Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 295/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie II Wydziału Karnego z dnia 10 października 2024 roku wydany w sprawie II Ko 24/24.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów prawa procesowego, to jest art.7 k.p.k., polegająca na niewłaściwej ocenie zebranych w sprawie dowodów, która to ocena doprowadziła do nieprawidłowego ustalenia wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia (zarzut I.1 apelacji pełnomocnika wnioskodawcy).

Obraza przepisów prawa materialnego wynikająca z ich błędnej wykładni, która skutkowała bezpodstawnym przyjęciem, że kwota 50.000 złotych jest odpowiednia do krzywd jakich doznała osoba uprawniona (punkt I.2 a, b i c apelacji pełnomocnika wnioskodawcy).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed podaniem podstaw uznania wskazanych powyżej zarzutów za niezasadne koniecznym jest przedstawienie uwag natury ogólnej bowiem tylko wówczas stanowisko Sądu Odwoławczego będzie czytelne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego każdemu orzeczeniu, nawet temu najbardziej trafnemu można postawić wiele zarzutów, a ich ilość ograniczona być może wyłącznie inwencją osoby zarzuty te formułującej. Taki stan rzeczy, a więc ilość postawionych zarzutów nie wykazuje sam w sobie, że zarzuty te są zasadne bowiem, a wykazuje to doświadczenie życiowe, nie ilość lecz znaczenie zarzutów decyduje o ich trafności. Dla podważenia określonego orzeczenia wystarczającym nierzadko jest podniesienie jednego, właściwie umotywowanego zarzutu, a inaczej rzecz określając nie matematyczna ilość zarzutów lecz ich trafność decyduje o ich ocenie. Powyższe wprost odnosi się do omawianych zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, choć jest ich cztery to w istocie zarzuty te są jednakie i dotyczą niewłaściwej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, która to niewłaściwość oceny doprowadziła do ustalenia niewłaściwej wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia. Powyższe uprawnia Sąd II Instancji do łącznego odniesienia się do wskazanych zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy.

Przedstawiając motywy jakimi kierowano się oceniając, że omawiane zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawcy nie są zasadne należy poprzedzić je stwierdzeniem, że Sąd Okręgowy po prawidłowym, zdaniem Sądu II Instancji, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie odnoszącym się do faktów mających znaczenie dla ustalenia wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, które wystąpiły skutkiem wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku w sprawie Sg.W 83/82. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego, która stała się podstawą ustalenia wskazanych faktów dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu Odwoławczego instancyjna kontrola nie doprowadziła do stwierdzenia zaistnienia podstaw do zanegowania prawidłowości ustalenia faktów istotnych z punktu widzenia ustalania wysokości zadośćuczynienia. W żadnym zakresie nie stwierdzono by ocena materiału dowodowego dotycząca wskazanego obszaru dokonana przez Sąd I Instancji nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego czego konsekwencją jest przyjęcie oceny, iż Sąd Okręgowy nie dopuścił się popełnienia błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie ustalenia faktów branych pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Do powyższego dodać należy, co ma znaczenie dla zakresu przedmiotowego uzasadnienia, iż z omawianych zarzutów sformułowanych przez pełnomocnika wnioskodawczyni oraz z ich uzasadnienia niewątpliwie wynika, iż odwołująca się nie neguje ustalonych przez Sąd I Instancji faktów związanych z wykonaniem wobec wnioskodawcy wskazanego przednio orzeczenia, negowane jest nadane im znaczenie.

W ocenie Sądu Odwoławczego, z racji przytoczonej przez Sąd I Instancji argumentacji dotyczącej oceny faktów mających znaczenie dla ustalania wysokości zadośćuczynienia możliwym jest odwołanie się do niej bez konieczności ponownego jej przytaczania albowiem w swej istocie w tym miejscu argumentację tą należałoby w całości powtórzyć (k-184-191). Uzupełniająco podać można, co Sąd Apelacyjny uwzględnił oceniając omawiane zarzuty, iż „Zadośćuczynienie orzekane na podstawie ustawy z 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych ma zrównoważyć wszystkie negatywne przeżycia i doświadczenia pokrzywdzonego. Jest swoistego rodzaju sankcją za naruszenie dóbr osobistych (…), w tym naruszenie wolności człowieka, również przy uwzględnieniu jej aspektu wewnętrznego, tj. wolności od obawy i strachu, od użycia przemocy czy zrealizowania groźby, naruszenie możliwości swobodnego dysponowania wartościami osobistymi. W każdej tego typu sprawie konieczne jest zatem dokładne oszacowanie wszystkich krzywd, które wynikają m.in. z czasu trwania izolacji oraz jej warunków, a także na nieodwracalność ich skutków również w sferze zdrowotnej.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 listopada 2018 roku). W przedmiotowej sprawie ustalenie powyższego nie było utrudnione bowiem Sąd I Instancji dysponował bezpośrednią relacją uprawnionego, której nadał właściwe znaczenie. W ocenie Sądu II Instancji, przy uwzględnieniu okoliczności wynikających z ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz przy uwzględnieniu argumentacji Sądu Orzekającego kwota zadośćuczynienia przyznana wnioskodawcy w pełni czyni zadość krzywdom doznanym przez niego na skutek wydania i wykonania wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku w sprawie Sg.W 83/82 albowiem uwzględniono przy ustalaniu wysokości tej kwoty subiektywnie ocenione warunki w jakich odbywało się wykonywanie wskazanego orzeczenia. Przy ustalaniu wysokości należnego uprawnionemu zadośćuczynienia prawidłowo oceniono okres jego pozbawienia wolności, warunki w jakich ono odbywało się jak również wynikłe z tego tytułu straty moralne.

Wnioskodawca tak we wniosku jak i w apelacji pełnomocnika domagał się zasądzenia wyższej kwoty zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Apelacyjnego domaganie się wskazanego ustalenia w wysokości przewyższającej kwotę ustaloną w pierwszej instancji jest nieuprawnione ponieważ „Zrozumiałe jest, że społeczeństwo powinno wynagradzać krzywdy, które poniosły osoby walczące dla jego dobra, ale pamiętać należy, że taka rekompensata powinna pozostawać w odpowiednich proporcjach do zasobów społeczeństwa i nie powinna przekraczać jego możliwości finansowych. Wydatki ponoszone przez Skarbu Państwa na takie cele związane są przecież z działaniami totalitarnej władzy, która uciskała całe społeczeństwo. Sprawiedliwa odpłata za krzywdy poniesione przez osoby represjonowane nie może więc generować kosztów, które uznane zostaną za społecznie nieuzasadnione i niesłuszne.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2020 roku). Pamiętać przy tym należy i o tym, że żądanie zadośćuczynienia nosi wprawdzie cechy kompensacyjne to jednak wysokość tego żądania utrzymana być musi w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Uwzględniając te kryteria ustalona przez Sąd Okręgowy kwota zadośćuczynienia jest prawidłowa. Ustalając wysokość tej kwoty wzięto pod rozwagę, że ma ona charakter kompensacyjny i nie może mieć jedynie charakteru symbolicznego. Nie może być ona jednak nadmierna w stosunku do krzywdy i być źródłem nieuzasadnionej korzyści majątkowej. Wysokość ustalonego zadośćuczynienia sprawia, w ocenie Sądu Odwoławczego, że jest ono, zgodnie z treścią art.445§1 k.c., odpowiednie. Kwota ta jest wystarczającym ekwiwalentem za doznane przez wnioskodawcę cierpienia psychiczne i fizyczne i jej wysokość ustalono tak, by utrzymana była w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom życia i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zdaniem Sądu II Instancji ustalona kwota zadośćuczynienia zatrze i złagodzi odczucie krzywdy doznane przez wnioskodawcę związane ze skutkami wydania i wykonania wobec niego wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Koszalinie z dnia 19 stycznia 1983 roku w sprawie Sg.W 83/82 dodając do tego, że „Zadośćuczynienie ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy i nie powinno być źródłem wzbogacenia się.” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 września 2018 roku).

Zdaniem Sądu II Instancji, przy uwzględnieniu treści zarzutu określonego w punkcie I.2c apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, nie sposób jest nie wskazać tego, co następuje. Apelująca zakwestionowała przyjęty przez Sąd Okręgowy sposób ustalenia wysokości przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia podając, że „szacowane odpowiedniego zadośćuczynienia nie powinno podlegać na mechanicznym (nawet pośrednio) przeliczeniu powyższych wartości, bez uwzględnienia metody zastosowanej przez pełnomocnika skarżącego w tym zakresie we wniosku” (k-196). Oczywistym i nie wymagającym szerszego uzasadnienia jest to, że w sprawach takich jak przedmiotowa ustalenie wysokości należnego określonej osobie zadośćuczynienia nie polega i nie może polegać na mechanicznym, czy też inaczej, matematycznym przemnożeniu uchwytnego wskaźnika przez ilość dni pozbawienia uprawnionego wolności. Zupełnie innymi są podstawy ustalania wysokości zadośćuczynienia i w procesie orzekania Sąd I Instancji właśnie te podstawy brał po uwagę o czym niewątpliwie świadczy argumentacja przedstawiona w pisemnych motywach kwestionowanego orzeczenia (k-185-187). Te podstawy uwzględniała również i apelująca (k-7v-9) dlatego też, co najmniej, zaskakujące jest stawianie Sądowi Orzekającemu zarzutu mechanicznego ustalenia wysokości zadośćuczynienia tym bardziej, że przecież Sąd Okręgowy odniósł się do średniego miesięcznego wynagrodzenia wyłącznie pomocniczo wyraźnie wskazując na taki charakter tego kryterium, podając, że służyło ono „określeniu standardu zarobkowania, a tym samym przeciętnego poziomu życia” (k-187-188). Takie postąpienie było jak najbardziej prawidłowe i Sąd Odwoławczy w pełni je akceptuje jak bowiem inaczej ustalić czy kwota zadośćuczynienia jest, przykładowo, odpowiednia czy też nie stanowi nieuprawnionego źródła wzbogacenia się. Stanowisko odwołującej się jest zaskakujące i z tego względów, że przecież i ona we wniosku o zadośćuczynienie dokonała mechanicznego przemnożenia dni pozbawienia uprawnionego wolności przez przyjęty wskaźnik (k-9). Ze wskazanego zarzutu, niezależnie od tego, że Sąd I Instancji nie dokonał mechanicznego ustalenia wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia, wynika, że jeśli sąd rozpoznający sprawę postąpił zbieżnie z postąpieniem pełnomocnika to było ono nieprawidłowe, a jeśli tak sam pełnomocnik motywował wysokość dochodzonego zadośćuczynienia to taka argumentacja jest prawidłowa. Sąd II Instancji w takim stanowisku dostrzega logiczną niekonsekwencję.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dodatkowej kwoty 544.414,62 złotych tytułem zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn podanych powyżej, podniesionych przez pełnomocnika wnioskodawcy zarzutów za niezasadne.

2

Obraza przepisu prawa materialnego polegająca na nieprzyznaniu od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie (punkt II.1 apelacji pełnomocnika wnioskodawcy).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pełnomocnik wnioskodawcy podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego, to jest art.481§1 k.c., podała na czym to naruszenie w jej ocenie miało polegać i w czym wyraża się. Nie zostało jednak uzasadnione, choćby syntetycznie, dlaczego zdaniem odwołującej się miało dojść do naruszenia prawa materialnego, a do takiego postąpienia, jak się wydaje, odwołujący się podmiot fachowy jest zobowiązany (art.427§1 i §2 k.p.k.). Przedstawienie stanowiska w realiach przedmiotowej sprawy było konieczne ponieważ możliwość powiązania odsetek za opóźnienie ze świadczeniem, o którym rozstrzygano w sprawie niniejszej, a więc na podstawie przepisów prawa publicznego, nie jest oczywista. Przekonuje o tym orzecznictwo Sądu Najwyższego (przykładowo: uchwała z dnia 31 stycznia 1996 roku podjęta w sprawie III CZP 1/96, z dnia 20 maja 201 roku podjęta w sprawie III CZP 16/11, z dnia 11 grudnia 2015 roku podjęta w sprawie III CZP 92/15). Uwzględniając te stanowiska jak również uwzględniając sposób umotywowania omawianego zarzutu Sąd Odwoławczy uznał, iż rozstrzygnięcie Sądu Orzekającego w zakresie odsetek należnych wnioskodawcy od dnia uprawomocnienia się wyroku jest prawidłowe.

Zajmując prezentowane stanowisko wskazać należy, czego jak się wydaje apelująca nie dostrzegała, że „W wypadku roszczeń dotyczących odszkodowania i zadośćuczynienia tak na podstawie przepisów Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego, jak i ustawy lutowej, określone kwoty muszą zostać zasądzone wraz z odsetkami ustawowymi. Wynika to z treści art.359§2 k.c. Zobowiązanym do zapłaty zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia jest Skarb Państwa, którego - do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w powyższym przedmiocie - nie łączył z wnioskodawcą żaden stosunek zobowiązaniowy. Ponieważ roszczenie w tym wypadku ma charakter oparty o ustawę, art.481 k.c. regulujący odsetki za opóźnienie nie może mieć zastosowania.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2023 roku). Powyższe uzupełnić można o to, że „Orzeczenia wydane na postawie art.8 ust. 1 i 4 ustawy lutowej stają się wykonalne dopiero po uprawomocnieniu się i dopiero z tą chwila można przyjąć, że Skarb Państwa powinien spełnić świadczenie. Skoro zatem dopiero z momentem wydania prawomocnego orzeczenia wysokość świadczenia jest znana, to trafne jest zasądzenie zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2022 roku).

Wniosek

Zmiana skarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie za niezasadny zarzutu będącego podstawą wyżej określonego wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie II Wydziału Karnego z dnia 10 października 2024 roku wydany w sprawie II Ko 24/24.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy za niezasadne z przyczyn podanych w punkcie 3.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

O kosztach postępowania w sprawie oraz o wynagrodzeniu pełnomocnika wnioskodawcy orzeczono na podstawie art.13 Ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego oraz na podstawie §11.6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

7.  PODPIS

SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy S. D..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie II Wydziału Karnego z dnia 10 października 2024 roku wydany w sprawie II Ko 24/24.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana