Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 185/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 8 kwietnia 2022 r., sygn. akt III K 336/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. W. (1)

☒ obrońca oskarżonego P. W. (2)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Prokurator zaskarżył ww. wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych i na podstawie art. 427 1 i 2 k.p.k. oraz art.438 pkt 2 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił: obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, tj. art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym poprzez danie wiary wybiórczym twierdzeniom pokrzywdzonego zawartych w zeznaniach złożonych w toku postępowania sądowego skutkujące uznaniem przez Sąd, iż brak jest wystarczających dowodów dla przypisania oskarżonym używania niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i w konsekwencji skazanie ich za czyn z art.280 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena tych zeznań zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego w powiązaniu z innymi dowodami, a zwłaszcza ze spójnymi zeznaniami E. Ś. złożonymi w toku postępowania przygotowawczego jednoznacznie wskazuje, iż w dniu 13 kwietnia 2021 r. oskarżeni dokonali rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, którym pokrzywdzonemu grozili obcięciem palców, tj. dopuścili się przestępstwa kwalifikowanego rozboju;

- i w konsekwencji rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonych w pkt l wyroku poprzez orzeczenie kar po 3 lata pozbawienia wolności i kary łącznej wobec P. W. (1) 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a wobec P. W. (2) kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, mimo że uwzględniony przez Sąd przy wymiarze kar zespół okoliczności wskazujący na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wysoki stopień winy oskarżonych wskazuje na zasadność orzeczenia surowszych kar, co powoduje, że orzeczone kary nie spełniają swej funkcji w zakresie przede wszystkim prewencji szczególnej ale i ogólnej nie spełniając również celów w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Obrońca oskarżonego P. W. (2) zaskarżył ww. wyrok na korzyść oskarżonego P. W. (2) w całości.

Na podstawie art. 438 pkt 2-3 k.p.k., zaskarżanemu wyrokowi zarzucił:

1. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie ujawnionych w toku rozprawy okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. dowodu zzeznań pokrzywdzonego z toku postępowania sądowego, wyjaśnień oskarżonych, a także w zakresie braku sprawstwa kradzieży telefonu komórkowego - zeznań świadka B. S., notatki funkcjonariusza;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez zastosowanie dowolnej oceny dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, a także bez uwzględnienia całokształtu ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w:

- uznaniu za niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonych w zakresie niedokonania przez nich zaboru telefonu komórkowego, braku wiedzy P. W. (2) o zaborze przez P. W. (1) papierosów PS o wartości 13.99 zł, braku związku zadawanych przez P. W. (2) ciosów z zaborem jakichkolwiek przedmiotów, niekierowania wobec pokrzywdzonego gróźb pozbawienia życia czy zdrowia, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonych były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające,

- uznaniu za w przeważającej części wiarygodne dowodu z zeznań pokrzywdzonego K. Ś. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy prawidłowa ocena powinna prowadzić do przyjęcia, że świadek był wówczas niewiarygodny - jako kompletnie pijany w dniu zdarzenia 31.12.2020 r. (fakt ustalony, bezsporny w toku postępowania), alkoholik w wielomiesięcznym ciągu alkoholowym, niemający zorientowania co do miejsca czasu i osób, a także z uwagi na późniejsze wycofanie swoich obciążających zeznań.

W konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania zarzucił także:

2 . Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegającego na nieprawidłowym przyjęciu, że:

a) uderzenia wymierzone przez oskarżonego wobec K. Ś. w dniu 13.04.2021 r. były związane z zaborem przedmiotów,

b) oskarżeni w dniu 13.04.2021 r. dopuścili się przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 100 zł,

c) oskarżeni wspólnie i w porozumieniu dokonali w dniu 13.04.2021r. zaboru paczki papierosów (...) o wartości 13,99 zł. podczas gdy czyn ten stanowił eksces P. W. (1) i nie był ustalany (choćby w sposób dorozumiany) z P. W. (2),

d) oskarżeni w dniu 13.04.2021 r. grozili K. Ś. pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała,

e) oskarżeni w dniu 31.12.2020 r. grozili K. Ś. pozbawieniem życia i zdrowia,

f) oskarżeni w dniu 31.12.2020 r. dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 600 zł, podczas gdy przedmiotem zaboru była wyłącznie butelka wódki K. 0,7 1 o wartości Tl zł,

g) wskazywany w toku postępowania przygotowawczego przez K. Ś. telefon komórkowy marki S. (...) miał wartość 600 zł,

a nadto przyjęciu że:

h) oskarżeni są wysokimi, mocno zbudowanymi, silnymi mężczyznami, znacznie większymi i silniej zbudowanymi od K. Ś.

Z daleko idącej ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił wyrokowi:

3. Rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w:

- wymierzenie za czyn I. kary pozbawienia wolności w wymierzę 3 lat podczas gdy przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary, zwłaszcza mając na uwadze uprzednią niekaralność sprawcy, wystarczające byłoby wymierzenie kary w dolnym wymiarze ustawowego zagrożenia,

- wymierzeniu za czyny II. i III. kar bezwzględnego pozbawienia wolności podczas gdy przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary, zwłaszcza mając na uwadze uprzednią niekaralność sprawcy, wystarczające za te czyny byłoby wymierzenie kar o charakterze nie izolacyjnym,

- wymierzeniu kary łącznej w wymiarze 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady jedynie częściowej absorbcji, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że zasadnym byłoby wymierzenie kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, jako spełniającej cele wychowawcze i resocjalizacyjne wobec oskarżonego.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) zaskarżył ww. wyrok: na korzyść oskarżonego P. W. (1) w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że P. W. (1) działał co najmniej w dorozumianym porozumieniu nie przerywając działania brata polegającego na biciu pokrzywdzonego i wykorzystując je do popełnienia dalszych przestępstw, w sytuacji, gdy takie okoliczności nie wynikają z żadnego ze zgromadzonych w sprawie dowodów, a które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku w zakresie błędnego uznania, że oskarżony P. W. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

II. obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań pokrzywdzonego K. Ś. złożonych na etapie postępowania sądowego i uznanie ich za niewiarygodne, w sytuacji, gdy były one spójne, logiczne i zgodne z prawdą, a sam pokrzywdzony wyjaśnił motywację, jaka legła u podstaw złożenia nieprawdziwych zeznań na etapie postępowania przygotowawczego, a które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku w zakresie błędnego uznania, że oskarżony P. W. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów;

III. obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnego dowodu w postaci wydruków ofert używanych telefonów marki S. (...) z portalu aukcyjnego, a które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku w zakresie błędnego uznania, że oskarżony P. W. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 278 § 1 k.k.;

IV. obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 193 § 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie, zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu oceny aspektów technicznych oraz wyceny sprzętu elektronicznego, celem ustalenia wartości telefonu komórkowego (...)w chwili dokonania jego zaboru przez oskarżonych oraz bezprawne stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, które wymagały wiadomości specjalnych, co doprowadziło do wadliwego ustalenia, iż przedmiotowy telefon miał wartość „ok. 600 zł”, podczas gdy w rzeczywistości jego wartość nie przekraczała 473,00 zł;

V. obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji uznanie i sprecyzowanie przez sąd kwoty używanego telefonu komórkowego, w sytuacji, gdy Sąd nie dysponuje wiedzą specjalną, która pozwalałaby mu na precyzyjne określenie wartości telefonu komórkowego, a które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku, w zakresie błędnego uznania, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 278 1 k.k.

VI. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że informacja pozyskana przez Sąd z jednego zlokalizowanego w pobliżu Placu (...) lombardu, zgodnie z którą wskazana przez pokrzywdzonego osoba nie zastawiła w nim telefonu komórkowego pozwala na uznanie, iż nie zasługują na walor wiarygodności zeznania pokrzywdzonego w kontekście tego wątku, w sytuacji, gdy pokrzywdzony nie wskazywał tego konkretnego lombardu, zaś Sąd nie pozyskał informacji z innych tego typu lokali zlokalizowanych w pobliżu Placu (...), które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie błędnego uznania, że oskarżony P. W. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu,

VII. obrazę przepisu prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonych P. W. (1) i P. W. (2) poprzez uznanie, że już tylko one wystarczą do ustalenia ich sprawstwa, w sytuacji gdy nie potwierdzają one takiej okoliczności, a które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku w zakresie błędnego uznania że oskarżony P. W. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie w zakresie zarzutu obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, gdzie na skutek dokonania dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w postaci w szczególności zeznań pokrzywdzonego K. Ś. oraz świadka M. Ś. doszło do dokonania wadliwych ustaleń faktycznych skutkujących przyjęciem odpowiedzialności obu oskarżonych w zakresie przestępstwa rozboju w formie podstawowej a nie w postaci kwalifikowanej, opisanej w przepisie art. 280 § 2 k.k.

W świetle skargi wniesionej przez oskarżyciela, należało uznać, iż Sąd zbyt pochopnie przyjął za polegające na prawdzie diametralnie zmienione w czasie postępowania sądowego zeznania K. Ś. jakoby podczas zdarzania z dnia 13 kwietnia 2021r. oskarżeni nie posługiwali się nożem, a jego odmienne twierdzenia z toku śledztwa nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu tego zdarzenia a jedynie były efektem chęci zaszkodzenia oskarżonym poprzez obciążenie ich ponad miarę. Sąd dokonując oceny zmienionych zeznań pokrzywdzonego, który w toku rozprawy ewidentnie umniejszał winę oskarżonych i to nie tylko twierdząc, że nie używali noża podczas zdarzenia z dnia 13 kwietnia 2021r., ale też, że sam dał P. W. (2) pieniądze żeby załagodzić sprawę, że nie niszczyli mu mienia, a podczas wcześniejszego zdarzenia w Sylwestra nie ukradli mu telefonu, winien z dużą ostrożnością i wnikliwością dokonać analizy zarówno tych zmienionych zeznań pokrzywdzonego jak i tych pierwszych złożonych w toku postępowania przygotowawczego, zaraz po zdarzeniu z dnia 13 kwietnia 2021r., jak też ich wzajemnych korelacji z pozostałym materiałem dowodowym. Dokonując tej oceny Sąd nie ustrzegł się błędów, gdzie jako jeden z argumentów przemawiających za uznaniem zmienionych zeznań K. Ś. wskazał okoliczność, iż matka pokrzywdzonego M. Ś., która miała być naocznym świadkiem przestępstwa z dnia 13 kwietnia 2021r. w złożonych zeznaniach nie wspomniała o używaniu noża, nawet w tych złożonych w toku postępowania przygotowawczego, co nie polega na prawdzie. Mianowicie składając zeznania w toku śledztwa świadek M. Ś. opisując zdarzenie podała: „P., jak siedział na kanapie to wyciągnął nóż i skierował ostrze w stronę K. i powiedział do niego, cyt. „którą ręką grasz na gitarze” K. odpowiedział, że lewą i wtedy P. powiedział „jak lewą grasz to odetnę ci z prawej ręki palce”” i dalej świadek zeznała, iż w tym momencie zaczęła płakać i prosić aby nie robili krzywdy jej synowi. Zatem z tego przytoczonego fragmentu zeznań świadka M. Ś. złożonych jeszcze w dniu zdarzenia, gdzie świadek została przesłuchana w dniu 13 kwietnia 2021r. o godz. 21.12, jasno wynika, iż nie tylko nie jest prawdą jak przyjął Sąd, iż świadek nawet w początkowych zeznaniach ze śledztwa nie wspominała o używaniu noża (pisemne motywy wyroku -strona 658 v. akt), ale jej zeznania dokładnie obrazują przebieg wypadków ze wskazaniem, w którym momencie jeden ze sprawców wyciągnął nóż, a dalej, że skierował ostrze w stronę jej syna i jakie groźby konkretnie wypowiadał, gdzie były one związane właśnie z użyciem noża – mianowicie dotyczyły obcięcia palców prawej ręki. Zeznania tego świadka złożone zaraz po zdarzeniu, na bieżąco, kiedy dokładnie pamiętała przebieg wypadków, które miały miejsce przed chwilą z niewidomych powodów nie tylko nie zostały uwzględnione przy ustalaniu przez Sąd rzeczywistego przebiegu zdarzenia, ale jeszcze nadano im inny wydźwięk. Tymczasem świadek zeznała w sposób jasny i jednoznaczny, wskazując przy tym na emocje, jakie jej towarzyszyły podczas sytuacji związanej z wyjęciem i zademonstrowaniem noża oraz wypowiadanych groźbach pod adresem jej syna, co wzmacnia ich wiarygodność. W trym miejscu trzeba zaznaczyć, iż słusznie oskarżyciel w złożonej apelacji wskazał na brak przesłanek do ewentualnego przyjęcia porozumienia się pokrzywdzonego z matką, co do treści składanych w toku postępowania przygotowawczego zeznań, gdzie przesłuchania nastąpiły zaraz po zdarzeniu i dokonywało ich dwóch rożnych funkcjonariuszy Policji, w różnych miejscach. Mając nadto na uwadze spójność zeznań świadka M. Ś. z relacją samego pokrzywdzonego odnośnie przebiegu zdarzenia przedstawioną jeszcze w tym samym dniu należało przyznać rację skarżącemu, że przy zachowaniu zasad logiki i doświadczenia życiowego właśnie zeznania złożone bezpośrednio po zdarzeniu bądź w krótkim czasie są najbardziej szczegółowe, bez ubarwień i odpowiadają przebiegowi zdarzenia. Nadto, w sytuacji kiedy oskarżeni i pokrzywdzony dobrze się znają, przebywają w tym samym środowisku, a po zdarzeniu przez jakiś okres w tym samym czasie przebywali w Areszcie Śledczym w S. (pokrzywdzony był tymczasowo aresztowany od września 2021 r. do sprawy (...)) oskarżeni mieli możliwość wpływania na niego by zmienił zeznania na korzystne dla nich. Co jest wysoce prawdopodobne w świetle tego, że bezpośrednio po zdarzeniu ze strony ówczesnej konkubiny P. W. (1) A. R.były prośby o wycofanie zeznań. W takiej sytuacji zmiana zeznań przed Sądem przez K. Ś., który np. słowa o nożu i obcinaniu palców wytłumaczył już w sposób identyczny jak P. W. (1) w toku postępowania przygotowawczego, winna zostać potraktowana jako nieudolna próba wycofania się z roli pokrzywdzonego i co najmniej umniejszenia winy oskarżonych, a co za tym idzie ich odpowiedzialności karnej.

Podobnej oceny należało dokonać w odniesieniu do zeznań M. Ś. złożonych przed Sądem, w zakresie dotyczącym posiadania przez oskarżonych noża podczas zdarzenia z dnia 13 kwietnia 2021r., kiedy na konkretne doprecyzowujące pytanie świadek podała: „to nie wiem jak to jest, że mój syn mówi, że żadnego noża oskarżeni nie mieli, może to nie był nóż tylko coś metalowego jak klucze,” gdzie jej odpowiedź cechuje się chwiejnością, zeznania nie są spójne zważywszy że podtrzymała bez żadnych zastrzeżeń odczytane zeznania z toku postępowania przygotowawczego, w których opisała wyjecie noża, skierowanie jego ostrza w stronę jej syna i towarzyszące temu słowa, a nadto wyrażone przez nią przypuszczenie, że może to było coś metalowego jak klucze jest zadziwiająco zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego P. W. (2) złożonymi na rozprawie w dniu 15 grudnia 2021r, k. 454 v. gdzie na pytanie Sądu oskarżony podał, iż możliwe, że podczas zdarzenia trzymał w ręku klucz do mieszkania, „zwykły mały klucz patentowy do zamka, a nie jakiś duży klucz typu wytrych”. W takiej sytuacji, mając na uwadze, że M. Ś. zeznania przed Sądem złożyła nie na tym samym terminie rozprawy, a dopiero po upływie niemal trzech miesięcy, na kolejnej rozprawie w dniu 8 lutego 2022r. należało uznać, iż to właśnie te zeznania z rozprawy nie odzwierciedlają w należyty sposób rzeczywistego przebiegu zdarzenia, gdyż były one lakoniczne, świadek koncentrowała się na sytuacji z pierścionkiem, powoływała się na niepamięć, a nadto zważywszy, że podczas składania wyjaśnień przez oskarżonych na sali obecny był jej syn, nie można wykluczyć, iż starał się poinstruować matkę co do kwestii, w zakresie których sam zmienił zeznania. W konsekwencji dokonana przez Sąd rozpoznający sprawę ocena tych kluczowych dowodów dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonych w aspekcie stawianych im zarzutów obarczona powyższymi wadami, nie mogła korzystać z ochrony przewidzianej w przepisie art. 7 k.p.k.

Dodatkowo jeszcze należało zgodzić się, z przedstawionym w apelacji Prokuratora poglądem, iż z faktu brak relacji o nożu w zeznaniach policjanta B. S. nie można w sposób kategoryczny wywodzić jak to uczynił Sąd, iż rzeczywiście tego noża oskarżeni nie użyli, gdyż przybyli na miejsce interwencji funkcjonariusze policji nie przesłuchują w sposób szczegółowy pokrzywdzonych, ustalają najważniejsze fakty na podstawie relacji pokrzywdzonego, ewentualnie świadków, a w tej konkretnej sytuacji doszło do pobicia pokrzywdzonego, odniósł on obrażenia i to w jego relacji było na pierwszym planie. Nadto poruszona przez Sąd w uzasadnieniu kwestia braku zapisów o użyciu noża w zapisach sporządzanych w notatnikach służbowych funkcjonariuszy policji wynikała, z faktu iż zapisy, na które powoływał się Sąd nie dotyczyły zdarzenia z dnia 13 kwietnia 2021 r. a interwencji policji z dnia 15.03.2021, w której uczestniczyli M. D. i O. O.. W dniu 13 kwietnia 2021 r. na interwencję zostali skierowani K. K. i B. S., gdzie w notatniku służbowym tego pierwszego znajduje się wzmianka o nożu sprężynowym, którego nie ujawniono w mieszkaniu zatrzymanych mężczyzn, ani też przy nich samych, ale pod kątem takiego przedmiotu dokonano przeszukania, gdzie z kolei podczas zatrzymania oskarżonych zabezpieczono pudełko po papierosach PS, które według relacji pokrzywdzonego sprawcy mieli zabrać podczas rozboju.

Reasumując, zasady okazał się zarzut Prokuratora, że w wyniku dokonanej przez Sąd dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego oceny wskazanych dowodów doszło do dokonania nieprawidłowych ustaleń faktycznych skutkujących przyjęciem odpowiedzialności oskarżonych z art. 280 §1 k.k., a nie rozboju kwalifikowanego z § 2 art. 280 k.k., podczas gdy dokonanie prawidłowej oceny zeznań pokrzywdzonego jak i świadka M. Ś., z uznaniem pełnej wiarygodności ich wersji złożonych w toku postępowania przygotowawczego, z uwagi na ich logiczność i spójność ze sobą jak i pozostałym materiałem dowodowym, jednoznacznie potwierdza popełnienie przez oskarżonych czynu zarzucanego im aktem oskarżenia co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku w sposób opisany w punkcie I podpunkt 2.

Zarzut rażącej niewspółmierności kar stał się aktualny dopiero po zmianie oceny prawnej czynu. Rozbój kwalifikowany jest zbrodnią, natomiast rozbój zwykły zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 2 do 12 lat. Zatem, skoro według samego ustawodawcy, czyny z § 2 art. 280 k.k. powinny być generalnie surowiej karane, a poza zmianą oceny prawnej strony nie przedstawiły przekonująco istotnych okoliczności, które należałoby wziąć jeszcze pod uwagę przy wymiarze kary, toteż należało oskarżonym wymierzyć wyższe kary, proporcjonalnie do surowszego zagrożenia za przypisany czyn. Sąd Apelacyjny wymierzając na nowo kary za pierwszy z zarzucanych czynów ukształtował je wobec obydwu braci występujących w sprawie w charakterze oskarżonych na takim samym poziomie 3 lat i 6 miesięcy pobawienia wolności, pomimo iż jeden z braci (P. W. (2)) nie był dotychczas karany sądownie, co jest okolicznością łagodzącą, ale z kolei jego udział i zaangażowanie w stosowanie przemocy wobec pokrzywdzonego był większy aniżeli jego brata P. W. (1). Wymierzone oskarżonym kary należy uznać za współmierne do wszystkich okoliczności związanych z czynem i osobami sprawców. Zatem kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie są ani surowe, ani nieadekwatne do zaangażowania oskarżonych w przebieg zdarzenia. Orzeczone kary nie mogły być łagodniejsze, czego z kolei domagał się obrońca oskarżonego P. W. (2) w złożonej apelacji zarzucając rażącą niewspółmierność kary orzeczonej miedzy innymi za czyn z punktu 1, zważywszy, oprócz okoliczności czynu, także na właściwości oskarżonych i ich postawę procesową, przeprosiny, ale bez szczerości w przedstawianiu przebiegu zdarzenia, deklaracje w naprawieniu szkody, ale bez realnych działań. Te okoliczności nie przemawiają za tym, aby stwierdzić, iż już niebawem osiągnięte zostaną wszystkie cele kary. Skłaniają raczej do przekonania, iż do resocjalizacji oskarżonych, o ile ten cel zostanie osiągnięty oraz osiągniecia celów prewencyjnych, potrzebny jest dłuższy okres.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia było ponowne ukształtowanie kar z uwzględnieniem przyjętej surowszej kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, oraz wskazanych powyżej okoliczności w zakresie sądowego wymiaru kary.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. W. (2) nie zasługiwała na uwzględnienie,

a merytorycznie nietrafne i zupełnie chybione okazały się zasadnicze zarzuty wniesionej skargi odwoławczej, jak i przywołana na ich poparcie argumentacja.

Biorąc pod uwagę stanowczo sformułowane twierdzenia obrońcy, w powiązaniu z wyrażonym w petitum żądaniem uniewinnienia oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania należało oczekiwać, że uzasadnienie apelacji w sposób wręcz oczywisty wykaże wadliwość argumentacji zaprezentowanej przez Sąd I instancji, rzeczywiście wykaże ewidentną błędność (poprzez kolizję z logiką, wiedzą i doświadczeniem życiowym) rozumowania Sądu I instancji w zakresie oceny wiarygodności i znaczenia dla rozstrzygnięcia konkretnego materiału dowodowego, nie zaś ograniczy się wyłącznie do werbalnego zanegowania jego prawidłowości oraz zaprezentowania w to miejsce własnej, wybiórczej oceny zebranych dowodów, która de facto przedstawia tylko przypuszczenia i wątpliwości obrońcy. Zasadnicze zarzuty apelacji miały bowiem charakter stricte polemiczny z ustaleniami faktycznymi i ich prawnokarną oceną, albowiem dotyczyły kwestii prawidłowo ocenionych przez Sąd I instancji, co do których nie wykazano błędu w rozumowaniu Sądu i przedstawionej argumentacji na poparcie przyjętych ustaleń.

Odnosząc się do szczegółowych kwestii podniesionych w apelacji należy wskazać przede wszystkim, że niezasadne okazały się podniesione na jej wstępie (w punktach 1 a, 1 b)) zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego - art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., gdzie obrońca generalnie w tożsamy, polemiczny sposób zakwestionował dokonaną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zaś podnoszone kwestie dotyczyły ocen zeznań pokrzywdzonego K. Ś. i wyjaśnień samych oskarżonych nieprzyznających się do winy, którzy w sposób odmienny, a korzystny dla siebie przedstawiali określone okoliczności. Dokonując wszechstronnej analizy zeznań pokrzywdzonego K. Ś., należało uznać, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zeznań tego świadka zasługuje na uwzględnienie, oczywiście z zastrzeżeniem w zakresie kwestii posiadania w czasie rozboju i demonstrowania noża, co było przedmiotem wywodów w aspekcie słusznych zarzutów apelacji Prokuratora. Należy podkreślić, że zarówno pokrzywdzony K. Ś., jak i jego matka M. Ś. złożyli w toku postępowania przygotowawczego logiczne, spójne ze sobą oraz pozostałym materiałem dowodowym zeznania, w których nie tylko analogicznie niemal opisali zachowanie się oskarżonych P. W. (1) i P. W. (2) w dniu 13 kwietnia 2021r., kiedy ci dopuścili się rozboju, ale też przesłuchiwani opisali zachowanie się oskarżonych w sylwestra 2020r., a ich zeznania są jednoznaczne w zakresie wypełnienia przez oskarżonych znamion występku gróźb karalnych i kradzieży rzeczy należących do K. Ś., w postaci butelki wódki i telefonu komórkowego. K. Ś. podał stanowczo, że w czasie tego zdarzenia sprawcy zabrali na jego szkodę butelkę wódki i telefon komórkowy, który w październiku otrzymał w prezencie od przyjaciela z Irlandii, a jak sam podał „tą sytuację pamiętam doskonale, bo zdążyłem już przetrzeźwieć” – ( k. 37v.). Opisał przy tym szczegółowo zabrane przedmioty, wskazując na rodzaj zabranego alkoholu, pojemność butelki, jej wartość i analogicznie w przypadku telefonu wskazał na jego markę, kolor obudowy, wskazał rodzaj karty sim, sieć, w której działała oraz dokonał oceny jego wartości. W zakresie natomiast wypowiadanych wówczas wobec niego gróźb, wskazał iż dotyczyły one pozbawienia go życia oraz podał przyczyny dla których obawia się ich spełnienia, podkreślając uzależnienie oskarżonych od amfetaminy i wielokrotne najścia na jego dom, a nadto jak sam podał zna oskarżonych osobiście i jest pewny, że są zdolni zrobić mu krzywdę. W światle tak jednoznacznych zeznań pokrzywdzonego całkowicie niewiarygodne okazały się sprzeczne z nimi wyjaśnienia oskarżonych, którzy ewidentnie starali się uniknąć odpowiedzialności karnej, a przynajmniej umniejszyć swoją winę próbując dezawuować osobę pokrzywdzonego, przedstawiając go w niekorzystnym świetle, jako alkoholika będącego w wielomiesięcznym ciągu alkoholowym, niemającego zorientowania co do miejsca, czasu i osób, czemu przeczą jego jasne i logiczne wypowiedzi poparte pozostałym materiałem dowodowym, gdzie na karcie 276 akt uzyskano informację odnośnie ostatniego logowania się telefonu komórkowego należącego do pokrzywdzonego, które miało mieć miejsce właśnie 31.12.2020r., o godz. 16.50.

Nietrafiony okazał się również zarzut obrońcy oskarżonego P. W. (2) w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie wartości przedmiotowego telefonu komórkowego, gdzie najbardziej miarodajnym wyznacznikiem odnośnie wartości utraconej rzeczy są zeznania samego pokrzywdzonego, a więc właściciela rzeczy. On użytkując przedmiotowy telefon znał jego stan techniczny i na taką kwotę oszacował jego wartość, gdzie kwota ta nie odbiega znacząco od cen podobnych modeli na rynku wtórnym. Przyjmowanie według oczekiwań skarżącego, iż bardziej adekwatną wartość telefonu od przyjętej przez Sąd na podstawie posiadanych dowodów odzwierciedla cena podobnego, ale zupełnie innego telefonu jest nieuprawnione. Natomiast ewentualne oszacowanie takiej wartości przez rzeczoznawcę, czego z kolei domagał się w złożonej skardze obrońca oskarżonego P. W. (1) nie jest możliwe, w sytuacji kiedy tego konkretnego telefonu nie odzyskano.

Ostatni z zarzutów obrońcy oskarżonego P. W. (2) dotyczący rażącej niewspółmierności kary częściowo stracił aktualność, zważywszy na dokonaną przez Sąd Apelacyjny zmianę w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej pierwszego z zarzucanych czynów i potrzebę nowego ukształtowania zarówno kary jednostkowej za ten czyn jak i kary łącznej. Rozbój kwalifikowany, którego dopuścili się oskarżeni zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 lat do lat 15, w takiej sytuacji mając na uwadze okoliczności czynów, gdzie sprawcy dopuścili się przestępstwa w mieszkaniu zajmowanym przez pokrzywdzonego i jego matkę i to w obecności tej ostatniej co dodatkowo potęgowało stres, mając nadto na uwadze skutki zdarzenia z dnia 13 kwietnia 2021r., gdzie pokrzywdzony doznał konkretnych obrażeń ciała, a był bity w przynajmniej w początkowym etapie przez obydwu braci co dodatkowo zwiększało zagrożenie dla jego zdrowia, kara pozbawienia wolności orzeczona blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie może być postrzegana jako rażąco surowa. Odnośnie natomiast kar orzeczonych za dwa pozostałe występki również nie sposób dopatrzeć się wadliwości orzeczenia Sądu Okręgowego, gdzie uwadze obrońcy umknęły zasady sądowego wymiaru kary opisane w art. 53 § 1, 2 i 3 k.k., a sąd wymierzając ją zobowiązany jest wziąć pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do skazanego jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, czego nie sposób osiągnąć koncentrując się na jednym aspekcie, w tym przypadku wcześniejszej niekaralności oskarżonego, bez powiązania ze wszystkimi dostępnymi sądowi danymi odnośnie osoby oskarżonego, sposobu jego życia przed popełnieniem przestępstwa i stopnia zdemoralizowania wymagającego resocjalizacji.

Na uwzględnienie nie zasługiwała również apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego P. W. (1), w której podnosząc zarzuty obrazy przepisów postępowania, częściowo zbierze z zarzutami i argumentacją zaprezentowaną w skardze złożonej na korzyść jego brata P. W. (2), skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. W. (1) od dwóch pierwszych zarzutów, tj. przestępstwa rozboju i gróźb karalnych, a w zakresie trzeciego czynu o zmianę kwalifikacji prawnej i wymierzenie oskarżonemu kary grzywny za wykroczenie z art.119 k.w.

I tak, w zakresie pierwszego czynu z zarzucanych oskarżonym, należy przede wszystkim ponownie wskazać, iż dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonego K. Ś. oraz jego matki M. Ś., która była naocznym świadkiem obydwu zdarzeń, kiedy doszło do inkryminowanych zachować oskarżonych, korzysta z ochrony przepisu art. 7 k.p.k. ( oczywiście poza kwestią wykazaną przy omawianiu apelacji Prokuratora). Do wysunięcia zarzutu obrazy dyrektywy z art. 7 k.p.k. dalece niewystarczające jest to, że przyjęte przez Sąd Okręgowy założenia dowodowe nie odpowiadają preferencjom skarżącego, który zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktował w sposób nadzwyczaj wybiórczy i dowolny, przytaczając oraz powołując się na te tylko fragmenty, które w jego mniemaniu miałyby wspierać zarzuty apelacji, pomijając przy tym zupełnym milczeniem te fragmenty zeznań świadków, które przeczą wysuwanym tezom. W tym miejscu jedynie dla porządku trzeba wyjaśnić, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto motywy te zostały wyczerpująco i logicznie przedstawione w uzasadnieniu wyroku (zob. np. postanowienia SN: z 01.09.2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653; z 18.12.2012 r., III KK 298/12, LEX nr 1232292; z 28.04.2015 r., II KK 89/15, LEX nr 1682543; z 15.03.2018 r., II KK 91/18, LEX nr 2473785; z 11.04.2018 r., IV KK 104/18, LEX nr 2498022). Tymczasem w omawianej apelacji generalnie nie wykazano, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został in concreto dotrzymany. Z kolei okoliczność, że w omawianej sprawie oceniono poszczególne dowody, a w tym wyjaśnienia oskarżonych P. W. (1) i P. W. (2) oraz zmienione na rozprawie zeznania pokrzywdzonego K. Ś., w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego autor skargi odwoławczej, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły z art. 7 k.p.k. Odmienna ocena dowodów przedstawiona w skardze apelacyjnej, korzystna dla oskarżonego - jest prawem jego obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by analiza dokonana w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy charakteryzowała się dowolnością.

Wskazać również należy, że jak już wcześniej podnoszono z prawidłowo przeanalizowanych i ocenionych zeznań pokrzywdzonego oraz jego matki M. Ś. jednoznacznie wynika, że oskarżeni działali razem i w porozumieniu, a w dniu 13 kwietnia 2021r. po wejściu do mieszkania na początku obydwaj stosowali przemoc wobec K. Ś. (zeznania K. Ś. - k.37, protokół oględzin lekarskich spisany w dniu 15 kwietnia 2021r., gdzie pokrzywdzony w wywiadzie również wskazuje, że w dniu 13 kwietnia 2021r. został pobity przez P. W. (1) i P. W. (2)), a dalej z przedstawionego spójnego opisu przebiegu wypadków wynika, ze działania jednego z oskarżonych były popierane czy wzmacniane słowami, czy też działaniami drugiego, gdzie sprawcy grożąc słownie oraz nożem domagali się określonych zachowań, w tym żądali od niego 1000 zł., przy czym całe zdarzenie się przeciągało, trwało około pół godziny, a ostatecznie sprawcy po zabraniu z portfela pokrzywdzonego 100 zł. oraz zabraniu paczki papierosów razem opuścili mieszkanie pokrzywdzonego. Wobec takiego materiału dowodowego całkowicie chybionym okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający, na przyjęciu, że P. W. (1) działał co najmniej w dorozumianym porozumieniu, nie przerywając działania brata polegającego na biciu pokrzywdzonego i wykorzystał je do popełnienia dalszych przestępstw. Oobrońca nie przedstawił merytorycznych argumentów, które podważyłyby analizę materiału dowodowego, przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Odnośnie pozostałych zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej obrońcy oskarżonego P. W. (1) aktualne są wskazania Sądu Apelacyjnego zaprezentowane przy omawianiu powodów nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej przez obrońcę pierwszego z braci, tj. P. W. (2), w szczególności w zakresie powodów, dla których należało objąć ochroną art. 7 k.p.k. dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę zmienionych na rozprawie zeznań pokrzywdzonego K. Ś. (oczywiście poza kwestią noża), jak też w zakresie sposobu ustalenia wartości skradzionego telefonu komórkowego, gdzie Sąd słusznie oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego K. Ś., a przeprowadzenie wskazywanych w apelacji dowodów na tą okoliczność byłoby niemiarodajne, lub też niemożliwe do przeprowadzenia (opinia biegłego z zakresu wyceny sprzętu), w sytuacji kiedy telefonu nie odzyskano.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że Sąd Okręgowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący i wszechstronny, a następnie, w oparciu o wyniki tego postępowania, dokonał trafnych ustaleń faktycznych ( poza oczywiście zmianą w zakresie zarzutu I, której dokonał Sąd Apelacyjny), doszedł do prawidłowych wniosków tak w kwestii winy oskarżonych oraz kwalifikacji prawnej przypisanych im czynów z punktu II i III.

Wniosek

Prokurator na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonych opisane w punkcie 1 zaskarżonego wyroku wyczerpało znamiona czynu z art.280 § 2 k.k., podwyższenie kar za to przestępstwo do 4 lat pozbawienia wolności i w konsekwencji podwyższenie kar łącznych wobec P. W. (1) do 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności a wobec P. W. (2) do 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, przy utrzymaniu w mocy wymierzonych kar w zakresie pozostałych przestępstw.

Obrońca oskarżonego P. W. (2) wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów;

ewentualnie o:

2. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji,

ewentualnie, z ostrożności procesowej o:

3. zmianę wyroku w przedmiocie kary:

a. wymierzenie za czyn I. kary w dolnym wymiarze ustawowego zagrożenia,

b. wymierzeniu za czyny II. i III. kar o charakterze nie izolacyjnym,

c. wymierzeniu kary przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. W. (1) od zarzucanych mu czynów z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. W. (1) od zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 k.k.

3)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu P. W. (1) czynu z art. 278 § 1 k.k. na art. 119 k.w. i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary grzywny;

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1)  Słuszny okazał się zawarty w apelacji wniosek Prokuratora domagającego się dokonania zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie pierwszego z czynów zarzucanych oskarżonym, oraz utrzymania wyroku w mocy w zakresie pozostałych przestępstw, a szczegółowe powody zmiany wyroku w zakresie czynu z punktu I i to zarówno odnośnie zmiany kwalifikacji, jak i orzeczenia o karach wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia. Przy czym Sąd Apelacyjny wymierzając na nowo oskarżonym kary jednostkowe za czyn z punktu I, jak i na nowo kształtując kary łączne nie podzielił w całości zapatrywań skarżącego, co do ich wysokości, miarkując iż karą odpowiednią, a zarazem wystarczającą do osiągnięcia stawianych celów, za czyn z punktu I będzie kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast orzekając kary łączne za zbiegające się przestępstwa Sąd Apelacyjny miał na uwadze z jednej strony ich wzajemne powiązanie i tożsamość osoby pokrzywdzonej co skłaniało do zastosowania zasady absorpcji, czego z kolei domagał się we wnioskach skargi apelacyjnej obrońca oskarżonego P. W. (2), a z drugiej różne dobra prawne w które godziły poszczególne czyny i diametralnie wyższy stopień społecznej szkodliwości zbrodni rozboju, co w efekcie zadecydowało o przyjęciu zasady częściowej absorpcji.

2)  Na uwzględnienie natomiast nie zasługiwały wnioski zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (2), oraz obrońcy oskarżonego P. W. (1) gdzie w apelacji nie przedstawiono żadnych merytorycznie zasadnych argumentów wskazujących na to, że oskarżonych należy uniewinnić od zarzucanych im czynów jak to postulowali skarżący. Podobnie niezasadne okazały się tożsame wnioski obydwu obrońców domagających się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, a za postulowanym postąpieniem nie przemawiały jakiekolwiek uwarunkowania procesowe ( zdanie drugie art. 437 § 2 k.p.k.).

3)  Również niezasadne okazały się najmniej daleko idące wnioski obrońców obydwu oskarżonych, w zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i orzeczenie:

- za czyn z punktu I kary w dolnym wymiarze ustawowego zagrożenia,

- wymierzenie za czyny z punktu II i III kar o charakterze nie izolacyjnym,

- wymierzenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, czego domagał się obrońca oskarżonego P. W. (2);

- wymierzenie za czyn z punktu III kary grzywny, przy przyjęciu, iż stanowi on wykroczenie, czego z kolei domagał się w apelacji obrońca oskarżonego P. W. (1), a powody dla których przytoczone wnioski nie mogły zostać uwzględnione zawarto we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyroku w pkt 2 oraz od pkt 4 do 6.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazane rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego są prawidłowe, a w zakresie bezzasadności skarg apelacyjnych obrońców oskarżonych, dotyczących uznania winy obydwu oskarżonych w zakresie dwóch pozostałych zarzutów, tj. czynów z art. 190 § 1 k.k. i z art. 278 § 1 k.k. argumentacja została zaprezentowana we wcześniejszej części uzasadnienia. Również orzeczone za te czyny kary jednostkowe należało uznać za adekwatne, a w żadnym razie nie było podstaw do uznania ich rażącej niewspółmierności, a tylko w takiej sytuacji byłaby możliwa ingerencja w rozstrzygnięcie sądu ad quo.

Zasadne okazało się też obciążenie oskarżonych kosztami procesowymi, które są w stanie ponieść. Oskarżeni są młodzi, zdrowi, a odbywając kary pozbawienia wolności mogą pracować i osiągać dochody.

Areszt tymczasowy i zatrzymanie podlegało obligatoryjnemu zaliczeniu na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności i tak tez Sąd I instancji uczynił, a z uwagi na ponowne ukształtowanie kar łącznych należało wskazać, iż do tych kar odnosi się zaliczenie rzeczywistego pozbawienia wolności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób że:

1.  uchylił rozstrzygnięcia o karach łącznych,

2.  uznał oskarżonych P. W. (2) i P. W. (1) za winnych popełnienia czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to przestępstwo na podstawie z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonym kary po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

Następnie Sąd Apelacyjny w punkcie II na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonych kary jednostkowe i wymierzył łączne kary pozbawienia wolności w rozmiarze po 3 lata i 9 miesięcy pozbawienia wolności.

Reasumując wszystkie zaprezentowane powyżej względy spowodowały, ze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 1 k.p.k. dokonał w zaskarżonym wyroku określonej zmiany, zaś wobec braku innych przyczyn z art. 435, art. 440 i art. 439 § 1 k.p.k. w pozostałej części wyrok ten jako trafny, słuszny i sprawiedliwy utrzymał w mocy

Zwięźle o powodach zmiany

O poczynionych zmianach zadecydowały wszystkie zaprezentowane w powyższych rozważaniach sądu ad quem względy, a szczegółowe powody stanowiska Sądu Odwoławczego przedstawiono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV, V , VI

Rozstrzygnięcie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu, znajduje swoje uzasadnienie w treści przepisów: art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982r .Prawo o adwokaturze (Dz.U.2020.1651 j.t. ze zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U.2019.18 j.t.).

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k. i art.10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t.) zasądzono od oskarżonych po połowie na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, a w tym wymierzono im opłaty w kwocie po 400 zł za obie instancje, albowiem brak było racjonalnych podstaw do uznania, że uiszczenie tych kosztów, byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

7.  PODPIS

SSO del. Ewa Borucka SSA Andrzej Wiśniewski SSA Maciej Żelazowski

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy Szczecin- Niebuszewo w Szczecinie,

Obrońca oskarżonego P. W. (2)

Obrońca oskarżonego P. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zmiana zaskarżonego wyroku, jak w punkcie I wyroku Sądu Apelacyjnego.

Ponowne ukształtowanie kary łącznej, jak w punkcie II wyroku Sądu Apelacyjnego.

Utrzymanie w pozostałej części w mocy zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana