Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 308/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 października 2021 r., sygn. akt III K 350/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator zarzucił w apelacji:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, jedynie na podstawie gołosłownych wyjaśnień samego oskarżonego E. P., iż zadając pokrzywdzonemu cios nożem o długości 18 cm w okolicę jamy brzusznej po stronie prawej, działał on z zamiarem bezpośrednim spowodowania u pokrzywdzonego jedynie średniego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., w sytuacji gdy z całokształtu okoliczności sprawy, w tym działania tego oskarżonego, jego zachowania przed popełnieniem czynu i stosunku do pokrzywdzonego, należy wysnuć wniosek, iż co najmniej przewidywał i godził się na możliwość śmierci pokrzywdzonego, który pozostał przy życiu jedynie na skutek postawy pokrzywdzonego, jego ucieczki i szybkiej interwencji medycznej, a więc, iż E. P. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut, na którym oparta została apelacja prokuratora okazał się niezasadny. Wbrew temu, co stwierdził apelujący, nie jest prawdą, iż kluczowy w tej sprawie wniosek, wskazujący na brak wystarczających podstaw dowodowych do przypisania E. P. działania w zamiarze ewentualnym zabójstwa J. J. (2), oparty został jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego. Na fakt, że w istocie tak nie jest, wskazuje nie tylko stwierdzenie na str. 6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jednoznacznie przeczące takiej możliwości w realiach tej sprawy, ale też całość dalszych rozważań, poprzedzonych stwierdzeniem, że do oceny powyższej kwestii nie są wystarczające wyjaśnienia E. P., lecz konieczna jest analiza przebiegu całego zdarzenia.

Sąd Okręgowy poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, które nie budzą zastrzeżeń, zarówno jeśli chodzi o okoliczności kwestionowane w zarzucie apelacji prokuratora, jak też po części - w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego. Na akceptację zasługiwała pierwszoinstancyjna ocena dowodów, która została dokonana zgodnie z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc z należytym respektowaniem wymogów określonych w art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy w pełni zasadnie dostrzegł niespójności i niekonsekwencje w wyjaśnieniach oskarżonego E. P., akcentując ich ewoluowanie w kierunku minimalizowania swojego zaangażowania w zdarzenie, począwszy od przyznania podczas pierwszego przesłuchania faktu ugodzenia nożem pokrzywdzonego aż po twierdzenie na rozprawie sądowej, że miało miejsce jedynie "nadzianie się" przez J. J. (2) na trzymany przez niego nóż. Prokurator w apelacji wskazał, iż znaczące rozbieżności pomiędzy wersją pokrzywdzonego i oskarżonego dotyczą określenia miejsca altanki, w którym nastąpiło ugodzenie nożem J. J. (2), podkreślając, że nastąpiło to w pokoju w pobliżu telewizora, co jednak nie stanowi istotnego spostrzeżenia apelującego, takie bowiem ustalenia faktyczne co do tego fragmentu zdarzenia poczynił też Sąd Okręgowy. Bez większego znaczenia dla oceny zasadności zarzutu apelacji pozostaje również akcentowanie przez prokuratora mankamentów w zeznaniach pokrzywdzonego, dotyczących przebiegu zdarzenia już po zadaniu ciosu pokrzywdzonemu. Wzajemna szamotanina bezpośrednio potem, pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym niewątpliwie miała miejsce, zarówno przed upadkiem ich obu, jak i później. Pokrzywdzony - pomijając pierwsze zeznania - w dalszym postępowaniu, konsekwentnie twierdził, że oskarżony trzymał nóż oburącz, a gdy on chwycił go za obie ręce, wówczas razem upadli na podłogę i dopiero wtedy nastąpiło upuszczenie noża, a w dalszej kolejności zadanie oskarżonemu przez J. J. (2) kilku uderzeń w okolice głowy. Taki przebieg zdarzenia wynika z ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji i stwierdzić trzeba, że również w tym zakresie nie budzą one zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy zasadnie podkreślił na wstępie swoich rozważań, że dla dokonania należytej oceny prawnej zachowania oskarżonego E. P. zasadnicze znaczenie miało ustalenie, czy działał on w zamiarze dokonania zabójstwa J. J. (2). W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że ustalenie zamiaru sprawcy winno być zawsze czynione z uwzględnieniem okoliczności konkretnej sprawy, wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania. Ważne jest przy tym dokładne rozważenie zarówno okoliczności podmiotowych jak i przedmiotowych, a ponadto również uwzględnienie takich elementów jak powód i tło zajścia, osobowość i charakter sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego, dotychczasowy sposób życia sprawcy, zachowanie zarówno przed popełnieniem czynu, jak i po jego zaistnieniu. Wniosek o działaniu sprawcy, choćby tylko w zamiarze ewentualnym zabójstwa, nie może być wyprowadzony jedynie z faktu użycia niebezpiecznego narzędzia oraz ze sposobu działania polegającego w szczególności na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała pokrzywdzonego, lecz w sposób wręcz konieczny winien stanowić także rezultat uwzględnienia całokształtu okoliczności czynu oraz właściwości osobistych sprawcy. W przypadku zamiaru ewentualnego chodzi zaś o to, aby w toku procesu karnego doszło do niewątpliwego ustalenia, że zarzucany oskarżonemu określony skutek był przez niego wyobrażony jako możliwy efekt jego działania i aby w postaci objętej świadomością był przez niego akceptowany (por. wyrok SA w Katowicach z 05.04.2018 r., II AKa 112/18, LEX nr 2514498, wyrok SA we Wrocławiu z 25.04.2019 r., II AKa 27/19, LEX nr 2679666, wyrok. SA w Krakowie z 06.08.2020 r., II AKa 66/20, LEX nr 3149850).

Dla należytego zrekonstruowania zamiaru przestępczego sprawcy, nie było w realiach tej sprawy wystarczające nie tylko ustalenie, że E. P. posłużył się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża o długości ostrza 18 cm, ani równoczesne wskazanie, że zadał tym nożem ze średnią siłą cios w jamę brzuszną, powodując u pokrzywdzonego ranę o głębokości 10 cm. Prokurator akcentuje w apelacji powyższe elementy, jako podstawę wniosku, że oskarżony niewątpliwie działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, ale czyni to nad wyraz powierzchownie, nie poddając głębszej analizie ani wskazanych wyżej okoliczności, ani też wielu innych faktów, składających się na "całokształt okoliczności sprawy", pomimo tego, że na taką powinność wskazał sam w zarzucie apelacji.

Tymczasem Sąd pierwszej instancji, wbrew zastrzeżeniom apelującego, miał na uwadze konkretne uwarunkowania, w jakich podejmował swoje działania E. P. i w takim kontekście poddał analizie określone elementy pozwalające wysnuć należyte wnioski co do rzeczywistych zamierzeń oskarżonego względem J. J. (2) w najbardziej krytycznym momencie sytuacji, jaka pomiędzy nimi zaistniała. Słusznie w szczególności podkreślił, że działanie oskarżonego miało charakter nagły, nastąpiło pod wpływem impulsu, stanowiło przejaw nerwowej reakcji E. P. na zachowanie wobec niego J. J. (2). Oddaje to nader czytelnie specyfikę sytuacji, w której oskarżony, obawiając się kontynuacji agresywnej postawy pokrzywdzonego (który wcześniej wypchnął go siłą z altanki), dostrzegł konieczność przeciwstawienia się jej w sposób zapewniający skuteczność zyskania przewagi, tj. przy użyciu noża, najwyraźniej oceniwszy błyskawicznie, instynktownie, że nie jest w stanie uczynić tego równie efektywnie w inny sposób. Przewaga oskarżonego nad pokrzywdzonym jest akcentowana przez Sąd pierwszej instancji i łączona m.in. z oczywistą przewagą siłową oraz znacznie wyższym wzrostem J. J. (2), czemu też w żaden sposób apelujący nie przeczy. Chwycenie przez E. P. za leżący "pod ręką" nóż, mogło być zatem ocenione przez niego w sytuacji, w jakiej się wówczas znalazł, jako jedyna realna szansa wyeliminowania zagrożenia kojarzonego ze zbliżaniem się w jego kierunku pokrzywdzonego. Jest to tym bardziej zrozumiałe, gdy zwróci się uwagę na pewnego rodzaju niespójność postawy J. J. (2), który najpierw, domagając się opuszczenia przez oskarżonego altanki, wyprowadził go na zewnątrz, używając siły fizycznej, a krótko potem, gdy E. P. po paru chwilach wahania się co ma zrobić, zaczął się stamtąd oddalać - sam go zawołał, aby wrócił do altanki, ubrał się i zabrał swoje rzeczy. Z wezwaniem powyższym niespecjalnie w zgodzie pozostają okazywane następnie przez pokrzywdzonego niecierpliwość i ponaglanie oskarżonego, który - jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy - ostatecznie nie przeciwstawiał się konieczności opuszczenia altanki, niezależnie od tego, że wcześniej w trakcie rozmowy, sygnalizował pokrzywdzonemu potrzebę dysponowania dłuższym czasem na znalezienie dla siebie innego lokum. Podkreślenie nagłości zadziałania oskarżonego, polegającego na zadaniu pokrzywdzonemu ciosu nożem w prawą stronę jamy brzusznej, jest trafnym postąpieniem Sądu Okręgowego, dostatecznie wyraźnie odzwierciedlającym spontaniczność reakcji E. P. na zagrożenie łączone z osobą J. J. (2), które w przedstawionym powyżej, konkretnym układzie okoliczności faktycznych wskazuje na to, że inkryminowane zachowanie oskarżonego, nie stanowiło realizacji powziętego wcześniej zamiaru zabójstwa J. J. (2), a co szczególnie istotne - że powstały w sposób nagły zamiar, nie wykraczał poza świadomość i wolę spowodowania uszczerbku na zdrowiu, co do którego intencjonalność oskarżonego miała charakter ogólny, niekonkretny, bowiem oczywiste jest, że nie konkretyzował on w swoim umyśle jakiego rodzaju i stopnia uszczerbek spowoduje.

Sąd pierwszej instancji zasadnie stwierdził, że brak celowania w szczególnie ważne, wręcz newralgiczne dla życia człowieka rejony ciała, takie jak np. szyja, czy klatka piersiowa na wysokości serca, stanowi również okoliczność, przemawiającą na rzecz braku po stronie oskarżonego zamiaru pozbawienia życia J. J. (2). Wprawdzie w jamie brzusznej mieszczą się także istotne dla życia człowieka organy, ale w powszechnym odbiorze większe zagrożenie i ryzyko skutku śmiertelnego niesie ze sobą zadanie ciosu niebezpiecznym przedmiotem (np. nożem) w szyję lub klatkę piersiową. Celowanie ciosu (ciosów) w konkretne partie ciała człowieka może zatem w określonych sytuacjach stanowić okoliczność o istotnym znaczeniu dla oceny zamiaru sprawcy, a więc albo przemawiać na rzecz zamiaru wywołania skutków daleko idących, nie wyłączając pozbawienia życia, albo też dowodzić jedynie chęci spowodowania negatywnych skutków zdrowotnych o charakterze umiarkowanym lub też lekkich (analog. wyrok SA w Lublinie z 24.04.2013 r., II AKa 52/13, LEX nr 1316233). Jeśli natomiast mamy do czynienia z brakiem ciosu ukierunkowanego w sposób jednoznaczny, czy wręcz z przypadkowością w tym zakresie, to wówczas z takiego stanu rzeczy, samoistnie nie wynikają żadne konkretne wnioski, w związku z czym również ocena rzeczywistego zamiaru sprawcy nie może być w takim przypadku ograniczona do uwzględnienia tego jedynie elementu, dopiero bowiem na tle całokształtu okoliczności podmiotowo-przedmiotowych sprawy, może on być poddany odpowiedniej interpretacji. Nie jest przekonujący pogląd apelującego, że skoro nie miało miejsca celowanie ciosu, to oskarżony musiał liczyć się z tym, że cios mógł trafić nawet w narządy najważniejsze z punktu widzenia ich funkcji życiowych. Biorąc pod uwagę dysproporcję wzrostu pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, co podkreślił Sąd pierwszej instancji, a czego niewątpliwie był świadomy E. P., jako przejaw nadmiernej dowolności, należało ocenić sugestię apelującego, jakoby oskarżony nie miał żadnej orientacji także co do tego, na jakiej wysokości ciała pokrzywdzonego będzie lokalizował się zadany przez niego cios i że zasadne jest twierdzenie, iż powinien był liczyć się z trafieniem w najbardziej znaczący organ (czyli - chyba serce, chociaż prokurator tego nie skonkretyzował).

W analizach służących należytemu zdekodowaniu zamiaru sprawcy podkreśla się również potrzebę uwzględnienia ilości zadanych ciosów. Sąd pierwszej instancji zasadnie podkreślił, że działanie E. P. ograniczyło się do wymierzenia jednego ciosu i chociaż nie budzi wątpliwości okoliczność, że pokrzywdzony doprowadził swoją obroną do tego, że nóż wypadł z rąk oskarżonego, to zarazem nie sposób poddawać krytycznej ocenie fakt, iż Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że pomimo możliwości, oskarżony nie podejmował już prób ponownego zawładnięcia nożem i użycia go wobec pokrzywdzonego. Zasadnie też Sąd pierwszej instancji uznał, że pewne ruchy noża w czasie wzajemnego zwarcia oskarżonego i pokrzywdzonego, mogły być wynikiem poruszania się ich ciał w tej szamotaninie, nie zaś przejawem dążenia oskarżonego do ponowienia ciosu. Słusznie sąd stwierdził, iż powyższej kwestii nie da się jednoznacznie ustalić na podstawie dostępnych dowodów. Dlatego też, istniejące w zakresie tej kwestii wątpliwości, nie mogły być, wbrew zasadzie in dubio pro reo, zinterpretowane inaczej, jak tylko na korzyść oskarżonego, co jest równoznaczne z koniecznością odrzucenia możliwości przyjęcia, że być może oskarżony podejmował próbę zadania J. J. (2) kolejnego ciosu. Jednocześnie, Sąd Okręgowy trafnie zwrócił uwagę na to, że nawet gdyby hipotetycznie przyjąć ewentualność powtórnego ciosu ze strony oskarżonego, to taki stan rzeczy, sam w sobie - z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - także nie musiałby stanowić potwierdzenia próby zabójstwa pokrzywdzonego.

Uzupełniając argumentację przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji, należy zauważyć, że dla ocen związanych z kwestią zamiaru, jaki w realiach tej sprawy można było przypisać oskarżonemu, nie bez znaczenia pozostają również tło i powód zajścia, wcześniejsze relacje pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, motywacja oraz cechy osobowości oskarżonego. Zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego, oskarżony E. P. miał opinię człowieka spokojnego, niekonfliktowego, nie sprawiającego żadnych kłopotów. Pomimo tego, że nie pracował i otrzymywał jedynie zasiłek socjalny, regulował na bieżąco opłaty za udostępnioną mu do czasowego użytkowania działkę i przez dłuższy okres udzielał też pokrzywdzonemu pomocy w pracach na tej działce, a więc spełniał ustalone warunki zamieszkiwania tam. Do dnia zdarzenia nie było poważniejszych konfliktów pomiędzy pokrzywdzonym i oskarżonym. Jedynym mankamentem był fakt, że E. P. nadużywał alkoholu, jednak nawet pod jego wpływem nie bywał agresywny. Należy nadto uwzględnić fakt, że oskarżony zaakceptował ostatecznie konieczność opuszczenia działki i przypuszczalnie, gdyby nie przywołanie przez pokrzywdzonego, to tamtej nocy raczej nie powróciłby już na tę działkę. Pozwala to wnioskować, że oskarżony nie szukał możliwości odwetu, zrealizowania zemsty za to, że musiał w sposób nagły podejmować działania związane z opuszczeniem działki. Jednocześnie, czyni uprawnionym wnioskowanie, że wprawdzie nieadekwatnie zareagował na stan domniemanego zagrożenia ze strony J. J. (2), to zarazem jednak Sąd Okręgowy doszedł do słusznej konstatacji, iż zadanie pokrzywdzonemu ciosu nożem, nie łączyło się z powstaniem w świadomości oskarżonego możliwości pozbawienia życia J. J. (2) i ponadto z godzeniem się na taką ewentualność. Na uwagę zasługuje również postawa oskarżonego po zdarzeniu, która nie jest typowa dla dużej części sprawców usiłowania zbrodni zabójstwa, nawet w zamiarze ewentualnym. Sąd Okręgowy trafnie zwrócił uwagę na brak ze strony oskarżonego jakichkolwiek działań, mających na celu zatracie śladów przestępstwa czy też zmierzających do uniknięcia związanych z nim konsekwencji prawnych. Świadczy o tym w szczególności fakt, że E. P. nie dążył do pozbycia się noża, który pozostawał w altanie, analogicznie jak on sam - aż do przyjazdu Policji. Nie ulega przy tym wątpliwości, że bez żadnych przeszkód, po opuszczeniu altanki przez J. J. (2), mógł oddalić się z miejsca zdarzenia i pozbyć się narzędzia użytego do popełnienia przestępstwa. Tego rodzaju okoliczności, uzupełniają wiedzę o rzeczywistym procesie psychicznym, jaki dokonał się w umyśle oskarżonego przed dokonaniem czynu i przemawiają za słusznością wnioskowania, że w jego świadomości nie istniała wizja zbrodni zabójstwa, która stanowiłaby odzwierciedlenie powstałego wcześniej zamiaru (nawet nagłego) i adekwatnie do tego - nie powstała w nim potrzeba unicestwienia narzędzia tej domniemanej "zbrodni", ani też dokonania ucieczki z miejsca czynu, aby uniknąć odpowiedzialności karnej, która łączona z zabójstwem, także w formie usiłowania, kojarzona jest powszechnie jako bardzo surowa. Nawet stan upojenia alkoholowego, nie tłumaczyłby dostatecznie przekonująco bierności przejawionej na tym polu przez E. P., gdyby faktycznie w grę wchodził zamiar popełnienia zbrodni zabójstwa.

Analizując całość okoliczności zdarzenia, warto też podkreślić pewne fakty związane z osobą pokrzywdzonego. Tak więc, analogicznie jak oskarżony, również on nie identyfikował siebie jako uczestnika zdarzenia, w którym zostałby dokonany zamach na jego życie. Osobliwe jest już to, że zamiast natychmiastowego dążenia do uzyskania pomocy medycznej (dysponował swoim telefonem), udał się bezpośrednio po zdarzeniu do sąsiadki D. P., a w przekazie do niej na temat zdarzenia, powołał się jedynie na to, że został dźgnięty nożem (nie zaś, że usiłowano pozbawić go życia). Stamtąd zresztą, w dalszym ciągu nie została wezwana pomoc medyczna, lecz zgodnie z dyspozycją żony pokrzywdzonego - D. P. wezwała taksówkę, którą J. J. (2) udał się do domu. Dopiero w dalszej kolejności, a więc już z miejsca zamieszkania, żona jego wezwała Pogotowie Ratunkowe, które przewiozło pokrzywdzonego do szpitala. Niezależnie od tego, że rana była stosunkowo głęboka i pokrzywdzony spędził kilka dni w szpitalu, to jednak przebieg rany i związane z tym finalne skutki, nie wykroczyły poza średnie uszkodzenia ciała w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., jak też nie istniało bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia czy doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o czym przekonuje nie tylko opinia sądowo-lekarska, ale także stan pokrzywdzonego, który bezpośrednio po zdarzeniu przemieszczał się samodzielnie w kilka różnych miejsc.

Całość okoliczności związanych z zaistniałym zdarzeniem, zarówno podniesionych przez Sąd Okręgowy, jak i uzupełniająco przedstawionych powyżej, prowadzi do konkluzji, że w okolicznościach tej sprawy, nie wystąpiły uzasadnione podstawy do przypisania oskarżonemu działania z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia J. J. (2). Nie ma dostatecznie przekonujących, rzetelnych podstaw, aby przyjąć, że w uwarunkowaniach faktycznych tej sprawy, E. P. zadając cios nożem w rejon jamy brzusznej pokrzywdzonego, dopuszczał możliwość dokonania jego zabójstwa i że z możliwością taką się godził. Odmienne w swej wymowie stanowisko autora apelacji, oparte zostało na zestawieniu kilku okoliczności (rodzaj narzędzia, sposób działania, siła ciosu, umiejscowienie rany) bez poddania ich głębszej analizie w kontekście konkretnych realiów tej sprawy. Zestawienie zatem wskazanych wyżej elementów, w sposób oderwany w istocie od specyfiki zaistniałego zdarzenia oraz specyficznych okoliczności podmiotowych, nie mogło doprowadzić do wniosków podważających skutecznie stanowisko Sądu pierwszej instancji. Niezależnie od tego, nie sposób pomijać fakt, że wnioskowanie apelującego przeprowadzone zostało w oparciu o ograniczony zakres okoliczności, które w żadnym wypadku nie wyczerpują całości charakterystyki podmiotowo-przedmiotowej zaistniałego zdarzenia, ani też pozostałych okoliczności, znaczących dla prawidłowego ustalenia zamiaru przestępczego, na które wskazano powyżej, a które w pewnej mierze znalazły wprawdzie swój wyraz w treści zarzutu apelacji, tyle że nie nastąpiło stosowne rozwinięcia ich w uzasadnieniu środka odwoławczego.

Całkowicie chybione są sugestie apelującego dotyczące możliwości działania oskarżonego "w afekcie i pod wpływem silnego wzburzenia". Pomijając niekompletność elementów tzw. afektu, w wersji zasugerowanej w przez prokuratora w apelacji, należy stwierdzić brak jakichkolwiek konkretnych podstaw do przyjęcia takich warunków działania oskarżonego, na co zresztą nie wskazuje także sam autor środka odwoławczego. Możliwości takiej jednoznacznie przeczy też treść opinii sądowo-psychiatrycznej, w której biegli wykluczyli wystąpienie u oskarżonego stanu silnego wzburzenia. Zwykły, nawet intensywny strach czy też silne emocje, nie kreują podstaw do rozważania instytucji określonej w art. 25 § 3 k.k., ani też do rozważania kwalifikacji prawnej czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art.148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k

Wniosek

Prokurator wniósł w apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja przedstawiona dla wykazania zasadności zarzutu apelacji, okazała się chybiona, pozbawiona przekonujących ocen i racji, co skutkowało koniecznością uznania za nietrafny i bezpodstawny, związanego z nią wniosku kasatoryjnego. Zasadnicze powody niezasadności wniesionego środka odwoławczego przedstawione zostały szczegółowo w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku została utrzymana w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutu apelacji i argumentacji przedstawionej w środku odwoławczym, spowodowały nieuwzględnienie wniosku kasatoryjnego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26.05.1982 r. - Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. kwotę 738 zł, w tym 23 % VAT, tytułem opłaty za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym.

III

Na podstawie art. 624k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, mając na uwadze brak dochodów oraz jakiegokolwiek majątku.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana