Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Barbara Białecka
Protokolant:	St. sekr. sąd. Katarzyna Hajko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2024 r. w S.

sprawy S. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę inwalidy wojskowego

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 października 2023 r., sygn. akt VI U 894/22

oddala apelację.

Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 542/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 czerwca 2022 r. znak: (...) organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 stycznia 2022 r. odmówił ubezpieczonej - S. Z. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, lecz powstała w czasie trwania służby wojskowej.

W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na art. 33 ustawy z dnia 29 maja 1974r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (tekst jednolity Dz.U. z 2023 r. poz. 1100), zgodnie z którym inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, jeżeli: powstało z innych przyczyn niż określone w art. 32; jest następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniedbanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności lub był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów; jest następstwem wypadku, do którego w znacznym stopniu przyczynił się sam żołnierz będąc w stanie nietrzeźwym; zranienie, kontuzja i inne obrażenie lub choroba zostały spowodowane przez żołnierza rozmyślnie.

Organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska orzeczeniem ZUS z 11 maja 2022r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od decyzji S. Z. zaskarżając decyzję w całości, zarzuciła jej błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę decyzji w zakresie dotyczącym jej sytuacji i stanu zdrowia wynikający z zupełnego pominięcia przy rozstrzyganiu orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w S. nr (...) z dnia 29 marca 2022 r., stwierdzającego czasową niezdolność do czynnej służby wojskowej na okres 24 miesięcy, pominięcia ustaleń protokołu powypadkowego nr (...). P.. z dnia 3 października 2018 r. komisji Centrum Szkolenia Logistyki w G. oraz nieuwzględnienia wszelkich wcześniejszych ustaleń organów orzekających w jej sprawie, na mocy których przyznawano jej świadczenie z uwagi na niezdolność do pracy powstałą w czasie trwania służby wojskowej.

Wskazując na powyższe ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za cały okres utrzymywania się niezdolności do czynnej służby wojskowej określony orzeczeniem nr (...) Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w S..

W uzasadnieniu ubezpieczona podniosła, iż wydając decyzję odmowną organ rentowy błędnie ją uzasadnił powołując się na art. 33 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, gdyż w jej przypadku nie zachodzą okoliczności określone w w/w przepisie. Zdarzenie, któremu uległa zostało zakwalifikowane jako wypadek w służbie, ponieważ wydarzyło się podczas wykonywania obowiązków służbowych (czynności zrównanych z wykonywaniem obowiązków służbowych) co potwierdza protokół powypadkowy Komisji Centrum Szkolenia Logistyki w G. i jako takie powinno zostać zakwalifikowane z art. 32 ust. 1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy. Ubezpieczona zwróciła uwagę, iż wszystkie dotychczas orzekające w sprawie komisje lekarskie fakt ten uwzględniały przy orzekaniu o przyznawaniu jej prawa do renty czasowej, a stan faktyczny sprawy nie uległ zmianie w stosunku do wcześniejszych okresów, za które przyznano jej prawo do renty.

Zdaniem skarżącej podstawę orzeczenia w jej sprawie stanowić winno orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w S. nr (...) z dnia 29 marca 2022 r., na mocy którego uznano ją za osobę czasowo niezdolną do służby wojskowej na okres 24 miesięcy. Ubezpieczona podniosła, iż nieuwzględnienie przez organ rentowy tych ostatecznych ustaleń w oczywisty sposób naruszyło jej uprawnienia.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 11 października 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że S. Z. ur. (...) posiada wykształcenie średnie – technik administracji, w trakcie aktywności zawodowej pracowała w Komendzie Powiatowej Policji w S. jako pracownik obsługi biura, asystent, pomocnik specjalisty, w Urzędzie Miejskim w S. jako pracownik I stopnia wykonujący zadania w ramach robót publicznych, pomoc administracyjna, pomoc administracyjna – opiekun świetlicy w S. i T., Izbie Administracji Skarbowej, w sklepie (...), w D. (...)Sp. z o.o.

Z dniem 25 września 2018 r. ubezpieczona została powołana do odbycia służby przygotowawczej w okresie od 25 września 2018 r. do 12 października 2018 r.

W trakcie służby w dniu 29 września 2018 r. ok. godz. 13.00, ubezpieczona przebywając w Centrum Szkolenia Logistyki kompleks (...) po zajęciach programowych, w ramach podnoszenia tężyzny fizycznej, przygotowując się do sprawdzianu, razem z innymi uczestnikami szkolenia, wykonywała bieg treningowy po terenie koszarowym w (...). Około godziny 13.00, w trakcie biegu, nieoczekiwanie poczuła ukłucie, pieczenie i ucisk w stawie kolanowym lewym.

Zdarzenie zostało uznane przez Komisję Powypadkową za wypadek określony w art. 5 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (tekst jednolity Dz.U. z 2017 r. poz. 1950) ponieważ wydarzył się podczas wykonywania obowiązków służbowych (czynności zrównanych z wykonywaniem obowiązków służbowych).

W dniu 1 października 2018 r. pomocy medycznej udzielono w (...) Szpitala (...) w G., następne badania przeprowadzono w (...) Przychodni (...) w G..

Przyczyną wypadku było: samoistne powstanie bólu w kolanie lewym w trakcie biegu treningowego po terenie koszarowym w (...). Wskutek wypadku ubezpieczona doznała następujących obrażeń: zespół przewlekłego bólu kolana lewego po wysiłku M22.3 inne uszkodzenia rzepki, przebyty uraz skrętny kolana lewego, RTG bez cech świeżych zmian kostnych.

Orzeczeniem Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. w sprawie zdolności do czynnej służby wojskowej z dnia 10 października 2018r. z uwagi na rozpoznanie przebytego urazu kolana lewego do dalszej diagnostyki i leczenia upośledzającego sprawność ruchową (pkt 1 rozpoznania) ubezpieczona została uznana za osobę czasowo niezdolną do czynnej służby wojskowej na okres 12 miesięcy - Kategoria(...). (...) nie określała związku schorzenia wymienionego w pkt 1 rozpoznania ze służbą wojskową z powodu braku kwalifikacji prawnej wypadku.

Decyzją Centrum Szkolenia Logistyki z dnia 12 października 2018 r. zwolniono ubezpieczoną ze służby przygotowawczej przed upływem czasu jej trwania i przeniesiono ją do rezerwy bez nadania tytułu żołnierza rezerwy z dniem 12 października 2018 r.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 11 października 2018 r. do Centrum Szkolenia Logistyki w G. wpłynęło orzeczenie nr (...) z dnia 10 października 2018 r. Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. orzekające ubezpieczoną za czasowo niezdolną do czynnej służby wojskowej na okres 12 miesięcy - Kategoria B - 12. Zgodnie z art. 98e ust. 2 pkt. 3 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity z 2018 r. poz. 1459), żołnierza pełniącego służbę przygotowawczą można zwolnić z tej służby przed upływem czasu jej trwania wskutek uznania ze względu na stan zdrowia za trwale lub czasowo niezdolnego do czynnej służby wojskowej, wobec czego stosownie do art. 98e omawianej ustawy postanowiono jak w sentencji.

Wykonane w dniu 18 października 2018 r. badanie MR stawu kolanowego wykazało całkowite uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego, ponadto - klinicznie stwierdzono częściowe uszkodzenie więzadła pobocznego przyśrodkowego. Ubezpieczona zakwalifikowana została do leczenia operacyjnego, na które nie zdecydowała się, leczona była zachowawczo stabilizatorem stawu kolanowego i rehabilitacyjnie.

W dniu 29 października 2018 r. ubezpieczona złożyła w ZUS wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 21 grudnia 2018 r. Lekarz Orzecznik ZUS po rozpoznaniu niestabilności przedniej III stopnia u osoby po urazie skrętnym stawu kolanowego lewego z całkowitym uszkodzeniem (...) i częściowym (...) stwierdził że ubezpieczona jest częściowo niezdolną do pracy do 30 listopada 2019 r. z ustaleniem, iż częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu 29 września 2018 r., pozostaje w związku ze służbą wojskową i powstała w czasie trwania służby wojskowej tj. od 15 września 2018 r. do 12 października 2018 r.

W dniu 27 grudnia 2018 r. Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika ZUS w S. zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia LO ZUS podnosząc, iż w orzeczeniu stwierdzono związek niezdolności do pracy ze służbą wojskową, co nie ma potwierdzenia w orzeczeniu (...) z 10 października 2018 r.

Orzeczeniem z dnia 22 stycznia 2019 r. Komisja Lekarska ZUS rozpoznając u ubezpieczonej przebyty uraz skrętny stawu kolanowego lewego z następową niestabilnością przednią II/III stopnia w wyniku całkowitego uszkodzenia (...) i częściowego (...) uznała S. Z. na osobę częściowo niezdolną do pracy do 30 listopada 2019 r. z ustaleniem, iż częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu 29 września 2018 r., pozostaje w czasie trwania służby wojskowej tj. od 15 września 2018 r. do 12 października 2018 r., ale nie pozostaje w związku ze służbą wojskową.

Decyzją z dnia 8 lutego 2019 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej od 1 października 2018 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która nie pozostaje w związku ze służbą lecz powstała w czasie trwania służby wojskowej, prawo do świadczenia ustalone zostało do 30 listopada 2019 r.

Prawo do świadczenia było ubezpieczonej przedłużane decyzjami ZUS z 14 lutego 2020 r. oraz z dnia 17 lutego 2021 r. na dalszy okres do dnia 31 stycznia 2022 r.

W dniu 21 stycznia 2022 r. ubezpieczona złożyła w ZUS wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 22 marca 2022 r. ubezpieczona była konsultowana przez Lekarza Konsultanta ZUS z zakresu ortopedii, traumatologii, który rozpoznając u niej przewlekłą pourazową niestabilność stawu kolanowego lewego stwierdził, że nie jest ona niezdolna do pracy w wyuczonym zawodzie.

Orzeczeniem z dnia 25 marca 2022 r. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznając u ubezpieczonej: przewlekłą pourazową niestabilność stawu kolanowego lewego stwierdził, iż istniejące schorzenia w ich obecnym stopniu zaawansowania nie naruszają funkcji i sprawności ubezpieczonej w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy.

W dniu 12 kwietnia 2022 r. ubezpieczona złożyła sprzeciw od powyższego orzeczenia, dołączając do akt orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej z dnia 29 marca 2022 r. w którym Komisja rozpoznając u ubezpieczonej m.in. przebyte skręcenie stawu kolanowego lewego z uszkodzeniem (...) następową niestabilnością przednio-przyśrodkową II stopnia stwierdziła, że ubezpieczona jest czasowo niezdolna do służby wojskowej na okres 24 miesięcy, przy czym wymienione schorzenie nie pozostaje w związku ze służbą wojskową na podstawie Rozporządzenia MON z 31 marca 2003 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 62 poz. 567 ze zm.).

Orzeczeniem z dnia 11 maja 2022 r. Komisja Lekarska ZUS po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonej od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, rozpoznając u S. Z. przewlekłą pourazową niestabilność stawu kolanowego lewego stwierdziła, iż ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do pracy.

U ubezpieczonej rozpoznaje się:

- doznane podczas zdarzenia w dniu 29 września 2018 r. zerwanie więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego z następowym wystąpieniem przewlekłej przedniej niestabilności stawu, pozostającej w związku z odbywaniem wojskowej służby przygotowawczej,

- niestabilność przednią stawu kolanowego lewego I°/II° oraz boczną I° pełną ruchomość stawu i prawidłową siłę mięśniową, która stabilizuje staw kolanowy i czyni chód prawidłowym,

- wiotkość stawów łokciowych i kolanowych.

Aktualny stopień upośledzenia funkcji stawu kolanowego lewego nie powoduje u ubezpieczonej niezdolności do pracy w charakterze pracownika umysłowego. U ubezpieczonej nie stwierdza się zaników mięśniowych ani upośledzenia chodu, po dniu 31 stycznia 2022 r., w następstwie leczenia rehabilitacyjnego - wzmocnieniu siły mięśnia czworogłowego - wnioskodawczyni odzyskała możliwość swobodnego poruszania się, co stanowi poprawę stanu zdrowia w porównaniu do okresu wcześniejszego, kiedy to występowały zaniki mięśni uda i ograniczenie bólowe ruchomości stawu. Rozpoznaną niestabilność boczną stawu kolanowego, przy braku uszkodzeń więzadeł pobocznych stawu kolanowego w badaniu KT i MR, można wiązać ze zwiększoną wiotkością stawu.

Orzeczeniem Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej z dnia 3 stycznia 2023 r. (...) rozpoznano u ubezpieczonej m.in. przebyte skręcenie stawu kolanowego lewego z uszkodzeniem (...), następową niestabilnością przednio-przyśrodkową II/III stopnia i zmianami zwyrodnieniowymi, upośledzające sprawność ustroju (pkt 1 rozpoznania) i stwierdzono, że ubezpieczona jest niezdolna do służby wojskowej w czasie pokoju, z wyjątkiem niektórych stanowisk służbowych przeznaczonych dla terytorialnej służby wojskowej – kategoria D. Wskazano, że schorzenie wymienione w pkt 1 rozpoznania pozostaje w związku ze służbą wojskową jako następstwo wypadku pozostającego w związku z tą służbą.

Od dnia 1 lutego 2019 r. ubezpieczona jest zatrudniona w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w C. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku referent administracyjno-biurowy.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie ubezpieczonej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wyjaśnił, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r., poz. 1656).

Stosownie do treści art. 30 ust. 1 cyt. ustawy inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa (niezdolności do pracy) powstałego:

1.  w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie;

2.  w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli inwalidztwo (niezdolność do pracy) to jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej.

Nie uważa się za inwalidę wojskowego żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby (ust. 2).

W zależności od przyczyny powstania inwalidztwo może pozostawać w związku ze służbą wojskową albo bez związku z tą służbą (art. 31 ww. ustawy).

Stosownie do art. 32 ust. 1 w/w ustawy za inwalidztwo pozostające w związku ze służbą wojskową uważa się inwalidztwo, które powstało na skutek:

1) wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową;

2) chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza;

3) chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej;

4) istotnego pogorszenia stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

Zgodnie natomiast z art. 33 ww. ustawy - inwalidztwo nie pozostaje w związku służbą wojskową, jeżeli:

1.  powstało z innych przyczyn niż określone w art. 32;

2.  jest następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniedbanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów;

3.  jest następstwem wypadku, do którego w znacznym stopniu przyczynił się sam żołnierz będąc w stanie nietrzeźwym;

4.  zranienie, kontuzja i inne obrażenie lub choroba zostały spowodowane przez żołnierza rozmyślnie.

Stosownie do treści art. 34 ust. 2 pkt 1b za żołnierzy niezawodowych w rozumieniu art. 30 uważa się również żołnierzy, którzy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2021 r. poz. 372 i 1728) pełnili służbę przygotowawczą.

Żołnierzowi o którym mowa w art. 30 ust. 1 przysługuje renta inwalidzka (art. 35 ust. 1).

Następnie Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż o ile w ustawie mowa jest o inwalidztwie I, II i III stopnia to obecnie na podstawie art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz.U. poz. 1515), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2002 r. pojęcia te odnoszą się do całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251 w brzmieniu obowiązującym w dacie wyrokowania dalej jako: ustawa emerytalna).

Definicję niezdolności do pracy zawiera art. 12 wskazanej ustawy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie zaś z ust. 2 art. 12 tej ustawy całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

Stosownie natomiast do treści art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

- stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

- możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak z powyższego wynika, pojęcie utraty zdolności do pracy zarobkowej obok elementu ekonomicznego, polegającego na obiektywnej utracie możliwości zarobkowania, zawiera w sobie również element biologiczny, czyli naruszenie sprawności organizmu. Naruszenie to należy oceniać pod kątem możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji. Z całkowitą niezdolnością do pracy mamy zatem do czynienia w sytuacji utraty zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, przy czym zgodnie z art. 13 ust. 4 zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (wyrok SN z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002, nr 15, poz. 369).

Oznacza to, że możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności do pracy w tzw. normalnych warunkach. Częściowa niezdolność do pracy jest z kolei wynikiem utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Wyjaśnić przy tym należy, iż o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (vide: wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 r., sygn. akt II UKN 113/00; publ. OSNAP 2002/14/343).

Sąd Okręgowy miał na uwadze, że w niniejszej sprawie ubezpieczona wywodziła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy z nieodwracalnej niezdolności do służby wojskowej. Bezspornym przy tym pozostawało, że doznane podczas zdarzenia w dniu 29 września 2018 r. zerwanie więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego z następowym wystąpieniem przewlekłej przedniej niestabilności stawu pozostające w związku z odbywaniem wojskowej służby przygotowawczej, czyni obecnie ubezpieczoną niezdolną do służby wojskowej w czasie pokoju. W tej sytuacji za sporną należało uznać kwestię, czy S. Z. jest osobą niezdolną do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji, przy czym – zdaniem Sądu Okręgowego - okres służby przygotowawczej pełnionej przez ubezpieczoną był zbyt krótki by stwierdzić, że nabyła ona kwalifikacje żołnierza.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż ustalenia w tym przedmiocie zostały poczynione w oparciu o analizę dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach rentowych i aktach sprawy oraz w szczególności na podstawie przeprowadzonego w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu: ortopedii – H. M. tj. biegłego o specjalności obejmującej schorzenia występujące u wnioskodawczyni.

Jednocześnie Sąd ten wskazał, że autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji oraz w sposób rzetelny, stąd też Sąd I instancji ocenił je jako wiarygodne. Tak samo ocenił Sąd ten złożoną w sprawie opinię biegłego sądowego, który postawił wyraźne rozpoznanie odnośnie schorzeń ubezpieczonej występujących u niej w chwili wydawania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji i ich wpływu na zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanego wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych nabytych w trakcie aktywności ubezpieczonej (praca umysłowa, praca biurowa).

W opinii biegłego z zakresu ortopedii aktualny stopień upośledzenia funkcji stawu kolanowego lewego wynikający z doznanego podczas zdarzenia w dniu 29 września 2018 r. zerwania więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego z następowym wystąpieniem przewlekłej przedniej niestabilności stawu, pozostającego w związku z odbywaniem wojskowej służby przygotowawczej, nie powoduje niezdolności do pracy wnioskodawczyni w charakterze pracownika umysłowego. Po dniu 31 stycznia 2022 r., w następstwie leczenia rehabilitacyjnego, wzmocnienia siły mięśnia czworogłowego, wnioskodawczyni odzyskała możliwość swobodnego poruszania się, co stanowi poprawę stanu zdrowia w porównaniu do okresu wcześniejszego, kiedy to występowały zaniki mięśni uda i ograniczenie bólowe ruchomości stawu.

Sąd Okręgowy zważył jednocześnie, iż specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen (wyrok SN z 15 listopada 2002 r. V CKN 1354/00 LEX nr 77046).

Mając na uwadze powyższe oraz to, że opinia wydana przez biegłego z zakresu ortopedii była w ocenie Sądu Okręgowego kompletna oraz racjonalnie uzasadniona, a wnioski w niej zawarte zgodne z wiedzą oraz zasadami doświadczenia życiowego, to Sąd ten uznał ją za pełnowartościowy materiał dowodowy i na jej podstawie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie.

Jednocześnie Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż istotnym przy tym pozostaje, że ubezpieczona nie złożyła do opinii biegłych żadnych merytorycznych z punktu widzenia nauk medycznych zastrzeżeń, które dawałyby podstawy do zakwestionowania wniosków opinii, na co zwrócił również uwagę biegły w sporządzonej w dniu 27 marca 2023 r. opinii uzupełniającej. Podniesione przez odwołującą zarzuty sformułowane w piśmie procesowym z dnia 2 marca 2023 r. dotyczące wyłącznie błędnej daty wystawienia opinii, wskazania przez biegłego niewłaściwej daty zdarzenia oraz zapisu dotyczącego braku dokumentacji medycznej po dniu 31 stycznia 2022 r. w sytuacji gdy takowa znajduje się w aktach sprawy, nie dawały podstaw do podważenia wypływających z opinii wniosków dotyczących braku istnienia u S. Z. niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez nią faktycznie kwalifikacji.

Sąd I instancji ponadto zauważył, iż aktualnie, od dnia 1 lutego 2019 r. ubezpieczona jest zatrudniona w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w C. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku referent administracyjno-biurowy. Uwadze Sądu nie uszło przy tym, iż ubezpieczona wskazywała, że z dniem 7 października 2023 r. umowa o pracę zostanie rozwiązana, niemniej nie jest to związane z naruszeniem sprawności organizmu ubezpieczanej a wynika z faktu, że w tej dacie kończy jej się urlop macierzyński, a umowa o pracę była przedłużona do dnia porodu.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty, o niezdolności do pracy nie decyduje bowiem sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00; publ. OSNAP 2002/14/343). W konsekwencji biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodujące naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądza brak prawa do tego świadczenia.

Przypomnienia zdaniem Sądu meriti wymagało, że w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu. W sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oceny wymaga stan zdrowia ubezpieczonego z daty wydania decyzji, jak i ocena legalności decyzji organu rentowego dokonywana jest według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2009 roku, sygn. II UK 88/09, LEX nr 583816, z dnia 12 stycznia 2005 r., sygn. I UK 93/04, opubl. w OSNP 2005/16/254, LEX nr 153637 i z dnia 10 marca 1998 r., sygn. II UKN 555/97, OSNP z 1999 r., Nr 5, poz. 181, LEX 35244). Oceny medycznej i zawodowej dla oceny zdolności/niezdolności do pracy należy dokonywać również na tę datę. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Bez znaczenia zatem dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji pozostają wskazywane przez odwołującą aspiracje dotyczące chęci zmiany charakteru wykonywanej pracy czy zdobycia nowych kwalifikacji będących pochodną sprawności fizycznej, której już ubezpieczona w pełni nie odzyska.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się ubezpieczona, która zaskarżając je w całości, zarzuciła:

1)  obrazę prawa materialnego tj. art. 40 a contrario ustawy z dnia 29 maja 1974
roku o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin
(tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 110) poprzez jego wadliwe zastosowanie i oddalenie odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającego inwalidzie wojskowemu prawa do renty pomimo tego, że inwalidztwo wojskowe pozostaje w związku ze służbą;

2)  nierozpoznanie istoty sprawy poprzez nierozważenie wpływu na przedmiot rozstrzygnięcia kwestii czy inwalidztwo wojskowe ubezpieczonej pozostaje czy też nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, a w konsekwencji czy prawo ubezpieczonej do renty ma czy też nie ma związku z jej zdolnością do pracy;

3)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przy ocenie dowodu z pisemnej opinii biegłego z zakresu ortopedii - specjalisty chirurgii urazowo - ortopedycznej dr. n. med. H. M., poprzez uznanie jej za w pełni wiarygodną i mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych zgodnych z prawdą materialną chociaż skala uchybień formalnych zaistniałych przy jej sporządzeniu pozbawia ją wiarygodności i mocy dowodowej, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego niniejszą apelacją orzeczenia poprzez uznanie, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Ponadto, apelująca wniosła o dopuszczenie w toku postępowania apelacyjnego dowodów z:

a)  kopii Decyzji Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w B. Nr (...)- (...) z dnia 26 sierpnia 2019 r. w sprawie przyznania jednorazowego odszkodowania pieniężnego z tytułu wypadku zaistniałego w dniu 29 września 2018 r. pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej

- na fakt tego, że inwalidztwo ubezpieczonej S. Z. powstało na skutek wypadku, któremu uległa ubezpieczona zaistniałego w dniu 29 września 2018 r., pozostawał w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową albowiem potrzeba powołania tego dowodu wynikła po wydaniu zaskarżonego niniejszą apelacją wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w następstwie niedokonania subsumpcji powyższego ustalenia pod normę wynikającą z przepisu art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 roku o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin ;

b)  kopii Karty wizyty S. Z. z dnia 21 listopada 2023 r.

c)  kopii zaświadczenia z dnia 23 listopada 2023 r.

oba dokumenty na fakt tego, że u ubezpieczonej utrzymuje się osłabienie siły mięśniowej i zanik mięśni w lewej kończynie dolnej, a tym samym, że dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu ortopedii - specjalisty chirurgii urazowo - ortopedycznej dr. n. med. H. M. nie jest wiarygodny i nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych zgodnych z prawdą materialną, albowiem potrzeba powołania tego dowodu wynikła po wydaniu zaskarżonego niniejszą apelacją wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w następstwie uznania dowodu z pisemnej opinii biegłego z zakresu ortopedii - specjalisty chirurgii urazowo - ortopedycznej dr. n. med. H. M. za w pełni wiarygodną i mogącą stanowić podstawę ustaleń faktycznych zgodnych z prawdą materialną.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o:



zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie renty inwalidzkiej ubezpieczonej S. Z. jako inwalidzie wojskowemu którego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą wojskową w wysokości 75% podstawy jej wymiaru, tj. w kwocie 2 613,94 zł,



ewentualnie, o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,



ewentualnie, o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji oraz przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania,



zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym, kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego, według norm przepisanych,



rozpoznanie niniejszej apelacji na rozprawie.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego orzeczenia, nie dostrzegając potrzeby ich szczegółowego powtarzania.

W ocenie Sądu Odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony w apelacji zarzut wskazujący na naruszenie przepisów postępowania. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art. 233 § 1 k.p.c. Ustaleń o dalszej niezdolności do pracy ubezpieczonej Sąd ten dokonał na podstawie opinii biegłego sądowego, który w sposób stanowczy i pewny wypowiedział się co do wszystkich aspektów dotyczących jej stanu zdrowia oraz ograniczeń do wykonywania pracy, uzasadniając należycie swoje stanowisko. Wnioski biegłego są logiczne i przekonywujące, przy czym Sąd I instancji wnikliwie przeanalizował opinię i wypowiedział się co do jej wartości dowodowej.

W toku postępowania ubezpieczona nie przedstawiła merytorycznych zarzutów do opinii, zmierzających do zakwestionowania jej wartości, w związku z powyższym stanowisko Sądu Okręgowego wskazujące na ich polemiczny charakter, należy uznać za całkowicie uzasadnione.

Wyjaśnienia bowiem wymaga, iż sporządzona na potrzeby niniejszego postępowania opinia biegłego (główna oraz uzupełniająca) podlegała swobodnej ocenie dowodów, zaś przy jej ocenie obowiązkiem Sądu było stosowanie kryteriów szczególnych, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, czy sposób motywowania wyrażonego w niej stanowiska.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że ocena wartości opinii biegłego dokonana przez Sąd I instancji w świetle argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu nie budzi wątpliwości.

Sąd Odwoławczy podkreśla, że ubezpieczona posiada wykształcenie średnie – technik administracji. Natomiast w trakcie dotychczasowej aktywności zawodowej pracowała w Komendzie Powiatowej Policji w S. jako pracownik obsługi biura, asystent, pomocnik specjalisty, w Urzędzie Miejskim w S. jako pracownik I stopnia wykonujący zadania w ramach robót publicznych, pomoc administracyjna, pomoc administracyjna – opiekun świetlicy, Izbie Administracji Skarbowej, w sklepie spożywczo-przemysłowym. Ubezpieczona stała się częściowo niezdolną do pracy w dniu 29 września 2018 r., tj. w czasie trwania służby wojskowej tj. od 15 września 2018 r. do 12 października 2018 r. (przy czym uznano, że niezdolność ta nie pozostaje w związku ze służbą wojskową). Częściowa niezdolność ubezpieczonej do pracy miała charakter okresowy. Pierwotnie ustalono, że S. Z. jest częściowo niezdolną do pracy do 30 listopada 2019 r., następnie prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania służby wojskowej - bez związku z tą służbą – było przedłużane na dalsze okresy, aż do dnia 31 stycznia 2022 r.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje na to, że po dniu 31 stycznia 2022 r., w następstwie leczenia rehabilitacyjnego, doszło do wzmocnienia siły mięśnia czworogłowego, dzięki czemu ubezpieczona odzyskała możliwość swobodnego poruszania się. Powyższe zaś stanowi poprawę stanu zdrowia w porównaniu do okresu wcześniejszego, kiedy to występowały zaniki mięśni uda i ograniczenie bólowe ruchomości stawu.

Biegły, specjalista z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, miał na uwadze, że ubezpieczona w dniu 29 września 2018 r. doznała urazu w trakcie odbywania wojskowej służby przygotowawczej. Podczas badania lekarskiego biegły stwierdził: wiotkość stawów łokciowych i kolanowych manifestującą się przeprostami, niestabilność przednią stawu kolanowego lewego I ^O/ (...) oraz boczną I ^O, pełną ruchomość stawu i prawidłową siłę mięśniową, która stabilizuje staw kolanowy i czyni chód prawidłowym. Zdaniem biegłego rozpoznana niestabilność boczna stawu kolanowego, przy braku uszkodzeń więzadeł pobocznych stawu kolanowego w badaniu KT i MR, może wiązać się ze zwiększoną wiotkością stawu. W ocenie biegłego dokonanej po analizie dokumentacji medycznej oraz badaniu lekarskim S. Z., aktualny stan upośledzenia funkcji stawu kolanowego lewego nie powoduje niezdolności do pracy w charakterze pracownika umysłowego. Ponadto biegły zwrócił uwagę na to, że konsultant ZUS, badając ubezpieczoną w dniu 22 marca 2022 r. stwierdził chód prawidłowy, bez zaników mięśniowych, cechy niestabilności I ^O/ (...) orzekając, że jest zdolna do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Podczas badania biegły również nie stwierdził zaników mięśniowych, ani upośledzenia chodu, podnosząc, iż uprawnionym jest wniosek, że po dniu 31 stycznia 2022 r. – w następstwie leczenia rehabilitacyjnego – doszło do wzmocnienia siły mięśnia czworogłowego, w wyniku czego ubezpieczona odzyskała możliwość swobodnego poruszania się, co z kolei stanowi poprawę jej stanu zdrowia w porównaniu do okresu wcześniejszego, kiedy to występowały zaniki mięśni uda i ograniczenie bólowe ruchomości stawu. W związku z zarzutami ubezpieczonej do opinii zasadniczej, biegły w opinii uzupełniającej podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Zdaniem biegłego pismo ubezpieczonej nie zawierało merytorycznych uwag, które wymagałyby wyjaśnienia.

Prawidłowo zatem ustalił Sąd I instancji poziom kwalifikacji S. Z. i w ślad za opinią biegłego wykazał, że charakter schorzeń występujących u wnioskodawczyni nie czyni jej niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zarzuty apelacji zmierzające do podważenia wiarygodności opinii biegłego sądowego z uwagi na stwierdzone w niej omyłki - w zakresie wskazania daty jej sporządzenia - w ocenie Sądu Apelacyjnego nie wytrzymują krytyki. Skarżąca nie przytaczając żadnych merytorycznych uwag co do spostrzeżeń biegłego, poprzestała jedynie na odniesieniu się do kwestii pobocznych, błędnie przypisując im tak doniosłe znaczenie. Sąd Apelacyjny nie podziela zatem spostrzeżeń, że fakt błędnego oznaczenia daty sporządzenia opinii poprzez nieprawidłowe wskazanie jednej cyfry w oznaczeniu dnia, miesiąca lub roku jest często spotykany w obrocie prawnym i stanowi omyłkę, natomiast gdy data ta różni się już w zakresie dwóch cyfr, to opinia taka pozbawiona jest wiarygodności dowodowej. Powyższe wnioskowanie nie zasługuje na aprobatę i tak jak wskazano powyżej, nie sprowadza się do istotnych kwestii, mogących mieć wpływ na wynik sprawy. W związku z powyższym zarzuty apelującej co do rzekomego braku wiarygodności sporządzonych w sprawie opinii (zasadniczej i uzupełniającej) przez biegłego ortopedę żadną miarą nie mogły skutkować dyskwalifikacją tegoż dowodu, który słusznie zdaniem Sądu Okręgowego został uznany za podstawę rozstrzygnięcia w sprawie.

W tym stanie rzeczy, wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy nie naruszył również wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Podzielając zapatrywania Sądu I instancji, Sąd Apelacyjny pragnie przypomnieć, że w odniesieniu do definicji niezdolności do pracy ustawa o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin odsyła (w art. 64) do uregulowań ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. I tak, w myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 tej ostatniej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Uwzględniając powyższe, należy zaakcentować, że oceny zdolności do pracy, w rozumieniu przepisów emerytalno-rentowych winno się dokonywać z uwzględnieniem przede wszystkim rzeczywistych kwalifikacji osoby ubezpieczonej, a te sprowadzały się do wykonywania pracy pracownika umysłowego. Nie ulega wątpliwości, że taką pracę ubezpieczona może wykonywać. Stwierdzone rozpoznanie, na które konsekwentnie powołuje się ubezpieczona powoduje niezdolność do służby wojskowej w czasie pokoju, z wyjątkiem niektórych stanowisk służbowych przeznaczonych dla terytorialnej służby wojskowej, na podstawie wykazu stanowiącego załącznik Nr 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 czerwca 2022 r. (Dz.U. z 2022r. poz.1243 ze zm.) w (...) badanych II. Odnosząc się zatem do stanowiska apelującej, że Sąd Okręgowy zaniechał rozważenia tego, czy inwalidztwo wojskowe ubezpieczonej pozostaje – czy też nie – w związku ze służbą wojskową, należy wskazać, iż kwestia ta miała w sprawie drugorzędne znaczenie, albowiem zasadniczą okolicznością, która uniemożliwiała przyznanie jej renty na dalszy okres, było to, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji ubezpieczona posiadała zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji – pracy w charakterze pracownika biurowego. Związek lub brak związku ze służbą wojskową wpływa jedynie na wysokość renty inwalidy wojskowego a nie na prawo do tego świadczenia.

Sąd Apelacyjny pragnie jednocześnie wskazać, iż nie uwzględnił wniosku apelującej o przeprowadzenie dowodu z kserokopii dokumentów załączonych do apelacji, albowiem fakty, które chciała w ten sposób wykazać nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a ponadto przyczyniłoby się to do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia. Przy czym wyjaśnienia wymaga, iż Sąd Apelacyjny nie neguje faktu posiadania przez ubezpieczoną schorzeń, które potwierdzone są załączoną do akt dokumentacją medyczną. Niemniej jednak schorzenia te, choć powodują niezdolność S. Z. do służby wojskowej w czasie pokoju, to jednak nie czynią jej osobą niezdolną do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny oddalił apelację.

Sędzia Barbara Białecka