Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 252/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 20 czerwca 2022 roku wydany w sprawie III K 382/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na niewłaściwej ocenie zebranych w sprawie dowodów czego konsekwencją było rozstrzygnięcie występujących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (zarzut podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. K.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego w swej apelacji zarzucił Sądowi I Instancji naruszenie normy określonej w art.5§2 k.p.k. wskazując, iż w sprawie niniejszej, przy właściwej ocenie dowodów, występują wątpliwości, które nakazywały rozstrzygnąć je na korzyść M. K.. Przy takim ujęciu omawianego zarzutu koniecznym jest w pierwszej kolejności odniesienie się do, mającego wystąpić zdaniem apelanta, naruszenia art.7 k.p.k.

Odwołujący się obrońca M. K. zakwestionował przyjętą przez Sąd I Instancji ocenę zeznań P. I., K. I. i M. P., a ta niewłaściwa ocena doprowadzić miała do nieuprawionego ustalenia polegającego na tym, że M. K. uderzył, a następnie przytrzymywał pokrzywdzonego P. I.. Obrońca oskarżonego wskazał przy tym podstawy swego stanowiska, z którym jednak zgodzić się nie można było. W tym zakresie wskazać należy, iż rzeczywiście pokrzywdzony P. I. w swej pierwszej relacji (23-24) nie opisywał zachowania M. K. w sposób ustalony przez Sąd orzekający (uderzenie, przytrzymywanie) jednakże już w następnym przesłuchaniu pokrzywdzony sposób działania oskarżonego opisał w sposób zgodny z tym, co w sprawie zostało ustalone (k-31-32). Istotnym przy tym jest to, że oba przesłuchania P. I. miejsce miały dnia 28 marca 2021 roku i dzieliły je niepełne trzy godziny. W tej sytuacji nieuprawnione jest eksponowanie pierwszych zeznań pokrzywdzonego i wywodzenie na tej podstawie, bez uwzględnienia kolejnych, że zeznania P. I. są niespójne albowiem kolejne zeznania pokrzywdzonego, zeznania złożone tego samego dnia winny być traktowane jako uzupełnienie pierwszych, a nie jako fakt dowodzący ich niespójności czy też niekonsekwencji. Nie można przy tym zapominać o tym, że P. I. przesłuchiwany przed Sądem podtrzymał swe zeznania złożone dnia 28 marca 2021 roku wyjaśniając przy tym przyczyny niewskazywania w pierwszym przesłuchaniu na udział M. K. w zajściu (k-922).

Odnosząc się do stanowiska obrońcy M. K. dotyczącego zeznań K. I. to przyznać trzeba, iż rzeczywiście na rozprawie podała ona w swym zeznaniu, że „Nikt nie przytrzymywał męża jak pan K. zadawał ciosy.” (k-921v, 4 linia od dołu). Wydawać więc by się mogło, iż ma rację apelant twierdząc, iż K. I. „przekonująco zeznała na rozprawie, że M. K. nie przytrzymywał P. I.” (k-1.108), co miałoby wykazać niewłaściwość poczynionych w tym zakresie ustaleń faktycznych (k-1.058v). Tak jednak nie jest. Obrońca M. K. wskazując na fragment zeznań K. I. nie uwzględnił przy tym, że w innych przedstawiła ona sposób działania oskarżonego zbieżnie z tym, co ustalił Sąd Okręgowy. Wskazać tu należy na zeznania z postępowania przygotowawczego (k-16-17, k-208-209) podtrzymane w całości na rozprawie (k-920v-921). W przedstawionym stanie materiału dowodowego brak jest podstaw do uznania słuszności stanowiska odwołującego się obrońcy M. K., szczególnie w sytuacji, co apelant pomija, że K. I. w tym samym przesłuchaniu, na które powołano się podała, że „Nie pamiętam dokładnie, ale nic nie mówił, tylko złapał mojego męża i zadał mu dwa ciosy.” (k-921v, 10 linia od dołu). W tej sytuacji prawidłowo oceniono zeznania K. I. (k-1.060v) traktując wskazany przez obrońcę fragment jako nieścisłość. Za taką oceną przemawia to, co zostało także przez Sąd I Instancji podane, że za ustaleniem tego, że M. K. przytrzymywał P. I. i zadał mu uderzenia przemawia nie tylko przeważająca część zeznań K. I. lecz również zeznania pokrzywdzonego P. I. oraz zeznania B. A. (k-198).

Niezasadne są także twierdzenia obrońcy M. K. wskazującego, że za wadliwością powziętych w sprawie niniejszej ustaleń faktycznych przemawiają również zeznania M. P.. W tym zakresie zauważyć należy, iż w swej istocie, zważając na to, o co M. K. został oskarżony, to zeznania tego świadka dla ustaleń faktycznych związanych z odpowiedzialnością wskazanego oskarżonego nie mają nadawanego mu przez apelanta znaczenia. Świadek M. P., o czym bez wątpliwości przekonuje treść jego zeznań (k-162-163, k-859-859v), złożył relację z faktów jakie zaobserwował, które miejsce miały w trakcie działania na szkodę K. I., co M. K. zarzucone nie zostało, a zwrócić należy w tym miejscu uwagę i na to, że działanie na szkodę K. I. miejsce miało po działaniu na szkodę P. I..

Reasumując powyższe stwierdzić należało, iż nie ma racji obrońca M. K. zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art.7 k.p.k. w trakcie oceny przeprowadzonych dowodów. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd orzekający prawidłowo ocenił przeprowadzone przez siebie dowody, ocena ta jest wolna od dowolności, jest ocena swobodną i jej przyjęcie nie było skutkiem naruszenia zasad logiki i prawidłowego rozumowania. Zwrócić uwagę nadto należało na to, a wręcz należy to wyeksponować, że Sąd I Instancji oceniając dowody uczynił to z uwzględnieniem ich wszystkich, a inaczej rzecz określając uczynił to uwzględniając całość materiału dowodowego. Inaczej postąpił obrońca M. K., który materiał dowody potraktował wybiórczo, a motywując omawiany zarzut odwołał się do fragmentów dowodów. Takie postąpienie nie mogło zostać zaakceptowane bowiem stoi w sprzeczności z treścią art.410 k.p.k.

Uwzględniając to, że instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia nie dała podstaw do stwierdzenia by w sprawie przedmiotowej, przy ocenie przeprowadzonych dowodów, naruszony został art.7 k.p.k. to w dalszej kolejności wskazać należy, iż nie ma racji odwołujący się obrońca M. K. podający, iż przy rozstrzyganiu sprawy niniejszej doszło do naruszenia normy określonej w §2 art.5 k.p.k. W tym zakresie wskazać należy, że w sprawie przedmiotowej nie istnieją okoliczności wymagające stosowania wskazanego przepisu postępowania. W tym zakresie przypomnieć należy, iż w sytuacji gdy istotne dla sprawy ustalenia faktyczne mogą być poczynione w sposób pewny, to jest bez wypełniania rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami, a zależne jest ono od dania wiary lub odmówienia wiary tej czy innej grupie dowodów to Sąd nie może uchylić się od oceny przeprowadzonych dowodów, odwołując się do zasady in dubio pro reo. Odwołanie się do §2 art.5 k.p.k. nie może zatem stanowić wyrazu bezradności decyzyjnej sądu w sytuacji, w której winien on zdecydować się na danie wiary temu lub innemu dowodowi, przy jednoczesnym odmówieniu wiary innemu dowodowi, jeśli tylko obdarzenie zaufaniem jednego z dowodów prowadzi do stanowczych wniosków, co do przebiegu wydarzeń istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. Zauważyć nadto należy, iż złamanie dyrektywy zawartej w art.5§2 k.p.k. nie występuje w sytuacji, w której sąd dokonując oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodowych, wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogów art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k., ten to wybór uzasadniając. O naruszeniu powołanego przepisu można by mówić dopiero wtedy, gdyby sąd orzekający powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, bądź wówczas, gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć. Mówiąc inaczej Sąd jest zobowiązany stosować dyrektywę wynikającą z art.5§2 k.p.k. gdy na podstawie przeprowadzonych dowodów ocenionych zgodnie z art.7 k.p.k. równie możliwe są więcej niż jedna wersja wydarzeń. Przepis ten, co należy podkreślić, nie jest podstawą oceny dowodów i jego zastosowanie zyskuje na aktualności dopiero po dokonanej ocenie dowodów zebranych w sprawie.

Poczynienie powyższych uwag było konieczne z uwagi na treść podniesionego w apelacji obrońcy zarzutu. Nie mógł on zyskać akceptacji Sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku jednoznacznie przekonują, iż w sprawie nie występują podstawy do stosowania art.5§2 k.p.k. Sąd Okręgowy dokonał jednoznacznej oceny dowodów i w tej sytuacji nie można twierdzić, iż w sprawie występują jakiekolwiek wątpliwości wymagające stosowania art.5§2 k.p.k. bowiem dzięki poczynionej przez Sąd orzekający ocenie w sprawie nie występują więcej niż jedna wersje wydarzeń.

W powyższym zakresie można dodać, iż zasada swobodnej oceny dowodów oznacza wolność wewnętrznego przekonania sądu jako organu procesowego w kwestii oceny dowodów i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, a tym samym wolność od schematycznych skrępowań w tym zakresie. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz, gdy jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Przy uwzględnieniu powyższego zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego stwierdzającego, iż ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Poza powyższym zwrócić trzeba uwagę także na to, że, jak się wydaje, obrońca oskarżonego stawiając zarzut naruszenia przez Sąd orzekający treści art.5§2 k.p.k. w swej istocie miał na uwadze, o czym przekonuje treść uzasadnienia apelacji, nie tą normę prawa procesowego lecz to, że dokonano niewłaściwej oceny dowodów. Gdyby bowiem rzecz miała przedstawiać się inaczej to przecież apelant, jako profesjonalny podmiot, wskazałby, przynajmniej przykładowo, wątpliwości rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego, które to wątpliwości podstawę swą miały w dwóch przeciwstawnych dowodach ocenionych jako wiarygodne, co prowadzić musiało do istnienia dwóch równoprawnych wersji. Tak się jednak nie stało.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie M. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podstawą nieuwzględnienie wniosku obrońcy M. K. było, z przyczyn podanych powyżej, przyjęcie oceny o niezasadności zarzutu, którym zarzucono naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

2

Naruszenie przepisu prawa materialnego, to jest art.148§1 k.k. w zw. z art.13§1 k.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i uznanie, że M. K. działając w sposób ustalony przez Sąd I Instancji wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonym usiłował pozbawić życia P. I. (zarzut podniesiony w apelacji obrońcy M. K.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do omawianego zarzutu należy w pierwszej kolejności zauważyć, że choć literalnie apelant zarzucił Sądowi orzekającemu naruszenie prawa materialnego (art.148§1 k.k. w zw. z art.13§1 k.k.) to w istocie zarzut ten nie dotyczy wyłącznie mającej nastąpić obrazy tego prawa. Analiza wskazanego zarzutu prowadzi do jednoznacznego wniosku, że negowane są również poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne dotyczące działania M. K., które następnie stały się podstawą uznania, że działanie to wyczerpywało znamiona czynu opisanego w art.13§1 k.k. w zw. z art.148§1 k.k. W tej sytuacji wpierw podać należy, iż Sąd Okręgowy po dokonaniu właściwej, zgodnej z art.7 k.p.k., oceny dowodów prawidłowo ustalił stan faktyczny związany z zachowaniem M. K.. To, że oskarżony ten uderzył i przytrzymywał P. I. w czasie gdy przez Ł. K. (1) zadawane mu były uderzenia wprost wynika z zeznań P. I. (31-32, 922-922v), K. I. (k-16-17, 920v-922) i B. A. (k-197-198, 857v-858). Zdaniem Sądu odwoławczego ocena wskazanych dowodów jest oceną prawidłową i brak jest jakichkolwiek podstaw by ją negować. Zwrócić w tym miejscu wyraźne należy uwagę na to, że w swej istocie między zeznaniami P. I., K. I. i B. A., w zakresie istotnym dla ustalenia odpowiedzialności M. K., nie występują żadne różnice, które mogłyby je dyskwalifikować. Przeciwnie. Zeznania wskazanych świadków wzajemnie się uzupełniają pozwalając tym samym w pełni odtworzyć zachowanie M. K., które doprowadziło do pokrzywdzenia P. I.. W ocenie Sądu II Instancji nie sposób było nie zauważyć, co wyeksponowane zostało w omawianym jak i w poprzednio omówionym zarzucie, iż rzeczywiście P. I. w swym pierwszym zeznaniu (k-23-24), a K. I. we fragmencie zeznań złożonych przed Sądem Okręgowym (k-921v) nie podali tego, co ustalił Sąd orzekający, a co związane było z działaniem M. K.. To zostało przez Sąd odwoławczy omówione w punkcie 3.1 przedmiotowego uzasadnienia i zbędnym jest w tym miejscu okoliczności tych powtarzanie. Reasumując stwierdzić należy, iż na podstawie prawidłowo ocenionych dowodów Sąd I Instancji dokonał trafnych ustaleń faktycznych dotyczących zachowania M. K. i w tej sytuacji przyjąć należało, w ślad za Sądem Okręgowym, iż M. K. uderzył P. I. oraz przytrzymywał go w czasie, gdy współoskarżony zadawał mu uderzenia.

Biorąc za podstawę wyżej przedstawione ustalenia faktyczne nie może być wątpliwości, iż słusznie w sprawie niniejszej uznano, iż M. K. działając wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonym wypełnił znamiona czynu opisanego w art.13§1 k.k. w zw. z art.148§1 k.k. Tak rzecz oceniając w pierwszym rzędzie wskazać należy, iż jak to zostało ustalone, nie jest wątpliwym, iż w trakcie popełniania czynów na szkodę P. I. to współoskarżony (Ł. K. (1)) wykonał zasadnicze czynności skutkujące pokrzywdzeniem P. I.. Powyższe, zdaniem Sądu odwoławczego, nie zmienia tego, że słusznie w sprawie niniejszej uznano, iż M. K. dział wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonym. Istotą bowiem współsprawstwa jest to, że każdy ze współsprawców obejmuje swym zamiarem cały zespół znamion przedmiotowych oraz znamion przestępczego przedsięwzięcia współdziałając w jego popełnieniu przy czym wystarczające jest tu porozumienie przynajmniej w formie świadomego współdziałania. Współsprawstwo przy tym nie ogranicza się jedynie do biernej obecności w miejscu przestępstwa, a polega na wykonaniu wspólnie z inną osobą tego przestępstwa. Ponadto dla współsprawstwa nie ma istotnego znaczenia, który z oskarżonych wykonywał poszczególne czynności. Każdy z uczestników zdarzenia odpowiada także za działania współsprawcy, które obejmował swym zamiarem, w ramach ustalonego planu bądź porozumienia konkludentnego w trakcie przestępstwa i akceptował je uznając za wspólne. Przy uwzględnieniu powyższego nie może budzić wątpliwości, że zasadnie przypisano M. K. współsprawstwo popełnienia czynu na szkodę P. I.. Oskarżony ten, jak wynika to z ustalonego stanu faktycznego, akceptował działania Ł. K. (1) i tym samym godził się na jego działania zmierzające do pozbawienia życia poszkodowanego. Uzasadnieniem powyższego stanowiska jest to, że M. K. czynnie uczestniczył w zdarzeniu poprzez uderzanie pokrzywdzonego i jego przytrzymywanie, co umożliwiło Ł. K. (1) działanie. Oceniając sprawstwo M. K. zasadnym będzie przywołanie stanowiska Sadu Najwyższego wyrażonego w Postanowieniu z dnia 5 maja 2003 roku (V KK 346/2002), który stwierdził, iż „współsprawstwo jako jedna z postaci sprawstwa oznacza wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, a to z kolei oznacza zachowanie zgodne z podziałem ról, co sprawia, że nie każdy ze współsprawców musi osobiście realizować wszystkie znamiona przestępstwa, każdy jednak musi podejmować takie działanie, które łącznie z działaniem innego uczestnika porozumienia zmierza do dokonania przestępstwa. (…) Dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnym działaniem znamię czynu zabronionego (zabiła człowieka), lecz wystarczy, iż osoba taka, dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu działa w ramach uzgodnionego podziału ról, co najmniej ułatwiała bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnego celu. Tak więc cechą współsprawstwa jest to, że umożliwia ono przypisanie jednemu ze współsprawcy tego, co uczynił jego wspólnik w wykonaniu łączącego ich porozumienia”. Nie jest wreszcie wątpliwym, iż słusznie M. K., przy ustaleniu, że działał on z zamiarem ewentualnym, przypisano usiłowanie pozbawienia życia P. I.. Tak rzecz oceniając uwzględniono, że przedmiotem ochrony przepisu art.148§1 k.k. jest życie człowieka zaś istotą tego czynu jest umyślne spowodowanie jego śmierci. Sprawca może działać w bezpośrednim lub ewentualnym (wynikowym) zamiarze. Działanie w bezpośrednim zamiarze pozbawienia człowieka życia oznacza, iż sprawca chce popełnić taki czyn zabroniony, a więc zachować się w sposób objęty znamionami przedmiotowej strony przestępstwa opisanego w art.148§1 k.k. Zamiar ewentualny polega natomiast na tym, że sprawca nie chce wprawdzie pozbawić człowieka życia ale przewidując możliwość takiego skutku swego działania na to się godzi. Jedną z form popełnienia czynu opisanego w art.148§1 k.k. jest usiłowanie jego dokonania. Usiłowanie polega na zachowaniu sprawcy nacechowanym zamiarem spowodowania śmierci człowieka i zmierzającym bezpośrednio do osiągnięcia tego skutku, który jednak nie następuje. Uwzględniając powyższe w odniesieniu do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ustalonego na tej podstawie stanu faktycznego zasadnym jest uznanie, że M. K. działając w ewentualnym zamiarze, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1) usiłował pozbawić życia P. I.. Za przyjęciem powyższego stanowiska przemawiają ustalone w sprawie fakty niewątpliwie wykazujące zasadność prezentowanej oceny. Bezspornym jest, że współoskarżony (współsprawstwo) dysponował narzędziem nadającym się do bezpośredniego spowodowania śmierci, czy też zadania takich ran, które mogą pociągnąć za sobą śmierć ofiary. Oczywistym jest, że miejsca, w które Ł. K. (1) uderzał tłuczkiem do mięsa zakończonym metalową końcówką (głowa) ze względu na znajdujący się w niej narząd (mózg) jest miejscem bardzo wrażliwym i każde spowodowanie niebezpiecznym narzędziem obrażeń w jej obrębie może spowodować zagrożenie życia. Zadawanie przez Ł. K. (1) niebezpiecznym narzędziem ciosów w głowę P. I., w okolicznościach ustalonych w stanie faktycznym, oznacza, że ten oskarżony oraz M. K. w ramach współsprawstwa przewidywali, iż skutkiem ich działania może być śmierć poszkodowanego i na to się godzili. Prezentowana ocena zasadną jest gdy uwzględni się miejsce zadawania uderzeń tłuczkiem do mięsa zakończonym metalową końcówką i ich siła. W konsekwencji działanie oskarżonych nie doprowadziło do śmierci P. I. lecz ustalone zachowanie oskarżonych, używane niebezpieczne narzędzie wskazują, iż zmierzali oni bezpośrednio do dokonania zarzucanego im czynu, które jednak nie nastąpiło albowiem poszkodowanemu udało się wyswobodzić i udzielono mu pomocy lekarskiej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie M. K. od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podstawą nieuwzględnienia wniosku obrońcy było uznanie, z przyczyn wskazanych powyżej, za niezasadny zarzutu naruszenia przez Sąd orzekający prawa materialnego.

Lp.

Zarzut

3

Naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wydanego orzeczenia (apelacja obrońcy Ł. K. (1), zarzuty określone w punkcie Ia1, Ia4, IIa3, IIIa1, IVa1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do wyżej określonych zarzutów określonych środkiem zaskarżenia wywiedzionym przez obrońcę oskarżonego koniecznym jest wskazanie, iż, w ocenie Sądu II Instancji, prawidłowym jest łączne do nich odniesienie się albowiem w zarzutach tych zakwestionowano ocenę przeprowadzonych dowodów pochodzących ze źródeł osobowych, a podstawy nieuwzględnienia argumentacji przytoczonej przez apelanta są jednakie więc zbędnym jest ich powielanie.

Przedstawiając stanowisko Sądu odwoławczego, co do podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów wpierw zauważyć należy, iż Sąd orzekający po prawidłowym, zdaniem Sądu odwoławczego, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego w omawianych zarzutach nie przytoczono argumentów podważających zasadność ocen dokonanych przez Sąd I Instancji, nie wykazano by ocena ta nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego. Treść omawianych zarzutów i ich uzasadnienia sprowadzają się, w ocenie Sądu odwoławczego, do polemiki z ocenami Sądu orzekającego i nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o naruszeniu art.7 k.p.k. Zauważyć przy tym należy, iż apelant, w swej istocie, uzasadniając podniesione zarzuty odwołał się do części przeprowadzonych dowodów bądź ich fragmentów. Takie stanowisko nie mogło zyskać akceptacji Sądu odwoławczego albowiem w każdej sprawie koniecznym jest wzięcie pod rozwagę całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art.410 k.p.k.) i tak postąpił Sąd I Instancji o czym bez wątpliwości przekonuje uzasadnienie kwestionowanego orzeczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego, z racji przytoczonej przez Sąd I Instancji argumentacji dotyczącej oceny zebranych w sprawie przedmiotowej dowodów i ustalonego na tej podstawie zachowania oskarżonego możliwym jest uczynienie jej własną i odwołanie się do niej bez konieczności ponownego jej przytaczania albowiem w swej istocie w tym miejscu argumentację tą należałoby w całości powtórzyć.

W ocenianych zarzutach nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać poczynioną przez Sąd orzekający ocenę dowodów. Zauważyć przy tym należy, iż odwołujący się kwestionując przyjętą przez Sąd orzekający ocenę dowodów odniósł się nie do całokształtu wniosków wynikających z przeprowadzonych dowodów lecz skupił się na fragmentach dowodów, na ich części. Już to wykazuje słuszność nieuwzględnienia takiej argumentacji. Sąd orzekający oceniając dowody wskazane jako podstawa ustaleń faktycznych uczynił to prawidłowo, powiązał je z pozostałym materiałem dowodowym, a stanowisko swe uzasadnił, a tym samym nie można było stwierdzić, że dowody ocenione zostały z naruszeniem art.7 k.p.k. To pozwala Sądowi odwoławczemu, jak to już wskazano, odwołać się do tej motywacji czyniąc ją własną, co sprawia, że nie jest koniecznym jej powtarzanie. W ocenie Sądu II Instancji podniesione przez odwołującego się argumenty nie są tego rodzaju i nie mają takiej wymowy by mogły podważyć to, co wynika z dowodów przeprowadzonych w sprawie dotyczących ustalonego zachowania oskarżonego.

Dodać do powyższego można, iż Sąd I Instancji poddał zgromadzony materiał dowodowy w zakresie mającym związek z działaniami oskarżonego analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które stały się następnie podstawą ustaleń w zakresie sprawstwa, które znalazły swój wyraz w treści skarżonego orzeczenia. Instancyjna jego kontrola pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego będącego podstawą tych ustaleń dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I Instancji ustalając kwestionowany stan faktyczny nie naruszył zasad obiektywizmu.

W ocenie Sądu odwoławczego z apelacji obrońcy oskarżonego nie wynikają takie okoliczności, które by mogłyby podważać prawidłowe oceny Sądu orzekającego. Jest przecież tak, że omawiane zarzuty mogłyby być skuteczne tylko wtedy gdyby zasadność ocen dokonanych przez Sąd I Instancji nie odpowiadała przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczych nie wykazał ani też nie uprawdopodobnił. Treść omawianych zarzutów i ich uzasadnienia sprowadzają się do negowania ocen Sądu orzekającego i nie wskazują jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się ten Sąd. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o naruszeniu przez Sąd I Instancji art.7 k.p.k. Zauważyć przy tym należy, iż apelant w omawianych zarzutach i ich uzasadnieniu nie przedstawił argumentów, które miałyby przekonywać, że prawidłowym byłoby przyjęcie innej niż uczynił to Sąd orzekający oceny dowodów przyjętych za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Treść omawianych zarzutów dowodzi, że apelant zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktował wybiórczo eksponując te jego fragmenty, które jego zdaniem zgodne są z podniesionymi zarzutami. Apelujący nie wykazał przy tym by w tym zakresie tok rozumowania Sądu I Instancji dotknięty był błędem natury logicznej oraz by wystąpił jakikolwiek błąd w toku rozumowania. Nie wykazano także by Sąd I Instancji oceniając dowody, którym odmówił wiary i dowody, którym przyznał przymiot wiarygodności przekroczył granice swobodnej oceny dowodów. W tej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji zyskuje akceptację Sądu odwoławczego.

Odnośnie zarzutu określonego w punkcie Ia1 to zauważyć należy, iż apelant zarzut ten uzasadniając (k-1.16v-1.117) wybiórczo wyeksponował fragmenty wskazanych przez siebie dowodów zestawiając je w sposób mający wykazać słuszność swego stanowiska. Takiego postąpienia w żadnym razie nie można było zaakceptować. Wykazując jego niezasadność wystarczającym będzie przywołanie treści zeznań P. I., który wyraźnie, tak w pierwszym jak i w drugim przesłuchaniu podał, że w trakcie działania oskarżonych uciekł (k-23v) uzupełniając przedstawiany przez siebie przebieg zajścia wskazując, że udało mu się wyswobodzić (k-31v). Takie przedstawienie faktów przez pokrzywdzonego jednoznacznie dowodzi tego, że zaprzestanie działań Ł. K. (1) (zadawanie uderzeń tłuczkiem do mięsa zakończonym metalową końcówką) nie nastąpiło skutkiem jego woli lecz w wyniku ucieczki, wyswobodzenia się pokrzywdzonego, a tą relację, co należy podkreślić w całości potwierdzają zeznania K. I. (k-16-17). W takim stanie materiału dowodowego brak jest jakichkolwiek podstaw by twierdzić, a jeśli się to czyni to jest to bezpodstawne, że w pewnym momencie zdarzenia Ł. K. (1) zakończył swe działanie uznając, że osiągnął swój cel poprzez spowodowanie u P. I. obrażeń ciała tak jak chciałby tego jego obrońca. Inaczej rzecz określając to nie skutkiem woli Ł. K. (1) nastąpiło zakończenie jego działania na szkodę P. I. lecz skutkiem ucieczki, wyswobodzenia się pokrzywdzonego, a to już bezsprzecznie świadczy o zamiarze z jakim działał Ł. K. (1). Przy uwzględnieniu powyższego nie może być wątpliwym to, że stan materiału dowodowego jest tego rodzaju, że w pełni uprawniał Sąd Okręgowy do przypisania Ł. K. (1) ewentualnego zamiaru pozbawienia życia P. I. przy czym skutek ten nie nastąpił z racji zachowania się pokrzywdzonego. Powyższe wykazano w punkcie 3.1 i nie jest koniecznym w tym miejscu argumentacji tej ponowne przytaczanie.

Ustosunkowanie się do zarzutu określonego w punkcie Ia4 poprzedzone być musi stwierdzeniem, co dla tegoż ustosunkowania ma istotne znaczenie, że zarzut ten dotyczy, co wyraźnie zostało przez apelanta określone, czynu popełnionego na szkodę P. I.. B. A. opisując działanie Ł. K. (1) w swym zeznaniu wyraźnie podała, że oskarżony „wyciągnął z rękawa tłuczek do mięsa i zaczął nim uderzać P. I. w głowę” (k-197v). Taka treść zeznań wskazanego świadka nie uprawniała do twierdzenia, w zakresie czynu popełnionego na szkodę P. I., że niezasadnym było i na tej podstawie dokonywanie ustaleń faktycznych skoro używanie tłuczka do mięsa przez Ł. K. (1) wynika nie tylko z zeznań B. A. lecz również z zeznań P. I. i K. I.. Odnosząc się do tego zarzutu nie sposób jest nie wskazać, że obrońca oskarżonego zarzut ten uzasadniając (k-1.118) odniósł go, wbrew literalnemu określeniu, do działania na szkodę K. I.. W tym zakresie wskazać należy, a odnosi się to także do zarzutu określonego w punkcie IVa1, iż rzeczywiście B. A. podała, że działając na szkodę pokrzywdzonej Ł. K. (1) używał noża dokładnie go opisując (k-197v). Ten stan rzeczy, w ocenie Sądu odwoławczego, wbrew intencjom apelanta zeznań tego świadka nie dyskwalifikuje. Poza tym, co w tym zakresie podał Sąd I Instancji (k-1.062) z czym Sąd odwoławczy w pełni się identyfikuje wskazać należy, iż nierzadko, czego dowodzi doświadczenie życiowe, występują sytuacje, w których świadkowie relacjonują fakty, które w rzeczywistości nie wystąpiły. Przyczyny takiego stanu rzeczy są wielorakie, a należą do nich, między innymi, możliwość postrzegania i zapamiętania osoby składającej relację, przebieg relacjonowanego zdarzenia, towarzyszące mu emocje. To wszystko może wpływać na treść zeznań. W niniejszej sprawie jest tak, że Sąd orzekający dysponował dowodem w postaci zeznań K. I., na podstawie którego możliwe było ustalenie narzędzia jakim posługiwał się Ł. K. (1). Za prawidłowością takiego ustalenia, a więc ustalenia, że Ł. K. (1) działając na szkodę K. I. posługiwał się tłuczkiem do mięsa zakończonym metalową końcówką przemawia również i to, że jak wynika to z doświadczenia życiowego w trakcie działania, szczególnie w trakcie działania zbieżnego w czasie, sprawcy wyjątkowo i niezwykle rzadko dokonują zmiany używanego narzędzia tak więc i ta okoliczność przemawia za prawidłowością dokonanego przez Sąd orzekający ustalenia faktycznego.

Nie jest zasadny zarzut określony w punkcie IIa3 polegający na twierdzeniu, że Sąd Okręgowy dokonał niewłaściwej oceny dowody jakim jest płyta z nagraniem zdarzenia z udziałem K. I.. W tym zakresie zauważyć przede wszystkim należy, iż wzmiankowane nagranie nie jest nagraniem z przebiegu całego zdarzenia, a jest nagraniem obejmującym jego końcowy fragment z też względu na tej podstawie nie można było ocenić zamiaru Ł. K. (1). Zamiar ten, tak jak uczynił to Sąd I Instancji, oceniać należało przede wszystkim na podstawie zeznań pokrzywdzonej K. I., a z tych jednoznacznie wynika, iż przestępne działanie Ł. K. (1), działanie kwalifikowane na podstawie art.13§1 k.k. w zw. z art.148§1 k.k. przerwane zostało nie w wyniku jego woli lecz skutkiem interwencji I. P. (k-17, k-160). W tej sytuacji brak jest podstaw do akceptacji stanowiska apelanta wyrażonego w omawianym zarzucie albowiem obrońca Ł. K. (1) w swym rozumowaniu nie uwzględnił, że wskazane nagranie zostało zarejestrowane po interwencji I. P..

W ocenie Sądu II Instancji brak jest jakichkolwiek podstaw do negowania przyjętej przez Sąd orzekający oceny zeznań K. I. (k-1.60v), co zarzucone zostało w punkcie IIIa1 apelacji obrońcy Ł. K. (1). Sąd orzekający podał podstawy swej oceny i Sąd odwoławczy stanowisko to w pełni akceptuje czyniąc własnym, co sprawia, że nie jest koniecznym jego przytaczanie. Zwrócić jedynie należy uwagę na to, że przesądzającego znaczenia dla oceny zeznań K. I. nie mogły mieć zeznania I. P. oceniającej jej wiarygodność (k-858v-859). Za takim stanowiskiem przemawia to, że oceny I. P., co do prawdomówności K. I., są jej ocenami i jest ona do nich uprawniona. Sąd jednak oceniając określony dowód zobowiązany jest uwzględnić całokształt materiału dowodowego, a z niego wynika, iż K. I. opisując zachowanie Ł. K. (1) zeznawała wiarygodnie, co do zasady. Za takim stanowiskiem przemawia przede wszystkim to, że zeznania K. I., co do podawanego przez nią przebiegu zdarzenia potwierdzają zeznania P. I. (k-23v, k-31v), zeznania B. A. (197-198) jak również zeznania I. P. (k-158-160) oraz stwierdzone u pokrzywdzonej obrażenia ciała. W tej sytuacji mimo, że I. P. podawała, że K. I. często kłamie to w realiach przedmiotowej sprawy przyjąć należało, że pokrzywdzona wiarygodnie, co do zasady przedstawiła w swej relacji zachowanie Ł. K. (1).

Wniosek

Zmiana kwalifikacji prawnej czynu na art.157§1 k.k. (czyn popełniony na szkodę P. I.) i na art.157§2 k.k. (czyn popełniony na szkodę K. I.). Uniewinnienie od czynów opisanych w punkcie III i IV skarżonego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie wniosków obrońcy Ł. K. (1) podstawę swą miało w uznaniu omówionych powyżej zarzutów za niezasadne.

Lp.

Zarzut

4

Naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k. w odniesieniu do opinii biegłych (apelacja obrońcy Ł. K. (1), zarzuty określone w punkcie Ia2, Ia3, IIa1, IIa2).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów określonych przez obrońcę Ł. K. (1) w punkcie Ia2, Ia3, IIa1 i IIa2 wskazać należy, iż zupełnie nieuprawnionym byłoby jednostkowe do zarzutów tych odnoszenie się ponieważ mimo ich oddzielnego sformułowania ich istota jest jedna, kwestionuje się w nich prawidłowość przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych Ł. K. (1) opisanych w punkcie I i II kwestionowanego orzeczenia z uwagi na treść opinii biegłych.

W ocenie Sądu odwoławczego podając motywy uznania omawianych zarzutów za niezasadne koniecznym jest wskazanie, iż uważna analiza treści omawianych zarzutów, a w szczególności wnikliwa analiza ich uzasadnień prowadzi do wniosku, iż w rzeczywistości apelant nie kwestionuje słuszności dania opiniom biegłych (S. M., G. W.) wiary, a negowane są wnioski przyjęte przez Sąd orzekający na tej podstawie. Sprowadzając stanowisko apelanta do istoty podać należy, iż w jego ocenie używane przez Ł. K. (1) narzędzie oraz siła z jaką zadawane były uderzenia P. I. i K. I. nie dają podstaw do przyjęcia, że zamiarem jego było pozbawienie wskazanych pokrzywdzonych życia.

Zdaniem Sądu II Instancji, wbrew twierdzeniom odwołującego się obrońcy Ł. K. (1), używane przez niego narzędzie (tłuczek do mięsa zakończony metalową końcówką) jest narzędziem, którym można było spowodować obrażenia skutkujące śmiercią człowieka. Większość dorosłych, a jeśli nie większość to przynajmniej znaczny ich odsetek spotkała się w swym życiu, a jeśli nie to przynajmniej widziała tłuczek do mięsa i wie do czego on służy. Zasadniczo tłuczek do mięsa używany zgodnie z jego przeznaczeniem służy do rozbijania mięsa, jego użycie doprowadzić ma do zmiany struktury mięsa, z zwartej na rozbitą i jego konstrukcja dostosowana jest do osiągnięcia wskazanego rezultatu. Skoro zatem tłuczek do mięsa, a w szczególności tłuczek do mięsa zakończony metalową końcówką posiada cechy umożliwiające przy jego użyciu osiągnięcie rezultatu w postaci rozbicia mięsa to jest oczywistym dla większości racjonalnie rozumujących, że użycie takiego narzędzia wobec człowieka spowodować może obrażenia ciała, a nawet doprowadzić do jego śmierci szczególnie jeśli uderzenia zadaje się we wrażliwe dla życia części ciała, a taką jest przecież niewątpliwe głowa.

Nie ma racji obrońca oskarżonych twierdząc, że ustalona przez biegłego siła z jaką zadawane były uderzenia tłuczkiem do mięsa zakończonym metalową końcówką (średnia do znacznej w przypadku P. I. oraz niewielka do średniej w przypadku K. I. – k-1.028v) przeciwstawia się uznaniu, że Ł. K. (1) zamierzał P. I. i K. I. pozbawić życia. W ocenie Sądu odwoławczego koniecznym jest w tym miejscu zwrócenie uwagi, że obrażenia wywołane uderzeniami narzędziem używanym przez Ł. K. (1) umiejscowione były, między innymi, na głowie, a dotyczy to tak P. I. jak i K. I.. Nie wymagającym odrębnego dowodzenia jest to, że nawet niewielkie zewnętrzne obrażenia głowy wywołane mechanicznie (uderzenia) skutkować mogą obrażeniami wewnętrznymi, które doprowadzić mogą do naruszenia czynności narządu ciała (mózg), rozstroju zdrowia, a nawet śmierci. Zdaniem Sądu odwoławczego jest to wiedza powszechna, a więc przeciętny, dorosły człowiek zadając niebezpiecznym narzędziem uderzenia w głowę musi liczyć się z tym, że spowodować może obrażenia skutkujące zagrożeniem życia. W tej sytuacji, przy uwzględnieniu powyższego jak i tego, co podał Sąd orzekający nie może być wątpliwym, iż działanie Ł. K. (1) zostało prawidłowo zakwalifikowane.

Uzupełniająco należy podać, że wyłącznie zachowanie pokrzywdzonych oraz interwencja osoby trzeciej przerwały przestępne działania oskarżonego, które w innej sytuacji mogłoby być kontynuowane. Jest to istotne gdyż Ł. K. (1) swym zachowaniem zainicjował bieg wypadków, które doprowadzić mogłyby do innych niż ostatecznie wystąpiły skutków.

Wniosek

Zmiana kwalifikacji prawnej czynu na art.157§1 k.k. (czyn popełniony na szkodę P. I.) i na art.157§2 k.k. (czyn popełniony na szkodę K. I.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie omówionych powyżej zarzutów za niezasadne.

Lp.

Zarzut

5

Błąd w ustaleniach faktycznych (apelacja obrońcy Ł. K. (1), zarzuty określone w punkcie IIIb i IVb).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego zarzucił Sądowi I instancji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie czynów przypisanych Ł. K. (1) w punkcie III i IV skarżonego orzeczenia. Wydaje się być w tym miejscu uprawnionym przypomnienie, iż czynione w określonej sprawie ustalenia faktyczne są powziętym na podstawie przeprowadzonych dowodów stwierdzeniem wystąpienia w rzeczywistości faktów czy też zdarzeń istotnych z punktu widzenia treści zarzutu stawianemu określonej osobie. Tak rozumiejąc istotę ustaleń faktycznych zwrócić trzeba było uwagę i na to, że „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać podniesiony, gdy w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby takiego ustalenia nie poczyniono, pomimo że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika.”(wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2017 roku).

W ocenie Sądu II Instancji brak jest podstaw by twierdzić, że poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, które doprowadziły do stwierdzenia winy oskarżonego w omawianym zakresie były nieprawidłowe. Sąd Okręgowy uzasadniając kwestionowane orzeczenie wskazał jakie dowody stały się podstawą tych ustaleń, co w połączeniu z tym, że dowody te zostały prawidłowo ze sobą powiązane pozwoliło dokonać w sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych w negowanym przez apelanta zakresie. Zwrócić trzeba także uwagę i na to, że w rozpoznawanej apelacji w sposób mogący być zaakceptowanym nie zanegowano skutecznie przyjętej przez Sąd orzekający oceny dowodów przyjętych za podstawę stwierdzenia zawinienia oskarżonego, co do popełnienia przez niego czynów mu przypisanych w punkcie III i IV wyroku z dnia 20 czerwca 2022 roku. Nie wskazano okoliczności wykazujących bądź uprawdopodobniających stanowisko, że ocena ta prawidłowa nie była. Argumentacja apelanta sprowadza się do zanegowania przyjętych ustaleń faktycznych bez wskazania podstaw motywację tą uzasadniających (w swej istocie odwołujący się obrońca odwołał się do tożsamego materiału dowodowego jaki był oceniany). Samo negowanie zawinienia nie wykazuje przecież jego słuszności w sytuacji, gdy przeprowadzone dowody (uznane za wiarygodne) bez wątpliwości wykazują, że stanowisko apelanta kwestionującego poczynione w sprawie ustalenia faktyczne zasadne nie są. W tym zakresie nie można było nie zwrócić uwagi na to, że w istocie rzeczy za poczynionymi ustaleniami przemawiają jednostkowe dowody (zeznania K. I. oraz zeznania B. A.). To jednak nie zmienia tego, że na takiej podstawie możliwym było odtworzenie zachowania oskarżonego. W tym zakresie wzięto pod uwagę to, że, w ocenie Sądu odwoławczego brak jest podstaw by negować wiarygodność zeznań K. I. i B. A.. Wskazani świadkowie zdali relacje z tego, co było im wiadomym w zakresie odnoszącym się do omawianych zarzutów. Zdaniem Sądu odwoławczego tak długo jak w sprawie nie ujawniają się okoliczności mogące świadczyć o niewiarygodności określonych zeznań, a takie okoliczności w sprawie przedmiotowej nie ujawniły się, tak długo traktować należy je jako wiarygodne. Nie można przecież zakładać, że zeznający świadek, świadomy znaczenia zeznań i pouczony o konsekwencjach podawania nieprawdy lub zatajania jej podaje fakty odmiennie niż w rzeczywistości miały one miejsce. W sprawie przedmiotowej nie ujawniły się żadne istotne okoliczności, które by świadczyć mogły o tym, że tak K. I. jak i B. A. fakty podały sprzecznie z ich realnym wystąpieniem. W tej sytuacji zeznaniom tych świadków słusznie przyznano wiarę.

Reasumując powyższe wskazać należy, iż Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie zebrane w niej dowody poddał rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadzono słuszne wnioski, w zakresie ustalonego stanu faktycznego, który zanegowany został omawianymi zarzutami. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I Instancji były nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego ale również wszelkie dowody tym okolicznościom przeciwstawiające się. Dowody zebrane w sprawie ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art.7 k.p.k. Zauważyć nadto należy, iż Sąd orzekający po prawidłowym, zdaniem Sądu odwoławczego, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie III i IV kwestionowanego orzeczenia. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I Instancji ustalając stan faktyczny, co do wskazanych czynów przypisanych oskarżonemu nie naruszył zasad obiektywizmu oraz domniemania niewinności. Nadto w ocenianej apelacji nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe ustalenia Sądu orzekającego. W tym zakresie zważono, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może być tylko wtedy skuteczny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd I Instancji nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczym nie wykazał. Jego treść i uzasadnienia sprowadzają się do polemiki z ocenami Sądu orzekającego i nie wskazują jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Z treści omawianych zarzutów wynika, iż kwestionowana jest prawidłowość dania wiary określonej grupie dowodów we wskazanym zakresie i odmówienie tego przymiotu innym. Taki stan rzeczy nie wykazuje, by w przedmiotowej sprawie rzeczywiście doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, gdyż sama odmienność przekonania apelanta o wiarygodności lub jej braku określonego dowodu nie uzasadnia obrazy art.7 k.p.k. W ocenie Sądu odwoławczego instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Tym samym nie można było uznać, iż rację mają odwołujący się wskazując, iż ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I Instancji nie była prawidłowa.

Wniosek

Uniewinnienie od czynów opisanych w punkcie III i IV skarżonego orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie zarzutów obrońcy oskarżonego Ł. K. (1) określonych w punkcie IIIb I IVb za niezasadne z przyczyn podanych powyżej.

Lp.

Zarzut

6

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec M. K. kary pozbawienia wolności (apelacja obrońcy M. K.).

Rażąca niewspółmierność kar wymierzonych Ł. K. (1) (zarzuty Ib1, IIb1, IIIc1, IVc1 apelacji obrońcy Ł. K. (1)).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do podniesionych przez obrońców oskarżonych zarzutów dotyczących wymierzenia im rażąco surowych kar w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zasadnym stało się łączne do zarzutów tych odniesienie się albowiem podstawy częściowego uznania ich zasadności były jednakie i niepotrzebnym byłoby oddzielne przedstawianie tożsamej argumentacji.

Przed odniesieniem się do wskazania podstaw uznania częściowej zasadności podniesionych przez obrońców oskarżonych zarzutów dotyczących wymierzenia im rażąco surowych kar podane zostaną okoliczności, które stały się przyczyną ich częściowego nieuwzględnienia, a dotyczy to wyłącznie kar jednostkowych wymierzonych Ł. K. (1) określonych w punkcie I, III i IV skarżonego wyroku oraz wymierzonej temu oskarżonemu nawiązki (punkt V skarżonego wyroku).

W przedstawionym powyżej zakresie uznając, że zarzuty jego dotyczące są niezasadne zważano na to, że wysokość kar jednostkowych określonych wobec Ł. K. (1) ustalono przy uwzględnieniu dyrektyw ich wymiaru określonych w art.53 k.k. Kary te z uwagi na swą wysokość spełniają stawiane przed nimi zadania w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Tym samym osiągnięte zostają jedne z najistotniejszych elementów kary polegające na jej odstraszającym oddziaływaniu, oddziaływaniu mającym wpływ zarówno na oskarżonego jak i na środowisko, w którym żyje i do którego wróci. W przekonaniu Sądu odwoławczego wysokość orzeczonych wobec Ł. K. (1) kar jednostkowych spowoduje, że zrozumie on naganność swego postępowania oraz spowoduje, że przyjmie do siebie, że zachowania jakie doprowadziły do popełnienia przypisanych mu czynów zawsze niosą za sobą stosowną represję karną. Wysokość kar jednostkowych unaoczni również oskarżonemu, że zachowania jego będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, za które orzeczono omawiane kary nie są akceptowane przez społeczeństwo ani adekwatne do stawianych przez nie wymagań. W przekonaniu Sądu II Instancji jednostkowe kary wymierzone Ł. K. (1) spowodują, że zmieni on swoje postępowanie znając jego konsekwencje i w przyszłości nie będzie wchodzić w konflikt z prawem. Tym samym osiągnięte zostaną wychowawcze i zapobiegawcze cele kary. W ocenie Sądu Apelacyjnego kary jednostkowe określone wobec Ł. K. (1) w punkcie I, III i IV, z uwagi na ich wysokość, odpowiadają stopniowi jego zawinienia. W tym zakresie wzięto pod uwagę sposób działania oskarżonego oraz dobro prawnie chronione, w które godził, co ma szczególne znacznie, co do kary określonej w punkcie I kwestionowanego orzeczenia. Zajmując prezentowane stanowisko Sąd odwoławczy wziął pod uwagę, że zgodnie z art.53§1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę. Tak więc Sądowi I Instancji ustawodawca pozostawił swobodę w kształtowaniu indywidualnego wymiaru kary, co jest jedną z konsekwencji realizowanej jedynie przed sądem zasady bezpośredniości. Sąd odwoławczy jedynie wówczas ma podstawy do ingerencji w tę część zaskarżonego wyroku, kiedy stwierdzi, że orzeczona kara jest niewspółmierna do wszelkich występujących w sprawie okoliczności przy czym niewspółmierność ta wystąpić musi w stopniu rażącym. Do postawienia takiego wniosku w niniejszej sprawie w omawianym zakresie podstaw nie ma. Oskarżonemu wymierzono kary dziesięć lat, dwóch i dwóch lat pozbawienia wolności. Wymierzając takie kary, jak to wynika z pisemnych motywów wyroku, Sąd Okręgowy miał na uwadze tak okoliczności łagodzące jak i obciążające, a kierując się dyrektywami jej wymiaru zachował właściwy umiar tak, że wymierzone Ł. K. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności jawią się jako słuszne i sprawiedliwe. W tej sytuacji nie można było przyjąć, iż wysokość tych kar razi swą surowością. Sąd I Instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w kształtowaniu wymiaru kary rolą zaś Sądu odwoławczego jest kontrola czy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. W ramach prowadzonego postępowania odwoławczego ingerencja Sądu odwoławczego w zakresie wysokości kary i sposobu jej ukształtowania możliwa jest tylko wówczas, gdy stwierdzone zostanie, że ma ona charakter rażąco niewspółmierny. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I Instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy zastosowaniu dyrektyw jej wymiaru. Istotnym jest, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę wymierzoną przez Sąd I Instancji można byłoby nazwać karą rażąco niewspółmierną, co oznacza niewspółmierność w stopniu nie dającym się zaakceptować. Kara rażąco niewspółmierna jest taką karą, której wysokość i sposób ukształtowania ustalono wprawdzie w granicach ustawowego zagrożenia to jednak nie uwzględniono we właściwy sposób dyrektyw ustalania jej wysokości.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy jednoznacznie stwierdzić należy, iż karom jednostkowym wymierzonym Ł. K. (1) określonym w punkcie I, III i IV skarżonego wyroku nie można przypisać waloru rażącej niewspółmierności. Stanowisko powyższe znajduje swe potwierdzenie w dowodach zebranych w toku rozpoznania sprawy i wnioskach zeń wynikających. Sąd I Instancji dostrzegł i właściwie ocenił wszelkie okoliczności mające wpływ na ustalenie wysokości tych kar pozbawienia wolności. Taki stan rzeczy sprawia, że kary te spełniają stawiane przed nimi cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocne będą w procesie resocjalizacji oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego wysokość wskazanych kar jednostkowych realizuje także stawiane przed nimi cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa.

Akceptując wymiar kar pozbawienia wolności określonych wobec Ł. K. (1) w punkcie I, III i IV kwestionowanego orzeczenia przed Sądem I instancji Sąd odwoławczy uwzględnił wskazane w art.53 k.k. okoliczności mające wpływ na ich wymiar. Zdaniem Sądu II Instancji orzeczone wobec tego oskarżonego wskazane jednostkowe kary ustalone zostały w prawidłowym wymiarze ponieważ popełnione przez niego przestępstwa, a szczególnie czyn kwalifikowany na podstawie art.148§1 k.k. (punkt I wyroku z dnia 20 czerwca 2022 roku) charakteryzują się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, co w połączeniu z motywacją oskarżonego, formą i postacią jego winy oraz okolicznościami należącymi do strony podmiotowej uprawnia uznanie, iż wymiar orzeczonych kar jednostkowych jest prawidłowy. Mając na uwadze powyższe okoliczności i biorąc pod uwagę ogólne dyrektywy i zasady wymiaru kary mające swe zastosowanie, co do sprawców czynów takich jaki przypisano oskarżonemu (punkt I, III i IV skarżonego wyroku), a także kierując się zasadą sprawiedliwości, prewencji ogólnej i szczególnej Sąd odwoławczy w konsekwencji wzięcia pod rozwagę wszelkich okoliczności sprawy niniejszej mających znaczenie dla wymiaru kary uznał, że wymiar wskazanych jednostkowych kar pozbawienia wolności ustalony został prawidłowo. Kary te są karami dla oskarżonego w subiektywnym odczuciu surowymi lecz wymierzenie ich w przedmiotowej sprawie jest całkowicie uzasadnione, biorąc pod uwagę konieczność odpłaty za popełnione czyny, kary te dają również oskarżonemu możliwość odpokutowania, zrozumienia swojego postępowania i wyciągnięcia wniosków. W tej sprawie wzgląd na społeczne oddziaływanie tych kar również przemawia za tym, aby wymierzyć Ł. K. (1) omawiane jednostkowe kary pozbawienia wolności w przyjętej wysokości. Oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów w obciążających go okolicznościach i nie jest koniecznym w tym miejscu, za poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, ponowne ich przytaczanie. To w powiązaniu z potrzebą zaspokojenia społecznego poczucia sprawiedliwości przekonuje, że omawiane jednostkowe kary wymierzone Ł. K. (1) są karami słusznymi. Zdaniem Sądu odwoławczego kary te ze względu na swą wysokość zapewnią poczucie w społeczeństwie, że sprawcę za popełnione czyny spotkała odpowiednia represja, czego nie wolno pomijać przy wymiarze kary.

Omawiając rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego dotyczące Ł. K. (1) w zakresie w jakim dotyczą one zarzutów, których podstawą jest art.438 pkt 4 k.p.k. zauważyć należy, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku jego obrońcy o odstąpienie od orzekania od oskarżonego nawiązki na rzecz Schroniska (...) w S.. W tym zakresie wpierw wskazać należy, że obrońca Ł. K. (1), co do nawiązki nie sformułował żadnego zarzutu (sformułowany został wyłącznie wniosek o odstawienie od orzeczenia nawiązki), to jednak nie mogło prowadzić do zaniechania argumentacji Sądu odwoławczego. Tak postępując zważono na ogólny kierunek apelacji obrońcy Ł. K. (1) oraz uwzględniono treść art.447§1 k.p.k. Przyjmując ocenę, iż brak jest podstaw do uwzględnienia omawianego wniosku obrońcy Ł. K. (1) uwzględniono to, że z art.35.5 Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt jednoznacznie wynika, iż orzeczenie nawiązki w sytuacji wskazanego oskarżonego jest obligatoryjne, a skoro ma ono taki charakter to od jej orzeczenia odstąpić nie można. W ocenie Sądu II Instancji wysokość nawiązki została przez Sąd orzekający prawidłowo określona i przy ustalaniu jej wysokości wzięto pod uwagę wszystko to, co w takiej sytuacji winno być uwzględnione.

Oceniając podniesione przez obrońców oskarżonych zarzuty dotyczące rażącej surowości wymierzonych kar uznano je za zasadne w części, to jest w części dotyczącej M. K., a w zakresie dotyczącym Ł. K. (1) w części dotyczącej orzeczonej kary za czyn przypisany mu w punkcie II skarżonego wyroku oraz w zakresie kary łącznej.

Punktem wyjścia do zajęcia prezentowanego stanowiska było przyjęcie oceny o prawidłowym wymiarze kary orzeczonej wobec Ł. K. (1) za czyn popełniony na szkodę P. I.. Prawidłowość wymiaru tej kary została uprzednio wykazana i zbędny jest w tym miejscu ponowne do tej okoliczności odnoszenie się. Skoro jest tak to, w ocenie Sądu odwoławczego, konieczną stała się modyfikacja kary wymierzonej M. K. za czyn popełniony na szkodę P. I.. Takie postąpienie stało się konieczne bowiem w sprawie gdzie występuje więcej niż jeden oskarżony, którym zarzuca się popełnienie jednego czynu wydany wyrok charakteryzować musi się wewnętrzną spójnością. W ocenie Sądu II Instancji dopiero uzasadniane orzeczenie taki przymiot posiada. Ł. K. (1) winien ponieść wyraźnie surowszą odpowiedzialność za czyn popełniony na szkodę P. I. niż M. K. przede wszystkim z uwagi na ustalony sposób jego działania, a skoro za ten czyn wymierzona mu kara jest prawidłowa to M. K. karę należało obniżyć tak by w jej wysokości oddać różnice w sposobie działania każdego z oskarżonych. Takiego przymiotu nie posiadało rozstrzygnięcie o karach przyjęte przez Sąd Okręgowy dlatego też zasadnym stało się dokonanie w tym zakresie korekty.

W ocenie Sądu Apelacyjnego i dla rozstrzygnięcia o karze wymierzonej Ł. K. (1) za czyn popełniony na szkodę K. I. punkiem wyjścia winna stać się kara wymierzona temu oskarżonemu za czyn popełniony na szkodę P. I.. Skoro ta kara, jak to już podano, jest karą ustaloną w prawidłowym wymiarze to kara za czyn zbieżnie kwalifikowany winna odpowiadać okolicznością popełnienia tego czynu. Sąd I Instancji Ł. K. (1) za czyny kwalifikowane, między innymi, na podstawie art.148§1 k.k., wymierzył identyczne kary (10 lat pozbawienia wolności). Nie dostrzeżone przy tym zostało, iż sposób działania wskazanego oskarżonego przy każdym z tych czynów był inny, a przede wszystkim nie zostało właściwie ocenione to, że intensywność działania Ł. K. (1) na szkodę K. I. była inna, co skutkowało między innymi tym, że ta poszkodowana doznała mniej dotkliwych obrażeń ciała, które zakwalifikowane zostały na podstawie §2 art.157 k.k. (obrażenia P. I. były obrażeniami o jakich mowa w art.157§1 k.k.). Wzięcie powyższego pod uwagę oraz zważając na to, że rozstrzygnięcie o karach (wszystkich) musi być spójne słusznym stało się zmniejszenie kary wymierzonej Ł. K. (1) za czyn popełniony na szkodę K. I..

Konsekwencją zmiany kary jednostkowej wymierzonej Ł. K. (1) była konieczność modyfikacji określonej wobec tego oskarżonego kary łącznej.

Ł. K. (1) uzasadnianym orzeczeniem obniżono karę łączną do 13 lat pozbawienia wolności, a tak orzekając wzięto pod uwagę, iż przy ustalaniu wymiaru kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary. W tym zakresie wskazać należy, iż spośród ogólnych zasad wymiaru kary wpływu na wysokość kary łącznej wymierzonej oskarżonemu nie mógł mieć wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie mogły mieć jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie byłoby prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego zastosowania tych samych okoliczności. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i drugi raz przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Koniecznym było jednak uwzględnienie stopnia związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową.

Karę łączną orzeka się biorąc za podstawę kary wymierzone z osobna za każde z przestępstw ustalając jej wysokość od najwyższej z nich do ich sumy, a więc w sytuacji oskarżonego wysokość wymierzanej mu kary łącznej określić należało w granicach od 10 lat pozbawienia wolności do 20 lat pozbawienia wolności (art.86§1 k.k.). Ustalając wysokość kary łącznej kierować należy się ogólnymi zasadami wymiaru kary przy jednoczesnym zastosowaniu trzech zasad określania jej wysokości. Pierwszą z nich jest zasada absorpcji (pochłaniania) polegająca na tym, że kara najsurowsza z orzeczonych pochłania pozostałe kary, drugą jest zasada kumulacji polegająca na sumowaniu kar orzeczonych za każde przestępstwo i wreszcie trzecią zasadą, na podstawie której możliwe jest określenie wysokości kary łącznej jest zastosowanie zasady mieszanej polegającej na częściowym zastosowaniu absorpcji i częściowo kumulacji.

Oskarżonemu nie wymierzono kary łącznej przy zastosowaniu pełnej absorpcji. W ocenie Sądu Apelacyjnego zastosowanie tej zasady nie byłoby uprawnione. W tym zakresie zważono, iż zasada absorpcji kar przy wymierzaniu kary łącznej winna być, między innymi, stosowana tam, gdzie pomiędzy przestępstwami, za które orzeczono kary mające być objęte karą łączną zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, który to związek rozumieć należy jako podobieństwo rodzajowe przestępstw, za które wymierzono kary mające być objęte karą łączną, podobną motywację i zbliżony czas popełnienia każdego z nich. Czyny przypisane oskarżonemu są częściowo rodzajowo podobne, co przemawia za określaniem wysokości kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji. Zastosowaniu tej zasady w niniejszej sprawie w pełnym zakresie przeciwstawia się to, że przyjęcie jej w czystej postaci za podstawę ustalania wysokości kary łącznej spowodowałoby powstanie sytuacji, w której, realnie rzecz biorąc, co najmniej jeden czyn pozostałby bezkarny, co stwarzać mogło niesłuszne przekonanie, iż korzystnym jest dla sprawcy popełnienie kilku czynów albowiem, przy spełnieniu formalnych przesłanek, kara najwyższa pochłonie pozostałe kary i nie znajdą one odzwierciedlenia w karze łącznej.

Nieuprawnionym jest także ustalanie wysokości wymierzanej oskarżonemu kary łącznej przy zastosowaniu zasady całkowitej kumulacji. W ocenie Sądu odwoławczego stosowanie tej zasady winno zawsze następować z należytą ostrożnością i wyłącznie w sytuacji gdy istnieją ku temu podstawy. Takie postępowanie jest o tyle uprawnione, że zastosowanie zasady kumulacji, a więc prostego sumowania kar jednostkowych doprowadzić może do nadmiernej surowości kary łącznej orzekanej wprawdzie za kilka czynów jednakże wymierzanej konkretnej osobie. Przeciwko zastosowaniu w sytuacji oskarżonego zasady pełnej kumulacji przemawia to, że zastosowanie jej, w ocenie Sądu odwoławczego, doprowadziłoby do zatracenia momentu indywidualizacji kary, a poprzez to spowodowałoby, że nie byłaby ona adekwatna do całego, a będącego przedmiotem rozpoznania w przedmiotowej sprawie przestępnego działania oskarżonego. Mając na uwadze powyższe oraz bacząc na resocjalizacyjne oddziaływanie kary łącznej uznano, iż nieuprawnionym jest stosowanie zasady pełnej kumulacji przy ustalaniu wysokości kary łącznej orzekanej wobec Ł. K. (1).

Wobec oskarżonego karę łączną obniżono do trzynastu lat pozbawienia wolności. Ustalając wymiar kary łącznej kierowano się ogólnym zasadami wymiaru kary określonymi w art.53§1 k.k. jak również wobec, co przedstawiono poprzednio, ustalenia, iż brak jest podstaw do stosowania pełnej absorpcji i pełnej kumulacji, przy zastosowaniu częściowo każdej z powyższych zasad ustalania wymiaru kary łącznej. Spośród ogólnych zasad wymiaru kary określonych w art.53§1 k.k. wpływu na wysokość kary łącznej określonej wobec oskarżonego nie miał wzgląd na społeczną szkodliwość czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu jak również wpływu na tą karę nie miały jego warunki i właściwości osobiste oraz stopień zawinienia. Okoliczności te zostały uwzględnione przy ustalaniu wysokości kar jednostkowych i ponowne uwzględnienie powyższych okoliczności nie jest prawidłowe albowiem doprowadziłoby do dwukrotnego ich zastosowania. Raz przy ustalaniu wysokości kary za poszczególne czyny i drugi raz przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Ustalając wysokość tej kary wzięto pod uwagę stopień związku między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, ich łączność przedmiotową i podmiotową. Wzięto także pod uwagę wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu II Instancji wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności odpowiada stopniowi związku jaki zachodzi między czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. W zakresie prewencji indywidualnej zważono, że wysokość określonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności ma wobec niego walor wychowawczy. Ocena ta uprawnioną jest albowiem kara łączna w ustalonej wysokości pozwoli oskarżonemu zrozumieć naganność jego postępowania oraz w oczywisty sposób unaoczni, że żadne z przestępstw nie pozostaje bezkarne. Taki stan rzeczy sprawia, że kara łączna wymierzona oskarżonemu spełnia stawiane przed nią cele w zakresie prewencji indywidualnej oraz pomocna będzie w procesie dalszej resocjalizacji. W ocenie Sądu wysokość kary łącznej określonej wobec oskarżonego realizuje także stawiane przed nią cele w zakresie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa. Prezentowana ocena zasadną jest gdyż wymiar tej kary wskazuje społeczeństwu, a szczególnie społeczności, w której aktualnie żyje Ł. K. (1), iż popełnianie kilku przestępstw nigdy nie popłaca i zawsze za każde przestępstwo przychodzi ponieść, a następnie odbyć stosowną karę.

Wniosek

Wymierzenie oskarżonym łagodniejszych kar (apelacje obrońców M. K. i Ł. K. (1)). Odstąpienie od orzekania nawiązki (apelacja obrońcy Ł. k. (1)).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podstawą zmiany skarżonego orzeczenia w sposób określony w punkcie I było uznanie częściowej zasadności podniesionych w tym zakresie zarzutów z przyczyn podanych uprzednio.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 20 czerwca 2022 roku wydany w sprawie III K 382/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie w zasadniczej części podniesionych w rozpoznawanych apelacjach zarzutów za niezasadne z przyczyn podanych w punkcie 3.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Rozstrzygnięcie o karze wymierzonej M. K. i o karze wymierzonej Ł. K. (1) za czyn określony w punkcie II skarżonego orzeczenia oraz o określonej wobec tego oskarżonego karze łącznej.

Zwięźle o powodach zmiany

Uznanie za częściowo zasadne zarzutów obrońców oskarżonych dotyczących wymierzenia im rażąco surowych kar.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art.634 k.p.k., art.624§1 k.p.k. zwolniono oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uwzględniając ich aktualną sytuację materialną. Na rzecz ustanowionych dla oskarżonych obrońców z urzędu, zgodnie ze złożonymi wnioskami, zasądzono wynagrodzenia na podstawie §17.2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz na podstawie 17.2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

7.  PODPIS

SSA Przemysław Żmuda SSA Maciej Żelazowski SSA Stanisław Kucharczyk

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 20 czerwca 2022 roku wydany w sprawie III K 382/21.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca Ł. K. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 20 czerwca 2022 roku wydany w sprawie III K 382/21.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana