Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 168/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 21 kwietnia 2023 roku wydany w sprawie III K 184/22.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisu postępowania, to jest art.410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed podaniem stanowiska Sądu Odwoławczego jakie legło u podstaw przyjęcia wyżej wskazanej oceny, co do skuteczności wywiedzionego na korzyść oskarżonego w sprawie przedmiotowej środka odwoławczego w omawianym aktualnie zakresie koniecznym jest przedstawienie wstępnych ocen i spostrzeżeń bowiem miały one wpływ tak na motywowane orzeczenie jak i na zakres jego uzasadnienia.

Przedstawiając wstępne spostrzeżenia nie sposób jest, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie odnieść się do treści omawianego zarzutu podniesionego przez odwołującego się obrońcę oskarżonego. Jest to istotne bowiem zgodnie z art.433§1 k.p.k., sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje. Nadto, i o tym zapominać nie można, na odwołującym się spoczywa obowiązek, jeżeli jest on profesjonalnym podmiotem, wskazania zarzutów i uzasadnienia ich (art.427§2 k.p.k.). W ocenie Sądu Odwoławczego powyższe nabiera szczególnego znaczenia w sytuacji, gdy zarzut formułowany jest przez profesjonalny podmiot, któremu przecież należy stawiać wyższe wymagania, co do poprawności formułowania zarzutów niż osobom przymiotu profesjonalności pozbawionym. To ostatnie uzupełnić należy o stwierdzenie, że, jak się wydaje, nie jest słusznym by Sąd II Instancji miał domyślać się rzeczywistych intencji odwołującego się profesjonalnego podmiotu, a rzecz przeciwnie oceniając można wskazać, że w sytuacji, gdy środek odwoławczy sporządzany jest przez profesjonalny podmiot, a takim jest niewątpliwe adwokat, to brak jest podstaw by sformułowany przez niego zarzut rozumieć inaczej niż został on określony. Jest bowiem tak, że „Zgodnie z art.427§2 k.p.k., obrońca jest zobligowany do wskazania w apelacji zarzutów stawianych orzeczeniu oraz podania ich uzasadnienia, to powinność sądu odwoławczego odnosząca się do rozważenia tych zarzutów przy rozpoznaniu sprawy w granicach środka odwoławczego (art.433§1 i 2 k.p.k.) należy rozumieć tak, że treść zarzutu zakreśla zakres jego rozpoznania.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2004 roku) uzupełniając powyższe o stwierdzenie, że „Warunkiem przyjęcia i merytorycznego rozpoznania środka odwoławczego złożonego przez podmiot kwalifikowany, jest wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu i uzasadnienie ich oraz wniosków odwoławczych. Ten minimalny warunek nie wystarcza jednak do uznania, że zarzucane uchybienia wystąpiły. W uzasadnieniu skargi uchybienia te muszą być wykazane. Nie ma innej drogi do ich stwierdzenia przez sąd odwoławczy (chyba że wystąpią przyczyny wzruszenia rozstrzygnięcia brane pod uwagę z urzędu). Z powyższego wynika, że inne przesłanki decydują o przyjęciu i rozpoznaniu środka odwoławczego, inne zaś o jego uwzględnieniu.” (wyrok Sadu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 października 2000 roku) dodając do tego, iż „Byłoby pożądane, aby podmiot fachowy wyczerpująco określał zarzuty, ażeby nie było potrzeby „wyprowadzania” ich z uzasadnienia środka odwoławczego.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 września 2000 roku). Zważając na powyższe Sąd II Instancji uwzględnił również, że „Przy formułowaniu środka odwoławczego decydujące znaczenie ma wskazanie na konkretne uchybienie, a zarzut stanowi jego słowne nazwanie. Podniesionym uchybieniem jest to, na co wskazuje słowne ujęcie zarzutu. Nie w uzasadnieniu, lecz w werbalizacji zarzutu apelacji należy poszukiwać granic zaskarżenia (…).” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2017 roku).

Podanie tego, co wskazano powyżej było, w ocenie Sądu II Instancji, konieczne albowiem apelant określony w rozpoznawanym środku odwoławczym zarzut tak sformułował, że nie było do końca jasnym czy dotyczy on wyłącznie w ścisłym znaczeniu naruszenia art.410 k.p.k. czy też również mającego być popełnionym przez Sąd Okręgowy błędem w ustaleniach faktycznych skutkującym nieprawidłowymi ustaleniami faktycznymi, których podstawą była niewłaściwa ocena dowodów wskazanych w treści omawianego zarzutu.

Rozstrzygnięcie wskazanej wątpliwości, co do rzeczywistych intencji apelanta, było istotne bowiem wpływ miało na zakres sporządzanego uzasadnienia. W ocenie Sądu Odwoławczego szczegółowa analiza treści omawianego zarzutu z uwzględnieniem jego uzasadnienia i po odniesieniu tego stanowiska do przedstawionej treści pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, do czego Sąd II Instancji zobligowany z podanych uprzednio przyczyn nie jest, prowadzi do wniosku, iż odwołujący się obrońca w istocie zarzucił tak naruszenie art.410 k.p.k. jak i podniósł zarzut poczynienia w sprawie błędnych ustaleń faktycznych, których źródłem była nieprawidłowa ocena podanych w zarzucie dowodów. W związku z powyższym Sąd II Instancji w dalszej części uzasadnienia przedstawi swe stanowisko dotyczące wynikającego z rozpoznawanego środka odwoławczego zakresu zaskarżenia (art.433§1 k.p.k.).

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia art.410 k.p.k. to przypomnieć należy, że przepis ten określa podstawę dowodową wyroku stanowiąc, iż może nią być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Sąd bowiem rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej. Istotnym przy tym jest, że „Stosownie do treści art.410 k.p.k. sąd rozstrzygając w sprawie za podstawę swojego orzeczenia powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też przedmiotem jego rozważań muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności - istotne dla rozstrzygnięcia nie tylko o sprawstwie, winie czy kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, ale również o wymierzonej wobec niego karze.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 roku). W tym zakresie wyłącznie uzupełniająco można wskazać, czego jak się wydaje apelant nie uwzględnił, że „Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku).

Z treści zarzutu dotyczącego obrazy art.410 k.p.k. wynika, że, zdaniem apelanta, Sąd I Instancji za podstawę swego orzeczenia nie przyjął wszystkiego tego, co ujawnione zostało w trakcie rozprawy głównej. Stanowisko to zasadne nie jest. Dla wykazania słuszności prezentowanej oceny wystarczającym jest odwołanie się do treści uzasadnienia kwestionowanego orzeczenia albowiem bez wątpliwości wynika z niego, że Sąd Okręgowy rozstrzygając w sprawie przedmiotowej miał na uwadze wyjaśnienia oskarżonego (k-300), zeznania E. Ć. i P. S. (k-300-300v) oraz dowody z opinii: sądowo-psychiatrycznej i psychologicznej (k-300). Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by twierdzić, że Sąd I Instancji w sprawie niniejszej orzekał z naruszeniem art.410 k.p.k. Dodać do tego należy, iż czym innym jest pominięcie określonego dowodu w procesie orzekania, a czym innym jest przyjęcie jego określonej oceny. Odmówienie dania wiary dowodowi w całości czy też w części nie jest przecież pominięciem dowodu w znaczeniu określonym art.410 k.p.k. To, że określonemu dowodowi odmówiono w całości lub w części wiary oznacza właśnie, że dowód ten został wzięty pod rozwagę, nie pomięto go, a gdyby chcieć taką sytuację procesową oceniać inaczej to należałoby przyjąć, że odmówienie w całości lub w części dania wiary określonemu dowodowi oznacza jego pominięcie. Niezasadność takiego stanowiska, jak się wydaje, nie wymaga dalszego motywowania.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy oskarżonego w drugim ze wskazanych uprzednio znaczeniu to wskazać wpierw należy, iż Sąd Orzekający po prawidłowym, zdaniem Sądu Odwoławczego, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Orzekający ustalając stan faktyczny nie naruszył zasad obiektywizmu oraz domniemania niewinności. W omawianym zarzucie i jego uzasadnieniu nie przytoczono takich argumentów, które mogłyby podważać prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Orzekającego dotyczące określenia zakresu odpowiedzialności oskarżonego. W tym spektrum zważono, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może być tylko wtedy skuteczny gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd I Instancji nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a to wykazane nie zostało.

W ocenie Sądu Odwoławczego, z racji stanowiska Sądu I Instancji dotyczącego treści zebranych w sprawie przedmiotowej dowodów i ustalonego na tej podstawie zachowania oskarżonego możliwym jest odwołanie się do niego bez konieczności ponownego stanowiska tego przytaczania albowiem w swej istocie w tym miejscu jego znaczenie i wymowę należałoby powtórzyć. Koniecznym jest przy tym zauważenie, co nie uszło uwadze Sądu Odwoławczego, że Sąd Okręgowy sporządzając pisemne motywy kwestionowanego orzeczenie nie wskazał jednoznacznie, w znaczeniu językowym, jak ocenił przeprowadzone dowody. Nie oznacza to jednak, że w tym zakresie brak jest stanowiska tego Sądu. Wyraźnie wynika ono z określenia dowodów jakie stały się podstawą ustaleń faktycznych (k-300-300v). W ocenianym środku odwoławczym nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego powzięte na podstawie treści wskazanych dowodów. Zauważyć przy tym należy, iż odwołujący się negując stanowisko Sądu Orzekającego, co do treści dowodów odniósł się nie do całokształtu wniosków wynikających z nich lecz skupił się na fragmentach dowodów, na ich części. Już to wykazuje słuszność nieuwzględnienia takiej argumentacji. Sąd I Instancji uwzględnił treść dowodów wskazanych jako podstawa ustaleń faktycznych, powiązał je z pozostałym materiałem dowodowym, a tym samym nie można było stwierdzić, że takie stanowisko doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych. To pozwala Sądowi Odwoławczemu, jak to już wskazano, odwołać się do niego, co sprawia, że nie jest koniecznym jego powtarzanie. W ocenie Sądu II Instancji podniesione przez odwołującego się argumenty nie są tego rodzaju i nie mają takiej wymowy by mogły podważyć to, co wynika z dowodów przeprowadzonych w sprawie dotyczących ustalonego zachowania oskarżonego. Z dowodów tych jednoznacznie wynika, że ustalenia faktyczne Sądu Orzekającego są prawidłowe.

Treść omawianego zarzutu w przyjętym jego znaczeniu i jego uzasadnienie sprowadzają się do negowania stanowiska Sądu Orzekającego i nie wynikają z niego jakiekolwiek uchybienia, których dopuścić miałby się Sąd Okręgowy w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd I Instancji błędu w ustaleniach faktycznych. Zauważyć przy tym należy, iż apelant, w swej istocie, uzasadniając podniesiony zarzut odwołał się do tego samego materiału dowodowego, który dla Sądu Okręgowego stał się podstawą poczynienia ustaleń faktycznego, a jednocześnie z tego stanowiska nie wynika by Sąd Orzekający oceniając tą część materiału dowodowego uczynił to z obrazą art.7 k.p.k. Nie wskazano w omawianym zarzucie okoliczności, które miałyby przekonywać, że prawidłowym byłoby powzięcie ustaleń faktycznych w sposób proponowany przez apelanta. Treść omawianego zarzutu dowodzi, że apelant zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktował wybiórczo eksponując te jego fragmenty, które, jego zdaniem, zgodne są z podniesionym zarzutem. Apelujący nie podał przy tym argumentacji mogącej być ocenioną jako wykazującą, że tok rozumowania Sądu I Instancji dotknięty był błędem natury logicznej oraz by wystąpił jakikolwiek błąd w toku rozumowania. Nie wykazano także by Sąd I Instancji uwzględniając treść dowodów przekroczył granice określone w art.7 k.p.k. W tej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji zyskuje akceptację Sądu Odwoławczego. Nadto apelujący nie przedstawił faktów wykazujących by argumentacja Sądu Orzekającego była nielogiczna lub przeciwstawiała się wiedzy i doświadczeniu życiowemu.

Do powyższego dodać należy, iż czynione w określonej sprawie ustalenia faktyczne są powziętym na podstawie przeprowadzonych dowodów stwierdzeniem wystąpienia w rzeczywistości faktów czy też zdarzeń istotnych z punktu widzenia treści zarzutu stawianemu określonej osobie. Tak rozumiejąc istotę ustaleń faktycznych zwrócić trzeba było uwagę na to, że „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać podniesiony, gdy w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby takiego ustalenia nie poczyniono, pomimo że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2017 roku). Apelant wskazał, co jest przez niego kwestionowane i ten stan rzeczy upoważnia do stwierdzenia, że nie wszystkie ustalone przez Sąd Okręgowy fakty są negowane. Zdaniem Sądu Odwoławczego istnieją podstawy do stwierdzenia, iż w istocie rzeczy apelant nie neguje większości ustalonych przez Sąd I Instancji rzeczywistych faktów będących podstawą czynu przypisanego oskarżonemu jak chociażby tego jaka była treść grypsów czy też sposobu postępowania T. S., a kwestionowane jest to, że fakty te zostały niewłaściwie ocenione przez pryzmat znamion czynu przypisanego oskarżonemu. Powyższe ma swe znaczenie. Jest bowiem tak, że „Poprzez zarzut określony w art.438 pkt 3 k.p.k. można kwestionować całość ustaleń faktycznych lub też poszczególne elementy strony przedmiotowej i podmiotowej, a nie prawno-karną ocenę zachowania oskarżonego w kontekście zastosowanych przez Sąd przepisów prawa materialnego.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2018 roku). Z treści podniesionego przez obrońcę oskarżonego zarzutu wynika, iż zasadniczo kwestionowana jest właśnie prawno-karna ocena.

Odnosząc się do zarzutu określonego przez apelanta wskazać należy, iż Sąd Okręgowy przyjmując, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustalone osoby do popełnienia przestępstwa uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego, zeznania T. S., R. S., E. Ć., P. S., opinie: sądowo-psychiatryczną, psychologiczną i grafologiczną oraz pozostały materiał dowodowy, a w tym materiały uzyskane od T. S. (grypsy) (k-300-300v). Obrońca oskarżonego, jak się wydaje, uznał, iż wskazane dowody zostały nieprawidłowo przyjęte za podstawę ustaleń faktycznych lecz na potwierdzenie swego stanowiska w swej istocie nie przedstawił żadnej argumentacji. W tej sytuacji stanowisko to uwzględnione być nie mogło bowiem argumentacja apelanta sprowadza się do eksponowania fragmentów dowodów.

W ocenie Sądu II Instancji zważając na charakter omawianego zarzutu, a przede wszystkim biorąc pod uwagę stanowisko Sądu Orzekającego wyrażone w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia (k-301-301vv) w pełni uprawnionym jest odwołanie się do wskazanej argumentacji. Jest ona wprawdzie syntetyczna jednakże zawiera w swej treści wszystko to, co było konieczne dla wykazania, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustalone osoby do popełnienia przestępstwa na szkodę funkcjonariuszy publicznych realizując tym samym znamiona przypisanego mu czynu. Akceptacja tej argumentacji pozwala Sądowi Odwoławczemu uczynić ją własną, co sprawia, że nie jest koniecznym wskazywanie podstaw uznania, iż oskarżony działał w ustalonym przez Sąd Okręgowy sposobie bowiem w istocie rzeczy należałoby zaprezentowane argumenty i oceny prawne powtórzyć. To miało wpływ na zakres uzasadnienia Sądu odwoławczego przy czym wsparto się stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 23 stycznia 2018 roku, w którym przyjęto, iż „Stopień szczegółowości uzasadnienia wyroku zależny jest od treści środka odwoławczego, w szczególności od tego, jak dalece wywody skarżącego poparte są odwołaniem się do materiału dowodowego oraz jak szeroka jest argumentacja związana z zagadnieniami prawnymi, w przypadku postawienia orzeczeniu zarzutów wymagających tego rodzaju umotywowania.” w połączeniu z tezą określoną postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2017 roku gdzie uznano, że „Stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji oraz we wniesionym środku odwoławczym i w zależności od tych czynników może przybierać formę mniej lub bardziej rozbudowanego wywodu. Jeżeli zatem sąd odwoławczy, podziela w pełni dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów i kwalifikację prawną czynu, może zaniechać w uzasadnieniu swojego wyroku szczegółowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, bowiem byłoby to zbędnym powtórzeniem argumentacji tego sądu.”.

W tej sytuacji wyłącznie skrótowo przypomnieć należy, iż treść dowodów przekazanych przez T. S. (grypsy) wykazuje jakie przestępstwo miało zostać popełnione i na czyją szkodę. Zeznania tego świadka oraz zeznania R. S. w połączeniu z wnioskami wynikającymi z opinii sądowo-psychiatrycznej i opinii psychologicznej nie pozostawiają wątpliwości, co do tego, że słusznie przyjęto, iż działanie oskarżonego było nieudolnym usiłowaniem. Stanowiska tego nie zmienia to, co przez apelanta było szczególnie eksponowane, co wynika z zeznań E. Ć. i P. S.. To, że pokrzywdzeni nie wiedzieli o działaniach oskarżonego i nie czuli się zagrożeni (k-252v-253v) nie ma znaczenia dla ustalonego zakresu odpowiedzialności oskarżonego albowiem istotnym był sposób jego działania, istotnym było to, co było jego zamiarem. Odpowiedzialności oskarżonego w ustalonym zakresie nie wyłącza wreszcie to, że podejmując własne działania był, co wątpliwe nie jest, zmanipulowany przez T. S.. Oskarżony przecież pozostawał w przekonaniu, że działania jego będą skuteczne i zamiarem jego było by takie właśnie były. Wyłącznie postawa i zachowanie T. S., prawidłowo ocenione przez Sąd I Instancji, stały się podstawą przyjęcia, że oskarżony nieudolnie usiłował nieustalone osoby podżec do popełnienia przestępstwa. W tym zakresie zwrócić uwagę należało na to, że „Paragraf drugi art.13 k.k. penalizuje również usiłowanie nieudolne, czyli takie które obiektywnie nie było zdolne narazić lub naruszyć dobra chronionego prawem, stanowiąc, że usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2008 roku). W sprawie przedmiotowej tak właśnie jest. Swym uświadomionym zachowaniem oskarżony zrealizował znamiona przypisanego mu czynu, a to, że usiłowanie jego było nieudolne wykazują obiektywne, a wynikające choćby z zeznań T. S. i R. S. okoliczności świadczące o tym, że oskarżony nie uświadamiał sobie, że realizacja jego wyraźnie określonego zamiaru możliwa nie jest z racji postawy i motywacji T. S..

Reasumując, w ocenie Sądu II Instancji, poczynione w sprawie ustalenia faktyczne i przyjęta ich przez Sąd Orzekający prawna ocena bez wątpliwości wykazują słuszność kwestionowanego orzeczenia.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania wyżej omówionego zarzutu za niezasadny wniosek obrońcy oskarżonego uwzględniony być nie mógł.

2

Naruszenie art.424§1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji wskazanego przez apelanta przepisu postępowania dotyczącego treści sporządzonego przez Sąd I Instancji uzasadnienia to wskazać należy, iż Sąd II Instancji akceptuje sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie. Pisemne motywy skarżonego orzeczenia dowodzą, że w ich treści nie występują dyskwalifikujące je mankamenty. W tym zakresie wzięto pod uwagę to, że nawet gdyby przyjąć, że stanowisko Sądu Orzekającego nie w pełni czyni zadość wymaganiom stawianym uzasadnieniu orzeczenia określonym w art.424§1 k.p.k. to nie może taki stan rzeczy prowadzić do podważenia zasadności zaskarżonego wyroku. Jest bowiem tak, że uzasadnienie wyroku sporządzane jest po jego wydaniu i z tej racji nie może mieć ono wpływu na jego treść albowiem na treść dokumentu sporządzanego wcześniej (wyrok) nie ma wpływu dokument sporządzany później (uzasadnienie). Nie jest koniecznym przedstawianie argumentacji odnoszącej się do skutków wadliwie sporządzonego uzasadnienia i w skrócie można podać, że uzasadnienie wyroku sporządzone z uchybieniem przepisowi art.424§1 k.p.k. tylko wówczas prowadzić może do innego niż przyjęto rozstrzygnięcia jeśli uniemożliwiało ono stronom odniesienie się do podstaw kwestionowanego wyroku i dokonanie jego instancyjnej kontroli. Odnosząc się do pierwszej wskazanej powyżej sytuacji to zauważyć należy, iż w sprawie ona nie występuje, a wystarczającym będzie wskazanie na obszerność rozpoznawanych apelacji i ich argumentację. Nie można więc było twierdzić, że strony (oskarżony, obrońca, oskarżyciel publiczny) miały wyłączoną możliwość dokonania kontroli rozumowania Sądu I Instancji. W ocenie Sądu Odwoławczego i instancyjna kontrola w przedmiotowej sprawie skutkiem ocenianej treści uzasadnienia wyłączona nie była. Tak jak i apelant tak i Sąd II Instancji mógł zapoznać się z tokiem rozumowania Sądu Okręgowego i dokonać instancyjnej kontroli kwestionowanego wyroku. Powyższe uzupełnić należy o stwierdzenie, że instancyjna kontrola nie polega wyłącznie na zapoznaniu się z uzasadnieniem wyroku i do tej czynności nie ogranicza się. Wyraźnie stwierdzić należy, iż w trakcie instancyjnej kontroli Sąd II Instancji zapoznaje się z aktami sprawy, zebranymi w niej i przeprowadzonymi na rozprawach dowodami i to ten materiał w połączeniu, co oczywiste, z uzasadnieniem jest podstawą kontroli instancyjnej. Nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że najistotniejszym w jej trakcie jest zapoznanie się z materiałem dowodowym bowiem w pisemnych motywach wyroku sąd je sporządzający nie ma obowiązku powoływania się bez wyjątku na wszystkie dowody i nie jest obowiązany do wszystkich z nich odnosić się, co nie zmieniania faktu, że z tymi innymi dowodami również zapoznał się. Instancyjna kontrola polega właśnie na zapoznaniu się z całością sprawy i na tej podstawie dokonanie oceny o słuszności wydanego wyroku. Stanowisko Sądu Odwoławczego byłoby niepełne gdyby nie wskazać, co przy rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego również było wzięte pod uwagę, że określone orzeczenie może zostać ocenione jako słuszne nawet w sytuacji, gdy przy jego motywowaniu wskazano niepełne czy też niewłaściwe tej motywacji podstawy.

Sąd II Instancji szczegółowo zapoznał się ze sporządzonym w przedmiotowej sprawie uzasadnieniem i nie stwierdził w nim uchybień, które mogłyby być ocenione jako je dyskwalifikujące, co skutkowało stwierdzeniem braku istnienia podstaw, pomijając formalne ku temu podstawy (art.455a k.p.k.), do uwzględnienia wniosku obrońcy określonego w rozpoznawanym środku odwoławczym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie zarzutu naruszenia art.424§1 k.p.k. za niezasadny.

3

Obraza przepisu prawa materialnego, to jest art.18§1 k.k., polegająca na wskazaniu, między innymi, tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w sytuacji, gdy tak z treści zarzutu jak i rozstrzygnięcia Sądu I Instancji niewątpliwie wynika, iż oskarżonemu wpierw zarzucono, a następnie przypisano podżeganie do popełnienia czynu określonego w art.148§1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed podaniem podstaw uznania wyżej określonego zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego za zasadny koniecznym jest wskazanie, iż z jego treści niewątpliwie wynika, że dotyczy on wyłącznie nieprawidłowo określonej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie oddania w niej tego, że oskarżony podżegał nieustalone osoby do popełnienia czynu określonego w art.148§1 k.k. Takie rozumienie omawianego zarzutu znajduje swe pełne uzasadnienie w jego treści mimo, iż formułujący ten zarzut wskazał w nim również art.13§1 k.k. jednakże, co do tego przepisu w zakresie kwalifikacji prawnej nie został podniesiony żaden zarzutu. W tym stanie rzeczy uprawnionym jest w tym miejscu odniesienie się wyłącznie do określonego przez apelanta zarzutu w treści przez niego określonej. Nie oznacza to tego, że Sąd Odwoławczy zaniecha odniesienia się do okoliczności będących podstawą przyjęcia w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu również na podstawie art.13 k.k. lecz nastąpi to przy omawianiu kolejnego zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w żadnym zakresie wątpliwym nie jest to, że Sąd Okręgowy określając kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu niewłaściwie wskazał w niej §1 art.18 k.k. Wyłącznie skrótowo i mając na uwadze realia sprawy przedmiotowej przypomnieć należy, iż w art.18§1 k.k. określono odpowiedzialność współsprawcy, a nim oskarżony nie był. Za tym stwierdzeniem przemawiają dokonane przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne (k-300v), z których jednoznacznie wynika, iż oskarżony podżegał do zabójstwa policjanta i prokuratora. Ostatecznie o nieprawidłowości wskazania w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art.18§1 k.k. przekonuje treść rozstrzygnięcia (punkt I skarżonego orzeczenia), w którym przyjęto, że oskarżony „usiłował nieudolnie podżec nieustaloną osobę, bądź osoby do zabójstwa prokuratora i funkcjonariusza Policji” (k-285v). W tym stanie rzeczy niewątpliwie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przyjąć należało §2 art.18 k.k., który to przepis określa odpowiedzialność za podżeganie.

Wniosek

Przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, między innymi, na podstawie art.18§2 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu Odwoławczego z racji uprzednio przytoczonych okoliczności wątpliwym być nie może, iż słusznie oskarżyciel publiczny zarzucił, iż Sąd Okręgowy wbrew poczynionym ustaleniom faktycznym i wbrew treści swego rozstrzygnięcia niewłaściwie wskazał w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art.18§1 k.k. zamiast art.18§2 k.k.

4

Obraza przepisu postępowania, to jest art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k., w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia polegająca na niewłaściwej ocenie dowodów skutkującej niezasadnym ustaleniem, iż działania oskarżonego pozostawały pod silnym wpływem manipulacji T. S. oraz, że podżeganie do popełnienia przestępstwa pozbawienia życia funkcjonariuszy publicznych było następstwem obniżonej kondycji psychicznej oskarżonego, jego podatności na wpływ innych osób i prowokacji ze strony T. S., co doprowadziło do przyjęcia, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustaloną osobę bądź osoby do popełnienia czynu określonego w art.148§1 k.k. na szkodę prokuratora i funkcjonariusza Policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed odniesieniem się do istoty wyżej określonego zarzutu podniesionego przez oskarżyciela publicznego koniecznym jest, dla przejrzystości stanowiska Sądu Odwoławczego, podanie dlaczego nie jest zasadny zarzut obrazy arrt.410 k.p.k. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż podstawą wyroku jest całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że podstawą każdego, a w tym i kwestionowanego, rozstrzygnięcia jest wszystko to, co przed Sądem Orzekającym ujawnione zostało, a stwierdzenie to uzupełnić należy o to, że zrealizowanie tego obowiązku nie polega na tym, że Sąd I Instancji zobligowany jest w uzasadnieniu orzeczenia przywołać wszelkie okoliczności (dowody) ujawnione w trakcie rozprawy głównej, które stały się podstawą rozstrzygnięcia. Jednocześnie, gdy taki stan rzeczy zaistnieje to nie oznacza, że nie przywołane w uzasadnieniu okoliczności (dowody) nie były przedmiotem ocen i w konsekwencji nie stały się podstawą wyroku.

Z omawianego zarzutu, zdaniem Sądu II Instancji, już z jego treści rozwiniętej w uzasadnieniu środka odwoławczego bez wątpliwości wynika, iż dowodowa jego podstawa jest tożsama z tą jaką przyjął Sąd Okręgowy. Zbędnym jest dalsze motywowanie powyższego bowiem wystarczającym jest porównanie tego, co podał oskarżyciel publiczny określając i motywując swój zarzut z tym, co pod uwagę wziął Sąd I Instancji. Okoliczności (dowody) wskazane przez apelanta w omawianym zarzucie i dowody przyjęte za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia są tożsame. Tym samym uznać należało, że w sprawie nie doszło do naruszenia przepisu postępowania, to jest art.410 k.p.k.

Odnosząc się do podniesionego w omawianym zarzucie naruszenia przez Sąd I Instancji art.7 k.p.k. to stwierdzić należy, iż przepis ten naruszony nie został, a Sąd Orzekający treść jego w pełni respektował. Z uzasadnienia kwestionowanego wyroku wynika, iż ocenie poddane zostały wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, które dotyczyły ustalenia, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustalone osoby do popełnienia przestępstwa. W tym miejscu nie sposób jest, skrótowo, nie odnieść się do sposobu sformułowania przez oskarżyciela publicznego omawianego zarzutu. Apelant, co wynika wprost z jego formalnego ujęcia, Sądowi Orzekającemu zarzucił naruszenie art.7 k.p.k., a więc przepisu odnoszącego się do zasad oceny dowodów i jednocześnie nie sformułował formalnego zarzutu, którego podstawą byłby art. 438 pkt 3 k.p.k. podczas, gdy w rzeczywistości taki zarzut ze stanowiska oskarżyciela publicznego wynika, a potwierdzeniem powyższego jest zgłoszony na tej podstawie wniosek odwoławczy. Nie można bowiem wniosku tego inaczej interpretować niż tak, że dotyczy on zmiany ustaleń faktycznych, a one przecież stały się podstawą przypisania oskarżonemu nieudolnego usiłowania podżegania do popełnienia przestępstwa. Z formalnych względów, uwzględniając przymioty skarżącego i mając na uwadze treść art.427§2 k.p.k. w związku z art.433§2 k.p.k., istniały podstawy do ograniczenia przedstawiania stanowiska Sądu Odwoławczego. Zdaniem Sądu II Instancji w realiach przedmiotowej sprawy takie stanowisko nie byłoby uprawnione, a tak rzecz oceniając wzięto pod uwagę to, że z całości wywiedzionego przez oskarżyciela publicznego środka odwoławczego wynika, co w rzeczywistości jest przez niego kwestionowane.

W ocenie Sądu Apelacyjnego dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów przyjętych za podstawę ustalenia, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustalone osoby do popełnienia przestępstwa jest oceną prawidłową, oceną powziętą w zgodzie z treścią art.7 k.p.k. i w konsekwencji na podstawie tak ocenionych dowodów w sprawie niniejszej dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych.

Skarżący prokurator na poparcie swej argumentacji powołał się na dowody, które są tożsame z tymi jakie przyjął Sąd Okręgowy podejmując próbę wykazania, że ich ocena powzięta została wbrew treści art.7 k.p.k. Stanowisko Sądu Orzekającego poddane instancyjnej kontroli nie doprowadziło do ujawnienia okoliczności świadczących o sprzeniewierzeniu się przez Sąd Okręgowy zasadom ocen dowodów określonym w art.7 k.p.k. Wbrew punktowi widzenia przedstawionym przez apelanta negowane oceny są ocenami prawidłowymi, ich podstawą było prawidłowe stosowanie wskazanego przepisu postępowania i, co należy podkreślić, oceny te przyjęte zostały przy uwzględnieniu rzeczywistej treści dowodów bez nadawania im znaczenia, które z nich nie wynika.

Z opinii psychologicznej wprost wynika, że oskarżony w sytuacji, w której się znalazł „czyniły go jednak w wysokim stopniu podatnym na wpływy i manipulacje innych osób” (k-275). Brak jest jakichkolwiek podstaw by twierdzić, że wskazane stanowisko biegłego należałoby rozumieć inaczej niż tak jak zostało one przez biegłego określone, inaczej niż tak, jak wynika to ze znaczenia użytych przez biegłego sformułowań. Zaznaczyć przy tym należy, że wszystko to, co wynika z opinii psychologicznej (k-271-275) częściowo wynika również z zeznań R. S. (k-255).

Odwołujący się oskarżyciel publiczny, odwołując się do istoty jego stanowiska, twierdził, przy jednoczesnym jak się wydaje nie negowaniu tego, co wynika z wyżej określonych dowodów, że stan emocjonalny w jakim znajdował się oskarżony i jego konsekwencje uznane przez Sąd Okręgowy nie mogą mieć nadawanego im znaczenia albowiem, co wynika z opinii sądowo-psychiatrycznej, oskarżony „w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej, ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania własnym postępowaniem” (k-145). Tak rzeczywiście jest. Biegli psychiatrzy nie stwierdzili by, co do oskarżonego zastosowanie miał mieć art.31§1 lub §2 k.k. Apelant jednak w swym stanowisku nie uwzględnił, że różnymi są zakresy opiniowania przez psychiatrów i psychologa i w konsekwencji, w realiach niniejszej sprawy, wnioski opinii sądowo-psychiatrycznej, tak jak apelant by tego oczekiwał, nie wyłączają czy też nie niwelują wniosków biegłego psychologa. W tym miejscu Sąd Odwoławczy zaniecha przedstawienia własnej oceny i odwoła się do stanowiska biegłych psychiatrów, z którym się identyfikuje, którzy wyraźnie i jednoznacznie podali, że opinia psychologiczna sporządzona w przedmiotowej sprawie „w sposób ponadprzeciętny koresponduje z obrazem co do osoby oskarżonego z naszej opinii” (k-293-293v).

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Okręgowy oceniając dowody wskazane przez oskarżyciela publicznego w omawianym zarzucie nie naruszył art.7 k.p.k. i w rezultacie na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, co skutkowało zasadnym przyjęciem, iż oskarżony nieudolnie usiłował podżec nieustalone osoby do popełnienia przestępstwa.

Wniosek

Przyjęcie, iż oskarżony usiłował podżec nieustaloną osobę bądź osoby do popełnienia czynu określonego w art.148§1 k.k. i przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu mu przypisanego na podstawie art.13§1 k.k. w związku z art.18§2 k.k. w związku z art.148§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy zajął prawidłowe stanowisko, co do dowodów przeprowadzonych w sprawie i jest ono zgodne z art.7 k.p.k., a rozpoznawanym środkiem odwoławczym podważone ono nie zostało. Na tej podstawie dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych mających swe znaczenie dla ustalenia, iż działanie oskarżonego było usiłowanym nieudolnie podżeganiem do zabójstwa prokuratora i funkcjonariusza Policji.

5

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego w postaci odstąpienia od jej wymierzenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy mając za podstawę poczynione ustalenia faktyczne uznał, iż w realiach sprawy przedmiotowej zasadnym było odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary. Zajmując takie stanowisko wskazana została jego podstawa (k-302) i nie kwestionując jej co do zasady, to jednak w instancji odwoławczej uznano, iż podane okoliczności przy nadaniu im właściwego znaczenia nie są tego rodzaju by mogły stać się podstawą odstąpienia od wymierzenia oskarżonemu kary. Odwołujący się oskarżyciel publiczny w swym środku zaskarżenia poza podniesieniem omawianego zarzutu w rzeczywistości nie przedstawił wyraźnej argumentacji za zarzutem tym przemawiającym jednakże jego treść daje podstawy do stwierdzenia dlaczego zdaniem apelanta nie było właściwym odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary. Takiemu rozstrzygnięciu przeciwstawia się przede wszystkim stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, który wskazuje, że wymaganym i koniecznym było wymierzenie kary. Przeciwne postąpienie, takie jakie przyjął Sąd Okręgowy jest rozstrzygnięciem skutkującym niezrealizowaniem zadań stawianym orzeczeniom w zakresie kary, które przecież musi uwzględniać jej zapobiegawcze i wychowawcze cele. Niewymierzenie oskarżonemu kary doprowadziło do sytuacji, w której, realnie rzecz oceniając, postronny obserwator mógłby dojść do przekonania, że ustalony sposób działania oskarżonego nie jest nagany na tyle by ponieść jego konsekwencje. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można było oskarżonemu nie wymierzyć kary pamiętając o tym, że czyn oskarżonemu przypisany godził w najwyższe dobro prawem chronione, godził w zdrowie i życie. Ustalone okoliczności czynu brane za podstawę rozstrzygnięcia o karze są na tyle istotne, że winny mieć wpływ na jej wymiar lecz nie na orzeczenie skutkujące odstąpieniem od jej wymierzenia. Nie można było w tym zakresie nie wziąć pod uwagę tego, do czego oskarżony chciał doprowadzić, w jaki sposób i na szkodę jakich osób przy jednoczesnym nieuwzględnieniu sytuacji w jakiej oskarżony znajdował się. Był on przecież pozbawiony wolności z określonych przyczyn i realizując przypisany mu czyn mający być popełniony na szkodę funkcjonariuszy publicznych (prokurator, policjant) miał na uwadze swą sytuację procesową.

Wysokość wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności ustalona została z uwzględnieniem dyrektyw ich wymiaru. W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż wymierzona kara jest karą, która ze względu na swą wysokość spełnia stawiane przed nią zadania w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Tym samym osiągnięte zostają jedne najistotniejszych elementów kary polegające na jej, z jednej strony, odstraszającym, a z drugiej strony, wychowawczym oddziaływaniu. W ocenie Sądu II Instancji wysokość określonej wobec oskarżonego kary spowoduje, że zrozumie on naganność swego postępowania i uzmysłowi mu, że takie postępowanie jakie doprowadziło go do popełnienia przypisanego mu czynu nie jest akceptowane przez społeczeństwo i adekwatne do stawianych przez nie wymagań. Powyższe motywy, którymi kierowano się ustalając wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności spowoduje, że oskarżony, w przekonaniu Sądu Odwoławczego, zmieni swe postępowanie, co sprawia, że osiągnięte zostają wychowawcze funkcje kary, a nadto w przyszłości nie będzie wchodzić w konflikt z prawem. Tym samym zrealizowane są także zapobiegawcze cele kary. W ocenie Sądu Odwoławczego kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu odpowiada stopniowi jego zawinienia. W tym zakresie uwzględniono sposób działania oraz dobro prawnie chronione, w które godził. Zauważyć przy tym należy, iż dobro, które swym zachowaniem naruszył popełniając przypisany mu czyn jest dobrem, które winno być szczególnie chronione. Ocena ta zasadną jest gdy uwzględni się konsekwencje, w szczególności indywidualne, jakie mogło wywołać zrealizowanie tego, co było przedmiotem ocen przyjmowanych w sprawie niniejszej.

Wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego miał również stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu mu przypisanego, który ocenić należało jako znaczny. W tym zakresie zważono, iż działanie oskarżonego skutkować miało naruszeniem dobra prawnego wymagającego najwyższej ochrony, co sprawia, że uprawnionym jest przyjęcie prezentowanej oceny, co do społecznego niebezpieczeństwa jego czynu.

Jednym z kryteriów branych pod uwagę przy ustalaniu wysokości kary jest to, że jej dolegliwość nie może przekraczać stopnia winy. W ocenie Sądu II Instancji uwzględnienie powyższego sprawia, że w pełni uprawnionym stało się ustalenie wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu przy stosowaniu art.60§1 k.k. Przemawiają za takim rozstrzygnięciem okoliczności podane przez Sąd I Instancji przy nadaniu im właściwego znaczenia (k-302). Uwzględnić należało wszystko to, co wynika z opinii sądowo-psychiatrycznej i opinii psychologicznej jak również uwzględnić należało prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. W tej sytuacji uznano, iż wyłącznie właściwie miarkowana surowość kary może wpłynąć na postawy oskarżonego i spowodować, że przemyśli swe postępowanie, wyciągnie z niego właściwe wnioski i zacznie nad sobą pracować. Uwzględniając powyższe w połączeniu z formą przypisanego oskarżonemu czynu uznano, iż w sprawie istnieją pełne podstawy do stosowania art.60§1 k.k. ponieważ, w ocenie Sądu Apelacyjnego, kara, której wysokość kształtowano by w ustawowych progach zagrożenia byłaby karą nieadekwatną do stopnia winy oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i biorąc pod uwagę ogólne dyrektywy i zasady wymiaru kary mające swe zastosowanie, co do sprawców czynów takich jaki przypisano oskarżonemu, a także kierując się zasadą sprawiedliwości, prewencji ogólnej i szczególnej Sąd Odwoławczy w konsekwencji wzięcia pod rozwagę wszelkich okoliczności sprawy niniejszej mających znaczenie dla wymiaru kary uznał, że wymierzona oskarżonemu uzasadnianym wyrokiem kara jest karą ustaloną w prawidłowym wymiarze. Kara taka czynią zadość wymaganej odpłacie za popełniony przez oskarżonego czyn, kara taka daje również oskarżonemu możliwość odpokutowania, zrozumienia swojego postępowania i wyciągnięcia wniosków. W tej sprawie wzgląd na społeczne oddziaływanie kary również przemawia za tym, aby wymierzyć ją oskarżonemu w przyjętej wysokości. Oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu w ustalonych przez Sąd I Instancji okolicznościach i nie jest koniecznym w tym miejscu, za poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, ponowne ich przytaczanie.

Wniosek

Wymierzenie oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn podanych uprzednio, zarzutu oskarżyciela publicznego za częściowo zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z art.13§2 k.k. w związku z art.18§2 k.k. w związku z art.148§1 k.k. i wymierzenie kary trzech lat pozbawienia wolności na podstawie art.14§2 k.k. w związku z art.19§1 k.k. w związku z art.148§1 k.k. przy zastosowaniu art.60§1 i §6 pkt 2 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Uznanie, z przyczyn podanych uprzednio, częściowej zasadności apelacji wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.634 k.p.k., art.626§1 k.p.k., art.627 k.p.k., art.636§1 k.p.k., a opłatę wymierzono na podstawie art.2.1 pkt 5 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda SSA Jacek Szreder

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Okręgowej w Szczecinie.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 21 kwietnia 2023 roku wydany w sprawie III K 184/22.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 21 kwietnia 2023 roku wydany w sprawie III K 184/22.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana