Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 323/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 października 2021 r., sygn. akt III K 72/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia, mający
wpływ na jego treść, przejawiający się
błędnym uznaniem, iż A. S.
w dniu zdarzenia ugodziła pokrzywdzonego nożem włącznie w wyniku kłótni
o pieniądze, w następstwie, czego błędnie przyjęto, że nie działała on w obronie
koniecznej, ale z zamiarem wyrządzenia pokrzywdzonemu krzywdy, podczas gdy
jak wynika z wyjaśnień oskarżonej złożonych przed Sądem, jej działanie było
wynikiem niewłaściwego zachowania
R. W. o charakterze
seksualnym, które to wyjaśnienia
wydają się być prawdopodobne tym bardziej,
że oskarżona bezpośrednio po zdarzeniu podczas spontanicznej wypowiedzi
skierowanej do przybyłych na interwencję funkcjonariuszy wskazywała, że pokrzywdzony „miał się do niej dobierać”, a ona jedynie usiłowała się bronić,

2. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 4 i 7 k.p.k.
z powodu dowolnej oceny materiału dowodowego, przejawiającą się niezasadną
odmową przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie,
w jakim wskazywała, że użyła noża
wyłącznie w obronie przed R.
W., aby powstrzymać go, licząc,
że odejdzie i opuści mieszkanie,
podczas gdy A. S. od samego początku informowała funkcjonariuszy
o tym, że jedynie broniła się przed pokrzywdzonym, przy czym twierdzenia te
wbrew stanowisku sądu, nie są sprzeczne
z zeznaniami świadka J. S.,
bowiem fakt kłótni pomiędzy oskarżoną
i pokrzywdzonym na tle rozliczeń
finansowych nie wyklucza możliwości podejmowania przez R. W.
wobec A. S. czynności
o charakterze seksualnym, podobnie
użyte przez oskarżoną słowa podczas
rozmowy telefonicznej z dyspozytorem
numeru ratunkowego, wypowiedziane pod wpływem silnych emocji i po spożyciu
alkoholu, nie wykluczają możliwości
przebiegu wydarzeń, jaki przestawiony został przez oskarżoną podczas jej wyjaśnień złożonych przed sądem,

3. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonej tj. 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do zarzutów wyspecyfikowanych w punktach 1 i 2 apelacji obrońcy A. S., w pierwszej kolejności wypada zauważyć, że chcąc przekonać o rzekomej zasadności tych zarzutów, apelujący stwierdza między innymi, że „w toku postępowania sądowego A. S. nie kwestionowała swojego udziału w zajściu
z R. W.” (strona 3 apelacji), a także, że „przedstawiona przez oskarżoną wersja wydarzeń jest w pełni spójna.” (strona 4 apelacji). Formułując pierwszą
z wymienionych uwag, apelujący zbywa jednak milczeniem to, co uwypuklił Sąd Okręgowy, a mianowicie, że będąc czterokrotnie przesłuchiwaną w toku postępowania przygotowawczego (k.48-49, k.61-63, k.68, k.140-142), A. S. nie tylko zaprzeczała swojemu udziałowi w zdarzeniu, które jest przedmiotem niniejszej sprawy,
ale co więcej, sugerowała, a nawet wskazywała, że ugodzenia nożem R. W. dokonała inna, bliżej nieokreślona osoba. Natomiast formułując drugą uwagę, skarżący niejako usprawiedliwia, czy też tłumaczy treść wyjaśnień, które oskarżona zwerbalizowała w postępowaniu sądowym (k.297-298verte), a właściwie to nawet
nie tłumaczy treści tych wyjaśnień, lecz uzupełnia je, czy też inaczej, „dopowiada” do nich
za oskarżoną, że ta, „(…) będąc pod wpływem alkoholu, oraz silnych emocji, niedostarczenie (powinno być - niedostatecznie - uwaga Sądu Apelacyjnego) precyzyjnie przedawniła (powinno być - przedstawiła - uwaga Sądu Apelacyjnego) przebieg wydarzeń, informując
o zdarzeniu świadka J. S.. Podobnie dzwoniąc pod numer alarmowy, oskarżona skupiona była bardziej na uzyskaniu specjalistycznej pomocy medycznej dla pokrzywdzonego”. (strona 4 apelacji). Tymczasem ze stenogramu rozmowy telefonicznej oskarżonej z operatorem CRP (k.114-115) wynika coś zgoła odmiennego. Co prawda
rację ma apelujący, że celem tej rozmowy było wezwanie karetki pogotowia, a więc chęć udzielenia pokrzywdzonemu profesjonalnej pomocy medycznej, niemniej jednak treść
oraz charakter wypowiedzi oskarżonej w trakcie tej, jak i kolejnej jej rozmowy z dyspozytorem pogotowia ratunkowego (k.169-170), nie pozostawia wątpliwości, że w czasie obydwu tych rozmów, wymieniona nie ograniczała się jedynie do przekazania niezbędnych informacji,
ale również i to używając wulgaryzmów wskazywała, że to właśnie ona „podcięła gardło” pokrzywdzonemu, a uczyniła to dlatego, że ten ją zdenerwował. Ta ostatnia kwestia,
jak trafnie zauważył to Sąd pierwszej instancji, znajduje zaś rozwinięcie w zeznaniach J. S. (k.44-45 i k.388verte-389), które to wbrew sugestii apelującego, prowadzą
do oczywistego w swej wymowie wniosku, że informacja, którą oskarżona bezpośrednio
po zdarzeniu przekazała na temat jego przyczyny J. S., była jednoznaczna i precyzyjna. Trudno jednak o inną w tej materii konstatację, skoro z zeznań J. S. złożonych w śledztwie wynika, że „(…) A. S. powiedziała,
że pocięła go nożem ze względu na jakąś kłótnię z przeszłości”, zaś ta część zeznań J. S. złożonych przez niego w postępowaniu jurysdykcyjnym, którą Sąd Okręgowy, jak najbardziej prawidłowo uznał za wiarygodną, dowodzi między innymi, że bezpośrednio przed zdarzeniem, A. S. i R. W. kłócili się o 70 złotych, które
w przeszłości pokrzywdzony ukradł oskarżonej. Mając w polu widzenia te uwarunkowania dowodowe, oczywiście nie sposób nie zauważyć także i tego, że z zeznań funkcjonariuszy policji przybyłych bezpośrednio po zdarzeniu na jego miejsce (zeznania H. L. k.53-54 i k.300, zeznania K. S. k.173-175 i k.300-300verte) wynika, iż oskarżona wskazała wymienionym, że ugodziła pokrzywdzonego nożem,
bo ten „dobierał się do niej.” Rzecz jednak w tym, że ów powód działania oskarżonej
jest zupełnie odmienny od tego, który przedstawiła ona J. S., a ponadto, a właściwie przede wszystkim trzeba podkreślić, że w toku postępowania
przygotowawczego, A. S. nie tylko, że nie wskazywała, iż owo „dobieranie się do niej pokrzywdzonego” było determinantą jej działania, ale w ogóle zaprzeczała temu,
że to ona ugodziła nożem R. W.. Co prawda przyznała to
w postępowaniu jurysdykcyjnym, wskazując jako przyczynę swojego działania wspomniane wcześniej „dobieranie się do niej pokrzywdzonego”, niemniej jednak należy zwrócić uwagę na depozycję, którą oskarżona zwerbalizowała po odczytaniu jej wyjaśnień złożonych
w śledztwie. A. S. stwierdziła wówczas, że wyjaśnienia te są nieprawdziwe
i dodała, że „(…) mówiłam tak jak mi odczytano bo się wstydziłam” oraz „nie wiem czemu zwlekałam tak długo z mówieniem o tym, może to przez nerwy. Ja nie chciałam tego po prostu ujawniać.” (k.298). Tego rodzaju tłumaczenie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, a więc zasad, o których mowa w art. 7 kpk, jest nie tylko pozbawione
racjonalnych podstaw, ale brzmi wręcz naiwnie. Trudno jednak o inną w tym zakresie konstatację, skoro dla każdej osoby prawidłowo zorientowanej na otaczającą
ją rzeczywistość, a więc również i dla oskarżonej oczywistym jest, a przynajmniej powinno być, że okoliczność, której wymieniona nie ujawniła mogłaby mieć istotne znaczenie
dla jej odpowiedzialności karnej. Z kolei tłumaczenie, że oskarżona nie ujawniła tej okoliczności w postępowaniu przygotowawczym, bo się wstydziła jest takie, jak wskazano
to wcześniej, to jest naiwne. Nie sposób bowiem inaczej ocenić tego tłumaczenia, skoro A. S. nie wstydziła się powiedzieć o rzekomym „dobieraniu się” do niej
przez pokrzywdzonego na rozprawie, a wcześniej, nie wstydziła się wspomnieć o tym funkcjonariuszom policji.

W obliczu zaprezentowanych uwag, spostrzeżeń i uwarunkowań należy więc przyznać rację Sądowi Okręgowemu, że rzeczywistym powodem działania oskarżonej
było to, co bezpośrednio po zdarzeniu wymieniona przedstawiła J. S.,
a ten z kolei, odzwierciedlił w swoich relacjach procesowych. Konkretnie rzecz ujmując, prawidłowo ustaloną przez Sąd orzekający determinantą bezprawnego działania podjętego przez A. S. wobec R. W. była ich kłótnia wywołana zaszłymi rozliczeniami na tle finansowym. Formułując tę tezę stwierdzić jednocześnie
należy, że żaden z dowodów uzyskanych przez Sąd meriti, nie materializuje podstaw
do przyjęcia, że poprzez swoje działanie A. S. odpierała bezpośredni
i bezprawny zamach na jej życie, zdrowie, czy wolność seksualną. Co więcej, takowej podstawy, nawet hipotetycznie, nie może stanowić sugestia wyłaniająca się ze zwerbalizowanych w postępowaniu jurysdykcyjnym wyjaśnień oskarżonej. Ta bowiem
jest nad wyraz ogólnikowa i lakoniczna, podobnie zresztą jak informacja, którą oskarżona przekazała funkcjonariuszom policji, H. L. i K. S..

Reasumując trzeba więc skonstatować, że zarzuty opisane w punktach 1 i 2 omawianej w tym miejscu apelacji są bezzasadne.

Natomiast zarzut wyspecyfikowany w punkcie 3 tej apelacji zostanie omówiony
w dalszej części uzasadnienia, jako że tematycznie łączy się on z rozstrzygnięciem o karze pozbawienia wolności wymierzonej A. S. przez Sąd odwoławczy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów zaprezentowanych powyżej.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych
za podstawę orzeczenia, który miał wpływ
na treść orzeczenia polegający na przyjęciu,
iż oskarżona dobrowolnie odstąpiła od dokonania zabójstwa R. W., co w konsekwencji doprowadziło do ziszczenia się przesłanek
z art. 15 § 1 k.k. i uznaniu, iż oskarżona
nie podlega karze za usiłowanie zabójstwa R. W., a jedynie za
spowodowanie obrażeń ciała pokrzywdzonego powyżej dni 7, podczas gdy zebrane dowody, ich prawidłowa analiza i ocena dokonana
z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego wskazuje, iż brak jest warunków dla przyjęcia dobrowolnego odstąpienia oskarżonej od dokonania zabójstwa
pokrzywdzonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat zarzutu opisanego w apelacji prokuratora, w pierwszej kolejności wypada zauważyć, że w jego ramach skarżący wskazuje na błędnie poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenie faktyczne. Tymczasem w uzasadnieniu omawianego środka odwoławczego, jego autor, przekonując
o zasadności wspomnianego zarzutu, zamiennie formułuje twierdzenia o błędnie dokonanym ustaleniu i błędnie dokonanej ocenie dowodów, aczkolwiek całościowa lektura części motywacyjnej apelacji nie pozostawia wątpliwości, że skarżącemu w rzeczywistości nie chodzi o ocenę dowodów, lecz o to błędnie poczynione ustalenie, które zostało przedstawione w opisie zarzutu. Konkretnie, apelujący kwestionuje ustalenie, w ramach
to którego Sąd pierwszej instancji przyjął, że oskarżona dobrowolnie odstąpiła od dokonania czynu zabronionego, czyli od pozbawienia życia R. W.. Skupiając uwagę na tej kwestii, skarżący odwołuje się w sposób ogólny do orzecznictwa i stwierdza, że „(…)
o dobrowolnym odstąpieniu od usiłowania można mówić tylko wtedy, gdy sprawca dobrowolnie zrezygnował z popełnienia czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego. W sytuacji gdy zachowanie się sprawcy osiągnęło już fazę usiłowania ukończonego, tj. sprawca wykonał wszystkie czynności prowadzące do realizacji znamion zabójstwa człowieka, warunkiem bezkarności za usiłowanie jest zapobiegnięcie skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego objętego pierwotnym zamiarem sprawcy.” (strona 4 apelacji). Ta sformułowana przez apelującego teza jest oczywista i ze względu
na taki właśnie charakter zasługuje na pełną akceptację. Natomiast odnosząc ją do realiów faktycznych analizowanej sprawy, już w tym miejscu stwierdzić należy, iż rację ma prokurator, że ustalenie, o którym mowa powyżej jest błędne. Trudno jednak o inną w tym zakresie konstatację skoro pozostałe, prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności prowadzą do oczywistego w swej wymowie wniosku, a mianowicie, że poprzez swoje działanie, oskarżona zmaterializowała wszystkie czynności ukierunkowane na pozbawienie życia R. W., a to oznacza, że owo działanie znajdowało się już w fazie ukończonego usiłowania przestępstwa stypizowanego w art. 148 § 1 kk. Aby nie być
w tej materii gołosłownym, należy zaś przypomnieć, a właściwie uwypuklić i zaakcentować, że oskarżona, używając noża o dużych rozmiarach, ugodziła pokrzywdzonego
w newralgiczną dla życia ludzkiego część ciała, w konsekwencji czego spowodowała przecięcie w okolicy szyi i ucha lewego wymienionego. Co więcej, obrażenia te naruszyły czynność tych narządów na okres przekraczający 7 dni, a ponadto, jak wynika to z opinii lekarskiej (k.103), mogły zagrażać życiu pokrzywdzonego. Dodać również należy to,
co trafnie zauważył prokurator, że z relacji samej oskarżonej zwerbalizowanej
w postępowaniu sądowym, wynika, iż bezpośrednio po zadaniu ciosu nożem R. W. towarzyszyła jej obawa, że wymieniony „(…) może się wykrwawić i umrzeć (…)” (k.298). Wszystkie te uwarunkowania nakazują więc jedynie powtórzyć,
że urzeczywistnione przez A. S. usiłowanie popełnienia przestępstwa
z art. 148 § 1 kk było już ukończone, a istnienie takiego stanu rzeczy nie pozwala przyjąć,
że oskarżona, w rozumieniu art. 15 § 1 kk, dobrowolnie odstąpiła od dokonania czynu zabronionego. Formułując tę konkluzję, należy jednocześnie zauważyć, że czynności ratunkowe, które po zrealizowaniu swojego działania oskarżona podjęła wobec pokrzywdzonego, jakkolwiek zmierzały do zapobieżenia skutkowi w postaci śmierci pokrzywdzonego, to jednak nie sposób przyjąć, że to właśnie one i wyłącznie one ostatecznie doprowadziły do tego, że sutek ten nie zmaterializował się. Nie nastąpił on przecież dlatego, że R. W. została udzielona profesjonalna pomoc medyczna.
W obliczu tych uwarunkowań jest więc oczywistym, że na gruncie przedmiotowej sprawy,
nie zaistniała również druga sytuacja, którą przewiduje przepis art. 15 § 1 kk. Taki stan rzeczy, nie zmienia jednak faktu, który Sąd Okręgowy, notabene, prawidłowo ustalił,
a mianowicie, że oskarżona „(…) podjęła skuteczne działania zmierzające do zapobieżenia jego realizacji (realizacji zamiaru pozbawienia życia R. W. - uwaga Sądu Apelacyjnego) - niezwłocznie wzywając pomoc i samemu jej udzielając pokrzywdzonemu,
co zakończyło się sukcesem.” (vide: strona 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, k.400verte). Dodać przy tym należy, iż wbrew sugestii sformułowanej w uzasadnieniu omawianej apelacji, A. S. podjęła wspomniane działania dobrowolnie.
O tym przekonują zaś pochodzące ze śledztwa zeznania E. M. (k.29-30)
i J. S. (k.44-45), z których wynika, że w momencie gdy autorzy tych zeznań obudzili się, oskarżona przykładała do spowodowanej przez siebie rany ręcznik papierowy, podawała go pokrzywdzonemu, a następnie, nikim i niczym nie kierowana, z własnej woli, zadzwoniła na numer alarmowy, by wezwać do pokrzywdzonego pomoc medyczną.
Czyniąc te uwagi, trzeba jednocześnie zauważyć, że ani wyjaśnienia A. S.,
ani zeznania R. W. nie dostarczają informacji, które wskazywałyby
na to, że działania oskarżonej, o których mowa powyżej, były determinowane niezależnymi od niej, „zewnętrznymi” okolicznościami. Natomiast to, że po obudzeniu się, również
J. S. podawał pokrzywdzonemu ręcznik papierowy, nie pozbawia wspomnianych działań A. S. cechy dobrowolności. Trzeba bowiem podkreślić to, o czym była już mowa wcześniej, a więc to, że w momencie gdy J. S.,
a i E. M. również, obudzili się, oskarżona już udzielała pomocy pokrzywdzonemu.

W podsumowaniu dotychczasowych rozważań stwierdzić zatem należy,
że jak najbardziej trafna jest uwaga będąca osnową zarzutu sformułowanego przez prokuratora, iż w kontekście uwarunkowań faktycznych, które materializują się na gruncie rozpoznawanej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że A. S. dobrowolnie odstąpiła od zamiaru pozbawienia życia R. W.. Uwarunkowania,
o których mowa nie stwarzają również przesłanek do sformułowania wniosku, iż A. S., a konkretnie podjęte przez nią działania, zapobiegły wspomnianemu skutkowi. Natomiast oczywistym jest, że między innymi, te właśnie działania, dodać trzeba podjęte przez oskarżoną dobrowolnie, przyczyniły się do tego, że skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie nastąpił. Mając w polu widzenia te okoliczności, Sąd odwoławczy zmienił więc zaskarżony wyrok, uznając A. S. za winną popełnienia zarzuconego jej czynu, to jest czynu stypizowanego w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Przypisując ów czyn oskarżonej, Sąd Apelacyjny uznał jednak, że jej bezprawnemu działaniu towarzyszył wynikowy, a nie bezpośredni zamiar pozbawienia życia R. W.. Co prawda A. S. ugodziła pokrzywdzonego nożem o znacznych rozmiarach i w miejsce, w którym znajdują się istotne dla życia ludzkiego organy (żyły, tętnice), niemniej jednak trzeba zauważyć, że zadała pokrzywdzonemu tylko jeden cios i co niezwykle istotne, jego siła nie była znaczna,
a rzec nawet można niewielka. O tym przekonuje zaś, opisany w dokumentacji lekarskiej charakter obrażenia ciała stwierdzonego u R. W. (k.89). Konkretnie,
była to powierzchowna rana cięta o długości 1 centymetra, po której to zaopatrzeniu chirurgicznym, pokrzywdzony został wypisany ze szpitala do domu.

Zmiana zaskarżonego wyroku wywołana uwzględnieniem zarzutu wskazanego
w apelacji prokuratora powoduje, że wyspecyfikowany w apelacji obrońcy oskarżonej
zarzut rażącej niewspółmiernej surowości kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
jest bezprzedmiotowy. Dolna granica ustawowego zagrożenia przewidzianego
za przestępstwo przypisane A. S. przez Sąd odwoławczy kształtuje się bowiem na poziomie 8 lat pozbawienia wolności. Wymierzając karę oskarżonej należało jednak mieć na uwadze nie tylko wspomniane zagrożenie ustawowe, ale również okoliczności czynu popełnionego przez wymienioną, a także elementy charakteryzujące jej warunki i właściwości osobiste. Spośród tych pierwszych, należy zaś uwypuklić to, o czym była już mowa wcześniej, a mianowicie, że A. S. dobrowolnie podjęła starania zmierzające
do tego, by skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie nastąpił. Innymi więc słowy, oskarżona i to niezależnie od jej późniejszej postawy procesowej, wyraziła w ten sposób czynny żal z powodu popełnionego przestępstwa, który to, mając w polu widzenia treść
art. 15 § 2 kk, daje asumpt do orzeczenia wobec niej kary pozbawienia wolności
z nadzwyczajnym jej złagodzeniem. W takiej zaś sytuacji dolna granica ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności za czyn przypisany A. S. wynosi
2 lata i 8 miesięcy. Kształtując zaś ostateczną wysokość tej kary i lokując ją na poziomie
3 lat i 6 miesięcy, Sąd odwoławczy miał na uwadze charakter obrażenia ciała, które
u pokrzywdzonego spowodowała oskarżona, fakt, że działała ona z wynikowym zamiarem pozbawienia życia R. W., to że popełniła przestępstwo będąc pod wpływem alkoholu, a także i to, że okoliczność, z powodu której A. S. urzeczywistniła owo przestępstwo, obiektywnie rzecz ujmując, nie była doniosła. Określając wymiar kary, Sąd Apelacyjny uwzględnił również warunki i właściwości osobiste oskarżonej, które to z uwagi na jej dotychczasową dwukrotną karalność, zdaniem Sądu odwoławczego, zasługują na negatywną oceną. Wszystkie te, wyżej wymienione elementy, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, nie tylko uprawnionym, ale przede wszystkim zasadnym czynią wniosek, że wymierzona oskarżonej kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest sprawiedliwa
i wyważona, a przy tym gwarantuje realizację jej celów, zarówno w zakresie społecznego,
jak i indywidualnego oddziaływania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się częściowo zasadny z powodów, o których mowa powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Przypisanie oskarżonej przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb.
z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionego w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego i wymierzenie jej kary pozbawienia wolności z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia, z uwagi na zaistnienie sytuacji przewidzianej
w art. 15 § 2 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku było konieczne z powodów
przedstawionych we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym zapadło
na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2019. 18 j.t.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

O wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, Sąd Apelacyjny
orzekł na podstawie art. 633 kpk i art. 636 § 1 kpk, zaś o opłacie należnej
od oskarżonej za obie instancje, w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 8 oraz art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Brak ustalenia, że oskarżona popełniła przestępstwo działając w obronie koniecznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że oskarżona dobrowolnie odstąpiła od pozbawienia życia R. W..

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana