Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 14 grudnia 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w osobie Przewodniczącego sędziego Urszuli Iwanowskiej, po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2023 r., na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z odwołania E. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek zażalenia organu rentowego na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 czerwca 2023 r., sygn. akt VI U 241/23,

postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

sędzia Urszula Iwanowska

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 stycznia 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS ubezpieczona nie została uznana za osobę niezdolną do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji E. N. wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że stan zdrowia czyni ją niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację przytoczoną w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. i umorzył postępowanie w sprawie.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oprał o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

E. N. urodziła się w dniu (...) Ubezpieczona w okresie swojej aktywności zawodowej pracowała na stanowisku gońca, montera, kucharza, pomocy kuchennej, operatora urządzeń pralniczych oraz pokojowej.

W okresie od 15 kwietnia 2010 r. do 30 listopada 2022 r. E. N. korzystała z prawa do renty z tytułu czesiowej niezdolności do pracy. Podstawą uznania ją za osobę niezdolną do pracy było rozpoznanie zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym po trzykrotnej operacji kręgosłupa odcinka L4-S1 oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku szyjnym.

W dniu 24 października 2022 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Orzeczeniem z dnia 4 stycznia 2023 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Po złożeniu przez ubezpieczoną sprzeciwu od powyższego orzeczenia sprawa została skierowana do komisji lekarskiej ZUS, która rozpoznając u ubezpieczonej zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego na tle zmian zwyrodnionych i nadciśnienie tętnicze, orzeczeniem z dnia 23 stycznia 2023 r. uznała wnioskodawczynię za osobę zdolną do pracy.

W dniach 9-12 maja 2023 r. ubezpieczona była hospitalizowana na Oddziale (...)w S. z rozpoznaniem chorób krążka międzykręgowego szyjnego z uszkodzeniem korzeni nerwów rdzeniowych oraz dyskopatii szyjnej C6/C7. W trakcie pobytu ubezpieczona przeszła neurochirurgiczny zabieg Microdiscectomia C6-C7, spondylodesis VC6-VC7 Cage nr (4S).

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego Sąd Okręgowy podniósł, że w niniejszym postępowaniu pod ocenę poddana została prawidłowość decyzji ZUS z dnia 30 stycznia 2023 r., którą odmówiono E. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter odwoławczy i kontrolny, ograniczający się do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy. Badanie takie jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania decyzji, a więc w chwili ustalania prawa do świadczenia przez organ rentowy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1998 r., II UKN 555/97, OSNAP 1999/5/181; z dnia 3 grudnia 1998 r., II UKN 341/98, OSNAP 2000/2/72; z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43; z dnia 12 stycznia 2005 r., I UK 93/04, OSNP 2005/16/254 oraz z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, dotychczas niepublikowany). Mówiąc inaczej - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, lecz zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności danej osoby do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić podstawy do uznania przez sąd decyzji za wadliwą i jej zmiany. Z tych przyczyn zgodnie z treścią art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskich Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W takim przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Następnie sąd pierwszej instancji podniósł, że w wyroku z dnia 20 maja 2013 r., I UK 616/12, podzielanym przez sąd meriti, Sąd Najwyższy wskazał, iż regulacja art. 477 ¹⁴ § 4 zdanie ostatnie k.p.c. nie tylko zakazuje wyrokowania co do istoty sprawy w razie ujawnienia nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, tj. tych, które jeszcze nie istniały przed zaskarżeniem negatywnej decyzji rentowej, ale w celu ich weryfikacji w postępowaniu rentowym zobowiązuje sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji, przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenia dotychczasowego postępowania odwoławczego z mocy art. 477 ¹⁴ § 4 zdanie ostatnie k.p.c. Podkreślić należy, iż przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. nie zawęża pojęcia nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy do okoliczności odnoszących się do stanu zdrowia istniejącego w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Zakaz orzekania co do nowych okoliczności zbędnym czyni badanie tego, czy są to okoliczności dotyczące schorzeń istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji czy też nowych. W wielu przypadkach powzięcie przez lekarzy orzeczników informacji o nowo ujawnionym schorzeniu może mieć bowiem wpływ na ocenę poprzednio stwierdzonego stanu zdrowia. Jak wskazano wyżej Sąd uprawniony jest do sprawdzenia zgodności z prawem decyzji wydanej przez organ rentowy jedynie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania decyzji. Z tego właśnie powodu w przypadku pojawienia się nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy ustawodawca wprowadził przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. umożliwiający organowi rentowemu zweryfikowanie wydanej uprzednio decyzji i na przykład przyznanie prawa do renty od dnia powstania niezdolności do pracy (a nie od dnia złożenia kolejnego wniosku) na skutek pogorszenia się stanu zdrowia w toku procesu. Celem omawianej regulacji jest też zapewnienie ubezpieczonemu rozpoznania jego wniosku o prawo do renty bez potrzeby ponawiania żądania.

W ocenie Sądu Okręgowego, stan powołany w dyspozycji art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. ma miejsce w niniejszej sprawie, której przedmiotem jest żądanie przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołanie ubezpieczonej opiera się na zarzutach dotyczących orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, a zatem spór dotyczy oceny, czy wnioskodawczyni jest osobą częściowo czy też całkowicie niezdolną do pracy. W toku procesu ubezpieczona przedłożyła dodatkową dokumentację medyczną w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego. Z dokumentacji tej wynika, że u ubezpieczonej rozpoznano chorobę krążka międzykręgowego szyjnego z uszkodzeniem korzeni nerwów rdzeniowych oraz dyskopatii szyjnej C6/C7. W dniu 10 maja 2023 r. ubezpieczona przeszła neurochirurgiczny zabieg operacyjny Microdiscectomia C6-C7, spondylodesis VC6-VC7 w związku z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa w odcinku szyjnym z promieniowaniem do lewej kończyny górnej. Zdaniem sądu meriti powyższe wskazuje, że w toku postępowania przed Sądem doszło do istotnej zmiany w stanie zdrowia ubezpieczonej powodującej konieczność weryfikacji ustaleń lekarzy orzeczników ZUS, co do istnienia u wnioskodawczyni niezdolności do pracy i jej stopnia.

Jednocześnie Sąd Okręgowy zaznaczył, że mające walor nowości okoliczności dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy, które ujawniły się po dniu złożenia odwołania od negatywnej decyzji nie mogą być samodzielnie ocenione przez Sąd z zastosowaniem dyspozycji art. 316 k.p.c. przede wszystkim ze względu na kodeksowy zakaz orzekania co do istoty sprawy zawarty w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., który w takich przypadkach bezwzględnie zobowiązuje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji, przekazania sprawy ze względu na ujawnione nowości do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenia postępowania sądowego. Oznacza to, iż sąd nie może nawet oceniać charakteru tych nowych okoliczności, a więc także tego, czy dotyczą one schorzeń istniejących wcześniej, czy też nowych, ani czy mają wpływ na ocenę istniejących wcześniej schorzeń.

Mając na uwadze powyższe na mocy art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. sąd pierwszej instancji orzekł jak w sentencji.

Ponadto sąd meriti wyjaśnił, że w następstwie niniejszego orzeczenia wniosek E. N. o rentę z tytułu niezdolności do pracy będzie ponownie przedmiotem postępowania przed organem rentowym, który będzie miał możliwość zweryfikowania swego stanowiska w przedmiocie prawa ubezpieczonej do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podstawą wydania nowej decyzji będzie orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, który oceniając zdolność wnioskodawczyni do pracy zobowiązany będzie uwzględnić nowe okoliczności dotyczące jej stanu zdrowia.

Z powyższym postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie w całości nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który w złożonym zażaleniu zarzucił mu naruszenie:

1)  art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. uchylenie zaskarżonej decyzji ZUS, przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenie postępowania - podczas gdy w sprawie nie wystąpiły nowe okoliczności istniejące w dacie wydawania decyzji;

2)  art. 278 k.p.c. i art. 284 k.p.c. poprzez Sąd i zaniechanie zarządzenia wykonania postanowienia dowodowego z dnia 20 kwietnia 2023 r., którego przedmiotem było powołanie biegłych lekarzy - specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii, a w konsekwencji uniemożliwienie odniesienia się biegłych do nowo złożonej dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonej.

W oparciu o takie zarzuty, skarżący wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że w niniejszej sprawie nie może mieć zastosowanie przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., z uwagi na to, iż w sprawie nie doszło do wystąpienia „nowych okoliczności”, a jedynie co najwyżej można mówić o istnieniu „nowych schorzeń” nie istniejących wszakże w dacie wydania zaskarżonej decyzji i nie będących przedmiotem rozpoznawania przez komisję lekarską ZUS, co nie jest jednak tożsame pojęciowo z „nowymi okolicznościami” o jakich mowa w przywołanej normie prawnej. Według organu rentowego pojęcie „nowych okoliczności” odnosić należy wyłącznie do schorzeń, które były przedmiotem badania przez komisję lekarską ZUS i które na ten czas nie dawały podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy, aby następnie po dacie zaskarżonej decyzji być podstawą jej orzeczenia (na skutek przedłożenia nowych dowodów, nowej dokumentacji). Chodzi o sytuację, w której biegli sądowi na skutek dostarczenia nowych środków dowodowych zmieniają stanowisko w sprawie schorzeń ubezpieczonej (będących również przedmiotem badania komisji lekarskiej ZUS) uznając badaną za niezdolną do pracy, ale nie w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ale wskazując, iż niezdolność ta powstała w okresie późniejszym. W tej sytuacji Sąd nie może zmienić decyzji ZUS uznając ją za nieprawidłową i przyznać świadczenie (bowiem biegli nie uznali niezdolności wnioskodawczyni w dacie wydania decyzji), a Sąd zobowiązany jest właśnie do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania. Badanie dokonywane przez lekarza orzecznika ZUS, czy komisję lekarską ZUS nie może być tu bowiem zastępowane przez badanie dokonywane przez biegłych sądowych. W sytuacji, w której biegli na skutek przedłożenia nowych dowodów po dacie wniesienia odwołania do Sądu uznaliby, iż wnioskodawczym jest niezdolna do pracy w dacie wydania zaskarżonej decyzji, Sąd zobowiązany byłby oczywiście do zmiany zaskarżonej decyzji jako nieprawidłowej.

Organ rentowy podkreślił, że w stanie faktycznym sprawy Sąd zaniechał wykonania postanowienia dowodowego z dnia 20 kwietnia 2023 r., którego przedmiotem było powołanie biegłych lekarzy - specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii. Sąd zastępując biegłych samodzielnie uznał, że nowa przedłożona dokumentacja ma wpływ na prawo ubezpieczonej do świadczenia. Przy czym Sąd nie posiada wiadomości specjalnych z zakresu neurologii i ortopedii, i nie powinien arbitralnie oceniać, czy u ubezpieczonej na podstawie nowej dokumentacji doszło do istotnej zmiany w stanie zdrowia ubezpieczonej powodującej konieczność weryfikacji ustaleń lekarzy orzeczników ZUS.

W odpowiedzi na zażalenie E. N. zakwestionował stanowisko skarżącego w całości uznając, że jest to działanie w kierunku przewlekłości postępowania.

W ocenie ubezpieczonej nie jest prawdą, że przedłożona dokumentacja z dnia 12 maja 2023 r. nie dotyczyła nowych schorzeń. Stan zdrowia ubezpieczonej jest zmienny i wymaga działań prezencyjnych ze strony ubezpieczonej. Nową, istotną okolicznością faktyczną w niniejszej sprawie był fakt, że ubezpieczona była operowana w maju na kręgosłup szyjny. Nie jest to nowa okoliczność, bo przesłanki do operacji istniały już dawno, co potwierdza zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna. Zasadne więc było działanie Sądu, który dla przyśpieszenia rozpoznania sprawy administracyjnej, dał szansę organowi rentowemu, aby ten - biorąc pod uwagę istotny fakt operacji, ponownie przeprowadził badanie i być może doszedł do podobnych wniosków, co lekarze orzecznicy orzekający w tej sprawie od 14 lat.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Zażalenie organu rentowego zasługiwało na uwzględnienie.

W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko przywołane przez Sąd Najwyższy między innymi w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2023 r., II USK 11/23 (LEX nr 3592164), iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń zarówno roszczenia ubezpieczonego jak i możliwości rozstrzygnięć sądu ograniczone są kontrolnym charakterem postępowania, które sprowadza się do badania prawidłowości lub zasadności decyzji wydanej przez organ rentowy. Dokonanie oceny zapadłej decyzji odbywać się może tylko w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania.

Zaś, wynikająca z treści art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., możliwość uchylenia decyzji i przekazana sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, przy jednoczesnym umorzeniu postępowania, warunkuje występowanie w sprawie "nowych okoliczności" dotyczących niezdolności do pracy, względnie niezdolności do samodzielnej egzystencji powstałych po dniu złożenia odwołania od wydanej przez organ rentowy decyzji. Przepis ten stanowi zatem wyjątek od wydawanej przez Sąd oceny decyzji organu rentowego, według stanu rzeczy istniejącego w dniu jej wydawania. "Nowe okoliczności" to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego, których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego.

Z kolei, w postanowieniu z dnia 15 marca 2023 r., I USK 185/22 (LEX nr 3570614) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że nowe dokumenty, z których wynika pogorszenie się stanu zdrowia skarżącego, który został wydany później niż kontestowana decyzja, może stanowić podłoże do ponownego ustalenia na wniosek osoby zainteresowanej spornego prawa do renty, jako nowy i wcześniej nieznany dowód zawierający potencjalnie istotne okoliczności podlegające weryfikacji przy wydaniu kolejnej (nowej) decyzji rentowej, z prawem do jej sądowej kontestacji w potencjalnym nowym sądowym postępowaniu odwoławczym (art. 114 ust. 1 u.e.r.f.u.s.). W szczególności należy podkreślić, że sądy ubezpieczeń społecznych nie mają procesowej kognicji do orzekania co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy, które powstały już po dniu złożenia odwołania od kontestowanej decyzji rentowej (por. art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.). Nie pozbawia to skarżącego możliwości złożenia kolejnego wniosku rentowego w trybie art. 114 u.e.r.f.u.s., a po rozpoznaniu i dokonaniu oceny oraz weryfikacji okoliczności zawartych w nowym zaświadczeniu lekarskim organ rentowy może wydać adekwatną nową decyzję rentową.

Natomiast nowa okoliczność w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. to tego rodzaju zdarzenia faktyczne, które, choć powstałe po wniesieniu odwołania, mają znaczenie dla oceny stanu zdrowia do dnia decyzji, ale już nie na przyszłość (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2023 r., I USK 136/22, LEX nr 3526791).

Podzielając w całości przedstawione powyżej stanowiska sąd odwoławczy miał na uwadze, że fakt konieczności poddania ubezpieczonej operacji, w związku ze określonymi schorzeniami, był znany jeszcze przed wydaniem zaskarżonej decyzji, co wynika wprost z dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS. Już w dniu 1 kwietnia 2019 r. ubezpieczona została przyjęta do Kliniki (...) PUM w S. „celem planowanego leczenia operacyjnego spondylozy szyjnej.”. Wówczas „Po rozmowie z chorą, wobec braku wywiadu stosownej rehabilitacji odc. szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa zdecydowano o dalszym leczeniu zachowawczym…” (k. 38 plik II dokumentacji medycznej ZUS).

Do akt organu rentowego ubezpieczona złożyła także wynik badania MR kręgosłupa szyjnego z dnia 21 września 2021 r. (k. 37 plik II dokumentacji medycznej ZUS).

W sprawie z dokumentacją ubezpieczonej zapoznał się lekarz konsultant neurolog, który po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej w dniu 15 grudnia 2022 r. wydał opinię specjalistyczną (opinia k. 92-93 plik II dokumentacji medycznej ZUS).

Nadto fakt, iż przesłanki do operacji istniały wcześniej, a mianowicie w chwili wydania zaskarżonej decyzji, wynika ponadto wprost z odpowiedzi ubezpieczonej na zażalenie, która wskazała, że „informacja o planowanej operacji w maju też została pominięta przez orzecznika ZUS” oraz, że „nie jest to nowa okoliczność”.

Przy czym, trzeba także podnieść, że jako przykłady nowej okoliczności w rozumieniu przywołanego wyżej przepisu wskazuje się schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Przepis art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. zobowiązuje sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania nie w każdej sytuacji, kiedy przedstawione zostaną nowe, nieznane wcześniej dokumenty medyczne, ale tylko wtedy, gdy mogą one stanowić o odmiennej ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego. Innymi słowy, aby można było mówić o nowych okolicznościach w świetle przepisu art. 477 ¹⁴ k.p.c. musiałoby wystąpić nowe schorzenie, dotychczas nierozpoznawane, bowiem samo nasilenie schorzeń wcześniej rozpoznanych żadną nową okolicznością nie jest. Zauważyć należy, że schorzenia przebiegają z fazami nasileń, popraw, dlatego też, oceniając stan zdrowia ubezpieczonej, czy to orzecznicy, czy biegli winni dokonać również projekcji schorzeń na przyszłość.

Skoro operacja kręgosłupa szyjnego ubezpieczonej była przewidywana jeszcze przed wydaniem zaskarżonej decyzji (co prawda bez określenia wówczas jej daty), to przeprowadzenie operacji po wydaniu decyzji nie powinno mieć wpływu na ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej po dniu 30 listopada 2022 r. (zakończenie okresu pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy) i do dnia 30 stycznia 2023 r. (data wydania zaskarżonej decyzji). Natomiast złożenie przez ubezpieczoną dokumentacji szpitalnej z maja 2023 r. winno było skłonić Sąd do poinformowania strony, że może skorzystać z prawa złożenia nowego wniosku o świadczenie rentowe, bez uchylania się od merytorycznego rozstrzygnięcia tej sprawy.

W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy nie zgodził się z Sądem Okręgowym, że doszło do istotnej zmiany w stanie zdrowia ubezpieczonej, powodującej konieczność weryfikacji ustaleń lekarzy orzeczników ZUS, a co za tym idzie wydania rozstrzygnięcia w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Słusznie przy tym zarzucił skarżący, że sąd pierwszej instancji, przez odstąpienie od przeprowadzenia dopuszczonego już w sprawie dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów w zakresie schorzeń eksponowanych przez ubezpieczoną, wchodząc niejako w ich rolę, nie posiadając jednak wiadomości specjalnych z zakresu neurologii i ortopedii, samodzielnie uznał, że nowa przedłożona dokumentacja ma wpływ na prawo ubezpieczonej do świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny uznał, że sprawa z odwołania E. N. od decyzji z dnia 30 stycznia 2023 r. winna zostać rozpoznana przez sąd pierwszej instancji, a ubezpieczona ma prawo złożenia nowego wniosku o rentę w związku z przebytym zabiegiem operacyjnym.

Wobec przedstawionego stanowiska, zażalenie jako zasadne doprowadziło do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Szczecinie do rozpoznania (na podstawie art. 397 § 3 k.p.c. w zw. z art. 386 § 4 k.p.c.).

sędzia Urszula Iwanowska