Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 lutego 2024 r. w S.

sprawy S. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o wynagrodzenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. akt VI P 47/19

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz S. B. kwotę 8.000 (osiem tysięcy) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami należnymi po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanemu niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Sygn. akt III APa 8/23

UZASADNIENIE

S. B. pozwem z dnia 6 listopada 2019 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na swoją rzecz kwoty 250.936,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy, począwszy od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.). Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu S. B. wskazał, że począwszy od września 2014 r., kiedy zapadł wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie prawomocnie ustalający, iż nigdy nie doszło do wypowiedzenia mu umowy o pracę przez pracodawcę, a tym samym łączący strony stosunek pracy nigdy nie uległ rozwiązaniu, powód co miesiąc kierował do pracodawcy pisma wyrażające gotowość do świadczenia pracy na rzecz pozwanej. Powód regularnie informował pracodawcę, iż w dalszym ciągu chciałby pracować na dotychczas zajmowanym stanowisku, występując jednocześnie z żądaniem dopuszczenia go do pracy u pozwanej. Począwszy zatem od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (tj. do chwili wydania przez Sąd Okręgowy w Szczecinie prawomocnego wyroku dopuszczającego powoda do pracy u pozwanej), powód wystosował do pozwanej 29 pism z informacją o gotowości do pracy. Powód wskazał dalej, że pozwana jako pracodawca - wbrew prawomocnemu wyrokowi Sądu Okręgowego w Szczecinie wskazującego, iż nigdy nie doszło do wypowiedzenia łączącej strony umowy o pracę - uniemożliwiała powodowi świadczenie pracy i niesłusznie nie dopuszczała go do jej wykonywania. Mimo wydanych przez Sąd wyroków w sprawie o przywrócenie do pracy, w których to Sądy obu instancji wskazały wprost, iż umowa o pracę nie została rozwiązana, pozwana pismem z dnia 9 października 2015 r. skierowanym do powoda oświadczyła wprost, iż S. B. od 1 grudnia 2010 r. nie jest pracownikiem. Powód wskazał również, że wykonywanie przez niego w przedmiotowym okresie, w toku postępowania sądowego pracy u innego pracodawcy (w spółce (...)), nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez powoda gotowości do pracy ani pozostawania w gotowości do jej wykonywania w rozumieniu art. 81 § 1 k.p. Podobnie uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 2 września 2003 r. (I PK 345/02). Pozostawanie w dyspozycji pracodawcy jako element gotowości do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p. należy rozumieć jako stan, w którym pracownik może na wezwanie pracodawcy niezwłocznie podjąć pracę. Natomiast zatrudnienie u innego pracodawcy nie przekreśla samo przez się gotowości do pracy według art. 81 § 1 k.p. Zbliżone stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z 11 stycznia 2006 r. (II PK 111/05 stwierdzając, że podjęcie zatrudnienia u innego pracodawcy nie wyłącza prawa do wynagrodzenia za czas wykonywania pracy, jeżeli pracownik był gotów do jej realizacji, a przeszkody leżały po stronie pracodawcy (art. 81 § 1 k.p.).

Powód podkreślił, iż jeszcze w dniu wydania prawomocnego wyroku dopuszczającego go do pracy, skierował do pozwanej pismo o gotowości do wykonywania pracy, zaś w następnym dniu roboczym złożył oświadczenie w spółce (...) o rozwiązaniu umowy o racę. Powód, zgłaszając się na badania lekarskie dnia 6 lutego 2017 r., nie był już pracownikiem spółki (...), z którą stosunek pracy ustał 2 lutego 2017 r. Powyższe świadczy o tym, iż powód w każdej chwili gotów był złożyć wypowiedzenie w spółce (...) i na wezwanie pracodawcy niezwłocznie podjąć pracę. Pozwana uniemożliwiała jednak powodowi świadczenie pracy i niesłusznie nie dopuszczała go do jej wykonywania, powód natomiast, począwszy od września 2014 r. do stycznia 2017 r. — tj. przez 29 miesięcy — kierował do pracodawcy pisma wyrażające gotowość do świadczenia pracy.

Powód wskazał następnie, że został poszkodowany działaniami pracodawcy. Po jego stronie istniał stan niepewności co do pracy, gdyż pozbawiony przez pozwaną pracy i wynagrodzenia musiał utrzymać się nawiązując stosunek pracy, który mógł być zakończony w krótkim czasie tak, aby wrócić do pracy u pozwanej. Powód liczył, iż pozwana dopuści go do pracy bez zbędnego przeciągania sprawy w kolejnych postępowaniach sądowych. Niestety pozwana podnosiła przed Sądem cały czas niezasadne argumenty mając wiedzę z uzasadnień sądów, iż umowa o pracę nie została rozwiązana. Gotowość do pracy po stronie powoda „kosztowała” wiele lat życia w niepewności i oczekiwaniu na kontakt ze strony pozwanej. W tym stanie rzeczy roszczenie o zapłatę wynagrodzenia jest zasadne nie tylko pod względem prawnym, ale również zgodne z zasadami współżycia społecznego. Niedopuszczalne jest zdaniem powoda wykorzystywanie instrumentów prawnych w celu niezgodnego z prawem zabezpieczenia interesów przez pracodawcę tj. braku dobrowolnego dopuszczenia pracownika do pracy i tym samym działaniu na jego szkodę.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że zaprzecza następującym twierdzeniom powoda, tj., że:

a) powód, począwszy od września 2014 r. kierował do pozwanej wnioski o dopuszczenie go do pracy, wyrażając gotowość do świadczenia pracy na rzecz pozwanej;

b) powód regularnie informował pozwaną, że w dalszym ciągu chciałby pracować na dotychczas zajmowanym stanowisku;

c) powód wystosował do pozwanej 29 pism z informacją o gotowości do pracy;

d) powód systematycznie zwracał się do pozwanej, aktywnie manifestując pozostawanie przez niego w natychmiastowej gotowości do podjęcia zatrudnienia i świadczenia pracy;

e) pozwana niesłusznie nie dopuszczała powoda do pracy i nie zastosowała się do wyroku przywracającego powoda do pracy (powód nie zgłosił gotowości do pracy);

f) powód był gotów w każdej chwili złożyć wypowiedzenie (...) sp. z o.o. i na wezwanie pozwanej niezwłocznie podjąć pracę;

g) postępowanie pozwanej w stosunku do powoda było rezultatem prowadzenia przez niego działalności związkowej; 

h) pozwana nie cofnęła apelacji w sprawie o wynagrodzenie za październik 2014 r., toczącej się przed tut. Sądem w sprawie o sygn. akt VI Pa 4/19 (dowód: protokół rozprawy apelacyjnej z 8 marca 2019 r. wraz z postanowieniem tut. Sądu z 8 marca 2019 r. w zał. 4).

Pozwana wskazała dalej, że potwierdza następujące twierdzenia powoda, tj., że:

a) powód jest pracownikiem pozwanej;

b) pozwana nie wyraziła zgody na zawarcie z powodem ugody obejmującej roszczenia dochodzone w nin. postępowaniu na skutek zawezwania do próby ugodowej z 29 sierpnia 2017 r.;

c) pozwana nie spełniła żądania powoda zapłacenia wynagrodzenia za okres od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.) na skutek jego wezwania do zapłaty z 22 września 2019 r.;

d) strony zawarły ugodę sądową w sprawie o wynagrodzenie za czas pozostawania w gotowości do pracy za październik 2014 r.;

e) sądy obu instancji uznały, że nie doszło do rozwiązania umowy o pracę z powodem za wypowiedzeniem;

f) pozwana w piśmie z 29 października 2015 r. oświadczyła, że powód od 1 grudnia 2010 r. nie jest jej pracownikiem;

g) prawomocnym wyrokiem z 27 stycznia 2017 r. sąd dopuścił powoda do pracy;

h) powód w okresie od 18 czerwca 2012 r. do 2 lutego 2017 r. świadczył pracę na rzecz (...) sp. z o.o.;

i) pismem z 30 stycznia 2017 r. powód zawnioskował do (...) sp. z o.o. o rozwiązanie jego umowy o pracę za uprzedzeniem;

j) powodowi w dniu 27 lutego 2017 r., pozwana złożyła oświadczenie o rozwiązaniu jego umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p.;

k) prawomocnym wyrokiem z 28 czerwca 2019 r. sąd przywrócił powoda do pracy u pozwanej.

Pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powoda, tak co do zasady, jak i wysokości. Powód nie wykazał, kiedy pisma z okresu wrzesień 2014 r. - styczeń 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.) zostały doręczone pozwanej i od jakiej daty należałoby liczyć ewentualną gotowość powoda do podjęcia pracy (pozwana zaprzecza, aby powód taką gotowość skutecznie zgłosił). Pozwana wskazała, iż kwestionuje w szczególności, że pismo z 22 września 2014 r. zostało doręczone pozwanej w dacie jego sporządzenia/nadania. Z najdalej posuniętej ostrożności pozwana wskazała, że roszczenie powoda jest nieuzasadnione co najmniej za okres od 19 września 2014 r. do 22 września 2014 r., a za styczeń 2017 r. może dotyczyć ewentualnie okresu od ew. doręczenia pisma z 27 stycznia 2017 r. (powód go nie wykazał) do końca stycznia 2017 r.

Zdaniem pozwanej powód nie zgłosił skutecznie gotowości do pracy u pozwanej pismami z okresu wrzesień 2014 - styczeń 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.). Zgodnie z ww. pismami, powód jedynie zwracał się do pozwanej z prośbą o „zajęcie stanowiska w stosunku do jego osoby”, w sytuacji gdy zapadł wyrok z 19 września 2014 r. Nie zadeklarował przy tym gotowości do pracy, skoro pisma skonstatował stwierdzeniem, iż „chętnie spotka się z przedstawicielami Pracodawcy na rozmowę”. Powyższe świadczy zatem o tym, że intencją powoda było wyjaśnienie z pozwaną konsekwencji płynących z wyroku z dnia 19 września 2014 r., a nie zawiadomienie o gotowości do podjęcia pracy. Tym bardziej, że powód w ww. pismach nie wskazał, w jaki sposób pozwana może się z nim skontaktować w celu ewentualnego wezwania do pracy, nie wskazał jakiegokolwiek numeru telefonu, czy adresu e-mail.

Zdaniem pozwanej o tym, że powód nie zgłosił skutecznie gotowości do świadczenia pracy w okresie spornym świadczy także treść jego pisma z 27 stycznia 2017 r. (w zał. 12 do pozwu). Powód wskazał w nim precyzyjnie, że „wyraża gotowość powrotu do pracy”, oświadczył, że „stawi się w pracy na wezwanie pracodawcy” oraz podał swoje dane kontaktowe, w tym adres e-mail i numer telefonu. Natomiast w 28 pismach z okresu od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (w zał. 18 do pozwu), powód jedynie ponawiał chęć rozmowy z pozwaną, a przy tym nie rozwiązał stosunku pracy ze swoim nowym pracodawcą. Nie pozostaje natomiast w gotowości do świadczenia pracy pracownik, który na czas trwania przeszkody podjął zatrudnienie u innego podmiotu (J. Skoczyński, [w:] M. Gersdorf, K. Rączka, Z. Salwa (red.), Komentarz 2005, s. 392), w szczególności gdy praca taka wyłącza dyspozycyjność pracownika i nie umożliwia niezwłocznego podjęcia pracy, którą pracownik zobowiązał się wykonywać na rzecz pracodawcy, ze strony którego doznał przeszkód w jej wykonywaniu (zob. wyrok SN z 7 lipca 2000 r., I PKN 721/99, wyrok SN z 2 września 2003 r., I PK 345/02).

W ocenie pozwanej powód nie mógł też skorzystać z instytucji z art. 48 § 2 k.p. - obowiązywał go okres wypowiedzenia, najpierw 1-miesięczny, a po 18 czerwca 2015 r. - 3-miesięczny. Gdyby nawet przyjąć, że zgłoszenie gotowości było skuteczne (czemu pozwana zaprzecza), to wynagrodzenie nie jest należne w sytuacji, gdy powód faktycznie mógłby świadczyć pracę na rzecz pozwanej po rozwiązaniu umowy o pracę z (...) sp. z o.o. Oznacza to, że w okresie wrzesień-październik 2014 r. i lipiec-wrzesień 2015 r. nie mogłoby do powyższego skutecznie dojść.

Odnosząc się do twierdzenia powoda, że działanie pozwanej było motywowane jego działalnością związkową i stanowiło niezgodne z prawem wykorzystywanie instrumentów prawnych w celu zabezpieczenia partykularnych interesów pracodawcy pozwana wskazała, że to roszczenie powoda należy uznać za niezgodne z zasadami współżycia społecznego i na tej zasadzie je oddalić. Powód nadużył bowiem zaufania pozwanej wówczas, gdy pozwana zamierzała rozwiązać z nim umowę o pracę. Powód 6 sierpnia 2010 r., po powzięciu wiedzy, że pozwana zamierza wypowiedzieć mu umowę o pracę, zwrócił się do przedstawiciela działającej u pozwanej organizacji związkowej (...) o objęcie go ochroną związkową i wobec nieuzyskania takiej ochrony, we wrześniu 2010 r. założył własną organizację związkową. Powód celowo zatem wprowadził pozwaną w błąd, co do kwestii korzystania z ochrony związkowej, po czym założył własną organizację związkową, aby uniemożliwić pozwanej zakończenie jego stosunku pracy.

Podczas rozprawy w dniu 11 maja 2021 r. pełnomocnik pozwanej spółki przyznał, że pisma S. B. z 22 września 2014 r., 22 października 2014 r., 21 listopada 2014 r., 22 grudnia 2014 r., 21 stycznia 2015 r., 21 lutego 2015 r., 23 marca 2015 r., 21 kwietnia 201 r., 21 maja 2015 r., 22 czerwca 2015 r., 21 lipca 2015 r., 24 sierpnia 2015 r., 21 września 2015 r., 21 października 2015 r., 23 listopada 2015 r., 21 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r., 19 lutego 2016 r.,18 marca 2016 r., 20 kwietnia 2016 r., 19 maja 2016 r., 17 czerwca 2016 r., 20 lipca 2017 r., 17 sierpnia 2016 r., 16 września 2016 r., 19 października 2016 r., 16 listopada 2016 r., 16 grudnia 2016 r., 19 stycznia 2017 r. zostały pozwanej doręczone, jednak zdaniem pozwanej nie stanowią one zgłoszenia gotowości do pracy (k 524).

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda S. B. kwotę 250.936,00 zł i kwotę 20 647 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

S. B. został zatrudniony w (...) Spółce Akcyjnej w W. w dniu 1 kwietnia 2000 r. na podstawie umowy o pracę, w tym od dnia 1 lipca 2000 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierownika ds. kontroli finansowej, a od dnia 15 kwietnia 2001 r. na stanowisku regionalnego kierownika ds. kontroli wewnętrznej.

Od 1 stycznia 2009 r. S. B. przysługiwało prawo do zasadniczego miesięcznego wynagrodzenia w wysokości 8.962 zł.

We wrześniu 2010 r. powód zainicjował postępowanie przed Sądem Rejonowym Szczecin - Centrum w Szczecinie IX Wydziałem Pracy, w którym domagał się przywrócenia do pracy w pozwanej spółce. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że zostało mu złożone oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, ale ostatecznie je cofnięto z uwagi na konieczność przeprowadzenia konsultacji związkowej. Następnie udzielono mu informacji, iż jednak znajduje się w okresie wypowiedzenia.

Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2013 r. wydanym w sprawie IX P 866/10 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił powództwo S. B. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Sąd ten ustalił, że w dniu 6 sierpnia 2010 r., ani w okresie późniejszym, nie zostało złożone S. B. przez uprawnioną osobę oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W konsekwencji Sąd ten przyjął, że stosunek pracy między stronami trwa nadal, co czyni roszczenie S. B. o przywrócenie do pracy bezprzedmiotowym.

W apelacji od powyższego wyroku powód domagał się przywrócenia do pracy, a w razie nieuwzględnienia tego roszczenia wniósł o dopuszczenie go do pracy. Apelacja wywiedziona przez powoda od tego wyroku w części odmawiającej przywrócenia do pracy została oddalona na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 19 września 2014 r. w sprawie VI Pa 33/14. W zakresie żądania dopuszczenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy apelacja została odrzucona (z uwagi na fakt, iż roszczenie to nie było objęte wyrokiem Sądu I instancji). Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że stosunek pracy istniejący między stronami nie został rozwiązany.

Wnioskiem z dnia 30 grudnia 2013 r. (nadanym w polskiej placówce pocztowej w dniu 30 grudnia 2013r.), złożonym w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie III Wydziale Pracy i Ubezpieczeń społecznych, S. B. zawezwał (...) S.A. w W. do próby ugodowej polegającej na dopuszczeniu S. B. do pracy na zajmowanym przez niego stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej oraz zapłacie mu kwoty 331.594,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od 1 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2013 r. W uzasadnieniu wniosku S. B. powołał się na wówczas nieprawomocny ww. wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 9 grudnia 2013 r. wydanym w sprawie IX P 866/10 przesądzający, że strony nadal pozostają w stosunku pracy oraz wskazał, że we wrześniu 2010r. pracodawca poinformował go, że nie ma prawa wykonywać pracy w pozwanej.

Na posiedzenie wyznaczone przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w dniu 20 lutego 2014r. nie stawił się przedstawiciel strony pozwanej, wobec czego do zawarcia ugody nie doszło.

Pismem z 22 września 2014 r. powód zgłosił pozwanej gotowość do pracy na stanowisku kierownika regionalnego do spraw kontroli wewnętrznej. W piśmie tym wskazał, że w związku z zapadłym wyrokiem z 19 września 2014 r., zwraca się z prośbą o zajęcie stanowiska odnośnie jego osoby. Podał, że jak prawomocnie ustalił Sąd, jego stosunek pracy nie uległ rozwiązaniu. Chciałby pracować w pozwanej spółce na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej. Podał również, że skierował też do sądu pracy wniosek o zawezwanie pozwanej do zawarcia ugody w przedmiocie dopuszczenia go do pracy. W tym piśmie zwrócił się również o udzielenie informacji, czy „okres od dnia 30 listopada 2010 r. do dnia dzisiejszego zostanie rozliczony w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych”, gdyż będzie miało to znaczenie dla ustalenia uprawnień emerytalnych. Zadeklarował też, że jest gotów spotkać się z przedstawicielem pozwanego pracodawcy.

Pisma o tożsamej treści powód kierował do pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. w każdym kolejnym miesiącu - 22 października 2014 r., 21 listopada 2014 r., 22 grudnia 2014 r., 21 stycznia 2015 r., 21 lutego 2015 r., 23 marca 2015 r., 21 kwietnia 201 r., 21 maja 2015 r., 22 czerwca 2015 r., 21 lipca 2015 r., 24 sierpnia 2015 r., 21 września 2015 r., 21 października 2015 r., 23 listopada 2015 r., 21 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r., 19 lutego 2016 r.,18 marca 2016 r., 20 kwietnia 2016 r., 19 maja 2016 r., 17 czerwca 2016r., 20 lipca 2017r., 17 sierpnia 2016r., 16 września 2016 r., 19 października 2016 r., 16 listopada 2016 r., 16 grudnia 2016 r., 19 stycznia 2017 r., domagając się dopuszczenia go do pracy, wskazując, że w dalszym ciągu chciałby pracować w spółce.

Wszystkie pisma dostały doręczone pozwanej spółce.

W pismach pozwanej powód wskazywał swój adres zamieszkania, ponadto pozwana dysponowała numerem telefonu powoda oraz miała możliwość kontaktu ze S. B., który cały czas pełnił funkcje z związku zawodowym działającym u pracodawcy (...) SA.

Pismem z dnia 29 października 2015 r. pozwana spółka odpowiedziała powodowi na jego pismo z 21 października 2015r., iż nie widzi możliwości dalszego zatrudnienia go w (...) SA

Pozwem złożonym w grudniu 2014 r. w Sądzie Rejonowym Szczecin - Centrum w Szczecinie IX Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, powód domagał się dopuszczenia go do pracy na stanowisku kierownika regionalnego do spraw kontroli wewnętrznej wskazując, że od kwietnia 2000 r. jest pracownikiem pozwanej, a podjęta przez spółkę próba rozwiązania z nim stosunku pracy okazała się nieskuteczna, co wynika wprost z prawomocnych wyroków sądowych.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt IX P 1067/14, Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie dopuścił powoda S. B. do pracy w (...) S.A. w W. na stanowisku kierownika regionalnego ds. kontroli wewnętrznej. Sąd ten wskazał, że był związany wyrokami sądów w sprawach IX P 866/10 i VI Pa 33/14, co sprowadzało się do przyjęcia, że stosunek pracy istniejący między stronami od 2001 r. nadal trwa i w konsekwencji strona pozwana zobowiązana jest do zatrudniania powoda za wynagrodzeniem.

Apelacja wywiedziona przez pozwaną od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 stycznia 2017 r. wydanym w sprawie VI Pa 88/16.

Od września 2010 r. pozwana nie dopuszczała powoda do świadczenia pracy wskazując, że jego stosunek pracy został rozwiązany na skutek wypowiedzenia dokonanego w sierpniu 2010 r. Od września 2010 r. pozwana nie wypłacała powodowi wynagrodzenia za pracę.

W okresie od 18 czerwca 2012 r. do 2 lutego 2017 r. powód świadczył pracę na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na stanowisku dyrektora regionalnego, w wymiarze pełnego etatu, początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a następnie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, za wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 7.000,00 zł. Spółka (...) zajmowała się udzielaniem pożyczek gotówkowych klientom indywidualnym.

W ramach obowiązków służbowych powód zajmował się organizacją sieci sprzedaży, odpowiadał za strategię udzielania pożyczek gotówkowych, za utrzymanie pionu sprzedaży i rozbudowę struktury spółki poprzez zatrudnienia bądź zwalnianie pracowników. Powód organizował i nadzorował pracę kierowników grupy handlowej z województw: (...), (...), (...). Powód nie posiadał biura, pracę biurową wykonywał w domu. Na co dzień powód pracował w terenie, nadzorując pracę kierowników handlowych, którym podlegali przedstawiciele handlowi. Przełożonym powoda był S. W., zatrudniony na stanowisku dyrektora pionu sprzedaży. Raz w miesiącu powód uczestniczył w jednodniowych spotkaniach kierowników, które organizowane były przez niego w W. w godzinach od 10.00 do 15.00. Podczas tych spotkań powód robił analizy, prezentacje i oceniał każdego z kierowników. Uczestniczył również raz w miesiącu w jednodniowych spotkaniach kadry kierowniczej w G., czasem w Ł.. Powód uczestniczył również w spotkaniach z zarządem spółki, które miały miejsce w G.. W ramach wykonywanych obowiązków powód nie podróżował za granicę. Wyjazdy powoda w celach służbowych poza podległy mu region trwały najdłużej dwa dni. W okresie zatrudnienia w spółce (...) powodowi zdarzały się dwudniowe wyjazdy służbowe, szkoleniowe, czy integracyjne.

Będąc pracownikiem spółki (...) powód pozostawał w gotowości do pracy w spółce (...). Swoją gotowość do pracy wyrażał w wezwaniu do próby ugodowej z dnia 30 grudnia 2013 r., w comiesięcznych pismach (29 pism) wyrażających gotowość do pracy, w pozwie złożonym w grudniu 2014 r. o dopuszczenie do pracy ( (...)).

W razie wyrażenia przez pozwaną zgody na dopuszczenie do pracy powód zamierzał rozwiązać łączący go ze spółką (...) stosunek pracy za 3 dniowym wypowiedzeniem.

Po uprawomocnieniu się w dniu 27 stycznia 2017 roku wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2016 roku, dopuszczającego S. B. do pracy w (...) Spółce Akcyjnej w W. i po uzyskaniu informacji, że pozwana zamierza wykonać wyrok S. B. w dniu 30 stycznia 2017 roku złożył spółce (...) oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. W uzasadnieniu wniosku S. B. powołał się na rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie dopuszczenia go do pracy u poprzedniego pracodawcy i wniósł o rozwiązanie stosunku pracy za trzydniowym wypowiedzeniem. Stosunek pracy S. B. ze spółką (...) ustał w dniu 2 lutego 2017 roku.

W okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. S. B. był zdolny do pracy i nie wypłacono mu żadnych świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego.

Po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 10 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt IX P 1067/14, dopuszczającego powoda do pracy, w dniu 27 stycznia 2017 S. B. złożył pozwanej (...) S.A. w W. oświadczenie o gotowości podjęcia pracy po dopuszczeniu do pracy na podstawie wyroku Sądu. W piśmie tym S. B. oświadczył, że stawi się do pracy na wezwanie pracodawcy.

Pismem z dnia 30 stycznia 2017 pozwana spółka poinformowała powoda, że zamierza dopuścić go do pracy, w związku z czym powód otrzyma skierowanie na badanie lekarskie. Skierowanie na badania powód otrzymał w dniu 6 lutego 2017 r. i tego samego dnia wykonał badania.

Powód został dopuszczony przez pozwaną do pracy w dniu 7 lutego 2017 r. i jednocześnie w okresie od 7 lutego 2017 r., do 21 lutego 2017 r. został zwolniony przez pozwaną z obowiązku świadczenia pracy.

Z dniem 27 lutego 2017 r. (...) Spółka Akcyjna w W. rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52§ 1 pkt 1 kp, z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych - naruszenia zakazu działalności konkurencyjnej i świadczeniu w okresie od 6 sierpnia 2010 r. do 27 stycznia 2017 r. pracy na rzecz firmy konkurencyjnej.

S. B. pozwem z dnia 16 marca 2017 roku, skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. wniósł o przywrócenie go do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Wyrokiem wydanym w dniu 27 czerwca 2018 roku, w sprawie o sygn. akt IX P 147/17, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powoda S. B. do pracy w pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w W. na poprzednich warunkach (punkt I wyroku).

Wnioskiem z dnia 29 sierpnia 2017 r. (nadanym w polskiej placówce pocztowej w dniu 31 sierpnia 2017 r.) S. B. zawezwał (...) S.A. w W. do próby ugodowej w sprawie o zapłatę przez pozwaną kwoty 250.936,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy, począwszy od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.), kiedy to wnioskodawca był gotowy do świadczenia pracy i informował o tym pracodawcę, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących zawezwanej spółki. W powyższym wniosku powód wskazał, że w spornym okresie regularnie, co miesiąc zgłaszał pozwanemu pracodawcy gotowość podjęcia pracy oraz żądania dopuszczenia go do pracy u zawezwanej spółki.

W odpowiedzi na powyższy wniosek pozwana spółka wskazała w piśmie z dnia 27 września 2017r., że nie widzi możliwości zawarcia ugody.

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2017 r. powód S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 8.962 zł tytułem wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy w październiku 2014 r., kiedy to powód pozostawał w gotowości do świadczenia pracy i informował o tym pracodawcę, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pozwanej spółki.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie wyrokiem z dnia 18 października 2018 roku w sprawie IX P 491/17, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.829,00 zł (pkt I) oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 8 marca 2018 roku powód S. B. i pozwana (...) Spółka Akcyjna w W., zawarli ugodę sądową następującej treści:

1. Pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. zobowiązuje się zapłacić powodowi S. budnikowi kwotę 8.829,00 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w październiku 2014 roku.

2. Powód S. B. oświadcza, iż otrzymał kwotę opisaną w pkt 1 i nie będzie jej dochodził od pozwanej.

3. Koszty postepowania każda ze stron ponosi we własnym zakresie.

4. Postanowienia niniejszej ugody wyczerpują roszczenia będące przedmiotem tego postępowania.

Pismem z dnia 20 września 2019 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 250.936,00 zł tytułem wynagrodzenia za okres od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.), w łącznej kwocie 250.936,00 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi.

Po przywróceniu do pracy w spółce (...) SA powód pracuje na stanowisku kierownika regionalnego ds. zapobiegania stratom, za wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 10.700,00 zł.

Podczas rozprawy w dniu 11 maja 2021 r. pełnomocnik pozwanej spółki oświadczył, że wszystkie załączone do pozwu pisma S. B. adresowane do (...) S.A, zostały pozwanej doręczone, jednak zdaniem pozwanej nie stanowią one zgłoszenia gotowości do pracy.

Sąd Okręgowy uznał powództwo za uzasadnione podnosząc, iż przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było zgłoszone przez powoda roszczenie o wynagrodzenie za czas gotowości do pracy w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. (z wyłączeniem października 2014 r.). Strona pozwana zaprzeczała temu, by powód zgłaszał gotowość do pracy oraz by pozostawał w gotowości do pracy. Wobec powyższego dla oceny zasadności żądania konieczne było ustalenie zaistnienia przesłanek z art. 81 § 1 k.p.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z treścią art. 81 § 1 k.p. pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

W ocenie Sądu meriti, wykładnia wyżej wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, że wynagrodzenie, o którym mowa powyżej należy się pracownikowi jeżeli łącznie spełnione zostaną przesłanki:

- pracownik nie wykonywał pracy,

- pracownik był gotowy do wykonywania pracy,

- pracownik nie został dopuszczony do wykonywania pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy.

W doktrynie i orzecznictwie prawa pracy utrwalony jest pogląd, że cechami charakterystycznymi gotowości pracownika do wykonywania pracy są:

1) zamiar wykonywania pracy,

2) faktyczna zdolność do świadczenia pracy,

3) uzewnętrznienie gotowości do wykonywania pracy oraz

4) pozostawanie w dyspozycji pracodawcy (wyroki SN: z 2.9.2003 r., I PK 345/02, OSNP Nr 18/2004, poz. 308; z 23.9.2004 r., I PK 541/03, OSNP Nr 7/2005, poz. 94; z 11.1.2006 r., II PK 111/05, OSNP Nr 23-24/2006, poz. 347).

Przez pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, jako elementu gotowości do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p., należy rozumieć stan, w którym pracownik może niezwłocznie, na wezwanie pracodawcy podjąć pracę. Pracownik pozostający w dyspozycji pracodawcy oczekuje na możliwość podjęcia pracy na terenie zakładu pracy lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, ewentualnie w miejscu wskazanym przez siebie i podanym pracodawcy, jeżeli pracodawca bezprawnie nie dopuszcza go do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. III PK 99/14). Uzewnętrznienie przez pracownika gotowości do pracy może nastąpić przez różne, znane pracodawcy zachowania pracownika, z których dostatecznie jasno wynika jego wola niezwłocznego podjęcia pracy w danym okresie, gdy zostanie do niej dopuszczony. Zależnie od okoliczności, różna może być też częstotliwość potwierdzania gotowości. Nie można zatem ogólnie i a priori wskazać, w jaki sposób i jak często pracownik powinien uzewnętrzniać (demonstrować) gotowość do pracy. Oceny spełnienia tej przesłanki dokonuje sąd, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych konkretnej sprawy - art. 81 § 1 kodeksu pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. II PK 230/14). Przy ocenie zachowania należytej miary staranności pracowniczej wymaganej i koniecznej do nabycia wynagrodzenia z tytułu gotowości do pracy (art. 81 § 1 k.p.) za sporny dłuższy okres zatrudnienia, pracownik powinien aktywnie manifestować pozostawanie w stanie permanentnej (stałej) gotowości do natychmiastowego podjęcia i świadczenia pracy w uzgodnionym miejscu, czasie i rozmiarze pracy, co wymaga co najmniej systematycznego lub periodycznego powiadamiania pracodawcy o miejscu przebywania i sposobach wezwania pracownika do świadczenia pracy w formach dostatecznie informujących pracodawcę o stanie gotowości do pracy (art. 60 i 61 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Bierne oczekiwanie pracownika na wezwanie go przez pracodawcę do wykonywania pracy nie oznacza więc gotowości do pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k.p., jeżeli takiego zachowania nie usprawiedliwiają okoliczności sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2007 r., sygn. II PK 80/07).

W postanowieniu z dnia 10 sierpnia 2022 r., I PSK 307/21 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przepis art. 81 § 1 k.p. „dotyczy sytuacji, kiedy pracownikowi za czas niewykonywania pracy przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w tym przepisie, jeżeli był gotów do wykonywania pracy, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy. Koniecznym warunkiem nabycia prawa do wynagrodzenia na podstawie omawianego przepisu jest gotowość pracownika do wykonywania pracy, przy czym cechami charakterystycznymi gotowości pracownika do wykonywania pracy są: po pierwsze: - zamiar wykonywania pracy, po drugie - faktyczna zdolność do świadczenia pracy, po trzecie - uzewnętrznienie gotowości do wykonywania pracy i po czwarte - pozostawanie w dyspozycji pracodawcy. Z samej istoty uzewnętrznienia wobec pracodawcy gotowości do pracy, jako jednego z warunków istnienia owej gotowości, wynika, że jest to znane pracodawcy zachowanie się pracownika, które w danych okolicznościach obiektywnie świadczy o tym, że pracownik jest gotów do niezwłocznego podjęcia pracy, gdy zostanie do jej wykonywania wezwany lub dopuszczony. Uzewnętrznienie gotowości do pracy polega w istocie rzeczy na zademonstrowaniu przez pracownika, że jest gotów do pracy. Uzewnętrznienie gotowości do pracy określa się też w orzecznictwie, jako zgłoszenie pracodawcy gotowości niezwłocznego podjęcia pracy. Może ono nastąpić przez każde zachowanie pracownika manifestujące w dostateczny sposób jego zamiar kontynuacji stosunku pracy (art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p.), a więc zarówno pisemnie, ustnie, jak też przez każde inne zachowanie objawiające wobec pracodawcy wolę pracownika w dostateczny sposób. Może to więc nastąpić, między innymi, w bezpośrednich rozmowach z pracodawcą (osobą reprezentująca pracodawcę), przez telefoniczne pytanie pracodawcy o możliwość wykonywania pracy lub zadeklarowanie jej gotowości i pozostawienie pracodawcy informacji o sposobie komunikowania się, czy wreszcie korespondencyjnie (listy, e-maile, SMS-y). W określonych okolicznościach uzewnętrznienie gotowości do pracy może też polegać na powiadomieniu o zmianie adresu, miejscu pobytu, zmianie numeru telefonu itp. W świetle brzmienia i celu 81 § 1 k.p. , uzewnętrznienie przez pracownika gotowości do pracy może nastąpić przez różne, znane pracodawcy, zachowania pracownika (lub osób działających w jego imieniu), z których dostatecznie jasno wynika jego wola niezwłocznego podjęcia pracy w danym okresie, gdy zostanie do niej dopuszczony. Zależnie od okoliczności, różna może być też częstotliwość potwierdzania gotowości. Nie można zatem ogólnie i a priori wskazać, w jaki sposób i jak często pracownik powinien uzewnętrzniać (demonstrować) swą gotowość do pracy. Oceny spełnienia tej przesłanki gotowości do pracy dokonuje sąd, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Jest to więc zasadniczo kwestia ustaleń faktycznych.” Sąd Najwyższy wskazał, że ocena przesłanek gotowości do pracy zależy od okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Istotne znaczenie przy takiej ocenie ma to, czy pracodawca kwestionuje istnienie stosunku pracy oraz to, czy pracownik ma wskazane miejsce świadczenia pracy. Różna będzie bowiem możliwość uzewnętrznienia zamiaru świadczenia pracy przez takich pracowników.

Sąd Okręgowy dodał, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 13 grudnia 2007 r. o sygn. akt I PK 149/2007, dwukrotne pisemne zgłoszenie przez pracownika gotowości podjęcia pracy i wreszcie wystąpienie z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy stanowi dostateczne uzewnętrznienie zamiaru świadczenia pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że powód w spornym okresie był gotowy do podjęcia pracy w pozwanej, wyraźnie uzewnętrzniał gotowość do jej wykonywania oraz że mimo trwania stosunku pracy nie został przez pozwaną dopuszczony do wykonywania pracy.

Począwszy od apelacji złożonej w sprawie VI Pa 33/14, po przez wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 30 grudnia 2013 r. oraz powództwo złożone w sprawie IX P 1067/14 powód zgłaszał żądanie dopuszczenia go do pracy w pozwanej spółce oraz o wynagrodzenie (we wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 30 grudnia 2013 r.). Żądanie dopuszczenia do pracy wynika także z pism składanych przez powoda pozwanej każdego miesiąca w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. W pismach tych powód konsekwentnie przez 29 miesięcy informował pozwaną o tym, że łączący ich stosunek pracy trwa, a on chce nadal pracować w pozwanej. Pozwana dysponowała adresem zamieszkania powoda, numerem jego telefonu, a mimo to tylko raz odpowiedziała na wezwania powoda wskazując, że nie widzi możliwości dalszego zatrudniania go. Co istotne w spornym okresie spółka (...) SA miała stałą możliwość skontaktowania się z powodem, chociażby z racji wykonywania przez niego funkcji w związku zawodowym istniejącym w pozwanej.

Sąd meriti dodał, że w wyroku z 7 lipca 2016 r. (I PK 185/15) Sąd Najwyższy uznał, że zgłoszenie gotowości do pracy może mieć miejsce także w toku postępowania sądowego, przez czynności procesowe pracownika, z których wynika wola niezwłocznego podjęcia pracy. Zgodnie jednak z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego, sam fakt prowadzenia procesu i podtrzymywania żądania ustalenia istnienia stosunku pracy na czas nieokreślony oraz przywrócenia do pracy nie jest wystarczający w świetle wymagań art. 81 § 1 k.p. Fakt ten dowodzi bowiem jedynie zamiaru podjęcia pracy po uzyskaniu pozytywnego orzeczenia sądu i nie jest równoznaczny z istnieniem gotowości w okresie objętym sporem. Niemniej jednak, wystąpienie przez pracownika z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy lub o dopuszczenie do pracy, może w powiązaniu z innymi faktami stanowić okoliczność potwierdzającą zgłoszenie gotowości do pracy, co ma znaczenie w wypadkach, gdy inne przejawy woli pracownika nie są dostatecznie wyraźne (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2022 r., I PSK 307/21).

Sąd Okręgowy zauważył, iż w okolicznościach sprawy mając na uwadze zgłoszone w apelacji złożonej w sprawie VI Pa 33/14, we wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 30 grudnia 2013 r. oraz w powództwie złożonym w sprawie IXP 1067/14 żądania dopuszczenia do pracy w pozwanej spółce oraz tożsame żądanie wynikające z pism składanych przez powoda pozwanej w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. nie może budzić żadnych wątpliwości że powód w sposób wyraźny i bezwarunkowy zgłaszał pozwanej gotowość do pracy.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, powodowi udało wykazać także pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, a więc faktyczną możliwość niezwłocznego podjęcia pracy na wezwanie.

W wyroku z dnia 19 maja 2004 r. (sygn. akt I PK 486/2003) Sąd Najwyższy wskazał, że przez faktyczną gotowość do wykonywania pracy należy rozumieć stan, w którym pracownik jest fizycznie i psychicznie zdolny do jej wykonywania, oraz nie występują przeszkody do jej świadczenia, np. w postaci niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że wykonywanie pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k.p. ani pozostawania w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p.

Ze świadectwa pracy z dnia 2 lutego 2017 r. wystawionego przez spółkę (...) wynika, że w spornym okresie powód był zdolny do wykonywania pracy. Także z pisma ZUS wynika, że w latach 2014 - 2017 powód nie korzystał ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek choroby. Tożsame wnioski można oprzeć na ewidencji czasu pracy przedłożonej przez spółkę (...).

Sąd meriti stwierdził, iż powód w wielu postępowaniach toczących się między stronami konsekwentnie wskazywał, że domaga się dopuszczenia do pracy w pozwanej, gdyż praca na stanowisku regionalnego kierownika ds. kontroli wewnętrznej odpowiada mu bardziej niż praca dyrektora regionalnego jaką wykonywał w spółce (...). W spornym okresie powód miał świadomość, że na podstawie art. 48 k.p. będzie mógł rozwiązać umowę o pracę ze spółką (...) za 3 dniowym uprzedzeniem. Z zeznań świadków będących współpracownikami powoda w okresie zatrudnienia w spółce (...) wynika, że zatrudnienie na stanowisku dyrektora regionalnego nie uniemożliwiało niezwłocznego podjęcia pracy w pozwanej, skoro najdalsze podróże odbywał powód do G., a tylko sporadycznie do Ł.. Z zeznań świadków wynika, że powód nie wyjeżdżał służbowo za granicę, oraz że rzadko wyjeżdżał służbowo na dwa dni, zwykle do G.. Zeznania świadków i powoda co do odbywanych przez niego podróży znajdują zresztą potwierdzenie w przedłożonych przez spółkę (...) rozliczeniach delegacji. Zdaniem Sądu Okręgowego, najistotniejsze jednak jest to, że oświadczenia powoda o gotowości do pracy znalazły realne potwierdzenie po złożeniu przez pozwaną w dniu 30 stycznia 2017 r. oświadczenia o zamiarze wykonania prawomocnego wyroku nakazującego dopuszczenie powoda do pracy. W reakcji na to oświadczenie pozwanej powód niezwłocznie rozwiązał stosunek pracy ze spółką (...) i nastąpiło to jeszcze zanim pozwana wydała mu skierowanie na wstępne badania lekarskie. Okoliczność ta jednoznacznie dowodzi, że powód w spornym okresie pozostawał w gotowości do pracy, a podjęcie pracy bez żadnego usprawiedliwienia uniemożliwiała jedynie pozwana.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, uwzględnieniu powództwa nie przeszkadza okoliczność, że w okresie objętym żądaniem pozwu powód świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na rzecz na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na stanowisku dyrektora regionalnego. Z zeznań powoda oraz z uzasadnień wyroków jakie zapadły w sprawach o przywrócenie do pracy, o dopuszczenie do pracy na stanowisku kierownika regionalnego do spraw kontroli wewnętrznej jasno wynika, że pozwana spółka nie dopuszczała powoda do pracy mimo prawomocnych wyroków opierających się na ustaleniu, że stosunek pracy łączący strony nie został rozwiązany. W tej sytuacji powód pozbawiony zatrudnienia oraz wynagrodzenia był zmuszony poszukać innego źródła utrzymania. Okoliczność ta w świetle treści przepisu art. 81 §1 k.p. nie wpływa jednak na prawo do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, skoro S. B. konsekwentnie i długotrwale manifestował pozwanemu pracodawcy gotowość podjęcia pracy i żądanie dopuszczenia go do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. Sąd meriti przypomniał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż wykonywanie pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k.p. ani pozostawania w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p. (uchwała siedmiu sędziów, zasadę prawną z 28.5.1976 r., V PZP 12/75; wyrok z 7.8.2001 r., I PKN 57/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.12.2003r., I PK 109/03).

W wyroku z dnia 4 grudnia 2003 r. (I PK 109/03) Sąd Najwyższy zwrócił nadto uwagę na to, że z treści art. 48 § 2 k.p. wynika, iż „pracownik, który przed przywróceniem do pracy podjął zatrudnienie u innego pracodawcy, może bez wypowiedzenia, za trzydniowym uprzedzeniem, rozwiązać umowę o pracę z tym pracodawcą w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy. Rozwiązanie umowy w tym trybie pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę za wypowiedzeniem”. Zdaniem Sądu Najwyższego wynika stąd, że ustawodawca z góry założył, że pracownik przywrócony do pracy może w czasie poprzedzającym datę przywrócenia pracować u innego pracodawcy. Przepis ten wskazuje nadto, że wymóg niezwłocznego podjęcia pracy jest spełniony także wówczas, gdy konieczne jest rozwiązanie umowy o pracę za trzydniowym uprzedzeniem.

W ocenie Sądu Okręgowego, nieuzasadniony okazał się zgłoszony przez pozwaną zarzut nadużycia prawa przez powoda, uzasadniony faktem, że powód po powzięciu wiedzy, że pozwana zamierza wypowiedzieć mu umowę o pracę, zwrócił się do przedstawiciela działającej u pozwanej organizacji związkowej (...), o objęcie go ochrona związkową a wobec nieuzyskania takiej ochrony, założył własną organizację związkową.

Odnosząc się do tak uzasadnionego zarzutu nadużycia prawa przypomnieć trzeba przepis art. 8 k.p. określa granice wykonywania praw podmiotowych przez pracownika i pracodawcę. Działania lub zaniechania stron stosunku pracy, mimo że są zgodne z przysługującymi im uprawnieniami, stanowią nadużycie prawa, jeżeli są sprzeczne z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego. Na podstawie tego przepisu każde działanie albo zaniechanie może być uznane za nadużycie prawa, jeśli występuje jedna z dwóch przesłanek: obiektywna sprzeczność ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa lub obiektywna sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyraźnie podkreśla się, że przepis ten upoważnia sąd do oceny, w jakim zakresie, w konkretnym stanie faktycznym, działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie jego prawa i nie korzysta z ochrony prawnej. Zatem stosowanie art. 8 k.p. pozostaje w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności konkretnej sprawy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2013 r., II PK 91/13).

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w okolicznościach niniejszej sprawy strona pozwana – mimo korzystnych dla powoda wyroków, konsekwentnie i bez uzasadnienia odmawiała dopuszczenia go do pracy, czym naruszała podstawowe obowiązki pracodawcy wynikające ze stosunku pracy. W tej sytuacji pozwana nie może skutecznie zarzucać powodowi nadużycia prawa, bowiem sama zachowała się wobec powoda w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Sąd meriti podkreślił, że w orzecznictwie ugruntowana jest zasada, że nie może powoływać się na naruszenie zasad współżycia społecznego osoba, która sama zasady te (lub przepisy prawa) narusza (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2008 r., IV CSK 196/08 i z dnia 13 czerwca 2000 r., V CKN 448/00, postanowienie Sądu Najwyższego z 25 września 2020 roku, I CSK 812/19).

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. powód pozostawał w gotowości do pracy w pozwanej spółce, wielokrotnie i w różnych formach zgłaszał tą gotowość, a strona pozwana mimo istnienia stosunku pracy odmawiała powodowi dopuszczenia do pracy. Wobec wykazania przez powoda, że przesłanki wymienione w art. 81 § 1 k.p. zostały spełnione Sąd w całości uwzględnił powództwo o wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy z przyczyn dotyczących pozwanej (w okresie w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r., z wyjątkiem października 2014 r.) w kwocie 250.936,00 zł (8962 zł x 28).

Sąd Okręgowy wskazał, iż stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalił na podstawie niekwestionowanych przez strony i niebudzących wątpliwości Sądu dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także z dokumentów znajdujących się w aktach spraw Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w S.: IX P 866/10, IX P 491/17, IX P 1067/14. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, wiarygodne okazały się także zeznania powoda oraz wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków, gdyż ich wypowiedzi były logiczne, konsekwentne, spójne ze sobą, a ponadto znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, m.in. w wyrokach sądów i ich uzasadnianiach, w umowach o pracę, zakresach obowiązków, pismach wyrażających gotowość do pracy, rozliczeniach delegacji, ewidencji czasu pracy, w świadectwie pracy.

Na podstawie art. 235 ² §1 pkt 4 k.p.c. Sąd meriti pominął wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z danych zawartych w kartach paliwowych powoda z okresu zatrudnienia w spółce (...), gdyż dokumenty takie nie były sporządzane w spółce (...) (k. 2032 verte). Na podstawie art. 235 ² §1 pkt 3 i 5 k.p.c. Sąd pominął wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z zestawienia konferencji, szkoleń, spotkań, wyjazdów integracyjnych oraz zestawienia podwójnych wizyt, w których brał udział powód. W ocenie Sądu Okręgowego, zobowiązywanie spółki (...) do generowania żądanych przez pozwaną dokumentów nie byłoby uzasadnione, skoro okoliczność, że powód sporadycznie odbywał trwające dłużej niż jeden dzień podróże służbowe nie może obalić ustalenia, iż postawał on w gotowości do pracy. Ze złożonych do akt rozliczeń delegacji wynika, jakie podróże powód odbywał, o organizacji pracy powoda w spółce (...) zeznawali także wnioskowani przez pozwaną świadkowie. Zeznania świadków są w tym zakresie zgodne z zeznaniami powoda oraz rozliczeniami delegacji. Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego, w dobie dostępnych krajowych przewozów lotniczych nawet dalsze wyjazdy powoda nie wykluczałyby ustalenia, że możliwe było niezwłoczne podjęcie pracy na żądanie pozwanej. Sąd ten dodał, że także w trakcie szkolenia, wyjazdu służbowego, integracyjnego powód miał możliwość rozwiązania umowy za 3 dniowym uprzedzeniem. Fakt odbycia takich wyjazdów w żaden sposób nie przeszkadza ustaleniu, że powód był w gotowości do pracy, skoro także w momencie otrzymania oświadczenia pozwanej z dnia 30 stycznia 2017 r. o zamiarze wykonania wyroku sądu przywracającego do pracy powód był na dwudniowym wyjeździe służbowym w G. i nie przeszkodziło mu to w niezwłocznym podjęciu pracy w pozwanej.

Na marginesie Sąd pierwszej instancji dodał, że zobowiązywał spółkę (...) do złożenia wszystkich żądanych przez pozwaną dokumentów, jednakże zobowiązanie to nie zostało przez spółkę wykonane (k. 1420, 1460).

O kosztach procesu orzeczono, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz w zw. z § 2 pkt 7 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 ze zm. w wersji obowiązującej w dniu wniesienia powództwa), zasądzając od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 20.647,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W kwocie tej uwzględniono uiszczoną przez powoda opłatę od pozwu w wysokości 12.547,00 zł.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany zaskarżając je w całości i zarzucając mu:

1. błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, tj.

ustalenie, że powód pismem z 22 września 2014 r. oraz kolejnymi pismami z 22 października 2014 r., 21 listopada 2014 r., 22 grudnia 2014 r., 21 stycznia 2015 r., 21 lutego 2015 r., 23 marca 2015 r., 21 kwietnia 2015 r., 21 maja 2015 r., 22 czerwca 2015 r., 21 lipca 2015 r., 24 sierpnia 2015 r., 21 września 2015 r., 21 października 2015 r., 23 listopada 2015 r., 21 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r., 19 lutego 2016 r.,18 marca 2016 r., 20 kwietnia 2016 r., 19 maja 2016 r., 17 czerwca 2016 r., 20 lipca 2017 r., 17 sierpnia 2016 r., 16 września 2016 r., 19 października 2016 r., 16 listopada 2016 r., 16 grudnia 2016 r., 19 stycznia 2017 r. zgłosił pozwanej gotowość do pracy, podczas gdy z ww. pism wynika, że powód zwracał się jedynie do pozwanej z prośbą o „zajęcie stanowiska w stosunku do jego osoby” oraz że jego intencją było wyjaśnienie konsekwencji wynikających z wyroku z 19 września 2014 r.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, tj. nieustalenie, że: (i) powodowi podlegało ok. 12 kierowników, (ii) powód co kwartał uczestniczył w spotkaniach integracyjnych dla kierowników, ( (...)) powód uczestniczył w spotkaniach z klientami, (iv) powód brał udział w telekonferencjach z podwładnymi, (v) powód przeprowadzał i brał udział w szkoleniach dla doradców klienta, (vi) powód uczestniczył w spotkaniach dot. oceny rocznej, (vii) powód brał udział w rekrutacjach pracowników i wypowiadaniu umów o pracę podwładnym.

3. Naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

(1) niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego, tj. z pominięciem:

a. zeznań świadków J. M., I. A., M. K., D. P., T. N., A. Ś., K. S., A. G. w części, w jakiej wskazali, że: (i) powodowi podlegało ok. 12 kierowników, (ii) powód co kwartał uczestniczył w spotkaniach integracyjnych dla kierowników, ( (...)) powód uczestniczył

w spotkaniach z klientami, (iv) powód brał udział w telekonferencjach z podwładnymi, (v) powód przeprowadzał i brał udział w szkoleniach dla doradców klienta, (vi) powód uczestniczył w spotkaniach dot. oceny rocznej, (vii) powód brał udział w rekrutacjach pracowników i wypowiadaniu umów o pracę podwładnym;

b. formularzy rozliczeń delegacji w zakresie, w jakim wynika z nich, że powód regularnie przebywał w podróży służbowej, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że powód pozostawał w gotowości do pracy u pozwanej;

c. pism z okresu wrzesień 2014 r. - styczeń 2017 r. oraz pisma z 27 września 2022 r., co doprowadziło do błędnego ustalenia, że powód skutecznie zgłosił gotowość do pracy u pozwanej;

4. Naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z zestawienia konferencji, szkoleń, spotkań, wyjazdów integracyjnych oraz podwójnych wizyt, podczas gdy ww. powód był przydatny dla rozstrzygnięcia sprawy;

5. Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 48 § 2 k.p. poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że powód mógł rozwiązać umowę o pracę ze spółką (...) za 3-dniowym uprzedzeniem, podczas gdy powoda obowiązywał okres wypowiedzenia;

6. Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 81 § 1 k.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powód pozostawał w gotowości do pracy u pozwanej, podczas gdy powód nie mógł niezwłocznie podjąć pracy u pozwanej, a także że pismami z okresu wrzesień 2014 r. - styczeń 2017 r. powód skutecznie zgłosił gotowość do pracy u pozwanej, podczas gdy powód nie zadeklarował w ww. pismach gotowości do podjęcia pracy oraz nie wskazał danych do kontaktu.

W związku z powyższym apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według maksymalnych stawek wynikających z norm przepisanych za pierwszą instancję wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według maksymalnych stawek wynikających z norm przepisanych za instancję odwoławczą wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Ponadto, na podstawie art. 380 k.p.c. wniosła o rozpoznanie przez Sąd II. instancji postanowienia Sądu Okręgowego z rozprawy z 16 marca 2023 r. oddalającego wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z zestawienia konferencji, szkoleń, spotkań, wyjazdów integracyjnych oraz zestawienia podwójnych wizyt, w których brał udział powód celem wykazania braku gotowości powoda do świadczenia pracy na rzecz pozwanej w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r., a w szczególności braku możliwości niezwłocznego podjęcia przez powoda pracy na rzecz pozwanej, rodzaju i charakteru pracy wykonywanej przez powoda w (...) sp. z o.o., czynności służbowych zrealizowanych przez powoda, odbywania przez powoda podróży oraz spotkań służbowych, miejsca i częstotliwości odbywania ww. podróży i spotkań, udziału przez powoda w wyjazdach integracyjnych oraz miejsc ich odbywania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych nadto o oddalenie zawartych w apelacji wniosków dowodowych strony pozwanej i pominięcie sporządzonego zestawiania delegacji na etapie apelacji jako spóźnionych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, w nawiązaniu do zarzutów apelacyjnych, Sąd odwoławczy podkreśla, że podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy, iż sąd drugiej instancji jest obowiązany zamieścić w swoim uzasadnieniu takie elementy, które ze względu na treść apelacji i zakres rozpoznania są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy, ale nie ma zarazem obowiązku wyrażania szczegółowego stanowiska odnośnie wszystkich poglądów prezentowanych przez strony, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie SN z 16 marca 2012 r., IV CSK 373/11, Lex nr 1169841, wyrok SN z 29 października 1998 r., II UKN 282/98, OSNP 1999/23/758, Lex nr 38240).

Z tego względu, mimo rozbudowanej i zawierającej szereg powtarzających się kilkukrotnie tych samych zarzutów (podnoszonych już w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji, do których Sąd ten szczegółowo się już ustosunkował), Sąd Apelacyjny odniesie się jedynie do tych istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie przy uwzględnieniu zarzutów podniesionych w apelacji doprowadziła do wniosku, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wskazał, jaki stan faktyczny stał się jego podstawą oraz podał na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Stąd też, Sąd Apelacyjny ustalenia sądu pierwszej instancji w całości uznał i przyjął jako własne, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania w tej części uzasadnienia (art. 387 § 2 ¹ pkt. 1 k.p.c.). Sąd odwoławczy nie dostrzegł przy tym naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego, w związku z czym podzielił także w całości rozważania tego sądu również w zakresie przyjętych przez niego podstaw prawnych orzeczenia (art. 387 § 2 ¹ pkt. 2 k.p.c.).

Należy wskazać, że pozwana zaprzeczając twierdzeniom powoda oraz ustaleniom Sądu Okręgowego, powinna nie tylko podważyć trafność poczynionych ustaleń, ale również wskazać na okoliczności oraz fakty, znajdujące oparcie w miarodajnym materiale dowodowym, z których możliwe byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych ze stanowiskiem strony. Taka sytuacja jednak nie miała miejsca, zaś zaprzeczanie zasadniczo ograniczyło się do polemiki z ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Konstruując zarzut dotyczący błędnej oceny dowodu, należy wskazać oparte na realiach sprawy przyczyny, dla których apelujący uważa, że ocena dowodu dokonana przez sąd pierwszej instancji jest wadliwa. Trzeba wskazać dowód, np. zeznania konkretnego świadka, i określić aspekty, co do których ocena tych zeznań była błędna. W praktyce z punktu widzenia efektywności i sprawności postępowania jest korzystne, gdy apelujący (czy nawet w niektórych sytuacjach skarżący) wskazuje konkretny fragment zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku bądź konkretne karty akt sprawy (protokołu) utrwalające przeprowadzony dowód, którego ocenę kwestionuje, mimo że przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie nakładają takiej powinności.

Jako nieuzasadniony należy traktować także zarzut naruszenia art. 235 ² k.p.c.,
bowiem oczywistym dla Sądu Apelacyjnego jest, że pominięcie dowodu jest fakultatywne – ustawodawca posłużył się sformułowaniem „sąd może”, a systematyzacja przypadków, w których sąd może pominąć dowód, nie jest wyczerpująca, czym ustawodawca nie ogranicza sądu orzekającego (A. Turczyn [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Postępowanie procesowe. Komentarz aktualizowany, O. M. Piaskowska, LEX/el. 2022, art. 235(2)), a zgodnie z art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Pominięte przez Sąd pierwszej instancji wnioski dowodowe zmierzały bowiem do wykazywania faktów nieistotnych dla sprawy. Zasadnie zatem dowody takie zostały pominięte.

Należy podkreślić, że nawet gdyby Sąd Okręgowy nie pominął wniosków dowodowych złożonych przez pozwaną i pozwana wykazałaby, że powód, pracując w spółce (...), uczestniczył w licznych konferencjach, szkoleniach i delegacjach, nie zdołałoby to zniweczyć ustalenia, że powód był gotowy do pracy u pozwanego. Jak słusznie wskazał bowiem Sąd meriti, oświadczenia powoda o gotowości do pracy znalazły realne potwierdzenie po złożeniu przez pozwaną w dniu 30 stycznia 2017 r. oświadczenia o zamiarze wykonania prawomocnego wyroku nakazującego dopuszczenie powoda do pracy. W reakcji na to oświadczenie pozwanej powód niezwłocznie rozwiązał stosunek pracy ze spółką (...) i nastąpiło to jeszcze zanim pozwana wydała mu skierowanie na wstępne badania lekarskie. Okoliczność ta jednoznacznie dowodzi, że powód w spornym okresie pozostawał w gotowości do pracy, a podjęcie pracy bez żadnego usprawiedliwienia uniemożliwiała jedynie pozwana.

Również sam fakt skierowania przez powoda 29 pism do pozwanej wyrażających gotowość do pracy została przez Sąd Okręgowy oceniona prawidłowo. Nie budzi żadnych wątpliwości Sądu drugiej instancji, że powód taką gotowość zgłaszał a gdyby pozwana miała wątpliwości co do treści pism mogłaby je wyjaśnić, a nie – całkowicie ignorować. Pozwana jest dużą firmą działającą od 1997 roku i jest liderem na rynku pożyczek gotówkowych. Ze strony internetowej wynika, że z usług skorzystało już 4 miliony Klientów. Trudno zatem przypuszczać, że taki podmiot nie korzysta z porad prawników dzięki którym mógłby prawidłowo ocenić pisma powoda.

Jak słusznie podkreślił powód w odpowiedzi na apelację, pozorna „niewiedza” pozwanej została wykreowana przez nią samą na potrzeby przedmiotowego postępowania, tylko i wyłącznie w celu uchylenia się od konsekwencji za wieloletnie, bezprawne działanie pozwanej w stosunku do powoda i uniknięcia odpowiedzialności, wynikającej z przepisów prawa pracy, dotyczących zgłaszania i pozostawania powoda w gotowości do pracy.

Prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy, iż w okolicznościach sprawy mając na uwadze zgłoszone w apelacji złożonej w sprawie VI Pa 33/14, we wniosku o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 30 grudnia 2013 r. oraz w powództwie złożonym w sprawie IXP 1067/14 żądania dopuszczenia do pracy w pozwanej spółce oraz tożsame żądanie wynikające z pism składanych przez powoda pozwanej w okresie od września 2014 r. do stycznia 2017 r. nie może budzić żadnych wątpliwości że powód w sposób wyraźny i bezwarunkowy zgłaszał pozwanej gotowość do pracy.

Powód wykazał również pozostawanie w dyspozycji pracodawcy, a więc faktyczną możliwość niezwłocznego podjęcia pracy na wezwanie.

Sąd Okręgowy słusznie również podkreślił, iż orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że wykonywanie pracy u innego pracodawcy nie wyklucza skutecznego zgłoszenia przez pracownika gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w rozumieniu art. 48 § 1 k.p. ani pozostawania w gotowości do wykonywania pracy w rozumieniu art. 81 § 1 k. p. Ze świadectwa pracy z dnia 2 lutego 2017 r. wystawionego przez spółkę (...) wynika, że w spornym okresie powód był zdolny do wykonywania pracy. Także z pisma ZUS wynika, że w latach 2014 - 2017 powód nie korzystał ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego na wypadek choroby. Tożsame wnioski można oprzeć na ewidencji czasu pracy przedłożonej przez spółkę (...).

Powód w wielu postępowaniach między stronami konsekwentnie wskazywał, że domaga się dopuszczenia do pracy w pozwanej, gdyż praca na stanowisku regionalnego kierownika ds. kontroli wewnętrznej odpowiada mu bardziej niż praca dyrektora regionalnego jaką wykonywał w spółce (...).

Powód miał również świadomość, że na podstawie art. 48 k.p. będzie mógł rozwiązać umowę o pracę ze spółką (...) za 3 dniowym uprzedzeniem co też w istocie uczynił.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz w zw. z § 2 pkt 7 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. Nr 1804 ze zm.).

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk