II AKa 221/20 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie z 2021-02-18
Sygn. akt II AKa 221/20
1.
2.WYROK
2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2021 r.
4.Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:
5. Przewodniczący: SSA Andrzej Olszewski
6. Sędziowie: SA Stanisław Kucharczyk
7. SO del. do SA Dorota Mazurek (spr.)
8. Protokolant: st. sekr. sądowy Anita Jagielska
9.przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Szczecinie Andżeliki Werhun
10.po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2021 r. sprawy
11.M. N. (1)
12.oskarżonej z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk w zbiegu z art. 157 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk
13.na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
14.od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie
15.z dnia 15 lipca 2020 r. sygn. akt III K 108/20
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności,
2. orzeczoną w punkcie I wyroku Sądu Okręgowego karę pozbawienia wolności podwyższa do 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy,
3. na podstawie art. 85§1 i art. 86§1 kk w zw. z art. 4§1 kk wymierza M. N. (1) nową karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. O. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym,
IV. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza jej opłatę w kwocie 400 (czterysta) złotych za obie instancje.
SSO del. Dorota Mazurek SSA Andrzej Olszewski SSA Stanisław Kucharczyk
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 221/20 |
||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
|||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 lipca 2020 roku sygn. akt III K 108/20 |
||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
☐ obrońca |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☒ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☒ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia. |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
3.1. |
Prokurator w wywiedzionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na obrazie art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów w związku z dowolną oceną materiału dowodowego zebranego w sprawie tj. przede wszystkim zeznań świadków tj. P. Z., J. Ś., A. B., S. K., P. S. oraz pozostałych dowodów wymienionych w akcie oskarżenia skutkujących błędną subsumpcję prawną zaistniałego zdarzenia to jest uznaniem, że oskarżona swym działaniem wypełniła znamiona jedynie przestępstwa stypizowanego w art.157 § 1 k.k., w związku z czym doszło do zmiany opisu czynu i wyeliminowania z jego opisu i kwalifikacji art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. co skutkowało niezasadnym skazaniem oskarżonej za czyn z art. 157 § 1 k.k., podczas gdy dowody i ich właściwa ocena, zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do innych wniosków, potwierdzających stanowisko, iż oskarżona M. N. (1) powinna zostać uznana za winną tego, że dopuściła się czynu jej zarzucanego w pkt I oskarżenia tj. kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. przy uznaniu przynajmniej zamiaru ewentualnego popełnienia w/w zbrodni. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zarzut apelacji okazał się niezasadny . Nie mniej apelacja prokuratora doprowadziła do zmiany orzeczenia, jako, że rację ma prokurator, że czyn oskarżonej należało ocenić jako czyn o większej szkodliwości społecznej niż to przyjął Sąd I instancji. Nie mniej nie sposób uznać, że czyn z pkt I stanowił przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k.. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a nie jedynie przestępstwo z art. 157 § 1 k.k., jak wskazał Sąd I instancji. Nie sposób bowiem podzielić zawartych w tej apelacji zarzutów obrazy prawa procesowego w szczególności w zakresie dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów. Ocena ta wbrew twierdzeniom prokuratora jest prawidłowa tak jak poczynione w oparciu o nią ustalenia faktyczne w tym również w zakresie uznania przez Sąd, że brak jest możliwości przypisania oskarżonej działania z zamiarem pozbawienia pokrzywdzonego życia. Co w konsekwencji doprowadziło do prawidłowej subsumpcji prawnej. Materiał dowodowy, w szczególności treść zeznań świadków wskazanych w zarzucie, nie pozwala bowiem na uznanie, że oskarżona działała w zamiarze – nawet ewentualnym pozbawienia życia swojego konkubenta. Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów w pełni respektując treść art. 7 k.p.k., uwzględniając przy tym całokształt wynikających z tych dowodów okoliczności. Zasadnie uznał, że oskarżona spowodowała u pokrzywdzonego obrażenia ciała o jakich mowa w art. 157 § 1 k.k., a swoim zachowaniem nie usiłowała pozbawić pokrzywdzonego życia, a tym samym nie wyczerpała znamion z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. Jej działania nie były bowiem ukierunkowane na pozbawienie pokrzywdzonego życia w zamiarze bezpośrednim, a co więcej właśnie prawidłowa ocena dowodów wskazuje, że nie sposób też uznać, że oskarżona działała w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia swojego konkubenta. Sąd I instancji zasadnie przydał waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie w jakim ta kwestionował istnienie w chwili zdarzenia zamiaru pozbawienia życia R. M.. Niewątpliwie rację ma prokurator co do tego, że pozostawanie w związku z pokrzywdzonym, jak i darzenie go uczuciem, nie wyklucza możliwości potencjalnego uznania, że oskarżona mogłaby chcieć pozbawić pokrzywdzonego życia działając pod wpływem wzburzenia i wywołanych nim emocji. Nie mniej by dokonać w tym zakresie ustaleń konieczne jest nie tylko wykazanie, że relacja co do przebiegu zdarzenia prezentowana przez oskarżoną jest niewiarygodna, tak w zakresie miejsca popełnienia czynu zabronionego, jak i towarzyszących mu okoliczności, ale konieczne jest ustalenie, że dowody uznane za wiarygodne dają nie tylko podstawę do przyjęcia, że pokrzywdzony został zaatakowany przez oskarżona nożem i na skutek tego ataku zadała mu ona cios z zamachu, ze średnio dużą siłą w przedramię lewej ręki pokrzywdzonego, ale że czyniąc to działała w istocie w celu pozbawienia pokrzywdzonego życia z zamiarem bezpośrednim bądź, co najmniej ewentualnym. Wbrew stanowisku prokuratora dowody zeznań świadków, którzy mieli z pokrzywdzonym kontakt po zdarzeniu, ani też treść opinii biegłych nie pozwala na przyjęcie, że w istocie oskarżonej towarzyszył któryś z tych zamiarów. Zważyć bowiem należy, że to, iż oskarżona poszła do kuchni i z zabranym z tego miejsca nożem udała się do pokoju w którym pozostawał pokrzywdzony, nie świadczy jeszcze o tym, że zamierzała pozbawić go życia. Również bezsporny fakt, że zadała cios z zamachu w lewe przedramię nie daje podstaw do uznania, że godziła w newralgiczne dla życia i zdrowia pokrzywdzonego narządy ciała. Wbrew stanowisku prokuratora, dowody z zeznań świadków przywołanych w zarzucie, jak i pozostałe dowody zgromadzone w sprawie, nie przemawiały za przyjęciem, że oskarżona działała zamiarem pozbawienia pokrzywdzonego życia. Zeznania świadków nie są bowiem w tym zakresie jednoznaczne jeśli dokona się ich szczegółowej analizy. Po pierwsze treść relacji świadków pozostaje odmienna w zakresie tego w jaki narząd oskarżona zamierzała zadać cios przed którym uchronił pokrzywdzonego odruch obronny. O ile wedle opinii miejscem tym miała być klatka piersiowa, o tyle świadek J. Ś. wskazał, ze zasłonięcie ręką miało pokrzywdzonego uchronić przed zadaniem ciosu w brzuch. Żaden ze świadków nie wskazał pozycji w jakiej w tym czasie znajdował się pokrzywdzony by móc uznać, że w istocie cios był wymierzony w któryś z newralgicznych z punktu widzenia życia pokrzywdzonego organów. Sam fakt, że oskarżona była pobudzona i agresywna wypowiadała pod adresem pokrzywdzonego słowa wskazujące, że jak wróci to mu poprawi, nie może jeszcze świadczyć, że słowa te oznaczały, że zamierza go zabić. Zwłaszcza, że jak wynika z relacji świadków funkcjonariuszy Policji, odmiennie zapamiętali oni słowa jakich miała użyć M. N. (1) w czasie zdarzenia. O ile świadek P. S. wskazywał, że pokrzywdzony miał go informować, że M. N. (1) miała powiedzieć, że go zabije k 39, o tyle S. K. zapamiętał przekazane słowa jako wskazujące, że go „zajebie” , to sformułowanie nie jest już tak jednoznaczne w swojej treści, zwłaszcza w kontekście użycia przez pokrzywdzonego w czasie wzywania policji na określenie zadanego ciosu określenia „jebnęła” bez odnoszenia go do zamiaru oskarżonej, a jedynie na określenie tego, że uderzyła, zadała mu cios w rękę. Informując kolegę J. J. o zdarzeniu, pokrzywdzony wskazał podobnie jak wzywając policję jedynie to, że oskarżona zadała mu cios w rękę. Dlatego rację ma Sąd I instancji, że wypowiedzenie w czasie kłótni słów o tym, że mu poprawi, nie jest wystarczające do przyjęcia, że zapowiadała, że pokrzywdzonego zabije, a tym bardziej, że taki właśnie zamiar towarzyszył jej w chwili zdarzenia. W konsekwencji myli się prokurator, że treść zeznań świadków, których wiarygodności w istocie nie sposób kwestionować, pozwala na uznanie, że oskarżona usiłowała dokonać zabójstwa pokrzywdzonego działając czy to tak w zamiarze bezpośrednim, czy w zamiarze ewentualnym. Świadkowie obecni na miejscu zdarzenia w czasie składania zeznań wskazywali na okoliczności, które w ich ocenie miały miejsce, bo jak wskazał świadek J. Ś. z faktu, że oskarżona w czasie zdarzenia użyła noża, wywiódł, że słowa o poprawieniu oznaczały, że ponownie dźgnie pokrzywdzonego gdy ten wróci. Tymczasem poza uwagą prokuratora pozostaje okoliczność, że oskarżona zanim przyjechali funkcjonariusze policji i pogotowie, przebywała z pokrzywdzonym w mieszkaniu i nie podjęła wobec niego kolejnych działań mogących wskazywać na to , że w istocie zmierza do realizacji celu na jaki wskazuje prokurator. Nóż niewątpliwie odłożyła do zlewu w kuchni, bo tam znaleźli go funkcjonariusze Policji. Z powyższych względów rację miał Sąd I instancji, że brak było podstaw do uznania, że oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim i usiłowała dokonać zabójstwa. Brak też jest dowodów uzasadniających uznanie, że oskarżona działała w zamiarze ewentualnym. Czyn zabroniony popełniony jest umyślnie z zamiarem ewentualnym gdy sprawca przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. Nie ma racji prokurator by za takim stanowiskiem przemawiały też inne dowody zgromadzone w toku postępowania w tym opinia biegłych. Treść opinii jednoznacznie wskazuje, że oskarżona spowodowała swoim zachowaniem określony skutek na ciele pokrzywdzonego, nie mniej brak jest podstaw do uznania, że spowodowane obrażenia zagrażały życiu i zdrowiu pokrzywdzonego. To, że oskarżona jest uzależniona od alkoholu, a jej zachowanie w miejscu zamieszkania było przedmiotem uwagi policji, nie może też wpływać na uznanie, że przebieg zdarzenia będącego przedmiotem osądu był taki jak na to wskazuje autor apelacji. By okoliczności wynikające z dowodów trafnie uznanych za wiarygodne pozwalały na dokonanie zmiany opisu czynu w kierunku postulowanych przez skarżącego i na dokonanie zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej. Skarżący nie dostrzega, że by móc przyjąć, że oskarżona działała w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego należy wykazać, że jej działaniom taki zamiar towarzyszył. Wbrew zarzutom oskarżyciela publicznego Sąd Okręgowy orzekając w niniejszej sprawie prawidłowo w oparciu o całokształt zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k, respektując zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego nie mógł uznać, że oskarżona usiłowała dokonać zabójstwa R. M. działając z zamiarem ewentualnym Należy podkreślić, iż fakt, że oskarżona zadała pokrzywdzonemu uderzenie nożem w lewe przedramię, o tym nie przesądza w żadnym wypadku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego reprezentowane jest stanowisko, że ani zadanie ciosu w miejsce dla życia niebezpieczne, ani nawet użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka, samo przez się nie decyduje jeszcze o tym, że sprawca działał w zamiarze zabicia człowiek, chociażby ewentualnym. „Za przyjęciem takiego zamiaru powinny przemawiać – poza użytym narzędziem – jeszcze inne przesłanki zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe, w szczególności zaś pobudki działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem przestępstwa, sposób działania ” (wyrok SN z dnia 9.05.1974 r., sygn. akt III KR 388/73, OSNKW 1974/7-8/137). Zamiar ewentualny ( dolus ewentualis) polega bowiem na tym, że sprawca wprawdzie nie chce popełnić czynu zabronionego, ale przewiduje realną możliwość jego popełnienia i na to się godzi. Praktycznie oznacza świadomość i wolę urzeczywistnienia swoim zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) znamion czynu zabronionego, jego strony przedmiotowej. „Warunkiem przyjęcia, że sprawca czynu działał z zamiarem ewentualnym, jest ustalenie, iż - po pierwsze - sprawca miał świadomość, że podjęte działanie może wyczerpywać przedmiotowe znamiona ustawy karnej i - po drugie - sprawca akceptuje sytuację, w której czyn wyczerpuje przedmiotowe znamiona przestępstwa, w postaci aktu woli polegającej na godzeniu się z góry z takim stanem rzeczy, przy czym zgody na skutek, nie można domniemywać, czy domyślać, lecz należy wskazać, że stanowi on jeden z elementów procesów zachodzących w psychice sprawcy” (wyrok SN z dnia 6.02.1973 r., sygn. akt V KRN 569/71, OSNPG 1973/6/72). Brak zeznań pokrzywdzonego i istniejąca niespójność w relacji świadków wskazuje, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie zasada wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. (wyrok SN w składzie 7 sędziów z dnia 18.07.1978 r., sygn. RNw 5/78, OSNKW 1978/9/93), a od czego skarżący niewątpliwie abstrahuje. Aby móc przypisać sprawcy zabójstwo w zamiarze ewentualnym, jak w istocie oczekuje tego prokurator, trzeba wykazać, że oskarżona przewidywała możliwość popełnienia przestępstwa zabójstwa i godziła się na zaistnienie skutku w postaci śmierci swojego konkubenta. Kwestia ustalenia zamiaru sprawcy ma zatem w przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenia dla określenia prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu. O istnieniu zamiaru zabójstwa w ogóle, a także o jego postaci można wnioskować przede wszystkim na podstawie dokładnej analizy przedmiotowej danego czynu. Ustalenie czy sprawca działał z chociażby z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia, wymaga więc wszechstronnej analizy, zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności jego zachowania. Należy dodać, że w orzecznictwie słusznie wskazuje się, iż do okoliczności, na podstawie których, należy poczynić ustalenia w zakresie zamiaru sprawcy, zalicza się godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i dotychczasowy tryb życia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia i stopień zagrożenia dla życia pokrzywdzonego. Tymczasem, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym dochodziło do konfliktów, ale w dalszym ciągu tworzyli związek. Po zadaniu ciosu w przedramię oskarżona wyszła z pokoju pozostawiając pokrzywdzonego, takiego zachowania nie sposób ocenić jako zmierzającego do spowodowania pozbawienia życia pokrzywdzonego. Uderzenie zadała raz, a spowodowane obrażenia wedle opinii biegłych nie stanowiły dla życia i zdrowia pokrzywdzonego zagrożenia. To, zaś wskazuje, że oskarżona mając świadomość, że doznał on obrażeń, co mogło by jej ułatwić zadanie kolejnych, wcale w takim kierunku nie zmierzała. Trafnie zatem na podstawie całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych – sposobu ataku, ilości i siły uderzenia, jego umiejscowienia – jedno uderzenie, rana w przedramieniu, brak jest okoliczności mogących świadczyć o tym, że oskarżona działała z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego, chociażby ewentualnym Zadana rana, jak wynika z opinii skutkowała rozstrojem zdrowia trwającym powyżej 7 dni. W tym zatem kontekście tak charakter obrażeń, jakich doznał pokrzywdzony - w tym ich wielkość, umiejscowienie i brak zagrożenia dla jego zdrowia bądź życia brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutu i podzielenia wniosków apelacji. Reasumując: poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, wbrew stanowisku skarżącego, jako mające oparcie w materiale dowodowym sprawy, są zgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania – zdaniem Sądu Apelacyjnego – korzystają w pełni z ochrony przewidzianej art. 7 k.p.k. i jako, takie nie mogą być zasadnie zakwestionowane. Nie mniej w ocenie Sądu odwoławczego fakt, iż pokrzywdzona spowodowała skutek w postaci obrażeń ciała poprzez ugodzenie pokrzywdzonego nożem i niewątpliwie tego czynu, biorąc pod uwagę tak sposób działania, z zamachu, no co słusznie wskazuje prokurator, dopuściła się tego przestępstwa umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim. Stąd stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej w pkt I części dyspozytywnej wyroku słusznie ustalony przez Sąd I instancji jako wysoki winien był znaleźć większe odzwierciedlenie w wymiarze kary orzeczonej względem oskarżonej Nie znajdując zatem podstaw do podzielenia argumentacji zawartej w apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny, uznał za konieczne uchylenie kary łącznej pozbawienia wolności, jako, że wymiar kary pozbawienia wolności za czyn kwalifikowany z art. 157 § 1 k.k. należało podwyższyć do wymiaru adekwatnego z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynu wywołany tak rodzajem narzędzia, którym oskarżona spowodowała ów skutek na ciele pokrzywdzonego, jak i to, że działała w stanie upojenia alkoholowego co również przemawia na jej niekorzyść. Okoliczności trafnie dostrzeżone przez Sąd I instancji, wskazują, że orzeczona kara jest karą rażąco niewspółmiernie łagodną w stopniu nie dającym się zaakceptować, nawet przy uwzględnieniu faktu, że pokrzywdzony jej przebaczył, a ona wyraziła skruchę z powodu dojścia do przedmiotowego zdarzenia. Kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą adekwatną, tak z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i osobę sprawcy Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu do dnia 23 czerwca 2020 roku, mając na uwadze treść art. 4 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonej na zasadzie pełnej absorbcji karę łączną w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jako, że zastosowanie tej zasadny w odniesieniu kary łącznej, nie było przez skarżącego kwestionowane. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
O zmianę wyroku w pkt I i uznanie oskarżonej za winna popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art.157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy uznaniu co najmniej zamiaru ewentualnego popełnienia w/w zbrodni i wymierzenie kary wnioskowanej przez oskarżyciela publicznego i co z tym związane o zmianę pkt III w zakresie wymierzenia kary łącznej w wymiarze 15 lat pozbawienia wolności i stosowną zmianę pkt VI oraz pozostawienie wyroku w mocy w pozostałym zakresie. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Wobec bezzasadności zarzutów, brak było podstaw do uwzględnienia wniosków ukierunkowanych na zmianę orzeczenia w zakresie opisu czynu i kwalifikacji prawnej zachowania przypisanego oskarżonej. Brak podstaw do uznania, że oskarżona działała w zamiarze bezpośredniego pozbawienia pokrzywdzonego życia swojego konkubenta, jak i w zamiarze ewentualnym, z przyczyn powyżej wskazanych (w pkt 3.1). Akceptacja poczynionej przez Sąd I instancji oceny dowodów, jak i dokonanych ustaleń faktycznych, nie pozwala na dokonanie odmiennej oceny prawnej zachowania oskarżonej. Z tych też względów wnioski w tym zakresie, zawarte w apelacji prokuratora, nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd podzielając jednak stanowisko prokuratora co do znacznej społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej w pkt I części dyspozytywnej wyroku uznał za konieczne podwyższenie wymiaru kary za przypisane jej przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i z tego względu zmienił orzeczenie Sądu I instancji jako, że kara orzeczona w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, tak z uwagi na sposób działania jak i rodzaj użytego narzędzia jawi się jako kara rażąco niewspółmiernie łagodna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Karą adekwatną i mogącą spełnić tak cele prewencji ogólnej jak i cele wychowawcze względem oskarżonej będzie kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. |
||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
Utrzymanie w mocy w zakresie sprawstwa, winy odnośnie czynu z pkt I i II, w zakresie kwalifikacji prawnej, oraz kary za czyn z pkt II części dyspozytywnej wyroku, jak i pozostały rozstrzygnięć w nim zawartych w tym dotyczących zaliczenia na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
Wobec nie podzielanie zarzutów zawartych w apelacji prokuratora zaskarżony wyrok w tym zakresie należało utrzymać w mocy |
||||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
Uchylenie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, zmiana wymiaru kary za przestępstwo przypisane oskarżonej w pkt pierwszym części dyspozytywnej wyroku kwalifikowane z art. 157 § 1 k.k. podwyższenie jej wymiaru do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
Wobec uznania, iż przypisany oskarżonej w pkt I czyn charakteryzuje znaczny stopień społecznej szkodliwości z uwagi na sposób działania oskarżonej i nienależyte uwzględnienie powyższego przy wymiarze kary jednostkowej za to przestępstwo, prowadzące do uznania, że jara ta jest karą rażąco niewspółmiernie łagodną, orzeczoną karę należało podwyższyć do wymiaru 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jako, że jedynie kara w tym wymiarze tak jednostkowa jak i łączne, należycie spełni cele kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania jak i cele prewencji ogólnej. Mając na uwadze konieczność zmiany wymiaru kary za czyn z pkt I, Sad był zobligowany do wymierzenia kary łącznej za oba przypisane oskarżonej przestępstwa w myśl reguł określonych treścią art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w myśl art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku, jako, że przepisy te są względniejsze, od obecnie obowiązujących w tym zakresie. |
||||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
pkt III pkt. IV |
Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1184) w związku z § 17 ust. 2 pkt 5 i w zw. z § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu K. O. (t.j. Dz.U. z 2019r., poz. 18) orzekł również o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, przyjmując wysokość opłaty w stawce podstawowej, powiększonej o należny podatek Vat. Jednocześnie na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. wydatkami postepowania odwoławczego obciążył oskarżoną wymierzając jej na podstawie art. 2 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku opłatę w kwocie 400 złotych za obie instancje |
|||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
SSO del. Dorota Mazurek SSA Andrzej Wiśniewski SSA Stanisław Kucharczyk |
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
prokurator |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
ustalenia faktyczne odnoszące si ę tak do czynów z pkt I i II jak i w zakresie czynów z pkt III |
||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
||||
☒ w części |
☐ |
co do winy |
|||
☒ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
1.12. Granice zaskarżenia |
|||||
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego |
||||
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
|||||
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
☐ w części |
☒ |
co do winy |
|||
☒ |
co do kary |
||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
☐ |
|||||
☐ |
brak zarzutów |
||||
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Szczecinie
Data wytworzenia informacji: