Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 198/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 kwietnia 2021 r., sygn. akt III Ko 957/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. obraza przepisów prawa materialnego,
a mianowicie art. 8 ust. 1 i 4 ustawy z dnia
23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez M. J. jest kwota 533.562,00 zł, podczas gdy Sąd I instancji
nie uwzględnił we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, które w sposób wyjątkowy miały wpływ na wymiar krzywd
męża wnioskodawczyni, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, tj. okoliczności osadzenia i warunków, w jakich mąż wnioskodawczyni odbywał izolację, długotrwałości izolacji (31 miesięcy i 12 dni), braku kontaktów z rodziną, zastraszania, skutków zdrowotnych i psychicznych osadzenia, obawy o dalszą przyszłość, zdrowie i życie, złych warunków bytowych w trakcie pozbawienia wolności, co doprowadziło do poczucia rażącej niesprawiedliwości wnioskodawczyni dodatkowo na skutek zasądzenia powyżej wskazanej nieadekwatnej kwoty zadośćuczynienia w wysokości niewspółmiernie niskiej - w stosunku do rozmiaru krzywdy doznanej przez M. J.,

II. obraza przepisów postępowania, która
miała istotny wpływ na treść wyroku,
a mianowicie art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej ocenie dowodów i wyciągnięcie
z materiału dowodowego zgromadzonego
w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy,
a w konsekwencji błędne przyjęcie,
że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią, gdyż zdaniem Sądu
jest ona kwotą proporcjonalną do doznanej krzywdy, uwzględnia czas trwania pozbawienia wolności, jest odpowiednia, tj. nie prowadzi
do bezpodstawnego wzbogacenia, podczas
gdy w istocie jest kwotą nieadekwatną
do okoliczności niniejszej sprawy oraz do rozmiaru krzywdy moralnej doznanej przez M. J., w tym wynikających z treści zeznań wnioskodawczyni, skutkiem czego było zasądzenie zaniżonej w stosunku do znacznego rozmiaru krzywdy doznanej przez M. J. kwoty zadośćuczynienia, co prowadzi do poczucia rażącej niesprawiedliwości wnioskodawczyni z powodu skazania jej męża za działania niepodległościowe, stanowiące kluczową aktywność w jego życiu,

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na dowolnej ocenie materiału dowodowego wyrażającej się
w bezzasadnym przyjęciu, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwota w niniejszej sprawie jest odpowiednia
i stanowi przybliżony ekwiwalent cierpień psychicznych i fizycznych doznanych przez M. J., w sytuacji gdy zebrany
w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że czas faktycznego pozbawienia wolności, warunki w jakich przebywał mąż wnioskodawczyni, a także skala doznanych
z tego tytułu cierpień fizycznych jak
i psychicznych, w tym skutki ww. okoliczności rozciągające się na czas ponownej po internowaniu długotrwałej izolacji, uzasadniają przyznanie kwoty zadośćuczynienia w wyższym wymiarze, jako wynikającym z przedmiotowego wniosku,

IV. obraza przepisów prawa materialnego,
tj. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw.
z art. 445 § 1 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą nieprawidłowym sposobem szacowania zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez M. J. na skutek przymusowego umieszczenia w izolacji, poprzez przemnożenie liczby stanowiącej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozbawienia wolności, podczas gdy szacowanie odpowiedniego zadośćuczynienia nie powinno polegać na mechanicznym przeliczeniu powyższych wartości, ale na uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy,
w szczególności indywidualnej krzywdy doznanej przez represjonowanego, co w ocenie skarżącej przełożyło się na zaniżenie przyznanego zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia przez pryzmat
zarzutów wyspecyfikowanych w punktach I, II, III i IV apelacji, a przy tym zachowując wynikającą z jej uzasadnienia chronologię argumentów przytoczonych na poparcie owych zarzutów, wypada zauważyć, że w pierwszej kolejności skarżący wskazuje, iż Sąd Okręgowy „(…) całkowicie pominął okoliczność, że M. J. doznał ogromnego stresu i krzywd psychicznych w warunkach wymienionych we wniosku. W żadnym miejscu uzasadnienia wyroku Sąd nie wskazał, aby wziął w ogóle pod uwagę wyżej wymienione okoliczności pokrzywdzenia (…)” (strona 7 apelacji). Tymczasem tak nie jest, a przekonuje o tym ten fragment uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który znajduje się na stronach 12-13 tego dokumentu (k.585verte-586). Czyniąc tę uwagę, należy jednocześnie sformułować kolejną, a mianowicie, że z bezpośrednio następnej supozycji skarżącego wyłania się nie tyle niekonsekwencja, co wewnętrzna sprzeczność omawianej w tym miejscu argumentacji. Apelujący, nie zważając na wcześniej cytowane i jak wspomniano chybione spostrzeżenie, mimo wszystko wskazuje bowiem, że „Sąd zwrócił uwagę w uzasadnieniu wyroku na liczne krzywdy psychiczne oraz fizyczne doznane przez męża wnioskodawczyni w trakcie trwania izolacji, stanowiące ogromną krzywdę psychiczną M. J., tak jakby te okoliczności nie były w ogóle przedmiotem niniejszego postępowania.” (strona 7 apelacji). To przytoczone, a zaczerpnięte z apelacji zdanie, niezależnie od tego, że w swej treści jest sprzeczne
z cytowanym powyżej spostrzeżeniem skarżącego, to sprzeczne jest również w swej strukturze wewnętrznej. W ramach tego zdania apelujący stwierdza bowiem, że Sąd meriti miał w polu widzenia „liczne krzywdy psychiczne oraz fizyczne doznane przez męża wnioskodawczyni w trakcie trwania izolacji”, by zaraz dodać, że rzekomo jest „tak jakby
te okoliczności nie były w ogóle przedmiotem niniejszego postępowania.” A zatem, taka
jak przedstawiona powyżej specyfika analizowanego argumentu, nie tylko że pozwala,
ale wręcz nakazuje sformułować konstatację, że ów argument jest bezzasadny i to stopniu oczywistym, a taki jego charakter powoduje, że bezzasadna jest także sugestia apelującego, jakoby zaskarżony wyrok został wydany z obrazą przepisów art. 7 kpk, art. 410 kpk,
art. 445 § 1 i 2 kc oraz art. 448 kc.

Natomiast nawiązując do stwierdzenia skarżącego, że „(…) zasądzona kwota zadośćuczynienia jest również znacząco zaniżona w stosunku do utrwalonej linii orzeczniczej i obecnie zasądzanych środków na podstawie ustawy lutowej” (strona 8 apelacji), wypada zaakcentować, że owa linia orzecznicza nie dotyczy stricte wysokości zadośćuczynienia ,
lecz wskazuje w sposób usystematyzowany, aczkolwiek generalny, jakie to okoliczności należy brać pod uwagę przy kształtowaniu kwoty tego zadośćuczynienia. Co więcej,
w ramach wspomnianej linii orzeczniczej wskazuje się na to, co zresztą jest oczywiste
i w związku z tym nie wymaga odwoływania się do konkretnych judykatów Sądu Najwyższego, czy sądów powszechnych, a mianowicie, że wysokość kwoty zadośćuczynienia, nie tylko w rozpoznawanej, ale w każdej sprawie, jest determinowana specyfiką uwarunkowań, które tworzą jej realia. Te zaś, co również jest oczywiste,
są różnorakie, a to w konsekwencji powoduje, że rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd pierwszej instancji, nie można, jak sugeruje to skarżący, niejako sprowadzać do „wspólnego mianownika” z rozstrzygnięciami podjętymi przez sądy w innych sprawach. Natomiast rację ma apelujący, że o wysokości zadośćuczynienia decyduje przede wszystkim rozmiar krzywd i cierpień, których doznała osoba represjonowana, niemniej jednak trzeba zauważyć, że sam skarżący wskazuje również, że kwota zadośćuczynienia jest wypadkową, nie tylko wspomnianych krzywd oraz cierpień, ale także aktualnych warunków życiowych społeczeństwa polskiego. W związku z tym, odwołania się do nich przez Sąd Okręgowy
nie można traktować w kategoriach błędu, tym bardziej jeśli się zważy na to, że decydujący wpływ na ukształtowanie kwoty zadośćuczynienia należnego wnioskodawczyni, miał rozmiar krzywd oraz cierpień, których doznał M. J.. O tym, że to właśnie te elementy
w pierwszej kolejności determinowały kwotę zadośćuczynienia, przekonuje wysokość
tej właśnie kwoty, a także uwagi Sądu pierwszej instancji odzwierciedlone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W ich świetle nie można się zaś zgodzić z autorem apelacji, iż kwota zadośćuczynienia jest nieodpowiednia, jako że Sąd Okręgowy ustalił ją poprzez zastosowanie „(…) prostych przeliczeń matematycznych (…)” (strona 9 apelacji). Trzeba bowiem zauważyć, a wynika to z pisemnych motywów kwestionowanego
orzeczenia (strona 12, k.585verte), że swego rodzaju punktem wyjścia miarkowania przez Sąd orzekający kwoty zadośćuczynienia, było przeciętne miesięczne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa GUS, a obowiązujące w dacie orzekania Sądu pierwszej instancji. Uwzględniając zaś rozmiar krzywd i cierpień, których doznał M. J., Sąd meriti, zwielokrotnił o trzy razy kwotę wspomnianego wynagrodzenia, przy czym ustalona przez
ten Sąd kwota zadośćuczynienia, nie odpowiada iloczynowi tej pierwszej kwoty i dni oraz miesięcy stanowiących okres pozbawienia wolności M. J.. W związku z tym, kwota zadośćuczynienia nie jest efektem „prostych przeliczeń matematycznych”,
zaś jej określenie przy wykorzystaniu, jako „kwoty bazowej”, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie może być postrzegane jako mankament, lecz wręcz przeciwnie, jako postąpienie, które zasługuje na aprobatę.

Jeśli zaś chodzi o te uwagi skarżącego, w ramach których stwierdza ona między innymi, że „(…) działalność M. J. miała niewątpliwie wymiar osobistych świadczeń na rzecz niepodległości i niezależności Polski i polegała na wysokim zaangażowaniu, a została okupiona wielkim poświęceniem dóbr, takich jak szczęście osobiste, komfort psychiczny, poczucie bezpieczeństwa, a także stan zdrowia psychicznego” (strona 8 apelacji) oraz, że „osobista ofiara zatrzymanych działaczy tamtych czasów przyniosła owoc w postaci niepodległej, niezależnej i demokratycznej Polski (…)” (strona 9 apelacji), to wypada zwrócić uwagę apelującemu, że fakty te są tak oczywiste, iż zbędnym jest przekonywanie o ich istnieniu. Zbędnym jest również przekonywanie o tym, co Sąd Okręgowy ujął w konkluzji, a mianowicie, „(…) że członkowie ówczesnego NSZZ Solidarność i działacze podziemnej opozycji, zwłaszcza ci najbardziej aktywni tacy jak M. J.
byli szczególnie narażeni na różnego rodzaju prześladowania i represje ze strony aparatu państwowego” (strona 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.581), a także i o tym,
co zawarł w ustaleniu, iż wspomniane osoby, w tym również M. J., były nieludzko, a często wyjątkowo brutalnie traktowane (strona 3-4 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.581-581verte).

W podsumowaniu zaprezentowanych rozważań stwierdzić zatem należy, że kwota zadośćuczynienia przyznanego wnioskodawczyni nie jest ani symboliczna, ani zaniżona. Przeciwnie, jest ona ukształtowana na właściwym, to jest odpowiednim do cierpień i krzywd M. J. poziomie, a co za tym idzie rację ma Sąd Okręgowy, że w pełni
je rekompensuje.

Wniosek

O zmianę zaskarżonej części wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

V. obraza przepisów prawa materialnego,
a mianowicie w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk, obraza przepisów postępowania, która
mogła mieć wpływ na treść orzeczenia,
tj. art. 105 § 1 kpk, poprzez niesprostowanie
z urzędu oczywistej omyłki rachunkowej
i niewpisanie w miejsce omyłkowo wskazanej kwoty odszkodowania za poniesione koszty przejazdu „2.396,00 zł (dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych)”, kwoty zgodnej z treścią uzasadnienia tego wyroku, tj. „3.766,00 zł (trzy tysiące siedemset sześćdziesiąt sześć złotych)”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do omawianego w tym miejscu zarzutu, w pierwszej
kolejności należy poczynić uwagi o charakterze porządkowym. Otóż w ramach tego zarzutu, apelujący najpierw stwierdza, że zarzuca wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego,
a wskazując te przepisy bądź przepis, stwierdza coś zupełnie innego, a mianowicie,
że zarzuca orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego orzeczenia, to jest art. 105 kpk, poprzez „(…) niesprostowanie oczywistej omyłki rachunkowej i niewpisanie w miejsce omyłkowo wskazanej kwoty odszkodowania
za poniesione koszty przejazdu „2.396,00 zł (dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych)”, kwoty zgodnej z treścią uzasadnienia tego wyroku, tj. „3.766,00 zł (trzy tysiące siedemset sześćdziesiąt sześć złotych)”. Natomiast uzasadniając ów zarzut, autor apelacji formułuje w jej części motywacyjnej, między innymi, tezę, iż „(…) wnioskodawczyni konsekwentnie dochodzi pełnej kwoty 295.836,25 zł za szkodę doznaną przez męża wnioskodawczyni w niniejszej sprawie.” Tymczasem zarzut, o którym mowa, jak i pozostałe dotyczące go argumenty, koncentrują się wyłącznie na kwocie 3.766,00 złotych. W związku
z tym, w zakresie przyznanego wnioskodawczyni odszkodowania, tylko ta kwota, a właściwie generujące ją okoliczności, były przedmiotem instancyjnego badania. Analizując tę materię wypada zaś zauważyć, że ustalona przez Sąd Okręgowy kwota poniesionych
przez G. J. kosztów dojazdu na widzenia z M. J. nie jest dotknięta oczywistą omyłką rachunkową, którą to można by było sprostować tak, jak proponuje to skarżący, a mianowicie w trybie przewidzianym w art. 105 kpk. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti wprost przecież wskazał, że kwota 2.396 złotych
„(…) jest błędna, albowiem sąd omyłkowo nie uwzględnił wszystkich kosztów wynikających z konieczności podróży powrotnej.” (strona 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.583verte). A zatem, niewłaściwa wysokość kwoty, o której mowa nie jest następstwem błędu rachunkowego, lecz konsekwencją tego, że Sąd Okręgowy kształtując tę kwotę, jakkolwiek w sposób niezamierzony, a więc przez przeoczenie, to jednak mimo wszystko, pominął koszty niektórych podróży powrotnych odbytych przez G. J..
Ich uwzględnienie, jak słusznie stwierdził Sąd pierwszej instancji, było natomiast konieczne, a to w efekcie spowodowało, że w omawianej części, Sąd odwoławczy zmienił wyrok, aczkolwiek uczynił to „w trybie instancji”, a nie w sposób postulowany przez apelującego,
to jest na podstawie art. 105 kpk.

Wniosek

O zmianę zaskarżonej części wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny z powodów, o których mowa powyżej.

3.3.

VI. obraza przepisów prawa materialnego,
tj.: art. 481 § 1 kc poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonych sum odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo, że takie żądanie zostało zgłoszone
w przedmiotowym wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nawiązując do omawianego w tym miejscu zarzutu obrazy art. 481 § 1 kc,
wypada zauważyć, że poza stwierdzeniem, iż „Sąd meriti w zaskarżonym wyroku
nie przyznał zgłoszonych we wniosku odsetek ustawowych za opóźnienie, jak również
nie wskazał w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, dlaczego zgłoszone żądanie
o przyznanie odsetek ustawowych za opóźnienie miałoby być żądaniem niezasadnym”, skarżący nie wskazuje na czym to faktycznie polega wadliwość rozstrzygnięcia
w przedmiocie odsetek. Było to natomiast konieczne, a to dlatego, że możliwość „sprzęgnięcia” odsetek za opóźnienie ze świadczeniem ukształtowanym, tak jak w niniejszej sprawie, a więc na podstawie przepisów prawa publicznego, nie jest oczywista i w związku
z tym wywołuje kontrowersje. O takim stanie rzeczy przekonują, przeciwstawne poglądy prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (na przykład uchwały z dnia
31 stycznia 1996 r., III CZP 1/96, OSNC 1996/4, poz.57, z dnia 20 maja 2011 r.,
III CZP 16/11, OSNC 2012/1, poz.3, z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 92/15, LEX nr 1937972 oraz w piśmiennictwie („System Prawa Prywatnego…, T. Dybowski, A. Pyrzyńska, t. 5, 2006, s. 251). Mając je w polu widzenia, a także uwzględniając wspomnianą wcześniej specyfikę analizowanego zarzutu, Sąd odwoławczy uznał, że odzwierciedlone w zaskarżonym orzeczeniu rozstrzygnięcie dotyczące odsetek, konkretnie, odsetek ustawowych należnych wnioskodawczyni od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia, jest prawidłowe.

Wniosek

O zmianę zaskarżonej części wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów przedstawionych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższenie kwoty odszkodowania do 191.434,00 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Dokonanie zmiany tej części wyroku było konieczne z powodów zaprezentowanych
we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O zwrocie na rzecz wnioskodawców kosztów związanych z ustanowieniem
przez nich w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie § 11 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015. 1800).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

O kosztach postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa,
Sąd Apelacyjny rozstrzygnął w oparciu o art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r.
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. 2021. 1693 t.j.).

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni G. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.Oddalenie wniosku w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania.

2. Zasądzenie odsetek ustawowych, a nie odsetek ustawowych za opóźnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana