Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Zofia Rybicka - Szkibiel
Sędziowie:	SSA Jolanta Hawryszko (spr.) SSO del. Andrzej Stasiuk
Protokolant:	St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2012 r. w Szczecinie

sprawy W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W..

o przyznanie renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 24 maja 2012 r. sygn. akt VI U 935/11

1.  oddala apelację,

2.  przyznaje adw. J. L. od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Szczecnie kwotę 120 (sto dwadzieścia złotych 00/100) zł powiększoną o kwotę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 200.59 (dwieście złotych 59/100) zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

Sygn. akt III AUa 599/12

UZASADNIENIE

Decyzją z 18 maja 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. odmówił W. W. przeliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy, w związku z pogorszeniem stanu zdrowia, ponieważ komisja lekarska ZUS uznała, że badany nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony W. W. podniósł, że decyzja organu rentowego jest niezgodna z obecnym stanem jego zdrowia. Z powodu owrzodzenia dwunastnicy, żołądka i opuszki doszło do stenozy (śmierć głodowa) i w związku z tym konieczna była ingerencja chirurgów. Od 2002 r. stan jego zdrowia pogarsza się.

Wyrokiem z dnia 24 maja 2012 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sąd okręgowy ustalił, że W. W. (ur. 25 maja 1957 r.) ma wykształcenie podstawowe, był uczniem (...), które ukończył jako murarz-tynkarz. Pracował jako formierz, ładowacz i robotnik budowlany. Pobierał rentę inwalidzką III grupy, która stała się rentą z tytułu częściowej niezdolności do pracy na trwałe. W dniu 28 lutego 201l r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie pogorszenia stanu zdrowia. Z ustaleń sądu I instancji wynika dalej, że u ubezpieczonego rozpoznano stan po resekcji żołądka z powodu choroby wrzodowej wraz z zespołem refluksu treści żołądkowej, niedowidzenie oka prawego po przebytym urazowym wrzodziejącym zapaleniem rogówki z 80 % ubytkiem ostrości wzroku, nadwzroczność oka lewego wraz z 40% niedowidzeniem w wyniku wady wrodzonej, dużego stopnia zmiany żylakowe całej długości lewej kończyny dolnej, węzłowo poskręcane o dużym zastoju przepływu krwi, zespół bólowy obu splotów barkowych wraz obustronną brachialgią z towarzyszącymi parastezjami, podejrzenie zmian miażdżycowych tętnic obu kończyn dolnych z chromaniem przestankowym, zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowo - krzyżowego kręgosłupa. Powyższe schorzenia nie czynią ubezpieczonego całkowicie niezdolnym do pracy. Z powodu wskazanych schorzeń jest częściowo, trwale niezdolny do pracy. Ubezpieczony nie może wykonywać prac na wysokości, ciężkiej i średnio ciężkiej, w zmiennych warunkach klimatycznych, w wilgoci, w chłodzie, zmianowej, wymagającej dobrego wzroku, wymagającej wysiłku umysłowego. Całkowicie i trwale rozpoznane schorzenia eliminują W. W. z pracy w wyuczonym i wykonywanym zawodzie murarza-tynkarza. Sąd okręgowy przyjął, że po dniu 1 lutego 2011 r. ujawniły się zmiany o charakterze wypuklin jąder miażdżystych odcinka lędźwiowego kręgosłupa, jednakże nie powodują one w całościowym ujęciu stanu zdrowia ubezpieczonego zmiany stopnia niezdolności do pracy. Ustalenie to sąd I instancji poczynił w oparciu o dowód z opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w P.. W szczególności nie potwierdziło się twierdzenie ubezpieczonego co do braku wiedzy biegłych o przebytych przez ubezpieczonego dwóch operacjach żołądka w dniu 10 maja 2011 r., skoro akta sprawy były im udostępnione, a z nich wynika, że taka okoliczność miała miejsca, a nadto ubezpieczony był na przedmiotowym badaniu i uzyskano od niego wywiad. Nie wyklucza się jednak, że stan jego zdrowia nie będzie się pogarszał, wręcz przeciwnie z postawionej diagnozy wynika, że z wiekiem i ze względu na przewlekły charakter schorzenia żołądka, a także brak uzębienia i protez zębowych stan zdrowia ubezpieczonego będzie się systematycznie pogarszał, powodując całkowitą niezdolność. Obecnie jednak stwierdzenie takie jest przedwczesne

W apelacji od wyroku W. W. zarzucił, że sąd okręgowy dokonał niepełnych ustaleń faktycznych w przedmiocie stanu zdrowia ubezpieczonego. W szczególności skarżący akcentował brak spójności pomiędzy opinią biegłych sądowych, a wcześniejszymi orzeczeniami lekarzy orzeczników ZUS. Akcentował, że stale jest zagrożony zrakowaceniem kikuta żołądka, a pozostałe schorzenia i stopień ich nasilenia od 2002 r. doprowadziły do stwardnienia rozsianego, na co składają się dolegliwości neurologiczne, urologiczne, naczyniowe i okulistyczne. W związku z tym apelujący domagał się ponownej analizy stanu jego zdrowia oraz zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z żądaniem odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona. Zgodnie z treścią art. 107 ustawy rentowej, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz ich wysokość ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. W kontekście przedmiotu sporu, zasadniczej ocenie poddana została okoliczność, czy stan zdrowia ubezpieczonego w dacie zaskarżonej decyzji uzasadnia zmianę stopnia jego niezdolności do pracy, tj. stwierdzenie, że u W. W. nastąpiła całkowita niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów ustawy rentowej. Rozstrzygając o tym, sąd I instancji dopuścił dowód z opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w osobach biegłych sądowych – lekarza specjalisty z chirurgii ogólnej i medycyny pracy oraz dr nauk medycznych, którzy przy uwzględnieniu całokształtu zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, w tym orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, a przede wszystkim badaniu podmiotowym, jednoznacznie wnioskowali, że stwierdzone u W. W. zmiany chorobowe nie czynią go osobą całkowicie niezdolnym do pracy. Ponad szczegółowe rozpoznanie schorzeń występujących u badanego oraz analizę ich wpływu na funkcjonowanie ubezpieczonego, biegli wyjaśnili przyczyny stwierdzenia wyłącznie trwałej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Niekwestionowane przez opiniowanego schorzenia rozpoznane przez specjalistów zostały skonfrontowane z jego kwalifikacjami zawodowymi – zawód wyuczony i wykonywany, murarza, tynkarza, robotnika budowlanego oraz prace na wysokościach, nawet powyżej metra. Nie zaprzeczając występującemu u ubezpieczonego pogorszeniu stanu zdrowia biegli stanowczo stwierdzili, że W. W. zachował zdolność do wykonywania pracy na stanowisku pracy chronionej, może wykonywać prace lekką, siedzącą. Konstatacja taka wyklucza zatem założenie, że ubezpieczony całkowicie utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z uwagi na jego wykształcenie podstawowe i dotychczasowe doświadczenie przy wykonywaniu pracy fizycznej, nie ma bowiem przeciwwskazań, aby podjął proste i lekkie prace fizyczne, niewymagające nawet istotnego przeszkolenia stanowiskowego, jak choćby dozorcy czy stróża. Sąd odwoławczy uznał wnioski opinii biegłych za przekonujące, tym bardziej że ubezpieczony faktycznie nie zgłosił do nich żadnych merytorycznych zastrzeżeń, w tym nie zakwestionował dokonanego przez opiniujących rozpoznania medycznego. Należy przy tym zaakcentować, że opinie sądowo-lekarskie wyraźnie pozytywnie zweryfikowały wnioski orzeczenia, tak lekarza orzecznika ZUS, jak i komisji lekarskiej ZUS, pomimo dostrzeżenia pewnych niedokładności tych orzeczeń.

Wobec treści apelacji przypomnieć trzeba, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności służy do innego celu niż nabycie na jego podstawie świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Wydawane jest ono na podstawie ustawy, która nie ma zastosowania przy ustaleniu świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zatem nie może stanowić podstawy, w oparciu o którą uzasadnione jest przyjęcie, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do wykonywania jakiekolwiek pracy. Błędnie też stwierdzoną częściową niezdolność do pracy skarżący utożsamia z możliwościami rynku pracy, które nie mają znaczenia przy ocenie przesłanki niezdolności do pracy dla potrzeb rentowych. W tej sprawie ważne jest bowiem ustalenie, że ubezpieczony zachował kompetencje do wykonywania pracy z uwagi na swoje predyspozycje zdrowotne.

Należy jednak podkreślić, że sporna decyzja została wydana 18 maja 2011 r., natomiast postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter odwoławczy, a to oznacza, że jego przedmiotem jest wyłącznie ocena legalności zaskarżonej decyzji. Zatem z istoty postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, wynika, że nowe okoliczności ujawnione lub powstałe po wydaniu decyzji organu rentowego nie mogą uzasadniać zmiany wcześniej wydanej decyzji. Ewentualne jednak pogorszenie stanu zdrowia po tej dacie, może być podstawą kolejnego wniosku ubezpieczonego i nowej decyzji organu.

Z tych wszystkich względów sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną. O kosztach pomocy prawnej udzielonej W. W. przed sądem odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009, Nr 146, poz. 1188), zgodnie z którym, koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu ponosi Skarb Państwa oraz § 2 ust. 3 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.). Zwrot kosztów dojazdu pełnomocnika z G. do S. ustalonych na kwotę 200,59 zł, sąd apelacyjny uznał za wydatek celowy i niezbędny dla należytej reprezentacji strony (art. 98 § 3 k.p.c.), wyliczenie tej należności nastąpiło przy uwzględnieniu odległości.