Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Anna Polak (spr.)
Sędziowie:	SSA Jolanta Hawryszko SSO del. Gabriela Horodnicka - Stelmaszczuk
Protokolant:	St. sekr. sąd. Edyta Rakowska

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy T. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. akt VI U 1973/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 694/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 września 2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił T. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 5 września 2013 r. uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy podnosząc, że od 2000 r. pobiera rentę. T. D. podał, że w 1997 r. rozpoczął leczenie kręgosłupa, lecz nie nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia. Ponadto, ubezpieczony wskazał na dolegliwości spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, które potwierdzone zostały badaniami przeprowadzonymi za pomocą rezonansu magnetycznego. Po konsultacji z neurochirurgiem T. D. został zakwalifikowany na dwie operacje kręgosłupa, które nie dają jednak gwarancji poprawy stanu zdrowia.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.
w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 2 czerwca 2015 r. w sprawie
o sygnaturze akt VI U 1973/13 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy T. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Ubezpieczony, urodzony (...), ukończył szkołę podstawową.
W okresie od 19 kwietnia 1973 r. do 31 maja 1977 r. pracował jako korowacz
w Zakładach (...). Od 15 lutego 1974 r. do 14 grudnia 1974 r. odbywał służbę wojskową. W 1977 r. podjął pracę jako blacharz w Przedsiębiorstwie (...) P., gdzie pracował do 30 września 1984 r. W czasie pracy w tym przedsiębiorstwie (...) zdobył praktykę blacharską. W dniu 16 maja 1982 r. ubezpieczony zdobył tytuł mistrza dekarskiego, który poprzedził roczny kurs, na który uczęszczał. W ten sposób podniósł swoje kwalifikacje zawodowe i dzięki temu, że posiadał również praktykę blacharską, mógł od tego czasu wykonywać pracę blacharza-dekarza.

W dniu 2 listopada 1984 r. ubezpieczony podjął pracę w (...) jako monter izolacji, a zakończył ją w dniu 1 lipca 1991 r. W okresie od 8 lipca 1991 r. do 30 kwietnia 1993 r. był zatrudniony na stanowisku blacharza w firmie (...) pokryć izolacyjnych A. D.. Kolejny okres jego zatrudnienia rozpoczął się w dniu 2 lipca 1993 r., a zakończył wraz z przejściem ubezpieczonego na zasiłek chorobowy w dniu 4 stycznia 2000 r. T. D. przez cały okres aktywności zawodowej wykonywał prace wymagające dużej sprawności fizycznej, ręcznego transportowania ciężarów oraz wchodzenia i chodzenia na wysokościach.

W dniu 20 lipca 2000 r. ubezpieczonemu odmówiono prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wyrokiem z dnia 2 listopada 2000 r., zapadłym wskutek odwołania ubezpieczonego, zmieniono zaskarżoną decyzję, przyznając rentę z tytułu częściowej okresowej niezdolności do pracy od 2 lipca 2000 r. do 2 lipca 2002 r. Od 11 lipca 2002 r. ubezpieczony na mocy kolejnych decyzji miał przyznawane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 16 maja 2013 r. T. D. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w S. wniosek o przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy.

W dniu 17 lipca 2013 r. lekarz orzecznik ZUS, po przeprowadzonym badaniu uznał, że T. D. nie jest osobą niezdolną do pracy. Lekarz ten rozpoznał wówczas u ubezpieczonego zaburzenia adaptacyjne depresyjno-neurasteniczne oraz okresowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i L-S w przebiegu zmian zwyrodnieniowych.

Po zgłoszeniu przez ubezpieczonego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, został on poddany badaniu przez Komisję Lekarską ZUS, która w dniu 5 września 2013 r. wydała orzeczenie o treści zgodnej z wcześniejszym orzeczeniem lekarza orzecznika.

U T. D. rozpoznano:

- rozpoczynający się proces psychoorganiczny – zaburzenia depresyjne, chwiejność afektywną,

- zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego,

- nadciśnienie tętnicze,

- początkowe stadium zaćmy obu oczu, bez istotnych ubytków czynnościowych
w zakresie widzenia,

- nocne oddawanie moczu.

Zawód blacharza-dekarza oraz blacharza-izolera przy zakładaniu termoizolacji w budownictwie wymaga dużej sprawności fizycznej, koniecznej do ręcznego transportowania ciężarów oraz wchodzenia i chodzenia na wysokościach. Ubezpieczony nie jest zdolny do takiej pracy, a zatem na stanowiskach zgodnych ze swoimi kwalifikacjami blacharza-dekarza i blacharza-izolera ze względu na brak pełnej sprawności fizycznej, przejawiającej się przede wszystkim w ograniczonej sprawności chodu (chód utykający). Ubezpieczony wymaga dalszej rehabilitacji celem umożliwienia pracy w wyuczonym zawodzie do 31 grudnia 2015 r. i do tego czasu jest częściowo niezdolny do pracy.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne oraz treść art. 57 ust. 1 w zw.
z art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2, a także art. 12 i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej: ustawa rentowa) Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za uzasadnione.

W ocenie Sądu orzekającego istotą zaistniałego w sprawie sporu było ustalenie i rozstrzygnięcie: czy ubezpieczony jest nadal po 30 czerwca 2013 r. osobą niezdolną do pracy
i ewentualnie w jakim stopniu oraz czy niezdolność ta ma charakter trwały, czy okresowy.

Ustalenia co do stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do pracy poczynione zostały przez Sąd Okręgowy przede wszystkim na podstawie przeprowadzonego przez Sąd dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu neurochirurgii, ortopedii, neurologii, psychiatrii, okulistyki oraz medycyny pracy, jak również na podstawie analizy dokumentacji lekarskiej – zarówno tej, pozostającej
w dyspozycji organu rentowego, jak i złożonej do akt w toku sprawy. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, bowiem dokumenty te zostały sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji oraz w sposób rzetelny.

Sąd orzekający wskazał, że we wszystkich opiniach cząstkowych biegli sądowi, rozpoznając u ubezpieczonego liczne schorzenia uznali, że jest on osobą zdolną do pracy, z tym, że – w opinii biegłych z zakresu neurologii, neurochirurgii, ortopedii
i psychiatrii – z ograniczeniami dotyczącymi wysiłku fizycznego, dźwigania i pracy na wysokości. Odnosząc się do rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego z dnia 12 lutego 2013 r., biegli wskazali na konieczność ograniczenia wysiłku fizycznego, tj. dźwigania ciężarów. Biegli stwierdzili, że celowe jest określenie stanowiska pracy przez biegłego z zakresu medycyny pracy, także w zakresie przekwalifikowania zawodowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy przesłuchał ubezpieczonego T. D. celem ustalenia posiadanego przez niego wykształcenia, kwalifikacji zawodowych oraz dotychczas wykonywanej pracy i na podstawie tego dowodu, świadectw pracy oraz dyplomu mistrzowskiego przedłożonego przez ubezpieczonego ustalił, że T. D. w trakcie swojego zatrudnienia podwyższył swoje kwalifikacje zawodowe, zdobywając zawód dekarza-blacharza. Warunkiem wykonywania pracy blacharza-dekarza jest – poza niezbędną praktyką blacharską – legitymowanie się dyplomem mistrza dekarskiego. W celu uzyskania dyplomu wnioskodawca odbył roczny kurs, którego efektem było otrzymanie tytułu mistrza w zawodzie dekarza.

Biegła z zakresu medycyny pracy stwierdziła, że prace, które w czasie swojej aktywności zawodowej wykonywał ubezpieczony należą do prac fizycznych wymagających dużej sprawności fizycznej, zwinności, dźwigania ciężkich przedmiotów oraz pracy na wysokościach, do których wnioskodawca nie jest zdolny
z uwagi na ograniczoną sprawność chodu (chód utykający). W ocenie biegłej jest on jednak zdolny – zgodnie z posiadanym wykształceniem podstawowym – do pracy na ogólnym rynku pracy w wielu innych zawodach, które nie wymagają ciężkiej pracy fizycznej, transportowania ręcznego ciężarów i wchodzenia oraz chodzenia na wysokościach, np. pracownika gospodarczego, porządkowego, magazyniera, portiera oraz na stanowiskach związanych z wykonywaniem prostych prac fizycznych.
W opinii uzupełniającej biegła wskazała, że u ubezpieczonego nie występuje istotne upośledzenie sprawności organizmu uniemożliwiające wykonywanie pracy jako osobie z wykształceniem podstawowym.

Sąd Okręgowy podzielił rzetelną, logiczną i wyczerpująco uzasadnioną opinię biegłej z zakresu medycyny pracy wyłącznie w zakresie ustalenia rozpoznania
i ograniczeń do wykonywania przez T. D. zawodu dekarza-blacharza i blacharza-izolera), nie zgodził się jednak z wnioskami końcowymi opinii, w których biegła ocenia zdolność do pracy ubezpieczonego jako osoby z wykształceniem podstawowym, nie uwzględniając faktu uzyskania przez niego w 1982 r. dyplomu mistrza dekarskiego oraz długoletniej praktyki w zawodzie blacharza i izolera.

W ocenie Sądu orzekającego poziom kwalifikacji posiadanych przez ubezpieczonego należy oceniać z uwzględnieniem zarówno uzyskanych przez niego
w trakcie zatrudnienia kwalifikacji formalnych (dyplom mistrzowski w zawodzie dekarza), jak i rzeczywistych (długoletniej praktyki w zawodzie blacharz i izoler). Zdaniem Sądu I instancji od 1982 r. – po zdobyciu tytułu mistrza w zawodzie dekarza, uzupełnionego praktyką w zawodzie blacharza i izolera – T. D. podniósł swoje rzeczywiste kwalifikacje i nie może być od tego momentu oceniany jako osoba posiadające wyłącznie wykształcenie podstawowe. W tej sytuacji, na dzień wydania zaskarżonej decyzji zdolność do pracy ubezpieczonego powinna być oceniana jako zdolność do wykonywania pracy w zawodzie blacharz-dekarz i blacharz-izoler. Zgodnie z treścią opinii biegłych T. D. utracił tę zdolność do 31 grudnia 2015 r.

Tak argumentując Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony nie może nadal po 30 czerwca 2013 r. aż do 31 grudnia 2015 r. wykonywać pracy blacharza-dekarza i blacharza-izolera, a zatem pracy zgodnej ze swoimi rzeczywistymi, popartymi dyplomem mistrzowskim i długoletnią praktyką kwalifikacjami, a zatem jest w tym okresie częściowo niezdolny do pracy.

Z wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie nie zgodził się organ rentowy, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości.

Wyrokowi zarzucił: 1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 w zw. z art. 12,13 ustawy rentowej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że wnioskodawca spełnia kryteria wymagane przepisami prawa, by móc zostać uznanym za niezdolnego do pracy, co warunkowało przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, 2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy tj. art. 233 w zw. z art. 278 kpc poprzez uznanie, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w oparciu o sporządzoną w toku postępowania błędną i nieprzekonywującą opinię biegłej lekarki z zakresu medycyny pracy, która orzekła o niezdolności do pracy ubezpieczonego w zawodzie blacharz-dekarz i blacharz-izoler jedynie w oparciu o fakt wystąpienia u ubezpieczonego schorzenia kręgosłupa, które jednakże nie powoduje następstw upośledzających funkcję i sprawność organizmu skarżącego oraz w sprzeczności z opiniami pozostałych biegłych sądowych; orzeczenie o niezdolności do pracy bez powiązania z kwalifikacjami zawodowymi ubezpieczonego, tj. z pominięciem faktu wykonywania przez niego pracy w charakterze ścierakowego-nakładacza w papierni i możliwością jego przekwalifikowania zawodowego wskazaną przez biegłych.

Formułując w ten sposób zarzuty apelacji, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania w całości – ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że biegli z zakresu neurologii, neurochirurgii, ortopedii oraz psychiatrii uznali T. D. za zdolnego do pracy z ograniczeniem dźwigania (opinia z dnia 10 kwietnia 2014 r.). Z kolei biegła
z zakresu medycyny pracy stwierdziła, iż ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy na ogólnym rynku pracy po 30 czerwca 2013 r., natomiast nie jest zdolny do pracy jako blacharz-dekarz i blacharz-izoler przy zakładaniu termoizolacji w budownictwie (opinia z dnia 11 września 2014 r.), następnie uznała, że skarżący nie jest zdolny do pracy na wysokości i ciężkiej pracy fizycznej po 30 czerwca 2013 r. oraz wymaga dalszej rehabilitacji celem usprawnienia do 31 grudnia 2015 r.

W ocenie apelującego, nie znaleziono okoliczności uzasadniających uznanie T. D. za częściowo niezdolnego do pracy, bowiem nie wskazano na istnienie zaburzeń funkcjonalnych w przebiegu schorzeń kręgosłupa w stopniu, który ograniczałby jego zdolność do zarobkowania. Apelujący wskazał, że biegli w opinii
z dnia 10 kwietnia 2014 r. stwierdzili, iż ubezpieczony posiada zasoby poznawcze sprawne do przyuczenia do innej pracy fizycznej, w związku z czym zachodzi konieczność przekwalifikowania zawodowego. Pozostaje to w zgodzie z opinią biegłej z zakresu medycyny pracy, która uznała, że nie występuje istotne upośledzenie sprawności organizmu, które uniemożliwiałoby T. D. wykonywanie pracy jako osobie z wykształceniem podstawowym.

Zdaniem organu rentowego Sąd Okręgowy błędnie utożsamił ostatnie zatrudnienie ubezpieczonego w charakterze blacharza-dekarza oraz blacharza-izolera
z niezdolnością do pracy w myśl przepisu art. 12 ustawy rentowej, pomijając przy tym drugi aspekt konieczny do orzeczenia niezdolności do pracy, tj. brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Na koniec apelujący wskazał, że Sąd orzekający w zupełności pominął inne kwalifikacje zawodowe wnioskodawcy, tj. fakt wykonywania przez niego pracy
w charakterze ścierakowego-nakładacza w papierni, co do której żaden z biegłych nie orzekł o przeciwwskazaniach do jej wykonywania. Wobec faktu, że T. D. zachował zdolność do wykonywania pracy we wskazanym zawodzie oraz przy jednoczesnym wskazaniu biegłych o możliwości wykonywania pracy w charakterze pracownika fizycznego (gospodarczy, porządkowy, magazynier, portier, inne proste prace fizyczne zgodne z posiadanym wykształceniem podstawowym), nie można mówić o niezdolności do pracy w ramach posiadanych przez niego kwalifikacji.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98).

Apelacja organu rentowego nie zawierała żadnych argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wyjaśnił bowiem w toku przeprowadzonego postępowania wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie.

Biegli sądowi we wszystkich opiniach cząstkowych (z zakresu neurochirurgii, ortopedii, neurologii, psychiatrii, okulistyki), rozpoznając u ubezpieczonego liczne schorzenia uznali, że jest on osobą zdolną do pracy, jednakże z ograniczeniami dotyczącymi wysiłku fizycznego, dźwigania i pracy na wysokości. Wnioski te potwierdziła w wydanej opinii biegła z zakresu medycyny pracy stwierdzając, że T. D., zgodnie z posiadanym wykształceniem podstawowym, jest zdolny do pracy w zawodach, które nie wymagają ciężkiej pracy fizycznej, transportowania ręcznego ciężarów i wchodzenia oraz chodzenia na wysokościach (np. pracownika gospodarczego, porządkowego, magazyniera, portiera oraz na stanowiskach związanych z wykonywaniem prostych prac fizycznych).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy słusznie podzielił opinię biegłej
z zakresu medycyny pracy wyłącznie w zakresie ustalenia ograniczeń do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej na wysokościach, gdzie wymagana jest pełna sprawność fizyczna. Wykonywanie takiej pracy uniemożliwia ubezpieczonemu ograniczona sprawność chodu.

