Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jolanta Hawryszko
Sędziowie:	SSA Anna Polak SSA Romana Mrotek (spr.)
Protokolant:	St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt VI U 1174/12

oddala apelację.

SSA Romana Mrotek SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak

Sygn. akt III AUa 616/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w G. Inspektorat w S., decyzja z dnia z dnia 28 września 2012 r., odmówił J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczona, w odwołaniu od powyższej decyzji, podniosła, że z powodu złego stanu zdrowia nie jest w stanie pracować.

Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie podnosząc, że Lekarz Orzecznik ustalił, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od 6 sierpnia 2012 r. do 31 sierpnia 2013 r. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczona miała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy do dnia 31 stycznia 2010 r., a więc termin 18 miesięcy po ustaniu prawa do renty przypada na dzień 31 lipca 2011 r. W związku z tym, że niezdolność do pracy u ubezpieczonej powstała w dniu 6 sierpnia 2012 r., a więc po upływie 18 miesięcznego terminu od ustania prawa do renty, organ rentowy stwierdził brak podstaw do przyznania ubezpieczonej świadczenia.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2015 r., zmienił sporną decyzję organu rentowego i przyznał J. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy poczynając od 1 lutego 2010 r. do 30 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że J. S., urodzona (...), posiada wykształcenie zawodowe – krawcowa. 1 marca 1989 r. rozpoczęła pracę w Restauracji (...) w K.. Przyuczana była do zawodu kelnerki by następnie w nim pracować do dnia 11 kwietnia 1990 r. W dniu 1 listopada 1990 r. rozpoczęła kolejna pracę na stanowisku kelnerki, w Restauracji Centrala w K. i pracowała tam do dnia 30 czerwca 1991 r. W okresie od 21 listopada 1991 r. do 2 stycznia 1995 r. pracowała w (...) Sp. z o.o. w K. na stanowisku szwaczki. We wszystkich zakładach pracy zatrudniona była w pełnym wymiarze godzin pracy. 16 kwietnia 1995 r. podjęła pracę w Barze (...) B. S.,M. T. na pół etatu na stanowisku barmanki gdzie pracowała do 31 grudnia 1996 r. Ubezpieczona nie posiada dodatkowych kwalifikacji, nie ukończyła kursów przyuczających do wykonywania innego zawodu. W 1996 r. J. S. przeżyła wypadek samochodowy w którym zginęły dwie osoby: jej brat i autostopowiczka w ciąży. W 2000 r. ubezpieczona ponownie wyszła za mąż. Tego samego roku przeszła psychozę poporodową. Obecnie mieszka w Szwajcarii wraz z mężem i dwiema córkami.

Decyzją z dnia 11 lipca 2011 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 12 lipca 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w G. Inspektorat w S. przyznał J. S. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała jej do dnia 31 lipca 2005 r. Decyzją z dnia 26 lipca 2005 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej dalszego prawa do renty z powodu niepoddania się przez nią badaniom lekarskim. 5 września 2005 r. ubezpieczona złożyła kolejny wniosek o rentę i decyzją z dnia 15 listopada 2005 r. organ rentowy ponowne odmówił jej prawa do tego świadczenia. Ubezpieczona złożyła odwołanie od decyzji do Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim, który postanowieniem z dnia 1 lutego 2006 r. przekazał sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. do ponownego rozpoznania. Decyzją z dnia 8 lutego 2006 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty podnosząc, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 30 stycznia 2006 r. uznała Ubezpieczoną za zdolna do pracy. Ubezpieczona złożyła odwołanie od tej decyzji, zaś wyrokiem z dnia 30 listopada 2006 r. (sygnatura akt: VI U 1452/06) Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Ubezpieczona która złożyła apelację od wyroku. W dniu 2 maja 2007 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygnatura akt: III AUa 153/07) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, postanowieniem z dnia 30 października 2007 r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych na okoliczność ustalenia czy ubezpieczona jest nadal, po dniu 31 lipca 2005 r., co najmniej częściowo niezdolna do pracy. Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2008 r. (sygnatura akt: VI U 1113/07) Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przyznał J. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2005 r. do 31 stycznia 2010 r. Wyrok stał się prawomocny z dniem 28 stycznia 2009 r. W dniu 30 grudnia 2009 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 25 czerwca 2010 r. organ rentowy odmówił jej prawa do renty wskazując, że nie poddała się badaniom lekarskim. Z uwagi na decyzję odmowną, Ubezpieczona wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Biegła sądowa psychiatra T. K. w opinii z dnia 31 stycznia 2011 r. rozpoznała u ubezpieczonej zaburzenia schizoafektywne w okresie dobrej remisji. Po dniu 31 stycznia 2010 r. nie stwierdziła objawów zaburzeń psychotycznych powodujących długotrwała niezdolność do pracy. Wyrokiem z dnia 3 marca 2011 r. (sygnatura akt: VI U 875/10) Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonej od decyzji organu rentowego z dnia 25 czerwca 2010 r. Ubezpieczona złożyła apelację od wyroku. W dniu 15 listopada 2011 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygnatura akt: III AUa 375/11) uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 marca 2011 r. oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych – Oddziałowi w G.. Decyzją z dnia 25 stycznia 2012 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty powołując się na treść art. 126 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym osoba która złożyła wniosek o przyznanie świadczenia, do którego prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy, oraz osoba mająca ustalone prawo do takiego świadczenia jest zobowiązana, na żądanie organy rentowego poddać się badaniom lekarskim oraz na wniosek lekarza orzecznika lub na wniosek komisji lekarskiej, badaniom psychologicznym, jeżeli są one niezbędne do ustalenia prawa do świadczeń określonych ustawa. W związku z tym, że Ubezpieczona nie poddała się badaniom lekarskim, organ rentowy odmówił jej prawa do renty. Pismem z dnia 5 marca 2012 r. ubezpieczona wniosła o wyznaczenie jej nowego terminu badań lekarskich. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15 czerwca 2012 r. J. S. nie została uznana za osobę niezdolną do pracy

Decyzją z dnia 26 czerwca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w G. Inspektorat w S. odmówił ubezpieczonej prawa do renty. Ubezpieczona nie zgodziła się z tą decyzją. W związku z ujawnieniem się nowych okoliczności w sprawie, pismem z dni 19 lipca 2012 r. organ rentowy poinformował J. S., że sprawa z jej odwołania nie zostanie skierowana do sądu, lecz do lekarza orzecznika celem ponownego jej rozpatrzenia. Orzeczeniem z dnia 7 sierpnia 2012 r. lekarz orzecznik stwierdził, że ubezpieczona jest osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 sierpnia 2013 r., a niezdolność ta powstała dnia 6 sierpnia 2012 r. Decyzją z dnia 28 września 2012 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty.

W oparciu o art. 57 ust. 1 i 2, art. 58 ust. 1 i 2 oraz art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013. 1440 ze zm.- dalej ustawa rentowa), Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonej za zasadne.

Sąd I instancji podkreślił, że istotnym w sprawie było ustalenie i rozstrzygnięcie, czy ubezpieczona spełnia warunki niezbędne do uznania, czy i od kiedy jest osobą częściowo niezdolną do pracy oraz charakteru tej niezdolności tj. czy jest trwała czy okresowa. Z uwagi na to, iż spór dotyczył niezdolności do pracy ubezpieczonej Sąd meriti przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy. W sprawie wydawali opinię biegli z zakresu psychologii i psychiatrii, przy czym stwierdzili zgodnie, że ze względu na chorobę, ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy. U ubezpieczonej istniały podstawy do rozpoznania stanu po urazie czaszkowo – mózgowym związanym z wypadkiem samochodowym w 1996 r. Ponadto, po porodzie ubezpieczona doznała zaburzeń o charakterze psychotycznym i od tego czasu stale i systematycznie przyjmuje leki od 2000 r. Mimo regularnego przyjmowania leków występują u niej okresowe zaostrzenia choroby. J. S. nie funkcjonuje w sposób prawidłowy, jest wycofana, nie spotyka się z ludźmi, nie zaaklimatyzowała się w nowym środowisku w Szwajcarii. Funkcjonuje w miarę sprawnie wyłącznie dzięki pomocy męża. Leczy się systematycznie i nieprzerwanie z powodu zaburzenia schizoafektywnego u psychiatry oraz lekarza rodzinnego w Szwajcarii a także prywatnie u doktora F. Z.. Biegłe zgodnie uznały, że zdolność do podjęcia pracy w przypadku ubezpieczonej jest znacznie ograniczona, nie może ona z bowiem pracować w charakterze barmanki, kelnerki, szwaczki czy krawcowej w pełnym wymiarze czasu pracy z uwagi na chorobę, która determinuje każdą sferę jej życia. Choroba na którą cierpi ubezpieczona ma charakter przewlekły, czasami zdarzają się zaostrzenia choroby. Jednak w okresach remisji utrzymują się objawy chorobowe, które uniemożliwiają pracę zawodową ubezpieczonej.

Sąd I instancji podkreślił, że ubezpieczona posiada wykształcenie zawodowe - krawcowa. W przeszłości pracowała jako barmanka i kelnerka oraz szwaczka. Do czasu przyznania jej renty z tytułu niezdolności do pracy pracowała wyłącznie w tych zawodach. Nie zdobyła żadnych innych kwalifikacji, nie ukończyła też kursów przyuczających do innego zawodu. Po wypadku samochodowym jaki przeżyła w 1996 r. nigdy już nie podjęła pracy. Utrzymywała się z renty, może również liczyć na pomoc męża. Sąd meriti zważył, że ubezpieczona wymaga nieprzerwanego, systematycznego leczenia. Specyfika choroby psychicznej, na którą cierpi determinuje każdą sferę jej życia. Nawet systematyczne leczenie i przyjmowanie leków nie daje gwarancji, że objawy choroby nie nasilą się. U ubezpieczonej zaobserwowano wtórne obniżenie wydolności do poziomu ociężałości umysłowej. Obniżenie to dostrzegalne jest w następujących sprawnościach: spostrzeganiu, pamięci słuchowej i wzrokowej, orientacji i wyobraźni przestrzennej, zdolności uczenia się typu wzrokowo-ruchowego.

Mając na uwadze wykształcenie ubezpieczonej, posiadane kwalifikacje oraz dotychczasowo wykonywane prace, Sąd uznał ją za częściowo niezdolną do pracy. Powołane w sprawie biegłe sądowe, zdaniem Sądu Okręgowego, w sposób wyczerpujący, szczegółowy i rzetelny udzieliły merytorycznych wyjaśnień i odpowiedzi w zakresie sformułowanej przez Sąd tezy dowodowej.

Sąd I instancji zaznaczył, że ubezpieczona uprzednio posiadała rentę z tytułu niezdolności do pracy, która przysługiwała jej do dnia 31 stycznia 2010 r., zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie VI U 1113/07. Biegłe sądowe wydając opinie w przedmiotowej sprawie ustaliły, że niezdolność do pracy jest kontynuacją wcześniejszej niezdolności do pracy albowiem z uwagi na specyfikę schorzenia ubezpieczonej która ma charakter przewlekły, nawet w okresach remisji utrzymują się objawy uniemożliwiające pracę zawodową ubezpieczonej. Nadto wskazały okres tej niezdolności na 5 lat. W związku z tym Sąd przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu niezdolności do pracy od 1 lutego 2010 r. do 30 grudnia 2014r.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego w całości nie zgodził się organ rentowy. W wywiedzionej apelacji wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj art. 477 ⁹ §3 ¹ k.p.c. przez jego niezastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego, tj. art. 227 i art. 233 § 1 k.p.c., polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku pominięcia, że ubezpieczona nie złożyła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 7 sierpnia 2012 r., ponadto w wyniku błędnego przyjęcia, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od dnia 1 lutego 2010 r., podczas gdy niezdolność do pracy organ rentowy orzekł 6 sierpnia 2012 r., tj. po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty uprzednio przyznanej do 30 stycznia 2010 r. – w tym zakresie oddalenie wniosku dowodowego organu rentowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry na okoliczność wyjaśnienia zastrzeżeń zawartych w pismach organu rentowego z dnia 9 września 2013 r., 31 października 2013 r. i stanowiska Głównego Lekarza Orzecznika z 30 października 2013 r., z 11 grudnia 2014 r. i stanowisk Głównego Lekarza Orzecznika z 27 października 2014 r. i 10 grudnia 2014 r., skutkujące nierozpoznaniem istoty sporu, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i odrzucenie odwołania, ewentualnie o zmianę wyroku i oddalenie odwołania. Ewentualnie apelujący wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wniósł także o zasądzenie od ubezpieczonej, na swoją rzecz, kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie. Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Sąd Okręgowy dokonał bowiem trafnych ustaleń faktycznych, które ocenił w granicach swobodnej oceny dowodów i wyprowadził z nich należycie uzasadnione wnioski, które stały się podstawą do wydania orzeczenia. Wskazał także w pisemnych motywach wyroku jaki stan faktyczny stał się podstawą jego rozstrzygnięcia oraz podał na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Wbrew twierdzeniom apelacji prawidłowo wyjaśnione zostały wszystkie istotne okoliczności sprawy w granicach swobodnej sędziowskiej oceny dowodów. Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu I instancji przyjmuje za własne, czyniąc je zarazem integralną częścią niniejszego orzeczenia, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997r., sygn. II UKN 61/97, opubl. w OSNP z 1998r., Nr 3, poz. 104, Lex nr 31200, orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., sygn. I PKN 339/98, opubl. w OSNPiUS z 1999r., Nr 24, poz. 776, z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, opubl. w OSNP z 2011., Nr 9-10, poz. 124, OSP z 2011r., Nr 12., poz. 131, Lex nr 794857, z dnia 22 lutego 2010r., sygn. I UK 233/09, Lex nr 585720). Również rozważania prawne, które skłoniły Sąd I instancji do uwzględnienia odwołania od decyzji organu rentowego są prawidłowe i Sąd Odwoławczy podziela je także w całości.

Należy podkreślić, że spornym w niniejszej sprawie pozostawało ustalenie, czy ubezpieczona J. S. spełnia wymagane prawem przesłanki do przyznania świadczenia rentowego na dalszy okres. W szczególności należało ustalić, czy jest ona niezdolna do pracy, a jeśli tak, to w jakim stopniu i w jakich ramach czasowych niezdolność ta się zamyka. Ustalenie powyższych okoliczności wymagało specjalnych wiadomości medycznych, toteż słusznie Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalności adekwatnych do schorzeń podnoszonych przez ubezpieczoną, tj. psychologa i psychiatry. Należy nadmienić, że wybór biegłych podyktowany był okolicznością, że uprzednio świadczenia rentowe były ubezpieczonej przyznawane w oparciu o rozpoznane zaburzenia psychiczne. U ubezpieczonej rozpoznano przebytą psychozę schizoafektywną i stan po urazie czaszkowo – mózgowym. Ponadto, w roku 2000 po porodzie ubezpieczona doznała zaburzeń o charakterze psychotycznym i od tego czasu stale i systematycznie przyjmuje leki. Pomimo leczenia występują u niej okresowe zaostrzenia choroby. W środowisku domowym funkcjonuje w sposób ograniczony, głównie dzięki pomocy męża. Nie spotyka się jednak z innymi ludźmi, nie zaklimatyzowała się w nowym środowisku w Szwajcarii. Rozpoznane dolegliwości powodują, że J. S. jest częściowo niezdolna do pracy, od daty złożenia wniosku na 3 lata. Sąd Apelacyjny zaznacza, że biegła psychiatra początkowo błędnie ustaliła przewidywany okres trwania niezdolności do pracy ubezpieczonej, co też w opinii uzupełniającej z 6 listopada 2014 r. wyjaśniła, precyzując, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od daty złożenia wniosku na 5 lat. Należy podkreślić, że w odpowiedzi na zarzuty organu rentowego, zgłaszane do ekspertyz wydanych przez biegłe, w opiniach uzupełniających podtrzymały one swoje stanowisko precyzyjnie ustosunkowując się do zastrzeżeń. Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji w przedmiocie uznania opinii biegłych, po ich uzupełnieniu, za spójne, logiczne i wystarczające do kategorycznego rozstrzygnięcia. Biegłe bowiem wyczerpująco opisały stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia oraz ich wpływ na jej zdolność do pracy i kategorycznie uzasadniły swoją ocenę. Z tych też przyczyn, dalsze prowadzenie postępowania dowodowego prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania, bowiem wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia prawa materialnego, Sąd Apelacyjny zaznacza, że zgodnie z art. 477 ⁹ §3 ¹ k.p.c., Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Należy zaznaczyć, że ubezpieczona wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego z 28 września 2012 r., nie kwestionując ustaleń Lekarza Orzecznika ZUS, które stanowiły podstawę wydania tej decyzji. Ubezpieczona w istocie nie zgodziła się z samą decyzją, a konkretnie z faktem odmowy przyznania jej wnioskowanego świadczenia. Dopiero biegli, którzy dokonywali oceny stanu zdrowia ubezpieczonej w toku postepowania uznali, że jej niezdolność do pracy powstała wcześniej niż ustalił to Lekarz Orzecznik. Ponadto, jak już wcześniej wskazano, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych, którzy dysponują specjalnymi wiadomościami wymaganymi do rozstrzygnięcia sprawy. Z tych też przyczyn, zarzut naruszenia wyżej cytowanego przepisu Sąd Apelacyjny uznał za chybiony. Na marginesie, Sąd Odwoławczy zaznacza, że powyższe orzeczenie Lekarza Orzecznika wydane było w wyniku ponownego zajęcia się sprawą ubezpieczonej, na skutek jej odwołania. Uprzednio bowiem była ona badana zarówno przez Lekarza Orzecznika, jak i Komisję Lekarską ZUS (orzeczenie Lekarza Orzecznika z 24.04.2012 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej z 15.06.2012 r., pismo ZUS z 19.07.2012 r.).

Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji, które organ rentowy de facto formułował już na etapie postępowania przed sądem okręgowym i które były już przedmiotem analizy sądu. Zastrzeżenia skarżącego w istocie sprowadzały się jedynie do kwestionowania oceny dowodów w postaci opinii biegłych, które miały decydujące znaczenie w sprawie. Należy zauważyć, że zarzuty apelującego odnośnie naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów były całkowicie nieuprawnione. Organ rentowy nie wykazał bowiem by sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, a tylko w takiej sytuacji możliwe by było skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c.

Skoro więc w toku sprawy ustalono, że u ubezpieczonej istnieje częściowa niezdolność do pracy, która istniała już w chwili złożenia wniosku (30 grudnia 2009 r.), należało uznać, że ubezpieczona spełniła przesłanki zakreślone treścią art. 57 ustawy rentowej, co w konsekwencji doprowadziło do przyznania jej wnioskowanego świadczenia rentowego od zakończenia pobierania uprzednio przyznanej renty (31 stycznia 2010 r.) na 5 lat, tj. do 30 grudnia 2014

SSA Romana Mrotek SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak