatwienia zapaśnika"; 2) błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnym przyjęciu, że: - oskarżony M. B. (1) miał pełną świadomość w jakim planie uczestniczy, kto personalnie bierze udział w realizacji tego planu i jaki jest cel działania pozostałych współsprawców przypisanego mu w zaskarżonym wyroku czynu; - oskarżony M. B. (1) nie sprzedał samochodu, lecz udostępnił go w celu przestępczego wykorzystania podczas gdy przeczą temu m. in. podsłuchane rozmowy telefoniczne oskarżonego, jego wyjaśnienia oraz zeznania A. A., a także fakt, że przedmiotowy samochód został zniszczony, a nie zwrócony oskarżonemu co wprost wskazuje, że nie był już jego właścicielem; 3) z ostrożności procesowej, gdyby Sąd II instancji nie podzielił ww. zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. powyższemu rozstrzygnięciu skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 6 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd I instancji orzekając ww. sankcję nie uwzględnił należycie wszystkich dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., przeceniając znaczenie ustalonych w sprawie okoliczności obciążających w tym zwłaszcza zrównując rolę M. B. (1) z rolą pozostałych współsprawców, zaś nie doceniając wymowy i znaczenia okoliczności łagodzących, w tym zwłaszcza faktycznego udziału oskarżonego w inkryminowanym czynie, de facto polegającego jedynie na ułatwieniu jego popełnienia, co w znaczny sposób odbiega od o wiele większego stopnia karygodności zachowań pozostałych współsprawców; 4) z ostrożności procesowej w przypadku nieuznania przez Sąd Apelacyjny powyższych zarzutów za trafne, a tym samym przyjęcia ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego za prawidłowe, skarżący zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu rażące naruszenie prawa materialnego, to jest art. 18 § 1 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. art. 156 § 1 pkt 2 k.k. poprzez niezastosowanie tych przepisów i uznanie przypisanego oskarżonemu czynu jako współsprawstwo w dokonaniu przestępstwa spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a nie jako pomocnictwo do popełnienia przestępstwa ciężkiego uszczerbku na zdrowiu; 5) z ostrożności procesowej, gdyby Sąd II instancji nie podzielił ww. zarzutów, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. skarżący zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 6 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, podczas gdy Sąd I instancji orzekając ww. sankcję nie uwzględnił należycie wszystkich dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., ignorując zasadę indywidualizacji kary, przeceniając znaczenie ustalonych w sprawie okoliczności obciążających, zaś nie doceniając wymowy i znaczenia okoliczności łagodzących, w szczególności faktycznego znaczenia skazanego w popełnionym przestępstwie, nie różnicując stopnia szkodliwości społecznej zachowania oskarżonego (jeśli nie de jure, to de facto pomocnika) w opozycji do pozostałych współsprawców czynu zabronionego (podżegacza, bezpośredniego wykonawcy) wskutek czego przedmiotowe orzeczenie zostało wydane w oderwaniu od rzeczywistego stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz należy je uznać za znacznie wykraczające poza potrzeby wynikające z realizacji celów kary z zakresu prewencji ogólnej oraz indywidualnej; 6) dodatkowo, na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k., skarżący zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu rażącą obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie: a) art. 168b k.p.k. w zw. z art. 2, art. 7 i art. 45 ust 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez wydanie na podstawie art. 168b k.p.k. postanowienia w przedmiocie wykorzystania materiału dowodowego w postaci kontroli operacyjnej krypt. (...) prowadzonej w okresie od dnia 3 sierpnia 2015 r. do dnia 9 sierpnia 2015 r. w postępowaniu przed Sądem I instancji, podczas gdy wydanie takiego postanowienia było niedopuszczalne, mając na uwadze, że zgodnie z regułami intertemporalnymi, uwzględniając wyrażone w Konstytucji RP i Konwencji Europejskiej zasady demokratycznego państwa prawnego i zasadę rzetelnego procesu, art. 168b k.p.k. znajduje zastosowanie tylko do faktów objętych dyspozycją tego przepisu, które zaistnieją po dniu 14 kwietnia 2016 r. natomiast materiały kontroli operacyjnej stosowanej wobec M. B. (1) zostały pozyskane przed ww. datą, zaś w okresie stosowania wobec tego oskarżonego kontroli operacyjnej obowiązywały przepisy art. 19 ust. 15c i 15d ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r o Policji, które to przepisy stanowiły ówcześnie wyłączną podstawę udzielenia zgody na wykorzystanie w postępowaniu karnym dowodu popełnienia przestępstwa innego niż objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, uzyskanego w wyniku stosowania tejże kontroli, wobec czego zgoda ta winna być wydana w formie postanowienia przez Sąd, który wyraził zgodę na kontrolę operacyjną, na wniosek prokuratora złożony w wymaganym terminie; b) art. 237 k.p.k. polegające na jego niezastosowaniu, pomimo tego, że postanowienie w przedmiocie zarządzenia kontroli operacyjnej, a następnie jej kontynuowania zostało wydane w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, podczas gdy oba wyżej wskazane postanowienia zostały wydane już w toku wszczętego postępowania karnego, wobec czego właściwymi przepisami normującymi kontrolę i utrwalanie rozmów winny pozostawać przepisy rozdziału 26 Kodeksu postępowania karnego; c) art. 7 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. polegające na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów i dokonanie tej oceny w sposób niewszechstronny, prowadzący do błędnych ustaleń faktycznych, jak również dokonanie tej oceny z naruszeniem zasady prawdy materialnej ze względu na niewykorzystanie przez Sąd I instancji wszystkich możliwości proceduralnych w dążeniu do prawdziwych ustaleń faktycznych, wskutek czego wyrokowano w sprawie na podstawie materiału dowodowego, który należało uzupełnić przez dodatkowe czynności dowodowe, czego Sąd I instancji zaniechał, a w konsekwencji nie ustalono istotnych okoliczności pozwalających na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu, w szczególności poprzez: - nieprzeprowadzenie ex officio dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii, wskutek czego w toku postępowania nie zidentyfikowano, czy głos znajdujący się na nagraniach w ramach kontroli operacyjnej o krypt. (...) należał do oskarżonego M. B. (1), zaś tożsamość tego oskarżonego, jako osoby uczestniczącej w rozmowie rzekomo dot. zarzucanego mu czynu ustalono jedynie na podstawie okoliczności, że miała być ona prowadzona z numeru telefonu, który użytkował M. B. (1); - wykorzystania w postępowaniu karnym przeciwko, oskarżonemu M. B. (1) materiałów pochodzących z kontroli operacyjnej krypt. (...) jedynie na podstawie niepodpisanych i niepoświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii protokołów odtworzenia utrwalonych zapisów, podczas gdy kserokopia dokumentu nie stanowi dokumentu w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i jako taka nie mogła stanowić podstawy ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego M. B. (1) |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
w ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k., ani też art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., jak również art. 2 § 2 k.p.k., ponieważ zgromadzono w sprawie kompletny materiał dowodowy, który został, w całości, oceniony przez Sąd Okręgowy obiektywnie i wszechstronnie, z zastosowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k., dzięki której podstawą ustaleń w przedmiotowej sprawie były prawdziwe ustalenia faktyczne, należy zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów z art. 7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciał tego skarżący, oceny zgodnej ze stanowiskiem oskarżonego M. B. (1) dążącego do uniknięcia odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom, zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd Okręgowy w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprawidłowe, i zaprezentowania własnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tak należy podsumować stanowisko wyrażone przez skarżącego w apelacji, analiza zarzutu z punktu 2) i jego uzasadnienia przemawia za stwierdzeniem, że nie jest to samodzielny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a wtórny wobec naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k., w wyniku której Sąd I instancji dokonał nieprawidłowych ustaleń faktycznych, ponieważ samoistny błąd w ustaleniach faktycznych oznacza, że strona nie kwestionując oceny dowodów, stoi na stanowisku, że wnioski do których doszedł Sąd wydając zaskarżone orzeczenie, pomimo prawidłowej oceny dowodów, są nielogiczne lub sprzeczne z wskazaniami wiedzy lub doświadczeniem życiowym, a jak wynika z analizy przedmiotowej apelacji, skarżący nie zgadza się z oceną dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy, w przedmiotowej sprawie, wbrew stanowisku skarżącego, art. 5 § 2 k.p.k.(i zbieżny z nim zakresowo art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności), nie miał zastosowania, ponieważ reguła z art. 5 § 2 k.p.k. ma zastosowanie dopiero w sytuacji kiedy po prawidłowo przeprowadzonej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, istnieją dwie lub więcej równie prawdopodobne wersje przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozstrzygnięcia, które powodują wątpliwości Sądu co do ustaleń faktycznych, natomiast w przypadku gdy ocena materiału dowodowego dokonana zgodnie z regułą, z art. 7 k.p.k., prowadzi do jednoznacznych ustaleń w zakresie zachowania oskarżonego, naruszającego normy prawa karnego, odwoływanie się do tej zasady nie jest uprawnione, przechodząc do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w związku z zarzutami z punktów 1) i 2) apelacji, stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny zgadza się z Sądem Okręgowym, że dowody zgromadzone w toku postępowania, ocenione kompleksowo, we wzajemnym powiązaniu, w kontekście całokształtu materiału dowodowego, uzasadniały dokonanie przez Sąd I instancji pewnych ustaleń faktycznych, przedstawionych w opisie czynu przypisanego oskarżonemu M. B. (1), podstawą tych ustaleń były wyjaśnienia i zeznania A. A. i A. R. (2), uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne, z którą to oceną zgadza się Sąd Apelacyjny, ponieważ ww. niezależnie od siebie przedstawili okoliczności, które doprowadziły do postrzelenia A. R. (1), przebieg zdarzenia w dniu 9.08.2015r. oraz zachowanie sprawców bezpośrednio po nim, A. A. i A. R. (2) to znajomi P. D., którzy byli przy rozmowach dotyczących konfliktu P. D. z A. R. (1), jego tła i działań jakie zamierzał podjąć P. D. wobec A. R. (1), planowaniu zaatakowania pokrzywdzonego i powodów dla których zdecydowano o ataku z użyciem broni palnej, ze zbieżnej relacji A. A. i A. R. (2) wynika, że bezpośrednimi sprawcami ataku mieli być i faktycznie byli M. B. (2) i J. K., natomiast oskarżony M. B. (1), wbrew stanowisku skarżącego, wiedział o planowanym postrzeleniu A. R. (1) i zaangażował się w przygotowanie ataku na pokrzywdzonego oraz brał udział w realizacji zawartego w związku z tym porozumienia, wskazuje na to wypowiedź A. R. (2) z rozprawy sądowej, z której wynika, że był świadkiem rozmowy M. B. (1) z P. D., o załatwieniu samochodu do akcji z zapaśnikiem(tj. A. R. (1)), zasługuje ona na uwzględnienie, a próby zdyskredytowania świadka przez obrońcę były nieskuteczne, ponieważ obecność w lokalu syna oskarżonego nie oznacza, że rozmowa opisana przez A. R. (2) pomiędzy M. B. (1), a P. D., nie miała miejsca, jak również to, że nie wspomniał o tym świadek w swoich pierwszych wypowiedziach na temat postrzelenia A. R. (1), A. R. (2) tak jak i A. A. to osoby, które zdecydowały się na współpracę z organami ścigania i w jej ramach mówili o przestępstwach, w których sami uczestniczyli, a także o zdarzeniach, o charakterze kryminalnym, o których wiedzieli z uwagi na swoje kontakty w środowisku przestępczym, i fakt, że przy tak ogromnej ilości opisywanych zdarzeń, mówiąc o konkretnej sytuacji nie opisali wszystkich związanych z nią okoliczności nie oznacza braku wiarygodności późniejszych, bardziej szczegółowych wypowiedzi, dla oceny wiarygodności wyjaśnień i zeznań A. R. (2) i A. A. istotna jest zbieżność ich relacji, a także fakt, że wypowiedzi ich uzupełniają się w pewnych aspektach, pozwalając odtworzyć przebieg konkretnego zdarzenia, w niniejszej sprawie okoliczności w jakich doszło do postrzelenia A. R. (1), A. R. (2) i A. A. nie ukrywali swojej wiedzy o planowanym przez P. D. zaatakowaniu A. R. (1), o uczestniczeniu w rozmowach na ten temat, a A. A. podał, że to on dostarczył P. D. lateksowe maski dla bezpośrednich sprawców ataku na pokrzywdzonego- M. B. (2) i J. K., powyższe uwiarygadnia relacje obu ww. dotyczące przygotowania ataku na A. R. (1), jego przebiegu i tego co miało miejsce bezpośrednio po ataku, w tym co do udziału oskarżonego M. B. (1), należy zauważyć, że ani A. R. (2) ani A. A. nie mieli powodów żeby bezpodstawnie pomawiać M. B. (1), nie byli z nim w konflikcie- starali się jak najrzetelniej odtworzyć znane im fakty, wynika z ich relacji, że to chęć odwetu ze strony P. D. na A. R. (1) w związku z istniejącym między nimi konfliktem, była powodem postrzelenia A. R. (1) w dniu 9 sierpnia 2015r., P. D. wszystko zorganizował- zwerbował bezpośrednich wykonawców: M. B. (2) i J. K., broń, samochód- od M. B. (1), swojego współpracownika, a także lateksowe maski dla M. B. (2) i J. K. od A. A., zaplanował również obserwację pokrzywdzonego w dniach poprzedzających atak jak i w dniu ataku, i przekazanie informacji bezpośrednim wykonawcom o tym, że pokrzywdzony jedzie do domu, a następnie czuwał nad jej przebiegiem, oskarżony M. B. (1), wówczas bliski współpracownik P. D. o wszystkim wiedział, a działania jakie podjął świadczą o tym, że realizował ustalenia wynikające z zawartego porozumienia, którego celem było postrzelenie A. R. (1), w zakresie dotyczącym jego udziału w zaplanowanej, w szczegółach akcji przestępczej, świadomie przekazał samochód marki K. sprowadzony z Niemiec, którego nie zdołał wcześniej sprzedać, na numerach rejestracyjnych z O. (...), którego również sprowadził z Niemiec i w 2014r. sprzedał małżonkom C., samochód ten przekazał na polecenie P. D., M. B. (2) i J. K., M. B. (1) obserwował A. R. (1) bezpośrednio przed zdarzeniem i informował P. D. o przemieszczaniu się pokrzywdzonego, którą to z kolei informację P. D. przekazał M. B. (2) i J. K., którzy zaatakowali A. R. (1), M. B. (1) obserwował pokrzywdzonego w dniach poprzedzających zdarzenie i na polecenie P. D. pokazał M. B. (2) i J. K. gdzie mieszka A. R. (1), powyższe wynika z wiarygodnej relacji A. A., który informacje te uzyskał bezpośrednio od M. B. (1), który powiedział mu również o zorganizowaniu przez P. D. broni i jej przekazaniu M. B. (2) oraz J. K., A. A. dowiedział się również od oskarżonego o tym, że przekazał pieniądze za udział w strzelaninie J. K., o wiarygodności relacji A. A. odwołującej się do informacji uzyskanych od M. B. (1), tj. prawdziwości informacji nie opartych na osobistym udziale A. A., świadczy przedstawienie okoliczności skutecznej ucieczki przed Policją, w dniach bezpośrednio poprzedzających postrzelenie A. R. (1), P. D. kierującego samochodem, w którym byli m.in. M. B. (2) i J. K., informację o tym przekazał również A. R. (2), potwierdzono, że opisywana przez A. A. i A. R. (2) sytuacja faktycznie miała miejsce ale organy ścigania nie znały tożsamości osób, które umknęły przed policyjnym pościgiem latem 2015r., A. A., jak wynika z jego wiarygodnej relacji, był świadkiem rozmowy M. B. (1) z P. D., w której oskarżony miał pretensje do P. D., że nic nie dostał za swój udział w zaatakowaniu pokrzywdzonego, dla oceny świadomości oskarżonego M. B. (1) w czym uczestniczy, oprócz powyżej wskazanych okoliczności, istotna jest informacja od A. A., że dzień przed atakiem na A. R. (1), oskarżony przyjechał do niego z P. D. po lateksowe maski dla bezpośrednich wykonawców ataku na pokrzywdzonego- M. B. (2) i J. K., ocena przytoczonych okoliczności zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym uzasadnia ustalenie, że oskarżony M. B. (1) wiedział o planowanym ataku na A. R. (1) i aktywnie uczestniczył w jego przygotowaniu, i w jego przeprowadzeniu, zgodnie z ustalonym podziałem ról, w ramach porozumienia, co uzasadnia przyjęcie, że dopuścił się przypisanego mu czynu w ramach współsprawstwa, realizując istotne dla skutecznego przeprowadzenia akcji przestępczej czynności, wobec powyższego, wbrew stanowisku skarżącego, nie podważa ustaleń co do udziału M. B. (1) w dokonaniu przestępstwa na szkodę A. R. (1), w ramach współsprawstwa, informacja uzyskana przez A. R. (2) od M. B. (2) krótko po zdarzeniu, w której M. B. (2) mówiąc o samochodzie, który spalili, nie wspomniał o M. B. (1) tylko mówił o jakimś policjancie z K., co według skarżącego ma dowodzić tego, że M. B. (1) nie został wtajemniczony w planowany na A. R. (1) atak, ponieważ świadczy to jedynie o tym, że M. B. (1) nie był dla M. B. (2) osobą ważną, obcym człowiekiem, z którym zetknął się tylko w związku z atakiem na A. R. (1), i kojarzył go tylko z tym, że był wcześniej policjantem w K., wbrew intencji skarżącego, ta wypowiedź M. B. (2) łączy właśnie, z będącym przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie zdarzeniem, oskarżonego M. B. (1), ponieważ wówczas to właśnie oskarżony był „takim policjantem” w otoczeniu P. D. i to jego samochód został użyty do przestępstwa w dniu 9.08.2015r.- wprost wynika to z uzyskanej przez A. R. (2) od M. B. (2) informacji, o spaleniu użytego w przestępstwie samochodu, dla oceny udziału oskarżonego M. B. (1) bez znaczenia jest ustalenie czy samochód marki K. oskarżony przekazał jako swój czy jako formalnie sprzedany, istotne jest, że faktycznie to on ten samochód przekazał M. B. (2) i J. K. na polecenie P. D., samochód ten miał zostać zniszczony, a to, że M. B. (2) i J. K. w sposób nieudolny próbowali go spalić, nie podważa ustalenia, że oskarżony dostarczył samochód bezpośrednim sprawcom ataku, wiedząc do czego zostanie użyty, w tym miejscu należy przypomnieć relację A. A. o pretensjach jakie zgłaszał oskarżony P. D. - gdyby było tak jak twierdzi obrońca, że M. B. (1) nie miał świadomości, że samochód marki K., który sprowadził z Niemiec, zostanie użyty w przestępstwie na szkodę A. R. (1), to oskarżony miałby pretensje do P. D., że użył samochodu dostarczonego przez niego w przestępstwie na szkodę A. R. (1), a potem nieumiejętnie chciano zatrzeć ślady, podpalając samochód, i z uwagi na to, że nie doszło do jego całkowitego spalenia, pozwoliło to ustalić jego indywidualne oznaczenie i w ten sposób dotrzeć do informacji, że samochód ten został sprowadzony z Niemiec przez M. B. (1), a zamiast tego M. B. (1) miał pretensje, że tak się zaangażował w całą akcję i nic za to od P. D. nie dostał, bez wątpienia w dacie zdarzenia P. D. darzył oskarżonego M. B. (1) zaufaniem, niezbędnym w działalności przestępczej, którą wówczas prowadził jak wynika z relacji A. A. i A. R. (2), dlatego za nietrafiony należy uznać argument obrońcy, że przeciwko wtajemniczeniu oskarżonego w szczegóły planu przestępstwa na szkodę A. R. (1), świadczyć miał narastający między oskarżonym, a P. D. konflikt, na który wskazywać miał A. A., wnikliwa analiza wypowiedzi A. A. nie pozwala na wyciąganie takich wniosków, ponieważ wynika z nich, że w 2015r., kiedy doszło do postrzelenia A. R. (1), M. B. (1) współpracował z P. D., który darzył go zaufaniem, z wyjaśnień i zeznań A. A. wynika, że P. D. zaczął obawiać się o to czy M. B. (1) jest nadal wobec niego lojalny i go nie zdradzi, wiele lat później, kiedy P. D. uciekł przed organami ścigania za granicę, P. D. obawiał się wiedzy oskarżonego M. B. (1) o jego przestępczej działalności i planował nawet pozbyć się go, z czego ostatecznie zrezygnował, w tym miejscu należy przypomnieć, że A. A. w swoich wypowiedziach, w postępowaniu przygotowawczym, mówił nie tylko o zdarzeniu z 9.08.2015r., na szkodę A. R. (1), ale o szeregu wydarzeń ze swoim udziałem albo o których wiedział ze słyszenia, a także o osobach prowadzących działalność przestępczą, o jego kontaktach z nimi, z wypowiedzi A. A., a także A. R. (2) wynika, że M. B. (1) był wówczas, w 2015r. współpracownikiem P. D., jego „zaufanym człowiekiem”, i co zagrażało P. D. zagrażało i jemu, co stanowi kolejny argument za ustaleniem, że oskarżony M. B. (1) świadomie zaangażował się w popełnienie przestępstwa na szkodę A. R. (1), którego zachowanie P. D. odebrał jako zagrożenie dla niego i jego bliskich, i podjął decyzję o zaatakowaniu A. R. (1), oceniając zasadność zarzutów podniesionych w punkcie 6 a) apelacji, Sąd Odwoławczy zgodził się ze skarżącym, że przepis art. 168b k.p.k. nie powinien zostać w niniejszym postępowaniu zastosowany i faktycznie ta regulacja narusza wymienione w apelacji przepisy lecz wbrew intencji skarżącego nie oznacza to, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do wykorzystania materiałów uzyskanych z kontroli operacyjnej, co było przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w części niejawnej uzasadnienia, w której odniesiono się również do zarzutu apelacji z punktu 6 b), odnosząc się do zarzutów z punktu 6 c) apelacji stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie, pierwszy z nich dotyczący nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii fonoskopijnej pomija stanowisko oskarżonego M. B. (1), niewątpliwie znane obrońcy, który odmówił pobrania od niego próbki głosu do badań fonoskopijnych, brak takiej opinii nie wykluczał ustalenia, że na nagraniu(dotyczącym zdarzenia z dnia 9.08.2015r.) zarejestrowano głos oskarżonego - wynikało ono nie tylko z faktu, że rozmowa była prowadzona z numeru telefonu użytkowanego przez oskarżonego ale przede wszystkim z tego, że jego głos rozpoznał A. A., który znał M. B. (1), odnosząc się do drugiego z zarzutów, należy zgodzić się ze skarżącym, że niepodpisane i niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie protokołów odtworzenia utrwalonych rozmów nie spełniają wymogów stawianych dokumentom mającym służyć za dowód w postępowaniu karnym, tylko że ta okoliczność w przedmiotowej sprawie nie może zostać uznana za obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, ponieważ dowodem w sprawie są nagrania rozmów, a protokoły z ich odtworzenia i stenogramy stanowią jedynie pisemne ich odzwierciedlenie, są wobec tych nagrań wtórne, należy podkreślić, że to nie materiały z kontroli operacyjnej były podstawą przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, że sprawstwo i wina oskarżonego M. B. (1), w zakresie odpowiedzialności karnej za przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn, nie budzą wątpliwości, a osobowe źródła dowodowe- wyjaśnienia i zeznania A. A. i A. R. (2), które oceniane samodzielnie, w oderwaniu od niezwykle skąpych informacji pozyskanych z materiałów, z kontroli operacyjnej, w odniesieniu do oskarżonego M. B. (1), były wystarczające do jego skazania, co oznacza, że nawet procesowe wyeliminowanie z materiału dowodowego, wyników kontroli operacyjnej, dotyczących tego oskarżonego, pozostałoby bez wpływu na jego odpowiedzialność karną za czyn popełniony w dniu 9 sierpnia 2015r. na szkodę A. R. (1), odnosząc się do zarzutu rażącego naruszenia prawa materialnego przez przyjęcie, że oskarżony M. B. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w ramach współsprawstwa z art. 18 § 1 k.k., a nie pomocnictwa z art. 18 § 3 k.k., Sąd Apelacyjny uznał go za niezasadny, ponieważ wobec poczynionych przez Sąd Okręgowy prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zachowania oskarżonego M. B. (1) argumentacja Sądu I instancji co do oceny prawnej zachowania oskarżonego zasługuje na uwzględnienie, przesądza o tym przestępcze porozumienie dotyczące popełnienia przestępstwa z użyciem broni palnej na szkodę A. R. (1), zawarte między osobami współdziałającymi w dokonaniu tego przestępstwa, w tym oskarżonego M. B. (1), wiedział on o planowanym przestępstwie, miał świadomość użycia broni palnej przez bezpośrednich sprawców napadu na pokrzywdzonego- M. B. (2) i J. K. i to akceptował, i zgodził się wziąć w nim udział, w ramach uzgodnionego, we wspomnianych powyżej porozumieniu, podziale ról, przestępcze porozumienie powoduje, że czyn będący jego realizacją z perspektywy każdego ze współdziałających jest jego czynem, współdziałanie oparte na przestępczym porozumieniu, obejmuje również sprawców którzy nie realizują osobiście znamion czynu zabronionego, a wykonują czynności o charakterze pomocniczym, wynikające z treści zawartego porozumienia oraz przyjętego podziału ról, istotne dla skutecznego dokonania zaplanowanego czynu zabronionego, a tak było w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do oskarżonego M. B. (1), oskarżony był zaangażowany w przygotowania do popełnienia przestępstwa na szkodę A. R. (1)- udostępnił samochód marki K. bezpośrednim wykonawcom- M. B. (2) i J. K., obserwował pokrzywdzonego, pokazał ww. gdzie on mieszka, wiedział o pozyskaniu przez P. D. broni palnej przeznaczonej do ataku i przekazaniu jej M. B. (2) i J. K., akceptował to, razem z P. D. pojechał do A. A. po maski, których użyli bezpośredni wykonawcy, a także finalnie był zaangażowany w dokonanie czynu zabronionego objętego przestępczym porozumieniem, przekazując w dniu zdarzenia, bezpośrednio przed atakiem niezwykle istotną informację dla jego skutecznego przeprowadzenia, dotyczącą pokrzywdzonego, powyższe świadczy o osobistym zaangażowaniu oskarżonego w dokonanie przestępstwa na szkodę A. R. (1), o uznaniu tego czynu zabronionego za własny, i to jest ta okoliczność, która uzasadnia przyjęcie, że zachowanie M. B. (1) należy rozpatrywać w kategorii współsprawstwa i dlatego odpowiada on za całość znamion czynu zabronionego objętego porozumieniem, w tym przypadku czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., i wynikało z tego, że M. B. (1) wówczas, w roku 2015 był „zaufanym człowiekiem” P. D., był blisko niego i co zagrażało P. D. zagrażało i jemu, wskazane okoliczności są tymi, które wykluczają rozpatrywanie zachowania oskarżonego M. B. (1) jako pomocnictwa z art. 18 § 3 k.k., ponieważ w przypadku pomocnictwa, czyn zabroniony jest czynem innej osoby, a pomocnik jedynie ułatwia jej, jego popełnienie- w przedmiotowej sprawie bez wątpienia tak nie było, oskarżony M. B. (1) traktował czyn zabroniony popełniony na szkodę A. R. (1) za własny, Sąd Apelacyjny zgodził się ze skarżącym, że kara 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności wymierzona M. B. (1) za przypisany mu czyn jest rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.(vide: zarzuty nr 3) i 5) apelacji), w szczególności przy uwzględnieniu granic zagrożenia za czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., w jakich orzekał Sąd I instancji, stosując przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 13.07.2017r., tj. od roku do 10 lat pozbawienia wolności, Sąd Odwoławczy zgodził się ze skarżącym, że Sąd Okręgowy kształtując wysokość kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. B. (1), nie uwzględnił w dostatecznym stopniu zasady indywidualizacji kary, która ma zastosowanie również w przypadku osób popełniających czyn zabroniony w ramach współsprawstwa, i pozwala na ukształtowanie kary pozbawienia wolności adekwatnej do roli jaką odegrał oskarżony M. B. (1) w realizacji porozumienia, którego celem było popełnienie przestępstwa na szkodę A. R. (1), czynności podjęte przez ww. oskarżonego prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy, miały charakter pomocniczy w stosunku do zachowania bezpośrednich sprawców ataku na pokrzywdzonego, i pomimo jego odpowiedzialności karnej na zasadzie współsprawstwa, powinno to znaleźć odzwierciedlenie w karze wymierzonej oskarżonemu M. B. (1) za przypisany mu czyn, z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy pominął ww. okoliczności kształtując wymiar kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego M. B. (1), przy czym należy zwrócić uwagę skarżącemu, że ustalenie, że to nie oskarżony zorganizował to przestępcze przedsięwzięcie i nie on strzelał do A. R. (1) nie może być rozpatrywane jako okoliczność łagodząca w rozumieniu art. 53 k.k., charakter podjętych przez niego czynności, wbrew stanowisku skarżącego, nie ma wpływu na społeczną szkodliwość czynu mu przypisanego, którą należy oceniać przez pryzmat naruszonego dobra prawnego, rozmiar wyrządzonej szkody, a także przy uwzględnieniu sposobu i okoliczności popełnienia czynu w ramach współsprawstwa, a ta jest bez wątpienia wysoka, jak i stopień jego zawinienia, ponieważ wziął udział w dokonaniu przestępstwa na szkodę A. R. (1), wcześniej zaplanowanego, z użyciem broni palnej, popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w ramach współsprawstwa, z użyciem broni palnej, o czym oskarżony wiedział, sprzeciwia się łagodnemu traktowaniu oskarżonego M. B. (1), i wymierzeniu kary pozbawienia wolności w dolnych granicach zagrożenia za czyn mu przypisany, o co wnioskował skarżący, przywołane powyżej okoliczności i te na które zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, w tym uprzednia karalność oskarżonego doprowadziły Sąd Apelacyjny do wniosku, że kara pozbawienia wolności jaką należy wymierzyć M. B. (1) to 4 (cztery) lata jako sankcja adekwatna do przestępczego zachowania oskarżonego, spełniająca cele kary, zarówno zapobiegawcze jak i wychowawcze wobec oskarżonego oraz w zakresie jej społecznego oddziaływania |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
zmiana zaskarżonego wyroku i: 1)uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie 2) uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa pomocnictwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. za art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i orzeczenie stosownej kary za ten czyn w dolnej granicy ustawowego zagrożenia ewentualnie 3) wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary, w dolnej granicy ustawowego zagrożenia ewentualnie 4) uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy właściwemu Sądowi do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
zarzuty bezzasadne dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego M. B. (1) w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu z art. 156 § 1pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej przed 13.7.2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego M. B. (1), i prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej, natomiast Sąd Odwoławczy zgodził się ze skarżącym, że kara wymierzona oskarżonemu była rażąco niewspółmiernie surowa, co spowodowało obniżenie jej wymiaru aczkolwiek nie w stopniu wskazanym w apelacji, o czym szerzej w punkcie 5.2. uzasadnienia, obrońca nie wskazał na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, nie wskazał również żadnej z przyczyn uchylenia orzeczenia zawartych w art. 439 § 1 k.p.k., a z uwagi na treść rozstrzygnięcia Sądu I instancji art. 454 k.p.k. nie miał zastosowania, dlatego brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Koszalinie do ponownego rozpoznania |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
2. |
1.naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., które przejawiło się w: a.błędnym uznaniu, że M. B. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w sytuacji, gdy brak jest dowodów pozwalających na ustalenie po stronie oskarżonego działania w formie współsprawstwa, b.błędnym ustaleniu, że M. B. (1) udostępnił sprawcom pojazd marki K. oraz, że jako współsprawca obserwował P. D. na (...) giełdzie, c.pominięciu w rozważaniach sprzeczności w zeznaniach A. R. (2) i A. A. w zakresie pojazdu jaki miał udostępnić M. B. (1); 2. uznaniu za dopuszczalny, wbrew art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k., dowód z nagrania rozmowy telefonicznej z dnia 9 sierpnia 2015r. (sesja (...), k.4583) w sytuacji, gdy podstawa prawna dopuszczenia tego dowodu w sprawie tj. art. 168b k.p.k. jest niezgodna z Konstytucją |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., ponieważ zgromadzono w sprawie kompletny materiał dowodowy, który został, w całości, oceniony przez Sąd Okręgowy wszechstronnie, z zastosowaniem reguły dowodzenia z art. 7 k.p.k., która statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ocena dowodów, mająca swoje oparcie w prawidłowo zebranym i ujawnionym materiale dowodowym, obiektywna, zgodna z logiką i doświadczeniem życiowym, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k., argumentacja na poparcie tego zarzutu nie wykracza poza polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego M. B. (1) i dlatego nie mogła doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem przestępstwa, zdaniem Sądu Apelacyjnego uznane przez Sąd I instancji, prawidłowo, za wiarygodne wyjaśnienia i zeznania A. R. (2) i A. A., nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że oskarżony M. B. (1) wziął udział w dokonaniu przestępstwa z użyciem broni palnej na szkodę A. R. (1), w ramach współsprawstwa, wiedząc do czego zostanie wykorzystany, przekazany przez niego bezpośrednim sprawcom ataku na pokrzywdzonego, samochód marki K., wbrew stanowisku skarżącego zebrane w sprawie dowody nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że bezpośredni sprawcy ataku na A. M. M. B. (2) i J. K. poruszali się samochodem marki K. przekazanym im przez M. B. (1) na polecenie P. D., wynika to z relacji M. B. (2) przekazanej A. R. (2) krótko po napadzie, w której mówił o samochodzie policjanta, a zabezpieczony samochód marki K. został sprowadzony z Niemiec przez oskarżonego, który był policjantem, samochód użyty do napadu został potem spalony, ustalenia w tym zakresie potwierdza treść uzyskanych w toku postępowania opinii mechanoskopijnych (nr (...) i (...)) oraz opinii traseologicznej (nr H- (...)), które w powiązaniu z faktem, że przy spalonym samochodzie marki K. ujawniono tablice rejestracyjne z samochodu marki O. (...), również sprowadzonego z Niemiec przez oskarżonego (sprzedanego w listopadzie 2014r. małżonkom C., z tablicami rejestracyjnymi z samochodu K.- tablice rejestracyjne z samochodu marki O. (...)- oskarżony M. B. (1) sobie zostawił), nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że samochodem użytym do napadu na A. R. (1) w dniu 9.08.2015r. był samochód marki K., przekazany przez oskarżonego M. B. (1), wobec powyższego wypowiedź A. A., w której mówił o innym modelu pojazdu użytego przez M. B. (2) i J. K. podczas napadu na A. R. (1), niż K., należy uznać za pomyłkę, która nie uzasadnia wniosku sformułowanego przez obrońcę oskarżonego o powstaniu niedającej się usunąć wątpliwości co do samochodu użytego w napadzie na A. R. (1), i że na pewno nie był to pojazd udostępniony przez oskarżonego M. B. (1), próba podważenia ustaleń w omawianej części przez twierdzenie, że oskarżony jako policjant nie przekazałby samochodu należącego do niego, ponieważ to pozwoliłoby na jego szybką identyfikację jako osoby powiązanej z tym przestępstwem, i wiedział, że spalenie służy zatarciu jedynie śladów biologicznych i daktyloskopijnych, a nie tych pozwalających zidentyfikować pojazd, nie mogła skutecznie podważyć dowodów jednoznacznie wskazujących na użycie w napadzie na A. R. (1) samochodu marki K. przekazanego przez oskarżonego, samochodu, który sprowadził on z zagranicy, obrońca oskarżonego odwołuje się przy tym do doświadczenia życiowego, zapominając, że logika i przede wszystkim doświadczenie życiowe dowodzą, że sprawcy przestępstw decydując się na udział w ich popełnieniu są przekonani, że nie zostaną wykryci i skutecznie zatrą wszelkie ślady mogące ich powiązać z przestępstwem, i nie wyciągają żadnych lekcji z własnych doświadczeń, czego przykładem jest oskarżony M. B. (1), który chociaż był policjantem, popełniał przestępstwa, za które ponosił odpowiedzialność karną, co nie powstrzymywało go przed popełnianiem kolejnych, z relacji A. R. (2) i A. A. wynika również w sposób niebudzący wątpliwości, że M. B. (1) wykonując powierzone mu, w ramach przestępczego porozumienia, zadania, obserwował A. R. (1), w tym, w dniu zdarzenia, przekazując informację o jego przemieszczaniu się P. D., który z kolei powiadomił o tym bezpośrednich wykonawców- M. B. (2) i J. K., A. R. (2) i A. A. nie mieli żadnego interesu w bezpodstawnym pomawianiu oskarżonego M. B. (1) o udział w przestępstwie popełnionym na szkodę A. R. (1) w dniu 9 sierpnia 2015r., nie byli z nim w konflikcie, Sąd Apelacyjny przedstawił szerzej powody dla których uznał wypowiedzi A. R. (2) i A. A. za wiarygodne źródło ustaleń dotyczących M. B. (1), jego świadomości co do tego w jakim przestępczym przedsięwzięciu wziął udział, którego finałem było postrzelenie A. R. (1) w dniu 9 sierpnia 2015r., i jego roli w jego dokonaniu, w ramach współsprawstwa, powyżej w punkcie 3.1. uzasadnienia, w punkcie 3.1. uzasadnienia Sąd Apelacyjny wyjaśnił również powody dla których uznał za prawidłowe ustalenie Sądu I instancji co do popełnienia przypisanego oskarżonemu M. B. (1) przestępstwa w ramach współsprawstwa, a nie pomocnictwa z art. 18 § 3 k.k., Sąd Apelacyjny zgodził się ze skarżącym, który podobnie jak drugi z obrońców oskarżonego, wskazał na rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności wymierzonej M. B. (1), w przypadku nieuwzględnienia zarzutów mających doprowadzić do jego uniewinnienia, że kara 6 lat pozbawienia wolności orzeczona w stosunku do oskarżonego jest karą rażąco niewspółmiernie surową, co skutkowało obniżeniem jej wymiaru do 4 lat, o czym szerzej Sąd pisał w punkcie 3.1. oraz 5.2. uzasadnienia, odnosząc się do zarzutu związanego z dopuszczeniem w sprawie dowodu z kontroli operacyjnej Sąd Apelacyjny zgodził się ze skarżącym, że podstawą decyzji, w niniejszym postępowaniu nie mógł być art. 168 b k.p.k., ponieważ możliwość wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej, która była prowadzona przed wejściem w życie ww. przepisu, tj. przed 15.04.2016r. należy oceniać przez pryzmat obowiązujących wówczas w tym zakresie przepisów, tj. ustawy o Policji, natomiast to uchybienie nie miało wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, ponieważ zastosowanie regulacji z art. 168b k.p.k. było w niniejszym postępowaniu zbędne z uwagi na wcześniej podjętą decyzję, bo już w 2015r. o ich wykorzystaniu w postępowaniu karnym, co Sąd Apelacyjny wyjaśnił w niejawnej części uzasadnienia |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
zarzuty dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego były bezzasadne, Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego M. B. (1), i prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
3. |
obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., polegająca na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, tj. na niesłusznym uznaniu, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, iż oskarżony M. B. (1) działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 13 lipca 2017 r., podczas gdy na podstawie oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza na podstawie zeznań świadków A. R. (2) i A. A., materiałów zgromadzonych w trakcie kontroli operacyjnej, obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego, a także opinii z zakresu medycyny sądowej oraz badań broni i balistyki, należy przyjąć, iż oskarżony przewidywał i godził się na śmierć pokrzywdzonego, której zapobiegło jedynie natychmiastowe udzielenie pomocy lekarskiej, co sprawia, że prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzić winna do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
analizując zarzut apelacji oskarżyciela publicznego i jego uzasadnienie stwierdzić należy, że został on sformułowany nieprawidłowo, ponieważ nie kwestionuje on dokonanej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a dokonane na jego podstawie ustalenia faktyczne co do zamiaru z jakim działał oskarżony M. B. (1), co uzasadniało postawienie zarzutu z art. 438 pkt 3 k.p.k., zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do zamiaru z jakim działał oskarżony M. B. (1) nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ wbrew stanowisku skarżącego to właśnie analiza całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzasadniała ustalenie dokonane przez Sąd I instancji, że M. B. (1) działał z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego A. R. (1), brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony M. B. (1) przewidywał i godził się na śmierć A. R. (1), Sąd Okręgowy swoje stanowisko w tym zakresie szczegółowo przedstawił w pisemnym uzasadnieniu, i Sąd Apelacyjny zgadza się z nim, należy podkreślić, że w przypadku zarzutu usiłowania zabójstwa nie wystarczy ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu lub przewidując możliwość jego popełnienia na to się godził, konieczne jest ustalenie, że obejmował swoim zamiarem skutek w postaci śmierci człowieka, należy podkreślić, że zamiaru pozbawienia życia nie wolno domniemywać, musi on wynikać w sposób niebudzący wątpliwości ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w przedmiotowej sprawie zebrany materiał dowodowy na takie, kategoryczne ustalenie, nie pozwalał, strona podmiotowa jest tym co powoduje w niniejszej sprawie, że brak jest podstaw do przyjęcia, że M. B. (1), w ramach współsprawstwa, działał z zamiarem zabójstwa(ewentualnym) pokrzywdzonego A. R. (1), przewidując i godząc się na śmierć pokrzywdzonego, użycie broni palnej przez bezpośrednich sprawców postrzelenia A. R. (1), poczynionych ustaleń Sądu I instancji, w omawianym zakresie nie zmienia, bez wątpienia, oskarżyciel publiczny ma rację pisząc, że broń palna jest śmiercionośnym narzędziem, przeznaczonym ze swej istoty do pozbawiania życia, natomiast twierdzenie, że użycie jej przesądza o zamiarze, osoby posługującej się nią, pozbawienia życia osoby zaatakowanej, nie jest uprawnione, czego dobitnym przykładem jest niniejsza sprawa, P. D. nie chciał śmierci A. R. (1), chciał „dać mu nauczkę”, skrzywdzić go w taki sposób żeby nie mógł poprowadzić już żadnego treningu, jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń, akceptowanych przez oskarżyciela publicznego, z uwagi na siłę i dużą sprawność fizyczną A. R. (1), sprawcy obawiali się bezpośredniego z nim starcia, stąd decyzja o użyciu broni palnej dająca możliwość jego skrzywdzenia z pewnej odległości, bez bezpośredniego kontaktu, sposób użycia broni palnej przez M. B. (2) i J. K.- intencjonalne oddanie strzałów z bliskiej odległości w nogi pokrzywdzonego, i w rękę, sprzeciwia się ustaleniu dalej idącego zamiaru, niż zrobił to Sąd Okręgowy, który przyjął, że oskarżony M. B. (1), w ramach współsprawstwa, działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu A. R. (1), z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., bezpośredni sprawcy postrzału pokrzywdzonego nie mieli żadnych przeszkód żeby pozbawić A. R. (1) życia, a jednak tego nie zrobili, ponieważ nie takie były ustalenia, uzgodnienia w ramach zawartego przez współsprawców porozumienia, uświadamianego i akceptowanego przez oskarżonego M. B. (1), przewidywały jedynie spowodowanie obrażeń ciała u A. R. (1), obejmujące ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, należy w tym miejscu zauważyć, że nawet gdyby bezpośredni sprawcy postrzału A. M. M. B. (2) i J. K., postąpili wbrew poczynionym wcześniej ustaleniom(zawartemu porozumieniu), i strzelali żeby zabić, np. w klatkę piersiową czy głowę ofiary, i wobec nich uprawnione byłoby postawienie zarzutu zabójstwa, to brak byłoby podstaw do przyjęcia zamiaru zabójstwa w stosunku do pozostałych osób z nimi współdziałających, ponieważ co należy podkreślić- odpowiedzialność w ramach współsprawstwa wynika z przestępczego porozumienia kilku osób i ono wyznacza zakres ich odpowiedzialności, a jeżeli ktoś ze współsprawców wykracza poza to porozumienie, to tylko ta osoba ponosi surowszą odpowiedzialność, za to co faktycznie zrobiła, dotyczy to również sytuacji związanej ze zmianą nabojów(z gumowymi kulami na wypełnione śrutem), do której miało dojść, wg relacji M. B. (2) i J. K., przekazanej przez A. A., ponieważ wskazuje ona na to, że przedmiotem porozumienia między osobami współdziałającymi w popełnieniu przestępstwa na szkodę A. R. (1) były nawet pociski, jakie miały zostać użyte, zamiana nabojów, wcześniej nie uzgodniona, której według oskarżyciela publicznego miał dokonać P. D., wbrew stanowisku skarżącego, nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony M. B. (1) działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia A. R. (1), ponieważ brak jest dowodów na potwierdzenie tezy, że oskarżony M. B. (1) o tej zamianie wiedział, a przede wszystkim dlatego, że zamiana pocisków, na bardziej niebezpieczne, z uwagi na uzgodniony sposób w jaki M. B. (2) i J. K. mieli zaatakować pokrzywdzonego i w jakie części jego ciała mieli go postrzelić, nie pozwala na ustalenie, w sposób pewny, że ich zamiarem było coś więcej niż spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu A. R. (1) |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie I. poprzez przyjęcie w opisie czynu, iż M. B. (1) usiłował dokonać zabójstwa A. R. (1) działając z zamiarem ewentualnym pozbawienia jego życia, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na udzielenie pomocy medycznej pokrzywdzonemu przez osoby trzecie, a więc zakwalifikowanie zarzucanego mu przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonemu kary 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
zarzut bezzasadny, Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego M. B. (1), i prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej, uznając, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona przestępstwa z art. 156 § 1pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej przed 13.7.2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
4. |
1.naruszenie prawa materialnego: art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. w zb. z art. 156 § l pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przez jego niezastosowanie, pomimo iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. R. (1) zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, art. 46 § 1 i § 2 k.k. przez jego niewłaściwe zastosowanie poprzez zaniechanie zasądzenia naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w pełnej wysokości, a nadto w przypadku, gdyby Sąd uznał, że orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest znacznie utrudnione, to winien orzec nawiązkę w wysokości 200.000 zł, 2.naruszenie prawa procesowego: a)art. 193 §1 k.p.k. i art. 278 §1 k.p.c. przez niepowołanie przez Sąd I instancji: - biegłego rzeczoznawcy majątkowego dla ustalenia kosztów przystosowania nieruchomości A. R. (1) dla potrzeb pokrzywdzonego związanego z jego ciężkim kalectwem, a polegających na wybudowaniu podjazdów, elektrycznej bramy wjazdowej i garażowej, dodatkowego wyposażenia łazienki w kabinę, uchwyty, wyposażenie i przystosowanie kuchni jak również powiększenie drzwi, aby można było przejeżdżać wózkiem oraz kosztów zakupu samochodu przystosowanego dla inwalidy, - biegłego protetyka w zakresie protez nóg i palców rąk dla ustalenia kosztów protezy elektronicznej amputowanej nogi odpowiedniej dla pokrzywdzonego, która w stopniu maksymalnym ułatwiłaby mu codziennie funkcjonowanie, a nadto protezy amputowanych palców prawej dłoni oraz wartości wózka inwalidzkiego elektrycznego niezbędnego do przemieszczania się w domu i w obrębie posesji, - biegłego ortopedy dla ustalenia poziomu cierpień i bólu, jakich doznawał oraz doznaje pokrzywdzony A. R. (1) w związku z usiłowaniem jego zabójstwa, - biegłego psychologa dla ustalenia następstw usiłowania zabójstwa na sferę psychiczną pokrzywdzonego, poziomu jego cierpienia psychicznego, jak również następstw w przyszłości. b)art. 627 k.p.k. w zw. § 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie przez zaniechanie przyznania oskarżycielowi posiłkowemu od Skarbu Państwa kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem Okręgowym w Koszalinie jako sądem I instancji z uwzględnieniem udziału w śledztwie oraz z uwzględnieniem 3.błędy w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające na: a) przyjęciu, że kwota 30.000 zł jest sprawiedliwą rekompensatą dla pokrzywdzonego za doznaną krzywdę i cierpienia moralne, adekwatną do naruszonego przez oskarżonego dobra pokrzywdzonego oraz rozmiaru krzywdy, jaka związana jest z tym naruszeniem w sytuacji, gdy pokrzywdzony A. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany postrzałowej uda prawego, rany postrzałowej podudzia prawego z częściową amputacją podudzia oraz rozległym ubytkiem skóry, mięśni i kości, rany postrzałowej powierzchni podudzia lewego oraz uda lewego, a także rany postrzałowej ręki prawej z rozległym ubytkiem tkanek miękkich i amputacją III i IV promienia śródręcza oraz amputacją III i IV palca, które spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa oraz choroby realnie zagrażającej życiu, skutki ciężkiego kalectwa nigdy nie ustaną i będą trwać do końca jego życia, powodując cierpienia fizyczne i psychiczne, załamanie się całego życia i trwałą niemożność kontynuowania działalności sportowej, a tym samym rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest niesprawiedliwe i jedynie w bardzo niewielkim stopniu stanowi rekompensatę za doznaną krzywdę i cierpienia moralne, uznaniu, że pokrzywdzony w postępowaniu przed Sądem Okręgowym, ani też w postępowaniu przygotowawczym nie wykazał, aby zasadnym było zasądzenie na jego rzecz od oskarżonego M. B. (1) kwoty zadośćuczynienia wskazanej we wniosku pełnomocnika z dnia 11.10.2022 r., tj. kwoty 500.000 zł w sytuacji, gdy Sąd był w posiadaniu dokumentów dotyczących leczenia szpitalnego i rehabilitacyjnego, a nadto dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego oraz członków jego rodziny, którzy wskazywali na ogrom jego cierpień, co uzasadniało żądane zadośćuczynienie, uznaniu, że brak było podstaw do uwzględnienia żądania pokrzywdzonego dotyczącego odszkodowania, albowiem zarówno pełnomocnik pokrzywdzonego ani on sam w żaden sposób nie wykazali poniesionych kosztów leczenia i rehabilitacji oraz przyszłych kosztów dostosowania domu do potrzeb osoby niepełnosprawnej w sytuacji, gdy pokrzywdzony przedłożył pełne zestawienie niezbędnych wydatków, aby chociaż częściowo zaspokoić potrzeby A. R. (1) powstałe w wyniku działania sprawców, a nadto pokrzywdzony i jego rodzina złożyli w tym zakresie zeznania potwierdzające koszty spowodowane przestępstwem, a zeznania te nie zostały zakwestionowane |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
zarzut naruszenia prawa materialnego przez nie zastosowanie art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. w zb. z art. 156 § l pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie dawał podstaw do ustalenia, że oskarżony M. B. (1), w ramach współsprawstwa, działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. R. (1), jak wynika z uzasadnienia tego zarzutu, skarżący łączy ww. zamiar z użyciem broni palnej i przekonaniem pokrzywdzonego, że osoby, które strzelały w jego kierunku chciały go zabić, a nie udało się to tylko dzięki jego unikom oraz pomocy udzielonej mu bezpośrednio po zdarzeniu, analiza całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uzasadniała ustalenie, wbrew stanowisku skarżącego, że M. B. (1) działał z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego A. R. (1), brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony M. B. (1) chciał śmierci pokrzywdzonego lub przewidywał ją i na nią się godził, poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy ustalenia są prawidłowe i Sąd Apelacyjny w pełni je akceptuje, należy podkreślić, że zamiaru pozbawienia życia nie wolno domniemywać, musi on wynikać w sposób niebudzący wątpliwości ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w przedmiotowej sprawie zebrany materiał dowodowy na takie, kategoryczne ustalenie, nie pozwalał, strona podmiotowa jest tym co powoduje w niniejszej sprawie, że brak jest podstaw do przyjęcia, że M. B. (1), w ramach współsprawstwa, działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego A. R. (1), przewidując i godząc się na śmierć pokrzywdzonego, użycie broni palnej przez bezpośrednich sprawców postrzelenia A. R. (1), poczynionych ustaleń Sądu I instancji, w omawianym zakresie nie zmienia, P. D. nie chciał śmierci A. R. (1), chciał „dać mu nauczkę”, skrzywdzić go w taki sposób żeby nie mógł poprowadzić już żadnego treningu, jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń (co zostało szczegółowo wyjaśnione powyżej, w punkcie 3.3. uzasadnienia), zarzuty dotyczące odszkodowania i zadośćuczynienia nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prawidłowo oceniony przez Sąd Okręgowy nie dawał podstaw do zasądzenia odszkodowania od oskarżonego M. B. (1) na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1), a zadośćuczynienia jedynie w części, należy podkreślić, że to na pokrzywdzonym ciąży obowiązek udowodnienia zasadności roszczeń i ich wysokości, której źródłem jest czyn zabroniony, popełniony na jego szkodę, dlatego też nie zasługuje na uwzględnienie zarzut dotyczący naruszenia art. 193 § 1 k.p.k. i nie powołanie przez Sąd I instancji wskazanych w nim biegłych, uzasadnienie apelacji, a przede wszystkim wnioski dowodowe zgłoszone w tym środku odwoławczym, stwierdzające konieczność przeprowadzenia dowodów z opinii ww. biegłych, wskazują, że i w ocenie skarżącego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na pewne, kategoryczne ustalenia co do odszkodowania i zadośćuczynienia należne pokrzywdzonemu A. R. (1), w związku z jego postrzeleniem, w dniu 9 sierpnia 2015r., wobec powyższego nie może zostać uznana za wadliwą decyzja o nie zasądzeniu od oskarżonego M. B. (1) odszkodowania i zasądzenia jedynie częściowego zadośćuczynienia, w tym miejscu należy zwrócić uwagę skarżącemu, że kwota 30.000 zł nie jest pełną, a jedynie częściową rekompensatą dla pokrzywdzonego za doznaną krzywdę i cierpienia moralne, których źródłem było zdarzenie z dnia 9 sierpnia 2015r., w którym brał udział oskarżony M. B. (1), należy podkreślić, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji w omawianym zakresie, nie wyklucza możliwości dochodzenia przez pokrzywdzonego A. R. (1) odszkodowania w pełnej wysokości oraz zadośćuczynienia w większym zakresie, od osób współdziałających w dokonaniu na jego szkodę przestępstwa w dniu 9 sierpnia 2015r., w tym od oskarżonego M. B. (1), w postępowaniu cywilnym, co wynika wprost z art. 46 § 3 k.k., w sytuacji kiedy przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe pozwalało na podjęcie decyzji co do istoty postępowania karnego, tj. ustalenia sprawcy czynu zabronionego i wymierzenie mu sankcji adekwatnej do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, Sąd ten był zobowiązany wydać rozstrzygnięcie merytoryczne, bez dalszego procedowania w zakresie szkody i krzywdy doznanych przez pokrzywdzonego, albowiem ich dochodzenie jest możliwe, w dedykowanym takim roszczeniom postępowaniu cywilnym, na co wskazuje przywołany już art. 46 § 3 k.k., z uwagi na fakultatywność zastosowania regulacji z art. 46 § 2 k.k., nie odwołanie się do niej przez Sąd Okręgowy nie może być podstawą skutecznego zarzutu apelacyjnego |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
1. zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że: a) uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego tego, że w dniu 9 sierpnia 2015 r. w K., wspólnie i w porozumieniu z P. D., wobec którego wyłączono materiały do odrębnego postępowania, J. K., M. B. (2), wobec których skierowano akt oskarżenia w innej sprawie, oraz innymi nieustalonymi osobami, działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. R. (1), zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, udostępnił J. K. i M. B. (2) pojazd marki K. (...) kol. srebrnego o nr VIN: (...) oraz nr silnika: (...) wraz założonymi tablicami rejestracyjnymi o wyróżnikach (...), pochodzącymi z innego uprzednio sprzedanego pojazdu marki O. (...), a nadto prowadził razem z P. D. obserwację A. R. (1), po czym przekazał informację o przemieszczaniu się wymienionego J. K. oraz M. B. (2), który oddał w jego kierunku z bliskiej odległości co najmniej cztery strzały z broni palnej gładkolufowej nieustalonego wzoru, kalibru 12/67,5 mm, lecz zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na udzielenie pomocy medycznej pokrzywdzonemu przez osoby trzecie, w następstwie czego doznał on obrażeń ciała w postaci rany postrzałowej uda prawego, rany postrzałowej podudzia prawego z częściową amputacją podudzia oraz rozległym ubytkiem skóry mięśni i kości, rany postrzałowej powierzchni podudzia lewego oraz uda lewego, a także rany postrzałowej ręki prawej z rozległym ubytkiem tkanek miękkich i amputacją III i IV promienia śródręcza oraz amputacją III i IV palca, które spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa oraz choroby realnie zagrażającej zdrowiu, po czym J. K. i M. B. (2) uciekli z miejsca zdarzenia wyżej wskazanym pojazdem, który następnie porzucili i podpalili w miejscowości Ł. - U., tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art, 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 §1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie mu za to kary 20 lat pozbawienia wolności lub wyższej, zasądzenie tytułem odszkodowania od oskarżonego M. B. (1) na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1) kwotę 1.000.000 zł tytułem odszkodowania, zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1) kwotę 500.000 zł (pięćset tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 2. zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. R. (1) kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem I instancji oraz przed Sądem II instancji według norm przepisanych |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
zarzuty bezzasadne, Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego M. B. (1), i prawidłowo je ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej, uznając, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 156 § 1pkt 2 k.k. w wersji obowiązującej przed 13.7.2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., wniosek o zasądzenie 1.000.000zł tytułem odszkodowania oraz 500.000zł tytułem zadośćuczynienia od oskarżonego M. B. (1) na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1) nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ zgromadzony w toku postępowania karnego materiał dowodowy nie pozwalał na ich zasądzenie, Sąd Okręgowy zasadnie orzekł o częściowym zadośćuczynieniu na rzecz pokrzywdzonego, ponieważ dokładniejsze ustalenia dotyczące krzywdy doznanej przez A. R. (1) w wyniku zdarzenia z dnia 9 sierpnia 2015r. nie było możliwe, w sytuacji kiedy przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe pozwalało na podjęcie decyzji co do istoty postępowania karnego, tj. ustalenia sprawcy czynu zabronionego i wymierzenie mu sankcji adekwatnej do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, z uwzględnieniem pozostałych przesłanek kształtowania odpowiedzialności karnej z art. 53 k.k., należy podkreślić, że rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie o częściowym zadośćuczynieniu na rzecz pokrzywdzonego od oskarżonego M. B. (1), i nie zasądzenie odszkodowania, nie pozbawia A. R. (1) możliwości dochodzenia roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie (w większym zakresie) przeciwko ww. oskarżonemu w postępowaniu cywilnym, co wynika wprost z art. 46 § 3 k.k., wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. R. (1) kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem I instancji nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ jego adresatem powinien być Sąd I instancji, z analizy akt sprawy wynika, że taki wniosek nie został przed Sądem Okręgowym złożony i brak rozstrzygnięcia w tym zakresie jest konsekwencją braku aktywności pokrzywdzonego i jego pełnomocnika, Sąd Apelacyjny nie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. R. (1) zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II instancji wobec nieobecności pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego na rozprawie apelacyjnej, należy zwrócić uwagę skarżącemu, że sporządzenie apelacji jest czynnością postępowania przed Sądem I instancji, do której odnosi się wynagrodzenie adwokata za reprezentowanie strony, w tym etapie postępowania, i dlatego możliwość dochodzenia należności z tytułu zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji przysługuje stronie dopiero wówczas kiedy reprezentujący ją pełnomocnik podejmie czynności procesowe po wpłynięciu apelacji do Sądu Odwoławczego- w przedmiotowej sprawie nic takiego nie miało miejsca |
||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
|
1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
|
uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego tego, że w dniu 9 sierpnia 2015r. w K., wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, działając z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu A. R. (1), zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, udostępnił ustalonym osobom pojazd marki K. (...) koloru srebrnego o nr VIN: (...) oraz nr silnika: (...) wraz założonymi tablicami rejestracyjnymi o wyróżnikach (...), pochodzącymi z innego uprzednio sprzedanego pojazdu marki O. (...), a nadto prowadził razem z inną ustaloną osobą obserwację A. R. (1) i przekazał informację o jego przemieszczaniu się innym ustalonym osobom, z których jedna oddała w kierunku A. R. (1) z bliskiej odległości co najmniej trzy strzały z broni palnej gładkolufowej nieustalonego wzoru, kalibru 12/67,5 mm, w następstwie czego A. R. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany postrzałowej uda prawego, rany postrzałowej podudzia prawego z częściową amputacją podudzia oraz rozległym ubytkiem skóry mięśni i kości, rany postrzałowej powierzchni podudzia lewego oraz uda lewego, a także rany postrzałowej ręki prawej z rozległym ubytkiem tkanek miękkich i amputacją III i IV promienia śródręcza oraz amputacją III i IV palca, które spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa oraz choroby realnie zagrażającej życiu, tj. czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 13 lipca 2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1), na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., kwoty 30.000zł ( trzydzieści tysięcy złotych) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 grudnia 2020 roku godz. 17:00 do dnia 25 marca 2022 roku godz. 17:00, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
|
zarzuty oskarżyciela publicznego, obrońców oskarżonego M. B. (1) oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego co do sprawstwa i winy oskarżonego M. B. (1) w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 13 lipca 2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., a także zasądzonych od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego należności, były bezzasadne i sformułowane w środkach odwoławczych wnioski, w tym zakresie, nie zasługiwały na uwzględnienie |
||||||||||||||||||||
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||
|
zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego M. B. (1) w punkcie 1 jego części dyspozytywnej obniżono do 4 (czterech) lat |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
|
Sąd Apelacyjny zgodził się z zarzutami apelacji obrońców oskarżonego M. B. (1), że kara pozbawienia wolności wymierzona temu oskarżonemu za przypisany mu czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 13 lipca 2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., w wysokości 6 (sześciu) lat była rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. co spowodowało jej obniżenie lecz nie w stopniu oczekiwanym przez skarżących (vide: pkt 3.1. i 3.2. uzasadnienia), w szczególności z uwagi na granice wymiaru kary za czyn przypisany oskarżonemu, obowiązujące w dacie jego popełnienia, tj. od roku do 10 lat pozbawienia wolności, dlatego też Sąd Apelacyjny rozstrzygając o karze za przypisany oskarżonemu M. B. (1) czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 13 lipca 2017r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., kierując się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 k.k., uznał, że kara pozbawienia wolności jaką należy wymierzyć M. B. (1) to 4 (czterech) lata, w ocenie Sądu Odwoławczego indywidualizacja kary, która ma zastosowanie również w przypadku osób popełniających czyn zabroniony w ramach współsprawstwa, powinna znaleźć odzwierciedlenie, w większym stopniu niż uczynił to Sąd I instancji, przy kształtowaniu kary pozbawienia wolności adekwatnej do roli jaką odegrał oskarżony M. B. (1) w realizacji porozumienia, którego celem było popełnienie przestępstwa na szkodę A. R. (1), czynności podjęte przez ww. oskarżonego prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy, miały charakter pomocniczy w stosunku do zachowania bezpośrednich sprawców ataku na pokrzywdzonego, i pomimo jego odpowiedzialności karnej na zasadzie współsprawstwa (o czym szerzej Sąd pisał w punkcie 3.1. uzasadnienia), powinno to znaleźć odzwierciedlenie w karze wymierzonej oskarżonemu M. B. (1) za przypisany mu czyn, z analizy uzasadnienia Sądu I instancji wynika, że kształtując wymiar kary w stosunku do oskarżonego M. B. (1) ww. okoliczności indywidualizujące odpowiedzialność karną osób działających w ramach współsprawstwa Sąd Okręgowy pominął, natomiast wymienione przez Sąd I instancji, prawidłowo ustalone, okoliczności obciążające oskarżonego M. B. (1) takie jak wcześniejsza karalność, zaplanowanie przestępstwa na szkodę A. R. (1), z zemsty jako motywacji bezprawnego zachowania, działanie z innymi osobami w ramach współsprawstwa, i popełnienie czynu zabronionego z użyciem broni palnej, które spowodowało trwałe i rozległe skutki dla zdrowia pokrzywdzonego, sprzeciwiały się łagodnemu traktowaniu tego oskarżonego i wymierzeniu kary pozbawienia wolności w dolnych granicach zagrożenia za przypisany mu czyn, bez wątpienia stopień społecznej szkodliwości czynu mu przypisanego i stopień jego zawinienia były wysokie, zasadnie Sąd Okręgowy nie stwierdził okoliczności łagodzących po stronie oskarżonego M. B. (1), wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego kara 4 (czterech) lat pozbawienia wolności stanowi właściwą reakcję na przestępcze zachowanie oskarżonego M. B. (1) i realizuje cele kary o charakterze wychowawczym i zapobiegawczym w stosunku do oskarżonego, uświadamiając jemu naganność postępowania, a z uwagi na jej wymiar będzie oddziaływać na niego w przyszłości, zniechęcając przed popełnieniem kolejnych przestępstw, w zakresie prewencji ogólnej wymierzona oskarżonemu M. B. (1) kara pozbawienia wolności kształtuje świadomość prawną społeczeństwa pokazując wysoką społeczną szkodliwość przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu, a jednocześnie jest sygnałem, że każde takie zachowanie spotka się z odpowiednią reakcją organów wymiaru sprawiedliwości |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
1.1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
|
4.1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
III. |
na podstawie art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądzono od oskarżonego i oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa po 1/3 wydatków za postępowanie odwoławcze, 1/3 tych wydatków obciążono Skarb Państwa, a nadto wymierzono M. B. (1) opłatę w kwocie 400 (czterystu) złotych za obie instancje na podstawie art. 10 ust.1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zaś A. R. (1) 60 (sześćdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję, na podstawie art. 13 ust. 2 ww. ustawy |
|||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||
|
SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego adw. B. F. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego przypisanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego adw. K. Ł. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego przypisanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
3 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
oskarżyciel publiczny |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego przypisanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
4 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego A. R. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
uznanie oskarżonego M. B. (1) za winnego przypisanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności, zasądzenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. R. (1) kwotę 30.000 ( trzydzieści tysięcy) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i nie zasądzenie odszkodowania, zaniechanie przyznania oskarżycielowi posiłkowemu od Skarbu Państwa kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem Okręgowym w Koszalinie jako sądem I instancji z uwzględnieniem udziału w śledztwie oraz z uwzględnieniem |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację: Przemysław Żmuda, Robert Mąka , Maciej Kawałko
Data wytworzenia informacji: