Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 25 września 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy A. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

w przedmiocie zażalenia ubezpieczonej na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie z 23 maja 2019 r., sygn. VI U 686/19

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie

Barbara Białecka Gabriela Horodnicka Anna Polak

- Stelmaszczuk

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 kwietnia 2019 roku organ rentowy odmówił A. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, kwestionując przyjętą przez Lekarza Orzecznika datę powstania niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego odrzucenie z uwagi na to, że skarżąca nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS do Komisji Lekarskiej ZUS.

Postanowieniem z 23 maja 2019 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odrzucił odwołanie A. B. od decyzji organu rentowego z dnia 19 kwietnia 2019 r.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowił następująco ustalony stan faktyczny i rozważania prawne.

Ubezpieczona zakwestionowała w niniejszej sprawie jedynie orzeczenie lekarza orzecznika w zakresie ustaleń dotyczących daty powstania niezdolności do pracy wskazując, że niezdolność datuje się od 2010 r., a nie od 14 maja 2018 r., jak to uczynił orzecznik. Odwołanie zatem opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Sąd Okręgowy wskazał, że warunkiem dla merytorycznej oceny odwołania od decyzji organu rentowego jest wyczerpanie przez wnioskodawczynię istniejącej drogi odwoławczej od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS tak, by Komisja Lekarska ZUS miała możliwość zweryfikowania ustaleń o dacie powstania niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ zd. 1 k.p.c. odrzucił odwołanie ubezpieczonej.

W wywiedzionym zażaleniu ubezpieczona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i o ponowne rozpatrzenie sprawy przez komisję lekarską ZUS. Skarżąca wskazała, że złożyła do ZUS wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika.

W odpowiedzi na zażalenie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. Jednocześnie organ rentowy poinformował, że przywrócił ubezpieczonej termin na złożenie sprzeciwu. Organ rentowy w dniu 8.07.2019 r. wydał decyzję odmowną z uwagi na fakt, iż pomimo orzeczonej niezdolności do pracy wnioskodawczyni nie spełnia wszystkich przesłanek do prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. niezdolność powstała po upływie 18 miesięcy od ustania niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie ubezpieczonej nie zasługiwało na uwzględnienie.

Dokonana przez Sąd Apelacyjny kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do wniosku, że wydane orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe.

Sąd Apelacyjny wyjaśnia w pierwszej kolejności, że na podstawie art. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2004 r., nr 121, poz. 1264) wprowadzono z dniem 1.01.2005 roku dwuinstancyjne orzecznictwo lekarskie w postępowaniu przed organem rentowym, wobec czego osoba, która wniosła o przyznanie określonego świadczenia uzależnionego od oceny niezdolności do pracy, nie zgadzając się z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, winna w terminie 14 dni wnieść sprzeciw od tego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS. Komisja lekarska ZUS rozpatrując sprzeciw dokonuje ponownej oceny i rozstrzyga w formie orzeczenia. Orzeczenie komisji lekarskiej albo lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Zgodnie zaś z przywołanym przez Sąd Okręgowy przepisem prawa procesowego, tj. art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. sąd odrzuci odwołanie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od (...) niezdolności do pracy, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych , jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie oparte jest wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Sąd Apelacyjny podziela przy tym stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w uchwale z dnia 15 marca 2006 r., sygn. II UZP 17/05, opubl. w OSNP 2006/15-16/245), że sąd odrzuca odwołanie, w którym ubezpieczony podnosi wyłącznie zarzuty przeciwko orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS w kwestiach określonych w art. 14 ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem również w kwestii daty powstania niezdolności do pracy.

W niniejszej sprawie, organ rentowy wskazał, że ubezpieczona nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 15.03.2019 roku, w którym stwierdzono, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy od dnia 14.05.2018 r. do 31.03.2020 roku.

Ubezpieczona w odwołaniu od decyzji organu rentowego, jak również w wywiedzionym zażaleniu kwestionowała datę powstania niezdolności do pracy, twierdząc, że niezdolność do pracy, ze względu na występujące dolegliwości, datuje się na rok 2010. Jednocześnie skarżąca wnosiła o przywrócenie jej terminu do złożenia sprzeciwu. W piśmie stanowiącym uzupełnienie braków formalnych zażalenia dodatkowo wskazała, że złożyła w dniu 10.06.2019 r. do ZUS wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu.

Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że przed wniesieniem odwołania ubezpieczona nie wniosła sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Sąd Okręgowy zatem prawidłowo orzekł o odrzuceniu odwołania wniesionego przez ubezpieczoną. Natomiast okoliczność, że ubezpieczona złożyła do organu rentowego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, nie stanowi podstawy do merytorycznego rozpoznania wywiedzionego odwołania.

Z akt sprawy wynika również, iż termin do wniesienia sprzeciwu został ubezpieczonej przywrócony. W wyniku wydania przez Komisję Lekarską została wydana nowa decyzja odmawiająca ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wobec nie spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych przez art. 57 ustawy emerytalnej. Ubezpieczona zatem ma możliwość, jeżeli nie zgadza się z wydaną decyzją, zaskarżenia jej i wniesienia odwołania do sądu powszechnego.

Sąd Apelacyjny uznał zatem, że skoro ubezpieczona nie zgadza się w odwołaniu z datą powstania niezdolności do pracy a zarazem nie wyczerpała postępowania odwoławczego przed organem rentowym, to Sąd Okręgowy obowiązany był zastosować przepis art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c. i na tej podstawie odrzucić odwołanie od decyzji organu rentowego.

Z powyższych względów, Sąd Apelacyjny uznając zaskarżone rozstrzygnięcie za prawidłowe, a wywiedzione zażalenie za niezasadne, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 1 i § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji postanowienia.

Barbara Białecka Gabriela Horodnicka Anna Polak

- Stelmaszczuk