Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 266/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2021 r., sygn. akt III K 307/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. J.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu w pkt 2 wyroku przestępstwa, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonego powinna prowadzić do przyjęcia, że zachowania oskarżonego nie wypełniły znamion zarzucanego mu czynu,

- rażącą niewspółmierność jednostkowych kar 3 lata pozbawienia wolności i kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu w drodze wadliwego wyważenia okoliczności wpływających na jej wymiar.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji obrońca sugerując, że zaskarżony wyrok zapadł po dokonaniu dowolnej oceny dowodów oraz w następstwie poczynienia błędnych ustaleń faktycznych.

Należy przypomnieć, że prawidłowość orzeczenia uzależniona jest od zrealizowania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszego, polegającego na przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący, a do tego przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego oraz drugiego sprowadzającego się do oceny wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Kontrola zaskarżonego wyroku prowadziła do wniosku, że Sąd Okręgowy w Szczecinie rozpoznający przedmiotową sprawę, uczynił zadość obu tym wymaganiom. Dokonana przez sąd ocena zgromadzonych dowodów jest bezbłędna. Uwzględnia ona bowiem treść owych dowodów, ich wzajemne relacje, a także wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Taki charakter tej oceny w konsekwencji powoduje, że korzysta ona z ochrony przynależnej jej z mocy art. 7 k.p.k..

Słuszności rozstrzygnięcia Sądu I instancji nie podważają argumenty przytoczone przez apelującego. Te bowiem są nad wyraz polemiczne i co więcej, w wielu miejscach w ogóle nie uwzględniają treści zgromadzonych dowodów. Wbrew sugestiom skarżącego, to nie ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji, lecz ocena forsowana przez niego w apelacji jest fragmentaryczna i wybitnie wybiórcza. Obrońca kwestionując bowiem rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego, analizuje materiał dowodowy niezwykle wybiórczo, selekcjonując dowody pod kątem ich przydatności dla wykazania założenia o braku winy oskarżonego w zakresie wypowiadanych gróźb karalnych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego S. S. w okresie od grudnia 2016 r. do 10 stycznia 2021 r., co osłabia wymowę argumentów apelacji.

Sąd I instancji w sposób staranny i wnikliwy ocenił wiarygodność twierdzeń pokrzywdzonego i dokonał trafnej ich oceny w zakresie występowania znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Nie budzi również zastrzeżeń zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronie 583verte argumentacja, dlaczego depozycje (konsekwentne) świadka zasługiwały na wiarę. Logiczną i rzeczową argumentację tego sądu- w tym przedmiocie - Sąd odwoławczy, w całej rozciągłości, podziela. Niczego w sprawie nie mogą z zmienić twierdzenia apelującego, iż gdyby faktycznie było tak, jak wskazuje pokrzywdzony, to przecież nic nie stało na przeszkodzie, aby świadek opuścił mieszkanie oskarżonego, albowiem poza tym skarżący nie przedstawił innych merytorycznej kontrargumentów mających świadczyć o tym, iż oskarżony nie popełnił na szkodę pokrzywdzonego czynu z art. 190 § 1 k.k. Należy wskazać apelującemu, iż wbrew – nader lakonicznych - wywodom skarżącego, w sposób przekonujący podważają je przede wszystkim konsekwentne zeznania pokrzywdzonego oraz dowody uwzględnione przez sąd I instancji jako wiarygodne. Nie można również tracić z pola widzenia zeznań pokrzywdzonego, tych złożonych w trakcie postępowania sądowego, ale i tych z postepowania przygotowawczego. Świadek wprost przecież zeznał, iż „W dniu dzisiejszym chciałbym dodać, że groźby „zabije Cię” oraz wyzwiska kierowane w stosunku do mnie przez A. J. były wypowiadane w przeciągu czterech lat wiele razy, nie jestem w stanie wskazać dokładnych dat. Nikt nie był tego świadkiem, ponieważ miało to miejsce tylko i wyłącznie w mieszkaniu wynajmowanym przez nas” - k.24-25. Powyższe zostało przez świadka potwierdzone depozycjami świadka złożonymi w dniu 25 maja 2020 r. k.158-159. Również świadek konsekwentnie na rozprawie przed Sądem Okręgowym S. S. zeznał, iż „W czasie zadawania mi uderzeń 10 stycznia oskarżony wykrzykiwał, że mnie zabije.” (k.478).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że po dokonaniu rzetelnej i starannej oceny dowodów sąd meriti doszedł do trafnego przekonania, że oskarżony popełnił przypisany mu czyn. Karna ocena zachowania oskarżonego jest również poprawna, a sugestie obrońcy, że nie było podstaw do przypisania oskarżonemu czynu z art. 190 § 1 k.k. - bowiem jego groźby wcale nie wywołały u S. S. obawy ich spełnienia - były zupełnie chybione. Stanowisko obrońcy jest wyjątkowo polemiczne. Analiza okoliczności, w jakich oskarżony groził S. S. nie pozwala mieć wątpliwości odnośnie do odczuwanej przez niego obawy realizacji gróźb. Poza tym, niewątpliwie przebieg zdarzenia z 23 grudnia 2019 roku spowodował, że wypowiadane przez oskarżonego groźby (także te wypowiedziane w okresie przed inkryminowanym zdarzeniem) nabrały realnego charakteru i pokrzywdzony mógł obiektywnie obawiać się ich spełniania. Oskarżony swoim zachowaniem polegającym na biciem i uderzaniem pokrzywdzonego udowodnił, że jest w stanie użyć wobec pokrzywdzonego siły i zaatakować go. Tak więc, nie można mieć wątpliwości, że groźby oskarżonego, których wymowę wzmacniało zachowanie oskarżonego polegające na użyciu siły fizycznej - wywołały u pokrzywdzonego stan obawy o zdrowie i życie.

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego co do zasady, tj. postulująca o obniżenie orzeczonej kary zasługuje na uwzględnienie, choć nie do wymiaru w niej wskazanego.

Niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar wymierzona za przypisane oskarżonemu przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary określonych w art.53 kk, który określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary. Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary lub środków karnych, których dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary. Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 k.k. jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art. 115 § 2 k.k. - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu. Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę. Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie wspomnianych wyżej dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 k.k. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Należy również odwołać się do od dawna utrwalonego w judykaturze i doktrynie poglądu, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 23.10.1974r. w sprawie V KRN 78/74, OSNKW 1974, poz.34). Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do utrzymania orzeczonej przez Sąd Okręgowy wobec oskarżonego kary za przypisane mu czyny. Należy mieć bowiem na uwadze, iż oskarżony w trakcie popełnienia czynu był osobą nie karaną, zaś sam pokrzywdzony wybaczył A. J.. Oczywiście, Sąd odwoławczy dostrzega, iż pokrzywdzony stwierdził na rozprawie, iż nie chce mieć po wyjściu z Sali rozpraw nic do czynienia z oskarżonym, niemniej jednak wybaczył mu. Mając zatem na uwadze ogólne i szczególne zasady wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k. należało uznać, że karą uwzględniającą te wszystkie elementy będzie kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, powinna spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

- rozwiązanie kary łącznej w pkt V części rozstrzygającej wyroku,

- uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w pkt 2 wstępnego wyroku czynu,

- wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w pkt I wyroku kary 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn trzeci z pkt II karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

- orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzuty apelacji za częściowo niezasadne, za taki też należało uznać wniosek apelującego

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie zaistniały okoliczności podlegające uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 10 czerwca 2021 r., sygn. akt III K 307/20:

I. Odnośnie zarzutu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku oskarżonego A. J. uznał za winnego tego, że, w dniu 10 stycznia 2020 roku w S., znajdując się w stanie upojenia alkoholowego, w trakcie awantury, szarpaniny z pokrzywdzonym S. S. zadał mu co najmniej dwa uderzenia w głowę częścią młotkową metalowego klucza nastawnego o wadze 1,54 kg lub metalowym tłuczkiem kuchennym o wadze 0,42 kg, ponadto jednokrotnie zadał uderzenie szklanym dzbankiem do herbaty o pojemności 3 litrów z zawartością płynu w głowę oraz co najmniej dwukrotnie uderzył wyżej wymienionego pokrzywdzonego metalowym tłuczkiem kuchennym, jego częścią przypominającą brzeszczot siekierki o wadze 0,42 kg w lewe kolano, powodując u niego obrażenia ciała w postaci: dwóch ran tłuczono-ciętych, wyraźnie o kształcie łuku, w okolicy ciemieniowo-skroniowej prawej o długości - 10 cm ponad prawym uchem i w linii pośrodkowej tylnej głowy w okolicy ciemieniowo- potylicznej, a także rozległej rany tłuczono-dartej na wysokości kolana lewego bez towarzyszących uszkodzeń struktur stawu kolanowego lewego, które to obrażenia doprowadziły do naruszenia funkcji powłok miękkich głowy jako narządu ciała oraz do naruszenia funkcji kończyny dolnej lewej, które skutkowały rozstrojem zdrowia pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. l57§ l kk, to jest czynu z art. 157 § 1 kk i za przestępstwo to, na podstawie art. 157 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II. Oskarżonego A. J. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punkcie 2 i 3 części wstępnej wyroku i za przestępstwa te wymierzył mu karę:

- za przestępstwo 2 (drugie) na podstawie art. 190 § 1 kk 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

- za przestępstwo 3 (trzecie) na podstawie art. 217 § 1 kk 4 (cztery) miesiące pozbawienia wolności.

III. Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci:

- metalowego klucza nastawnego o wadze 1,54 kg;

- metalowego tłuczka kuchennego o wadze 0,42 kg;

- fragmentu stłuczonego szkła z substancją koloru brunatnego;

- pognieciony ręcznik papierowy zabrudzony zaschniętą substancją koloru brunatnego;

- fragmenty ręczników papierowych z substancją koloru brunatnego.

IV. Na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił osobie uprawnionej, tj. oskarżonemu A. J. dowody rzeczowe w postaci:

-spodnie typu jeans, koloru szarego;

- bluza z polaru koloru fioletowego;

- podkoszulka koloru szarego z długim rękawem.

V. Na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego A. J. karę łączną 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

VI. Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 stycznia 2020 roku, godzina 19:00.

VII. Na podstawie art. 62 kk orzekł wobec oskarżonego A. J. terapeutyczny system wykonania kary pozbawienia wolności.

VIII. Na podstawie § 17 ust. 1 pkt 2, ust 2 pkt 5, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2019, poz. 18) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. U. kwotę 1140 (jeden tysiąc sto czterdzieści) złotych oraz podatek VAT 23 % od tej kwoty tytułem wynagrodzenia adwokata za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu dla oskarżonego A. J..

IX. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Zwięźle o powodach zmiany

Wszystkie powody takiego postąpienia sądu ad quem zostały szczegółowo przedstawione we wcześniejszych akapitach niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

I. Uchylono rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności,

II. zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu za czyn przypisany mu w punkcie I części dyspozytywnej obniżono do 2 lat i 6 miesięcy,

III. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy,

IV. orzeczono oskarżonemu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana