Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 228/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 czerwca 2023 r., sygn. akt III K 343/20

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

oskarżyciel publiczny zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu:

1. obrazę przepisu postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd z urzędu dowodu w postaci:

- eksperymentu procesowego zmierzającego do wykazania, czy w warunkach podanych przez oskarżonego, przy uwzględnieniu umiejscowienia obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego, zadanie ciosów nożem było możliwe w stopniu mniej lub bardziej prawdopodobnym przy wzajemnym ułożeniu ciał G. Z. i G. K., z uwzględnieniem podawanych przez oskarżonego wersji, pomimo wskazań Sądu Najwyższego, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu pozwoliłoby wyjaśnić istotne dla Sądu okoliczności i mogłoby wpłynąć na prawidłową ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji na prawidłowe ustalenia w zakresie stanu faktycznego, w niniejszej sprawie,

- uzupełniającej opinii biegłego z zakresu mechanizmu powstania i analizy śladów krwawych po wcześniejszym oddaniu zabezpieczonej odzieży ze śladami krwi celem wykonania zdjęć mikroskopowych, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu pozwoliłoby wyjaśnić istotne dla Sądu okoliczności i mogłoby wpłynąć na prawidłową ocenę materiału dowodowego, i w konsekwencji na prawidłowe ustalenia w zakresie stanu faktycznego, w niniejszej sprawie,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony G. K. nie działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego G. Z. i że celem jego działania było jedynie odparcie bezpośredniego i bezprawnego zamachu na jego życie, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ujawnionych okoliczności faktycznych sporawy, dotyczących w szczególności sposobu zadawania ciosów przez oskarżonego, ich ilości i miejsc na ciele pokrzywdzonego, w które ciosy były zadawane, wynika, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia działania w ramach kontratypu obrony koniecznej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zdaniem Sądu Apelacyjnego nie doszło do obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. mogącej mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia,

przeprowadzenie eksperymentu procesowego opisanego w zarzucie oraz uzupełnienie opinii biegłego z zakresu mechanizmu powstania i analizy śladów krwawych K. C. było przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego o czym świadczy treść decyzji procesowych podjętych w toku postępowania przed Sądem I instancji oraz pisemne uzasadnienie wydanego przez ten Sąd wyroku,

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego w tym zakresie,

dowody te nie były przydatne do ustalenia przebiegu wydarzeń z dnia 15 lipca 2017r., w mieszkaniu oskarżonego G. K., ponad te wynikające ze zgromadzonego już w sprawie materiału dowodowego,

stanowiska tego nie zmienia fakt, że na potrzebę przeprowadzenia eksperymentu procesowego zwrócił uwagę Sąd Najwyższy, w uzasadnieniu wyroku z dnia 28.10.2020r., w sprawie V KK 545/19, ponieważ już Sąd Najwyższy miał świadomość trudności w przeprowadzeniu tej czynności o czym świadczy zalecenie rozważenia przez Sąd I instancji uzyskania opinii uzupełniającej przed przeprowadzeniem tego eksperymentu procesowego, wydanej przez biegłych z zakresu medycyny opiniujących w sprawie, a także sformułowanie dotyczące kompletności materiału dowodowego, po ponownym przeprowadzeniu postępowania jurysdykcyjnego- „w którym zostanie uzupełniony materiał dowodowy, w zakresie, w jakim okaże się to możliwe”(str. 24 uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego- k. 988 verte akt),

Sąd Okręgowy jak wynika z analizy akt sprawy III K 343/20, przed podjęciem decyzji dotyczącej eksperymentu procesowego przesłuchał uzupełniająco biegłych P. W. (1) i O. K., którzy przedstawili swoje stanowisko w tym zakresie, podkreślając wielość czynników, niemożliwych do odtworzenia, w sposób jednoznaczny, w ramach eksperymentu procesowego, zwłaszcza wobec postawy oskarżonego, prawnie dopuszczalnej, odmowy udziału w tej czynności,

w tej sytuacji eksperyment procesowy, z udziałem pozorantów, służyłby tylko wizualizacji twierdzeń oskarżonego i ich oceny co do mechanizmu powstania obrażeń u pokrzywdzonego, przedstawionej już przez biegłych z zakresu medycyny sądowej, którzy swoje wcześniejsze stanowisko w tym zakresie podtrzymali,

logicznie wytłumaczyli dlaczego eksperyment procesowy nie mógł być źródłem pewnych ustaleń w sprawie, co z kolei wykluczało możliwość zajęcia bardziej kategorycznego stanowiska, z perspektywy medycznej, dotyczącego przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu,

w tej sytuacji decyzja Sądu Okręgowego, zdaniem Sądu Apelacyjnego była procesowo uzasadniona,

w ocenie Sądu Apelacyjnego nie był trafny zarzut nie przeprowadzenia przez Sąd I instancji dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu mechanizmu powstania i analizy śladów krwawych, po wcześniejszym oddaniu zabezpieczonej odzieży ze śladami krwi, celem wykonania zdjęć mikroskopowych, ponieważ pomijał on stanowisko biegłego K. C., który podkreślał, konieczność wykonania dokumentacji fotograficznej, w tym zdjęć mikroskopowych, bezpośrednio po zabezpieczeniu odzieży, obuwia, a także zwracał uwagę, że opiniowanie w zakresie śladów biologicznych ujawnionych na ww. przedmiotach nie pozwala na pewne odtworzenie przebiegu zdarzenia bez zabezpieczenia śladów biologicznych na miejscu zdarzenia, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca,

dlatego też decyzja Sądu Okręgowego w zakresie tego wniosku dowodowego była prawidłowa, oparta na twierdzeniach biegłego K. C.,

uzyskanie zdjęć mikroskopowych śladów krwawych ujawnionych na odzieży i obuwiu, jak wynika z opinii biegłego, nie pozwoliłoby na rekonstrukcję zdarzenia z powodu braku śladów krwawych zabezpieczonych na miejscu zdarzenia, ponieważ wnioskowanie o przebiegu zdarzenia w sposób pewny jest możliwe dopiero wówczas kiedy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala na kompleksową analizę śladów zabezpieczonych na odzieży i obuwiu, a także na miejscu zdarzenia,

bez tych ostatnich, wnioskowanie, kategoryczne, tylko w oparciu o ślady biologiczne ujawnione na odzieży czy też obuwiu, co do przebiegu zdarzenia, nie jest możliwe,

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podnoszony przez oskarżyciela publicznego był zasadny o tyle, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadami oceny dowodów z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. nie uzasadniał przyjęcia przez Sąd I instancji kontratypu obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., ponieważ G. K. działał z przekroczeniem granic tego kontratypu,

oskarżony, w okolicznościach niniejszej sprawy miał prawo podjąć obronę, i jego zachowanie należało analizować w celu określenia w jakim stopniu zamach był dla niego niebezpieczny i na ile podjęte działania obronne były współmierne oraz pozostawały w związku czasowym, a zatem czy mieściły się w granicach obrony koniecznej, dlatego też nie jest uprawnione podnoszenie przez skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na niezasadnym przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że oskarżony G. K. nie działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego G. Z.,

zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że to G. Z. zaatakował G. K. i zaczął go dusić przyciskając do twarzy nieustalony materiał, zakrywając w ten sposób nos i usta oskarżonego,

G. K. miał prawo do skutecznej obrony i to G. Z. ponosił ryzyko wystąpienia szkodliwych dla niego następstw takiego ataku, natomiast kontynuowanie przez oskarżonego działań niebezpiecznych dla życia i zdrowia pokrzywdzonego gdy bezpośrednie zagrożenie dla oskarżonego, zamachem ze strony G. Z. ustało (eksces ekstensywny), na co wskazują pierwsze wyjaśnienia G. K., złożone w postępowaniu przygotowawczym, krótko po zdarzeniu, uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne, w których stwierdził, że po zadaniu pierwszego ciosu nożem pokrzywdzonemu poczuł, że nacisk G. Z. na twarz ustąpił(vide: k.104 akt), co oznacza, że napastnik przestał go dusić, a z wyjaśnień G. K., uznanych za wiarygodne, nie wynika żeby G. Z. w inny sposób, miał jeszcze atakować G. K.,

i zadawanie kolejnych ciosów, ponieważ wpadł w amok jak stwierdził, nie mieściło się w granicach obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., a stanowiło jej przekroczenie w rozumieniu art. 25 § 2 k.k.,

powyższą ocenę potwierdza: wielość ciosów- 8, umiejscowienie części z nich, w tym śmiertelnego, w obrębie klatki piersiowej, a także długości kanałów ran powstałych w ich następstwie, świadczące o sile z jaką je wyprowadzał oskarżony oraz to, że G. K. miał możliwość, czas i przestrzeń do przełożenia noża z ręki lewej do prawej, ręki wiodącej, którą wyprowadził dwa ciosy w lewę część klatki piersiowej pokrzywdzonego, w tym cios śmiertelny,

po zniwelowaniu niebezpieczeństwa dla jego życia, kiedy po zadaniu pierwszego ciosu nożem, G. Z. przestał dusić oskarżonego, działania, które kontynuował nie były bezwzględnie konieczne dla odparcia zamachu ze strony G. Z., co uzasadnia stwierdzenie o przekroczeniu granic obrony koniecznej przez G. K.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

dokonana przez Sąd Okręgowy analiza wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z wywodami biegłych z zakresu medycyny O. K. i P. W. (1) była nielogiczna i sprzeczna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji i przyjęcie, że oskarżony G. K., w zakresie zarzucanego mu czynu, działał w kontratypie obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przemawia za stwierdzeniem, że oskarżony przekroczył granice obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 2 k.k., a wobec zakazu ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

Lp.

Zarzut

2.

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych- adw. P. R. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 25 § 1 k.k. poprzez jego wadliwe zastosowanie, w sytuacji gdy nie wykazano, że nastąpił bezprawny zamach na dobro chronione prawem;

2) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez naruszenie:

a. art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie przez Sąd meriti zapatrywań prawnych i wskazań Sądu Najwyższego zawartych w wyroku z dnia 28.10.2020r. (sygn. akt V KK 545/19) co do czynności dowodowych, które muszą być przeprowadzone w sprawie,

b. art. 5 § 2 k.p.k. w zakresie zastosowania zasady in dubio pro reo pomimo, że w sprawie nie zaistniały żadne nie dające się usunąć wątpliwości,

c. art. 7 k.p.k. w zakresie dokonania sprzecznej z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, a także całkowicie dowolnej oceny dowodów z:

i. wyjaśnień oskarżonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem,

ii. protokołu oględzin zwłok oraz opinii biegłych patologów z dnia 20 lipca 2018r. wraz z dokumentacją fotograficzną (k.165) oraz uzupełniających, ustnych opinii biegłych złożonych na rozprawie głównej w dniu 16 października 2018r.,

iii. protokołu oględzin miejsca zdarzenia z dnia 16 lipca 2017r. wraz z dokumentacją fotograficzną (k.43),

iv. protokołu oględzin lekarskich G. K. z dnia 18 lipca 2017r.,

d. art. 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku, który nie opierał się na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, w szczególności z pominięciem uzupełniających opinii biegłych O. K. oraz P. W. (1);

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w zakresie ustalenia:

a. lateralizacji oskarżonego, co wpłynęło na brak możliwości odtworzenia zdarzenia wywołującego śmierć G. Z.,

b. organizacji miejsca zdarzenia, w szczególności, w zakresie usytuowania zwłok na tapczanie, a także względem ławy, na której leżeć miało narzędzie służące do popełnienia czynu zabronionego, co nie pozwoliło na odtworzenie kolejności i mechaniki ciosów, które zadał oskarżony pokrzywdzonemu,

c. wszystkich obrażeń, których doznał G. Z., co nie pozwoliło na dokładne ustalenie przebiegu zdarzenia,

d. okoliczności ataku (duszenia), którego dopuścić miał się pokrzywdzony względem oskarżonego, która w kontekście niniejszej sprawy nie została potwierdzona żadnym dowodem, poza wyjaśnieniami oskarżonego,

e. przyjęciu, że G. Z. dusił oskarżonego za pomocą przedmiotu z materiału, w sytuacji gdy materiał ten nigdy nie został odnaleziony,

f. chronologii zdarzeń, które towarzyszyły popełnieniu czynu zabronionego i miały miejsce w dniach 15-17 lipca 2017r., co uniemożliwiło weryfikację wyjaśnień oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

skarżący, w zakresie zarzutu obrazy art. 25 § 1 k.k., ma rację o tyle, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadami oceny dowodów z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., nie uzasadniał jego zastosowania lecz nie dlatego, że nie wykazano, że nastąpił bezprawny zamach na dobro(oskarżonego) chronione prawem ale dlatego, że G. K., działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej,

bez wątpienia G. K. został zaatakowany w swoim mieszkaniu przez G. Z. kiedy posądził go o kradzież pieniędzy i zagroził zawiadomieniem Policji,

został przewrócony na kanapę przez pokrzywdzonego, który zaczął go dusić, zakrywając usta i nos,

podjął wówczas obronę,

wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są konsekwentne i logiczne,

G. K. miał dobre relacje z pokrzywdzonym o czym świadczy nawet zaproszenie go do mieszkania i wspólne spożywanie alkoholu, i nie miał żadnego powodu żeby zaatakować G. Z.,

relacja G. K. w omawianym zakresie nie budzi żadnych wątpliwości i wobec braku jakichkolwiek dowodów, mogących ją podważyć, zasadnie Sąd Okręgowy oparł na niej swoje ustalenia co do tej fazy zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia w niniejszym postępowaniu,

podkreślanie przez skarżącego, że nie znaleziono materiału, który pokrzywdzony miał zarzucić na twarz G. K. i przyciskać go do nosa i ust oskarżonego, dusząc go, jako argumentu przeciwko wiarygodności wyjaśnień G. K. nie jest zasadne, ponieważ oskarżony nie potrafił precyzyjnie określić tego materiału, co nie zaskakuje wobec dynamiki wydarzeń z dnia 15.07.2017r., stwierdzając, że mógł to być element jego odzieży, który leżał na kanapie, i który chwycił G. Z.,

zgodzić się należy ze skarżącym, że art. 5 § 2 k.p.k. nie miał zastosowania, ponieważ reguła z art. 5 § 2 k.p.k. ma zastosowanie dopiero w sytuacji kiedy po prawidłowo przeprowadzonej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, istnieją dwie lub więcej równie prawdopodobne wersje przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozstrzygnięcia, które powodują wątpliwości Sądu co do ustaleń faktycznych, natomiast w przypadku gdy ww. wątpliwości wynikają z wadliwej oceny materiału dowodowego, odwoływanie się do tej reguły nie jest uprawnione,

Sąd Apelacyjny zgodził się również ze skarżącym, że ocena wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z uzyskanymi w toku postępowania opiniami, była dowolna, a zatem przeprowadzona z naruszeniem reguły z art. 7 k.p.k. i nie uwzględniała całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wbrew zasadzie z art. 410 k.p.k., w części dotyczącej przebiegu zdarzenia po podjęciu przez G. K. działań obronnych, ich intensywności i adekwatności do zagrożenia dla jego życia i zdrowia ze strony G. Z., czego rezultatem był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, że G. K. powodując śmierć G. Z. działał w warunkach obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k.,

Sąd Apelacyjny nie ma wątpliwości, że to G. Z. zaatakował G. K. i zaczął go dusić przyciskając do twarzy nieustalony materiał, zakrywając w ten sposób nos i usta oskarżonego albowiem oprócz wyjaśnień oskarżonego, wiarygodnych w tym zakresie, twierdzenia G. K. potwierdza opinia z zakresu medycyny, dotycząca stwierdzonych u niego obrażeń w obrębie twarzy, niewykluczająca ich powstania w mechanizmie podawanym przez oskarżonego,

Sąd I instancji podkreślił w uzasadnieniu, że dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w postępowaniu przygotowawczym, odmawiając tego przymiotu twierdzeniom G. K. z postępowania sądowego, uznając je za realizację przyjętej linii obrony, i swoje stanowisko w tym zakresie obszernie uzasadnił, z którą to oceną zgadza się Sąd Apelacyjny,

natomiast ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu zdarzenia, po podjęciu przez oskarżonego obrony, i powodów jego zakończenia, pomijają istotne elementy zawarte w wyjaśnieniach oskarżonego, uznanych przez Sąd Okręgowy za wiarygodne, które nie zostały poddane analizie z uwzględnieniem wypowiedzi biegłych O. K. i P. W. (1), co do mechanizmu spowodowania kolejnych obrażeń stwierdzonych u G. Z., w tym skutkującego jego zgonem,

oskarżony już w pierwszych wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, które w dalszej części tego etapu postępowania podtrzymywał, stwierdził, że po zadaniu pierwszego ciosu nożem trzymanym w lewej ręce (powodującym obrażenia prawej strony ciała pokrzywdzonego), poczuł, że nacisk G. Z. na twarz ustąpił, nie zaprzestał jednak zadawania kolejnych ciosów, ponieważ jak stwierdził wpadł w amok(vide: k.104 akt),

potwierdzeniem tego, że G. Z. przestał dusić G. K. był fakt przełożenia przez oskarżonego noża z lewej do prawej ręki, ręki wiodącej dla oskarżonego,

musiał mieć możliwość i przestrzeń na takie działanie, co wyklucza duszenie oskarżonego przez pokrzywdzonego w tym momencie, i uwiarygodnia twierdzenia G. K., że kiedy podjął obronę przy użyciu noża, skuteczną, G. Z. zaprzestał duszenia,

w tym miejscu należy podkreślić, że Sąd I instancji poczynił ustalenie, że oskarżony przełożył nóż z lewej ręki do prawej, i mając na uwadze opinię biegłych P. W. (1) i O. K. przyjął, że G. K. zadał 6 ciosów lewą ręką i 2 prawą(vide: k. 1205 verte),

natomiast całkowicie pominął, nie wyjaśniając powodów, twierdzenia oskarżonego przywołane powyżej, o zaprzestaniu duszenia przez pokrzywdzonego, i wpadnięciu w „amok”, stwierdzając, że atak G. Z. ustał dopiero po zadaniu przez G. K. pokrzywdzonemu, ostatniego, ósmego ciosu nożem,

w ocenie Sądu Apelacyjnego było to nielogiczne ale pozwalało, wykazać działanie w obronie koniecznej oskarżonego w przebiegu całego zajścia,

takie postąpienie nie podlega ochronie z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.,

prawidłowa analiza wyjaśnień oskarżonego uznanych przez Sąd Okręgowy za wiarygodne w powiązaniu z opiniami biegłych z zakresu medycyny P. W. (1) i O. K. uzasadnia stwierdzenie, że G. K. działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej,

należy podkreślić, że G. K. jako zaatakowany przez G. Z. miał prawo do skutecznej obrony i to G. Z. ponosił ryzyko wystąpienia szkodliwych dla niego następstw takiego ataku, i to nie skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego spowodował przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, że oskarżony działał z przekroczeniem granic obrony koniecznej, lecz kontynuowanie przez G. K. działań niebezpiecznych dla życia i zdrowia pokrzywdzonego gdy bezpośrednie zagrożenie dla oskarżonego, zamachem ze strony G. Z. ustało (eksces ekstensywny), na co wskazują przywołane powyżej twierdzenia oskarżonego, uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne, że po zadaniu pierwszego ciosu nożem pokrzywdzonemu poczuł, że nacisk G. Z. na twarz ustąpił(vide: k.104 akt), co oznacza, że napastnik przestał go dusić, a z wyjaśnień G. K., uznanych za wiarygodne, nie wynika żeby G. Z. w inny sposób, niż przez zaciskanie ust i nosa oskarżonego, przy użyciu materiału, miał jeszcze atakować G. K.,

oskarżony zadawał kolejne ciosy, ponieważ wpadł w amok jak stwierdził,

takie zachowanie, zdaniem Sądu Apelacyjnego nie mieści się w granicach obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., co potwierdza: wielość ciosów- 8, umiejscowienie części z nich, w tym śmiertelnego, w obrębie klatki piersiowej, a także długości kanałów ran powstałych w ich następstwie, świadczące o sile z jaką je wyprowadzał oskarżony oraz czas i miejsce potrzebne do przełożenia noża z ręki lewej do prawej,

działania G. K. w przedstawionych powyżej okolicznościach, po zadaniu pierwszego ciosu nożem pokrzywdzonemu, nie były bezwzględnie konieczne dla odparcia zamachu ze strony G. Z., co uzasadnia stwierdzenie o przekroczeniu granic obrony koniecznej przez G. K.,

w tym miejscu należy zauważyć, że opinie biegłych P. W. (1) i O. K. dotyczyły aspektu medycznego stwierdzonych u pokrzywdzonego obrażeń, możliwego mechanizmu ich powstania i nie zwalniały Sądu orzekającego w sprawie od dokonania ustaleń co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia w sprawie, w oparciu o pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, oceniony stosowanie do reguły z art. 7 k.p.k., z uwzględnieniem zasad logiki, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, co w okolicznościach tej sprawy prowadziło do wniosku przedstawionego powyżej, że G. K. przekroczył granice obrony koniecznej,

odnosząc się do zarzutu obrazy art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie przez Sąd Okręgowy zapatrywań prawnych i wskazań Sądu Najwyższego zawartych w wyroku z dnia 28.10.2020r. (sygn. akt V KK 545/19) co do czynności dowodowych, które muszą być przeprowadzone w sprawie, nie można się zgodzić z tezą, że Sąd I instancji całkowicie pominął stanowisko Sądu Najwyższego nie przeprowadzając eksperymentu procesowego albowiem decyzja Sądu Okręgowego została poprzedzona uzyskaniem opinii uzupełniającej od biegłych P. W. (1) i O. K., zgodnie z zaleceniami Sądu Najwyższego, co było już przedmiotem analizy Sądu Apelacyjnego powyżej, w punkcie 3.1. uzasadnienia

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy oskarżonego G. K. Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

dokonana przez Sąd Okręgowy analiza wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z wywodami biegłych z zakresu medycyny O. K. i P. W. (1) była nielogiczna i sprzeczna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji i przyjęcie, że oskarżony G. K., w zakresie zarzucanego mu czynu, działał w kontratypie obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przemawia za stwierdzeniem, że oskarżony przekroczył granice obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 2 k.k., a wobec zakazu ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

Lp.

Zarzut

3.

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych- adw. R. F. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 25 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i wadliwe zastosowanie tej normy do oceny czynu oskarżonego, a tym samym przyjęcie, iż oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego oraz ujawnionych w sprawie okoliczności faktycznych, dotyczących w szczególności sposobu zadawania przez oskarżonego ciosów, ich ilości i newralgicznych dla życia miejsc na ciele pokrzywdzonego, w które te ciosy były zadawane, a także dot. zaprzestania przez pokrzywdzonego ataku na G. K. już po zadaniu przez oskarżonego pierwszego ciosu nożem, prowadzi do przyjęcia, że oskarżony nie działał w ramach kontratypu obrony koniecznej, ewentualnie, iż przekroczył granice obrony koniecznej:

II. rażącą obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1)art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych oraz prokuratora z dnia 13 grudnia 2022 roku o przeprowadzenie eksperymentu procesowego, polegającego na odtworzeniu przebiegu zdarzenia z dnia 15 lipca 2017 roku z uwzględnieniem usytuowania oskarżonego względem pokrzywdzonego w sytuacji duszenia go przy pomocy materiału, a także możliwości zadania ciosów nożem o parametrach odpowiadających narzędziu zabezpieczonemu w sprawie w sposób opisywany przez oskarżonego, a prowadzący do zadania obrażeń korespondujących z opisanymi w protokole sekcji zwłok z dnia 20 lipca 2017 roku, a także możliwości przełożenia przez oskarżonego noża z lewej ręki do prawej w trakcie trwania tego zdarzenia - na skutek dowolnego uznania, iż w świetle uzupełniającej opinii biegłych lekarzy uzyskanej w toku postępowania sądowego, dowód ten jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności

- podczas gdy:

a) okoliczności, na jakie niniejszy dowód został zawnioskowany pozostawały istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem dotyczyły ustalenia, w jakim układzie faktycznym doszło do atakowania pokrzywdzonego nożem - co natomiast bezpośrednio prowadzić miało do weryfikacji wyjaśnień oskarżonego, które były jedyną podstawą dla Sądu I instancji do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie - zwłaszcza w kontekście opinii uzupełniającej biegłego P. W. (1), który wskazał, iż „ nie jest w stanie określić precyzyjnie układu wzajemnego ciał osoby zadającej obrażenia i denata, mogę tylko powiedzieć, że byt on zmienny i dynamicznie zmieniał się(...}. Zakładając, że sprawca w momencie zadawania tego ciosu stał jak i pokrzywdzony i zwróceni byli twarzą do siebie to wówczas ta rana sugeruje, iż była ona zadawana wskazanym narzędziem z góry na dół prawą ręką, jeśli była to osoba praworęczna.", jak również, iż „w mojej ocenie taki sposób zadania ciosu przez sprawcę jest potencjalnie możliwy, również wówczas gdyby ofiara leżała, a sprawca siedział na ofierze. Natomiast przy tvch samych założeniach, co do praworeczności oraz odwróceniu sytuacji, że to sprawca leży, a ofiara na nim siedzi to zadanie takiego ciosu z punktu widzenia mechanizmu w mojej ocenie byłoby trudne. Przy założeniu, że cios zadawany jest lewą ręką, to w mojej ocenie obrażenia byłyby po drugiej stronie klatki piersiowej. Mi się wydaje wysoce mało prawdopodobne zadanie tego rodzaju ciosu przez osobę leworęczną po tzw. przekątnej, choć odrzucić tego zupełnie nie można, przy tych założeniach jak w tej sprawie" (k. 798) - co świadczyło o tym, że opis zdarzenia prezentowany przez oskarżonego nie odpowiadał prawdzie, o czym również może świadczyć opinia uzupełniająca biegłej I. M., iż „w mojej ocenie, jeśli oskarżony kończy swoją relację na tym momencie, że po zaatakowaniu go zaczyna sięgać po coś bezwładnie ręką i coś chwyta, to może to świadczyć o linii obrony, bo nam opowiadał o tym szczegółowiej, co jest przytoczone w opinii." - co wskazuje na brak spontaniczności i dopasowaniu wyjaśnień oskarżonego do konkretnych potrzeb procesowych;

b) nie można podzielić zapatrywania Sądu I instancji, iż brak chęci oskarżonego do współpracy w zakresie przeprowadzenia eksperymentu nie pozwala, by taki eksperyment zweryfikował wątpliwości zawarte w orzeczeniu Sądu Najwyższego ani by mógł stanowić podstawę do zmiany wniosków opinii, gdy tymczasem osobisty udział oskarżonego w eksperymencie procesowym nie jest niezbędny, albowiem jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 października 2020 roku (sygn. akt V KK 545/19) - stosowne czynności mogą zostać przeprowadzone z udziałem pozorantów o podobnych właściwościach fizycznych w stosunku do uczestników zdarzenia z dnia 15 lipca 2017 roku;

2) art. 442 § 3 k.p.k. poprzez niezastosowanie się do wiążących zapatrywań prawnych i wskazań Sądu Najwyższego co do dalszego postępowania w sprawie, wyszczególnionych w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 października 2020 roku (sygn. V KK 545/19), którym uchylono zaskarżony kasacją wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23 maja 2019 r. (sygn. II AKal2/19) i utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 października 2018 r. (sygn. III K 178/18) oraz przekazano sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie, w szczególności poprzez odstąpienie od przeprowadzenia eksperymentu procesowego, mimo, iż Sąd Najwyższy nakazał dokonanie szczegółowego przesłuchania oskarżonego oraz przeprowadzenie eksperymentu procesowego, zmierzającego do wykazania czy w warunkach podanych przez oskarżonego, z uwzględnieniem obrażeń ciała pokrzywdzonego, zadanie ciosów nożem było możliwe w stopniu mniej lub bardziej prawdopodobnym przy wzajemnym ułożeniu ciał oskarżonego i pokrzywdzonego, przy czym eksperyment winien być przeprowadzony z udziałem specjalisty kryminalistyka oraz biegłych, którzy opiniowali w sprawie odnośnie do charakteru i umiejscowienia obrażeń ciała pokrzywdzonego;

3) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie zasady in dubio pro reo, podczas gdy w realiach przedmiotowej sprawy nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, w konsekwencji czego Sąd błędnie przyjął, iż oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, odpierając bezpośredni i bezprawny zamach na swoje życie;

4) art. 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną oceną zebranych dowodów, przeprowadzoną w sposób wybiórczy, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz niekonsekwentną, którą Sąd wypełnił brakujące ogniwa, zarówno w materiale dowodowym, jak i logice wywodu, czemu dał wyraz w uznaniu wyjaśnień oskarżonego G. K. za wiarygodne, konsekwentne i spontaniczne, a w ślad za tym oparciu na ich treści ustaleń stanu faktycznego, podczas gdy Sąd całkowicie pominął bądź nie rozważył, że:

a) w świetle wyjaśnień G. K., obdarzonych w tej części wiarą, pokrzywdzony zaprzestał swojego ataku już po zadaniu przez oskarżonego pierwszego ciosu nożem, pomimo tego oskarżony jednak, „działając w amoku", nie zaniechał dalszych działań bądź też nie ograniczył ich intensywności oraz wymierzył oskarżonemu kolejnych siedem ciosów tym samym narzędziem w miejsca newralgiczne dla życia ludzkiego, co wprost świadczy o przekroczeniu ewentualnej obrony koniecznej;

b) w miejscu zdarzenia nigdy nie odnaleziono materiału, którym G. Z. miał rzekomo zasłaniać twarz G. K. w czasie dokonywania zamachu, zaś w świetle uznanych za wiarygodne i konsekwentne wyjaśnień oskarżonego w zakresie istnienia takiej tkaniny oraz jej samodzielnego charakteru, jak również w kontekście tego, iż pozbawienie oskarżonego swobody ruchu i zasłonięcie mu oczu materiałem w chwili zdarzenia winno rzutować na ocenę współmierności przedsiębranej przez niego obrony, zwłaszcza przy uwzględnieniu umiejscowienia wszystkich zadawanych przez oskarżonego ciosów nożem;

c) z opinii biegłych wynika, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia nie polegają na prawdzie, gdyż z jednej strony były labilne i zmieniały się w toku postępowania, dopasowując się do zebranego materiału dowodowego, a z drugiej nie były spontaniczne, na co zwracała uwagę I. M. wreszcie jak wynika z opinii biegłego P. W. układ ciał miał zmieniać się dynamicznie, podczas gdy oskarżony wskazał, że nie mógł się ruszyć, a pokrzywdzony miał go dusić;

d) zgodnie z treścią wyjaśnień oskarżonego, o przedmiotowym zdarzeniu zawiadomił on Policję dopiero w dniu 16 lipca 2017 roku o godz. 7.15, tj. niemalże 10 godzin po przekazaniu przezeń informacji w tym zakresie synowi P. K., a przy tym przeszło 9 godzin po niewpuszczeniu do mieszkania funkcjonariuszy przybyłych na miejsce wskutek telefonicznej interwencji syna, jak również ponad dobę po prawdopodobnym czasie popełnienia czynu,

Sąd nie rozważył również, że w telefonicznym zgłoszeniu popełnienia przestępstwa z dnia 16 lipca 2017 roku z godz. 7:15, oskarżony w ogóle nie powoływał się na działanie w warunkach obrony koniecznej, wskazując jedynie na fakt śmiertelnego ugodzenia G. Z. nożem, podobną informację nieuwzględniającą zaistnienia kontratypu przekazał nadto synowi - „dokładnie ojciec powiedział: on mi chciał zabrać pieniądze, to ja go odepchnąłem", ,,(...) powiedział, że leżał na stole nóż, że go pchnął"(protokół przesłuchania z dnia 16 lipca 2017 r.);

e) w świetle uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań P. K., oskarżony pozostawał osobą niewiarygodną, posiadał zdolności konfabulacji i stawiania siebie w pozycji ofiary - „niemniej jednak ojciec dzwonił już dawniej kilkakrotnie i mówił mi o rzeczach, które tak naprawdę nie miały miejsca, np. że ktoś go okradł (por. protokół przesłuchania z dnia 16 lipca 2017 r., k. 48);

f) na nożu mającym stanowić przedmiot popełnienia czynu zabronionego, nie odnaleziono śladów krwi, co w powiązaniu z wydłużonym okresem zgłoszenia przestępstwa Policji - winno rzutować na ocenę zachowania oskarżonego w kategoriach dążenia do celowego zacierania śladów przestępstwa pod kątem wykreowania najkorzystniejszej dlań wersji wydarzeń -

a w konsekwencji powyższych uchybień,

III. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na ustaleniu, iż:

a) zamach pokrzywdzonego na oskarżonego ustał dopiero w momencie zadania przez oskarżonego G. K. wszystkich 8 ciosów, w tym ciosu śmiertelnego, podczas gdy z zeznań oskarżonego wynika, iż pokrzywdzony zaprzestał swojego ataku już po zadaniu przez oskarżonego pierwszego ciosu nożem, na co wskazuje stwierdzenie „zamachnąłem się nie celując tym nożem i gdzieś go trafiłem, bo poczułem opór, w tym momencie on puścił mi ręce z twarzy, z kolei ja wpadłem w jakiś amok i zacząłem machać na ślepo nożem" (k.104);

b) pokrzywdzony G. Z. dusił oskarżonego materiałem, który zarzucił mu na twarz, zasłaniając nos i usta dłonią, podczas gdy materiał ten nigdy nie został odnaleziony na miejscu zdarzenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

podnoszone przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych- adw. R. F. zarzuty w zakresie obrazy art. 25 § 1 k.k. i przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że oskarżony G. K. powodując śmierć G. Z. działał w obronie koniecznej, a także obrazy art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i błędnego ustalenia, że zamach pokrzywdzonego na oskarżonego ustał dopiero w momencie zadania przez oskarżonego G. K. wszystkich 8 ciosów zasługują na uwzględnienie z powodów przedstawionych powyżej, w punkcie 3.2. uzasadnienia,

skarżący, w odniesieniu do zarzutu obrazy art. 25 § 1 k.k., ma rację w tym zakresie, w którym podnosi przekroczenie granic obrony koniecznej przez oskarżonego i okoliczności przytoczone w apelacji, na potwierdzenie tego stanowiska zasługują, zdaniem Sądu Apelacyjnego na uwzględnienie,

zasadnie również skarżący podniósł, że reguła z art. 5 § 2 k.p.k. w przedmiotowej sprawie nie miała zastosowania, z przyczyn wskazanych w apelacji, które były przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w punkcie 3.2. uzasadnienia,

nie zasługują natomiast na uwzględnienie zarzuty dotyczące nie odnalezienia materiału przy użyciu którego G. Z. miał zatykać usta i nos oskarżonego, dusząc go, sformułowane w punktach II. 4) b) oraz III. b) apelacji, co miałoby podważyć wiarygodność wyjaśnień G. K. w tym zakresie, ponieważ oskarżony nie potrafił precyzyjnie opisać tego materiału, co nie dziwi wobec dynamiki wydarzeń z dnia 15.07.2017r., i jego twierdzenia, że mógł to być element jego odzieży, który leżał na kanapie, skąd podniósł go G. Z., są, zdaniem Sądu Apelacyjnego logiczne, co z kolei może tłumaczyć dlaczego przedmiot ten nie został ujawniony i zabezpieczony w toku postępowania,

zarzuty sformułowane w punkcie II. 4) c)-f) nie zasługują na uwzględnienie ponieważ okoliczności w nich podniesione nie dają podstaw do odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie,

G. K. nie ukrywał, że zadał 8 ciosów nożem i brak krwi na wskazanym przez niego jako użytym w trakcie zajścia z udziałem G. Z., jego twierdzeń w tym zakresie nie podważa,

zarzuty z punktów II. 1) i 2) apelacji dotyczące nie przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy eksperymentu procesowego są nieuzasadnione albowiem decyzja podjęta przez Sąd I instancji w tym zakresie była prawidłowa,

odnosząc się do zarzutu obrazy art. 442 § 3 k.p.k. poprzez nie zastosowanie się przez Sąd Okręgowy do zapatrywań prawnych i wskazań Sądu Najwyższego zawartych w wyroku z dnia 28.10.2020r. (sygn. akt V KK 545/19) co do czynności dowodowych, które muszą być przeprowadzone w sprawie, nie można się zgodzić z tezą, że Sąd I instancji całkowicie pominął stanowisko Sądu Najwyższego nie przeprowadzając eksperymentu procesowego albowiem decyzja Sądu Okręgowego została poprzedzona uzyskaniem opinii uzupełniającej od biegłych P. W. (1) i O. K., zgodnie z zaleceniami Sądu Najwyższego, co było już przedmiotem analizy Sądu Apelacyjnego powyżej, w punkcie 3.1. uzasadnienia

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

dokonana przez Sąd Okręgowy analiza wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z wywodami biegłych z zakresu medycyny O. K. i P. W. (1) była nielogiczna i sprzeczna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji i przyjęcie, że oskarżony G. K., w zakresie zarzucanego mu czynu, działał w kontratypie obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przemawia za stwierdzeniem, że oskarżony przekroczył granice obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 2 k.k., a wobec zakazu ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

dokonana przez Sąd Okręgowy analiza wyjaśnień oskarżonego w powiązaniu z wywodami biegłych z zakresu medycyny O. K. i P. W. (1) była nielogiczna i sprzeczna z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, co spowodowało dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji i przyjęcie, że oskarżony G. K., w zakresie zarzucanego mu czynu, działał w kontratypie obrony koniecznej z art. 25 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przemawia za stwierdzeniem, że oskarżony przekroczył granice obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 2 k.k.(co było przedmiotem analizy w części 3. uzasadnienia), a wobec zakazu ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Okręgowy przeprowadzi postępowanie dowodowe w niezbędnym zakresie,

zakres tego postępowania będzie determinowany stanowiskiem oskarżonego, ponieważ w przypadku odmowy złożenia dodatkowych wyjaśnień i odpowiedzi na pytania Sądu i stron, może być ono ograniczone tylko do analizy wcześniej zebranego w sprawie materiału dowodowego, co nie wyklucza oczywiście możliwości uzupełniającego rozpytania biegłych P. W. (1) i O. K.,

natomiast w przypadku złożenia dodatkowych wyjaśnień konieczne będzie uzupełniające rozpytanie ww. biegłych,

mogą wówczas zaistnieć przesłanki do przeprowadzenia eksperymentu procesowego mającego na celu odtworzenie przebiegu wydarzeń z dnia 15.07.2017r., w mieszkaniu oskarżonego,

bez względu na to jaki zakres będzie miało postępowanie dowodowe, Sąd I instancji musi przeanalizować całość wyjaśnień G. K., i odnieść się do nich w sposób zgodny z regułą dowodzenia, z art. 7 k.p.k., przy uwzględnieniu zasad logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy, pamiętając, że biegli z zakresu medycyny, zgodnie ze swoimi kompetencjami, wskazują na możliwe mechanizmy powstania badanych obrażeń, które Sąd rozstrzygający odnosi do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, którymi są w tym przypadku wyjaśnienia oskarżonego G. K., mając na uwadze spostrzeżenia Sądu Apelacyjnego zawarte w części 3. uzasadnienia, sformułowane w związku z analizą zarzutów podniesionych w środkach odwoławczych oskarżyciela publicznego i pełnomocników oskarżycieli posiłkowych,

konieczne będzie precyzyjne wytyczenie granic obrony koniecznej i ocena współmierności działań obronnych podjętych przez oskarżonego do niebezpieczeństwa ataku, a także czy działania te, w przebiegu zdarzenia, pozostawały w związku czasowym z bezpośrednim zagrożeniem dla G. K., ponieważ kontynuowanie działań niebezpiecznych dla życia i zdrowia napastnika gdy bezpośrednie zagrożenie zamachem ustało nie podlega ochronie w ramach kontratypu z art. 25 § 1 k.k., albowiem jako eksces ekstensywny, wykracza poza granice obrony koniecznej,

konsekwencją przekroczenia granic obrony koniecznej jest bezprawność zachowania broniącego się, stosownie do treści art. 25 § 2 k.k.,

pamiętać należy, że kształtowanie odpowiedzialności karnej w przypadku ustalenia przekroczenia granic obrony koniecznej ma bardzo szeroki zakres, wobec treści ww. art. 25 § 2 k.k., i zależy od okoliczności zajścia, natężenia działań agresywnych, właściwości i cech atakującego i atakowanego, i przede wszystkim od stopnia przekroczenia granic kontratypu obrony koniecznej,

granic obrony koniecznej, co należy podkreślić, nie determinuje skutek, nawet w postaci śmierci napastnika

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. N. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w oparciu o § 2 pkt 1, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu

7.  PODPIS

SSA Przemysław Żmuda SSA Jacek Szreder SSA Robert Mąka

1.3  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego G. K.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.4  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych- adw. P. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego G. K.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.5  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych- adw. R. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego G. K.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana