Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w osobie sędziego Urszuli Iwanowskiej, po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2024 r., w Szczecinie, na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z odwołania A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonej od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 marca 2023 r., sygn. akt VI U 1094/19,

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od A. O. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami należnymi za czas od dnia uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Urszula Iwanowska

sygn. akt III AUa 279/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z urzędu przeliczył A. O. emeryturę od 1 lipca 2017 r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury ustalając wysokość świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej na kwotę 1.324,56 zł, a okresową emeryturę kapitałową na kwotę 123,24 zł, co łącznie dało kwotę 1.447,80 zł. Organ rentowy wskazał, iż wysokość świadczenia do wypłaty po dokonaniu wszystkich potrąceń, w tym po potrąceniu kwoty 390,23 zł z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, wynosi miesięcznie 916,23 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji w części obejmującej potrącenie z przysługującego świadczenia kwoty 390,23 zł z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne A. O. wniosła o zaniechanie prowadzenia czynności egzekucyjnych do czasu rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w tym anulowanie potrącenia zawartego w zaskarżonej decyzji wskazując, że organ rentowy dokonał potrącenia nie przedstawiając w tym zakresie żadnego dowodu na istnienie podstaw do potrąceń, w tym w szczególności tytułu wykonawczego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując, że zadłużenie powstało wskutek nieopłacania składek z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wyrokiem z dnia 30 marca 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

A. O. w okresie od 3 lipca 2000 r. do 31 stycznia 2012 r. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą Zakład Usługowy (...) w S.. Ubezpieczona od lat zamieszkuje pod adresem przy ul. (...) w S..

Z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej A. O. była zobowiązana do zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy. Ubezpieczona nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku - nie opłaciła w terminie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych świadczeń Pracowniczych począwszy od września 2001 r.

W stosunku do ubezpieczonej organ rentowy podejmował działania mające na celu wyegzekwowanie zaległości składkowych.

W dniu 17 lutego 2003 r. organ rentowy wystawił upomnienia:

- nr (...) na Fundusz Ubezpieczenia Społecznego za okres od grudnia 2001 r. do grudnia 2002 r.,

- nr (...) na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego za okres od grudnia 2001 r. do grudnia 2002 r.,

- nr (...) na Fundusz Pracy za okres września 2001 r. do października 2001 r., od grudnia 2001 r. do lipca 2002 r., od września 2002 r. do grudnia 2002 r.

A. O. potwierdziła odbiór upomnień w dniu 19 lutego 2003 r.

W związku z brakiem wpłat, na poczet zadłużenia, w dniu 10 marca 2003 r. organ rentowy wystawił tytuły wykonawcze:

- Rb- (...)- (...) za okres od grudnia 2001 r. do grudnia 2002 r. na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych,

- Rb- (...) za okres od grudnia 2001 do grudnia 2002 r. na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych,

- Rb- (...)- (...) za okres od września 2001 r. do października 2001 r., grudnia 2001 r. do lipca 2002 r., od września 2002 r. do grudnia 2002 r. na Fundusz Pracy.

Wystawione tytuły wykonawcze zostały odebrane przez ubezpieczoną w dniu 17 marca 2003 r.

Pismem z dnia 21 października 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego umorzył postępowanie egzekucyjne do tytułów wykonawczych Rb (...)- (...) na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych: za okres czerwca 2002 r. do listopada 2002 r., z uwagi na bezskuteczność postępowania.

W dniu 23 listopada 2011 r. ZUS wystawił upomnienia:

- na Fundusz Ubezpieczenia Społecznego za okres od listopada 2001 r. do stycznia 2002 r., od marca 2002 r. do kwietnia 2003 r., od czerwca 2003 r. do maja 2004 r., od marca 2005 r. do czerwca 2005 r., za marzec 2011 r. - (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...);

- na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego za okres od kwietnia 2002 r. do lipca 2002 r., wrzesień 2002 r., od lipca 2002 r. do kwietnia 2004 r., od lipca 2004 r. do października 2004 r. od marca 2005 r. do maja 2005 r., od maja 2005 r. do marca 2011 r., od lipca 2005 r. do sierpnia 2005 r., styczeń 2006 r., od marca 2006 r. do lipca 2006 r., od marca 2011 r. do kwietnia 2011 r. - (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...);

- na Fundusz Pracy za marzec 2011 r. - (...).

Korespondencja zawierająca upomnienia wysłana na adres ubezpieczonej została doręczona w trybie zastępczym w dniu 9 grudnia 2011 r.

W dniu 20 grudnia 2011 r. organ rentowy wystawił tytuły o numerach (...).

Tytuły wykonawcze o nr (...) wysłane do ubezpieczonej w dniu 22 grudnia 2011 r. zostały doręczone w trybie zastępczym w dniu 11 stycznia 2012 r.

Kwoty zadłużenia w zakresie wymienionych tytułów wykonawczych na dzień 24 kwietnia 2019 r. wynosiły:

- (...) - 0,52 zł,

- (...) - 57,30 zł.

W dniu 20 grudnia 2011 r. organ rentowy wystawił również tytuły wykonawcze o nr (...). Tytuły te zostały wysłane ubezpieczonej w dniu 27 grudnia 2011 r., lecz brak jest dowodu ich doręczenia ubezpieczonej.

Kwoty zadłużenia w zakresie tytułów wykonawczych (...) na dzień 24 kwietnia 2019 r. wynosiły:

- (...) - 9.540,26 zł,

- (...) -16.627,02 zł,

- (...) -14.064,18 zł,

- (...) - 5.384,70 zł,

- (...) -19.734,78 zł,

- (...) - 24.252,22 zł,

- (...) - 23.177,93 zł,

- (...) -10.260,04 zł,

- (...) - 502,91 zł,

- (...) - 0,00 zł,

- (...) - 1.353,86 zł,

- (...) - 2.113,74 zł,

- (...) - 5.306,59 zł,

- (...) - 7.150,42 zł,

- (...) - 6.691,22 zł,

- (...) -1.612,73 zł,

- (...) - 1.610,19 zł,

- (...) - 120,69 zł,

- (...) - 504,83 zł,

- (...) - 888,44 zł.

Organ rentowy na podstawie tytułów wykonawczych nr (...) oraz nr (...) - w dniu 27 stycznia 2012 r. wystawił zajęcia części wynagrodzenia o nr (...), które doręczono ubezpieczonej w dniu 9 lutego 2012 r. pod adresem ul. (...), (...)-(...) S..

W dniu 12 marca 2012 r. organ rentowy wystawił tytuły od nr (...) do nr (...), które doręczono ubezpieczonej w trybie zastępczym 30 marca 2012 r.

Na podstawie tytułów wykonawczych od nr (...) do nr (...) - w dniu 20 kwietnia 2012 r. organ rentowy dokonał zajęcia części wynagrodzenia ubezpieczonej z tytułu zatrudnienia w Samodzielnym Publicznym Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej o nr (...) do nr (...).

Kwoty zadłużenia w zakresie tytułów wykonawczych od nr (...) do nr (...) na dzień 24 kwietnia 2019 r. wynosiły:

- (...) - 2.085,62 zł,

- (...) - 3.051,02 zł,

- (...) - 1.044,72 zł,

- (...) - 1.804,45 zł,

- (...) - 1.796,16 zł,

- (...) - 880,18 zł,

- (...) - 268,05 zł,

- (...) - 187,26 zł.

W dniu 6 sierpnia 2012 r. ZUS wystawił tytuł nr (...).

Korespondencja zawierająca tytuł wykonawczy została odebrana przez ubezpieczoną w dniu 13 sierpnia 2012 r.

Kwota zadłużenia w zakresie tytułu wykonawczego (...) na dzień 24 kwietnia 2019 r. opiewała na 1.724,62 zł.

Na podstawie tytułu wykonawczego nr (...) - w dniu 6 sierpnia 2012 r. organ rentowy dokonał zajęcia części wynagrodzenia o nr (...). Informację o zajęciu doręczono ubezpieczonej w dniu 13 sierpnia 2012 r.

Prawomocną decyzją z dnia 30 stycznia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych określił A. O. na dzień 30 stycznia 2012 r. zadłużenie z tytułu składek w wysokości 5.959,17 zł, w tym na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2.682,64 zł, ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 3.037,60 zł, Fundusz Pracy w kwocie 238,93 zł.

Korespondencja zawierająca decyzję z dnia 30 stycznia 2012 r. wysłana na adres ul. (...), (...)-(...) S., została odebrana przez męża ubezpieczonej w dniu 9 lutego 2012 r.

Prawomocną decyzją z dnia 28 czerwca 2012 r. organ rentowy określił A. O. na dzień 28 czerwca 2012 r. zadłużenie z tytułu składek w wysokości 741,33 zł, w tym na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 741,33 zł.

Korespondencja zawierająca decyzję z dnia 28 czerwca 2012 r. wysłana na adres ul. (...), (...)-(...) S. została odebrana przez ubezpieczoną w dniu 3 lipca 2012 r.

Prawomocną decyzją z dnia 15 lutego 2013 r. organ rentowy określił wysokość należności z tytułu nieopłaconych składek przez płatnika A. O. w łącznej kwocie 124.637,74 zł w tym:

- z tytułu składek na FUS za okres: od listopada 2001 r. do stycznia 2002 r., od marca 2002 r. do września 2002 r., od listopada 2002 r. do kwietnia 2003 r., od czerwca 2003 r. do maja 2004 r., od marca 2005 r. do czerwca 2005 r., marzec 2011 r. - 42.743,19 zł;

- z tytułu składek na FUZ za okres od kwietnia 2002 r. do lipca 2002 r., wrzesień 2002 r., od listopada 2002 r. do grudnia 2004 r., od marca 2005 r. do maja 2005 r., od lipca 2005 r. do sierpnia 2005 r., styczeń 2006 r., od marca 2006 r. do lipca 2006 r., od marca 2011 r. do kwietnia 2011 r. - 10.808,75 zł;

- z tytułu składek na (...) za marzec 2011 r. - 22,30 zł;

- z tytułu kosztów upomnienia - 193,60 zł;

- z tytułu kosztów egzekucyjnych - 5.918,90 zł;

- tytułu odsetek wyliczonych na dzień 15 lutego 2013 r. - 64.951,00 zł

oraz dalszych odsetek za zwłokę, w wysokości ustalonej dla zaległości podatkowych, które na dzień wystawienia decyzji wynoszą 12,5% liczone od należności głównej za okres od dnia 16 lutego 2013 r. do dnia zapłaty.

Korespondencja zawierająca decyzję z dnia 15 lutego 2013 r. została doręczona ubezpieczonej w trybie zastępczym w dniu 5 marca 2013 r.

Organ rentowy dokonał zabezpieczenia należności z tytułu składek poprzez wpis hipoteki do księgi wieczystej do kwoty 186.956,00 zł. Wpisu dokonano do księgi wieczystej nr KW (...) na podstawie decyzji z dnia 30 stycznia 2012 r. nr RWA (...)DZP- (...), decyzji z dnia 28 czerwca 2012 r. nr RWA (...)DZP- (...) oraz decyzji z dnia 15 lutego 2013 r. Nr (...).

W toku postępowania egzekucyjnego ubezpieczona nie kwestionowała dokonywanych przez organ rentowy czynności egzekucyjnych, nie wnosiła skarg i nie podnosiła zarzutów.

Decyzją z dnia 10 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał A. O. emeryturę od 1 lipca 2017 r. tj., od miesiąca w którym zgłoszono wniosek.

W dniu 27 marca 2019 r. organ rentowy wystawił zawiadomienie o zajęciu świadczeń z zaopatrzenia emertytalnego i ubezpieczeń społecznych oraz renty socjalnej od nr (...) do nr (...) obejmujące należności wykazane w wystawionych przez organ rentowy tytułach wykonawczych nr (...), nr (...), nr (...) do nr (...), nr (...).

Korespondencja zawierająca zawiadomienia o zajęciu została przez ubezpieczoną odebrana w dniu 29 marca 2019 r.

Na dzień wydania zaskarżonej decyzji ubezpieczona posiadała zaległości w zapłacie składek na:

- Fundusz Ubezpieczeń Społecznych (kwota niedopłaty) – 42.364,00 zł należności głównej za okres od listopada 2001 r. do grudnia 2001 r., od marca 2002 r. do maja 2002 r., od lipca 2002 r. do września 2002 r., listopad 2002 r., od stycznia 2003 r. do kwietnia 2003 r., od czerwca 2003 r. do maja 2004 r., od marca 2005 r. do czerwca 2005 r., od kwietnia 2007 r. do maja 2007 r., od października 2010 r. do marca 2011 r. + 22,45 zł koszty upomnień + 1.852,23 zł koszty egzekucyjne,

- Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych - (kwota niedopłaty) – 12.647,92 zł należności głównej za stycznia 2003 r. do grudnia 2004 r., od marca 2005 r. do maja 2005 r., od lipca 2005 r. do sierpnia 2005 r., styczeń 2006 r., od marca 2006 r. do lipca 2006 r., maj 2007 r., wrzesień 2007 r., styczeń 2008 r., od października 2010 r. do stycznia 2012 + 70,40 zł koszty upomnień + 1.355,20 zł koszty egzekucyjne,

- Fundusz Pracy - (kwota niedopłaty) 0,45 zł należności głównej za marzec 2011 r.

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie przepisów prawa niżej powołanych Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że w niniejszym postępowaniu pod rozwagę została poddana ocena prawidłowości decyzji ZUS z dnia 24 kwietnia 2019 r. w części obejmującej potrącenie kwoty 390,23 zł z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne z przysługującego A. O. świadczenia emerytalnego. Ubezpieczona bowiem kwestionowała dopuszczalność prowadzonego postępowania egzekucyjnego wskazując, że nie doręczono jej żadnego tytułu egzekucyjnego oraz twierdząc, iż nie ciążą na niej wymagalne zobowiązania względem ZUS. Nadto ubezpieczona podniosła, że brak jest podstaw do dokonywania jakichkolwiek potrąceń, z uwagi na nieistnienie tytułów wykonawczych oraz zgłosiła zarzut przedawnienia zaległych składek.

Mając na uwadze podniesione przez skarżącą zarzuty Sąd Okręgowy wyjaśnił, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania (w myśl art. 476 § 2 k.p.c. w związku z art. 477 ⁹ k.p.c.) determinuje w pierwszej kolejności treść decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie zakres odwołania od niej (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 r., I UK 555/12; z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 309/09; z dnia 8 lutego 2010 r., III UK 75/09; z dnia 9 września 2010 r., II UK 84/10 oraz z dnia 7 marca 2006 r., I UK 195/05) . Rozpoznając odwołanie od decyzji organu rentowego sąd ubezpieczeń społecznych rozstrzyga więc o zasadności odwołania w granicach wyznaczonych z jednej strony zakresem samego odwołania, a z drugiej strony treścią zaskarżonej decyzji. Sąd nie bada więc okoliczności, które wykraczają poza ramy kwestionowanej przez stronę decyzji oraz postępowania, w toku którego decyzję tę podjęto. Skoro zatem przedmiotem zaskarżonej decyzji było zmniejszenie emerytury w związku z dokonaniem z niej potrąceń, to spór w sprawie wymagał stwierdzenia, czy organ rentowy w sposób właściwy dokonał potrącenia powodującego zmniejszenie wypłacanego wnioskodawczyni świadczenia.

Inaczej mówiąc rzeczą sądu jest jedynie zbadanie, czy tytuł wykonawczy istnieje oraz czy potrącenia dokonane w wyniku zajęcia nie przekraczają granic wyznaczonych określnymi przepisami prawnymi. Ani organ rentowy, ani sąd w sprawie jak niniejsza nie mają uprawnień do weryfikacji tytułów wykonawczych, które wierzyciel złożył organowi egzekucyjnemu. Kontrolując prawidłowość decyzji organu rentowego w tym przedmiocie sąd bada jedynie, czy dokonywane przez organ rentowy potrącenia mieszczą się w granicach określonych przez konkretne przepisy. Wzruszeniu tytułów wykonawczych, na podstawie których dokonywane są czynności egzekucyjne, służą bowiem inne środki prawne (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 lipca 2014 r., III AUa 1933/13).

Kontynuując sąd pierwszej instancji wskazał, że postępowanie egzekucyjne w administracji to zorganizowany ciąg czynności procesowych podejmowanych przez organy egzekucyjne oraz inne podmioty w celu przymusowego wykonania obowiązków objętych egzekucją administracyjną. Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1314 ze zm.; w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji) rozróżnia postępowanie egzekucyjne oraz egzekucję administracyjną. Egzekucja administracyjna oznacza stosowanie przez powołane do tego organy egzekucyjne konkretnych środków przymusu służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych obowiązków o charakterze pieniężnym bądź niepieniężnym. Egzekucja zostaje wszczęta z chwilą wystąpienia jednego ze zdarzeń, o których mowa w art. 26 § 5 cytowanej ustawy, i tak wszczęcie egzekucji następuje z chwilą:

1)  doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;

2)  doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;

3)  podpisania protokołu zajęcia ruchomości przez pracownika obsługującego organ egzekucyjny, jeżeli to podpisanie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego;

4)  wpisu w księdze wieczystej o wszczęciu egzekucji z nieruchomości lub złożenia wniosku o wpis o wszczęciu egzekucji z nieruchomości do zbioru dokumentów, jeżeli ten wpis lub to złożenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego.

Natomiast w myśl art. 26 § 1 cyt. ustawy, organ egzekucyjny wszczyna postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, sporządzonego według ustalonego wzoru. Na tym etapie organ egzekucyjny sprawdza dopuszczalność prowadzenia egzekucji. Badanie to obejmuje ustalenie, czy tytuł wykonawczy jest prawidłowo wystawiony oraz czy doręczone zostało upomnienie, jeżeli obowiązek taki ciążył na wierzycielu. Organ egzekucyjny nie bada zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Dopiero zatem od momentu skutecznego doręczenia odpisu tytułu wykonawczego organ egzekucyjny ma do czynienia ze stroną, której uprawnienia są uregulowane m.in. w przepisach art. 10, art. 32 i art. 40 k.p.a.

Sąd Okręgowym miał na uwadze, że w orzecznictwie prezentowane są poglądy, iż zgodnie z art. 32 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, zarówno upomnienie, jak i tytuł wykonawczy muszą być doręczone bezpośrednio oraz że istnieje zakaz zastępowania dowodu doręczenia domniemaniami. Z tego powodu brak doręczenia tytułu wykonawczego oznacza, że egzekucja nie została wszczęta, czego konsekwencją jest brak możliwości podejmowania jakichkolwiek czynności egzekucyjnych. Niedopuszczalne jest w szczególności prowadzenie egzekucji bez doręczenia odpisu tytułu wykonawczego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 19 lutego 2014 r., I SA/Wr 2288/13; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2012 r., nr (...)).

W myśl art. 79 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny dokonuje zajęcia świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego oraz z ubezpieczenia społecznego zobowiązanego, a także z renty socjalnej, zwanych dalej „świadczeniami”, przez przesłanie do organu rentowego właściwego do spraw wypłaty zobowiązanemu świadczeń zawiadomienia o zajęciu tej części przysługujących zobowiązanemu świadczeń, która nie jest zwolniona spod egzekucji, na pokrycie egzekwowanych należności pieniężnych wraz z odsetkami z tytułu niezapłacenia należności w terminie i kosztami egzekucyjnymi. Organ egzekucyjny jednocześnie wzywa organ rentowy, aby nie wypłacał zajętej części świadczenia zobowiązanemu, lecz przekazał ją organowi egzekucyjnemu aż do pełnego pokrycia egzekwowanych należności pieniężnych. Zajęcie świadczeń jest dokonane z chwilą doręczenia organowi rentowemu zawiadomienia o zajęciu (§ 2).

Sąd pierwszej instancji uznał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż ubezpieczonej doręczono upomnienia opisane w części uzasadnienia poświęconej ustaleniom faktycznym. Doręczono także tytuły wykonawcze o numerach (...), (...) oraz od nr (...) do nr (...). Brak jest jedynie dowodu doręczenia ubezpieczonej tytułów wykonawczych o nr (...) wystawionych przez ZUS w dniu 20 grudnia 2011 r. Brak jest przy tym podstaw, by uznać, iż tytuły (...) nadano wraz z tytułami o nr (...), skoro ze zrzutów z aplikacji wynika, że wymienione tytuły zostały nadane zostały w innych datach ( (...) nadano w dniu 27 grudnia 2011 r., a tytuły (...) nadano 22 grudnia 2011 r.). Rozbieżne są także wskazywane na zrzutach z ekranu daty doręczenia tytułów. Sąd meriti uznał także, że nie sposób nie zauważyć, iż organ rentowy raz twierdził, że tytuły (...) zostały doręczone w dniu 10 stycznia 2012 r., innym razem, że 11 stycznia 2012 r., natomiast co do tytułu (...) ponoszono, że doręczenie nastąpiło 10 stycznia 2012 r. Wobec tych rozbieżności nie można uznać, że wymienione tytuły wykonawcze z dnia 20 grudnia 2011 r. wysłano w jednej przesyłce zwłaszcza, że na potwierdzeniu odbioru korespondencji wpisano jedynie numery (...).

Oceniając prawidłowość zaskarżonej decyzji Sąd Okręgowy miał na uwadze orzecznictwo, z którego wynika, że brak doręczenia tytułu wykonawczego oznacza, iż egzekucja nie została wszczęta, czego konsekwencją jest brak możliwości podejmowania jakichkolwiek czynności egzekucyjnych. Niemniej jednak w niniejszej sprawie Sąd uwzględnił, że niedoręczenie tytułów wykonawczych dotyczyło tylko tytułów od nr (...) do nr (...). Pozostałe tytuły zostały bowiem prawidłowo doręczone zgodnie z przepisami k.p.a., do których odsyła art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Sąd meiti podzielił nadto stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wyrażone w orzeczeniu z dnia 14 lutego 2018 r., (...) SA/Wa (...), iż niedoręczenie zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego nie stanowi uchybienia, które stanowiłoby przeszkodę dla dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Organ egzekucyjny w przypadku stwierdzenia, że zobowiązanemu nie doręczono odpisu tytułu wykonawczego, powinien naprawić to uchybienie doręczając zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego. Zgodnie bowiem z art. 32 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny lub egzekutor, przystępując do czynności egzekucyjnych, doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego, o ile nie został wcześniej doręczony.

Uwzględniwszy zatem, że ubezpieczonej doręczono upomnienia, tytuły wykonawcze, zawiadomienia o zajęciach dokonywanych przez organ egzekucyjny z tytułu istniejących zaległości składkowych sąd pierwszej instancji uznał, iż dokonane przez organ rentowy zajęcie świadczenia jest skuteczne i może być podstawą dokonywania potrąceń. Niewątpliwe jest bowiem, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji istniały należności do wyegzekwowania na podstawie prawidłowo doręczonych tytułów wykonawczych o numerach (...), od nr (...) do nr (...) i o nr (...).

Jednocześnie Sąd Okręgowy podniósł, że nie było uzasadnione prezentowane przez organ rentowy stanowisko, zgodnie z którym wszelkie zarzuty podnoszone w niniejszej sprawie ubezpieczona winna była zgłosić w trybie i w ramach postępowania egzekucyjnego. Sąd ten wskazał bowiem, że niedoręczenie zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego powoduje, iż nie rozpoczyna się bieg termin do wniesienia zarzutów (zgodnie z art. 27 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tytuł wykonawczy zawiera pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego), nie dochodzi do pouczenia zobowiązanego o skutkach niezawiadomienia organu egzekucyjnego o zmianie miejsca pobytu (art. 27 § 1 pkt 8 ustawy). Zgodnie bowiem z art. 35 § 1 ustawy zarzuty wnosi się w terminie 7 dni od doręczenia tytułu wykonawczego.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe - w ocenie sądu pierwszej instancji - potwierdziło, że nie są uzasadnione zarzuty ubezpieczonej o nieistnieniu tytułów wykonawczych mogących stanowić podstawę zajęcia należnego jej świadczenia emerytalnego. W tej sytuacji rzeczą Sądu było zbadanie, czy dokonywane przez organ rentowy potrącenia mieszczą się w granicach określonych przez konkretne przepisy. Sąd nie bada zatem, ani istnienia wierzytelności, ani zarzutów dotyczących naruszeń prawa o postępowaniu egzekucyjnym, z wyjątkiem rażących naruszeń, które skutkowałyby uznaniem, że brak jest możliwości podejmowania jakichkolwiek czynności egzekucyjnych, których to naruszeń w okolicznościach sprawy nie stwierdzono.

Zatem sąd meriti miał na uwadze, że podnoszone przez A. O. zarzuty dotyczące przedawnienia należności składowych, ich wygaśnięcia czy nieistnienia obowiązku składkowego ubezpieczona mogła zgłosić w drodze zarzutu po doręczeniu jej tytułów wykonawczych o numerach (...), od nr (...) do nr (...) i o nr (...). Co więcej zgodnie z orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty mogą zostać skutecznie wniesione także mimo niedoręczenia tytułu wykonawczego (wyrok NSA z dnia 29 maja 2019 r., I (...) 282/19). Na podstawie art. 54 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ubezpieczona mogła także złożyć skargę na dokonanie czynności egzekucyjnej z naruszeniem ustawy, przy czym skargę taką wnosi się do organu egzekucyjnego, który dokonał tej czynności, nie później niż w terminie 7 dni od dnia doręczenia zobowiązanemu odpisu dokumentu stanowiącego podstawę dokonania zaskarżonej czynności egzekucyjnej (§ 3). Jak jednak ustalono ubezpieczona nie wnosiła w toku postępowania egzekucyjnego ani skarg ani zarzutów.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy zbadał, czy organ rentowy prawidłowo zastosował przepisy art. 139-141 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (powoływana dalej jako: ustawa emerytalna), a więc czy prawidłowo ustalił granice potrącenia.

Na mocy art. 139 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy, ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie - po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141 sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne.

Zgodnie z art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej - potrącenia, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 5 mogą być dokonywane, z zastrzeżeniem art. 141, do wysokości 25% świadczenia.

W myśl art. 141 ust. 1 pkt 2 kwota emerytury i renty wolna od egzekucji i potrąceń, z zastrzeżeniem ust. 2, wynosi 825 zł - przy potrącaniu należności, o których mowa w art. 139 ust. 1 pkt 5, wraz z kosztami i opłatami egzekucyjnymi.

Stosownie zaś do art. 142 ustawy emerytalnej - w zakresie nieuregulowanym w art. 139-141 do egzekucji ze świadczeń pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego albo przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W niniejszej sprawie potrącenie z emerytury wnioskodawczyni zostało dokonane przez organ rentowy w trybie art. 79 § 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, na skutek zawiadomienia o zajęciu świadczeń z zaopatrzenia emertytalnego obejmującego należności wykazane w wystawionych przez organ rentowy tytułach wykonawczych o numerach nr (...), nr (...), od nr (...) do nr (...), nr (...). W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż na moment wydania zaskarżonej decyzji istniały podstawy do dokonywania czynności egzekucyjnych, w tym do zajęcia świadczenia emerytalnego ubezpieczonej w celu wyegzekwowania zaległości z tytułu nieopłaconych składek.

Dokonane przez organ rentowy zaskarżoną decyzją potrącenie Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe, również w zakresie określenia jego wysokości. Ustalona zaskarżoną decyzją na dzień 1 marca 2019 r. łączna kwota emerytury stanowiła kwotę 1.560,94 zł. Zatem 25% tej kwoty stanowi 390,23 zł.

Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie w całości nie zgodziła się A. O., która działając przez pełnomocnika, w wywiedzionej apelacji zarzuciła mu naruszenie:

1)  przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. - które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, bez wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, jego wybiórczej oceny, bez przedstawienia stanowiska w przedmiocie zgłoszonych przez stronę apelującą zarzutów i występujących w tym zakresie naruszeń właściwych regulacji prawnych, w odniesieniu w szczególności do prowadzenia postępowania egzekucyjnego ze świadczeń emerytalnych;

2)  prawa procesowego - art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstaw faktycznych rozstrzygnięcia, w tym w szczególności obejmujących potrąconą w decyzji o przeliczeniu emerytury z dnia 24 kwietnia 2019 r. kwotę 390,23 zł, oznaczoną jako zaległe składki na ubezpieczenie społeczne, bez wskazania ich rodzaju, a także okresu powstania zaległości; Sąd nie wskazał także dowodów na podstawie, których uznał istotne w sprawie okoliczności za udowodnione, ani też nie przytoczył przepisów prawa uzasadniających zaskarżone orzeczenie;

3)  przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie - art. 368 k.p.c., w szczególności przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - art. 15 § 1, 19 § 4, 26 § 5 i 27 § 1 pkt 3 poprzez wszczęcie wobec ubezpieczonej egzekucji i potrącenie z emerytury kwoty 390,23 zł, bez uprzedniego doręczenia upomnienia i tytułu wykonawczego, a także właściwego oznaczenia egzekwowanej należności;

4)  naruszenie przepisów zawartych w art. 139 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej poprzez dokonanie potrącenia z emerytury kwoty 390,23 zł, bez zachowania obowiązujących przepisów, w tym w szczególności bez wskazania tytułu wykonawczego - v. art. 141;

5)  przepisów prawa materialnego - art. 23 i 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez pominięcie w ocenie sprawy podniesionego w toku postępowania zarzutu przedawnienia należności z tytułu składek, w tym także obowiązujących okresów zawieszenia biegu przedawnienia, a także jego zawieszenia.

Wskazując na powyższe apelująca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie w całości wniesionego przez ubezpieczonego odwołania i uznanie dokonanych potrąceń z emerytury za bezzasadne, z obowiązkiem ich zwrotu wraz z obowiązującymi odsetkami,

- orzeczenie kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje.

W uzasadnieniu skarżąca między innymi podniosła, że ogólne określenie tytułu należności w zaskarżonej decyzji jako zaległych składek na ubezpieczenia społeczne uniemożliwia stronie ustalenia ich rodzaju, przy uwzględnieniu definicji legalnej zawartej w art. la pkt 11 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Brak jest także wskazania okresu powstania zaległych należności i daty ich wymagalności. Nadto skarżąca podkreśliła, że zarówno w odwołaniu, jak też w pismach procesowych, podnosiła zarzut przedawnienia zaległych składek na ubezpieczenie, które obejmowały okres od września 2001 r. Także w powyższym zakresie nie zostały przedstawione wiarygodne dowody, na podstawie których zgłoszony zarzut przedawnienia nieopłaconych składek ubezpieczeniowych mógłby być uznany za niezasadny.

W ocenie apelującej przedstawione przez ZUS w toku postępowania wykazy i zestawienia obejmujące tak należności jak i tytuły wykonawcze nie mogły stanowić dowodów na potwierdzenie zasadności potrącenia z emerytury zaległych składek, które jedynie co do kwoty potrącenia, tj. jej wysokości odpowiadało obowiązującym regulacjom prawnym, zaś co do zasady ani nie były właściwie udokumentowane, ani też dokonane zgodnie z obowiązującym prawem.

Skoro zatem Dyrektor ZUS - organ egzekucyjny nie przedstawił dowodu doręczenia ubezpieczonej ani pisemnego upomnienia, ani dowodu doręczenia tytułu wykonawczego, a to nie zostało przedstawione ani w decyzji z dnia 24 kwietnia 2019 r., to potrącenie ubezpieczonej z należnej emerytury kwoty 390,23 zł było i bezzasadne, i narusza obowiązujące przepisy, w tym w szczególności art. 15 § 1, 26 § 5 i 27 § 1 pkt 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Apelująca zarzuciła, że w powyższym zakresie także nie przedstawiono żadnych dowodów, poza ogólnymi informacjami i dowodami, z których nie wynika uprawnienie do prowadzenia egzekucji co do kwoty 390,23 zł. Brak przy oznaczeniu potrącenia zaległych składek w kwocie 390,23 zł okresu jaki obejmują i ich rodzaju uniemożliwia ocenę prezentowaną przez ZUS w zakresie zgłoszonego zarzutu przedawnienia należności.

W powyższym zakresie ubezpieczona w toku postępowania sądowego w kilku pismach przedstawiła szczegółowe stanowisko w związku z przekazywaną przez ZUS Sądowi dokumentacją, które niniejszym w pełni potwierdza i czyni integralną częścią apelacji.

Zdaniem apelującej również przekazana Sądowi przez organ egzekucyjny decyzja nr (...) z dnia 15 lutego 2013 r., określająca wysokość należności z tytułu nieopłaconych składek przez płatnika - A. O., w kwocie łącznej 124.637,74 zł nie ma wpływu na ocenę istotnych w sprawie okoliczności, bowiem w jej treści zamieszczony został jedynie okres powstania zadłużenia - listopad 2001 r. do 15 lutego 2013 r. i ogólne informacje.

Jednocześnie skarżąca podniosła, że Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 19 sierpnia 2015 r., III AUa 1728/14, wyjaśnił, że art. 139 ustawy emerytalnej wskazuje na enumeratywne wyliczenie należności podlegających egzekucji ze świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, wskazując także tytuł wykonawczy, który upoważnia do prowadzenia egzekucji. Ponieważ ubezpieczonej w decyzji z dnia 24 kwietnia 2019 r. ani nie wskazano upomnienia, ani tytułu wykonawczego, przeto potrącenie zaległych składek było i nieuzasadnione, a także naruszało obowiązujące w tym zakresie przepisy.

Konwalidowanie tak przez ZUS, jak też Sąd stanu faktycznego w sprawie występującego po przedstawieniu zestawienia tytułów wykonawczych i innych dokumentów nie jest ani właściwe, ani też uzasadnione, a przy tym zdaniem strony skarżącej potwierdza wyłącznie występujące nieprawidłowości w prowadzonej przeciwko niej egzekucji z naruszeniem prawa. Brak wskazania przy wszczęciu egzekucji tytułu wykonawczego oraz upomnienia do zapłaty czyni egzekucję dowolną i uniemożliwia dłużnikowi ocenę zasadności jej prowadzenia, przy czym powyższe okoliczności nie są kwestionowane.

Ponadto zdaniem apelującej Sąd zarzucając stronie bierność i niezgłoszenie zarzutów po doręczeniu tytułów wykonawczych dokonał błędnej oceny, gdyż w sprawie chodzi o egzekucję kwoty 390,23 zł, co do której brak było wskazania tytułu wykonawczego, a zatem i zgłoszenia zarzutów, co też z oczywistych względów nie mogło nastąpić.

Także wskazanie przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia art. 79 § 1 i 2 jako podstawy potrącenia z emerytury należności w wymienionych tam tytułach wykonawczych jest i chybione i nieuzasadnione, a także sprzeczne z § 4 art. 79 ustawy o postępowaniu apelacyjnym w administracji.

Wartość przedmiotu zaskarżenia obejmuje sumę potrąceń kwoty 390,23 zł za okres od miesiąca maja 2019 r. do marca 2023 r.

Reasumując, apelująca wskazała, że zaskarżony wyrok zapadł z rażącym naruszeniem art. 233 k.p.c., bowiem Sąd nie dokonał właściwej oceny i nie rozważył wszechstronnie zebranego materiału dowodowego i orzekł wbrew jego treści.

W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za drugą instancję wskazując, że wyrok sądu pierwszej instancji jest prawidłowy i organ rentowy podziela zapatrywania prawne Sądu. W szczególności organ wskazał, że w sprawie wszczętej wskutek odwołania ubezpieczonej od decyzji obniżającej wysokość emerytury w związku z potrąceniami dokonywanymi przez ZUS, ocenie sądu nie podlega zasadność czynności podejmowanych w toku postępowania egzekucyjnego ani istnienie egzekwowanych należności. Rzeczą sądu jest jedynie zbadanie, czy tytuł wykonawczy, upomnienie, zajęcie istnieje oraz czy potrącenia dokonane w wyniku zajęcia nie przekraczają granic wyznaczonych określnymi przepisami prawnymi. Ani organ rentowy, ani sąd w sprawie jak niniejsza nie mają uprawnień do weryfikacji wskazanej dokumentacji, którą wierzyciel złożył organowi egzekucyjnemu. Kontrolując prawidłowość decyzji organu rentowego w tym przedmiocie sąd bada jedynie, czy dokonywane przez organ rentowy potrącenia mieszczą się w granicach określonych przez konkretne przepisy.

Nadto organ wyjaśnił, że w toku postępowania przedłożył akta sprawy prowadzonej egzekucji, z której wynika jakie tytuły, upomnienia oraz zajęcie zostały wystawione w związku z brakiem opłacania składek oraz wykazał okoliczność ich doręczenia.

Jednocześnie zdaniem organu za całkowicie chybiony należy uznać zarzut braku wskazania w zaskarżonej decyzji okresu powstania zaległości i daty ich wymagalności oraz nr upomnienia, tytułu wykonawczego. Obowiązek taki nie wynika bowiem z żadnego przepisu prawnego. Natomiast w niniejszym postępowaniu wykazano istnienie tytułów, upomnień i zajęć dokonywanych w postępowaniu egzekucyjnym, które są obecnie podstawą dokonywanych potrąceń.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. Dlatego sąd odwoławczy podzielił ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania w tej części uzasadnienia (art. 387 § 2 ¹ pkt. 1 k.p.c.). Sąd Apelacyjny nie dostrzegł przy tym naruszenia przez sąd pierwszej instancji prawa materialnego, w związku z czym podziela także w całości rozważania tego sądu również w zakresie przyjętych przez niego podstaw prawnych orzeczenia (art. 387 § 2 ¹ pkt. 2 k.p.c.).

W odpowiedzi na apelację należy wskazać, że przedmiot postępowania sądowego prowadzonego na skutek odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego określa treść tej decyzji.

W niniejszej sprawie decyzją z dnia 24 kwietnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z urzędu przeliczył A. O. emeryturę od 1 lipca 2017 r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury ustalając wysokość świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej na kwotę 1.324,56 zł, a okresową emeryturę kapitałową na kwotę 123,24 zł, co łącznie dało kwotę 1.447,80 zł. Organ rentowy wskazał także, iż wysokość świadczenia do wypłaty po dokonaniu wszystkich potrąceń, w tym po potrąceniu kwoty 390,23 zł z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, wynosi miesięcznie 916,23 zł.

Natomiast ubezpieczona zakwestionowała tę decyzję w części dotyczącej dokonanego potrącenie w kwocie 390,23 zł z tytułu zaległych składek. Zgłaszając szereg zarzutów do postępowania egzekucyjnego, które doprowadziło do wydania decyzji w tym zakresie, ubezpieczona zupełnie pomija i ignoruje postępowanie egzekucyjne prowadzone przez organ rentowy od lat, którego przebieg przedstawił sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Istotnym przy tym jest bezsporna okoliczność, że ubezpieczona w żaden sposób nie reagowała na doręczane jej kolejne dokumenty obrazujące kolejne etapy postępowania. Dopiero wydanie decyzji o potrąceniu należnych składek objętych wystawionymi tytułami wykonawczymi spowodowało, że ubezpieczona odwołała się od tej decyzji i aktualnie przedstawia zarzuty do przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Sąd Apelacyjny nie ma wątpliwości, że organ rentowy wszczął i prowadzi postępowanie egzekucje, a ubezpieczona jako dłużnik otrzymywała decyzje o podejmowanych czynnościach. Także po otrzymaniu zawiadomienia o zajęciu świadczenia emerytalnego w dniu 29 marca 2019 r. A. O. nie podjęła żadnych czynności. Skoro ubezpieczona nie korzystała wówczas z przysługujących jej uprawnień do kwestionowania podejmowanych czynności egzekucyjnych to aktualnie badaniu może być poddana jedynie określona wysokość kwoty potrącanej ze świadczenia emerytalnego jako spłata zobowiązania.

W niniejszej sprawie kwota potrącenia podlega potrąceniu ze świadczenia emerytalnego ubezpieczonej na podstawie art. 139 ust 1 pkt 5 ustawy emerytalnej i w wysokości określonej w art. 140 ust 1 pkt 3 tej ustawy.

Jak słusznie wskazuje organ rentowy a także sąd pierwszej instancji na obecnym etapie sąd nie bada postępowanie egzekucyjnego jako całości, a jedynie sprawdza czy ustalona kwota potraceń jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

W tej sytuacji zarzuty skierowane do kolejnych etapów przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego, które wobec braku czynności kwestionujących przez dłużnika, stały się prawomocne, nie mają wpływu na treść zaskarżonej decyzji.

W dniu 29 marca 2019 r. A. O. otrzymała przesyłkę zwierającą zawiadomienia o zajęciu świadczeń z zaopatrzenia emertytalnego i ubezpieczenia społecznego oraz renty socjalnej wystawione w dniu 27 marca 2019 r. o numerach (...), (...) i (...), w których wskazano nr tytułów wykonawczych, terminy płatności dochodzonych należności, kwoty należności głównych oraz odsetki, przy czym w każdym zawiadomieniu zamieszczono również pouczenie dla zobowiązanego o prawie złożenia skargi na zajęcie egzekucyjne (dowód: potwierdzenie odbioru przesyłki k. 216-217, zawiadomienia k.209-215 plik akt ZUS). Brak jakiejkolwiek reakcji ze strony ubezpieczonej upoważniał organ do dokonania potracenia należności ze świadczenia emerytalnego w myśl przywołanych wyżej przepisów.

Uwzględniając powyższej Sąd Apelacyjny uznał, apelację za niezasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił ją w całości.

O kosztach, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do celowych kosztów postępowania należy, między innymi, koszt ustanowienia zastępstwa procesowego. Zatem, skoro oddalono apelację ubezpieczonej w całości, uznać należało, że organ rentowy wygrał postępowanie odwoławcze w całości, a wobec tego, zasądzono od apelującej na rzecz organu rentowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym – 240 zł, zgodnie z § 10 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 762) wraz z ustawowymi odsetkami (na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

sędzia Urszula Iwanowska