Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Barbara Białecka

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 listopada 2023 r. w S.

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 13 maja 2022 r., sygn. akt VI U 1384/21

oddala apelację.

Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 414/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 lipca 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. na podstawie art. 138 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zobowiązał M. K. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od 1 maja 2021 roku do 31 maja 2021 roku wypłaconych tytułem emerytury przysługującej J. K.. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że emerytura za maj, tj. za miesiąc następujący po miesiącu, w którym nastąpił zgon emeryta została przekazana na rachunek bankowy, którego M. K. jest współwłaścicielem.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona M. K. podnosząc, że organ rentowy został zawiadomiony o śmierci męża kilka dni po jego zgonie, który nastąpił 28 kwietnia 2021 roku, natomiast wypłata emerytury przypadała dopiero w dniu 15 maja 2021 roku. W tej sytuacji nie można przyjąć, że wypłata nastąpiła z przyczyn niezależnych od organu rentowego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 13 maja 2022 r. oddalił odwołanie.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że J. K. urodził się (...). Decyzją z dnia 9 stycznia 2004 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał J. K. prawo do emerytury. Termin wypłaty świadczenia został ustalony na 15-sty dzień każdego miesiąca.

Od grudnia 2020 roku świadczenie było przekazywane na rachunek bankowy (...) w (...) Bank (...) S.A. J. K. zmarł 28 kwietnia 2021 roku.

W związku z cyklicznym poborem informacji o zgonach świadczeniobiorców z danych Rejestru Urzędu Miejskiego organ rentowy powziął wiadomość o zgonie emeryta w dniu 4 maja 2021 roku. W dniu 6 maja 2021 roku organ rentowy skierował pismo do (...) Bank (...) S.A. z prośbą o zwrot kwoty przekazanej na rachunek J. K. tytułem świadczenia za okres od 1 do 31 maja 2021 roku. Pismem z dnia 29 czerwca 2021 roku bank poinformował Zakład Ubezpieczeń Społecznych, że wskazany rachunek bankowy jest rachunkiem wspólnym, w związku z czym bank nie może dokonać zwrotu świadczenia. Jednocześnie wskazano, że współposiadaczem rachunku jest M. K..

Zgodnie z harmonogramem wypłat obowiązującym w organie rentowym data zamknięcia wypłaty świadczeń płatnych 15 maja 2021 roku przypadała 30 kwietnia 2021 roku, natomiast data w której możliwe było anulowanie tej wypłaty przypadała na 5 maja 2021 roku.

Akt zgonu J. K. wpłynął do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 21 maja 2021 roku. Wniosek o zasiłek pogrzebowy wraz z załącznikami został złożony przez upoważniony przez małżonkę zmarłego M. K. - Zakład Usług (...) w dniu 26 maja 2021 roku.

Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonej M. K. za uzasadnione. Następnie Sąd I instancji zwrócił uwagę, że stan faktyczny co do okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawał co do zasady bezsporny, gdyż organ rentowy nie kwestionował, że o fakcie śmierci J. K. powziął wiadomość w dniu 4 maja 2021 roku, a ubezpieczona nie zakwestionowała faktu, że sporne świadczenie za maj 2021 roku wpłynęło na konto, którego była, do chwili śmierci męża, współposiadaczem.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, iż nie dał wiary twierdzeniom ubezpieczonej oraz zeznaniom świadka A. K., że organ rentowy został zawiadomiony o śmierci jej męża przez Zakład Usług (...) już w dniu 5 maja 2021 roku, przeczą temu bowiem dowody z dokumentów. Jak wynika z przedłożonego przez organ rentowy pliku zawierającego wniosek o zasiłek pogrzebowy, został on złożony w organie rentowym dopiero w dniu 26 maja 2021 roku. Co więcej dopiero w dniu 6 maja 2021 roku zostało Zakładowi Usług (...) udzielone przez odwołującą upoważnienie do jego złożenia, tego samego dnia został podpisany przez M. K. wniosek o zasiłek pogrzebowy oraz załączone do niego oświadczenie o ustaleniu tożsamości wnioskodawcy i pokryciu kosztów pogrzebu. Widniejąca na wniosku prezentata Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyraźnie wskazuje natomiast datę 26 maja 2021 roku. Sam akt zgonu wpłynął do organu natomiast w dniu 21 maja 2021 roku (z akt nie wynika przez kogo został złożony).

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe nie zmienia istotnego dla rozstrzygnięcia faktu, że organ rentowy już od dnia 4 maja 2021 roku posiadał informację o śmierci emeryta. Zostało to wprost przyznane przez organ rentowy w załączniku do pisma procesowego z dnia 4.11.2021 roku, k. 29 oraz podczas rozprawy w dniu 3 marca 2022 roku, k. 48 akt. Ponadto fakt ten został potwierdzony pismem skierowanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do (...) Bank (...) S.A. datowanym na 6 maja 2021 roku, a więc co najmniej 2 tygodnie przed złożeniem wniosku o zasiłek pogrzebowy oraz aktu zgonu.

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przywołał art. 138 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 504), zgodnie z którym osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu (ust. 1). Przy czym za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu (ust. 3).

Sąd Okręgowy skonstatował, że na gruncie niniejszego przepisu dla rozstrzygnięcia sporu istotnym pozostawało czy świadczenie zostało wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego, bowiem tylko w takiej sytuacji M. K. obowiązana byłaby do jego zwrotu.

Zdaniem Sądu meriti w analizowanej sprawie przesłanki wskazane w powołanym wyżej przepisie, warunkujące zasadność żądania przez organ rentowy zwrotu od M. K. nienależnie pobranego świadczenia nie zostały spełnione. Wypłata świadczenia przysługującego mężowi wnioskodawczyni za maj 2021 r. nastąpiła wprawdzie po śmierci uprawnionego na wspólny rachunek bankowy wnioskodawczyni i jej męża, jednakże została dokonana z przyczyn, za które to organ rentowy ponosi odpowiedzialność. Wnioskodawczyni, co prawda, wbrew podnoszonym prze nią twierdzeniom, nie powiadomiła niezwłocznie organu rentowego o śmierci męża, jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych, niezależnie od tego, już w dniu 4 maja 2021 roku dysponował tą wiadomością. Zważywszy na fakt, że termin wypłaty przysługującego J. K. świadczenia emerytalnego przypadał na 15 - ego każdego miesiąca, należy stwierdzić, iż organ rentowy przed dniem wypłaty emerytury za maj 2021 r. dysponował informacją o śmierci uprawnionego. Co więcej dysponował nią także dzień wcześniej, niż zgodnie z twierdzeniami samego organu rentowego możliwe było anulowanie tej wypłaty, czyli przed 5 maja 2021 roku. Dokonana, pomimo posiadania takiej wiedzy, wypłata świadczenia nie nastąpiła z przyczyn od organu rentowego niezależnych.

W ocenie Sądu Okręgowego tak dokonanej oceny w żadnej mierze nie zmienia fakt, iż organ rentowy z uwagi na złożoność operacji finansowych zmuszony był odpowiednio wcześniej uruchomić procedurę przekazania świadczenia na rachunek świadczeniobiorcy, aby najpóźniej w dacie płatności kwota emerytury znajdowała się na koncie świadczeniobiorcy. Procedury finansowo - księgowe oraz proces techniczny wypłaty świadczenia nie mogą stanowić usprawiedliwienia niemożności wcześniejszej reakcji i anulowania dyspozycji wypłaty świadczenia. To na organie rentowym spoczywa obowiązek takiej organizacji pracy, aby nie dochodziło do wypłaty świadczeń, do których prawo ubezpieczonym już nie przysługuje – wygasło. Odwołująca nie może zostać obciążona odpowiedzialnością za taki stan rzeczy, skoro w odpowiednim czasie Zakład Ubezpieczeń Społecznych posiadał informację o zgonie świadczeniobiorcy. W związku z powyższym Sąd pierwszej instancji uznał, że wskazana w zaskarżonej decyzji kwota emeryturyJ. K. za maj 2021 r. została pobrana przez osobę niewskazaną w decyzji organu rentowego, jednakże w okolicznościach rozpatrywanego przypadku nie można przyjąć, iż wypłata nastąpiła wskutek okoliczności niezależnych od organu rentowego, w rozumieniu art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej. Zatem to Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialność za dokonanie wypłaty spornego świadczenia, gdyż już w dacie przed wymagalnością tego świadczenia, bo w dniu 4 maja 2021 r. (a więc kiedy wciąż możliwe było wstrzymanie wypłaty), wiedział, że uprawniony zmarł. A skoro tak, to aktualnie organ rentowy nie jest uprawniony do żądania (w opisanym wyżej trybie) zwrotu pobranego przez wnioskodawczynię świadczenia emerytalnego jej zmarłego męża.

Dokonując obiektywnej oceny poczynionych ustaleń Sąd pierwszej instancji stwierdził, że okres 10 dni, liczony od uzyskania informacji o śmierci J. K. (4 maja 2021 r.) do wypłaty świadczenia (14 maja 2021 r.), był do wstrzymania przez organ rentowy wypłaty emerytury wystarczający, co znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie (orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22 października 2015 r., III AUa 2111/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 września 2012 r., III AUa 82/12; Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 października 2019 r., III AUa 185/19; Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 listopada 2019 r., III AUa 383/19).

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się organ rentowy. Zaskarżył rozstrzygnięcie w całości i zarzucił mu:

1. naruszenie art. 138 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) w zw. z § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 lipca 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury i renty (Dz. U. Nr 58, poz. 290 ze zm.) polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że ubezpieczona nie pobrała nienależnie świadczenia za okres od 1 maja 2021 r. do 31 marca 2021 r. z tytułu emerytury przysługującej zmarłemu w dniu 28 kwietnia 2021 r. J. K. i nie jest zobowiązana do jego zwrotu,

2. naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, polegającą na bezpodstawnym pominięciu okoliczności, że organ został formalnie powiadomiony o zgonie J. K.w dniu 21.05.2021 r., oraz, że w dniu 30 kwietnia 2021 r. zamknięto wypłatę na maj 2021 w terminie 15-go, a w konsekwencji, iż niemożliwym było anulowanie wypłaty świadczenia i bezpodstawnym uznaniu, że wypłata świadczenia nie nastąpiła z przyczyn od organu niezależnych, gdy w istocie, organ zmuszony był odpowiednio wcześniej uruchomić procedurę przekazania świadczenia na rachunek świadczeniobiorcy.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania i o zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych, wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy zaakcentował, że nie zgadza się z argumentacja Sądu pierwszej instancji, iż procedury finansowo-księgowe oraz proces techniczny wypłaty świadczenia nie mogą stanowić usprawiedliwienia niemożności wcześniejszej reakcji i anulowania dyspozycji wypłaty świadczenia. Sąd całkowicie pominął fakt, iż dla wypłat emerytur przypadających na dzień 15.05.2021 r. datą zamknięcia wypłaty świadczenia był 30 kwietnia 2021 r. Pozwany przyznał, iż anulowanie wypłaty świadczenia było możliwe do dnia 05.05.2021 r., jednakże w realiach niniejszej sprawy anulowanie przedmiotowego świadczenia okazało się niewykonalne. Ze stanu faktycznego wynika bowiem, że pracownik komórki merytorycznej rozpatrującej sprawę zmarłego J. K. otrzymał ją w dniu 06.05.2021 r., a zatem już po terminie anulowania wypłaty świadczenia. Na poparcie swego stanowiska pozwany odwołał się do treści wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 21.04.2021 r. (sygn. akt III AUa 432/20, LEX nr 3332668) stwierdził, iż zgodnie z przepisem art. 136a ust. 2 ustawy emerytalnej, w razie śmierci emeryta lub rencisty wstrzymanie wypłaty świadczenia następuje od miesiąca przypadającego po miesiącu, w którym zmarł emeryt lub rencista. Wpłata nastąpiła na rachunek bankowy wspólny świadczeniobiorcy i wnioskodawczyni i jest to równoznaczne z wypłaceniem świadczenia innej osobie w rozumieniu art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu art. 138 ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego innej osobie niż wskazana w decyzji tego organu. Do zwrotu takich świadczeń jest wówczas zobowiązana osoba, która je pobrała. Zważywszy na fakt, że termin wypłaty przysługującego B. D. świadczenia przypadał na 1 dzień każdego miesiąca, należy stwierdzić, że świadczenia musiały być przekazane do realizacji wcześniej. W takiej sytuacji wypłata świadczenia osobie nieuprawnionej nastąpiła z przyczyn niezależnych od organu. Analogiczna sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczona wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny dokonując własnej oceny przedstawionego pod osąd materiału procesowego stwierdził, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a poczynione ustalenia faktyczne nie są wadliwe i znajdują odzwierciedlenie w treści przedstawionych w sprawie dowodów. Sąd Odwoławczy ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego czyni częścią uzasadnienia własnego wyroku, nie znajdując potrzeby ponownego ich szczegółowego przytaczania.

W niniejszej sprawie Sąd Odwoławczy skorzystał z możliwości rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym nie znajdując przesłanek do skierowania sprawy na rozprawę (art. 374 k.p.c.).

W realiach niniejszej sprawy przedmiot sporu sprowadzał się do wyjaśnienia, czy w świetle regulacji zawartej w art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej M. K. jest zobowiązana do zwrotu wypłaconego, na wspólne konto z mężem J. K., przez organ rentowy za maj 2021 r., świadczenia emerytalnego, zmarłego w dniu 28 kwietnia 2021 r. r. męża M. K. – J. K.. Zgodnie zaś z treścią art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej, osoba, która nienależnie pobrała świadczenie, jest obowiązana do jego zwrotu, przy czym za nienależnie pobrane świadczenie uważa się między innymi świadczenie wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom apelacji, Sąd Okręgowy prawidłowo zastosował przepis art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej uznając, że wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zwrotu świadczenia, które zostało wpłacone na wspólny rachunek po śmierci J. K.. W analizowanej sprawie przesłanki wskazane w powołanym wyżej przepisie, warunkujące zasadność żądania przez organ rentowy zwrotu od M. K. nienależnie pobranego świadczenia nie zostały spełnione. Wypłata świadczenia przysługującego mężowi wnioskodawczyni za maj 2021 r. nastąpiła wprawdzie po śmierci uprawnionego na wspólny rachunek bankowy wnioskodawczyni i jej męża, jednakże została dokonana z przyczyn, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność.

Zdaniem Sądu meriti kluczową dla rozstrzygnięcia przyczynę stanowi bezsporny fakt, iż organ rentowy powziął informację o śmierci J. K. już w dniu 4 maja 2021 r., a mimo iż miał możliwość, nie anulował wypłaty świadczenia.

Nie znajdują odzwierciedlenia w zasadach doświadczenia życiowego gołosłowne twierdzenia apelacji, że pomimo, iż anulowanie wypłaty świadczenia było możliwe do dnia 5 maja 2021 r., to okazało się niewykonalne. W ocenie Sądu Apelacyjnego faktem jest, że pomimo, iż anulowanie wypłaty świadczenia było możliwe do dnia 5 maja 2021 r., to organ rentowy z tej możliwości nie skorzystał i nie może winą za to zaniechanie obarczać odwołującej. Wyłączną odpowiedzialność za termin przekazania sprawy pracownikowi komórki merytorycznej rozpatrującej sprawę anulowania wypłaty świadczenia ponosi właśnie organ rentowy. Pomimo iż, jak zaakcentował apelujący, w interesie Zakładu było jak najszybsze wstrzymanie wypłaty świadczenia, to ten nie przekazał pracownikowi sprawy niezwłocznie, np. w dniu 4 lub 5 maja 2021 r., tylko już po upływie terminu, w którym anulowanie wypłaty świadczenia było możliwe, tj. w dniu 6 maja 2021 r.

Na marginesie należy dodać, iż ww. okoliczności czynią stan faktyczny w niniejszej sprawie diametralnie odmiennym od stanu faktycznego w sprawie rozpoznawanej przez tut. Sąd wyrokiem z dnia 21.04.2021 r. (sygn. akt III AUa 432/20, LEX nr 3332668), na który powołuje się w uzasadnieniu apelacji pełnomocnik organu rentowego, dlatego wnioski wywiedzione w tamtejszej sprawie nie znajdują zastosowania w niniejszym przypadku.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, Sąd Apelacyjny przypomina, że zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. np. postanowienie SR z dnia 23 stycznia 200ł r. sygn. akt IV CKN 970/00).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00). Prawidłowe wywiedzenie zarzutu przekroczenia swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania dowolności przeprowadzonej przez sąd oceny, w szczególności nieliczenia się z regułami logicznego myślenia lub życiowego doświadczenia. Do tego niezbędne jest odniesienie się przez stronę skarżącą do konkretnie określonych środków dowodowych poddanych ocenie sądu" (por. postanowienie SN z dnia 23 lutego 1998 r. sygn. akt III CKN 380/97, a także postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00 i wyrok SN z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05).

Zarzuty naruszenia prawa procesowego postawione przez organ rentowy nie czynią zadość powyższym kryteriom, a cała apelacja stanowi jedynie polemikę z ustaleniami Sądu Okręgowego. Sąd orzekający nie pominął okoliczności, że organ został formalnie powiadomiony o zgonie J. K. w dniu 21 maja 2021 r., ale zasadnie uznał, że okoliczność ta nie ma wpływu na rozstrzygnięcie z uwagi na fakt, iż organ niezależnie powziął tę informację już w dniu 4 maja 2021 r.

Co do zarzutu pominięcia, iż w dniu 30 kwietnia 2021 r. zamknięto wypłatę na maj 2021 w terminie 15-go, a w konsekwencji, iż niemożliwym było anulowanie wypłaty świadczenia, należy stwierdzić, że twierdzenia te nie polegają na prawdzie. Jak wyżej wykazano i jak w toku procesu przyznał sam organ, anulowanie wypłaty świadczenia było możliwe aż do dnia 5 maja 2021 r., a fakt, że w dniu 30 kwietnia 2021 r. zamknięto wypłatę za maj 2021 r. w terminie do 15-go, wbrew twierdzeniom apelacji, nie czynił niemożliwym anulowania wypłaty tego świadczenia.

W związku z powyższym Sąd Apelacyjny uznał, że wskazana w zaskarżonej decyzji kwota emerytury J. K. za maj 2021 r. została pobrana przez osobę niewskazaną w decyzji organu rentowego, jednakże w okolicznościach rozpatrywanego przypadku nie można przyjąć, iż wypłata nastąpiła wskutek okoliczności niezależnych od organu rentowego, w rozumieniu art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej. Zatem to Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialność za dokonanie wypłaty spornego świadczenia za maj 2021 r., gdyż już w dacie przed wymagalnością tego świadczenia, bo w dniu 4 maja 2021 r., wiedział, że uprawniony zmarł, w związku z czym nie jest uprawniony do żądania zwrotu pobranego przez M. K. świadczenia emerytalnego jej zmarłego męża w trybie art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej

Mając na uwadze przedstawioną argumentację, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.

Barbara Białecka