Wyuczony zawód ubezpieczonego (dekarz-blacharz i blacharz-izoler) jest ciężką pracą fizyczną, znacznie obciążającą układ kostny. Wykonywanie tego rodzaju prac wiąże się z transportowaniem ręcznym ciężarów, co więcej – czynności te przeprowadzane są na wysokościach, co wymaga dodatkowego wysiłku fizycznego. Ze względu na stwierdzone u T. D. schorzenia (m.in. zespół bólowego kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego) praca tego rodzaju stwarza ryzyko pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego. Stwierdzone u T. D. schorzenia znacznie ograniczają zdolność do wykonywania pracy dekarza-blacharza i blacharza-izolera, a także możliwość jego przekwalifikowania – zważywszy dodatkowo na jego wiek oraz konieczność dalszej rehabilitacji. Zasadnym było więc w przedmiotowej sprawie orzeczenie częściowej niezdolności do pracy.

Nie można było zgodzić się z wnioskami końcowymi opinii biegłej
z zakresu medycyny pracy, w których ocenia ona zdolność do pracy ubezpieczonego jako osoby z wykształceniem podstawowym, nie uwzględniając faktu uzyskania przez niego dyplomu mistrza w zawodzie dekarza oraz posiadania długoletniej praktyki
w zawodzie blacharza i izolera. Jak słusznie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 15 września 2006 r., I UK 103/06, OSP 2008, Nr 4, poz. 48, sposób rozumienia pojęcia pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, o której mowa w art. 12 ust. 3 ustawy rentowej wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (udokumentowanych), jak i rzeczywistych (faktycznie posiadanych). T. D. w czasie swojej aktywności zawodowej zdobył zarówno kwalifikacje formalne, jak
i kwalifikacje rzeczywiste w wyuczonym zawodzie dekarza-blacharza i blacharza-izolera, w związku z czym jego zdolność do pracy nie może być oceniana jako osoby posiadającej wyłącznie wykształcenie podstawowe. T. D. nie utracił zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, lecz jednocześnie w znacznym stopniu utracił zdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, co stanowi jedną z przesłanek orzeczenia częściowej niezdolności do pracy.

Odnosząc się do zarzutu apelującego, dotyczącego pominięcia kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego związanych z pracą w charakterze ścierakowego-nakładacza w papierni uznać należy, że głównym zawodem wykonywanym przez T. D. był zawód dekarza-blacharza i blacharza-izolera natomiast jako ścierakowy ubezpieczony pracował krótko i po podwyższeniu kwalifikacji do tego zawodu nie wrócił. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy rentowej częściową niezdolność do pracy – której istnienie było przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu – ocenia się przede wszystkim w odniesieniu do poziomu posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji, zdobytych w czasie wieloletniej aktywności zawodowej, nie zaś do trudnych do sprecyzowania umiejętności zdobytych podczas krótkiego okresu pracy na początku kariery zawodowej. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 17 kwietnia 2008 r., II UK 192/07 OSNP 2009, Nr 15–16, poz. 206 stwierdził, że dla oceny poziomu posiadanych kwalifikacji w rozumieniu wspomnianego art. 12 ust. 3 nie wystarcza stwierdzenie, że pracownik wykonywał przez pewien okres daną pracę, lecz należy wykazać, że uzyskał w ten sposób rzeczywiste umiejętności, mające wpływ na jego karierę zawodową.

Reasumując, Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego uznając, że T. D. nie może nadal po 30 czerwca 2013 r. aż do 31 grudnia 2015 r. wykonywać pracy blacharza-dekarza i blacharza-izolera, czyli pracy zgodnej ze swoimi rzeczywistymi, popartymi dyplomem mistrzowskim
i długoletnią praktyką kwalifikacjami, a zatem jest w tym okresie częściowo niezdolny do pracy.

Tak argumentując Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wniesiona od niego apelacja jest niezasadna, co skutkować musiało jej oddaleniem, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

SSA Jolanta Hawryszko SSA Anna Polak SSO del. Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk