Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jolanta Hawryszko
Sędziowie:	SSA Barbara Białecka (spr.) SSO del. Beata Górska
Protokolant:	St. sekr. sąd. Edyta Rakowska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. w Szczecinie

sprawy S. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o emeryturę

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 2049/13

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Jolanta Hawryszko SSA Barbara Białecka

III AUa 79/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 lipca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił ubezpieczonemu S. D. przyznania emerytury, z uwagi na nie udowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z uzasadnienia decyzji wynika, że organ rentowy nie uwzględnił, jako pracy w szczególnych warunkach, okresów zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w T. na stanowisku spawacza (od 13 czerwca 1972r. do 12 grudnia 1975r., od 1 stycznia 1976r. do 3 listopada 1985r. i od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r.), ponieważ przedłożone zeznania świadków, nie mogą stanowić dowodu na potwierdzenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu przed organem rentowym. Ponadto ze świadectwa pracy z dnia 31 maja 1995r. wynika, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku montera mechanika (od 13 czerwca 1972r. do 12 grudnia 1975r. i od 1 stycznia 1976r. do 3 listopada 1985r.) oraz mechanika maszyn - spawacza (od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r.).

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Swoje rozstrzygnięcie Sąd oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: S. D. urodził się (...) Udokumentował łącznie: 30 lat, 3 miesiące i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych oraz nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego. Ubezpieczony w okresie od 2 września 1968r. do 31 maja 1995r. był zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...) w T.. W trakcie tego okresu był zatrudniony na następujących stanowiskach:

-

montera mechanika (od 2 września 1968r. do 3 listopada 1985r.),

-

głównego mechanika (od 4 listopada 1985r. do 30 listopada 1990r.),

-

zastępcy kierownika warsztatów (od 1 grudnia 1990r. do 4 czerwca 1993r.),

-

mechanika maszyn - spawacza (od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r.).

Organ rentowy uznał ubezpieczonemu okres pracy w szczególnych warunkach od 18 lipca 1995r. do 31 grudnia 1998r. (zatrudnienie w Przedsiębiorstwie Usługowo-Produkcyjnym (...) Spółka z o.o. w T.) i przyjął, że wynosi on 3 lata, 5 miesięcy i 14 dni. Odwołanie ubezpieczonego w ocenie Sądu Okręgowego nie jest zasadne. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest prawo do emerytury określonej w przepisie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn, okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla mężczyzn, nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego. Poza sporem pozostawało, że wnioskodawca osiągnął wymagany wiek emerytalny wynoszący 60 lat (nastąpiło to w dniu (...).), udowodnił ponad 25-letni okres składkowy i nieskładkowy (w sumie posiada 30 lat, 3 miesiące i 27 dni takich okresów), a nadto nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Jedyną kwestią sporną było natomiast to, czy odwołujący wykazał na dzień 1 stycznia 1999r. co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. S. D. swoje prawo do emerytury w obniżonym do 60 lat wieku emerytalnym wiązał z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych, a zatem stosownie do art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej wymaganym jest, aby wykazał on na dzień 1 stycznia 1999r. 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, ze zm.), t.j. pracy wymienionej w wykazie A tegoż rozporządzenia. Zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2). Sąd I instancji podkreślił, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem, w postępowaniu przed sądem, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy, a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi. Uwzględniając, że organ rentowy uznał ubezpieczonemu okres pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 3 lat, 5 miesięcy i 14 dni, pozostał do wykazania okres 11 lat, 6 miesięcy i 16 dni. Ubezpieczony twierdził, że będąc zatrudnionym w Państwowym Ośrodku (...) w T., pracował jako spawacz w okresach: od 13 czerwca 1972r. do 3 listopada 1985r. i od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r. Zgodnie z pkt 12 działu XIV wykazu A, do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego należą prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym. Zatem odwołujący musiałby wykazać, że w trakcie zatrudnienia we wskazanych okresach, wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracę polegającą na spawaniu. Nie ulega wątpliwości w ocenie Sądu Okręgowego, że nie potwierdzają tego zebrane w sprawie dokumenty. Ubezpieczony nie przedstawił świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach. Z jego świadectwa pracy, wystawionego za okres zatrudnienia w Państwowym Ośrodku (...) w T. wynika, że od 13 czerwca 1972r. do 3 listopada 1985r. zajmował stanowisko montera mechanika, natomiast od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r. mechanika maszyn-spawacza. Takie stanowiska podkreślił Sąd Okręgowy wskazane są również w dokumentacji, dotyczącej zatrudnienia w (...) w T., znajdującej się w aktach osobowych ubezpieczonego, które zostały nadesłane przez Przedsiębiorstwo Usługowo-Produkcyjne (...) Spółka z o.o. w T.. W szczególności znajdują się tam dokumenty dotyczące powierzanych stanowisk i przyznawanego wynagrodzenia, arkusz oceny okresowej pracownika ze stażem 10 lat, zakresy obowiązków w zakresie zabezpieczenia przeciwpożarowego. Jeden z tych zakresów obowiązków (z 24 kwietnia 1983r.) dotyczy obowiązków spawacza. W ocenie Sądu Okręgowego dokument ten nie może przesądzać, że w tym okresie czasu ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracę polegającą na spawaniu zwłaszcza, że S. D. podpisał również obowiązki obsługi wózka akumulatorowego w zakresie zabezpieczenia przeciwpożarowego (dokument z 24 kwietnia 1983r.) oraz obowiązki pracownika produkcyjnego (dokument z 9 maja 1983r.) Powyższe może oznaczać jedynie, że ubezpieczony wykonywał między innymi pracę polegającą na spawaniu. Na niektórych listach płac (listy znajdujące się w aktach rentowych oraz aktach osobowych) określano stanowisko pracy ubezpieczonego jako „mechanik monter maszyn i urządzeń rolniczych” z wyjątkiem listy za rok 1985 w której w rubryce charakter zatrudnienia wpisano „spawacz”. W okresie objętym przedmiotem sporu S. D. przebywał na urlopie bezpłatnym (od 29 listopada 1972r. do 12 grudnia 1975r.) i w tym czasie wykonywał pracę na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W aktach rentowych znajdują się dokumenty (tłumaczenia z języka niemieckiego), z których wynika, że w latach 1972 – 1975 ubezpieczony został zatrudniony jako ślusarz budowli stalowych, a następnie pracował jako monter i spawacz. Nie ulega wątpliwości zdaniem Sądu I instancji, że S. D. uzyskał uprawnienia spawacza w 1973r. to jest w czasie wykonywania pracy na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Potwierdza to książeczka spawacza. Jednakże zawarty w niej wpis z (...) w T. nie może być dowodem, że od 1 stycznia 1976r. do 3 listopada 1985r. ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze pracę polegającą na spawaniu. Takim dowodem nie może też być kwestionariusz osobowy z 1979r., tym bardziej, że (za ten rok) w legitymacji ubezpieczeniowej ubezpieczonego poza wysokością wynagrodzenia wpisano jako stanowisko pracy „monter mechanik spawacz”. Na okoliczność charakteru świadczonej pracy w okresach będących przedmiotem sporu S. D. złożył wniosek o przesłuchanie świadków: W. Ż. i J. G.. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z zeznań tych świadków, którzy potwierdzili, że ubezpieczony w okresach: od 13 czerwca 1972r. do 3 listopada 1985r. i od 5 czerwca 1993r. do 31 maja 1995r. wykonywał pracę spawacza. Zeznania świadków zdaniem Sądu Okręgowego należało ocenić krytycznie. Wynika to z tego, że ze względu na znaczną odległość czasową, świadkowie mogli nie pamiętać szczegółów dotyczących charakteru świadczonej pracy przez ubezpieczonego w okresach będących przedmiotem sporu. Przykładem tego jest zeznanie W. Ż. (brygadzisty ubezpieczonego), który pierwotnie twierdził, że S. D. w latach 1972 - 1975 wykonywał prace spawalnicze w (...) w T., a następnie (po wskazaniu, że w tym czasie ubezpieczony pracował na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej) świadek stwierdził, że wskazane przez niego prace spawalnicze były wykonywane przed wyjazdem do NRD. Z zeznań świadka J. G. wynika, że ubezpieczony mógł wykonywać również prace ślusarskie, ale wykonywanie tych prac było przygotowaniem do wykonania spawania. Świadek również wskazał, że w brygadzie liczącej 13 pracowników było od 5 do 7 spawaczy. Jako nieprzekonywujące jak twierdzi Sąd Okręgowy należało ocenić zeznania ubezpieczonego, który twierdził, że w 100% wykonywał prace spawacza, zaś inne czynności pracownicze były jedynie pracami przygotowawczymi w jego pracy spawacza.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając go w całości. Zarzucił : 1. mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisu art. 233§ 1 k.p.c. przejawiające się w:

- sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że ubezpieczony w spornym okresie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy polegającej na spawaniu , podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy daje podstawę do takiego ustalenia,

- dokonaniu przez Sąd oceny dowodów w sposób dowolny, a nie swobodny, wyrażający się w przyznaniu prymatu wiarygodności świadectwu pracy, podczas gdy dokument ten jest jedynie dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., natomiast inna dokumentacja jest co najmniej rozbieżna z przedmiotowym świadectwem i w powiązaniu z zeznaniami świadków i ubezpieczonego daje podstawę do wyciągnięcia wniosku, że świadectwo nie odzwierciedla rzeczywistych obowiązków oraz faktycznie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w (...) w T.,

- błędnej ocenie dokumentacji pracowniczej ubezpieczonego tj. podpisanych przez ubezpieczonego dokumentów obejmujących zakresy obowiązków dotyczących spawacza, obsługi wózka akumulatorowego oraz pracownika produkcyjnego, z naruszeniem kryterium logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, poprzez uznanie, że w powyższym okresie ubezpieczony wykonywał między innymi wykonywał pracę polegającą na spawaniu, podczas gdy ocena tej dokumentacji w powiązaniu z zeznaniami ubezpieczonego powinna prowadzić wniosku, że obsługa wózka akumulatorowego miała wyłącznie charakter pomocniczy przy spawaniu, natomiast podpisanie obowiązków pracownika produkcyjnego nie zmieniło faktu, że ubezpieczony w dalszym ciągu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę spawacza,

- dokonanie wybiórczej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, polegające na pominięciu istotnych okoliczności wynikających z oceny dowodu w postaci przedłożonych przez ubezpieczonego list płac, z których wynika, że ubezpieczony w okresie od stycznia 1976r. do października 1985r. pobierał dodatek do wynagrodzenia za pracę w warunkach szkodliwych, co w połączeniu z innymi dowodami wskazuje, że w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę spawacza,

2. naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku z jakiej przyczyny Sąd I instancji ocenił zeznania ubezpieczonego jako nieprzekonywujące w zakresie w jakim ubezpieczony twierdził, że inne poza spawaniem czynności pracownicze były jedynie pracami przygotowawczymi w pracy spawacza.

Mając na uwadze powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę powyższego wyroku i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Organ rentowy nie wniósł odpowiedzi na apelację.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny w pełni podzielił i przyjął jako własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, jak również rozważania prawne skłaniające tenże Sąd do oddalenia odwołania od zaskarżonej decyzji, nie znajdując przy tym podstaw do uznania słuszności zarzutów apelacji stanowiących jedynie polemikę z prawidłowymi motywami zapadłego orzeczenia.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia pozostało, czy ubezpieczony wykazał staż 15 lat pracy w szczególnych warunkach dla potrzeb nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, przy czym w świetle zarzutów apelacji spór skoncentrował się wokół okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Państwowym Ośrodku (...) w T., analizowanym w aspekcie możności zaliczenia go do stażu pracy w warunkach szczególnych. Na okoliczność faktycznie wykonywanej przez odwołującego się pracy we wskazanym przedziale czasowym Sąd I instancji przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe, w tym z dokumentacji pracowniczej, jaka zachowała się ze spornego okresu, zeznań zawnioskowanych przez ubezpieczonego świadków oraz zeznań ubezpieczonego. Właściwa ocena materiału dowodowego doprowadziła Sąd Okręgowy do prawidłowych ustaleń co do powierzonych ubezpieczonemu stanowisk pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, a wbrew zarzutom skarżącego, konfrontacja zgromadzonej dokumentacji, zeznań świadków oraz twierdzeń samego ubezpieczonego co do analizowanego okresu pracy nie mogła doprowadzić do bezkrytycznego przyjęcia, że wykonywał on wówczas stale i w pełnym wymiarze prace w warunkach szczególnych tj. prace spawacza.

Nie sposób podjąć pewnego ustalenia, że w całym spornym okresie ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako spawacz. Podkreślić należy, że okoliczności tej nie potwierdza treść świadectwa pracy, z którego wynika, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowiskach montera –mechanika i mechanika maszyn-spawacza. W pozostałym też zakresie odwołujący się w żadnej mierze nie podważył autentyczności zachowanej dokumentacji pracowniczej, a i ze względu na formę jej sporządzenia i treść nie budziła ona wątpliwości Sądu Apelacyjnego. Słusznie zauważył Sąd Okręgowy, że powyższe dowody świadczą o tym, że między innymi ubezpieczony wykonywał również prace przy spawaniu. Nie można pomijać dowodów z dokumentów świadczących o wykonywaniu innych prac niż praca spawacza.

W tym stanie rzeczy, potwierdzeniem zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych nie mogą być wyłącznie zeznania świadków przesłuchanych w sprawie. Możliwość taką wyklucza już fakt, że stoją one w sprzeczności z niepodważoną co do wiarygodności dokumentacją pracowniczą ubezpieczonego, ale również to, że cechuje je znaczny stopień ogólnikowości. Nie bez znaczenia dla wiarygodności zeznań świadków jest również upływ czasu. W obliczu powyższych zeznań niepopartych dowodami z dokumentów, nie sposób podjąć pewnego ustalenia, jakoby ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę jako spawacz a zatem wyłącznie jako spawacz.

W tym miejscu Sąd Odwoławczy akcentuje, że w razie braków pewnej dokumentacji pracowniczej – w szczególności niebudzącego wątpliwości świadectwa pracy w warunkach szczególnych, to na ubezpieczonym spoczywa ciężar wykazania innymi środkami dowodowymi, że w spornym czasie faktycznie wykonywał czynności pracownicze, kwalifikujące stanowisko pracy jako jedno z wymienionych w wykazie do rozporządzenia, a nadto, że praca wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest jakichkolwiek argumentów dla ustalenia, że ubezpieczony faktycznie w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę spawacza. Nie jest dowodem na to, że ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę spawacza stale i w pełnym wymiarze czasu pracy dokument świadczący o pobieraniu dodatku za pracę w szkodliwych warunkach albowiem nie jest wiadomym w związku z jakim stanowiskiem dodatek ten wypłacano i czy była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy. Powierzanie ubezpieczonemu obowiązków montera i mechanika przeczy tezie o pracy wyłącznie przy spawaniu. Nawet gdyby uznać, że obsługa wózka akumulatorowego to praca pomocnicza przy spawaniu to nie można za taką przyjąć pracy pracownika produkcyjnego. Nie zmienia to zatem prawidłowego wniosku, że praca spawacza nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle powyższego Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że Sąd Okręgowy starannie zebrał i szczegółowo rozważył wszystkie przedstawione przez strony dowody oraz ocenił je w sposób nie naruszający zasad ich swobodnej oceny, uwzględniając w ramach tejże oceny zasady logiki i wskazania doświadczenia życiowego. Wobec tego nie sposób jest podważać adekwatności dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń do treści przeprowadzonych dowodów. Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia swobodnej oceny dowodów nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu przez stronę ustaleń alternatywnych, musi bowiem dla swej skuteczności podważać podstawy tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03). Tego jednakże ubezpieczony w swej apelacji nie zdołał uczynić, poprzestając jedynie na polemice z wnioskami Sądu, pozbawionej merytorycznych podstaw.

W judykaturze Sądu Najwyższego podkreśla się jednolicie, że przewidziane w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach prawo do emerytury w niższym niż określony w art. 27 tej ustawy wieku emerytalnym jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Podzielając takie rozumienie instytucji emerytury z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach, przyjmuje się, że wyłącznie takie czynności pracownicze, które są wykonywane w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, kwalifikują pracę jako wykonywaną w szczególnych warunkach. Znaczące są przy tym, stopień uciążliwości owych czynników oraz wymagania wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Jedynie jeśli czynności te wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu.

W konsekwencji powyższych ocen Sąd Odwoławczy uznał, że zarzuty apelującego są nieuzasadnione, a ponieważ brak jest też innych podstaw do wzruszenia trafnego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, które Sąd Odwoławczy bierze pod rozwagę z urzędu - apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono.