Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Romana Mrotek
Sędziowie:	SSA Anna Polak (spr.) SSA Urszula Iwanowska
Protokolant:	St. sekr. sąd. Edyta Rakowska

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. w Szczecinie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 marca 2014 r. sygn. akt IV U 2313/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 373/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z dnia 2 października 2013 roku odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ w drodze badania lekarskiego ustalił, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Ubezpieczony nie zgodził się z tą decyzja i wniósł odwołanie, w którym zakwestionował ocenę stanu zdrowia dokonaną w toku postępowania przed organem rentowym

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Po zapoznaniu się ze stanowiskiem obu stron oraz po przeanalizowaniu materiału dowodowego Sąd Okręgowy w Koszalinie wydał w dniu 7 marca 2014 roku wyrok, którym odwołanie M. B. oddalił.

Sąd pierwszej instancji ustalił okoliczności faktyczne, z których wynikało, że ubezpieczony uległ wypadkowi przy pracy w dniu 17 lutego 2012 roku. Wypadek polegał na tym, że po podniesieniu skrzynki z rybami o wadzie około 40 kg odczuł silny ból w okolicy lędźwiowej kręgosłupa z promieniowaniem do prawej nogi. Wskutek tego zdarzenia począwszy od 6 sierpnia 2002 roku do 9 sierpnia 2002 roku był leczony w Oddziale (...) z rozpoznaniem zespołu korzeniowego prawostronnego.

W związku z wypadkiem przy pracy od 29 stycznia 2003 roku do 31 sierpnia 2013 roku ubezpieczony był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 26 lipca 2013 roku wystąpił do organu rentowego o przedłużenie uprawnień rentowych. W związku ze złożonym wnioskiem lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z 20 września 2013 roku stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Komisja lekarska ZUS, rozpatrując sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika, orzeczeniem z 3 sierpnia 2013 roku uznała, że ubezpieczony jest zdolny do pracy. Kierując się opinią biegłych Sąd Okręgowy podzielił stanowisko organu rentowego i uznał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

W konsekwencji w oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie w świetle obowiązując przepisów rentowych, w tym art. 25 ustawy z 12 czerwca 1975 roku o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w związku z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz.U. z 2009 nr 153, poz.1227).

Sąd Okręgowy wskazał, że istotą sporu pomiędzy stronami było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczony M. B., któremu przysługiwało prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy i który zgłosił wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty, jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy, czy też jego niezdolność do pracy ustała. Analizę tego zagadnienia Sąd pierwszej instancji rozpoczął od powołania dowodu z opinii biegłych, którzy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonego. W wydanej opinii biegli lekarze A. K. - specjalista ortopeda i dr B. M. - specjalista neurolog rozpoznali u ubezpieczonego kręgozmyk L3/L4, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S z okresowym zespołem bólowym bez jakichkolwiek cech dysfunkcji oraz cech podrażnienia układu nerwowego. W oparciu o postawione diagnozy stwierdzili, że ubezpieczony jest zdolny do pracy, o czym ich zdaniem świadczy symetryczna siła mięśniowa, brak zaników mięśniowych oraz wydolny chód, który jest oznaką sprawności narządu ruchu i układu nerwowego. Jedynie ze względu na istnienie w obrazie KT kręgozmyku L3 - L4 biegli uważają, że ubezpieczony może wykonywać wszystkie prace z wyłączeniem dźwigania ciężarów. Sąd Okręgowy podkreślił, że w zgodnej opinii biegłych badany jest zdolny do pracy od 1 września 2013 roku. Sąd pierwszej instancji wszechstronnie rozważył opinię biegłych w świetle zebranego w sprawie materiału, uznając ją za miarodajną w kwestii oceny stanu zdrowia ubezpieczonego. Opinia ta wydana została przez lekarzy, których specjalizacja i wiedza medyczna gwarantowały właściwą ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego i analizę obiektywnych badań dodatkowych.

Sąd Okręgowy podkreślił też, że opinia o braku niezdolności do pracy nie została przez ubezpieczonego skutecznie podważona, gdyż nie zgłosił on istotnych merytorycznych zarzutów do opinii. Zdaniem Sądu zarzuty ubezpieczonego sprowadzają się do prezentowania subiektywnej oceny stanu zdrowia, która nie wystarcza do jej zakwestionowania.

Sąd pierwszej instancji przy ocenie prawa ubezpieczonego do renty uwzględnił także poziom posiadanych kwalifikacji ubezpieczonego, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stwierdził, że ubezpieczony nie posiada wyuczonego zawodu, ma wykształcenie podstawowe. Jeśli chodzi o kwalifikacje praktyczne to ubezpieczony pracował jako: operator maszyn i urządzeń, pracownik produkcji, sztauer-trymer, kierowca wózka, pomocnik murarza, rybak, marynarz. W opinii biegłych może pracować zgodnie z kwalifikacjami a stwierdzany zakaz dźwigania ciężarów wynika z rozpoznanego kręgozmyku L3/L4, nie jest to jednak bezwzględny zakaz wykonywania pracy fizycznej jako operator maszyn i urządzeń, pracownik produkcji, kierowca wózka, marynarz. Wprawdzie ubezpieczony najdłużej pracował jako rybak i praca ta wymaga dźwigania ciężarów, to jednak przy zachowaniu zdolności do wykonywania w/w prac i prac fizycznych nie wymagających dźwigania ciężarów nie można uznać, że ubezpieczony utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami to, że jest częściowo niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust.3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z rozstrzygnięciem Sądu pierwszej instancji nie zgodził się M. B., który w wywiedzionej apelacji wniósł o zmianę wyroku i przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Apelujący podniósł, że nagle po dziesięciu latach został uzdrowiony bez podania jakiegokolwiek wyjaśnienia na czym polega poprawa jego stanu zdrowia i co spowodowało, że po tylu latach stał się zdrowym człowiekiem, zdolnym do podjęcia pracy. Podkreślił, że w dokumentacji lekarskiej nie ma mowy o poprawie stanu zdrowia i na czym ta poprawa miałaby polegać.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja ubezpieczonego podlegała oddaleniu, jako niezasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wyprowadził z nich należycie uzasadnione wnioski, które następnie stały się podstawą do wydania orzeczenia przez Sąd Apelacyjny bez potrzeby ich uzupełniania bądź korygowania. Na wstępie zaznaczyć należy, że w przedmiotowej sprawie Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku wskazał, jaki stan faktyczny stał się podstawą jego rozstrzygnięcia oraz podał na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Sąd Apelacyjny przyjął zatem ustalenia Sądu pierwszej instancji w całości za własne, rezygnując z ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Zgodnie z prawidłowo zastosowanym przez Sąd Okręgowy art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Z brzmienia tego przepisu wynika w istocie obowiązek weryfikowania niezdolności do pracy przez organ rentowy. Nie budzi bowiem wątpliwości, że niezdolność do pracy jest związana z oceną stanu zdrowia, która ulega zmianom. Wskutek upływu czasu stan zdrowia ubezpieczonego może się poprawić jak i pogorszyć, od czego jest uzależniona realizacja prawa do świadczeń rentowych, w tym także tych z tytułu wypadku przy pracy. Trafnie bowiem wskazał Sąd Okręgowy, że przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosuje się na mocy art. 25 ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych z dnia 12 czerwca 1975 r. (Dz.U. Nr 20, poz. 105), do świadczeń z tytułu wypadków przy pracy. W tym przypadku ocena zdolności ubezpieczonego do pracy opiera się na brzmieniu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, że niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Należy przy tym podkreślić, że renta przyznana na czas określony wskazuje na to, że osoba, która ją uzyskała rokuje odzyskanie zdolności do pracy wskutek poprawy stanu zdrowia, gdyż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, przysługuje dopóty, dopóki spełniane są warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do tego świadczenia. Nie budzi bowiem wątpliwości, że renta z tytułu wypadku przy pracy jest świadczeniem związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego niezdolnym do pracy. Przy ocenie częściowej niezdolności do pracy chodzi zaś przede wszystkim o ustalenie możliwości dalszego wykonywania dotychczasowej pracy, a następnie w razie niemożliwości wykonywania dotychczasowej pracy, ewentualnie możliwości wykonywania innej pracy przy uwzględnieniu posiadanych kwalifikacji zawodowych.

Ustosunkowując się do apelacji ubezpieczonego Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, który uznał, że M. B. jest zdolny do pracy. Takie stanowisko wynika z opinii biegłych sądowych, a także z opinii biegłych lekarzy orzeczników ZUS, którzy po zbadaniu ubezpieczonego zgodnie stwierdzili, że jest on osobą zdolną do pracy. W wydanej opinii biegli lekarze A. K. - specjalista ortopeda i drB. M. - specjalista neurolog rozpoznali u ubezpieczonego kręgozmyk L3/L4, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S z okresowym zespołem bólowym bez jakichkolwiek cech dysfunkcji oraz cech podrażnienia układu nerwowego, ale - ich zdaniem, badany jest zdolny do pracy od 1 września 2013 roku. Jedynie ze względu na istnienie w obrazie KT kręgozmyku L3-L4 biegli uznali, że M. B. może wykonywać wszystkie prace z wyłączeniem dźwigania ciężarów. Stan ten nie wpłynął na ich wnioski końcowe, gdyż biegli stwierdzili, że u ubezpieczonego występuje symetryczna siła mięśniowa, brak zaników mięśniowych, a chód jest wydolny co świadczy o całkowitej sprawności narządu ruchu i układu nerwowego. Jednocześnie, jak słusznie podkreślił Sąd Okręgowy ubezpieczony nie przedstawił wiarygodnych zarzutów do tych wniosków, a poprzestał na okazaniu swojego niezadowolenia z wyników opinii. Samo niezadowolenie ubezpieczonego nie wystarcza jednak do podważenia wiarygodności stanowisk przedstawionych przez biegłych. Tym bardziej, że biegli w sposób wnikliwy ocenili stopień nasilenia wymienionych chorób, a szczególnie wpływ na zdolność ubezpieczonego do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Sąd Okręgowy trafnie odniósł się też do pojęcia niezdolności pracy w kontekście posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji do pracy. Stwierdzany zakaz dźwigania ciężarów wynika z rozpoznanego kręgozmyku L3/L4, ale nie jest to bezwzględny zakaz wykonywania pracy fizycznej, gdyż ubezpieczony może pracować jako operator maszyn i urządzeń, pracownik produkcji, kierowca wózka, marynarz, które to prace dotychczas wykonywał. Niezdolność do wykonywania pracy w charakterze rybaka, która to praca, jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy wymaga dźwigania ciężarów powoduje, że skarżący utracił zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami jedynie w niewielkim stopniu, co nie pozwala uznać go za osobę częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wbrew zarzutom stawianym w wywiedzionej apelacji, u ubezpieczonego nastąpiła poprawa stanu zdrowia skutkująca odzyskaniem zdolności do pracy. Biegli orzekający w sprawie w swoim badaniu ubezpieczonego nie stwierdzili dodatnich objawów podrażnionych, ograniczenia ruchomości kręgosłupa w żadnej płaszczyźnie. U M. B. występuje symetryczna siła mięśniowa, brak zaników mięśniowych, chód jest wydolny co świadczy o całkowitej sprawności narządu ruchu i układu nerwowego.

Reasumując, w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, trafnie uznając, że brak jest podstaw do przyznania prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy. Mając zatem, na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, o czym orzekł w sentencji.

SSA Urszula Iwanowska SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak