Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 196/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Zakres pisemnego uzasadnienia wyroku ograniczono, pomyśli art. 257 § 2 k.p.k., do apelacji obrońcy P. W..

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 grudnia 2021 r., sygn. akt III K 270/ 19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. W.

Uprzednia karalność sądowa.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego.

1280- 1282

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego.

Dokument wydany przez uprawniony organ, w trybie prawem przewidzianym, którego treść nie była kwestionowana.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1.

2.

3.

1.

2.

Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 378a k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie przejawiające się w otwarciu przewodu sądowego i odebraniu wyjaśnień od oskarżonej A. W. pod nieobecność oskarżonego, który usprawiedliwił swoją nieobecność wnosząc jednocześnie o odroczenie terminu rozprawy, w sytuacji gdy wyżej opisane czynności stanowią czynności poprzedzające postępowanie dowodowe, do których wyżej opisany przepis nie ma zastosowania, a tym samym Sąd winien umożliwić oskarżonemu udział w nich.

W zakresie punktów I i II części wstępnej wyroku.

Naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nadanie waloru pełnej wiarygodności wszelkim dowodom przemawiającym na niekorzyść oskarżonego odnośnie rzekomego działania P. W. wspólnie i w porozumieniu z A. W., przy jednoczesnej odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, co stanowi nieuprawnione wartościowanie dowodów.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a polegającego na przyjęciu, iż oskarżony działał wspólnie i w
porozumieniu z A. W. podrobili w celu użycia za autentyczne zaświadczenie
pracodawcy o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 13 lipca 2009 roku oraz z dnia 10 sierpnia 2009
roku, w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie
wynika, iż oskarżony jedynie na prośbę ówczesnej małżonki A. W. wypełniał treść zaświadczeń, a następnie przekazywał wypełniony blankiet dokumentu oskarżonej, która samodzielnie go podpisywała nadając tym samym walor dokumentu.

W zakresie punktu III i IV części wstępnej wyroku.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający
istotny wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż P. W. dopuścił się
przestępstwa oszustwa, w sytuacji gdy rozporządzenie mieniem banku nie miało charakteru niekorzystności, bowiem oba kredyty objęte zarzutami zostały w całości spłacone, a
pokrzywdzony w związku z zawarciem przedmiotowych umów kredytowych nie poniósł
jakiejkolwiek szkody, bowiem zamiarem oskarżonego nie było niekorzystne rozporządzenie mieniem banku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1) Sąd Okręgowy żadną miarą nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 378a k.p.k., zaś spojrzenie na instytucję prawa procesowego nim uregulowaną przedstawione w apelacji obrońcy oskarżonego jawi się jako tyleż odważne, rzec można osobliwe, co po prostu całkowicie chybione.

Rzecz w tym, iż systematyka przepisów kodeksu postępowania karnego przekonuje, że unormowanie to zawarte zostało w rozdziale 43 - Przepisy ogólne o rozprawie głównej, przebieg zaś postępowania dowodowego ustawodawca określił w rozdziale 45 - Przewód sądowy.

W tym ostatnim jako pierwszy ujęto przepis art. 385 § 1, w myśl którego przewód sądowy rozpoczyna się od zwięzłego przedstawienia przez oskarżyciela zarzutów oskarżenia.

Dalej następuje przesłuchaniu oskarżonego, od którego odbierane są wyjaśnienia w trybie przewidzianym w art. 386 k.p.k., z kolei art. 389 k.p.k. przewiduje warunki odczytania protokołów dokumentujących wcześniejsze relacje procesowe złożone przez oskarżonego ( podejrzanego ).

W istocie dopiero po tej czynności procesowej dochodzi do odebrania zeznań od świadków, a jakkolwiek drobiazgowe regulacje dotyczące trybu przeprowadzenia tego dowodu znajdują się w rozdziale 21 kodeksu postępowania karnego, to w przepisach dotyczących rozprawy głównej zamieszczono art. 391 k.p.k. normujący warunki odczytania protokołów zeznań.

Wyjaśnień oskarżonego nie przedziela od zeznań świadków żaden formalny element postępowania jurysdykcyjnego, z przyczyn natury oczywistej dowody te przeprowadzane są w ustalonej przez prawodawcę kolejności, ale oba rodzaje tych relacji procesowych stanowią dowody w rozumieniu procedury karnej, zarówno wyjaśnienia, jak i zeznania podlegają ocenie według kryteriów przewidzianych w art. 7 k.p.k. ( użyto w nim ogólnego określenia dowody ) i stanowią podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych, o ile rzecz jasna ich zawartość i wiarygodność na to pozwalają.

Nie sposób przyjąć, iż ze zwrotu zawartego w art. 390 § 1 k.p.k. , stosownie do którego oskarżony ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach dowodowych wynika, iż postępowanie dowodowe rozpoczyna się dopiero po odebraniu wyjaśnień od oskarżonego, bowiem przepis ten dotyczy gwarancji procesowych oskarżonego, szeroko rozumianego jego prawa do obrony, a nie lokuje tej czynności procesowej poza granicami postępowania dowodowego.

W konsekwencji art. 378a k.p.k. obejmują także wyjaśnienia oskarżonych, choć oczywiście jego praktyczne zastosowanie do tego dowodu będzie miało miejsce wyłącznie w sprawie co najmniej dwuosobowej, jeżeli w obliczu absencji jednego z oskarżonych, na rozprawę główną stawi się inny oskarżony, od którego odebranie wyjaśnień okaże się możliwe.

Dorobek judykatury i piśmiennictwa jawi się w tej płaszczyźnie jako jasny, pozbawiony kontrowersji, a w konsekwencji autora apelacji wypada do niego odesłać, rekomendując mu chociażby lekturę komentarza do Kodeksu postępowania karnego pod redakcją D. Ś., czy analizę postanowień Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2020 r. w sprawie IV KK 694/19 i z dnia 8 października 2020 r. w sprawie IV KK 396/20.

Jednocześnie odnotować trzeba, iż poglądu zaprezentowanego na tę okoliczność przez obrońcę oskarżonego próżno szukać przywołanym przez niego wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5 sierpnia 2020 r. w sprawie VI Ka 420/20, bowiem z jego uzasadnienia wynika, iż powodem rozstrzygnięcia kasatoryjnego okazał się brak przesłanki „szczególnie uzasadnionego wypadku” otwierającego drogę do sięgnięcia do dyspozycji art. 378a k.p.k., której przecież obrońca P. W. w rozpatrywanej sprawie w ogóle nie kwestionował.

Sąd Okręgowy w istocie natomiast wszystkie warunki wynikające zarówno z art. 378a § 1 k.p.k., jak i § 2 oraz § 7 tego przepisu spełnił, zaś powtórnego odebrania wyjaśnień od A. W. zaniechano wyłącznie z tego powodu, że złożyła ona oświadczenie o skorzystaniu przez siebie z prawa do odmowy wyjaśnień i odpowiedzi na pytania stron w późniejszej fazie procesu.

Niezależnie wszakże od przedstawionej argumentacji, choć niejako na marginesie, odnotować wypada, już przedmiotowy układ procesowy nie położył się żadnym cieniem na sytuacji P. W..

Relacja procesowa A. W. pochodząca z rozprawy głównej nie był oskarżonemu obca, złożył on obszerne wyjaśnienia, w których się do niej odniósł w trakcie kolejnej rozprawy głównej, w związku z nimi dysponował nieograniczoną inicjatywą dowodową, zaś na treść jej depozycji i tak nie miał wpływu, skoro korzystała ona ze swobody wypowiedzi, miała możliwości reglamentowania jej według własnego uznania, realizowania w sposób przez siebie przyjęty prawa do obrony i swego interesu procesowego.

Z racji braku zarzutu apelacyjnego ukierunkowanego na zakwestionowanie wystąpienia w przedmiotowej sprawie „szczególnie uzasadnionego wypadku” w rozumieniu art. 378 a k.p.k., za zbędne uznać należy pogłębione rozważania Sądu Apelacyjnego poświęcone tej kwestii, tym bardziej, że Sąd Okręgowy w postanowieniu wydanym na tę okoliczność stanowisko swoje w tym zakresie gruntownie, rzeczowo uzasadnił.

Z przyczyn natury edukacyjnej warto wspomnieć w tym miejscu, iż art. 378a k.p.k. stanowi przepis specjalny w stosunku do tego z art. 117 § 3a k.p.k., z którego skorzystał Sąd Apelacyjny na rozprawie odwoławczej w dniu 7 lipca 2022 r.. Jakkolwiek postanowienie na tę ostatnią okoliczność zostało wyczerpująco uzasadnione, tym niemniej rozbudować można je jeszcze o zarekomendowanie obrońcy oskarżonego zapoznania się z postanowieniami Sądu Najwyższego z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. akt IV KK 218/20 i z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II KK 470/21, a także ponownie z komentarzem do Kodeksu postępowania karnego pod redakcją D. Ś..

Ad.2 i 3 ) Zarzuty odwoławcze ukierunkowane na zakwestionowanie pierwszoinstancyjnej oceny dowodów w zakresie czynów opisanych w punktach I i II części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz zdemaskowanie rzekomych błędów w ustaleniach faktycznych w zakresie wszystkich czynów przypisanych P. W., okazały się całkowicie bezzasadne, zaś ich charakter otworzył Sądowi Apelacyjnemu drogę do ich łącznego omówienia.

Po pierwsze, Sąd merytorycznie właściwy dokonał bezbłędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego ( granice przeprowadzonego przez niego postępowania dowodowego i aktywność procesowa Sądu Okręgowego nie spotkały się z krytyką autora apelacji ), w procesie tym respektował zasady poprawnego rozumowania, prawidła logiki, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji zademonstrował niezbędny krytycyzm, dystans, pogłębioną refleksję, nadał właściwe znaczenie każdemu z przeprowadzonych dowodów, wszystkie wzajemnie powiązał, na wydźwięk zaś ich całokształtu spojrzał w sposób wszechstronny, kompleksowy.

Próżno szukać w rozpatrywanej sprawie spisku procesowego wymierzonego w P. W., bezpodstawnego obciążenia go przez współsprawców, w tym w pierwszym rzędzie A. W., budowania fałszywego obrazu charakteru przestępczych działań, w które się uwikłał, jego roli, poziomu zaangażowania, zrealizowanych osobiście czynności sprawczych i tych, które tak swoją świadomością, jak i zamiarem obejmował, a przypadły one tym sprawcom, z którymi łączyło go pełne porozumienie i współdziałanie.

Sąd Okręgowy uchwycił istotę, rzec można specyfikę, przestępstw popełnionych przez oskarżonego, konfigurację osobową, w której miał każdorazowo działać, zidentyfikował poziom wyrządzonych szkód, a wreszcie krąg podmiotów, którym korzyści majątkowe z tego tytułu przypadły.

Sąd merytorycznie właściwy podszedł do oskarżonego bez żadnych uprzedzeń, nie manifestował choćby cienia niechęci do niego i mniej przychylnego traktowania niż pozostałych oskarżonych, respektował w całej rozciągłości konstytucyjną zasadę domniemania niewinności i kodeksową regułę obiektywizmu.

W konsekwencji pierwszoinstancyjna ocena dowodów jawi się jako w pełni swobodna, pozbawiona jest cechy dowolności sugerowanej przez obrońcę oskarżonego, a zatem okazuje się dokładnie taka, jak nakazana przepisem art. 7 k.p.k., przeto z ochrony procesowej wyznaczonej jego dyspozycją korzysta bez żadnych ograniczeń.

Autor apelacji w sposób wybiórczy, zupełnie niekonstruktywny przeciwstawił wyjaśnienia P. W. tym dowodom, które legły u podstaw zrekonstruowania przebiegu przypisanych mu czynów, podjął nieudaną próbę zmarginalizowania jego przestępczego zaangażowania, przerzucenia odpowiedzialności prawnokarnej na A. W..

Tymczasem jego aktywność okazała się we wszystkich przypadkach, w tym rzecz jasna także w zakresie tych opisanych w punktach I i II części wstępnej wyroku, istotna, warunkowała powodzenie poszczególnych nielegalnych przedsięwzięć, uzupełniała czynności sprawcze będące udziałem pozostałych sprawców, dla osiągnięcia zamierzonych każdorazowo celów posiadała kluczowe znaczenie.

Na domiar tego oskarżony dysponował pełnym rozeznaniem charakteru przedsięwzięć, w które się uwikłał, rodzaju czynności sprawczych realizowanych przez osoby, z którymi kooperował, nie były mu obce przestępcze cele, do osiągnięcia których A. C. i Ł. C. wraz z nim i A. W. zmierzali.

Sąd Okręgowy dokonał niewadliwych ustaleń faktycznych na potrzeby wszystkich przypisanych P. W. czynów. Każdorazowo wskazał, które fakty uznał za udowodnione i w jakich dowodach znalazły one odzwierciedlenie, z drugiej zaś strony w pełni przekonująco uargumentował powody zdyskwalifikowania pod względem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego we wskazanej przez siebie części.

Sytuacja taka przekreśla z formalnego punktu widzenia zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych mających mieć, w ujęciu autora apelacji, istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w rozumieniu art. 438 pkt 3 k.p.k. Rzecz w tym, iż zarzut tego rodzaju może zostać podniesiony tylko wówczas, gdy pierwszoinstancyjne ustalenia faktyczne nie mają oparcia w żadnym spośród zebranych dowodów, bądź też okazują się zgodne jedynie z dowodami ocenionymi przez Sąd ad meriti jako pozbawionymi przymiotu wiarygodności.

Sąd Okręgowy dokonał wreszcie prawidłowej subsumcji zrekonstruowanych przez siebie działań oskarżonego pod normy prawne wskazanych w zaskarżonym wyroku przepisów, bezbłędnie zdemaskował każdorazowo zamiar P. W., czynności sprawcze, które bądź to sam zrealizował, bądź miał świadomość podjęcie ich przez innych sprawców i własnym zamiarem obejmował.

Z tej perspektywy za procesowe nieporozumienie uznać wypada tezę obrońcy oskarżonego na okoliczność tego, że o rzekomym braku zamiaru popełnienia przez P. W. przestępstwa oszustwa świadczyć miałyby jego starania o spłatę obu zaciągniętych kredytów uwieńczone nawet powodzeniem w zakresie jednego z nich.

Rzecz w tym, iż postawa ta miała charakter zupełnie wtórnej z perspektywy działań wdrożonych w celu uzyskania tych kredytów i doprowadzenia pokrzywdzonego banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Tę aktywność rozpatrywać należy w kategoriach naprawienia spowodowanej przez oskarżonego szkody, jeśli zważyć złożone, wielostopniowe procedury weryfikacji zdolności kredytowej osoby ubiegającej się o przyznanie kredytu i politykę bezpieczeństwa banku odzwierciedlone zgromadzonymi w aktach sprawy dokumentami.

Relację pomiędzy przepisami art. 297 § 1 k.k., a art. 286 § 1 k.k. najprościej zobrazować stwierdzeniem, iż zachowanie penalizowane pierwszym z nich może stanowić finał, uwieńczenie przestępczego zachowania sprawcy, jeżeli wszakże następnie dochodzi do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, rozpatrywane musi być już w kategoriach swoistego przygotowania do przestępstwa oszustwa, jego wstępnej fazy, na której przestępcza aktywność się nie kończy i generuje dalej idącą odpowiedzialność prawnokarną.

Oskarżony wraz z A. W. przedstawili na potrzeby pokrzywdzonego banku podrobione pisemne zaświadczenia o wysokości uzyskiwanych przez nich zarobków oraz złożyli nierzetelne oświadczenia na tę okoliczność bezsprzecznie tworząc fałszywy obraz swojej sytuacji majątkowej i realnych możliwości spłaty kredytu mieszkaniowego, niezależnych zaś od tego P. W. na potrzeby wniosku o pożyczkę gotówkową sięgnął po takie same środki, sposób działania i wywołał po stronie pokrzywdzonego banku tożsamy skutek.

W obu przypadkach przedstawienie przez oskarżonego swojej rzeczywistej kondycji finansowej, ( a w przypadku kredytu mieszkaniowego także ówczesnej małżonki ) zaowocować musiałoby negatywnym rozpoznaniem wniosków kredytowych, oskarżony zaś posiadał pełną świadomość tego stanu rzeczy, skoro dla powodzenia swych przedsięwzięć uznał za niezbędne posłużenie się podrobionymi zaświadczeniami o wysokości uzyskiwanych dochodów, zdecydował się na tego rodzaju mistyfikację.

Żadną miarą pokrzywdzony bank nie miałby podstaw do uznania kredytów za właściwie zabezpieczone, gdyby oskarżony nie zdecydował się na złożenie nieprawdziwych zaświadczeń o zatrudnieniu i nierzetelnych oświadczeń na potrzeby wniosków kredytowych, bezsprzecznie zabezpieczenie kredytu mieszkaniowego hipoteką obrazu tego nie zmienia, funkcja tej instytucji nie tylko jest inna, ale w ogóle służy ewentualnemu wyegzekwowaniu roszczeń wynikających z zawartej umowy kredytowej w przypadku zaniechania spłaty zobowiązań z niej płynących, a nie stanowi warunku udzielenia kredytu zastępującego rzetelne zbadanie zdolności kredytowej osoby ubiegającej się o ten instrument finansowy.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku sporządzone zostały w sposób profesjonalny i pozwalają na pełną kontrolę instancyjną rozumowania Sądu Okręgowego , który doprowadził go do pozytywnego wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu czynów.

Sytuacja ta upoważnia w konsekwencji odwołanie się przez Sąd Apelacyjny do stanowiska Sądu Najwyższego wysłowionego w postanowieniu z dnia 26 lipca 2016 r. w sprawie III KK 196/16.

Stosownie do niego stopień szczegółowości rozważań Sądu odwoławczego uzależniony jest od jakości oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji. Jeżeli ta ocena jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc odpowiada w pełni wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 k.p.k., to wówczas Sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego odnoszenia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości taką ocenę. W takim wypadku wystarczające jest wskazanie głównych powodów nie podzielenia zarzutów apelacji, a następnie odesłanie do szczegółów uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji.

Teza ta posiada rzecz jasna, zdaniem Sądu Apelacyjnego, znaczenie uniwersalne, rozciągnąć należy ją na wszystkie elementy pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu drugiej instancji.

Z racji zatem tego, że autor apelacji nie wykazał żadnych błędów w toku rozumowania Sądu Okręgowego , nie zidentyfikował po jego stronie jakichkolwiek luk intelektualnych, nie zdemaskował przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów, po prostu nie podjął z nimi konstruktywnej, rzeczowej polemiki, wypada w tym miejscu zaproponować obrońcy oskarżonego powtórną, tym razem jednak uważną, wspartą roztropnym spojrzeniem na dostępny zasób dowodowy i jego wymowę, lekturę pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które winno samoistnie wyjaśnić mu wszystkie kwestie, które w skardze apelacyjnej objął swoim procesowym zainteresowaniem.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy i
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1) Wniosek reformatoryjny obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie w najmniejszym choćby stopniu.

Sąd Okręgowy prawidłowo zrekonstruował przebieg poszczególnych czynów przypisanych P. W., konfiguracje osobowe, w których każdorazowo działał, zrealizowane, tak przez niego, jak i współsprawców, czynności przestępcze, łączące go z nimi pełne porozumienie, rolę oskarżonego i wywołane przez niego skutki. Sąd ad meriti wyświetlił każdorazowo niewadliwie zamiar oskarżonego, omówił, w jaki sposób się on manifestował, na koniec zaś dokonał właściwej subsumcji pierwszoinstancyjnych ustaleń faktycznych pod wskazane w zaskarżonym wyroku przepisy.

Ad. 2) Wniosek kasatoryjny świadczy o nieznajomość ze strony jego autora unormowania zawartego w art. 437 § 2 k.p.k., a zatem jego lekturę wypada mu na przyszłość zalecić, a rozważania Sądu Apelacyjnego w tej płaszczyźnie do tej propozycji ograniczyć, zwłaszcza w obliczu braku jakiegokolwiek uzasadnienia na tę okoliczność w wywiedzionej apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie P. W., przyjętych kwalifikacjach prawnych, rozmiarze i charakterze kar jednostkowych i kar łącznych ( pozbawienia wolności i grzywny ).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy w jego zasadniczej, bo związanej z zakresem i charakterem odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonego, części przedstawione zostały przez Sąd Apelacyjny we wcześniejszych rozważaniach.

Przeprowadzona natomiast z urzędu kontrola instancyjna rozstrzygnięć o karach jednostkowych i karach łącznych dobranych wobec P. W. prowadzi do wniosku, że żadna z nich nie razi niewspółmiernością, nadzwyczajną represyjnością, nieuzasadnioną dolegliwością, ale wszystkie jawią się jako wyważone, by nie rzec, że po prostu łagodne.

Sąd Okręgowy nie przerysował stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, uwzględnił we właściwym zakresie wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i dla niego niekorzystne, co w obliczu braku zarzutów apelacyjnych w tym zakresie zwalnia Sąd odwoławczy od bardziej pogłębionych, rozbudowanych wywodów poświęconych problematyce orzeczeń o karach ( i warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności, co sytuację życiową oskarżonego, zwłaszcza z perspektywy odległych w czasie jego konfliktów z prawem, kształtuje bardzo korzystnie ).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 w zw. z art 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w 1/3 części i wymierzono mu opłatę za to postępowanie, a uwzględniono na potrzeby tego sytuację majątkową P. W. i poziom jego możliwości zarobkowych.

7.  PODPIS

SSA Jacek Szreder SSA Andrzej Olszewski SSA Stanisław Stankiewicz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana