Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Urszula Iwanowska
Sędziowie:	SSA Romana Mrotek (spr.) SSO del. Gabriela Horodnicka - Stelmaszczuk
Protokolant:	St. sekr. sąd. Karolina Popowicz

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 r. w Szczecinie

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przyznanie renty

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt VI U 641/14

oddala apelację.

SSA Romana Mrotek SSA Urszula Iwanowska SSO del. Gabriela Horodnicka – Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 871/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczony A. S. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 23.04.2014 roku, w której odmówiono mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ubezpieczony podniósł, iż jego stan zdrowia pogarsza się, a pozwany postępowanie przeprowadził pobieżnie.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. wniósł o jego oddalenie powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 14.04.2014 roku, w którym uznano ubezpieczonego za zdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11.09.2015r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1.02.2014r. do 31.05.2017r. Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony A. S. urodził się dnia (...) Posiada zawód ślusarz – mechanik, wykonywał prace pomocnik maszynisty kotła, następnie brakarza, obijacza oraz przy obsłudze żeliwniaka w odlewni, ponadto pracownika fizycznego w wytwórni materiałów izolacyjnych, palacza kotłowego w fabryce wyrobów papierowych, maszynisty kotła parowego, krajacza, pomocnika linii do produkcji opakowań. W dniu 05.02.2014 roku wystąpił z wnioskiem o rentę. Ubezpieczony rentę z tytułu niezdolności do pracy pobierał do 30.06.2012 roku. Udowodnił wymagany okres ubezpieczenia, w tym 32 lata, 8 miesięcy i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Ostatni okres ubezpieczenia przypadał na 31.01.2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony choruje na cukrzycę leczoną wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny ;z powikłaniami makroangiopatycznymi pod postacią przebytego epizodu przemijającego niedokrwienia mózgu. Z uwagi na zaawansowanie tego schorzenia oraz jego przebieg ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 01. 02.2014 roku do 31. 05.2017 roku.

U ubezpieczonego występują również zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Bóle głowy w wywiadzie, stan po incydencie zaburzenia krążenia mózgowego, zmiany naczyniopochodne OUN w badaniach obrazowych, niedokrwistość mikrocytowa z niedoboru, żelaza w przeszłości chorobowej.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jako niezdolną do pracy art. 12 w/w ustawy definiuje osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Stosownie zaś do treści art. 13 w/w ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia lub rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkującej powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego. Opinie biegłych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku.

Zdaniem Sadu Okręgowego kluczową opinią dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okazała się ocena biegłego diabetologa. Biegły rozpoznał cukrzycę leczoną wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny ;z powikłaniami makroangiopatycznymi pod postacią przebytego epizodu przemijającego niedokrwienia mózgu. Biegły na postawie przeprowadzonego badania podmiotowego i przedmiotowego oraz po analizie dostępnej dokumentacji stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy. Biegły uzasadnił, że cukrzyca u ubezpieczonego jest leczona wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny, co związane jest z istotnym ryzykiem wystąpienia hipoglikemii i co wyklucza możliwość pracy w charakterze kierowcy wózka czy operatora suwnic. Dodatkowo przeciwwskazane jest wykonywanie ciężkich prac fizycznych, które ubezpieczony wykonywał. Praca taka wiąże się ze znacznym nasileniem wahań glikemii i ryzykiem hipoglikemii. W łącznej ocenie stanu zdrowia biegły podał, że przebyty epizod niedokrwienia mózgu dodatkowo ogranicza zdolność do wykonywania wymienionych prac. Badany pozostaje jednak zdolny do wykonywania lekkiej pracy fizycznej, niezwiązanej z narażeniem na przebywanie na wysokości, prac przy maszynach w ruchu, czy pracy związanej z odpowiedzialnością za zdrowie i życie innych osób. Tym samym niezdolność do pracy w ocenie biegłego ma charakter częściowy.

Do opinii zastrzeżenia złożył pozwany wskazując na brak ustalenia w opinii biegłego pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego w porównaniu do roku 2012. Pozwany nie kwestionował opinii merytorycznie. Nie wniósł zarzutów co do oceny zaawansowania i przebiegu cukrzycy i wpływu tych okoliczności na zdolność do pracy zgodną z kwalifikacjami A. S.. Stąd wniosek o kontynuowanie postępowania dowodowego Sąd Okręgowy oddalił. Zdaniem Sądu Okręgowego wniosek dowodowy nie był poparty uzasadnionymi argumentami merytorycznymi, a jako taki zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania i poszukiwania przez pozwanego nowych twierdzeń na poparcie swojego stanowiska. W świetle przeprowadzonych dowodów, w tym opinii biegłej, Sąd doszedł do przekonania, że stan zdrowia ubezpieczonego skutkował jego częściową niezdolnością do pracy od 01.02.2014 do 31. 05.2017 roku.

Sąd rozważył również pozostałe opinie biegłych hematologa, ortopedy i neurologa i podzielił wnioski tych opinii o braku niezdolności do pracy z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa., bólów głowy w wywiadzie, stanu po incydencie zaburzenia krążenia mózgowego, zmian naczyniopochodnych OUN w badaniach obrazowych, niedokrwistości mikrocytowej z niedoboru żelaza w przeszłości chorobowej.

Według opinii hematologa stwierdzona w roku 2008 niedokrwistość z niedoboru żelaza została wyrównana farmakologicznie. Ubezpieczony nie pobiera leczenia substytucyjnego. Wykonane po tym epizodzie wyniki morfologii krwi wykazały, że wskaźniki układu czerwonokrwinkowego były prawidłowe lub obniżone w stopniu niewielkim i nie mającym istotnego wpływu na zdolność do pracy. Stwierdzona w wywiadzie niedokrwistość wymaga systematycznego monitorowania morfologii i w razie potrzeby pogłębienia diagnostyki i ewentualnego powrotu do leczenia substytucyjnego, lecz w chwili obecnej nie ma uzasadnienia do uznania powoda za niezdolnego do pracy z przyczyn hematologicznych. Biegli ortopeda i neurolog wskazali, że ubezpieczony ma zachowaną ruchomość całego kręgosłupa, nie stwierdzono obecności objawów ogniskowego uszkodzenia OUN, brak jest objawów korzeniowych rozciągowych. Przebyty incydent niedokrwienia mózgu oraz wykazane w badaniach obrazowych zmiany naczyniopochodne w mózgu nie skutkują istotnymi deficytami funkcjonalnymi.

Sąd Okręgowy podzielił opinie biegłych w całości. Opinie zostały sporządzone przez wyspecjalizowane osoby w zakresie ich uprawnień. Biegli oparli się na dokumentacji medycznej zawartej w aktach organu rentowego, a także na wywiadzie uzyskanym od ubezpieczonego oraz na bezpośrednim jego badaniu. Opinie sporządzono w sposób konkretny, jasny, spójny i rzetelny. Nie ujawniły się też żadne okoliczności w sprawie, które w sposób wiarygodny podważałyby rzetelność jej sporządzenia. Dlatego też Sąd Okręgowy ocenił omawiane dowody jako miarodajne dla wydania rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie.

Sad Okręgowy ustalił, że ubezpieczony nie jest zdolny do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami. Nie może wykonywać pracy ciężkiej fizycznej oraz prac związanych z operowaniem urządzeniami w ruchu. Ubezpieczony przez większość życia zawodowego wykonywał pracę jako pomocnik maszynisty kotła, następnie brakarza, obijacza oraz przy obsłudze żeliwniaka w odlewni, ponadto pracownika fizycznego w wytwórni materiałów izolacyjnych, palacza kotłowego w fabryce wyrobów papierowych, , maszynisty kotła parowego, krajacza, pomocnika linii do produkcji opakowań. Wymienione prace wiązały się z wykonywaniem ciężkiej pracy fizycznej lub z wykonywaniem czynności przy maszynach w ruchu. Przeciwnych wniosków pozwany w tym zakresie nie wyprowadził, a ustalenie powyższe ustalenie kwalifikacji ubezpieczonego zasadza się na dokumentacji zalegającej w aktach pozwanego.

Sad Okręgowy podkreślił, że ubezpieczony spełnił również warunek posiadania wymaganego okresu ubezpieczenia oraz jego niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia społecznego.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dniu 11 września 2015 r., złożył organ rentowy zarzucając:

- błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy przez przyjęcie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, - nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek pominięcia wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii neurologa a następnie z opinii uzupełniającej biegłego lekarza diabetologa na okoliczność oceny stopnia niezdolności do pracy a szczególnie stopnia nasilenia schorzenia neurologicznego . co mogło mieć wpływ na wynik sprawy,

- sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, ze ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 01 lutego 20i4r. do 31 maja 2017r.

Wskazując na powyższy zarzut pozwany wniósł o:

1)  o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji

do ponownego rozpoznania - ewentualnie;

2)  o zmianę wyroku w całości i oddalenie odwołania A. S..

Zdaniem apelującego podczas postępowania sądowego nie wyjaśniono spornych kwestii, szczególnie na czym miałoby polegać pogorszenie w stanie zdrowia ubezpieczonego w stosunku do roku 2012. Nie uczynił tego zwłaszcza kluczowy zdaniem Sądu dla rozstrzygnięcia sprawy biegły diabetolog.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy starannie zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nienaruszający swobodnej oceny dowodów. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, lex nr 558303).

Fakty ustalone w niniejszej sprawie wskazują, że ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 lutego 2014 r. do 31 maja 2017 r. w związku z rozpoznanymi u niego schorzeniami: cukrzyca leczona wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny z powikłaniami makroangiopatycznymi pod postacią przebytego epizodu przemijającego niedokrwienia mózgu. Zebrany w postępowaniu materiał dowodowy w postaci dokumentacji medycznej, opinii biegłych lekarzy specjalistów i wyjaśnień ubezpieczonego, w szczególności przez pryzmat posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, nie pozwalał na dokonanie odmiennej oceny.

Wobec treści apelacji przypomnieć trzeba, aprobowane przez tutejszy Sąd Apelacyjny stanowisko, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. W postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy – weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Jednocześnie wiadomym jest, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie zawsze decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018). Z poszanowaniem powyższego Sąd pierwszej instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, w tym dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych internisty-diabetologa, neurologa, chirurga a więc biegłych specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, jak również uwzględniając zastrzeżenia do opinii ze strony organu rentowego przeprowadził dowód z opinii uzupełniającej. Kluczowa w sprawie okazała się opinia biegłego diabetologa

Oceniając materiał zebrany w sprawie, Sąd Okręgowy szczegółowo uzasadnił, dlaczego uznał opinię biegłego za wiarygodny dowód dający podstawę do przyjęcia częściowej niezdolności do pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, postępowanie Sądu pierwszej instancji było właściwe i na jego podstawie Sąd ten wysnuł prawidłowe wnioski, opierając się na własnym przekonaniu i wszechstronnym rozważeniu zabranego materiału, bez przekraczania granic swobodnej oceny zakreślonej w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zarazem podkreślić, co wielokrotnie znalazło już wyraz w judykaturze Sądu Najwyższego, że ze względu na autonomię sądów orzekających w zakresie oceny dowodów, ocenę tą można podważyć wyjątkowo, tylko wówczas, gdy pozostaje w rażącej sprzeczności z wynikami postępowania dowodowego lub zasadami logiki albo życiowego doświadczenia. Taka sprzeczność w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Z treści jednoznacznych opinii biegłego z zakresu diabetologii wynika, że cukrzyca leczona wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny, z powikłaniami makroangiopatycznymi pod postacią przebytego epizodu przemijającego niedokrwienia mózgu. Badanu jest częściowo niezdolny do pracy po 02.2014r. do 05.2017r. Na podstawie przeprowadzonego badania podmiotowego i przedmiotowego oraz po analizie dostępnej dokumentacji ustalono, że badany jest częściowo niezdolny do pracy. Poziom kwalifikacji badanego, zdobyte wykształcenie i doświadczenie zawodowe to kwalifikacje do wykonywania ciężkich prac fizycznych (różne stanowiska w odlewni) i prac wymagających szczególnej koncentracji jak kierowca wózka widłowego, operator suwnic czy operator pieców gazowo-olejowych. Rozpoznania u badanego cukrzyca jest leczona wielokrotnymi wstrzyknięciami insuliny, co związane jest z istotnym ryzykiem wystąpienia hipoglikemii i co wyklucza możliwość pracy w charakterze kierowcy wózka czy operatora suwnic. Dodatkowo przeciwskazane jest wykonywanie ciężkich prac fizycznych. Praca taka wiąże się ze znacznym nasileniem wahań glikemii i ryzykiem hipoglikemii. Ponadto przebyty epizod niedokrwienia mózgu dodatkowo ogranicza zdolność do wykonywania wymienionych prac. Badany pozostaje jednak zdolny do wykonywania lekkiej pracy fizycznej, nie związanej z narażeniem na przebywanie na wysokości, prac przy maszynach w ruchu, czy pracy związanej z odpowiedzialnością za zdrowie i życiowe innych osób. Tym samym prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że niezdolność ma charakter częściowy.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy w oparciu o opinię biegłego wyjaśnił, dlaczego ubezpieczony nie może pracować w ramach swoich kwalifikacji. Ubezpieczony podejmował próby wykonywania różnych prac fizycznych, które jednak kończyły się niepowodzeniem z powodu występowania niedocukrzeń. Zarzuty zgłoszone przez organ rentowy do opinii wymienionego specjalisty, wbrew oczekiwaniom ich autora, jedynie umocniły wnioski biegłego sądowego. Wskazać ponadto należy, iż Sąd Okręgowy prawidłowo nie badał, czy nastąpiło pogorszenie w stanie zdrowia ubezpieczonego w stosunku do 2012. Ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30.06.2012r. Po tym dniu podjął zatrudnienie (od 4.07.2012r. do 30.11.2012) oraz pobierał zasiłek dla bezrobotnych (od 6.12.2012r. do 08.04.2013r.; od 10.06.2013r. do 31.01.2014r.) Wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy złożył w dniu 5.02.2014r. Tym samym Sąd nie mógł badać czy ubezpieczony jest nadal po dniu 30.06.2012r. niezdolny do pracy (i oceniać, czy doszło do poprawy, a nie pogorszenia – stanu zdrowia w porównaniu do wniosku 2012r.). Sad prawidłowo badał, czy ubezpieczony spełnia przesłanki warunkujące prawo do renty zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy, a nie dalszą niezdolność do pracy po dniu 30.06.2012r. (art. 102 ustawy).

Odnosząc się do dalszych twierdzeń apelacji, Sąd Odwoławczy akcentuje, że okoliczność, iż zgodnie z art. 286 k.p.c. sąd może zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, wcale nie oznacza, że w każdym przypadku jest to konieczne, potrzeba taka może bowiem wynikać z okoliczności sprawy i podlega ocenie sądu orzekającego. Dlatego nie miał uzasadnienia wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych lekarzy, czy też z opinii lekarza medycyny pracy w sytuacji, gdy dotychczasowe opinie są niekorzystne dla strony. Zgłaszając taki wniosek, strona winna wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w złożonych do akt sprawy opiniach biegłych, które dyskwalifikują te opinie, uzasadniając tym samym powołanie dodatkowych opinii (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2011r., II UK 306/10). Tymczasem argumenty apelującego skupiają się wyłącznie na rzekomym braku obiektywnych dowodów na obecność powikłań cukrzycy, czy jej złego wyrównania. Apelujący zdaje się nie dostrzegać wyjaśnień zawartych w treści opinii uzupełniającej. W opiniach biegły szczegółowo przedstawił dokumentację, która świadczy o powikłaniach cukrzycy i o jej niewyrównaniu. Podkreślenia wymaga, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonująca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyr. SN z 21.11.1974 r., II CR 638/74, OSPiKA 1975, Nr 5, poz. 108).

Sąd Apelacyjny uznał, że opinia (główna oraz uzupełniająca) sporządzona przez biegłych internistę – diabetologa jest logiczna, dokładna i spójna, a wnioski w niej zawarte prawidłowo uzasadnione oraz poparte wiedzą specjalistyczną, którą nie dysponuje sąd. Organ nie zdołał podważyć opinii oraz nie przedstawiał żadnych merytorycznych argumentów na poparcie swoich twierdzeń.

Z opinii wynika jednoznacznie, co było podstawą uznania ubezpieczonego za osobę częściowo niezdolną do pracy na okres od 1 lutego 2014 r. na okres do 31 maja 2017 r.

Na tej podstawie, Sąd Apelacyjny uznał rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego za prawidłowe i w oparciu o dyspozycję normy z przepisu art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego jako nieuzasadnioną.

SSA Romana Mrotek SSA Urszula Iwanowska SSO del. Gabriela Horodnicka – Stelmaszczuk