Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 228/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 8 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 24/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż oskarżony G. O. wypełniając swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego nie popełnił przestępstwa, albowiem działał
w warunkach obrony koniecznej, odpierając bezpośredni, bezprawny zamach na swoje życie i zdrowie, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego wskazuje,
iż brak jest przesłanek do przyjęcia obrony koniecznej, a gdyby nawet uznać, że takie przesłanki zaistniały, to zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że zostały przekroczone granice tego kontratypu
i G. O. powinien ponieść odpowiedzialność jak za przestępstwo,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na jego treść, polegający na wysnuciu przez Sąd
I instancji z przedstawionego przebiegu zdarzenia wniosku, że oskarżony działał
w obronie koniecznej odpierając bezprawny
i bezpośredni zamach na dobro chronione prawem, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego,
a zwłaszcza analiza sposobu działania oskarżonego, dokonana z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadzi do wniosku, iż zachowanie oskarżonego polegające na zadaniu ciosu pokrzywdzonemu zaistniało w sytuacji braku realnego zagrożenia jego osoby ze strony K. K., a w konsekwencji nie było działaniem w obronie koniecznej i stanowiło realizację znamion czynu zabronionego
z art. 156 § 1 kk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prezentację wyników przeprowadzonego postępowania odwoławczego należy rozpocząć od uwag traktujących na temat uzasadnienia zaskarżonego wyroku.
Otóż w dokumencie tym, konkretnie na jego stronie 9, Sąd Okręgowy sformułował jak najbardziej trafną konstatację, „(…) że sytuacji, w której znalazł się oskarżony nie można
było rozpatrywać fragmentarycznie, ale należało ocenić całokształt zdarzeń poprzedzających bezpośrednio uderzenie pokrzywdzonego przez oskarżonego, zwłaszcza, że sytuacja ta była dynamiczna i trwała dość krótko.” Rzecz jednak w tym, że Sąd pierwszej instancji, jakkolwiek ustalił wspomniane okoliczności („zdarzenia”), to jednak nie zaprezentował ich w sposób precyzyjny i chronologiczny, lecz niejako „wplótł” je w rozważania, które to mają przekonać, że działanie G. O. zostało zrealizowane przez niego w warunkach obrony koniecznej. Co więcej, wbrew swego rodzaju „zapowiedzi”, o której mowa powyżej,
Sąd meriti nie poddał tych okoliczności wszechstronnej analizie, a ograniczył się w tym zakresie jedynie do stwierdzenia, że wcześniejsze zachowanie oskarżonego przejawione wobec M. S. „(…) uznać należy za niewłaściwe (…)” (strona 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). A zatem, w obliczu takiej sytuacji, a ściślej rzecz ujmując
w obliczu przytoczonych zaniechań Sądu Okręgowego, w tym miejscu koniecznym staje się przedstawienie uwarunkowań, które zmaterializowały się bezpośrednio przed uderzeniem K. K. przez oskarżonego. Zaprezentowanie tych uwarunkowań było
zaś i jest nad wyraz łatwe, jako że zostały one utrwalone w dobrym jakościowo zapisie
video pochodzącym z kamery usytuowanej na zewnątrz lokalu i to kamery
ukierunkowanej niemalże idealnie na miejsce, w którym zaistniało zdarzenie (k.53, pliki 192.168.1.100_KAM 6_main_20190127030345_030410.mp4 oraz 192.168.1.100_KAM 6_main_20190127030416_030655.mp4). Odwołując się do wspomnianego zapisu
wskazać więc trzeba, że sekwencja zdarzeń poprzedzających działanie oskarżonego, które jest istotą zarzucanego mu czynu była następująca: po wyjściu z lokalu, oskarżony, M. M., S. K., a także P. L. stali w ogródku przylegającym do lokalu, przy czym ich zainteresowanie koncentrowało się na drzwiach wejściowych do tegoż lokalu, z którego to wyszedł i usiłował podejść do wymienionych K. K.. Natomiast nieustalony mężczyzna powstrzymywał pokrzywdzonego i uniemożliwiał mu podejście
do oskarżonego, S. K. i M. M.. Następnie ten ostatni wyszedł
„na czoło” grupy, a jego gestykulacja oraz gestykulacja K. K. nie pozostawiają wątpliwości, że pomiędzy nimi trwała wymiana zdań. W jej trakcie K. K. podszedł do M. M., a za nim podążył pracownik ochrony lokalu, który w międzyczasie
z niego wyszedł, to jest M. S., a ponadto do grupy mężczyzn podeszli, wspomniany wcześniej nieustalony mężczyzna i pracownica baru, M. K.. W dalszej kolejności, oskarżony, M. M. i S. K. zaczęli się wycofywać
z terenu ogródka na jezdnię, a było to konsekwencją tego, że „napierał” na nich pokrzywdzony, który cały czas prowadził rozmowę z wycofującym się M. M.. Wówczas to, pomiędzy tego ostatniego a pokrzywdzonego wszedł oskarżony, a jego gestykulacja pozwala się zorientować, że starał się „rozdzielić” K. K. i M. M.. W tym momencie, stojący obok M. S. złapał za odzież S. K. i z dużą siłą popchnął go tak, że S. K. „zatoczył się”. Wtedy to, zza pleców oskarżonego wyszedł M. M. i skierował się w stronę M. S., a gdy
do niego podszedł, ten prawą ręką uderzył w twarz M. M.. Niemalże w tym samym momencie, oskarżony uderzył prawą ręką w twarz M. S., który to
na skutek ciosu upadł na ogrodzenie okalające teren lokalu, natomiast G. O., wycofując się, przemieścił się na środek jezdni. Wtedy dobiegł do niego pokrzywdzony, który trzymał prawą rękę w sposób wskazujący, że zamierza zadać cios. Wówczas oskarżony kopnął lewą nogą w nogę pokrzywdzonego, a następnie uderzył K. K. lewą ręką w twarz. Ten ostatni upadł na jezdnię i w tym samym momencie, G. O. wyprowadził w stronę pokrzywdzonego niecelne kopnięcie lewą nogą, przy czym towarzyszący mu zamach był taki, że lewa noga oskarżonego, przemieściła się wzdłuż całego ciała pokrzywdzonego, który wówczas, w pozycji na wznak, leżał już na jezdni. W dalszej kolejności, M. K. psiknęła gazem w twarz S. K.,
a następnie oskarżony oraz S. K., oddalili się z miejsca zdarzenia. Nieco wcześniej uczynił to P. L..

Odwołując się do zaprezentowanych okoliczności, w pierwszej kolejności, niejako
dla porządku wskazać należy, osobą która w czasie zajścia rozmawiała z pokrzywdzonym,
a następnie została uderzona przez M. S., jest M. M., a nie S. K., jak ustalił to Sąd Okręgowy. To bowiem M. M. posiada okulary, miał
ciemne buty, o których wspomina w swoich zeznaniach P. L. (k.279),
a przede wszystkim trzeba zauważyć, że to S. K., jak wynika to z jego zeznań
oraz z wyjaśnień G. O., oddalił się z oskarżonym z miejsca zdarzenia, gdy tymczasem, osoba uderzona przez M. S. pozostała na nim. To wszystko oznacza, że osobą tą był M. M.. Natomiast analizując działania poszczególnych osób, które zmaterializowały się zanim oskarżony uderzył w twarz K. K.,
a także działanie G. O., które stanowi przedmiot zarzucanego mu czynu, zdaniem Sądu odwoławczego, uprawniona i jak najbardziej uzasadniona jest konstatacja,
że M. S., G. O., K. K. a niewykluczone, że również
i M. M. oraz S. K. brali udział w bójce przewidzianej w art. 158 § 1 kk. Innymi słowy, materiał dowodowy uzyskany przez Sąd pierwszej instancji, już na etapie postępowania przygotowawczego przeprowadzonego w niniejszej sprawie, stwarzał podstawę do przyjęcia, że zdarzenie, które jest, a właściwie powinno być istotą tej sprawy,
w ujęciu przedmiotowym obejmuje, nie tylko uderzenie pokrzywdzonego przez oskarżonego,
ale również te wszystkie okoliczności, które poprzedzały to uderzenie, natomiast w aspekcie podmiotowym dotyczy nie tylko G. O., ale także innych, uczestniczących w zdarzeniu osób. Tymczasem prokurator, z niezrozumiałych powodów, zawęził,
tak przedmiotowe, jak i podmiotowe granice analizowanej sprawy, oskarżając wyłącznie G. O. i to o takie działanie, które jakkolwiek wywołało daleko idące skutki, to jednak, mimo wszystko, stanowiło tylko końcowy fragment opisanego wcześniej zdarzenia. Co więcej, autor aktu oskarżenia, nie tylko w opisanym w nim zarzucie, ale również
w uzasadnieniu tego aktu, zbył całkowitym milczeniem okoliczności, które poprzedzały uderzenie pokrzywdzonego przez oskarżonego. Opisując ten fragment zdarzenia prokurator ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że „przy wychodzeniu doszło do konfliktu z obsługą baru, gdyż niektóre osoby chciały wyjść na zewnątrz z butelkami z piwem. Przed barem doszło do popychania pomiędzy kilkoma osobami. Przy furtce doszło do wymiany zdań,
po czym K. K. wyszedł na środek ulicy i próbował uderzyć G. O., który uchylił się, a następnie uderzył pięścią w twarz K. O.” (powinno być K. K. - uwaga Sądu Apelacyjnego). Takie,
a nie inne zakreślenie przez prokuratora przedmiotowych granic rozpoznania analizowanej sprawy, oczywiście powoduje, że w trakcie ponownego jej rozpoznania nie będzie możliwe ustalenie ewentualnej odpowiedzialności karnej oskarżonego w kontekście przepisu
art. 158 § 1 kk. Stanowiłoby to bowiem przekroczenie zakreślonych przez prokuratora
granic oskarżenia G. O. i tym samym naruszałoby jedną
z fundamentalnych zasad procesu karnego jaką jest zasada skargowości. Natomiast
w toku powtórnego procedowania w niniejszej sprawie, nie tylko możliwe, ale wręcz konieczne będzie uwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji tych wszystkich uwarunkowań, które zmaterializowały się bezpośrednio przed uderzeniem K. K. przez oskarżonego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że to właśnie te uwarunkowania pozwalają udzielić odpowiedzi na pytania, czym było determinowane zachowanie oskarżonego i w konsekwencji i co najistotniejsze, czy faktycznie posiadało ono charakter obronny. Zważywszy zaś na to, że zgromadzony przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy jest kompletny, sformułowanie tych odpowiedzi już obecnie jest możliwe, a skoro tak,
to oczywiście należy przyznać rację apelującym, że okoliczności poprzedzające działanie zarzucone G. O. prowadzą do oczywistego w swej wymowie wniosku, a mianowicie, że jego postawa była konfrontacyjna. Co prawda to nie G. O. zainicjował zdarzenie, niemniej jednak trzeba zauważyć, że bezpośrednio
po tym, gdy M. S. popchnął S. K. i uderzył w twarz M. M., oskarżony również uderzył w twarz tego ostatniego. Innymi więc słowy,
tego rodzaju zachowanie G. O. było, swego rodzaju, odpowiedzią
na wcześniejsze zachowanie M. S.. Z kolei odpowiedzią na wspomniane zachowanie oskarżonego, było postąpienie pokrzywdzonego, który to dobiegł do G. O. i usiłował go uderzyć. Wtedy to oskarżony urzeczywistnił działanie objęte skargą oskarżyciela publicznego. A zatem, z przedstawionej sekwencji działań poszczególnych osób uczestniczących w zdarzeniu jednoznacznie wynika, że w trakcie tego zdarzenia oskarżony był nie tylko osobą atakowaną, ale sam również atakował. Co więcej, jego działanie podjęte wobec M. S., konkretnie uderzenie go w twarz,
było determinantą działania, które z kolei wobec oskarżonego podjął pokrzywdzony K. K.. W takiej zaś sytuacji nie sposób przyjąć, że zmaterializowane wobec
tego ostatniego działanie G. O. posiada cechy przewidzianego
w art. 25 § 1 kk kontratypu obrony koniecznej. Na prawo do działania w takiej obronie,
jak przekonuje ugruntowane w tym zakresie orzecznictwo (na przykład: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1971 r., IV KR 119/71, OSNKW 1971, nr 12, poz. 190, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1988 r., I KR 168/88, OSP 1990, z. 8, poz. 304, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2009 r., IV KK 397/08, Biul. PK 2009, nr 6, s. 29, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2018 r., III KK 458/18,
LEX nr 2561056, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 maja 1997 r., II AKa 94/97, Prok. i Pr.-wkł. 1998/5, poz. 20, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia
29 października 2005 r., II AKa 344/05, Prok. i Pr.-wkł. 2006, nr 4, poz. 13) oraz piśmiennictwo (na przykład: Jacek Giezek, komentarz do art. 25 kk, teza 15, System Informacji Prawnej LEX, Włodzimierz Wróbel, komentarz do art. 25 kk, tezy 31, 32, 33, 34 i 35 System Informacji Prawnej LEX ) nie może się bowiem powoływać osoba, która tak jak oskarżony, akceptuje konfrontacyjny charakter zajścia i w konsekwencji uczestniczy w nim, niejako w podwójnej roli, a mianowicie jako osoba, która odpiera zamach na swoje życie bądź zdrowie oraz osoba, które dokonuje takiego zamachu na życie bądź zdrowie innego uczestnika zajścia. Odmienne w tym zakresie stanowisko Sądu pierwszej instancji jest więc błędne, w związku z czym, równie błędna jest odzwierciedlona w zaskarżonym wyroku, a będąca konsekwencją
tego stanowiska decyzja Sądu Okręgowego o uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

Procedując w niniejszej sprawie po raz wtóry, Sąd Okręgowy obowiązany
będzie ponownie przeprowadzić cały proces orzeczniczy, przy czym na tym jego etapie, który polega na gromadzeniu dowodów, w przypadku tych o charakterze osobowym, Sąd
pierwszej instancji może skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 442 § 2 kpk, chyba
że wyniki przeprowadzonego postępowania, mimo wszystko, zrodzą konieczność przeprowadzenia wspomnianych dowodów (wszystkich bądź tylko niektórych)
w sposób bezpośredni. Powinnością Sądu Okręgowego będzie także uwzględnienie zaprezentowanych powyżej wskazań, uwag i spostrzeżeń, jak również zgłębienie, oczywiście
w granicach zakreślonych w akcie oskarżenia, problematyki związanej z oceną prawną działania, które zarzuca się oskarżonemu. Zważywszy bowiem na okoliczności przedmiotowe tego działania, a konkretnie zważywszy z jednej strony na to, że obrażenia ciała, które stwierdzono u pokrzywdzonego zostały spowodowane jednym uderzeniem
w twarz, z drugiej zaś na to, że powstanie i rozległość tych obrażeń była również determinowana silnym stanem nietrzeźwości pokrzywdzonego, koniecznym staje się rozważenie, a następnie rozstrzygnięcie, czy zarzucane oskarżonemu zachowanie
należy postrzegać przez pryzmat przepisu art. 156 § 1 pkt 2 kk, czy też w kontekście przepisu art. 156 § 2 kk.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Brak podstaw do przyjęcia, że oskarżony działał w obronie koniecznej
i w konsekwencji, brak podstaw do uniewinnienia
go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Powodem kasatoryjnej decyzji Sądu odwoławczego były uwarunkowania przedstawione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie opłat z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oskarżonemu G. O. oraz oskarżycielce posiłkowej Z. K., a także o zwrocie kosztów dojazdu obrońcy oskarżonego do siedziby Sądu Apelacyjnego w Szczecinie zapadło na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019.18 j.t.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że oskarżony działał w obronie koniecznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej Z. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że oskarżony działał w obronie koniecznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana