Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 267/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 8 czerwca 2021 r., sygnatura akt II K 162/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego B. K. (1) :

⚫

dokonanie przez Sąd I instancji wadliwych ustaleń faktycznych poprzez uznanie, iż B. K. (1) dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku,

⚫

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przez: - oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o uzupełnienie opinii genetycznej (...) w S. poprzez analizę zabezpieczonego materiału genetycznego DNA pobranego od W. S. ze stwierdzonym DNA nieznanego mężczyzny, albowiem wymieniony mógł brać udział w zdarzeniu, - uznanie za wiarygodne zeznań świadków S. A. (1) oraz L. N., jak również rodziców W. S. - D. S. i A. S.,

- niezbadanie motywu W. S., w ocenie zeznań zarówno świadka S. A. (1), jak i świadka A. P. (1), - nieuznanie za wiarygodne zeznań świadka A. P. (1),

⚫

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wniosku, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego B. K. (1).

⚫

Z ostrożności procesowej obrońca oskarżonego B. K. (2) zarzucił nadto wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1) :

I. rażąca obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

1. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, naruszenie zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji rozstrzygnięcie występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i przyjęcie najmniej korzystnej dla niego wersji wydarzeń - polegające na:

- uznaniu winnym oskarżonego M. K. (1) zarzucanego mu czynu, podczas gdy - jak wynika z zeznań S. A. (1) oraz L. N. - wyszły one wraz z M. K. (1) z lokalu mieszkalnego przy Placu (...) w S. około godz. 23:50 a wróciły około godz. 00:50, Z miejsca zamieszkania w.w. świadkowie wraz z M. K. (1) udali się na ul. (...) (droga zajmuje około 10 min. - zatem dotarli na miejsce około godz. 00:00), gdzie przebywali około 10 min., następnie poszli na wały przy ul. (...) (droga zajmuje około 10 min. - dotarli na miejsce około godz. 00:20), L. N. wskazała, że na wałach widziała M. K. (1) przez około 10-15 min. (godz. 00:30 - 00:35/?/); nawet gdyby przyjąć, ze M. K. po tym czasie od razu wrócił do mieszkania przy Placu (...), wówczas byłby najwcześniej o godz. 00:45 (droga z ul. (...) do Placu (...) zajmuje około 10-12 min.), zatem nie miał on możliwości popełnienia przypisanego mu czynu, zwłaszcza, że w.w. świadkowie wrócili do mieszkania krótko po przyjściu do niego oskarżonego (o czym pierwotnie zeznawała S. A. (1)),

- uznaniu przez Sąd pierwszej instancji, że oskarżeni wrócili do mieszkania przy Placu (...) w S. około godz. 00:30, podczas gdy analiza w.w. okoliczności wskazuje, że mogli oni wrócić do mieszkania najwcześniej o godz. 00:45,

- brak dokonania przez Sąd a quo ustaleń w zakresie ewentualnego sprawstwa i motywu jaki mógł mieć W. S., podczas gdy, z zeznań świadka S. A. (1) oraz L. N. wynika, że używał on przemocy względem S. A. (1), a o czym wiedział W. N., zatem doświadczenie życiowe wskazuje, że pomiędzy nimi najpewniej doszło na tym tle do konfliktu, tym bardziej że - jak zeznała L. N. - W. S. " był agresywny, wywalał drzwi", a w konsekwencji - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a mianowicie uznanie za winnego oskarżonego M. K. (1) zarzucanego mu czynu, podczas gdy analiza w.w. okoliczności wskazuje, iż nie popełnił on czynu stypizowanego w art. 158 § 3 k.k.,

2. art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o uzupełnienie opinii (...) w S., poprzez analizę zabezpieczonego materiału DNA pobranego od W. S. ze stwierdzonym materiałem DNA nieznanego mężczyzny, podczas gdy okoliczność ta, jest istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem w inkryminowanym zdarzeniu mogła brać udział osoba trzecia;

Z ostrożności procesowej:

II zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej względem M. K. (1) kary w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności, podczas gdy oskarżony dotychczas był osobą niekaraną, jego ewentualny udział w inkryminowanym zdarzeniu był marginalny, co uzasadnia wymierzenie mu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co spełni cele sprawiedliwościowe, wychowawcze i zapobiegawcze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione w apelacjach obrońców obu oskarżonych są w znaczącej mierze zbieżne, w związku z czym, aby uniknąć zbędnego powtarzania tożsamej treściwo argumentacji, zasadne było łączne odniesienie się do podniesionych przez apelujących zastrzeżeń, z uwzględnieniem rzecz jasna, specyfiki indywidulanej sytuacji każdego z oskarżonych.

Zarzuty, na których oparte zostały apelacje oskarżonych B. K. (1) i M. K. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy w sposób nie nasuwający zastrzeżeń. Nie uchybił w tym zakresie zasadom logicznego rozumowania ani też wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, co sprawia, że taka ocena nie jest dowolna, lecz jako spełniająca wymogi określone w art. 7 k.p.k., pozostaje pod ochroną tego przepisu. Wbrew krytycznym uwagom apelujących - pierwszoinstancyjna ocena dowodów nie jest nacechowana stronniczością, lecz czyni zadość warunkom obiektywizmu, co też odzwierciedla należycie treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku.

W ramach zarzutu naruszenia przepisów art. 4 i art. 7 k.p.k. obrońcy obu oskarżonych nietrafnie wskazali na bezzasadność oddalenia przez Sąd pierwszej instancji wniosku dowodowego o uzyskanie uzupełniającej opinii (...), mającej na celu ustalenie, czy wśród śladów zawierających materiał genetyczny, ujawnionych w mieszkaniu, w którym doszło do zdarzenia, znajdują się ślady DNA W. S.. Analogiczne stanowisko do wyrażonego w zakresie tej kwestii przez Sąd meriti, zaprezentował wcześniej, w toku śledztwa prokurator. Sąd Okręgowy zasadnie oddalił wniosek dowodowy o uzyskanie uzupełniającej opinii genetycznej, powielony co do tej kwestii w postępowaniu rozpoznawczym przez obrońcę B. K. (1) . Trafnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że potwierdzenie obecności śladów DNA W. S. w mieszkaniu L. N., nie miałoby takiego znaczenia, jakie sugerują w apelacjach obrońcy, wyrażając przekonanie, iż dowodziłoby to udziału W. S. w zdarzeniu, a jednocześnie ekskulpowałoby obu oskarżonych. Stanowisko Sądu Okręgowego w tym względzie zasługiwało w całości na aprobatę. Z materiału dowodowego sprawy, w tym zwłaszcza z zeznań świadka S. A. (1), ale też i W. S., wynika, że w okresie trwania ich znajomości, W. S. bywał w mieszkaniu przy Placu (...) w S., z czym wiąże się oczywista możliwość pozostawienia śladów biologicznych zawierających jego materiał genetyczny. Z opinii biegłego z zakresu genetyki sądowej J. P. wynika, że nie jest możliwe precyzyjne datowanie z jakiego okresu określony ślad biologiczny pochodzi, przy czym w zależności od warunków otoczenia i rodzaju podłoża, taki ślad może zachować się odpowiednio krócej lub dłużej, np. tydzień albo bardzo wiele lat. Jeśli zatem uwzględni się wskazane powyżej okoliczności, to nie może budzić wątpliwości trafność wnioskowania, iż ewentualne stwierdzenie obecności śladów DNA W. S. w mieszkaniu L. N., nie prowadziłaby w kategoriach pewności do jednoznacznego wniosku, że w takim razie musiał on być tam w nocy z 31 grudnia 2020 r. na 1 stycznia 2021 r. i że niewątpliwie był zarazem sprawcą lub współsprawcą śmiertelnego pobicia W. N.. Zauważyć należy, że w wielu zabezpieczonych próbkach ujawniono w trakcie badań obecność DNA kilku różnych, przypadkowych, niespokrewnionych osób, a np. w śladach ze skarpetki B. K. (2) ujawniono mieszaninę DNA i alleli DNA pochodzących od co najmniej pięciu różnych osób. To dodatkowo obrazuje specyfikę tego rodzaju materiału dowodowego, a w kontekście sugestii odnoszonych do osoby W. S., należy też stwierdzić, że gdyby chodziło o osobę, która nigdy nie bywała we wskazanym wyżej mieszkaniu, wówczas przeprowadzenie wnioskowanego dowodu zyskiwałoby na racjonalności, natomiast w okolicznościach tej sprawy, nie prowadziłoby do żadnych przydatnych procesowo wniosków. W takich więc uwarunkowaniach, oddalenie wniosku o uzyskanie uzupełniającej opinii z badań genetycznych, było zasadne.

Budowanie przez obrońcę B. K. (1) wersji, jakoby sprawcą pobicia W. N. był W. S., nie znajduję dowodowego potwierdzenia i nosi znamiona jedynie czystej postaci domysłów i spekulacji. Obrońca B. K. (1) wskazał na istnienie konfliktu pomiędzy tymi mężczyznami, ale tego rodzaju sugestia nie jest odzwierciedlona żadnymi konkretnymi faktami, nie mówiąc o istnieniu jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że miałby to być konflikt długotrwały, utrzymujący się przez kilka miesięcy, pomimo ustania związku (...) z S. A. (2). Bezzasadne jest także wnioskowanie obu apelujących, że skoro W. S. stosował przemoc fizyczną wobec S. A. (1) w okresie trwania ich znajomości, to również mógł użyć jej w stosunku do W. N. kilka miesięcy później, tj. w sylwestrową noc 2019/2020. Takie rozumowanie jest nieuprawnione, logicznie wątpliwe, a wysnute w ten sposób wnioski chybione. Braku przesłanek faktycznych do czynienia określonych ustaleń, nie może zastąpić wnioskowanie niespełniające kryteriów poprawnego wnioskowania logicznego.

Analizując inne okoliczności sugerujące związek (...) z pobiciem W. N., Sąd Okręgowy całkowicie zasadnie uznał, że zeznania świadka A. P. (1), do których odwołuje się obrońca B. K. (1), nie stanowią dostatecznej ku temu podstawy. Podzielając trafność argumentacji przedstawionej co do tego dowodu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, należy ponadto zwrócić uwagę na sztuczność sytuacji, jaką odzwierciedlać mają zeznania tego świadka, wyrażającą się w tym, że w krótkim czasie mijania się świadka z dwoma opisanymi mężczyznami, miały paść wyłącznie takie słowa, które miały wskazywać na sprawstwo W. S.. Znamienne jest przy tym, że ustalony młodszy z tych dwóch mężczyzn - R. W. przesłuchany w charakterze świadka, nie pamiętał ani faktu rozmowy ze starszym (około 60-letnim) mężczyzną w okolicznościach opisanych przez A. P. (2), nie kojarzył nikogo o imieniu W. S., ani też nie posiadał żadnej wiedzy na temat sprawców pobicia W. N., jak również wiedzy dotyczącej jakichkolwiek szczegółów tego zdarzenia. Tymczasem z relacji A. P. (1) wynika, że miał być w zakresie tej kwestii dobrze zorientowany. Znamienne jest, że w zakresie okoliczności przedstawionych w złożonych zeznaniach, A. P. (2) pozostawała w kontakcie z bratem B. K. (1). Sąd Okręgowy w pełni zasadnie stwierdził zatem, że zeznania A. P. (1) nie mogły stanowić podstawy dokonanych ustaleń faktycznych oraz przyjęcia, że sprawcą śmiertelnego pobicia W. N. był W. S..

Sąd Okręgowy słusznie uznał, że za trafnością powyższej oceny przemawiają także zeznania rodziców wymienionego - D. S. i A. S.. Skorygowane czy raczej uściślone, początkowo niedostatecznie dokładne określenie roku (wskazania, o którą noc sylwestrową chodziło) przez D. S., nie podważa jej wiarygodności, zwłaszcza, że zaraz potem dopytana dokładniej o tę kwestię, jednoznacznie wyjaśniła, że zeznawała o Sylwestrze "przed Covidem, tj. 2019/2020". Poddawanie przez obrońcę B. K. (1) w wątpliwość faktu, iż W. S. mógł spędzić noc sylwestrową w domu z rodzicami, nie zostało również wsparte przekonującą argumentacją. Niezależnie jednak od tego, zauważyć należy, że miały miejsce fakty, w świetle których taka sytuacja rysuje się jako racjonalna i niewątpliwie bardzo prawdopodobna. Tak więc, W. S. został w dniu 29.12.2019 r. zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji jako kierujący pojazdem w stanie nietrzeźwości, a jego zwolnienie miało miejsce w dniu 31.12.2019 r., o godz. 14.10, co nastąpiło po przesłuchaniu go i zastosowaniu wobec niego dozoru Policji. Oczywiste jest, że toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne. W obliczu zaistnienia takich faktów, nie jest dziwne, ani zdumiewające, że W. S. po 48 godzinach. zatrzymania powrócił do domu i spędził Sylwestra w towarzystwie rodziców.

Nieprzekonujące okazały się twierdzenia obrońców B. K. (1) i M. K. (1), wskazujące na niezasadność uznania przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodne zeznań L. N. i S. A. (1). Sąd Okręgowy dostrzegł pewnego rodzaju mankamenty obu tych relacji, słusznie podkreślając w przypadku pierwszego z tych świadków emocjonalny stosunek do całości zdarzenia, ze względu na fakt, że była ona związana blisko z ofiarą przestępstwa i w związku z tym trudno jej było zarejestrować w pamięci i następnie odtworzyć wiernie wszystkie szczegóły z tym związane. W przypadku S. A. (1), Sąd Okręgowy zasadnie zwrócił uwagę na stan jej upojenia alkoholowego w czasie nocy sylwestrowej, a także upływ czasu, jako przyczyny pojawienia się pewnego rodzaju nieścisłości. Niezależnie natomiast od tego, co do zasadniczych okoliczności, zeznania obu w.w. świadków słusznie zostały uznane za wiarygodne i stanowiły, obok innych dowodów, podstawę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji.

Nie zasługiwało na uwzględnienie wskazanie przez obrońcę =B. K. (1) na wypowiedź L. N. w czasie wstępnego rozpytania, kiedy to miała twierdzić rzekomo, że gdy ona z córką wyszły to M. K. (1) pozostał w mieszkaniu. We wszystkich swoich zeznaniach, analogicznie jak S. A. (1), twierdziła ona, że wraz z nimi wyszedł z mieszkania także M. K. (1), a jeśli nawet wyszedł na zewnątrz jako ostatni w kolejności, to w żaden sposób nie podważa zasadniczej oceny dotyczącej wiarygodności tychże świadków. Eksponowanie tego rodzaju okoliczności przez obrońcę B. K. (1) jest zabiegiem chybionym, bowiem świadek A. W., do którego odwołuje się ten apelujący, sygnalizował swoją niepewność co do tego elementu (k. 192). Niespecjalnie też zdumiewa fakt, że wychodząc z mieszkania, L. N., S. A. (1) i M. K. (1) pozostawili je niezamknięte na klucz. Po pierwsze - wszyscy byli pod wpływem alkoholu, po drugie - w swoim przekonaniu wychodzili na krótko, bo jedynie po to, aby obejrzeć fajerwerki i złożyć życzenia noworoczne, nie planowali dłuższej nieobecności poza domem i zresztą taka sytuacja, nie miała miejsca. Wreszcie też w mieszkaniu pozostał domownik W. N., wprawdzie najbardziej nietrzeźwy, ale też ewentualne oceny z tym związane, zapewne bardzo powierzchowne, były udziałem osób pozostających pod wpływem alkoholu, a więc niekoniecznie musiały być odpowiednio racjonalne.

Wobec oczywistego braku precyzji w zeznaniach L. N. iS. A. (1), w tym również w zakresie dokładnego lokalizowania w czasie określonych faktów, niezasadne są zastrzeżenia obrońców formułowane na tym tle i jednocześnie dokonywanie w oparciu o zeznania obu świadków, analizy czasowej całości zdarzenia, której efektem jest konkluzja, iż oskarżeni przebywali w mieszkaniu na tyle krótko, że nie dysponowali czasem pozwalającym im na dokonanie pobicia W. N.. Niezależnie od wskazanych powyżej mankamentów w zakresie precyzji, nie ulega wątpliwości, że obie kobiety i M. K. (1) wyszli z mieszkania krótko przed północą, przy czym L. N. i S. A. (1) wróciły do domu po upływie około 1 godziny. Jeśli zważy się na to, że M. K. (1) stosunkowo krótko przebywał w ich towarzystwie, to nie mogą być uznane za przekonujące twierdzenia wskazujące na niemożność dokonania pobicia W. N. przez obu oskarżonych z uwagi na brak czasu. Czynienie precyzyjnych wyliczeń co do czasowej kolejności zaistniałych faktów, jak prezentuje to w swojej apelacji obrońca M. K. (1), nie jest uzasadnione w realiach tej sprawy, a przedstawiony tok czasowej analizy nacechowany jest nadmierną dowolnością i tym samym nie podważa zasadności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji.

Obrońca B. K. (1) niezasadnie formułuje wnioski co do tego, że ujawnienie na obuwiu tego oskarżonego oraz na jego spodniach śladów, w obrębie których zidentyfikowano pełny profil DNA pokrzywdzonego, nie musi świadczyć o udziale w pobiciu, lecz może dowodzić jedynie tego, że zdarzenie rozegrało się wcześniej i miało swój początek w salonie, gdzie właśnie - zdaniem obrońcy - mogło nastąpić naniesienie na obuwie B. K. (1) tego rodzaju śladów, które nadto mogły też częściowo powstać na skutek styczności oskarżonego z M. K. (1). Tego rodzaju sugestie jawią się całkowicie chybione, gdy zważy się na dokładny opis wyglądu odzieży i obuwia obu oskarżonych, odzwierciedlone w protokołach oględzin tych rzeczy, dokumentacji fotograficznej oraz ich dokładnym odzwierciedleniu w sprawozdaniu z badań genetycznych. Z dowodów tych wynika, że na odzieży obu oskarżonych ujawniono bardzo liczne plamy substancji brunatno czerwonej. Funkcjonariusze Policji A. W. i M. W. wskazali w swoich zeznaniach na fakt, że zarówno B. K. (1) jak i M. K. (1) mieli zakrwawioną odzież, u M. K. (1) zauważyli plamy brunatnoczerwone na obuwiu, natomiast u B. K. (1) takie plamy także na rękach. Takie spostrzeżenia były też udziałem L. N.. Całość wskazanych powyżej dowodów zdecydowanie wyklucza możliwość przypadkowego naniesienia plam, tj. bez zaangażowania obu oskarżonych w zadawanie ciosów pokrzywdzonemu. Znamienne jest również to, że na wielu elementach ich odzieży plamy mają charakter rozbryzgów, co wskazuje na czynny mechanizm ich powstania (bezpośrednio wskutek zadawania ciosów i powodowania krwawienia), nie zaś bierny, tj. przez dotknięcie plam naniesionych wcześniej na określoną powierzchnię. Koncentrowanie się przez obrońcę B. K. (1) wyłącznie na tych śladach, w obrębie których zidentyfikowano pełny profil DNA pokrzywdzonego, nie oznacza więc w sposób oczywisty, że obecność krwawych śladów ogranicza się do tych jedynie fragmentów odzieży i obuwia oskarżonych, faktycznie bowiem miało to zdecydowanie szerszy zakres, przy czym w kontekście ustalonego przez Sąd pierwszej instancji przebiegu zdarzenia, nie ulega wątpliwości, że stwierdzone liczne plamy brunatno czerwone stanowiły efekt ciosów zadanych przez oskarżonych W. N..

Brutalność działań obu oskarżonych, przejawiająca się specyfiką stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy fizycznej, wielością i różnorodnością jej form, upokorzeniem go zademonstrowanym ściągnięciem spodni i bielizny, lekceważące odpowiedzi na pytania policjantów i ratowników medycznych o przyczyny zastanej przez nich sytuacji, manifestowanie całkowitej obojętności wobec położenia w jakim znalazł się pokrzywdzony (kontynuowanie spożywania alkoholu, pomimo stanu W. N. oraz czynności podjętych przez służby medyczne i policyjne) i wreszcie brak możliwości uchwycenia chociażby minimalnego poziomu sensu takiego zachowania wobec pokrzywdzonego - składają się tak znaczny ładunek szkodliwości społecznej działań obu oskarżonych, w obliczu którego - i przy uwzględnieniu pozostałych okoliczności trafnie wyspecyfikowanych przez sąd Okręgowy - wymierzenie B. K. (1) kary 9 lat pozbawienia wolności, nie zostało uznane za zbyt surowe potraktowanie tego oskarżonego, analogicznie, jak wymierzenie M. K. (1) za ten czyn kary 8 lat pozbawienia wolności (niższej minimalnie z racji jego wcześniejszej niekaralności). U obu oskarżonych stwierdzono zespół zależności alkoholowej, a w czasie czynu - u każdego z nich stan prostego upojenia alkoholowego. Obaj oskarżeni są negatywnie opiniowani w miejscach zamieszkania. Tak więc, w pełni zasadna jest konstatacja Sądu Okręgowego, że B. K. (1) nie dotyczą w istocie żadne okoliczności łagodzące, a w przypadku M. K. (1) jest to jedynie jego wcześniejsza niekaralność, co znalazło swój wyraz w wymiarze orzeczonej wobec niego kary.

Wniosek

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego B. K. (1):

- zmiana zaskarżonej części wyroku przez uniewinnienie B. K. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie - z ostrożności procesowej - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1) :

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie:

- zmiana zaskarżonego wyroku przez i wymierzenie oskarżonemu M. K. (1) kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji obrońcy B. K. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie, bowiem wszystkie zarzuty podniesione w apelacji tego obrońcy okazały się nietrafne i nie podważyły stanowiska Sądu Okręgowego zawartego w zaskarżonym wyroku.

Niezasadne okazały się także wnioski sformułowane w apelacji obrońcy M. K. (1) , jako że całość zastrzeżeń, na których oparta została apelacja obrońcy tego oskarżonego, okazała się całkowicie nieprzekonująca i niezasadna, analogicznie jak w przypadku B. K. (1) - nie podważyła stanowiska Sądu Okręgowego uznającego sprawstwo i winę oskarżonego za należycie wykazane zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

3.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku została utrzymana w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania w moce całości zaskarżonego wyroku było uznanie obu wniesionych apelacji za nietrafne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. K. (2) kwotę 885,60 zł, w tym 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym - art. 29 ust.2 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5, § 20 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2019.18 j.t.).

III

Zasądzono od oskarżonych po 1/2 wydatków za postępowanie odwoławcze i wymierzono każdemu z nich po 600 zł tytułem opłaty za to postępowanie - art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152 - t.j. z 08.08.1983 r.- Dz.U. Nr 49, poz. 223).

7.  PODPIS

SSA Janusz Jaromin SSA Małgorzata Jankowska SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego B. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana