Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 277/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 września 2023r. w sprawie III K 33/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrońca oskarżonego K. B. na podstawie art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. przedmiotowemu rozstrzygnięciu w zakresie co do winy zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie przez Sąd, że układ pomieszczeń w mieszkaniu, w którym doszło do zdarzenia, uniemożliwiał siostrze oskarżonego W. T. dostrzeżenie z kuchni, co dzieje się w pokoju na kanapie, gdzie faktycznie małoletnia znajdując się w kuchni była w stanie wszystko dostrzec;

2.  obrazę przepisów postępowania karnego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów, polegające na niewyczerpującym, fragmentarycznym i nieuwzględniającym zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w zakresie przyznania waloru wiarygodności poszczególnym dowodom, przy jednoczesnym uznaniu za nierzetelne lub nieprzydatne pozostałych, a to między innymi poprzez nieuznanie przez Sąd I instancji w należytym stopniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. B., podczas gdy jego wyjaśnienia wsparte zostały obiektywnym materiałem dowodowym w postaci monitoringu oraz W. T., którą Sąd uznał za niewiarygodną na podstawie relacji braterskiej łączącej ją z oskarżonym, podczas gdy świadek nie ma skłonności do kłamania i praktycznie nie zna brata, a sam fakt istnienia takiej relacji nie przesądza o podejmowaniu obrony przez kłamanie; błędne ocenienie przez Sąd zeznań pokrzywdzonego M. B. (1) jako wskazującego na sprawcę w sytuacji, gdy pokrzywdzony oparł swoje zeznania co do wydarzeń z dnia 13 sierpnia 2022 r. na podstawie tego, co o wydarzeniu opowiedziała mu K. M. oraz uznanie przez Sąd zeznań K. M. za wiarygodne i stanowiące podstawę faktycznych ustaleń w sytuacji, gdy zeznania te wskazują na to, że świadek dąży do pomówienia oskarżonego, jego zeznania są sprzeczne z innymi dowodami, w szczególności korespondencją sms’ową, a sposób zachowania wskazuje na to, że świadek ten kieruje się własną motywacją i moralnością, które pozostają w sprzeczności z powszechnie przyjętymi zasadami postępowania, w sytuacji, gdy mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia skutkujący w konsekwencji zmianą ustaleń faktycznych w zakresie osoby sprawcy,

niezależnie od powyższego w zakresie co do kary podniósł zarzut:

3.  rażącej niewspółmierności kary wymierzonej przez Sąd Okręgowy w Szczecinie III Wydział Karny w postaci wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres 12 lat, choć okoliczności sprawy oraz w szczególności postawa oskarżonego po zdarzeniu przemawiały za wymierzeniem kary w niższym wymiarze;

ponadto w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu: obrazy przepisów postępowania, mających wpływ na treść orzeczenia, a to:

4.  § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez ich zastosowanie do ustalenia wysokości opłaty, podczas gdy stawki określone w niniejszym rozporządzeniu w sposób niedopuszczalny różnicują wynagrodzenia adwokata ze względu na przymiot jego ustanowienia - z urzędu albo z wyboru,

5.  § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich niezastosowanie do ustalenia wysokości opłaty,

6.  § 4 ust. 2 pkt 1 w zw. §17 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez odmowę jego zastosowania, podczas gdy nakład pracy adwokata nie jest adekwatny do stawki podstawowej określonej w/w rozporządzeniu, albowiem stawka ta pozostaje niezmieniona począwszy od 28 września 2002 roku oraz nie oddaje obecnego nakładu pracy adwokata w porównaniu do poziomu cen oraz warunków rynkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu odwoławczego zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy został prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji z zachowaniem reguł dowodzenia wynikających z przepisu art. 7 k.p.k. z zachowaniem zasady obiektywizmu, a treść rozstrzygnięcia i jego uzasadnienie wbrew stanowisku skarżącej jest oczywista i nie zawiera podnoszonych w zarzutach apelacyjnych nieprawidłowości.

Odnosząc się szczegółowo do pierwszego z zarzutów apelacyjnych, a to błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie przez Sąd, że układ pomieszczeń w mieszkaniu, w którym doszło do zdarzenia, uniemożliwiał siostrze oskarżonego W. T. dostrzeżenie z kuchni, co dzieje się w pokoju na kanapie, gdzie faktycznie małoletnia znajdując się w kuchni była w stanie wszystko dostrzec należy wskazać, iż zarzut ten jest niczym nie poparty, a cały zgromadzony materiał dowodowy zarówno w postaci źródeł osobowych, jak i protokołu oględzin przedmiotowego mieszkania, a wreszcie w postaci materiału poglądowego w postaci fotografii pomieszczeń, wskazuje, że dokonane przez Sąd meriti ustalenie jest prawidłowe, a przeciwne temu twierdzenia zawarte w apelacji całkowicie dowolne. Mianowicie z zeznań świadków, w tym D. M., który zamieszkuje w tym mieszkaniu, a więc zna dobrze układ pomieszczeń, rozstawienie mebli i widoczność z określonych punktów pobytu w mieszkaniu wynika jednoznacznie, iż z pomieszczenia kuchni, w którym miała znajdować się w czasie zdarzenia W. T., która chwilę później weszła do mieszkania i stała tylko w kuchni - tak pośrodku (zeznania świadka z k. 111 v.), nie widać co dzieje się w pokoju na wprost kuchni, poza fragmentem tego pokoju widocznym w świetle otwartych drzwi. Natomiast w czasie zdarzenia pokrzywdzony wraz z jego matką K. M. mieli znajdować się na kanapie usytuowanej przy ścianie po prawej stronie od wejścia do pokoju, gdzie dodatkowo widoczność na to miejsce ogranicza piec kaflowy stojący po prawej stronie od wejścia. Dokładnie przesłuchany na te okoliczności świadek D. M., którego wiarygodności ani Sąd ani apelujący nie kwestionują zeznał wprost: „W. T. stojąc w miejscu gdzie stała, nie mogła widzieć tego co działo się na łóżku, gdzie siedziała mama z M. B. (1). Widok był utrudniony, wręcz niemożliwy, gdyż trzeba stanąć w progu i wychylić się aby widzieć co na łóżku się dzieje.” Dalej ten sam świadek zeznał „Jestem pewien, że W. T. nie wchodziła”, w kontekście jej ewentualnego wejścia do pokoju, w którym doszło do pobicia pokrzywdzonego M. B. (1).

Również chybionym okazał się kolejny zarzut apelacyjny – naruszenia zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów, częściowo związany z pierwszym zarzutem apelacyjnym, gdzie de fato skarżąca formułuje zarzut dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, będących jak się okazuje wynikiem nieprawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że swobodna ocena dowodów opisana w art.7 k.p.k. nie oznacza, jakby chciała tego skarżąca, oceny zgodnej ze stanowiskiem oskarżonego, dążącego do uniknięcia odpowiedzialności karnej, wbrew poczynionym w sprawie ustaleniom. Zarzut naruszenia art.7 k.p.k. powinien wykazywać konkretne błędy, których dopuścił się Sąd Okręgowy w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu, a nie sprowadzać się do podkreślania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów i poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są z perspektywy strony nieprawidłowe i zaprezentowania własnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a tak należy podsumować stanowisko wyrażone przez skarżącą w apelacji. W trym zakresie całkowicie zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu I instancji, dotyczącym uznania zeznań świadków K. M. i M. B. (1) za wartościowy materiał dowodowy pozwalający na dokonanie pewnych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu wydarzeń feralnego wieczoru i rzeczywistego sprawcy spowodowania stwierdzonych u pokrzywdzonego obrażeń ciała skutkujących jego ciężkim kalectwem. Dokonana przez Sąd I instancji analiza treści tych zeznań w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym, wskazuje bezsprzecznie, iż brak jest obiektywnych podstaw do zakwestionowania prawdziwości zeznań wyżej wymienionych świadków wskazujących na oskarżonego, jako jedynego sprawcę pobicia pokrzywdzonego. Podnoszona w apelacji okoliczność pozostawania K. M. w konflikcie z matką oskarżonego, która to okoliczność miałaby spowodować fałszywe obciążenie oskarżonego za spowodowanie obrażeń ciała, których rzekomo miałby dopuścić się M. Z. (1), również sąsiad, mieszkający poniżej, jest całkowicie dowolna, a uwadze skarżącej umknęła kwestia pozostawania K. M. (w omawianym okresie) w konflikcie również z D. J. - teściową M. Z. (2), gdzie problem dotyczył miedzy innymi wyprowadzania psa na smyczy, a krytycznego wieczoru doszło nawet do naruszenia nietykalności cielesnej K. M., którą miała uderzyć D. J.. W takiej sytuacji wersja obrońcy, jakoby K. M. pomawiała oskarżonego chcąc zachować dobre relacje z sąsiadami z dołu budynku, jawi się jako oderwana od realów i mało prawdopodobna. Nadto o bezpodstawności powyższych twierdzeń zawartych w apelacji świadczyć może pośrednio postawa K. M., która nie dążyła w żaden sposób ani do niezwłocznego zawiadomienia organów ścigania o przestępstwie popełnionym przez oskarżonego, który jest synem skonfliktowanej z nią sąsiadki M. B. (2), a informację o pobiciu M. B. (1) organy ścigania powzięły pierwotnie z placówki medycznej do której przewieziono pokrzywdzonego następnego dnia po pobiciu w godzinach przedwieczornych. Nie można przy tym wykluczyć sytuacji, że w przypadku niepogorszenia się stanu zdrowia pokrzywdzonego, do czego doszło następnego dnia i konieczności jego hospitalizacji orany ścigania w ogóle nie byłyby zaangażowane w sprawę, albowiem inicjatywa w zakresie ich powiadomienia o pobiciu wyszła ze szpitala, do którego trafił pokrzywdzony. Nie jest również prawdziwa zawarta w apelacji uwaga o całkowitej wtórności zeznań pokrzywdzonego M. B. (1), gdzie według obrońcy w swoim przekazie miał on ograniczyć się do przedstawienia wersji zasłyszanej od konkubiny K. M. albowiem w złożonych w toku postępowania przygotowawczego zeznaniach, cztery miesiące po zdarzeniu pokrzywdzony w zarysie opisał przebieg zdarzenia, zaznaczając iż większość rzeczy nie pamięta z tego zdarzenia, ale nie wskazał, iż nie pamięta niczego z omawianych wydarzeń. Mało tego pokrzywdzony zeznał, iż po wejściu do mieszkania oskarżony (syn sąsiadki M. B. (2)) wpadł do pokoju z rękami i zaczął go bić po głowie (k. 186 v.). Dalej wskazuje, że po pierwszym ciosie go zamroczyło i już nic dalej nie pamięta, a zatem można wywodzić, iż przynajmniej do momentu tego pierwszego ciosu otrzymanego od oskarżonego w głowę świadomość świadka była zachowana. Co znamienne zeznania świadka są wyważone, logiczne i nie starał się w nich ponad miarę obciążać sprawcę pobicia. Korelują one nadto z pozostałym materiałem dowodowym tworząc spójną całość, a podczas rozprawy sądowej zostały przez świadka podtrzymane jako prawdziwe. Brak jest przy tym powodów dla których pokrzywdzony miałby niezasadnie obciążać o spowodowanie u niego ciężkich obrażeń ciała K. B., którego prawie nie znał, a przed zdarzeniem jak sam podał widział go może jeden raz. Zeznań pokrzywdzonego oraz spójnych z nimi relacji K. M. nie podważa okoliczność, iż następnego dnia po pobiciu oskarżony miał odprowadzić pokrzywdzonego do mieszkania jego matki, a ten pierwszy dał się odprowadzić nie ujawniając strachu, np. poprzez ucieczkę, gdzie zapis monitoringu częściowo obrazuje ich drogę. Po pierwsze zabezpieczony materiał filmowy nie zawiera nagrania dźwięku, więc nie można ustalić jaka była relacja słowna pomiędzy mężczyznami, a po drugie trzeba mieć na uwadze okoliczność utrzymywania się stanu nietrzeźwości pokrzywdzonego, również akcentowaną w środku odwoławczy, która mogła wpłynąć na jego bierną postawę, tym bardziej iż po pobiciu stan psychofizyczny pokrzywdzonego również nie był dobry i musiał on mieć problemy z mówieniem chociażby z uwagi na złamanie kości żuchwy. Z drugiej strony należałoby się zastanowić nad motywami, jakie rzeczywiście przyświecały oskarżonemu, który nie znając bliżej pokrzywdzonego, nawet przy hipotetycznym założeniu, że to nie on był sprawcą pobicia, nagle postanawia odprowadzić go do miejsca zamieszkania, gdzie jeszcze kilkanaście godzin wcześniej z całą pewnością miał do niego pretensje o niewłaściwe odnoszenie się przez niego do jego małoletniej siostry i bez wątpienia przejawiał przynajmniej agresję słowną co potwierdził w swoich zeznaniach najmniej zaangażowany i obiektywny świadek D. M.. Wbrew oczekiwaniom obrońcy to zachowanie oskarżonego, w światle też innych zdarzeń, gdzie rano oskarżony chciał koniecznie porozmawiać z pokrzywdzonym, ale nie został wpuszczony do mieszkania przez K. M. wskazuje, iż obawiając się zawiadomienia Policji starał się - jeżeli nie wpłynąć na pokrzywdzonego to przynajmniej zorientować się jaka jest sytuacja. Potwierdzają to pośrednio zeznania świadka D. J., która podała, iż następnego dnia matka oskarżonego w rozmowie telefonicznej poinformowała ją o zamiarze oskarżonego udania się do mieszkania K. M., celem jej „udobruchania” żeby ta nie wzywała Policji, bo on dopiero wyszedł z zakładu karnego.

Podobnie nietrafiona okazała się przedstawiona w apelacji argumentacja na poparcie naruszenia przez Sąd przepisu art. 7 k.p.k. w przypadku oceny dowodu z zeznań małoletniej W. T., która po pierwsze nie była obecna w pokoju, w którym doszło do inkryminowanego zdarzenia, a jak wynika nawet ze złożonych przez oskarżonego wyjaśnień z miejsca, w którym się znajdowała w pomieszczeniu poprzedzającym ten pokój nie widziała pokrzywdzonego i jego konkubiny, gdyż jak sam oskarżony podał „łózko było za głęboko”. Potwierdzają to zeznania pozostałych świadków, w tym przede wszystkim D. M.. W tym miejscu wbrew zawartym w apelacji wywodom skarżącej trzeba podkreśli, iż Sąd ad quo dokonując oceny dowodu w postaci zeznań małoletniej W. T. dowodu tego nie uwzględnił przy ustaleniu stanu faktycznego dyskredytując zeznania świadka z uwagi przede wszystkim na ich sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny, a dodatkowo posiłkując się opinią psychologiczną, z której wynika, że świadek opowiadając o zdarzeniu nie relacjonowała zdarzeń w oparciu o nabyte ślady pamięciowe, ale o nich opowiadała posługując się subiektywnie utworzonymi wyobrażeniami odtwórczymi, które zawierały fragmenty zapamiętanych spostrzeżeń, a także zapamiętane pojedyncze wypowiedzi innych osób, o czym świadczyło przede wszystkim brak emocjonalnego zaangażowania świadka w treści dotyczące zdarzenia. Jedynie dodatkowo Sąd I instancji wskazał nadto na pokrewieństwo świadka z oskarżonym i motywy, jakie mogły przyświecać świadkowi podczas składania zeznań świadczących na jego korzyść, ale nie przystających do pozostałych dowodów uznanych przez Sąd za wiarygodne.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego przywołane w apelacji zarzuty obrazy przepisów art.7 k.p.k. i art.4 k.p.k. miały służyć wykazaniu dokonania przez Sąd I instancji błędnej oceny dowodów, co okazało się nieskuteczne, a przedstawiona przez Sąd Apelacyjny analiza uzasadnia stwierdzenie, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów podlega ochronie art.7 k.p.k.

Jedynie w części apelacja obrońcy oskarżonego K. B. zasługiwała na uwzględnienie, mianowicie w zakresie orzeczenia o karze, albowiem mając na uwadze okoliczności zdarzenia, w szczególności też działanie oskarżonego w zamiarze ewentualnym, bez przygotowania, bez użycia niebezpiecznego narzędzia, co zwiększałoby zagrożenie dla ofiary i stopień społecznej szkodliwości czynu, jak też okoliczności samego zdarzenia, gdzie oskarżony ciosy zadawał rękami i nie było ich wiele należało uznać, iż kara 12 lat pozbawienia wolności, za tego rodzaju czyn, przy ustalonym stopniu winy - nawet popełniony w recydywie specjalnej wielokrotnej jest nadmiernie surowa, a okoliczności łagodzące choć dostrzeżone nie zostały należycie uwzględnione. Dlatego też Sąd zmienił zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia o karze obniżając ją do 10 lat pozbawienia wolności, która to kara w należyty sposób uwzględni wszystkie okoliczności zdarzenia i stopień winy oskarżonego, w tym motywację jego działania, gdzie jak zasadnie wskazano w apelacji działał on, w co prawda wadliwie pojętym, ale poczuciu ochrony rodziny, stając w obranie dobrego imienia małoletniej siostry, gdzie po opuszczeniu zakładu karnego konflikt i problemy z sąsiadami naświetliła mu matka.

Na uwzględnienie natomiast nie zasługiwały zawarte w apelacji zarzuty dotyczące rozstrzygnięcia o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Wbrew twierdzeniu autora apelacji, koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem I instancji ustalone zostały w zaskarżonym wyroku bezbłędnie.

W orzeczeniu przywołanym na potrzeby zarzutu poświęconego temu rozstrzygnięciu Trybunał Konstytucyjny zasygnalizował Ministrowi Sprawiedliwości konieczność usunięcia uchybień w § 4 ust. 2 in principio rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odpowiednio przez adwokata i radcę prawnego z urzędu, nie spotkało się to wszakże z żadną reakcją adresata. Na domiar tego Minister Sprawiedliwości bierność w zakresie problematyki kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu zademonstrował również z perspektywy wyroków wydanych w dniu 23 kwiatowa 2020 r. w sprawie SK 66/19 i w dniu 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21, nie zostały przez niego zrównane wynagrodzenia minimalne obrońców z wyboru i urzędu.

Jednocześnie pamiętać należy, iż Trybunał Konstytucyjny w przywołanych wyżej orzeczeniach nie zdecydował, w ramach przysługujących mu kompetencji, na rozciągnięcie ich skutków na cały akt prawny, a zatem zawarte w nim rozstrzygnięcia dotyczą tylko przepisów uznanych za niezgodne z konstytucją.

W konsekwencji sytuacja to nie otwierała Sądowi Okręgowemu drogi do zastosowania na potrzeby ustalenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu stawek wynikających z aktu prawnego regulującego tę kwestię przypadku obrony z wyboru.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego czynu;

- obniżenie kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu;

- zmiana wyroku, w części kosztów przyznanych na rzecz obrońcy i przyznanie na rzecz obrońcy ze środków Skarbu Państwa dodatkowo kwoty 2509,20 zł. tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postepowaniu przed Sądem I instancji;

- przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu przed Sądem II instancji, na rzecz obrońcy adw. M. P..

☒ niezasadny

☒ zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pierwszy z zawartych w apelacji wniosków o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego okazał się bezzasadny, albowiem Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art.7 k.p.k. i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących czynu popełnionego przez oskarżonego K. B., a jego zachowanie prawidłowo ocenił pod kątem kwalifikacji prawnej.

Natomiast na uwzględnienie zasługiwał wniosek dotyczący obniżenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, co znalazł wyraz w punkcie I wyroku Sądu Apelacyjnego, a szczegółowe powody stanowiska Sądu odwoławczego przedstawiono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. W tym aspekcie jedynie można zaakcentować, iż Sąd Apelacyjny uznał, iż karą sprawiedliwą dla oskarżonego, stanowiącą właściwą odpłatę społeczną, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stopnia jego winy, pozwalającą na skuteczne wdrożenie go do przestrzegania porządku prawnego będzie kara 10 lat pozbawienia wolności.

Również w zakresie zmiany wyroku w części dotyczącej wysokości przyznanego obrońcy wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu i podstaw prawnych tego rozstrzygnięcia brak było przesłanek do uwzględnienia wniosku, a powody przytoczono powyżej.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1II.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uznanie oskarżonego K. B. za winnego popełnienia przypisanego czynu kwalifikowanego z art.156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., a nadto rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu na rzecz pokrzywdzonego, zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania i w zakresie przekazanych do dyspozycji Sądu dowodów rzeczowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty obrońcy oskarżonego były bezzasadne, a sformułowany w środku odwoławczym wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Natomiast orzeczenia o zasądzeniu zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego oraz w zakresie zwrotu zabezpieczonych dowodów rzeczowych i zaliczeniu na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności nie były kwestionowane, a zatem nie wymagają jakiegokolwiek omówienia.

Z urzędu Sąd odwoławczy doprecyzował rodzaj winy oskarżonego, uznając iż zgromadzony materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności zdarzenia wskazują, iż oskarżony nie działał z zamiarem kierunkowym spowodowania ciężkiego kalectwa M. B. (1), ale zdając z dużą siłą ciosy w tak ważną część ciała jaką jest głowa ofiary musiał on taką okoliczność przewidywać i godzić się na skutki podjętego działania.

Reasumując, wszystkie zaprezentowane powyżej względy spowodowały, że Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. dokonał w zaskarżonym wyroku określonej zmiany, zaś wobec braku innych przyczyn z art. 435, art. 440 art. 439 § 1 i art. 455 k.p.k., w pozostałej części wyrok ten - jako trafny, słuszny i sprawiedliwy - utrzymał w mocy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. mając na uwadze ograniczone możliwości zarobkowe oskarżonego, z uwagi na orzeczoną długoletnią karę pozbawienia wolności oraz jego sytuację majątkową i inne obciążenia finansowe, w tym obowiązek realizacji świadczenia w zakresie orzeczonego zadośćuczynienia Sąd zwolnił go od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem zaistniały podstawy do uznania, że uiszczenie tych kosztów, byłoby dla oskarżonego, w jego sytuacji majątkowej, zbyt uciążliwe.

IV.

Rozstrzygnięcie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, znajduje swoje uzasadnienie w treści przepisów: art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo
o adwokaturze (Dz.U.2020.1651 j.t. ze zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt
5 w zw. z § 2 i § 4 ust. 2 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U.2019.18 j.t.).

7.  PODPIS

SSO del Ewa Borucka SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Wiśniewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie winy oskarżonego K. B. w zakresie czynu z art.156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i obniżenie orzeczonej kary do 10 lat pozbawienia wolności.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana